ΑΓΓΕΛΟΙ -ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΚΑΙ ΣΕΡΑΦΕΙΜ;

ΠΟΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΕΙΝΑΙ  ΟΙ ΑΓΓΕΛΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ; 
Του Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν  «πριν από τον ορατό κόσμο και τον άνθρωπο». Όπως
χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Θεός «έπλασε τους
αγγέλους πριν από εμάς για χάρη μας για να αποστέλλονται ως διάκονοι, όπως
λέγει ο Παύλος, στους μέλλοντας να κληρονομήσουν την σωτηρία» (Ε.Π.Ε. τόμος
9ος, σελ.80,81).
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία, όπως συνοψίζεται στην
διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, οι άγγελοι «είναι υπάρξεις
πνευματικές, αεικίνητες, ελεύθερες, ασώματες, που υπηρετούν τον Θεόν και
είναι κατά χάριν αθάνατες». Τό σχήμα και την κατάσταση των υπάρξεων αυτών,
μόνον ο Θεός τα γνωρίζει. Είναι όμως ασώματοι και αεικίνητοι οι άγγελοι σε
σχέση με τούς ανθρώπους. Σέ σύγκριση με τον Θεό, τον μόνον ασώματο, είναι
δυσκίνητοι και υλικοί. Είναι πλασμένοι από λεπτή ύλη. Μόνον ο Θεός είναι
αληθινά άϋλος και ασώματος. Δέν έχουν ανάγκη από γλώσσα και ακοή, αλλά
πληροφορούνται μεταξύ τους τα προσωπικά διανοήματα και τις αποφάσεις τους,
χωρίς τον προφορικό λόγο. Όταν επικοινωνούν με τούς ανθρώπους, τότε
λαμβάνουν σχήμα και μορφή για να μπορούν οι άνθρωποι να τούς βλέπουν. Η θέα
τους είναι φωτεινή και τα ρούχα τους είναι συνήθως λευκά, πράγμα που
φανερώνει την καθαρότητά τους.

ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΩΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 3-08-08.

Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, 'Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία).

Πηγή εἰκόνας:http://t3.gstatic.com

Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ

( ΕΠΙΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ )
Πρώτον: Γιατί η πίστη μας
είναι φως. Ο Χριστός είπε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως της κανδήλας
μας θυμίζει το φως, με το οποίο ο Χριστός καταυγάζει τις ψυχές μας.

Δεύτερον: Για να μας θυμίζει, ότι και η ζωή μας πρέπει να είναι φωτεινή
σαν των αγίων, δηλαδή των ανθρώπων, που ο Απόστολος Παύλος τους ονομάζει
«τέκνα φωτός».

Τρίτον: Για να είναι έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα και στις κακές μας
ενθυμήσεις και επιθυμίες. Και έτσι να τα επαναφέρει όλα στο δρόμο του φωτός
του αγίου Ευαγγελίου. Για να λάμψει «το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων,
όπως είδωσιν ημών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις
ουρανοίς».

Πώς είδε το Άγιο Φως μία αγράμματη και απλοϊκή γυναίκα

Στα Ιεροσόλυμα ήλθε μία απλή γυναίκα και πήρε και ένα εισιτήριο το Πάσχα για να δει το Άγιο Φως. Αυτό το εισιτήριο είναι τιμητικές κάρτες, τις οποίες έχει τυπώσει το Πατριαρχείο χρώματος λευκού, ροζ και πράσινου. Οι λευκές προσφέρονται δωρεάν για τους επισήμους που στέκονται μπροστά στον Πανάγιο Τάφο, οι ροζ γι’ αυτούς που στέκονται γύρω από  τον Πανάγιο Τάφο και οι πράσινες γι’ αυτούς που θα σταθούν γύρω από τον τρούλο του Παναγίου Τάφου.
Ήλθε λοιπόν, αυτή η απλή και αγράμματη γυναικούλα και μου λέγει:
-Εγώ γράμματα δεν ξέρω, πάτερ, και ήλθα εδώ να δω το Άγιο Φως.
-Όταν τελειώσεις τα προσκυνήματα, της λέω, να περάσεις από εδώ να σου δώσουμε πτυχίο θεολογίας.
-Δίνετε έδώ τέτοιο πτυχίο; Με ρώτησε.
-Ναι, λέω, το δίνει το Πατριαρχείο, αφού πρώτα εξετασθείς.
-Καλά, εγώ τί εξετάσεις να κάνω;

ΑΙΔΩΣ- ΑΝΑΙΔΕΙΑ

1.     Η ΑΙΔΩΣ (ΝΤΡΟΠΗ) ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.Η ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΘΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
 ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, δι' εὐχῶν τοῦ Γέροντος ἄς ποῦμε λίγα λόγια γιά τήν αἰδώ καί τήν ἀναίδεια. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε: «Τώρα αὐτό εἶναι κυρίως γιά τό ὁποῖον πρέπει πολύ νά κλαῖμε, ὅτι, ἐπειδή οἱ κακοί ἔγιναν πολλοί, τά κακά δέν προκαλοῦν ντροπή σ' ἐκείνους πού τά διαπράττουν». Ἀπό τόν 4ο αἰ. ἡ αἰδώς εἶχε ἀρχίσει νά χάνεται διότι εἶχε πλεονάσει ἡ ἁμαρτία.

2.      ΟΡΙΣΜΟΣ: Αἰδώς εἶναι ἡ ντροπή ἡ συστολή. Τό ἀντίθετό της εἶναι ἡ ἀναίδεια δηλ. ἡ ἔλλειψη συστολῆς, ἡ ἀδιαντροπιά. «Ἡ πιό μεγάλη ἀπό ὅλες τίς ἀρρώστειες στούς ἀνθρώπους εἶναι ἡ ἀναίδεια» λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

Περὶ ὑπακοῆς καὶ ποιὰ ἡ ὠφέλειά της_Μικρὸς Εὐεργετινὸς_mp3

Π. Σάββας 2008-08-23_Περὶ ὑπακοῆς καὶ ποιὰ ἡ ὠφέλειά της_Μικρὸς Εὐεργετινὸς_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 23-08-2008 (Συνάξεις Ἀνδρῶν στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)

29 Ιουλίου Συναξαριστής Καλλινίκου, Θεοδότης, Μάμα, Ιωάννη Μάρτυρα, Βασιλίσκου, Κωνσταντίνου Πατριάρχου, των Αγίων Πατέρα, Μητέρας και των δύο τέκνων τους, Ιωάννη Στρατιώτη, Βενιαμίν και Βηρίου, Θεοδοσίου Βασιλέως.

Ὁ Ἅγιος Καλλίνικος ὁ Μάρτυρας

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κιλικία. Μὲ ἰδιαίτερη εὐφράδεια λόγου, ἀλλὰ καὶ μὲ πολὺ ζῆλο, δίδασκε τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὅταν ἔφθασε στὴν Αἴγυπτο, φανατικοὶ εἰδωλολάτρες ἐξεγέρθηκαν ἐναντίον του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἡγεμόνα Σακέρδωνα. Αὐτός, ὑποκρινόμενος, ἔδειξε ὅτι λυπᾶται, καὶ γιὰ νὰ κάμψει τὸ φρόνημα τοῦ Καλλινίκου, ἀνέφερε δῆθεν περιστατικὰ πρώην γενναίων χριστιανῶν, ποὺ ὅταν ἀντίκρισαν τὰ σκληρὰ βάσανα, ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τους. Ὁ Καλλίνικος, ἀντιλαμβανόμενος τὴν ὑποκρισία τοῦ ἡγεμόνα, μειδίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Μὴν ἀναβάλλεις, ἔπαρχε, νὰ λάβεις πεῖρα τῆς δύναμης μὲ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς ὁπλίζει τοὺς γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ἑτοίμασε ὅλα σου τὰ κολαστήρια ὄργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια καὶ ὅτι ἄλλο σκληρὸ μαρτύριο ἔχεις. Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα περισσότερα καὶ σκληρότερα βασανιστήρια ποθῶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ».
Πράγματι, ὁ ἔπαρχος τὸν μαστίγωσε σκληρά. Ἔσκισε τὶς σάρκες του μὲ σιδερένια νύχια καὶ ὅπως ἦταν μισοπεθαμένος, τὸν ἔδεσε πίσω ἀπὸ ἕνα ἄγριο ἄλογο, ποὺ τὸν ἔσυρε γιὰ πολλὰ χιλιόμετρα. Τόση ἦταν ἡ λύσσα τοῦ ἐπάρχου, ποὺ πρὶν ὁ Καλλίνικος ἀφήσει τὴν τελευταία του πνοή, τὸν ἔριξε μέσα στὴ φωτιά.
Ἔτσι ἔνδοξα πῆρε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νῖκος κάλλιστον, ἦρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονώς ὃ προκέκλησαι· σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ταῖς ἐπομβρίαις τῶν ἐνθέων σου λόγων, τῆς ἀσεβείας κατασβέσας τὴν φλόγα, μερτυρικοῖς διέλαμψας ἀγῶσι σοφέ· ὅθεν καὶ εἰσέδραμες, τῇ καμίνῳ προθύμως, ἐκβοῶν Καλλίνικε, τῷ ἰσχύν σοι διδόντι· Ἐν τῷ φωτί με ἴθυνον τῷ σῷ, τὸν ἐν πυρί σε, Χριστὲ μεγαλύναντα.

Μεγαλυνάριον.
Ἄνθραξι τῶν λόγων σου τῶν σοφῶν, ὕλην ἀσεβείας, καταφλέξας ἀθλητικῶς, ὡς τερπνὴ θυσία, διὰ πυρὸς προσήχθης, Καλλίνικε παμμάκαρ, τῷ ἀθλοθέτῃ σου.





Ἡ Ἁγία Θεοδότη ἡ Μάρτυς καὶ τὰ τρία παιδιά της

Ἡ Ἁγία Θεοδότη ἦταν ἀπὸ τὴ Νίκαια καὶ διακρινόταν γιὰ τὴ θερμότητα τῆς εὐσέβειάς της.
Ἔμεινε χήρα καὶ ἀφοσιώθηκε στὴν ἀνατροφὴ τῶν τριῶν παιδιῶν της, χωρὶς νὰ δώσει καμιὰ προσοχὴ στὶς προτάσεις δεύτερου γάμου. Μὲ τὴ φιλόστοργη φροντίδα της, μεγάλωσαν οἱ γιοί της καὶ ἀναδείχτηκαν παιδιὰ πιστὰ καὶ μὲ μεγάλη φρόνηση. Τὰ χρόνια ὅμως ἐκεῖνα, ἦταν δύσκολα καὶ ἐπικίνδυνα. Ἡ εἰκονομαχία ἦταν στὸ ἀποκορύφωμά της. Ἡ Ἁγία Θεοδότη μὲ τοὺς γιούς της, ἦταν στὴν πρώτη τάξη τῶν ὑπερμάχων ἀθλητῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐκείνη μεταξὺ τοῦ γυναικείου κόσμου, αὐτοὶ μεταξὺ τῶν συνομηλίκων τους, συμβούλευαν καὶ διήγειραν κατὰ τῶν ἄσεβων προσταγμάτων τῶν εἰκονομάχων βασιλέων. Τὸ καθῆκον αὐτό, ἔφερε μητέρα καὶ γιοὺς στὸ μαρτύριο, ποὺ τὸ ὑπέστησαν μὲ ἀξιοθαύμαστη καρτερία.
Ἔτσι ὅλοι μαζί, πῆραν τὰ ἀθάνατα στεφάνια, ποὺ παρέχει στοὺς καλοὺς ἀθλητὲς ὁ ἀγωνοθέτης Θεός. Ναὸ στὴν Ἁγία Θεοδότη ἔκτισε ὁ αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανός.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Ὡς δῶρον ἐκλεκτόν, Θεοδότη θεόφρον, προσήγαγες Θεῷ, τοὺς ἐνθέους βλαστούς σου· σὺν τούτοις γὰρ ἠγώνισαι, ἱερῶς ἐναθλήσασα, μεθ’ ὧν πρέσβευε, ὑπὲρ ἡμῶν τῷ Κυρίῳ, δοῦναι ἄφεσιν, ἁμαρτιῶν ἡμῖν πᾶσι, καὶ βίου διόρθωσιν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς μητέρα βλέποντες εὐφραινομένην, ἐπὶ τέκνοις σήμερον τὴν Θεοδότην τὴν σεμνήν, ταύτης τὴν ἄθλησιν μέλψωμεν, τὸν στεφοδότην Χριστὸν μεγαλύνοντες.

Μεγαλυνάριον.
Δόσιν Θεοδότη πανευπρεπῆ, οὓς ἐτιθηνήσω, εὐσεβείας τῇ ἀπαρχῇ, τῷ Θεῷ προσφέρεις, ἀθλητικοῖς ἀγῶσι, μεθ’ ὧν καὶ δοξασθεῖσα, ἡμῶν μνημόνευε.





Ὁ Ἅγιος Μάμας ὁ Μάρτυρας

Μαρτύρησε διὰ πνιγμοῦ, ἀφοῦ τὸν ἔριξαν μέσα στὴ θάλασσα.





Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μάρτυρας

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τοῦ Ἁγίου.





Ὁ Ἅγιος Βασιλίσκος ὁ γέρων

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.





Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Πρόκειται γιὰ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντῖνο τὸν Α’, ποὺ διαδέχτηκε τὸν Ἰωάννη τὸν Ε’ τὸ ἔτος 674.
Εἶχε κάνει προηγούμενα διάκονος καὶ σκευοφύλακας. Πατριάρχευσε δυὸ χρόνια καὶ τρεῖς μῆνες. Δὲν ἔχουμε πολλὰ βιογραφικά του στοιχεῖα. Βέβαιο εἶναι ὅμως, ὅτι διακρινόταν γιὰ τὸ αὐστηρὰ Ὀρθόδοξο φρόνημά του, τὸν ζῆλο γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τῶν κακοδόξων, τῶν μονοθελητῶν, ἐπίσης γιὰ τὸν ἀφιλοχρήματο καὶ φιλόπτωχο χαρακτῆρα του.
Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης ὅμως, ἔχει ἄλλη ἄποψη περὶ τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ καὶ εἰκάζει ὅτι πρόκειται περὶ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου Γ’ τοῦ Λειχούδη, γράφοντας περὶ αὐτοῦ τὰ ἑξῆς: «Ὁ Νικόδημος καὶ κατ' αὐτὸν καὶ ὁ Γεδεῶν ἀποδέχονται ὅτι οὖτος εἶναι ὁ Κωνσταντῖνος Α’, ὁ πατριαρχεύσας ἀπὸ τοῦ 674 – 676, ὁ ἀπὸ διακόνου καὶ σκευοφύλακος τῆς μεγάλης ἐκκλησίας εἰς τὸν πατριαρχικὸν θρόνον ἀναβᾶς εἰς διαδοχὴν Ἰωάννου τοῦ Ε’. Ἀλλὰ ἐν τῷ Συναξαριστῇ Delehaye «μνήμη Κωνσταντίνου τοῦ νέου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως».
Γίνεται λοιπὸν διάκρισις μεταξὺ παλαιοτέρου ὁμωνύμου πατριάρχου καὶ νεωτέρου καὶ ὡς τοιοῦτον θὰ δεχθῶμεν Κωνσταντῖνον τὸν Γ’ (ὁ Β’ ἣν εἰκονομάχος) τὸν Λειχούδην, Ἱερατεύσαντα ἀπὸ τοῦ 1059 – 1063, τὸν ἄλλοτε πρωτοβεστιάριον καὶ πρόεδρον τῆς συγκλήτου, καὶ εἴτα εὐνοῦχον καὶ μοναχόν, τὸν διαδεχθέντα Μιχαὴλ τὸν Κηρουλλάριον. Ὑπῆρξεν ἐνάρετος καὶ ἱδρυτὴς μονῆς τῆς Θεοτόκου ἐν Κωνσταντινουπόλει, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Ψελλὸς ἐν τῷ πρὸς τὸν πατριάρχην ἐπιταφίῳ αὐτοῦ λόγῳ (ἰδ. Σάθα, Μεσαίων. Βιβλ. Δ’, σ. 445) καὶ ἑπομένως δικαιολογεῖται ἡ μετὰ τῶν ὁσίων κατάταξις αὐτοῦ.





Οἱ Ἅγιοι Πατέρας, Μητέρα καὶ τὰ δυὸ Παιδιά τους οἱ Μάρτυρες

Μαρτύρησαν διὰ πυρός.





Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ στρατιώτης

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ὑπῆρξε στὰ χρόνια του Ἰουλιανοῦ του Παραβάτου (361) καὶ ἦταν στρατιώτης «εἰς τὰ νούμερα τῶν καλουμένων Ταϊφάλων».
Αὐτὸς λοιπόν, εἶχε σταλεῖ μαζὶ μὲ ἄλλους στρατιῶτες νὰ καταδιώξει χριστιανούς. Φαινομενικά τους καταδίωκε, ἐνῷ στὰ κρυφά τους βοηθοῦσε νὰ διαφύγουν, νὰ ἀντέχουν τὰ βασανιστήρια, νὰ ἔχουν τὰ στοιχειώδη γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενειῶν τους καὶ ἄλλα.
Ἔτσι θεάρεστα ἀφοῦ πέρασε τὴ ζωὴ τοῦ ὁ Ἰωάννης, ἀναπαύθηκε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν Πανδέκτη, τόπο ποὺ καὶ οἱ ξένοι ἐνταφιάζονταν.
Ἡ δὲ σύναξή του γινόταν στὸν πρῶτο ἀποστολικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.





Οἱ Ἅγιοι Βενιαμὶν καὶ Βήριος

Ἡ σύναξή τους γινόταν κοντὰ στὰ παλάτια τοῦ «Ἑβδόμου». Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες.





Ὁ Εὐσεβὴς Βασιλιὰς Θεοδόσιος Β’ ὁ Νέος ἢ Μικρός

Βασίλευσε τὸ ἔτος 408 σὲ ἡλικία μόλις ἑπτὰ χρονῶν, διάδοχός τοῦ πατέρα του Ἀρκαδίου. Ὀνομάστηκε Μικρὸς γιὰ νὰ διακρίνεται ἀπὸ τὸν παπποὺ του τὸν μεγάλο.
Τοῦ μετέδωσε τὴ χριστιανικὴ εὐσέβεια ἡ ἀδελφή του Πουλχερία καὶ ἔτσι ἔτρεφε μεγάλη εὐλάβεια καὶ ἀφοσίωση στὴν ὀρθόδοξη πίστη. Ὅταν ὁ Θεοδόσιος ὁ Μικρὸς ἀνέλαβε τὸ βασιλικὸ σκῆπτρο, μὲ τὴ βοήθεια τῆς ἀδελφῆς του Πουλχερίας, ὑποστήριξε θερμὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης καὶ τὴν ἀσφάλεια τοῦ συμβόλου της. Ἔτσι, μὲ βασιλικὸ θέσπισμα τῆς 19ης Νοεμβρίου τοῦ 430, συνῆλθε τὴν 22α Ἰουνίου τοῦ 431 στὴν Ἔφεσο ἡ Γ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ποὺ κατεδίκασε τὶς αἱρετικὲς δοξασίες τοῦ Νεστορίου.
Ἡ Ἐκκλησία, γιὰ τὴ θερμὴ εὐσέβεια καὶ τὴν σπουδαία αὐτὴ ὑπηρεσία τοῦ Θεοδοσίου Β’ πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, τὸν κατάταξε στὸν χορὸ τῶν Ἁγίων της.
http://anavaseis.blogspot.com/

Μέγας Συναξαριστής

Το βατικανό και το ανατολικό ζήτημα

TO ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΚΑΙ TO ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

του Αποστόλου Παπαδημητρίου, συγγραφέως

Κατά την αρχή του 19ου αιώνα η Οθωμανική αυτοκρατορία άρχισε να εμφανίζει έντονα σημεία παρακμής. Τα αυστριακά συμφέροντα στην Νότια Βαλκανική από εμπορικά που ήταν ως τότε επεκτάθηκαν και σε πολιτικά: Αγώνας για τη διαδοχή του «μεγάλου ασθενούς», όταν αυτός θα αναγκαζόταν να αποσυρθεί από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Βέβαια η Αυστρία δεν ήταν η μόνη που εποφθαλμιούσε εδάφη στην περιοχή, βρισκόταν όμως σε ασύγκριτα πλεονεκτικότερη θέση εκ του ότι συνόρευε με την υπό διάλυση αυτοκρατορία.

Παράλληλα η ίδια περιοχή κίνησε το ενδιαφέρον και του Βατικανού, που ονειρεύτηκε την επικράτησή του σε μια ευρεία περιοχή κατοικούμενη από Σλάβους, Αλβανούς και Βλάχους, με ελληνική συνείδηση στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι τελευταίοι. Η αυστροουγγρική αυτοκρατορία θα αποτελούσε την δύναμη εκείνη, μέσω της οποίας θα καρποφορούσαν και τα σχέδια του Βατικανού. Όμως πραγματοποιήθηκαν επαφές και συνεργασίες και με άλλες «ρωμαιοκαθολικές» κυβερνήσεις, της Γαλλίας και, αργότερα, της Ιταλίας, παρά τα πολλά προβλήματα σχέσεων.

Κύριοι αντίπαλοι στην πραγμάτωση των καταχθονίων σχεδίων τους ήσαν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο οποίο ανήκαν πνευματικά οι κάτοικοι του χώρου που προαναφέραμε, και ο ελληνισμός, τον δυναμισμό του οποίου τόσο στα γράμματα όσο και στο εμπόριο είχαν διαπιστώσει οι Αυστριακοί εντός της επικρατείας τους. Και ο ελληνισμός του βορρά παρέμεινε αλύτρωτος με τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. Πρώτος στόχος της Αυστρίας ήταν ο προσεταιρισμός των Βλάχων και των Αλβανών και η εξασθένηση του ελληνικού στοιχείου στα εδάφη που εποφθαλμιούσε. Όλη η ιστορική «φιλολογία» περί της καταγωγής των Βλάχων στην εξυπηρέτηση του στόχου αυτού αποσκοπούσε. Αρκετοί επιστήμονες, θιασώτες του παγγερμανισμού έθεσαν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της προπαγάνδας, η οποία όμως φόρεσε το προσωπείο της ρουμανικής! Βέβαια στην καλοστημένη παγίδα έπεσαν κάποιοι κύκλοι του αναδυομένου ρουμανικού εθνικισμού και τη στήριξαν σε βάρος των ρουμανικών συμφερόντων!

Κατά τον Ρουμάνο διπλωμάτη Djuvara η καθολική προπαγάνδα στη Βαλκανική άρχισε το 1845. Ο Victor Berard, Γάλλος ιστορικός και πολιτικός, που περιόδευσε στην Αλβανία και στη Δυτική Μακεδονία επί διετία (1890-1892), παρέχει πολλά άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία γύρω από το θέμα μας. «Οι γάλλοι Ιησουίτες και Λαζαριστές της Κωνσταντινούπολης», γράφει, «ονειρεύτηκαν μια θαυμάσια κατάκτηση για την παποσύνη. Έκαναν να αχνοφέξει στα μάτια των Σλάβων η ελπίδα μιας εθνικής κοινότητας και ζωής, που θα τους κόμιζε η Γαλλία, αν προσχωρούσαν στη Ρωμαϊκή καθέδρα. Από την πλευρά της η γαλλική πρεσβεία ήλπιζε ότι η καθολική Βουλγαρία θα ήταν το καλύτερο πρόχωμα μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Ρωσίας. Καταπιάστηκαν με τον εκκαθολικισμό των Σλάβων μέσω σλάβων ιεραποστόλων και μέσω Πολωνών παπάδων. Ίδρυσαν ιεραποστολές σ’ ολόκληρη την ευρωπαϊκή Τουρκία. Οι Λαζαριστές εγκαταστάθηκαν στο Μοναστήρι (σημ. συντ: τα σημερινά Μπιτόλια του κράτους των Σκοπίων) το 1857». Και ο πρεσβευτής της Ρουμανίας στην Κωνσταντινούπολη Ollanesco έγραφε σε αναφορά του (1.11.1881):

«Ο γενικός πρόξενος της Αυστροουγγαρίας στα Ιωάννινα είναι ο πιο ορμητικός αντάρτης (partisan) της αφυπνίσεως του ρουμανισμού στην Ήπειρο και στη Μακεδονία. Η Αυστρία κολακεύει, όπως πάντοτε έχει κολακεύσει αυτόν που θέλει να αφανίσει».

Κύριος στόχος των Λαζαριστών ήσαν ασφαλώς οι Σλάβοι, όμως δεν παρέλειψαν να ρίξουν τα προσηλυτιστικά τους δίκτυα και προς τους Βλάχους αλλά και τους ορθοδόξους Αλβανούς και αλβανόφωνους Έλληνες.

Κατά τον Berard στην αρχή είχαν επιτυχία μεταξύ των Βουλγάρων. «Οι προσηλυτισμοί έφθασαν τον αριθμό 14000 και στις 9 Ιουνίου 1861 η Πύλη αναγνώρισε την ουνιτική-βουλγαρική κοινότητα. Ο αιδεσιμότατος Σομπόλσκι, πρώην ηγούμενος βουλγαρικού μοναστηριού, είχε λάβει από τον Πάπα την επισκοπική χειροτονία στην Καπέλλα Σιξτίνα στις 14 του Απρί­λη. Έγινε ο ηγέτης της νέας κοινότητας. Ο αιδεσιμότατος Σομπόλσκι διοίκησε επί μία εβδομάδα τους βούλγαρους καθολικούς. Στις 18 Ιουνίου 1861 εξαφανίστηκε συναποκομίζοντας τη βούλα του Πάπα, το βεράτιο του σουλτάνου και τα δώρα της Γαλλίας. Δεν τον ξανάδε ποτέ κανένας. Ποτέ δεν μαθεύτηκε ούτε που πήγε ούτε που ετελεύτησε. Ο προσηλυτισμός των Σλάβων στον καθολικισμό σταμάτησε απότομα. Επανήλθαν στους Ρώσους και στο αίτημά τους για αυτοκέφαλη εκκλησία». Επέτυχαν με την βοήθειά τους την αναγνώριση της Εξαρχίας το 1870. Τα σχέδια του Βατικανού προς την πλευρά αυτή είχαν οριστικά ναυαγήσει. Απόμεινε ελπίδα προς την πλευρά των Βλάχων και των Αλβανών-αλβανοφώνων.

Ο Ρουμάνος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη G. Linche με αναφορά του (21.10.1881) ενημέρωνε το υπουργείο του για μηχανορραφία προς μεταστροφή Ρουμάνων, όπως θεωρούσε τους Βλάχους, της Μακεδονίας και της Ηπείρου στον καθολικισμό μέσω της Ουνίας. Είχε λάβει γνώση ενός μνημονίου που κατείχε ο πατήρ Bonetti επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής αποστολής στη Θεσσαλονίκη. Είχε ακόμη γνωρίσει και τον Faveyrial, ηγούμενο της μονής Λαζαριστών στο Μοναστήρι, ο οποίος του είχε δηλώσει με αναίδεια: «Το πνεύμα της γαλλικής κυβερνήσεως είναι αδιάφορο σήμερα ως προς την πρόοδο του καθολικισμού στον κόσμο... Οφείλω να παραμείνω επί μακρόν στα Μπιτόλια, διότι είμαι επιφορτισμένος να διευθύνω το έργο της μεταστροφής των ομογενών σας... Το έδαφος είναι πλήρως ετοιμασμένο. Ο κ. Απ. Μαργαρίτης μου δίνει πολύ μεγάλες ελπίδες επιτυχίας. Αυτός και πρόσωπα με επιρροή στη χώρα εργάζονται γι’ αυτόν τον σκοπό.» Ο Μαργαρίτης από την Αβδέλα Γρεβενών, τύπος αδίστακτου τυχοδιώκτη στην υπηρεσία πολλών κυρίων, υπήρξε ο κινητήριος μοχλός της προπαγάνδας Αυστρίας και Βατικανού προς επηρεασμό των Βλάχων. Ο ίδιος πρόξενος σε άλλη του αναφορά (9.6.1883) γνωστοποιεί ότι ο Bonetti, που έγινε καθολικός επίσκοπος Θεσσαλονίκης, του μίλησε για την πρόθεσή του να τοποθετήσει τον Μαργαρίτη υποπρόξενο της Γαλλίας στο Μοναστήρι. Με αφορμή την πρόθεση αυτή συμπληρώνει: «Κατάλαβα πλήρως τον σκοπό της προτάσεώς του, που στοχεύει στην καθολικοποίηση των Ρουμάνων, τους οποίους ελπίζει να μεταστρέψει ευκολότερα, αν κάποιος από τους προστάτες της καθολικής αποστολής είναι παράλληλα και ο ιθύνων νους αυτών, ο Μαργαρίτης.» Ο πρεσβευτής της Ρουμανίας στην Κωνσταντινούπολη Μ. Mitilineo, προφανώς ελληνικής καταγωγής, σε αναφορά του (26.6.1893) εκθέτει την πληροφορία που έλαβε σχετικά με το όνειρο του Bonetti: «Δεν θα πεθάνω, είπε ο Bonetti σε έναν από τους φίλους μου, δίχως να δω την εξουσία του έλληνα πατριάρχη περιορισμένη στους επτά πύργους που περιβάλλουν την Κωνσταντινούπολη.» Και συμπληρώνει ο Μ. Mitilineo με τη διαπίστωση: «Η Εξοχότης του για να μη μιλά παρά για τους Ρουμάνους της Τουρκίας, μήπως είναι βεβαία ότι έχει προσηλύτους μεταξύ των εξεχόντων Μακεδόνων... Μου φαίνεται δύσκολο να αποδεχθώ ότι ο πολύς λαός, και ιδιαίτερα οι γυναίκες της Μακεδονίας, θα ακολουθούσαν τους αγωνιζόμενους για μια παρόμοια ιδέα.»

Ο Berard γνώρισε τον προπαγανδιστή Μαργαρίτη στη μονή των Λαζαριστών στο Μοναστήρι. Ο ηγούμενος, ο ραδιούργος Faveyrial, έπλεξε το εγκώμιο του τυχοδιώκτη με τα ακόλουθα: «Ο Απόστολος (σ.σ. το όνομα του Μαργαρίτη) θα μπορούσε να οικειοποιηθεί τα λόγια του Αποστόλου (σ.σ. Παύλου): Αδελφοί υπέφερα για σας, πέρασα δια πυρός και σιδήρου σε στεριά και θάλασσα, αλλά ο λόγος επέζησε μέσω εμού.» Ο ίδιος μας πληροφορεί ότι ο Μαργαρίτης γύρισε από το Βουκουρέστι τον Αύγουστο του 1865 και συμπληρώνει. «Μέχρι τότε ήταν κι αυτός Έλληνας, όπως και τ’ αδέλφια του οι Βλάχοι. Είχε κερδίσει στο εμπόριο μια περιουσία ολόκληρη που δίχως άλλο θα είχε περάσει στον ελληνισμό χωρίς το ταξίδι αυτό. Όμως ήλθεν, είδε και επείσθηκε. Όταν γύρισε πίσω, προσήλυτος πλέον της νέας πίστης, άρχισε την απογραφή του λαού του και ταξίδεψε σε όλη την Ανωβλαχία.» Έχουμε την υπόνοια, ότι το ταξίδι του Μαργαρίτη στο Βουκουρέστι έγινε καθ’ υπόδειξη των Λαζαριστών και της αυστριακής διπλωματίας. Έπρεπε ο πράκτοράς τους να αποκτήσει την εμπιστοσύνη της ρουμανικής ηγεσίας και των εθνικιστικών κύκλων της αναδυόμενης χώρας, προκειμένου να εξασφαλιστούν τα οικονομικά της επιχειρήσεως! Η προπαγάνδα θα έφερνε σε σύγκρουση δύο ορθόδοξα έθνη. Το ένα θα δαπανούσε για την εξάπλωσή της και παράλληλα θα μείωνε την πίεση για απελευθέρωση της υπό αυστριακό ζυγό ρουμανικής Τρανσυλβανίας και το Βατικανό θα επωφελείτο από τη σύγχυση που θα επικρατούσε! Στόχος αρχικός η προσέλευση των «αγανακτησμένων» κατά του Πατριαρχείου Βλάχων στην Ουνία και τελικός η αφομοίωσή τους στον ρωμαιοκαθολικισμό.

Το σχέδιο αποκαλύφθηκε πλήρως σε προκήρυξη (1877), έργο των Faveyrial και Μαργαρίτη, γραμμένη σε γλώσσες ρουμανική και αλβανική. Απόσπασμά της διέσωσε ο Berard: «...Αλβανοί αδελφοί, θυμηθείτε ότι ο Τούρκος μας κυβερνά εδώ και τετρακόσια πενήντα χρόνια. Ξένος προς τη φυλή μας και αφέντης πάνω μας, δεν μας αφαίρεσε ποτέ τον λόγο, την προγονική γλώσσα, την εθνικότητα ούτε και τα άρματα που κρατούμε ακόμη περήφανα στα ζωνάρια μας. Αν κάποτε φταίξαμε στασιάζοντας εναντίον του νομίμου ηγεμόνα μας, αυτό πάντοτε οφειλόταν στην παρότρυνση του ελληνικού κλήρου, αιωνίου εχθρού του Ισλάμ. Μη λησμονείτε όμως, Αλβανοί αδελφοί, ότι ο Θεός έπλασε τα έθνη πριν από τις θρησκείες. Αν θέλουμε να γλυτώσουμε από την ορθοδοξία, που είναι εχθρική προς το Χριστό, την ανθρωπότητα και τις εθνότητες, ας αφοσιωθούμε, ψυχή τε και σώματι, στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Η Οθωμανική αυτοκρατορία είναι ο γνήσιος, ο μεγαλύτερος προστάτης μας, η ελπίδα μας, το στήριγμά μας. Ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει στα χέρια των εχθρών μας, που είναι και δικοί της εχθροί». Και συμπληρώνει ο Berard για την τακτική του Μαργαρίτη: «...δεν φειδωλεύεται ούτε τις υποσχέσεις, ούτε τα εχέγγυα νομιμοφροσύνης, όχι τόσο γιατί είναι αναγκασμένος αλλά, πρέπει να το πούμε αυτό, γιατί είναι πεπεισμένος γι’ αυτό: «Το ύψιστο συμφέρον μας, ημών των βλάχων», λέει και ξαναλέει, «βρίσκεται στη διάσωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας». Φυσικά ενδιαφερόταν για τη διάσωση της αυτοκρατορίας, όσο και οι πάτρωνές του. Μας πληροφορεί πάλι ο Berard: «Στου πατρός Φαβεριάλ ανταμώσαμε τον Απόστολο Μαργαρίτη. Ο Απόστολος έρχεται εδώ σχεδόν κάθε πρωί, σαν αξιωματικός στην αναφορά, για να αφηγηθεί τα μεγάλα και τα μικρά νέα... τί έκανε χθες βράδυ ο διοικητής... τί είπε χθες ο έλληνας αρχιεπίσκοπος στο διάκο του στη γέφυρα του παζαριού και πόση ώρα έμεινε στου τάδε και του δείνα...». Και καταλήγει στο συμπέρασμα: «Κοντολογίς, οι αγωγιάτες της Τζούρας δεν είχαν άδικο. Ο ηγούμενος των Λαζαριστών είναι επικεφαλής στα βλάχικα πράγματα». Αλλά και στην αναφορά του Ρουμάνου προξένου στη Θεσσαλονίκη, που μνημονεύσαμε πιο πάνω, περιέχονται και τα ακόλουθα: «Το ενδιαφέρον σημείο είναι ότι αυτός ο απόστολος (σ.σ. ο Faveyrial) παραδέχεται ότι, σε περίπτωση απροβλέπτων δυσκολιών, απευθύνεται στον πρόξενο της Αυστρίας. Πράγματι πληροφορήθηκα αργότερα μόνος μου ότι η δράση της προπαγάνδας κατευθυνόταν από την Αυστροουγγαρία».

Γι’ αυτή τη δράση της Αυστρίας παρατηρεί ο Berard, που ως Γάλλος έχει λόγους να αντιτίθεται προς τους σκοπούς της: «Απ’ όλες τις ραδιουργίες που λαβαίνουν χώρα στη Μακεδονία, οι πιο μυστικές και οι πιο δραστήριες κινήσεις είναι των Αυστριακών. Άπιαστα είναι τα νήματα. Δεν χρησιμοποιούν καθόλου το κήρυγμα μέσω των ατόμων, των σχολείων, των βιβλίων. Δεν απευθύνονται ούτε στο μυαλό ούτε στην καρδιά των προσηλύτων. Το χρήμα παίζει βασικό ρόλο. Η πιστή φύλαξη του μυστικού διασφαλίζει τις ταλαντευόμενες συνειδήσεις και μεγαλώνει ακόμη περισσότερο στη φαντασία του λαού τη μυστηριώδη δύναμη. Θα έρθει μια μέρα, που κάθε Μακεδόνας θα θεωρεί το γείτονά του αφοσιωμένο στην Αυστρία. Τα δικαιώματα της Αυστρίας θα φανούν αναμφισβήτητα σε όλους. Στην Ευρώπη μέρα τη μέρα εδραιώνεται η πεποίθηση αυτή. Πιστεύω πως και οι ίδιοι οι Ρώσοι θα καταλήξουν σιγά-σιγά να το δεχθούν. Η Μακεδονία θα γίνει λοιπόν αυστριακή...»

Ο Berard καταλήγει την εξιστόρηση με τον ακόλουθο συλλογισμό: «Σε τί ανταλλάγματα όμως μπορεί να ελπίζει ο Φαβεριάλ; Ή μάλλον αυτά που ελπίζει, γιατί δεν χρειάζεται και πολλή σοφία για να τα μαντέψει κανείς, δεν είναι άραγε χίμαιρες και το παράδειγμα των Βουλγάρων δεν απέδειξε ότι οι ορθόδοξοι μπορεί να εξυπηρετούνται από τον καθολικισμό, σκοπεύουν όμως να μην τον εξυπηρετήσουν ποτέ;» Είχε γραφεί παλαιότερα ότι έκαναν την εμφάνισή τους κάποιοι Βλάχοι ουνίτες στο Περιβόλι, τα Γρεβενά και τη Θεσσαλονίκη.

Στην πραγματικότητα δεν ενέδωσαν ποτέ Βλάχοι στην προπαγάνδα, κατά το θρησκευτικό μέρος αυτής. Προς τιμή και εκείνων που υπέκυψαν, για οικονομικούς κυρίως λόγους, στην εθνική προπαγάνδα, ουνιτική κοινότητα δεν επέτρεψαν να σχηματιστεί!

Η συντριβή της Αυστροουγγαρίας κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και η διάλυσή της στη συνέχεια έθεσε οριστικά τέρμα και στις επιδιώξεις του Βατικανού. Έκτοτε το Βατικανό αλλάζει τακτική έναντι των Ορθοδόξων που δεν δέχονται να απαρνηθούν την πίστη τους. Και πότε τους οδηγεί στα ναζιστικά στρατόπεδα της Κροατίας και τους σφαγιάζει, πότε τους πολεμά σε συνεργασία με μουσουλμάνους (Βοσνία), πότε τους συντρίβει με «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς (Σερβία).

ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2001
ΤΕΥΧΟΣ 19 

Δείτε επίσης..

Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης Στο σύνθετο Ελληνορωμαίος, το Ελλήν δηλώνει την καταγωγή και το Ρωμαίος την κρατική (ή την ορθόδοξη) ταυτότητα. (10/9/08)

Άλωση της Πόλεως από τους Σταυροφόρους 800 χρόνια από την καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους... [19/4/2010]

Η Εκκλησία στον Μακεδονικό Αγώνα Κοντά σ' αυτούς που ηγούνταν στον Αγώνα, στις Μητροπόλεις, στα Μοναστήρια, στους Ναούς, κινού­νταν μια στρατιά από Ιερείς... (5/10/09)  http://www.impantokratoros.gr/vatikano_anatoliko_zhthma.el.aspx

Είναι σωστό να φτιάχνουμε Φανουρόπιτα στην μνήμη του Αγίου Φανουρίου;

Προσφορά Φανουρόπιτας

Είναι ένα λαϊκό έθιμο σχετικά πρόσφατο που έχει γίνει πλέον πανελλήνιο

Η πίττα του Αγίου Φανουρίου είναι μια νηστίσιμη πίτα που φτιάχνεται στην μνήμη του Αγίου (27/08) και προσφέρεται στους πιστούς ως ευλογία.

Σίγουρα είναι ένα έθιμο που ξεκίνησε από μια ευλαβική χειρονομία των πιστών (κυρίως από το γυναικείο φύλο και το όνομα του έχει συνδεθεί με την εύρεση απολεσθέντων αντικειμένων αλλά και προσώπων) και δεν νομίζουμε ότι υποκρύπτει κάτι το αντικανονικό ή το άσχημο.(Συμπλήρωση δική μας: Δέν εἶναι σωστό βέβαια νά ζητᾶμε ἀπό τόν Ἅγιο νά μᾶς ἀποκαλύψει τό μέλλον μας ἤ τόν μέλλοντα σύζυγό μας).
Άλλωστε αν επρόκειτο για κάτι το οποίο αλλοίωνε την λατρευτική τάξη και ήταν αντίθετο με την εκκλησιαστική μας παράδοση, η εκκλησία είχε τον χρόνο και τον τρόπο να το διορθώσει και να το αποτρέψει. Βεβαίως προτιμητέο θα ήταν τα κίνητρα και οι εκδηλώσεις να ήταν περισσότερο πνευματικού χαρακτήρα αλλά στο χέρι μας είναι να έχουμε και πνευματική ωφέλεια. Μπορούμε για παράδειγμα να φτιάξουμε εμείς την πίτα και όχι να την αγοράσουμε έτοιμη, να μάθουμε το απολυτίκιο του Αγίου και τον βίο του, να συμμετέχουμε ενεργά στις ακολουθίες που γίνονται προς τιμή του Αγίου και να μην μένουμε μόνο στην προσφορά της φανουρόπιτας.


Άλλωστε ο Άγιος, αυτό είναι που θέλει από εμάς, την ειλικρινή συμμετοχή μας και την προσευχή μας, έτσι ώστε να μεσιτεύει όπως και κάθε Άγιος στον Χριστό, για την σωτηρία της ψυχής μας και αν κάτι θέλουμε οπωσδήποτε να μας φανερώσει, αυτό ας είναι ο σωστός δρόμος που θα μας οδηγήσει στην αιώνια βασιλεία Του. Αμήν.


Απολυτίκιο Αγίου Φανουρίου

Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς, Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, εφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν, ην ευρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε.
http://www.google.com/gwt/n?u=http%3A%2F%2Forthodox-answers.blogspot.com%2F2007%2F08%2Fblog-post_23.html
Πηγή εἰκόνας:
http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSPkpz6uefzlJ-2eaJsCkSJj_NaDPuAjg5zIbXcZFkaXhqZO-0&t=1&h=239&w=117&usg=__yM8qEdM37N3lqFpboQBD6IF-MP0=

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.

«Το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους» Δημήτρης Νατσιός

Θα ξεκινήσω με τρία κείμενα. Ένα από την αρχαία Ελλάδα, το επόμενο από την Πονεμένη Ρωμιοσύνη, το κακώς λεγόμενο Βυζάντιο και το τρίτο από την νεότερη εποχή. «Άρξομαι των προγόνων» πρώτα, όπως λέει ο Περικλής στον Επιτάφιο. Ίσως και ο λόγος μου σήμερα είναι και αυτός επιτάφιος, επικήδειος επάνω στο άταφο σώμα της Παιδείας μας, της πάλαι ποτέ εθνικής και νυν νεοταξικής και καλύτερα δαιμονικής. Δεν έλεγε ο Πατροκοσμάς «το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους»; Το κακό ήρθε και το κακό έχει όνομα «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος».

Το πρώτο κείμενο είναι από το εξαίσιο πόνημα του Πλουτάρχου «περί παίδων αγωγής». Αφού προτάσσει ο φιλόσοφος την μεγάλη αλήθεια «Παιδεία δε των εν ημίν εστίν αθάνατον κα θείον», αναφέρεται στον νομοθέτη της Σπάρτης, τον Λυκούργο:

«Ο Λυκούργος ο νομοθέτης των Λακεδαιμονίων, πήρε δύο κουταβάκια γεννημένα από τους ίδιους γονείς και τα μεγάλωσε με τρόπο εντελώς διαφορετικό το ένα από το άλλο, κάνοντας το ένα λαίμαργο και με ροπή στην κλοπή, και το άλλο ικανό στην ανίχνευση και επιτήδειο στο κυνήγι. Αργότερα, όταν κάποτε οι Λακεδαιμόνιοι είχαν συγκεντρωθεί σ’ ένα μέρος, τους είπε: Για την απόκτηση της αρετής, Λακεδαιμόνιοι, μεγάλη συμβολή έχουν και η συνήθεια και η εκπαίδευση και η διδαχή και ο τρόπος αγωγής, και τούτα ευθύς θα σας τ’ αποκαλύψω. Έφερε τότε τα δυο σκυλιά και τ’ άφησε ελεύθερα, αφού έβαλε στη μέση μπροστά τους ένα δοχείο με φαγητό κι ένα λαγό. Τότε το ένα σκυλί κίνησε κατά τον λαγό, ενώ το άλλο όρμησε στο δοχείο. Οι Λακεδαιμόνιοι δεν μπορούσαν ακόμα να καταλάβουν τι σημασία απέδιδε σ’ αυτό και με ποια πρόθεση τους έδειχνε τα σκυλιά∙ τότε τους είπε: Και τα δυο τούτα είναι από τους ίδιους γονείς, αλλά, με το να
λάβουν διαφορετική αγωγή, το ένα έγινε του φαγητού και το άλλο του κυνηγιού».

Κείμενο δεύτερο, αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, από το θαυμάσιο «περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων». «Αν οι καλές διδασκαλίες χαραχτούν, στην ψυχή του παιδιού, όταν ακόμη είναι τρυφερή, κανείς δεν θα μπορέσει να τις αφαιρέσει, γιατί θα έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα, όπως η σφραγίδα στο μαλακό κερί».

Το τρίτο είναι από τον λόγο του Κολοκοτρώνη στους μαθητές των Αθηνών, το 1838, στην Πνύκα. «Παιδιά μου, να μην έχετε πολυτέλεια, να
μην πηγαίνετε εις του καφενέδες και εις τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τα σπουδάς σας, και καλλίτερα να κοπιάσετε ολίγον δυο και τρεις χρόνους, και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους πέντε χρόνους τη νεότητά σας και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματά σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και, κατά την παροιμία, μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε. Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο δια το άτομό σας, αλλά να κυττάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας».
Με τα τελευταία του λόγια, ο αγράμματος, αλλά βαθιά μορφωμένος Γέρος του Μοριά, επαναλαμβάνει τον Θουκυδίδη. «Καλώς μεν γαρ φερόμενος ανήρ τα καθ’ εαυτόν, διαφθειρομένης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλλυται, κακοτυχών δε εν ευτυχούσι, πολλώ μάλλον διασώζεται». (στο Β΄, 60).
Μεταφράζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, εκείνη την εποχή οι πολιτικοί ήξεραν γράμματα... Γράφει ο Βενιζέλος: «Διότι ο άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφεί, χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι πολύ πιθανόν ότι θα σωθεί, εάν κακοτυχεί μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχεί». Ας τα έχουν υπ’ όψιν τους αυτά τα λόγια οι τωρινοί ... Κάπως το γράφει ο Καρυωτάκης: «Επρόδωσαν την αρετήν/ κι ήρθαν οι έσχατοι πρώτοι/ με χρήματα παίρνεται η καρδιά/ κι αποτιμάται ο φίλος». Και τα τρία τιμαλφή κείμενα που παρέθεσα, τζιβαϊρικά πολυτίμητα που μας παρέδωσαν σοφοί, ήρωες και άγιοι του Γένους μας, αναδεικνύουν την σπουδαιότητα της αγωγής, της Παιδείας με αξίες που πρέπει να λαμβάνει ο άνθρωπος στην παιδική ηλικία. ( Οι λέξεις αγωγή και αξία είναι ομόρριζες. Από το ρήμα άγω, στον μέλλοντα άξω- από δω η αξία. Η αγωγή πρέπει να οδηγεί σε αξίες). Κατ’ αρχάς τι είναι Παιδεία; Χρησιμοποιώ ένα ορισμό του Πλάτωνα: «Παιδεία εστί ου την υδρίαν πληρώσαι, αλλά ανάψαι αυτήν». Η Παιδεία είναι, όχι το γέμισμα άδειου δοχείου, (ο εγκέφαλος του παιδιού), αλλά άναμμα ψυχής, είναι φως. (Εδώ έχουμε σπερματικό λόγο: «ουχ αλλότρια εστί τα Πλάτωνος διδάγματα του Χριστού» γράφει ο άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και μάρτυρας. Από τα φώτα του Πλάτωνος φτάνουμε στο «φως Χριστού φαίνει πάσι»). «Το σχολείο φωτίζει τους ανθρώπους», λέει ο άγιος Κοσμάς.

Το σχολείο όμως σήμερα δεν φωτίζει, σκοτίζει, σκοτάδι πολύ που επικάθησε και στις ψυχές των παιδιών, γι’ αυτό το πετροβολούν. Όταν ένας νέος σπάζει μια βιτρίνα ή ένα τζάμι σχολείου αναγκάζει τα αντικείμενα να του απαντήσουν, ακόμη και να τον χειροκροτήσουν, μιας και οι πάντες τον αγνοούν ή τον περιφρονούν. Αυτό βιώνει σήμερα στο σχολείο, αισθάνεται ανύπαρκτος.
Και ερχόμαστε εμείς, παραφουσκωμένοι από έπαρση και αλαζονεία και λέμε στους νεότερους: Εμείς στα χρόνια σας είχαμε αξίες. Απαντούν: και τι τις κάνατε; Μπαζώσαμε την συνείδησή μας και περνάμε καλά. Ο λόγος του Πατροκοσμά είναι αδυσώπητος: «Είναι μια μηλιά και κάνει ξινά μήλα. Εμείς τώρα τι πρέπει να κατηγορήσουμε, τα μήλα ή τη μηλιά; Τη μιλιά. Λοιπόν κάμνετε καλά εσείς οι γονείς, οι δάσκαλοι συμπληρώνω, όπου είστενε η μηλιά, να γίνονται και τα μήλα γλυκά». «Εκ γαρ του καρπού το δέντρο γινώσκεται».
Τώρα είμαστε σε κρίση, δηλαδή, στο σάπισμα. Και για να φτάσουμε στο σάπισμα των καρπών, έπρεπε να πληγούν καίρια πρώτα οι γονείς, μετά οι δάσκαλοι και τελευταίοι, μέσω των βιβλίων, οι μαθητές. Και αυτό γιατί; Γιατί η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, που είναι το καλλιτεχνικό όνομα του μυστηρίου της ανομίας, δοκίμιο , τις δυνάμεις της πρώτα εδώ, στην Ελλάδα στην έπαλξη της σοφίας, στο προπύργιο της Ορθοδοξίας. Το κακό ξεκίνησε επί δικτατορίας. Γιατί; Γιατί συνθήματα όπως «πατρίς – θρησκεία- οικογένεια» ή «Ελλάς – Ελλήνων- Χριστιανών» σημαίνουν ότι μετατρέπεις σε ιδεολογία, αξίες εδραίες και τιμαλφείς τις οποίες βίωνε ο λαός μας για αιώνες. Ο Σεφέρης με λίγους στίχους συνόψισε το κακό: «Ελλάς πυρ/ Ελλήνων πυρ/ Χριστιανών πυρ/ τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;».

Ήρθε το Πολυτεχνείο. Αναλαμπή της νιότης. Χωρίς κουκούλες εκείνα τα παιδιά- μόνο οι δοσίλογοι, οι δήμιοι και οι προδότες φορούν κουκούλα - κλόνισαν το καθεστώς, το οποίο κατέπεσε εν μέσω τραγωδίας… αλώθηκε η Κύπρος μας. Μεταπολίτευση. Ρυτίδες εμφανίζονται στον λαό. Τον γέμισαν ενοχές, επειδή ανέχτηκε τους Απριλιανούς. Επέπεσαν πάνω του και οι δήθεν προοδευτικοί, οι οποίοι βρήκαν μια ουρανόπεμπτη δικαιολογία να διαπομπεύσουν τις ριζιμιές αξίες του Γένους και την πατρίδα και την πίστη και την οικογένεια. Όποιος τις επικαλούνταν ήταν (και είναι) χουντικός. Ανοίγει άβυσσος κάτω από τα πόδια μας. Χάσαμε την ταυτότητα μας, φορέσαμε προσωπείο, γίναμε μασκαράδες. Ο Έλληνας, ο Ρωμιός, ο Γραικός- όλα δικά μας είναι- υποκορίστηκε έγινε Γραικύλος. Νόμισε ο δυστυχής πως αν παραμείνει Έλληνας, όπως τον έμαθαν οι πατεράδες του, θα μείνει πίσω, θα είναι συντηρητικός. «Έκοψε δρόμο», έχασε τον προσανατολισμό του, βρέθηκε στον γκρεμό. Τον έφαγε η πρόοδος η πολλή, η αχώνευτη. Ύψωσε σε εθνικό ιδεώδες έναν «πολιτισμό» - (Δύση)- διαφορετικό από πολλές απόψεις από τον δικό τους, μόνο και μόνο επειδή ήταν υλικά υπέρτερος.

«Εδώ και τώρα» άρχισε η «αλλαγή» του, ο εξευρωπαϊσμός του, ξεπούλησε τιμημένα πρωτοτόκια αντί πινακίου φακής, σάπιας, μουχλιασμένης, βρώμικης. (Και η «αλλαγή» δεν άλλαξε μόνον τα «παιδιά της αλλαγής». Ο κοινωνικός μετασχηματισμός ήταν ολικός και δομικός). Από «αριστοκράτης», όπως λέει ο Ελύτης, ξέπεσε στην τάξη των λακέδων. Και αυτός ο ξεπεσμός, ονομάστηκε ευημερία. Ρίχτηκε με μανία στην ζήτησή της, διαβρώνοντας τις εσωτερικές του δυνάμεις. Στόχος του ο εύκολος και άκοπος πλουτισμός. Η λαϊκή θυμοσοφία συνόψισε ευθύβολα την περιρρέουσα σκυβαλοκρατία: τα λίγα βγαίνουν με κόπο τα πολλά με κόλπο. Πάχυνε το σώμα του, φτώχυνε η ψυχή του. Αλλάζει τον τρόπο ανατροφής των παιδιών του. Αναθρέφει μοσχοαναθρεμμένους μοναχογιούς και μοναχοκόρες, παρέχοντάς τους άφθονα υλικά αγαθά, γιατί δεν μπορούσε να τους προσφέρει το φυσικό λίπασμα της ανατροφής των παιδιών, την αγάπη, γιατί «όσο πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτω ελλείπεις τη αγάπη» (Μέγας Βασίλειος). Λησμόνησε ο αξιοθρήνητος το ευλογημένο «όχι».
Φοβήθηκε μην τον πουν οπισθοδρομικό. Έτρεμε, όπως προείπαμε, και τις λοιδορίες των κατ’ επάγγελμα προοδευτικών. Προσθέστε και την εξηλιθίωση μέσω της τηλεόρασης, που ανέλαβε τον ρόλο του τρίτου γονέα. Έχει υπολογιστεί στην Αμερική –αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική λέει ένα εύστοχο ρητό- μέχρι την ενηλικίωσή του ένα παιδί παρακολουθεί 100.000 φόνους. Η καταδιεφθαρμένη τηλεόραση πήρε την θέση της μάνας, γεγονός που εξηγεί και την γλωσσική ένδεια των μαθητών και των δασκάλων της νέας γενιάς. (παγκόσμιος=πάγκος + οσμή. Έτσι ετυμολόγησε την λέξη ένας εκκολαπτόμενος δάσκαλος σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ). Γιατί παιδεία θα πει γλώσσα. Και η ελληνική γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της μάνας. ... ‘Όταν αυτός ο δροσερός σταλακτίτης στερεύει τότε αντικαθίσταται από το αναίσχυντο στόμα της τηλοψίας.

Σειρά έχει ο δάσκαλος. Καταστρέψαμε τον δάσκαλο ως θεμέλιο και ψυχή του σχολείου, για να τον μεταβάλλουμε σε συνδικαλιστή και φροντιστή, σε πρότυπο ιδιοτέλειας και αδιαφορίας, σε πενταροκυνηγό που ξέρει απλώς να έχει διεκδικήσεις και να πολιτικολογεί. Δεν καταλαβαίνουμε πως καλό είναι το σχολείο με αφοσιωμένους δασκάλους, με δασκάλους, οι οποίοι, μετ’ επιστήμης, χαλυβδώνουν τα παιδιά με ψυχή και Χριστό, με φιλοπατρία και φιλοτιμία, με πρότυπο τον άγιο και τον ήρωα, τον Πατροκοσμά και τον Καραϊσκάκη. «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω» γράφει ο Δημ. Καμπούρογλου. «Η Ελλάδα είναι γεννημένη από τους πεθαμένους» λέει ο ποιητής. Έτσι φτιάχνουμε σχολείο, με το πολυτίμητο τζιβαϊρικό της παράδοσης και όχι με νέες τεχνολογίες, όπως οραματίζεται η διαβιουπουργός, ένα σχολείο – ΚΕΠ, με πανικόβλητους υπαλλήλους που τους λέμε δασκάλους και με καλωδιωμένους πελάτες, επισκέπτες που ονομάζονται και μαθητές. Σχολείο ίσον δάσκαλος λέει ο Παλαμάς. Ή όπως κανοναρχούσε ο άγιος της πολιτικής, ο Ιω. Καποδίστριας «Αν η παρούσα γενεά δεν ενδυναμωθεί από ανθρώπους μορφωμένους εν καλή διδασκαλία και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας, θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της Ελλάδος και η διακυβέρνησή της αδύνατη».

Σειρά είχαν τα βιβλία, κυρίως της γλώσσας, τα οποία είναι τα σημαντικότερα και, από πλευράς συγγραφής, τα δυσκολότερα. Γεφυρώνουν την προσχολική ηλικία με την σχολική φάση της παιδικής και σημαδεύουν τον ψυχικό μας κόσμο εφ’ όρου ζωής. Ο δάσκαλος και το αναγνωστικό – όπως το λέγαμε παλιά – αποτελούν για τον μικρό μαθητή ενσάρκωση της κοινωνίας στην οποία το σχολείο τον οδηγεί. Στο σχολείο το παιδί καλείται για πρώτη φορά να εργασθεί υπεύθυνα, να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή δεν είναι μόνο ανέμελο παιχνίδι, αλλά κυρίως κόπος προσφοράς και ότι εν τέλει στην θυσία της προσφοράς, βρίσκεται η πιο μόνιμη, η πιο μεγάλη χαρά. Στα νέα βιβλία γλώσσας του δημοτικού (από το 2006) έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία υποχώρηση του λογοτεχνικού κειμένου κατά 40% και την εισαγωγή νέων κειμενικών ειδών όπως: συνταγές μαγειρικής, μικρές αγγελίες, διαφημίσεις, αφίσες, οδηγίες χρήσης συσκευών, κόμικς, άρθρα από εφημερίδες και περιοδικά. Το επιχείρημα των αρμοδίων είναι η προσαρμογή στην σύγχρονη, νέα εποχή. Και αφού οι σύγχρονοι θεοί είναι ο καταναλωτισμός και η ανταγωνιστικότητα, γιατί το σχολείο να αντισταθεί; Ο λαός μας έλεγε: «κάλλιο γνώση παρά γρόσι». Τώρα η γνώση υποκλίνεται στην πληροφορία, στο εφήμερο, στο άχρηστο, για να καταλήξουμε σ’ έναν νέο τύπο ανθρώπου: στον μορφωμένο βάρβαρο. Μια απλή περιδιάβαση στα βιβλία γλώσσας δημοτικού και γυμνασίου, τα περιοδικά ποικίλης ύλης, αποκαλύπτει γιατί τα βιβλία αυτά βάλλουν κατά της αγίας Ορθοδοξίας, κατά της πατρίδας μας και συνιστούν προπαιδεία καταναλωτισμού. Ας αφήσουν για λίγο οι γονείς το τηλεχειριστήριο της διαφθοράς και ας ανοίξουν τα βιβλία των παιδιών τους. Ερώτηση επιλογική: κάποιοι κολοκυθολογούντες μιλούν για «πολιτισμένη» εποχή και εξελιγμένο αιώνα, συγκρίνοντάς τον με τις δήθεν «καθυστερημένες» δεκαετίες του ’50 ή του ’60. Θα ανέχονταν όμως οι «αμόρφωτοι» εκείνοι Έλληνες κείμενο στην Α’ Γυμνασίου στο οποίο εξυμνείται η παιδεραστία; Τώρα περνά αντουφέκιστο.

O tempora o mores…
Αντίβαρο 
 http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/blog-post_9676.html#more
Πηγή εἰκόνας ἁγ. Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ:
http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQF2CRF4nlyDm91Xri7TJQC0imH8is_UBNXEFwbpYjGCpSMUus&t=1&h=196&w=142&usg=__IHlNvsSbemxT94haXN5fwTau6rI=

«Το μόνο που με νοιάζει είναι να είμαι με τον Χριστό. Ἤ Τσιγάρο ἤ Χριστός.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤΕ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ.

Παλαιότερα ήμουν φανατικός καπνιστής. Κάπνιζα συνέχεια και παντού. Σχεδόν σε όλες τις παλιές φωτογραφίες θα με δει κανείς με τσιγάρο στο χέρι. Όλοι, όταν ήθελαν να κάνουν διάλλειμα από τη δουλειά τους, πρώτα απευθύνονταν σε μένα να πάμε για τσιγάρο. Είχα χάσει την αίσθηση της ποσότητας. Καταλάβαινα ότι κάπνιζα πολύ μόνο από το μούδιασμα στο στόμα. Ξεπερνούσα τα 3 πακέτα prince την ημέρα επί 17 χρόνια.

Όταν περπάταγα στο δρόμο, συνήθως κάπνιζα. Όταν περνούσα έξω από εκκλησίες και ήθελα να κάνω το σταυρό μου σκεφτόμουν, «στο ένα χέρι ο Χριστός στο άλλο ο διάολος. Δε γίνεται αυτό το πράμα. Ένα από τα δύο πρέπει να σταματήσει. Ή το τσιγάρο ή ο σταυρός».
Αυτή η κατάσταση συνεχιζόταν για καιρό.

Στο ένα χέρι ο Χριστός στο άλλο ο διάολος. Ποτέ δεν στάθηκε ικανή αυτή η σκέψη να μου σταματήσει το κάπνισμα. Δεν πίστευα ότι θα έκοβα ποτέ το τσιγάρο. Μία που το έλεγα, μία που το ξέχναγα. Λίγο λίγο όμως, ποιος ξέρει, με τη βοήθεια του Θεού, το έκοψα. Ίσως είδε τον μικρό μου αυτόν προβληματισμό και την αδυναμία μου να σταματήσω να καπνίζω και μου έδωσε άλλο κίνητρο για να το πετύχω. Έτσι και έγινε. Έκοψα το κάπνισμα ένα βράδυ. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς διλλήματα, χωρίς παρενέργειες, εκτός από την φυσιολογική αλλαγή του μεταβολισμού.


Για μένα, το τσιγάρο ξεχάστηκε μέσα σε μερικά δεπτερόλεπτα, από μία ελάχιστη αφορμή που όμως μου την έφερε ο Θεός στην κατάλληλη στιγμή. Ένα βήμα έγινε. Το επόμενο ακολουθεί. Επόμενος στόχος είναι η δίαιτα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αντισταθώ στο πάθος μου για το φαγητό...

Υπήρχαν και άλλα που δεν πίστευα.
Δεν πίστευα ότι ένας γάμος θα με ελευθέρωνε. Από τότε που παντρεύτηκα κατάλαβα ότι η αντίθετη λέξη του «παντρεμένος» είναι «ανύπαντρος» και όχι «ελευθερος». Το μόνο δεσμευτικό σε έναν άνθρωπο είναι τα πάθη του. Αυτή είναι η μόνη φυλακή.

Μου είπε προχθές κάποιος. Θα έρθουν ΄δύσκολες μέρες από φθινόπωρο. Η οικονομία θα...
Δεν με νοιάζει τί θα έρθει, τον διέκοψα σε μία αναλαμπή. Δεν με νοιάζει αν φτωχαίνω κι άλλο, δε με νοιάζει αν μείνω στο δρόμο. Το μόνο που με νοιάζει είναι να είμαι με τον Χριστό. Όλα τα άλλα θα μείνουν εδώ. Δεν έχουν σχεση με την σωτηρία της ψυχής μου.

ΚΠ
agapi-pisti-elpida.blogspot.com
http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/blog-post_28.html

28 Ιουλίου Συναξαριστής Των Αγίων Προχόρου, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμενᾶ, Ευσταθίου Μάρτυρα, Ακακίου, Δροσίδος, Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, Παύλου Ξηροποταμινού, Χριστοδούλου Μάρτυρα, Αυξεντίου εν Λαοδικία, Εγκαίνια Ναού Υπεραγίας Θεοτόκου τοις Διακονίσσης.

Οἱ Ἅγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων καὶ Παρμενᾶς οἱ Ἀπόστολοι καὶ Διάκονοι

«Ὃς ἐὰν θέλη ἐν ἡμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος». Ὅποιος, δηλαδή, θέλει νὰ γίνει μέγας
μεταξύ σας, εἶπε ὁ Κύριος, ἂς εἶναι ὑπηρέτης σας καὶ ἂς μαθαίνει νὰ γίνεται ἐξυπηρετικὸς στοὺς ἄλλους.
Σ’ αὐτὴ τὴν κατηγορία ἀνθρώπων ἀνήκαν καὶ οἱ ἀπόστολοι – ἀπὸ τοὺς 70 μαθητὲς τοῦ Κυρίου – Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων καὶ Παρμενᾶς. Αὐτοὶ ἦταν μεταξὺ τῶν ἑπτὰ ἐκλεγμένων διακόνων τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων (Πράξ. στ’ 5).
Τὸ ἔργο τους ἦταν νὰ ὑπηρετοῦν καὶ νὰ ἐπιστατοῦν στὴ διατροφὴ τῶν ἀπόρων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα τῶν ὀρφανῶν καὶ τῶν χηρῶν. Ἀλλὰ ὑπηρετοῦσαν καὶ στὴ διάδοση τοῦ Θείου Λόγου. Ἔτσι ἀργότερα, ὁ μὲν Πρόχορος ἀκολούθησε τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη στὴ Μικρὰ Ἀσία, ὅπου ἔγινε ἐπίσκοπος Νικομήδειας καὶ ἀναδείχθηκε τέλειος διάκονος τοῦ ἐπισκοπικοῦ καθήκοντος.
Ὁ δὲ Τίμων ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο στὰ Βόστρα τῆς Ἀραβίας, ὅπου εἶχε σταλεῖ νὰ ὑπηρετήσει τὸ Εὐαγγέλιο.
Οἱ ἄλλοι δύο, ὁ Νικάνωρ καὶ ὁ Παρμενᾶς, πέθαναν στὴν Ἱερουσαλήμ, ἐκτελώντας τὸ διακονικό τους ἔργο. Κηδεύθηκαν ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἀποστόλους, κάτω ἀπὸ τὸ πένθος ὅλης της Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία ὑπηρέτησαν μὲ τόσο ζῆλο καὶ ἐπιτυχία.
Ἔτσι, ὁ καθένας χωριστά, ἀναδείχθηκε «πιστὸς διάκονος ἐν Κυρίῳ». Δηλαδὴ πιστὸς διάκονος στὸ ἔργο τοῦ Κυρίου.



Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖοι συνέκδημοι, τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ, θεόθεν ἐκρίθητε διακονεῖν εὐσεβῶς, τῷ θείῳ πληρώματι, Πρόχορε θεηγόρε, σὺν Νικάνορι ἅμα, Τίμων ὁ θεοκῆρυξ. Παρμενᾶς τε ὁ θεῖος, πρεσβεύοντες τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Διάκονοι σεπτοί, καὶ αὐτόπται τοῦ Λόγου, καὶ σκεύη ἐκλογῆς, ἀνεδείχθητε πίστει, Νικάνος καὶ Πρόχορε, Παρμενᾶ Τίμων ἔνδοξε. Ὅθεν σήμερον, τὴν ἱερὰν ὑμῶν μνήμην, ἑορτάζομεν, ἐν εὐφροσύνῃ καρδίας, ὑμᾶς μακαρίζοντες.

Μεγαλυνάριον.
Ἡ τῶν Ἀποστόλων θεία τετράς, Πρόχορε Νικάνορ, καὶ σὺν Τίμωνι Παρμενᾶς, ὡς τῆς εὐσεβείας διάκονοι καὶ μύσται, μυσταγωγεῖν τὰ κρείττω, ἡμᾶς μὴ παύσησθε.





Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος ὁ Μάρτυρας

Γεννήθηκε στὴν πόλη Ἄγκυρα καὶ εἶναι ἀπὸ τὰ λαμπρὰ στολίσματα τῆς Ἐκκλησίας.
Θαρραλέος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἀκούραστος ἐργάτης τῶν ἐντολῶν του, καταγγέλθηκε στὸν ἔπαρχο Κορνήλιο. Στὴν ἀνάκριση ποὺ τοῦ ἔκαναν, ἐπέμεινε στὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ καὶ καταδικάστηκε στὴν πιὸ βάρβαρη ποινή. Τοῦ τρύπησαν δηλαδὴ τοὺς ἀστραγάλους, καὶ ἔπειτα ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν ἀπὸ τὶς τρύπες τῶν πληγῶν του μὲ σχοινί, τὸν ἔσυραν στὸν ποταμὸ Σάγαρι, στὰ νερὰ τοῦ ὁποίου τὸν ἔριξαν.
Διασώθηκε ὅμως ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη καὶ βγῆκε ἔξω. Ἄλλα μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες, ὅταν ἔμαθε αὐτὸ ὁ ἔπαρχος, ντροπιασμένος σκότωσε τὸν Εὐστάθιο μὲ τὸ δικό του μαχαίρι.
Ἔτσι ὁ Εὐστάθιος, παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχή, στεφανωμένος μὲ τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.





Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος, καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀπολλωνία καὶ μαρτύρησε στὰ χρόνια του βασιλιὰ Λικίνιου. Ἦταν ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ δεινὸς κήρυκάς του.
Λόγω τοῦ ἔργου του καταγγέλθηκε καὶ βασανίστηκε. Ὅμως μὲ τὴ Θεία ἐπέμβαση, βγῆκε ἀλάβωτος ἀπὸ τὰ βασανιστήρια. Ἔτσι δὲν ἔπαθε τίποτα ὅταν τὸν ἔριξαν μέσα σὲ καζάνι μὲ βραστὸ νερὸ καὶ διασώθηκε ἀπὸ τὴν ἀγριότητα πεινασμένου λιονταριοῦ. Βλέποντας αὐτὰ τὰ θαύματα ὁ ἔπαρχος Τερέντιος, τὸν ἄφησε ἐλεύθερο.
Στὴ συνέχεια ὁ Ἅγιος μετέβη στὴν Μίλητο, ὅπου καὶ συνέχισε τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς μιᾶς ἀληθινῆς πίστης τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸν ναὸ τῶν εἰδώλων καὶ μὲ τὴν ἀπειλὴ τῶν βασανιστηρίων, θέλησαν οἱ εἰδωλολάτρες νὰ τὸν κάνουν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος ὅμως μὲ τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς του καὶ μόνο, μπόρεσε νὰ συντρίψει τὰ ἀγάλματα τῶν εἰδώλων.
Γι’ αὐτήν του τὴν πράξη ἀποκεφαλίστηκε. Τὸ ἅγιο λείψανό του ἐναποτέθηκε στὴν πόλη τῶν Συνάδων.





Ἡ Ἁγία Δροσίς ἡ Μάρτυς

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὴν ἔριξαν μέσα σὲ χωνευτήριο χρυσοῦ.





Ἡ Ὁσία Εἰρήνη ἡ Χρυσοβαλάντου

Ὑπῆρξε στὰ χρόνια τῆς βασίλισσας Θεοδώρας, ποὺ ἀναστήλωσε τὶς ἅγιες εἰκόνες.
Ἡ Εἰρήνη καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ διακρινόταν ὄχι μόνο γιὰ τὴν εὐσέβειά της, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν σωματικὴ ὡραιότητά της καὶ γιὰ τὴν εὐγενῆ ἀνατροφή της. Εἶχε ζητηθεῖ λοιπὸν σὲ γάμο, ἀπὸ διακεκριμένο ἄνδρα τοῦ παλατιοῦ καὶ ξεκίνησε γιὰ τὸ Βυζάντιο. Στὴ διαδρομὴ ὅμως, πέρασε ἀπὸ τὴ Μονὴ τοῦ Χρυσοβαλάντου καὶ τόσο ἑλκύστηκε ἀπὸ τὴ συναναστροφὴ τῶν καλογριῶν, ὥστε πῆρε τὴ μεγάλη ἀπόφαση νὰ παραμείνει μαζί τους. Ἔτσι ἀπέρριψε τὶς κοσμικὲς δόξες, γύρισε στὴν πατρίδα της, πούλησε τὰ ὑπάρχοντά της, βοηθώντας πολλοὺς φτωχοὺς καὶ τὰ ὑπόλοιπα χρήματα τὰ ἐναπόθεσε στὴ Μονή.
Ἔγινε μοναχὴ καὶ ἡ ζωὴ τῆς μέσα στὸ μοναστήρι ὑπῆρξε πολὺ ἀσκητικὴ καὶ ἁγία. Ὅταν πέθανε ἡ ἡγουμένη, ἡ Εἰρήνη, παρὰ τὴν ἄρνησή της, ὁρίστηκε διάδοχός της. Ἀπὸ τὴ νέα της θέση, ἐπετέλεσε τὰ καθήκοντά της ἄριστα. Ὁ Θεὸς μάλιστα, τὴν προίκισε μὲ τὸ προφητικὸ καὶ θαυματουργικὸ χάρισμα. Ἔτσι διὰ τῆς προσευχῆς της, ἀπάλλαξε πολλοὺς ἀπὸ τὰ δαιμόνια.
Προαισθάνθηκε τὸν θάνατό της καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά, γεμάτη χαρὰ γιὰ τὸ εὐχάριστο οὐράνιο ταξίδι της.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δόξαν ῥέουσαν, ὑπεριδοῦσα, νύμφη ἄμωμος, ὤφθης Κυρίου, δι’ ἀσκήσεως Ὀσία ἐκλάμψασα· ὡς οὖν Εἰρήνη τυχοῦσα τοῦ πόθου σου, ἐν ὁμονοίᾳ ἡμᾶς διαφύλαττε, ἀξιάγαστε, Χριστῷ τῷ Θεῷ πρεσβεύουσα, δωρήσασθε ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τὴν τοῦ κόσμου εὔκλειαν, καταλιποῦσα Ὁσία, τῷ Χριστῷ νενύμφευσαι, τῷ Βασιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ, κάλλεσι, τῆς παρθενίας λελαμπρυσμένη, σκάμμασι, τῆς ἐγκρατείας πεποικιλμένη· διὰ τοῦτό σε Εἰρήνη, ὁ σὸς Νυμφίος λαμπρῶς ἐδόξασε.

Μεγαλυνάριον.
Τῆς Καππαδοκίας τὴν καλλονήν, καὶ Χρυσοβαλάντου, ὀδηγίαν τὴν ἀσφαλῆ, τὴν πηγὴν θαυμάτων, πηγάζουσαν τῷ κόσμῳ, Εἰρήνην τὴν Ὁσίαν, ὕμνοις τιμήσωμεν.





Ἐγκαίνια Ναοῦ Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοὶς Διακονίσσης

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.





Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Ξηροποταμηνός

Σύμφωνα μὲ τὸν Σ. Εὐστρατιάδη ἡ βιογραφία τοῦ Ὁσίου Παύλου, ποὺ βρίσκεται στὸ Νέον Ἐκλόγιον, εἶναι τελείως φανταστική.
Σ’ αὐτὸ φέρεται σὰν γιὸς τοῦ Βασιλιὰ Μιχαὴλ Α’ τοῦ Ραγκαβὲ (811 – 813) καὶ τῆς θυγατέρας τοῦ αὐτοκράτορα Νικηφόρου τοῦ Γενικοῦ. Εὐνουχίστηκε σὲ παιδικὴ ἡλικία καὶ ἔφτασε σὲ μεγάλα ὕψη φιλοσοφίας. Ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο καὶ πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔκτισε τὴ Μονὴ Ξηροποτάμου, τῆς ὁποίας καὶ ἔγινε ἡγούμενος. Ἡ ἁγιορείτικη παράδοση ὅμως, τὸν θέλει σύγχρονο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ἱδρυτὴ τῆς Λαύρας.
Τοῦ Ὁσίου αὐτοῦ Παύλου, σώζονται στὴ Μονὴ Ξηροποτάμου ἕξι Κανόνες στοὺς Ἁγίους 40 μάρτυρες, Κανόνας ἰαμβικὸς στὸν τίμιο σταυρὸ καὶ λόγος στὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείου ἀξίας ἀνταλλαξάμενος, τὸν θεοΰφαντον τρίβωνα τῆς ὁσίας ζωῆς, ὡς ἀστὴρ ἑωθινὸς ἐν Ἄθῳ ἔλαμψας, καὶ ὁδηγεῖς φωτιστικῶς, Μοναζόντων τοὺς χορούς, πρὸς κτῆσιν τὴν τῶν κρειττόνων, Παῦλε Πατέρων ἀκρότης, καὶ πρεσβευτὰ ἡμῶν πρὸς Κύριον.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς ἀνάκτων βλάστημα, Παῦλε θεόφρον, κληρονόμος ἄξιος, καὶ υἱὸς ὤφθης εὐκλεής, τοῦ οὐρανίου Παντάνακτος, δι’ ἰσαγγέλου ζωῆς Πάτερ Ὅσιε.

Μεγαλυνάριον.
Ὤφθης βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὡς ἀνάκτων γόνος, κληρονόμος δι’ ἀρετῶν· σὺ γὰρ Πάτερ Παῦλε, ἀγγελικῶς βιώσας, τῆς ὑπὲρ νοῦν εὐκλείας, λαμπρῶς ἠξίωσαι.





Ὁ Ἅγιος Χριστόδουλος ὁ Νεομάρτυρας ἐκ Κασσανδρείας

Ὁ Νεομάρτυρας Χριστόδουλος γεννήθηκε σ’ ἕνα χωριὸ τῆς Κασσάνδρας, ποὺ ὀνομαζόταν Βαλτά. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἦλθε στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου ἔκανε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ράφτη.
Πληροφορήθηκε ὅτι κάποιος χριστιανὸς Βούλγαρος, ἑτοιμαζόταν ν’ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Τότε ὁ Χριστόδουλος προμηθεύτηκε ἕναν μικρὸ σταυρὸ καὶ πῆγε στὸ καφενεῖο, ὅπου θὰ γινόταν ἡ περιτομὴ τοῦ ἀρνησίχριστου. Διέσχισε τὸ πλῆθος τῶν γενιτσάρων, καὶ ἐνῶ χτυποῦσαν τὰ τύμπανα, πλησίασε τὸν ἀρνησίχριστο, παρουσίασε τὸν σταυρὸ καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀδελφὲ τί ἔπαθες; Νὰ ἡ πίστη μας, νὰ ὁ Χριστός ποὺ σταυρώθηκε γιὰ τὴν ἀγάπη μας. Σὺ γιατί ἀφήνεις τὸν Χριστὸ τὸν σωτήρα σου καὶ γίνεσαι Τοῦρκος;». Ἐξαγριωμένοι οἱ Τοῦρκοι, ὅρμησαν καὶ συνέλαβαν τὸν Χριστόδουλο καὶ μὲ χτυπήματα τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή, ὅπου ἀπαίτησαν τὸν θάνατό του. Στὴν προτροπὴ τοῦ κριτῆ ν’ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, ὁ Μάρτυρας μὲ θάρρος ἀπάντησε: «... καὶ σὺ ἄφησε τὸν μωαμεθανισμὸ καὶ γίνε Χριστιανός».
Ἀποδεικνύοντας ἔτσι τὴν ἀκλόνητη πίστη του, παραδόθηκε στοὺς δήμιους, οἱ ὁποῖοι τὸν κρέμασαν κοντὰ στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ στὴ Θεσσαλονίκη, στὶς 28 Ἰουλίου 1777.
Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου μὲ καρφωμένο τὸν σταυρὸ στὴν πλάτη του, παρέμεινε γυμνὸ κρεμασμένο γιὰ δυὸ μέρες. Κατόπιν οἱ Χριστιανοί, ἀγόρασαν τὸ λείψανό του ἀντὶ 600 γροσιῶν καὶ τὸ ἔθαψαν μὲ τιμές.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θεῖον βλάστημα, τῆς Κασσανδρείας, καὶ τῆς πίστεως, νέος ὁπλίτης, ἀνεδείχθης Νεομάρτυς Χριστόδουλε· τοῦ γὰρ Σωτῆρος κηρύξας τὸ ὄνομα, τὸν δι’ ἀγχόνης ὑπέμεινας θάνατον. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Φερωνύμως Ἅγιε, Χριστῷ δουλεύων ἀμέμπτως, στρατιώτης ἄριστος, τῆς οὐρανίου στρατείας, γέγονας, καλῶς ἀθλήσας ὑπὲρ Κυρίου· ὅθεν σε, ὡς Νεομάρτυρα νικηφόρον, ἀνυμνοῦμεν καὶ βοῶμεν· Χαίροις τὸ κλέος ἡμῶν Χριστόδουλε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις Κασσανδρείας θεῖος βλαστός, ὁ ὑστέροις χρόνοις, μαρτυρήσας ὑπὲρ Χριστοῦ· χαίροις Νεομάρτυς, Χριστόδουλε θεόφρον, ἡμῶν πρὸς τὸν Σωτῆρα, πρέσβυς θερμότατος.





Ὁ Ἅγιος Αὐξέντιος ὁ Μάρτυρας

Μαρτύρησε ἐν Λαοδικείᾳ τῆς Φρυγίας. Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τοῦ Ἁγίου Μάρτυρα.
http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/28.htmlΜέγας Συναξαριστής
Μερικές εικόνες από saint.gr

Γέροντας Παΐσιος: Να τι θα γίνει στο Αιγαίο!

Όπως τα κατέγραψε
ο Νικ. Ζουρνατζόγλου
στο βιβλίο του

Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος κοιμήθηκε στις 12 Ιουλίου 1994 μ.Χ. και αναπαύεται στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, η αγιότητα του οποίου έχει ομολογηθεί από όλους σχεδόν τους Έλληνες, πολιτικούς, στρατιωτικούς, λαϊκούς, Μοναχούς, Ιερείς, Επισκόπους και αυτόν τον ίδιο τον Πατριάρχη, είχε κατά καιρούς μιλήσει σε πολλούς ανθρώπους για ό,τι βλέπουμε σήμερα στο Αιγαίο και για ό,τι θα δούμε σύντομα!
Πολλές από αυτές τις αποκαλύψεις και προφητείες που προείπε ο Γέροντας Παΐσιος με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, εμπεριέχονται στο νέο, συναρπαστικό βιβλίο του Επισμηναγού ε.α. Νικολάου Ζουρνατζόγλου «Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, 1924 – 1994» εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία, κεντρική διάθεση Ορθόδοξος Κυψέλη.
Συγκεκριμένα θα αναφέρουμε μερικά εξόχως αποκαλυπτικά σημεία, που αφορούν τις σχέσεις με την αμετανόητη Τουρκία, η οποία όπως γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα ήδη από τον Άγιο Κοσμά τον Αίτωλο θα μας επιτεθεί ύπουλα ως τα «Εξαμίλια»…
Ο Γέρων Παΐσιος για Τουρκία, Πόλη, Αιγαίο
► «Οι Τούρκοι τα κόλλυβα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβη από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν… Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να τη φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα τη χαρίσει σε μας. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι»… σελ. 410
► «Η Τουρκία θα διαλυθεί και, μάλιστα, θα τη διαλύσουν οι ίδιοι οι σύμμαχοι» Μάρτιος 1994, σελ. 412
► «Οι Τούρκοι έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους» 1991, σελ. 413
► «Άντε, άντε, δε θα είμαι να σε καμαρώσω στην προέλαση, όταν θα προελαύνει ο ελληνικός στρατός για την Κωνσταντινούπολη» 1992, προς Αξκο της Π.Α., σελ. 413
► «Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε δίκιο που είπε για τα «Εξαμίλια», διότι τα «Εξαμίλια» δεν είναι ούτε χωριά, ούτε πόλεις, αλλά είναι τα έξι ναυτικά μίλια, η ζώνη των έξι μιλίων που περιβάλλει τα παράλια της Ελλάδας και κάθε νησί μας. «Εξαμίλι» είναι κάθε σημείο που απέχει έξι μίλια από τις ακτές της Ελλάδας, χερσαίες ή νησιωτικές. Εκεί, λοιπόν, θα γίνει εκείνο που είπε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» σελ. 417
► «Όταν ο τουρκικός στόλος ξεκινήσει να κατευθύνεται κατά της Ελλάδος και φθάσει στα έξι μίλια, πράγματι θα καταστραφεί. Θα είναι η ώρα που θα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους. Αλλά, αυτό δε θα γίνει από εμάς. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Το «Εξαμίλι» θα είναι η αρχή του τέλους…..Μετά θα αρχίσουν όλα τα γεγονότα, που θα καταλήξουν στο να πάρουμε την Πόλη…. Την Πόλη θα μας τη δώσουν….. Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Στην αρχή, οι Τούρκοι θα νομίσουν ότι νικάνε, αλλά αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Οι Ρώσοι, τελικά, θα νικήσουν και θα πέσει η Πόλη στα χέρια τους. Μετά θα την πάρουμε εμείς…… Θα αναγκασθούν να μας τη δώσουν…» σελ. 417 - 418
► Οι Τούρκοι «θα καταστραφούν. Θα σβήσουν από το χάρτη, διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. Από τους Τούρκους το 1/3 θα πάει από όπου ξεκίνησαν, στα βάθη της Τουρκίας, το 1/3 θα σωθεί, διότι θα έχει εκχριστιανισθεί και το τελευταίο 1/3 θα σκοτωθεί στον πόλεμο αυτόν….» σελ. 418-419 σ.σ. πρόκειται για την γνωστή Προφητεία του Αγίου Κοσμά.
► «Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Να με κρατούσε ο Θεός ακόμη λίγα χρόνια στη ζωή, για να έβλεπα την πατρίδα μου μεγαλωμένη. Θα μεγαλώσει…» σελ. 419
► «Η Τουρκία θα διαμελισθεί. Ο διαμελισμός αυτός σίγουρα μας ικανοποιεί και μας συμφέρει ως κράτος. Έτσι θ΄ απελευθερωθούν τα χωριά μας, οι αλύτρωτες πατρίδες. Η Κωνσταντινούπολη θα ελευθερωθεί, θα ξαναγίνει ελληνική. Θα ξαναλειτουργήσει η Αγία Σοφία» σελ. 422
► «Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφή μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών. Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στη γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω (εννοούσε τους Κρυπτοχριστιανούς)….Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός» σελ. 431
► «Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι θα μας παραχωρήσουν την Κωνσταντινούπολη. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί αυτό θα συμπλέει με τα συμφέροντά τους» σελ. 432
► Οι Τούρκοι «θα κάνουν μόνο μία πρόκληση στην Ελλάδα, που θα έχει σχέση με την αιγιαλίτιδα ζώνη. Και εμάς θα μας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, “θα πούμε το ψωμί ψωμάκι”» σελ. 434 και άλλη φορά έλεγε … «Να έχετε ένα κτηματάκι και λίγο να το καλλιεργήτε. Κοντά σε σας, θα βοηθήσετε και κάποιον που δε θα έχει» σελ. 436
► «Όταν ακούσεις στην τηλεόραση να γίνεται θέμα για τα μίλια, για την επέκταση των μιλίων (της αιγιαλίτιδας ζώνης) από 6 σε 12 μίλια, τότε από πίσω έρχεται ο πόλεμος. Ακολουθεί….Μετά την πρόκληση των Τούρκων, θα κατεβούν οι Ρώσοι στα Στενά. Όχι για να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά, χωρίς να το θέλουν, θα βοηθάνε εμάς. Τότε, οι Τούρκοι για να υπερασπισθούν τα Στενά, που είναι στρατηγικής σημασίας, θα συγκεντρώσουν εκεί και άλλα στρατεύματα. Παράλληλα δε, θα αποσύρουν δυνάμεις από καταληφθέντα εδάφη. Όμως, θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι – εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: “Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;” Όλοι, όμως θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο…..Θα βγάλει η (ελληνική) κυβέρνηση απόφαση να μη στείλη στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δε θα πάρει μέρος. Γιατί , όποιος πάρει μέρος σ΄ αυτόν τον πόλεμο (εν. τον ευρωπαϊκό), χάθηκε…»… 434
► «Οι Τούρκοι θα μας χτυπήσουν, αλλά η Ελλάδα δε θα πάθει μεγάλη ζημιά. Δε θα περάσει πολύς καιρός μετά την επίθεση των Τούρκων στη χώρα μας και τότε οι Ρώσοι θα κτυπήσουν τους Τούρκους και θα τους διαλύσουν. Όπως ένα φύλλο χαρτί που το χτυπάς και διαλύεται, έτσι και οι Τούρκοι θα διαλυθούν. Το 1/3 από αυτούς θα σκοτωθεί, το 1/3 θα εκχριστιανισθούν και το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά. Η χρησιμοποίηση των νερών του Ευφράτη για αρδευτικά έργα από τους Τούρκους θα είναι μια προειδοποίηση ότι άρχισε η προετοιμασία του μεγάλου πολέμου που θα ακολουθήση» 1991, σελ. 439
► «Μετά τη διάλυση της Τουρκίας, η Ρωσία θα συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι τον Περσικό Κόλπο και θα σταματήσουν τα στρατεύματά της έξω από την Ιερουσαλήμ. Τότε οι δυτικές δυνάμεις θα δώσουν προθεσμία στους Ρώσους για να αποσύρουν από τα μέρη αυτά τα στρατεύματά τους, τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να γίνουν τα λάχανα, δηλαδή 6 μήνες. Η Ρωσία, όμως, δε θα αποσύρει τις δυνάμεις της. Και τότε οι δυτικές δυνάμεις θα αρχίσουν να συγκεντρώνουν στρατεύματα, για να επιτεθούν στους Ρώσους. Ο Πόλεμος που θα ξεσπάσει θα είναι Παγκόσμιος και θα έχει ως συνέπεια να χάσουν οι Ρώσοι. Θα ακολουθήσει μεγάλη σφαγή. Οι μεγαλουπόλεις θα γίνουν παραγκουπόλεις. Εμείς, οι Έλληνες, δεν θα συμμετάσχουμε στον παγκόσμιο πόλεμο.» σελ. 440 - 441
► «Η διοίκηση της Πόλης , από μας, θα είναι και στρατιωτική και πολιτική»!!! 1991, σελ. 435
► «Εσύ (είπε σε νεαρό φοιτητή του Πολυτεχνείου Ξάνθης), σαν πολιτικός μηχανικός, θα συμβάλεις στην ανοικοδόμηση της Πόλης, γιατί η Πόλη θα ανοικοδομηθεί από την αρχή» σελ. 435
Πηγή
 http://kostasxan.blogspot.com

Mια συγκλονιστική μαρτυρία για τις εκτρώσεις – Gianna Jessen.

Ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά αποσπασμάτων ομιλίας που έκανε η Gianna Jessen στις 8.9.2008 στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Την απόδοση έκανε ο συνεργάτης μας κ. Βασίλειος Πετρουλέας, τον οποίο και ευχαριστούμε.
Η Gianna γεννήθηκε μόλις 900 γραμμάρια. Μέχρι που την πήρε σπίτι της η Πένυ, βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου. Αργότερα την υιοθέτησε η κόρη της Πένυ. Από 14 χρονών η Gianna αγωνίζεται να ευαισθητοποιήσει ηγέτες, κυβερνήσεις, οργανώσεις κλπ. Είναι δε σε έντονη αντιπαράθεση για το θέμα των εκτρώσεων με τον πρόεδρο Obama.
Ονομάζομαι Gianna Jessen. Είμαι υιοθετημένη και η βιολογική μου μητέρα ήταν δεκαεφτά χρονών, όταν αποφάσισε να κάνει έκτρωση. Ήταν τότε εφτάμισι μηνών έγκυος και ο γιατρός την συμβούλευσε να κάνει αυτό, που ονομάζεται saline abortion (αντικατάσταση του αμνιακού υγρού με αλατούχο διάλυμα, που καίει το παιδί μέσα και έξω). Έτσι η μητέρα μου ανέμενε να γεννήσει ένα νεκρό παιδί μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες. Προς μεγάλη έκπληξη και αμηχανία όλων δεν βγήκα νεκρή σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά ζωντανή, στις 6 Απριλίου του 1977, σε κλινική εκτρώσεων του Λος Άντζελες! Αυτό δε που αποτελεί τέλειο συγχρονισμό του ερχομού μου είναι, ότι ο μαιευτήρας που ενεργούσε την έκτρωση, ήταν εκτός υπηρεσίας εκείνη τη στιγμή κι έτσι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ολοκληρώσει το σχέδιό του με τη ζωή μου…
Ξέρω ότι βρίσκομαι σε κυβερνητικό κτίριο και ότι στην εποχή μας δεν είναι πολιτικά σωστό να πεις το όνομα του Χριστού σε μέρη σαν κι αυτό. Το να Τον αναφέρεις σε τέτοιες συναντήσεις, μπορεί να κάνει τους άλλους να νοιώσουν τρομακτικά άβολα. Αλλά δεν επιβίωσα για να κάνω τον καθένα να νοιώθει άνετα. Επιβίωσα για να ανακατεύω τα πράγματα λίγο και αυτό το απολαμβάνω.

…Και έτσι βγήκα ζωντανή, όπως ήδη είπα, μετά από δεκαοκτώ ώρες. Έπρεπε να ήμουν τυφλή, έπρεπε να ήμουν καμένη, έπρεπε να ήμουν νεκρή. Και δεν είμαι! Το εκπληκτικό είναι, ότι ο μαιευτήρας που έκανε την έκτρωση, ήταν υποχρεωμένος να υπογράψει το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου: «γεννημένη κατά την διάρκεια έκτρωσης στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης».
Ο άνθρωπος αυτός έχει τη μεγαλύτερη αλυσίδα κλινικών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σ’ ένα βιβλίο του καυχιέται πως έχει κάνει πάνω από 1.000.000 εκτρώσεις! Κυρίες και κύριοι, δεν ξέρω αν το συνειδητοποιήσατε. Βρισκόμαστε σε μάχη. Είναι μία μάχη μεταξύ της ζωής και του θανάτου… Με ποια πλευρά είστε;
…Έτσι η νοσοκόμα κάλεσε ασθενοφόρο και με μετέφεραν σε νοσοκομείο. Αυτό είναι θαύμα, διότι συνήθιζαν τότε (μέχρι το 2002, οπότε ο πρόεδρος Bush άλλαξε τον νόμο), να τερματίζουν τη ζωή ενός επιβιώσαντος βρέφους, με στραγγαλισμό, ασφυξία, να το αφήνουν να πεθάνει ή να το πετούν. Έτσι μετά από αυτό τοποθετήθηκα σε ίδρυμα, όπου… δεν τους άρεσα και πολύ…
Βλέπετε, μισήθηκα από τη στιγμή της συλλήψεώς μου από πολλούς και πολύ περισσότεροι με μισούν τώρα, γιατί κηρύσσω ζωή (και τον Χριστό τον μισούσαν!). Όμως αγαπήθηκα από πιο πολλούς και προπάντων από τον Θεό. Είμαι κόρη Του. Δεν παίζετε με το κορίτσι του Θεού. Έχω ένα σημάδι στο μέτωπο, που προειδοποιεί• προσέξτε να είστε καλοί μαζί μου, γιατί ο Πατέρας μου διοικεί τον κόσμο!
…Με πήραν λοιπόν από το «κακό σπίτι» και με πήγαν σε όμορφο σπίτι. Στο σπίτι της Πένυ. Είπε, ότι τότε ήμουν δέκα επτά μηνών και είχα διαγνωστεί με αυτό που εγώ θεωρώ δώρο, εγκεφαλική παράλυση, η οποία δημιουργήθηκε από την έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλό μου, καθώς προσπαθούσα να επιβιώσω.
Τώρα είμαι αναγκασμένη να πω αυτό: Εάν η έκτρωση είναι αποκλειστικά θέμα των δικαιωμάτων των γυναικών, τότε ποια ήταν τα δικά μου δικαιώματα; Πώς δεν βρέθηκε ούτε μία ριζοσπαστική φεμινίστρια, να σηκωθεί και να φωνάξει για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μου την ημέρα εκείνη! Η ζωή πνιγόταν στο όνομα των δικαιωμάτων της γυναίκας! Όταν δε ακούω, ότι επιβάλλεται έκτρωση, όταν το παιδί πρόκειται να γεννηθεί ανάπηρο, τότε η καρδιά μου γεμίζει από τρόμο. Υπάρχουν πράγματα, κυρίες και κύριοι, τα οποία θα μπορέσετε να μάθετε μόνο από τους αδύναμους ανάμεσά μας. Και όταν τους πνίγετε, εσείς είσθε αυτοί που χάνετε… Και τι αλαζονεία! Οι δυνατοί να εξουσιάζουν τους αδύνατους και να αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει! Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν είστε εσείς, που κάνετε την καρδιά σας να κτυπά; Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν κατέχετε τίποτε από όλη την εξουσία που νομίζετε ότι κατέχετε; Είναι το έλεος του Θεού που σας στηρίζει, ακόμα και όταν τον μισείτε!
…Έτσι κοίταξαν την αγαπημένη μου Πένυ και της είπαν τα εξής… ενθαρρυντικά λόγια: Η Gianna είναι ένα τίποτα. Αλλά αυτή τους αγνόησε και άρχισε να δουλεύει μαζί μου και άρχισα να σηκώνω το κεφάλι μου… και μετά έλεγαν η Gianna ποτέ δεν θα κάνει αυτό, ποτέ δεν θα κάνει το άλλο. Και όμως στην ηλικία των τρεισήμισι χρόνων, άρχισα να περπατώ με περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα. Και, για να μην μακρηγορώ, στέκομαι εδώ σήμερα με ένα μικρό ορθοπεδικό πρόβλημα, χωρίς στηρίγματα. Πέφτω με χάρη μερικές φορές και μερικές άλλες άχαρα, αλλά δεν σταματώ να εργάζομαι για τη δόξα του Θεού.
Βλέπετε, κυρίες και κύριοι, είμαι πιο αδύναμη από τους περισσότερους από σας, αλλά αυτό είναι το κήρυγμά μου. Πληρώνω αυτό το μικρό τίποτα για να μπορώ να κηρύττω στον κόσμο και να προσφέρω ελπίδα. Παρεξηγούμε το πόσο όμορφο μπορεί να είναι το μαρτύριο! Δεν το προκαλώ, αλλά όταν έρχεται, ο Θεός έχει τη δυνατότητα να κάνει και τα πιο άθλια πράγματα όμορφα.
Έχω συναντήσει τη βιολογική μου μητέρα και την έχω συγχωρήσει. Είναι πολύ διαταραγμένη προσωπικότητα. Ήρθε και με βρήκε μετά από μία εκδήλωση και είπε: «Γεια σου, είμαι η μητέρα σου». Ήταν μία πολύ δύσκολη μέρα, αλλά καθώς αυτή μου μιλούσε με ταραχή και οργή, εγώ σκεφτόμουν: Δεν σου ανήκω. Ανήκω στον Χριστό. Είμαι το κορίτσι Του, και είμαι πριγκίπισσα!…
Θα ήθελα προτού τελειώσω να απευθυνθώ στους άντρες που είναι σ’ αυτή την αίθουσα: Άντρες, είστε φτιαγμένοι για να υψώνετε το ανάστημά σας και να υπερασπίζετε τις γυναίκες και μετά να μας αφήνετε μόνες. Είστε φτιαγμένοι για να είστε ευγενικοί και γενναιόδωροι και δυνατοί, διότι, άντρες, προσέξτε με: Είμαι πολύ κουρασμένη για να κάνω το δικό σας καθήκον!
Στους πολιτικούς, που ακούν, θα πω το εξής: Είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη. Αφήστε τη διπλωματία στην άκρη. Προορισμός σας είναι να υπερασπίζεστε ό, τι είναι σωστό και καλό. Τι είδους άνθρωποι θέλετε να είστε; Άνθρωποι με εμμονή στη δική τους δόξα ή άνθρωποι με εμμονή στην δόξα του Θεού; Έφτασε η στιγμή να πάρετε θέση. Ο Θεός θα σας βοηθήσει, ο Θεός θα είναι μαζί σας.
Θα τελειώσω με αυτό: Μερικοί ίσως είναι ενοχλημένοι, διότι μιλώ συνέχεια για τον Θεό και τον Κύριο Ιησού. Μα πώς είναι δυνατόν να περπατώ στην γη, έστω κουτσαίνοντας, και να μην δίνω όλη μου την καρδιά και το μυαλό και την ψυχή και όλο μου το είναι στον Χριστό, που μου έδωσε την ζωή; Όλος ο σκοπός της ζωής μου είναι να κάνω τον Θεό να χαμογελά.
Ελπίζω, μερικά απ’ αυτά που είπα, να έχουν νόημα. Βγήκαν μέσα από την καρδιά μου. Ο Θεός να σας ευλογεί.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Χριστιανική φοιτιτηκή δράσις.
 http://dosambr.wordpress.com/2010/07/18

Άγιος Ιάκωβος της Αλάσκας( 26 Ιουλίου)

Κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου της Ορθοδόξου Ιεραποστολής στην Αλάσκα, γεννήθηκε στο νησί Ουναλάσκα στα 1802 ο Ιάκωβος Νετσέτωβ. Ήταν καρπός ενώσεως Ρώσου και Αλεουτινής. Ο μικρός Ιάκωβος έδειξε μεγάλο ζήλο για μάθηση, κλήση σε ό,τι αφορούσε την εκκλησιαστική ζωή και ευσέβεια και συνειδητή ζωή στις εντολές του Χριστού. Γι’ αυτούς τους λόγους τον βρίσκουμε μετά λίγα χρόνια να σπουδάζει στο Θεολογικό Σεμινάριο του Ιρκούτσκ της Σιβηρίας όπου και χειροτονήθηκε ιερέας όταν ήλθε η κατάλληλη στιγμή. Μετά τη χειροτονία του ο νεαρός πρεσβύτερος επιστρέφει στον λευκό ιεραποστολικό αγρό της γενέτειράς του για να εργαστεί κι αυτός για το φωτισμό των συμπατριωτών του.

Η διακονία του στην Αλασκινή Εκκλησία διαρκεί τριάντα έξι χρόνια μέχρι τη στιγμή που ο Κύριος τον κάλεσε κοντά του και περιλαμβάνει αγώνες σκληρούς πότε από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και πότε από τους μάγους -σαμάνους- οι οποίοι όπως και με τους προηγούμενους ιεραποστόλους έκαναν τα πάντα για να εμποδίσουν το σωτήριο έργο του. Το παράδειγμα του αγίου Γερμανού τον ενέπνευσε να τον μιμηθεί στην εφαρμογή του ποιμαντικού του προγράμματος. Όταν ο καιρός ήταν κάπως καλός και επέτρεπε τις μετακινήσεις, επιβιβαζόταν στο ισχνό του καγιάκ και επισκεπτόταν τα διάφορα νησιά των Αλεούτιων για κατήχηση, βαπτίσεις, και πνευματικό καταρτισμό των ήδη εκεί βαπτισμένων ιθαγενών.
Για τις επικοινωνίες στην ηπειρωτική χώρα, φόρτωνε τις φτωχές του αποσκευές σε έλκηθρα που τα έσερναν σκυλιά, και συντροφιά με συνεργάτες του, κυρίως νέους κατωτέρους κληρικούς και κατηχητές, έσπερνε το Λόγο του Θεού στις πιο απομακρυσμένες περιοχές των Αλεού­τιων αλλά και των Εσκιμώων της Αλάσκας που κατοικούσαν την ενδοχώρα, επεκτείνοντας τις δραστηριότητές του, μέχρι τους ιθαγενείς Γιουπίκ που ζούσαν στην κάτω κοιλάδα του πόταμου Γιούκωνος. Αυτά συνέβαιναν από το 1845 έως το 1863 και ο μετέπειτα άγιος Ιάκωβος, ήταν ο δεύτερος Ορθόδοξος ιερέας που ασχολήθηκε με τόσο προχωρημένες ιεραποστολικές διεισδύσεις, μετά τον άγιο ιερομάρτυρα Ιουβενάλιο. Ο λόγος του Ιάκωβου απέδιδε συνήθως καρπό. Σχεδόν σ’ όλα τα μέρη που πήγαινε, οι ιθαγενείς, βλέποντας ίσως σ’ αυτόν έναν ομοεθνή τους, τον υποδέχονταν με καλή διάθεση και πεί­θονταν στο κήρυγμά του με κάποια άνεση και ευκολία. Βέβαια η αντίθεση των μάγων-ιερέων των λεγομένων σαμάνων, πολλές φορές του έφερνε πολλά και μεγάλα εμπόδια. Όμως ο αγρός του Κυρίου ξεχερσωνόταν όλο και πιο βαθειά. Ο άγιος Ιάκωβος δεν αρκούνταν μόνον με το να βαπτίζει τους ιθαγενείς. Ενδιαφερόταν κατόπιν για την πορεία της πνευματικής ζωής των παιδιών του ποιμνίου του, τους δίδασκε τους κανόνες ζωής και τα μυστικά της πνευματικής ανόδου καθώς και της συμμετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας και ιδίως την προετοιμασία για τη συμμετοχή στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και Μεταλήψεως. Τους μάθαινε πώς να εξομολογούνται και τους καθοδηγούσε στην πρακτική της Προσευχής και της Νηστείας.
Στις περιοδείες του, (όπου δεν υπήρχε ναός και αυτό ήταν ο κανόνας, αφού σε νέες χώρες ολοένα και προωθείτο), έσερνε μαζί του μια σκηνή που χρησίμευε για κινητή Εκκλησία, όταν το κρύο ήταν δυνατό και εμπόδιζε τη σύναξη στην ύπαιθρο, ή ακόμα απειλούσε με πάγωμα τα άγια είδη της Θείας Ευχαριστίας. Όταν ο χειμώνας εμπόδιζε τις περιοδείες του, ο άγιος Ιάκωβος ασχολείτο με τη μετάφραση, στην τοπική γλώσσα, της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών βιβλίων. Για την προαγωγή των ιθαγενών ο άγιος ίδρυσε ακόμη ένα σχολείο. Οι ταλαιπωρίες των περιοδειών, η ηλικία και οι πολλές κακουχίες, έφθειραν σιγά-σιγά την υγεία του πατρός Ιακώβου. Στο τέλος της ζωής του, υπέστη τη δοκιμασία και άλλου πειρασμού του μισόκαλου διαβόλου, ο οποίος δεν άντεχε, από φθόνο, τον ιεραπόστολο να κερδίζει ψυχές για την Εκκλησία. Έτσι συκοφαντήθηκε άδικα από έναν άλλο ιεραπόστολο, στο διάδοχο του αγίου Ιννοκέντιου, τον επίσκοπο της Αλάσκας, Πέτρο. Ο Δεσπότης κάλεσε στη Σίτκα, έδρα της Επισκοπής, τον Ιάκωβο, όπου ο τελευταίος δε δυσκολεύτηκε καθόλου να διαλύσει τις πλεκτάνες του πονηρού. Στη Σίτκα, υστέρα από λίγο παρέδωσε την αγία ψυχή του στο Θεό, στις 26 Ιουλίου του 1865. Η ταφή του έγινε στην ίδια πόλη. Η εκκλησία της Αμερικής, αναγνώρισε τον Ιάκωβο ως άγιο και τον παρέδωκε στη  λατρεία των πιστών το 1994.
«Άγιε Ιάκωβε, εργάτη του Ευαγγελίου, έως εσχατιών της Γης, πρέσβευε για την Εκκλησία της Αλάσκας, και για όλους εμάς». Αμήν.
(Γεώργιος Εμμανουήλ Πιπεράκις «Άγιοι της Αλάσκας», εκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2004)
 http://vatopaidi.wordpress.com/2010/07/26