Ὁ ἐράσμιος Γέροντας Πορφύριος ἀγαποῦσε τόν Χριστό καί διά τοῦ Χριστοῦ τούς πάντες καί τά πάντα. Ἡ ἀγάπη του ὴταν «ἔμπονη», θυσιαστική, κενωτική, ἀνιδιοτελής, τελεία. Μιλώντας στά πνευματικά του παιδιά ὑπογράμμιζε: «Ἡ ἀγάπη στόν Χριστό εἶναι κι ἀγάπη στόν πλησίον, σ΄ ὅλους, καί στούς ἐχθρούς. Ὁ χριστιανός πονάει γιά ὅλους, θέλει ὅλοι νά σωθοῦν, ὅλοι νά γευτοῦν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ χριστιανισμός. Μέσῳ τῆς ἀγάπης πρός τόν ἀδελφό θά κατορθώσουμε ν΄ ἀγαπήσουμε τόν Θεό. Ἐνῶ τό ἐπιθυμοῦμε, ἐνῶ τό θέλουμε, ἐνῶ εἴμαστε ἄξιοι, ἡ θεία χάρις ἔρχεται μέσω τοῦ ἀδελφοῦ. Ὅταν ἀγαπᾶμε τόν ἀδελφό, ἀγαπᾶμε τήν Ἐκκλησία, ἄρα τόν Χριστό. Μέσα στήν Ἐκκλησία εἴμαστε κι ἐμεῖς. Ἄρα ὅταν ἀγαπᾶμε τήν Ἐκκλησία, ἀγαπᾶμε καί τόν ἑαυτό μας»[1]. Οἱ δύο ἐντολές, τά δύο σκέλη τοῦ Σταυροῦ, ἡ ἀγάπη στόν Χριστό (κατακόρυφο σκέλος) καί ἡ ἀγάπη στόν πλησίον (ὁριζόντιο σκέλος) εἶναι οὐσιαστικά μία κατά τό Κυριακόν λόγιον: «᾿Αγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· αὕτη ἐστίν ἡ μεγάλη καί πρώτη ἐντολή. δευτέρα δέ ὁμοία αὐτῇ, ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»[2].
«Ὅταν ἀγαπᾶς τόν Χριστό, ἀγαπᾶς συγχρόνως ὅλους τούς ἀνθρώπους, χωρίς νά ρωτᾶς ἄν οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄξιοι τῆς ἀγάπης ἤ ἀκόμη ἄν τήν ἀποδεχθοῦν ἤ τήν ἀπορρίψουν». Ἡ Χριστιανική ἀγάπη ἔχει μερικά βασικά καί ἀναφαίρετα χαρακτηριστικά πού τήν τοποθετοῦν στήν κορυφή κάθε ἄλλης μορφῆς «ἀγάπης». Εἶναι ἀγάπη ἀνιδιοτελής, θυσιαστική, κενωτική, χωρίς νά βάζει ὅρια, καί χωρίς νά κάνει διακρίσεις· εἶναι ἀγάπη πού δέ ζητάει τήν ἀνταπόδοση, οὔτε τήν ἀποδοχή, οὔτε τήν ἀνταπόκριση, οὔτε τόν ἔπαινο, οὔτε τήν ἀναγνώριση. Ὁ Γέροντας στοιχώντας ἀπόλυτα στήν ὀρθόδοξη ἀντίληψη γιά τήν ἀγάπη ἔλεγε: «Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός, πού μᾶς ἔχει προσλάβει ὅλους στόν Ἑαυτό Του. Ὅταν ἀγαπᾶς τόν Χριστό, ἀγαπᾶς συγχρόνως ὅλους τους ἀνθρώπους, χωρίς νά ρωτᾶς ἄν οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄξιοι τῆς ἀγάπης ἤ ἀκόμη ἄν τήν ἀποδεχθοῦν ἤ τήν ἀπορρίψουν. Ὅταν θέλεις νά συναντήσεις τόν Χριστό, θά Τόν βρεῖς στό χῶρο της Ἐκκλησίας, γιατί ἐδῶ εἶναι ἑνωμένη ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα μέ τόν Θεό στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Δέ μπορεῖ νά ἐπικοινωνεῖς μέ τόν Χριστό καί νά μήν τά ἔχεις καλά μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους»[3].
Ὁ ἄνθρωπος δέν πρέπει νά ἀγανακτεῖ μέ τό συνάνθρωπό του ἀλλά νά στέλνει πάντα τήν ἀγαθή του διάθεση. «Νά ἔχουμε ἀγάπη, πραότητα, εἰρήνη. Ἔτσι βοηθᾶμε τό συνάνθρωπό μας, ὅταν κυριεύεται ἀπ΄ τό κακό. Μυστικά ἀκτινοβολεῖ τό παράδειγμα, ὄχι μόνο ὅταν ὁ ἄλλος εἶναι παρών, ἀλλά κι ὅταν δέν εἶναι. Ν΄ ἀγωνιζόμαστε νά στέλνουμε τήν ἀγαθή μας διάθεση. Ἀκόμη καί λόγια ὅταν λέμε γιά τή ζωή τοῦ ἄλλου, πού δέν τήν ἐγκρίνουμε, αὐτός τό καταλαβαίνει καί τόν ἀπωθοῦμε. Ἐνῶ ἄν εἴμαστε ἐλεήμονες καί τόν συγχωροῦμε, τόν ἐπηρεάζουμε -ὅπως τόν ἐπηρεάζει καί τό κακό- κι ἄς μή μᾶς βλέπει. Νά μήν ἀγανακτοῦμε μ΄ ἐκείνους πού εἶναι βλάσφημοι, ἀντίθεοι, διῶκτες κ.λ.π. Ἡ ἀγανάκτηση κάνει κακό. Τά λόγια τους, τήν κακία τους νά μισήσουμε, τόν ἄνθρωπο, ὅμως, πού τά εἶπε νά μήν τόν μισήσουμε, οὔτε ν΄ ἀγανακτήσουμε ἐναντίον του. Νά προσευχηθοῦμε γι΄ αὐτόν. Ὁ χριστιανός ἔχει ἀγάπη καί εὐγένεια καί φέρεται ἀνάλογα. Ὅπως ἕνας ἀσκητής, χωρίς νά τόν βλέπει κανείς, ὠφελεῖ τόν κόσμο, διότι τό κῦμα τῆς προσευχῆς του ἐπηρεάζει τόν ἄλλο, μεταφέρει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον στόν κόσμο, ἕτσι κι ἐσεῖς νά σκορπᾶτε τήν ἀγάπη σας, χωρίς νά περιμένετε ἀνταπόδοση. Μέ τήν ἀγάπη, τήν ὑπομονή, τό μειδίαμα… Ἡ ἀγάπη πρέπει νά εἶναι ἀκραιφνής καί μόνο ἡ ἀγάπη του Θεοῦ εἶναι ἡ ἀκραιφνής ἀγάπη. Στό πρόσωπο πού μᾶς κουράζει καί μᾶς δυσκολεύει ἡ ἀγάπη πρέπει νά προσφέρεται μέ ἁπαλό τρόπο, χωρίς ὁ ἄλλος νά καταλαβαίνει ὅτι κάνουμε προσπάθεια γιά νά τόν ἀγαπήσουμε. Καί νά μήν πολυεκδηλωνόμαστε ἐξωτερικά, γιατί τότε τόν κάνουμε ν΄ ἀντιδρᾶ. Ἡ σιωπή σώζει ἀπ΄ ὅλα τά κακά. Ἐγκράτεια τῆς γλώσσης -μέγα πράγμα! Κατά ἕνα μυστικό τρόπο, ἡ σιωπή ἀκτινοβολεῖ στόν πλησίον».[4]
Δέν πρέπει νά κατακρίνουμε ἀλλά νά διορθώνουμε τό κακό. «Ὁ σκοπός μας δέν εἶναι νά καταδικάζουμε τό κακό, ἀλλά νά τό διορθώνουμε. Μέ τήν καταδίκη ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά χαθεῖ, μέ τήν κατανόηση καί βοήθεια θά σωθεῖ. Τόν ἁμαρτωλό πρέπει νά τόν ἀντικρίζουμε μέ ἀγάπη καί μέ σεβασμό στήν ἐλευθερία του...»[5]. Συμβούλευε ἐπίσης: «Τό κακό ἀρχίζει ἀπό τίς κακές σκέψεις. Ὅταν πικραίνεσαι καί ἀγανακτεῖς, ἔστω μόνο μέ τή σκέψη, χαλᾶς τήν πνευματική ἀτμόσφαιρα. Ἐμποδίζεις τό Ἅγιο Πνεῦμα νά ἐνεργήσει καί ἐπιτρέπεις στό διάβολο νά μεγαλώσει τό κακό. Ἐσύ πάντοτε νά προσεύχεσαι, νά ἀγαπᾶς καί νά συγχωρεῖς, διώχνοντας ἀπό μέσα σου κάθε κακό λογισμό»[6].
Ὁ χριστιανός πονᾶ καί ἐνδιαφέρεται καί γιά τούς ἀδελφούς του πού δέν εἶναι ἐνεργά, ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Διά τοῦτο και δραστηριοποιεῖται ἱεραποστολικά. Ὁ Γέροντας τό τόνιζε ὡς ἀπαραίτητο στοιχεῖο τῆς ταυτότητάς μας ὡς χριστιανῶν ἀλλά ἐπισήμαινε ὅτι «ἡ καλύτερη ἱεραποστολή γίνεται μέ τό καλό μας παράδειγμα, τήν ἀγάπη μας, τήν πραότητά μας». Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ὅπως ὁ Χριστός ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει, χωρίς νά τήν παραβιάζει, ἀλλά περιμένει τήν ψυχή μόνη της κι ἐλεύθερα νά Τόν δεχτεῖ, ἔτσι κι ἐμεῖς νά στεκόμαστε μπροστά στήν κάθε ψυχή. Στήν ἱεραποστολική προσπάθεια νά ὑπάρχει λεπτός τρόπος, ὥστε οἱ ψυχές νά δέχονται ὅ,τι προσφέρουμε -λόγια, βιβλία- χωρίς ν΄ ἀντιδροῦν. Καί κάτι ἀκόμη. Λίγα λόγια. Τά λόγια ἠχοῦν στ΄ αὐτιά καί ἐκνευρίζουν πολλές φορές. Ἡ προσευχή καί ἡ ζωή ἔχουν ἀπήχηση. Ἡ ζωή συγκινεῖ, ἀναγεννᾶ καί ἀλλοιώνει, ἐνῶ τά λόγια μένουν ἄκαρπα. Ἡ καλύτερη ἱεραποστολή γίνεται μέ τό καλό μας παράδειγμα, τήν ἀγάπη μας, τήν πραότητά μας».[7]
Διά τοῦτο δέν πίεζε τούς ἄλλους νά γίνουν καλοί, ἀλλά προσευχόταν μυστικά γι’ αὐτούς χωρίς νά τούς κατακρίνει. Συμβούλευε νά κάνουμε προσευχή γιά νά καταστήσουμε τούς ἄλλους ἄξιους τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ: “Μέ τή σιωπή, τήν ἀνοχή καί τήν προσευχή ὠφελοῦμε τόν ἄλλον μυστικά”. Ἔλεγε: «Ὅταν βλέπουμε τούς συνανθρώπους μας νά μήν ἀγαποῦν τόν Θεό, στενοχωρούμαστε. Μέ τή στενοχώρια δέν κάνουμε ἀπολύτως τίποτε. Οὔτε καί μέ τίς ὑποδείξεις. Οὔτε αὐτό εἶναι σωστό. Ὑπάρχει ἕνα μυστικό, ἄν τό καταλάβουμε, θά βοηθήσουμε. Τό μυστικό εἶναι ἡ προσευχή μας, ἡ ἀφοσίωσή μας στόν Θεό, ὥστε νά ἐνεργήσει ἡ χάρις Του... ὁ Θεός θά στείλει τήν ἀγάπη Του νά τούς ξυπνήσει ὅλους. Ὅ,τι ἐμεῖς δέ μποροῦμε, θά τό κάνει ἡ χάρις Του. Μέ τίς προσευχές μας θά κάνουμε ὅλους ἄξιους τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Νά γνωρίζετε καί τό ἄλλο. Οἱ ψυχές οἱ πεπονημένες, οἱ ταλαιπωρημένες, πού ταλαιπωροῦνται ἀπό τά πάθη τους, αὐτές κερδίζουν πολύ τήν ἀγάπη καί τήν χάρι τοῦ Θεοῦ... Τούς βλέπουμε ἀδύνατους, ἀλλά ὅταν “ἀνοίξουνε” στόν Θεό, γίνονται πλέον ὅλο ἀγάπη κι ὅλο θεῖο ἔρωτα... Θά γίνει ἁγία. Εἶναι ἕνα εἶδος προβολῆς τοῦ ἑαυτοῦ μας νά ἐπιμένουμε νά γίνουν οἱ ἄλλοι καλοί. Στήν πραγματικότητα, θέλουμε ἐμεῖς νά γίνουμε καλοί κι ἐπειδή δέ μποροῦμε, τό ἀπαιτοῦμε ἀπ΄ τούς ἄλλους κι ἐπιμένουμε σ΄αὐτό... Γιά νά ὠφελήσεις τούς ἄλλους, πρέπει νά ζεῖς μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀλλιῶς δέ μπορεῖς νά ὠφελήσεις τό συνάνθρωπό σου. Δέν πρέπει νά βιάζεις τόν ἄλλο. Θά ἔλθει ἡ ὥρα του, θά ἔλθει ἡ στιγμή, ἀρκεῖ νά προσεύχεσαι γι΄ αὐτόν. Μέ τή σιωπή, τήν ἀνοχή καί κυρίως μέ τήν προσευχή ὠφελοῦμε τόν ἄλλον μυστικά. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καθαρίζει τόν ὁρίζοντα τοῦ νοῦ του καί τόν βεβαιώνει γιά τήν ἀγάπη Του. Ἐδῶ εἶναι τό λεπτό σημεῖο. Ἅμα δεχτεῖ ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, τότε ἕνα ἄπλετο φῶς θά ἔλθει πάνω του, πού δέν τό ἔχει δεῖ ποτέ. Θά βρεῖ ἔτσι τή σωτηρία»[8]. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Μόνο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, μόνο ἡ ἀληθινή ἀγάπη μας, πού θυσιάζεται μυστικά γιά τούς ἄλλους, μπορεῖ νά σώσει καί τούς ἄλλους καί μᾶς»[9].
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com
[1] Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 213-216.
[3] Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στό Γέροντα Πορφύριο, Ἀθῆναι 1995, σελ. 383.
[4] Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 391-392. Καί συνεχίζει ὁ Γέροντας: «Νά σᾶς διηγηθῶ μιά ἱστορία. Μιά μοναχή, πού ἤθελε πολύ τήν τάξη, εἶπε στόν Γέροντά της ἀγανακτισμένη: -Ἡ τάδε ἀδελφή μᾶς ἀναστατώνει στό μοναστήρι μέ τίς δυσκολίες της καί τό χαρακτήρα της. Δέν μποροῦμε νά τήν ὑποφέρουμε. Κι ὁ Γέροντας ἀπάντησε: -Ἐσύ εἶσαι χειρότερη ἀπ΄ αὐτήν. Ἡ μοναχή στήν ἀρχή ἀντέδρασε καί ἐξεπλάγη, ἀλλά μετά τίς ἐξηγήσεις του Γέροντα τό κατάλαβε καί εὐχαριστήθηκε πολύ. Τῆς εἶπε, δηλαδή, ὁ Γέροντας: -Ἐνῶ ἐκείνη τήν κυριεύει το κακό πνεῦμα καί φέρεται ἄσχημα, κυριεύει κι ἐσένα, πού εἶσαι τάχα σέ καλύτερη κατάσταση, καί σᾶς παίζει καί τίς δυό. Ἡ ἀδελφή ἔρχεται σ΄ αὐτή τήν κατάσταση χωρίς νά τό θέλει, ἀλλά κι ἐσύ μέ τήν ἀντίδρασή σου καί τήν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης σου κάνεις τό ἴδιο. Ἔτσι οὔτε κι αὐτήν ὠφελεῖς κι ἐσύ βλάπτεσαι”».
[5] Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στό Γέροντα Πορφύριο, σελ. 37. Καί συνέχιζε: «Ὅταν ἕνα οἰκογενειακό μας πρόσωπο ρίχνει ἕνα βάζο ἀπό τό τραπέζι καί τό σπάει συνήθως ὀργιζόμαστε. Ἄν ἐκείνη τή στιγμή, τήν κρίσιμη, μέ μιά κίνηση ψυχικῆς ἀνύψωσής μας, δείξουμε κατανόηση καί δικαιολογήσουμε τή ζημία, κερδίσαμε καί τήν ψυχή μας καί τήν ψυχή του ἀδελφοῦ μας. Κι αὐτή εἶναι ὅλη ἡ πνευματική ζωή μας: μιά κίνηση ἀνύψωσής μας, μέσα στίς δοκιμασίες τῶν θλίψεων, ἀπό τήν ἀγανάκτηση τοῦ ἐγωισμοῦ στήν κατανόηση τῆς ἀγάπης».
[6] http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/porphyrios_sayings.htm, Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στό γέροντα Πορφύριο.
[7] Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ. 394-395. Τό πλῆρες κείμενο: «Νά εἴμαστε ζηλωτές. Ζηλωτής εἶναι ἐκεῖνος πού ἀγαπάει ὁλόψυχα τόν Χριστό καί στό ὄνομά Του διακονεῖ τόν ἄνθρωπο. Ἀγάπη στόν Θεό καί στούς ἀνθρώπους, αὐτό εἶναι ζευγάρι, δέ χωρίζει. Πάθος, πόθος, δάκρυα, μέ κατάνυξη, ὄχι σκόπιμα. Ὅλα ἀπό καρδιά! Ὁ φανατισμός δέν ἔχει σχέση μέ τόν Χριστό. Νά εἶσαι χριστιανός ἀληθινός. Τότε κανένα δέν θά παρεξηγεῖς, ἀλλά “ἡ ἀγάπη σου πάντα θά στέγει”. Καί στόν ἀλλόθρησκο, χριστιανός. Δηλαδή νά τόν τιμάεις, ἄσχετα μέ τή θρησκεία του, μέ ἕναν εὐγενικό τρόπο. Μπορεῖς νά περιποιηθεῖς ἕναν ὀθωμανό, ὅταν ἔχει ἀνάγκη, νά τοῦ μιλήσεις, ν΄ ἀναστραφεῖς μαζί του. Νά ὑπάρχει σεβασμός τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἄλλου. Ὅπως ὁ Χριστός...»
[8] Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, σελ.393-395: «“Ὅταν βλέπουμε τούς συνανθρώπους μας νά μήν ἀγαποῦν τόν Θεό, στενοχωρούμαστε. Μέ τή στενοχώρια δέν κάνουμε ἀπολύτως τίποτε. Οὔτε καί μέ τίς ὑποδείξεις. Οὔτε αὐτό εἶναι σωστό. Ὑπάρχει ἕνα μυστικό, ἄν τό καταλάβουμε, θά βοηθήσουμε. Τό μυστικό εἶναι ἡ προσευχή μας, ἡ ἀφοσίωσή μας στόν Θεό, ὥστε νά ἐνεργήσει ἡ χάρις Του. Ἐμεῖς, μέ τήν ἀγάπη μας, μέ τή λαχτάρα μας στήν ἀγάπη του Θεοῦ, θά προσελκύσουμε τήν χάρι, ὥστε νά περιλούσει τούς ἄλλους, πού εἶναι πλησίον μας, νά τούς ξυπνήσει, νά τούς διεγείρει πρός τόν θεῖο ἔρωτα. Ἤ, μᾶλλον, ὁ Θεός θά στείλει τήν ἀγάπη Του νά τούς ξυπνήσει ὅλους. Ὅ,τι ἐμεῖς δέν μποροῦμε, θά τό κάνει ἡ χάρις Του. Μέ τίς προσευχές μας θά κάνουμε ὅλους ἄξιους τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Νά γνωρίζετε καί τό ἄλλο. Οἱ ψυχές οἱ πεπονημένες, οἱ ταλαιπωρημένες, πού ταλαιπωροῦνται ἀπό τά πάθη τους, αὐτές κερδίζουν πολύ τήν ἀγάπη καί τήν χάρι του Θεοῦ. Κάτι τέτοιοι γίνονται ἄξιοι καί πολλές φορές ἐμεῖς τούς κατηγοροῦμε. Θυμηθεῖτε τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τί λέει: “Οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερπερίσσευσεν ἡ χάρις”. Ὅταν τό θυμᾶστε αὐτό, θά αἰσθάνεσθε ὅτι αὐτοί εἶναι πιό ἄξιοι κι ἀπό σᾶς καί ἀπό μένα. Τούς βλέπουμε ἀδύνατους, ἀλλά ὅταν “ἀνοίξουνε” στόν Θεό, γίνονται πλέον ὅλο ἀγάπη κι ὅλο θεῖο ἔρωτα. Ἐνῶ εἴχανε συνηθίσει ἀλλιῶς, τή δύναμη τῆς ψυχῆς τους τή δίνουν μετά ὅλη στόν Χριστό καί γίνονται φωτιά ἀπό ἀγάπη Χριστοῦ. Ἔτσι λειτουργεῖ τό θαῦμα τοῦ Θεοῦ μέσα σέ τέτοιες ψυχές, πού λέμε “πεταμένες”. Νά μήν ἀποθαρρυνόμαστε, οὔτε νά βιαζόμαστε, οὔτε νά κρίνουμε ἀπό πράγματα ἐπιφανειακά κι ἐξωτερικά. Ἄν, γιά παράδειγμα, βλέπετε μιά γυναίκα γυμνή ἤ ἄσεμνα ντυμένη, νά μή μένετε στό ἐξωτερικό, ἀλλά νά μπαίνετε στό βάθος, στήν ψυχή της. Ἴσως εἶναι πολύ καλή ψυχή κι ἔχει ὑπαρξιακές ἀναζητήσεις, πού τίς ἐκδηλώνει μέ τήν ἔξαλλη ἐμφάνιση. Ἔχει μέσα της δυναμισμό, ἔχει τή δύναμη τῆς προβολῆς, θέλει νά ἑλκύσει τά βλέμματα τῶν ἄλλων. Ἀπό ἄγνοια, ὅμως, ἔχει διαστρέψει τα πράγματα. Σκεφτεῖτε αὐτή νά γνωρίσει τόν Χριστό. Θά πιστέψει, κι ὅλη αὐτή τήν ὁρμή θά τήν στρέψει στόν Χριστό. Θά κάνει τό πᾶν, γιά νά ἑλκύσει τήν χάρι του Θεοῦ. Θά γίνει ἁγία. Εἶναι ἕνα εἶδος προβολῆς τοῦ ἑαυτοῦ μας νά ἐπιμένουμε νά γίνουν οἱ ἄλλοι καλοί. Στήν πραγματικότητα, θέλουμε ἐμεῖς νά γίνουμε καλοί κι ἐπειδή δέν μποροῦμε, τό ἀπαιτοῦμε ἀπ΄ τούς ἄλλους κι ἐπιμένουμε σ΄αὐτό. Κι ἐνῶ ὅλα διορθώνονται μέ τήν προσευχή, ἐμεῖς πολλές φορές στενοχωρούμεθα κι ἀγανακτοῦμε καί κατακρίνουμε. Πολλές φορές μέ τήν ἀγωνία μας καί τούς φόβους μας καί τήν ἄσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρίς νά τό θέλουμε καί χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε, κάνουμε κακό στόν ἄλλον, ἔστω κι ἄν τόν ἀγαπᾶμε πάρα πολύ, ὅπως, παραδείγματος χάριν, ἡ μάνα τό παιδί της. Ἡ μάνα μεταδίδει στό παιδί ὅλο τό ἄγχος της γιά τή ζωή του, γιά τήν ὑγεία του, γιά τήν πρόοδό του, ἔστω κι ἄν δέν τοῦ μιλάει, ἔστω κι ἄν δέν ἐκδηλώνει αὐτό πού ἔχει μέσα της. Αὐτή ἡ ἀγάπη, ἡ φυσική ἀγάπη δηλαδή, μπορεῖ κάποτε νά βλάψει. Δέν συμβαίνει, ὅμως, τό ἴδιο μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού συνδυάζεται μέ τήν προσευχή καί μέ τήν ἁγιότητα τοῦ βίου. Ἡ ἀγάπη αὐτή κάνει ἅγιο τόν ἄνθρωπο, τόν εἰρηνεύει, διότι ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός. Ἡ ἀγάπη νά εἶναι μόνο ἐν Χριστῷ. Γιά νά ὠφελήσεις τους ἄλλους, πρέπει νά ζεῖς μέσα στήν ἀγάπη του Θεοῦ. Ἀλλιῶς δέν μπορεῖς νά ὠφελήσεις τόν συνάνθρωπό σου. Δέν πρέπει νά βιάζεις τόν ἄλλο. Θά ἔλθει ἡ ὥρα του, θά ἔλθει ἡ στιγμή, ἀρκεῖ νά προσεύχεσαι γι΄ αὐτόν. Μέ τή σιωπή, τήν ἀνοχή καί κυρίως μέ τήν προσευχή ὠφελοῦμε τόν ἄλλον μυστικά. Ἡ χάρις του Θεοῦ καθαρίζει τόν ὁρίζοντα τοῦ νοῦ του καί τόν βεβαιώνει γιά τήν ἀγάπη Του. Ἐδῶ εἶναι τό λεπτό σημεῖο. Ἅμα δεχτεῖ ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, τότε ἕνα ἄπλετο φῶς θά ἔλθει πάνω του, πού δέν τό ἔχει δεῖ ποτέ. Θά βρεῖ ἔτσι τή σωτηρία”».
[9] http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/porphyrios_sayings.htm, ἀπό τό βιβλίο τοῦ Κ. Γιαννιτσιώτη: Κοντά στό γέροντα Πορφύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου