ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ LORD JESUS CHRIST 3

Πιστεύεται, ότι ο Θεός διατήρησε το Λείψανο σε τόσο θαυμαστή κατάσταση αφθαρσίας, διότι ο Άγιος Αλέξανδρος είναι ο μόνος Άγιος μετά τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος αξιώθηκε επισκέψεως της…..
Αγίας Τριάδος με μορφή τριών Αγγέλων. Κατά την διάρκεια αυτής της επισκέψεως, ή Αγία Τριάς μέχρι που άγγιξε τον Άγιο, και αυτό το άγγιγμα προφανώς ήταν που έκανε το σώμα του απρόσβλητο στην φθορά. Θαυμαστός ο Τριαδικός Θεός, ο ενδοξαζόμενος εν τοις Άγίοις Αυτού!
Ό Άγιος Αλέξανδρος αναχώρησε για την Ουράνιο Βασιλεία την 30ή Αυγούστου του 1533, σε ηλικία 85 ετών.
Ό Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ εδοξάσθη με θαυμαστά σημεία και θαύματα κατά την διάρκεια της ζωής του και μετά την Κοίμηση του. Το 1545, ο μαθητής και διάδοχος του Ηγούμενος Ηρωδίων συνέθεσε τον Βίο του. Το 1547 άρχισε ο τοπικός εορτασμός της μνήμης του και συνετέθη ή Ακολουθία του. Στις 17 Απριλίου του 1641, κατά την διάρκεια της ανακαινίσεως του Ναού της Μεταμορφώσεως, όπου ο Άγιος είχε ταφή, αποκαλύφθηκε τα άγιο Λείψανο του σε κατάσταση πλήρους Αφθαρσίας· έκτοτε, ή Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του δύο φορές: την ήμερα της Κοιμήσεως του, 30ή Αυγούστου, και την ήμερα της επισήμου Διακηρύξεως της Αγιότητας του και της ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του, 17η Απριλίου.

Ό Άγιος Αλέξανδρος, όπως του υποσχέθηκε ή Υπεραγία Θεοτόκος, άφησε πίσω του μεγάλο πλήθος μαθητών, πολλοί από τους οποίους ηγίασαν και τιμώνται μέχρι σήμερα από την Εκκλησία του Θεού επί γης ως Άγιοι.
Έκτοτε, το αδιάφθορο άγιο Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου αποτελούσε πηγή αγιασμού, προσκυνήσεως και θεραπείας: οι τυφλοί ελάμβαναν το φως τους, οι παραλυτικοί ελάμβαναν την δύναμη των ποδών τους, και όσοι έπασχαν από οποιαδήποτε ασθένεια, ελάμβαναν την πλήρη ίαση. Οι δαίμονες έφευγαν από τους δαιμονισμένους και στείρες γυναίκες συνελάμβαναν…
Θαυμαστός είναι ο Πανάγαθος Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού, ο Όποιος δόξασε τον δούλων Αυτού σε αύτη την εφήμερη ζωή με θαύματα και σημεία, τα όποια εγίνοντο δια των χειρών του. Και μετά τον θάνατο του ακόμη αξίωσε να τοποθετηθεί το πάντιμο και ιερό Σκήνωμά του στην Εκκλησία Του, για να καταυγάζει από εκεί, ως μέγας φάρος, με τα πανένδοξα Θαύματα του!…
Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΖΒΙΡ
Την 30ή Ιουλίου του 1998, οι πιστοί της Ρωσίας έσπευσαν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν το νεωστί ανακαλυφθέν ιερό Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στον Ναό των Αγίων Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος στην Αγία Πετρούπολη. Μετά απουσία περίπου 80 χρόνων, ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Θηβαΐδος του Βορρά επέστρεψε στον τόπο των μοναχικών του αγώνων.
Οκτώ δεκαετίες ενωρίτερα, στις 5 Ιανουαρίου του 1918, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαΐδος του Βορρά: την περιοχή γύρω από το Όλονετς και το Λοντέϊνογιε Πολιέ. Την αμέσως επομένη ήμερα οι Μπολσεβίκοι έκαναν την εμφάνιση τους στο Μοναστήρι του Σβίρ στην λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου. Ένα τέτοιο ταμείο αγιότητας αποτελούσε ένα προφανές εμπόδιο στον διάβολο και τα όργανα του, τα όποια είχαν καταλάβει τότε την γη της Ρωσίας. Όμως, στην περίπτωση εκείνη ήταν ανεξήγητα ανίκανοι να προκαλέσουν κάποια βλάβη στο Λείψανο του Αγίου ή να το μετακινήσουν. Οι Κομμουνιστές έκαναν ακόμη κάποιες απόπειρες και μόνον στην έκτη τους προσπάθεια, στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (1918), κατόρθωσαν να μετακινήσουν το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Τούτο εγκαινίασε την θλιβερή «εκστρατεία κατασχέσεως των λειψάνων», ή οποία συνεχίσθηκε από το 1919 ως το 1922, οπότε τα Λείψανα 63 Ρώσων Αγίων εκλάπησαν, υπεβλήθησαν σε «επιστημονικές εξετάσεις», παρουσιάσθηκαν ως «μούμιες», ή ακόμη και ως «κίβδηλα», σε αντιθρησκευτικά μουσεία ή κατεστράφησαν.
Κατά την περίοδο αυτήν, ολόκληρη ή βόρεια περιοχή της Ρωσίας μετεβλήθη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ή Θηβαΐδα του Βορρά βεβηλώθηκε και μολύνθηκε, αλλά ταυτοχρόνως και αγιάστηκε, γινομένη ένας Γολγοθάς από τους πολλούς στην Ρωσία. Ή Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ δοκίμασε την ίδια μοίρα των πολλών Μοναστηριών της περιοχής: έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γνωστό ως «Σβίρλαγκ» («Στρατόπεδο του Σβίρ»). Αργότερα, έγινε διαδοχικά οίκος αναπήρων πολέμου, οίκος παιδιών, τεχνική σχολή και στρατόπεδο. Τελικά, το τμήμα της Αγίας Τριάδος της Μονής μετατράπηκε σε ψυχιατρικό άσυλο, ένα μέρος του οποίου παραμένει τέτοιο μέχρι σήμερα.
Ή Μονή υπέστη άσχημες φθορές με την πάροδο των χρόνων. Όμως, ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου. Μετά την κατάσχεση του από τους Μπολσεβίκους, πρώτα εφέρθη στο Λοντέϊνογιε Πολιέ. Ή τοπική επιτροπή των Τσεκιστών ζήτησε να γίνει μία έρευνα για την αυθεντικότητα του Λειψάνου. Εξετάσθηκε από Σοβιετικούς επιστήμονες με την ελπίδα αποδείξεως ότι ήταν κίβδηλο – μία απάτη της Εκκλησίας για την αποβλάκωση των πιστών. Όμως, προς αμηχανία των Μπολσεβίκων, τα αποτελέσματα τους επιβεβαί ωσαν όσα είχαν καταγραφή κατά την πρώτη ανακάλυψη του Λειψάνου του Αγίου το 1641· ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι περί του Αγίου Αλεξάνδρου και ότι το σώμα του ήταν, σε εκπληκτικό βαθμό, αδιάφθορο. Το δέρμα του ήταν λευκό και ελαστικό. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήσαν καθαρά διακρινόμενα και έφεραν μία εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εικόνες του Αγίου, οι οποίες αγιογραφήθηκαν μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνος. Ένας ακαδημαϊκός, ο Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, δεν φοβήθηκε σε εκείνη την εποχή των διωγμών να γράψει μία θαρραλέα απάντηση στην αίτηση των Τσεκιστών: «Αναγνωρίζοντας ότι το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, ή θέσης των οποίου πρέπει να είναι σε μία εκκλησία, ζητούμε να ληφθούν μέτρα για την διαφύλαξη Αυτού του εθνικού ιστορικοί θησαυρού».
Από το Λοντέϊνογιε Πολιέ το Λείψανο εφέρθη στην Αγία Πετρούπολη (τότε Πέτρογκραντ). Την εποχή εκείνη ήλθε εντολή από το Κομμισαριάτο της Δικαιοσύνης να τοποθετηθούν όλα τα Λείψανα σε μουσεία. Το Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου έφέρθη στο ανατομικό μουσείο της πόλεως, το όποιο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Εκεί το Λείψανο εξετέθη ως έκθεμα, αλλά έμεινε χωρίς εγγραφή -μία προφανής προσπάθεια από τους υπαλλήλους του μουσείου να αποκρυφθή. Ταυτόχρονα, έγιναν απόπειρες να επιδειχθούν ψεύτικα λείψανα του Αγίου στο κοινό, τα όποια δεν ομοίαζαν στην ιστορική του περιγραφή, ως μέρος σχεδίου των Κομμουνιστών να πλήξουν την Εκκλησία, άλλα αυτές οι απόπειρες απέτυχαν. Χάρις σε έναν από τους επιστήμονες, τον Β. Ν. Τόνκοβ, ο όποιος δεν ήταν «στρατευμένος αθεϊστής» όπως οι συνάδελφοι του, το Λείψανο παρέμεινε στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπολέως, εξορισμένο στην λήθη. Εκεί έμεινε για περίπου οκτώ δεκαετίες, με αναμονή της στιγμής, κατά την οποία, θεία πρόνοια, θα επέστρεφε στους πιστούς.
Στις 14 Ιουνίου 1997, περίπου έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού στην Ρωσία, το τμήμα της θείας Μεταμορφώσεως της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ επεστράφη ολόκληρο στην Εκκλησία. Το τμήμα της Αγίας Τριάδος, το όποιο απέχει ένα τρίτο μιλίου από το έτερο τμήμα, επεστράφη μερικώς στην Εκκλησία στις 22 Σεπτεμβρίου 1998.
Ή έρευνα για τον Άγιο Αλέξανδρο άρχισε το 1997, με την ευλογία του Μητροπολίτου της Αγίας Πετρουπολέως Βλαδίμηρου. Τα περισσότερα ντοκουμέντα από την σοβιετική περίοδο είτε εχάθησαν είτε κατεστράφησαν, όμως οι προσευχητικές ερευνητικές προσπάθειες των Αδελφών της Γυναικείας Μονής της Αγίας Σκέπης Τερβενίτσι, υπό την καθοδήγηση του πνευματικού τους Πατρός, του Ηγουμένου Λουκιανού (Κουτσένκο), Προϊσταμένου τώρα της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου Σβίρ, ανταμείφθηκαν τελικά. Τον Δεκέμβριο Αυτού του έτους (1997) το Λείψανο του Αγίου ευρέθη! Όταν αυτό εξετάσθηκε, ήταν ακριβώς εφάμιλλο προς την αρχική περιγραφή της πρώτης ανακομιδής του Λειψάνου του 1641. Ήταν το ίδιο αδιάφθορο όσο και πριν από την κατάσχει του. Σύμφωνα με ανθρωπολόγους και εθνολόγους ειδικούς, το Λείψανο άνηκε σε άνδρα της φυλής των Βεπ-μιας πολύ μικρής ομάδος Φινλανδικής καταγωγής, ή οποία κατοικούσε στην περιοχή όπου ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε και όπου αργότερα έκτισε την Μονή του.
Τελικά, μετά την έκτος πάσης αμφιβολίας απόδειξη της ταυτότητος του Αγίου, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος έδωσε την ευλογία του, ώστε το πλήρες θείας Χάριτος Λείψανο να μεταφερθεί στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης για τέσσερις μήνες, προκειμένου να τεθεί σε δημόσια προσκύνηση προ της επιστροφής του στην Μονή του Αγίου. Πριν από την μεταφορά του Λειψάνου στον Ναό, έτελέσθη μία δέηση στην αίθουσα εξετάσεων της Ιατρικής Ακαδημίας. Προς έκπλησιν και πνευματική άγαλλίασιν των παρόντων, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου, σαν ο Άγιος να έλεγε: «Ναι, σάς ακούω· εγώ είμαι»! Αυτή ή έκχυσης Χάριτος συνεχίσθηκε και όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό. Ή ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου.
Ό Κληρικός Αλέξιος Γιάνγκ (τώρα Ιερομόναχος Αμβρόσιος) ήταν στην Αγία Πετρούπολη όταν το Λείψανο ευρέθη. Περιγράφων την εμπειρία της προσκυνήσεώς του, γράφει αυτός ο αμερικανός προσκυνητής: «Με έκπληξη είδα, ότι ο Άγιος δεν ήταν μόνον αδιάφθορος, αλλά το δέρμα του δεν είχε καθόλου σκουρύνει από την πάροδο πέντε περίπου αιώνων ήταν τόσο λευκό όσο κάποιου πού ζει σήμερα. Ασπαζόμενος τα ακάλυπτα πόδια του, μπορούσα να ιδώ τον σχηματισμό του θαυματουργού μύρου, σαν σταγόνες πλουσίου μέλιτος, μεταξύ των δακτύλων».
Εικόνες του Αγίου, οι όποιες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε εύωδία। Ό Δόκιμος Αλέξανδρος της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στεκόταν συνεχώς στην λειψανοθήκη, παρατηρώντας όχι μόνον την ποσότητα του ρέοντος μύρου, άλλα και τις θαυματουργικές θεραπείες, οι όποιες ελάμβαναν χώρα εκεί. θεραπεύθηκαν άνθρωποι με πολλές ασθένειες: παραλυτικοί, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από δερματικές παθήσεις ή παθήσεις των οστών και δαιμονισμένοι.Μετά την μεταφορά του Λειψάνου στην Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ τον Νοέμβριο του 1998, οι θεραπείες συνέχισαν να συμβαίνουν ενώπιον του. Ή ροή του μύρου επίσης συνεχίσθηκε απαραμείωτα. Παρατηρήθηκε, ότι αυτό το θαύμα αυξάνει σε ένταση όταν καταφθάνουν στην Μονή ομάδες ανθρώπων, στις όποιες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον πιστοί, άλλα και αμφισβητίες επίσης. Μέχρι και σήμερα ή Μονή καταγράφει τα θαύματα, τα όποια τελούνται στο Λείψανο του Αγίου του Θεού
Πηγή: http://pentapostagma.blogspot.com/2010/06/blog-post_1618.html#ixzz0rhcmaO9s
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/24

Σιγά – σιγά οι διάφοροι αρμόδιοι και οι περί αυτούς, εκδηλώνονται: Ο David Spangler,διευθύνων της Πλανητικής Πρωτοβουλίας (Planetary Initiative), στα Η. Ε. : «Κανείς δεν πρόκειται να εισέλθει στην Νέα Παγκόσμια Τάξη, εκτός αν αυτός ή αυτή δώσουν υπόσχεση ότι θα δουλεύουν στο Λούσιφερ. Κανείς δεν θα μπει στη Νέα Εποχή, εκτός αν λάβει Λουσιφερική μύηση». (Lucifer,ονομασία του διαβόλου σαν φωτιστού των οπαδών του, με το σκοτεινό «φως» της κόλασης βέβαια!) Η Alice Ann Bailey, «φωτισμένη» από τη θεοσοφίστρια Helena Blavatsky, ιδρύει το 1920 τη «Lucifer Trust», μια εκδοτική εταιρεία θεοσοφιστικών βιβλίων, αλλά για να μην αναγνωρίζεται εύκολα, το 1922 τη μετονομάζει σε «Lucis Trust». Η εταιρεία αυτή είναι μέλος του «Economic and Social Council» στο πρόγραμμα «Παγκόσμια καλή θέληση» των Η.Ε., τυπώνει και διαμοιράζει βιβλία των Η.Ε., και υποστηρίζει και χρηματοδοτεί διάφορες οργανώσεις, Greenpeace Int., Greenpeace USA, Amnesty Int. Και UNICEF.
Ο γ. γραμματέας της διάσκεψης του Rio το 1992, των Η.Ε. για τη Γη (UNCED) Maurice Strong είπε: «Ο πραγματικός στόχος του “Kαταστατικού Χάρτη για τη Γη” (Earth Charter) είναι να γίνει στην πράξη σαν τις «10 εντολές».
Τα Η.Ε. έχουν, για όσους δεν ξέρουν, το προφήτη τους, ονόματι Sri Chinmoy! Αυτός ο 70χρονος Ινδός μυστικιστής είναι ο επίσημος Πνευματικός Σύμβουλος των Η.Ε. Για πάνω από 25 χρόνια, προσφέρει προσευχές και συναντήσεις διαλογισμού κάθε Τρίτη και Παρασκευή στα Ηνωμένα Έθνη. Το τι πιστεύει, για την υποτιθέμενη προηγούμενη ζωή του κλπ, μην τα ρωτάτε…

Fig. 80. 'Our Lady Paramythia'. Wall-painting from the chapel of this dedication in the katholikon, removed from the wall.

Georgios Mantzaridis

There are many miraculous icons and innumerable holy relics on the Holy Mountain; the greatest number of miraculous icons being those of Our Lady, the All-Holy Mother of God. In the Church of the Protaton one may see the icon called Axion estin; at the Monastery of Iveron, the Portaitissa; at the Monastery of Docheiariou, the Gorgoipekoos; at the Monastery of Chilandari, the Tricherousa; and there are others in other monasteries. But the greatest number of the miraculous icons of the Virgin is kept in the Holy Monastery of Vatopaidi: a) Our Lady Vematarissa or Ktitorissa, b) Our Lady Paramythia, c) Our Lady Esphagmeni, d) Our Lady Antiphonetria, e) Our Lady Eleovrytissa, f) Our Lady Pyrovoletheisa, and g) Our Lady Pantanassa.

Our Lady Vematarissa or Ktitorissa (Fig. 3)

Our Lady Vematarissa or Ktitorissa (Fig. 3) is located on the synthronon* in the sanctuary of the Monastery’s katholikon and it is connected with the following tradition. In the tenth century, when the Arabs invaded the Monastery, the deacon-monk Savvas was quick to conceal the icon in the well of the sanctuary, together with the cross of Constantine the Great. He even managed to place in front of them a burning candle. This deacon-monk was eventually sent as a captive to Crete. But after 70 years, when he was released and returned as a very old man to the Monastery, he urged Nicholas, the Abbot of the Monastery, to have the well opened, and there they found the icon and the cross upright on the surface of the water with the candle still burning.
Our Lady Paramythia (Fig. 80) is to be found on the wall of the right hand choir in the chapel which bears the icon’s name. This icon has been removed from a wall-painting in the exonarthex of the katholikon and is dated by tradition to the 14th century. Tradition relates that on a certain day, when the Abbot was handing over the keys of the Monastery to the doorkeeper, he heard from the icon the exhortation that instead of opening the gate the monks must climb the walls of the Monastery in order to repel the pirates. The exhortation was repeated a second time. When the Abbot turned towards the icon, the Holy Infant extended His hand in order to cover the mouth of the Virgin. But the Virgin, taking hold of the hand of Christ and turning her face towards the Abbot, repeated the exhortation. Thereupon the monks sped to the walls of the Monastery and repelled the pirates who had already surrounded it. From that time forth the monks, out of gratitude, have kept a perpetual flame buning before the icon and also chant daily a service of supplication.

Fig. 81. 'Our Lady Esphagmeni'. Wall-painting of the 14th century in the narthex of the Chapel of St Demetrius.

Fig. 82. Detail of the face of the 'Esphagmeni'.

Our Lady Esphagmeni (Figs 81, 82) is a wall-painting in the narthex of the Chapel of St Demetrius (14th century). According to tradition, the verger of the katholikon, who by reason of his responsibilities usually arrived late at the refectory, one day ended up hungry because the monk whose duty it was to serve the food refused to give him a meal. Thereupon he went back to the church, turned indignantly towards the icon of Our Lady, remonstrated with her about the injustice, and struck her face with a knife. From the resulting wound, blood began to pour, while the monk himself was struck blind and collapsed unconscious. For three years he occupied the stall opposite the icon, weeping and begging for forgiveness. Finally the Virgin forgave him and healed him, but she allotted a punishment to the hand that had wounded her. Thus, after the monk had died and at his exhumation, although the rest of his body had decomposed, the right hand remained black and uncorrupted. This hand is preserved to this day in the katholikon of the Monastery.

Fig.83.' Our Lady Antiphonetria'. Wall-painting in the corridor between the Chapel of St Demetrius and the mesonyktion of the katholikon.

Our Lady Antiphonetria (Fig. 83), a wall-painting in the area of the narthex between the central nave and the exonarthex of the katholikon, took this name from the Virgin’s response to the Empress Placidia, daughter of Theodosius the Great. According to tradition, Placidia visited the Monastery on one occasion and attempted to enter the katholikon from the small side door. She then heard the following words from the icon: “What do you who are a woman want here in this territory of monks? Stay where you are and take not a step further”. Terrified, the Empress departed from the Monastery and constructed at her own expense and on that very spot the Chapel of St Demetrius.

Figs 84. 'Our Lady Elaiovrytissa': portable icon of the 14th century (28 x 22 cm.) with silver revetment of the same period

The icon of Our Lady Eleovrytissa (Fig. 84) dates from the 14th century and is to be found in the oil storeroom of the Monastery. Her name is associated with the following miracle. Once, when there was a shortage of oil in the Monastery, the caretaker of the oil vessels, the Blessed Gennadius, provided oil only for the needs of the Church. However, the Monastery’s cook protested to the Abbot who, trusting in the providence of the Virgin, issued an instruction that oil should also be given to the brotherhood. In due course, on one of his visits to the storeroom, Gennadius observed that oil was spilling out of the vessels and had even begun approaching the door.
Our Lady Pyrovoletheisa is depicted on the lintel of the outer gateway to the Monastery. In April 1822, when a Turkish garrison came to the Monastery, one of the soldiers shot at the icon and a bullet pierced the right hand of the Virgin. Thereupon the soldier lost his reason and hanged himself from one of the olive trees in front of the Monastery, while the rest of the guard were terrified and fled.

Fig 85. 'Our Lady Pantanassa'. Portable icon of the 17th century.

Our Lady Pantanassa (Fig. 85), an icon dating from the 17th century, is to be found on the left icon stand in the katholikon. The first miracle wrought by this icon is connected with a certain young man who was involved in black magic. When he entered the church and proceeded to venerate the icon, the face of the Virgin flashed and a powerful force threw him to the ground. The young man was overcome and changed his way of life. To this icon is also attributed healing of many cancer sufferers.
The truth of an icon lies in the person that it depicts. The truth of the icon of the Virgin lies in the person of the Virgin. That is what sanctifies and gives grace to the icon. Old sacred icons, no matter how worn they may be, are never discarded as useless objects, but rather they are either reverently set aside somewhere or are burnt to ashes. They are also used during the consecration of Chrism. Finally, in many instances, when the figure on an icon becomes obscured or even obliterated, the wood, or more generally the surface upon which it has been painted, is used for either a re-painting of the same image or for another icon altogether. There are many icons, even miraculous ones, dating back to very early periods, which survive today either with new, superimposed paintings or as re-paintings.
Matter is not be dissociated from God. It is His creation and it partakes in His creative and providential energy. In particular, that matter which presents the images of sacred persons, the icon, constitutes an object of respect and is “replete with divine energy and grace”1. However, this is not due to its having some distinctiveness in its nature, but because of its relationship with the person represented. An icon does not reveal the nature, it reveals rather the hypostasis of the one who is portrayed. In the icons of the Theotokos, it is not her nature which is revealed, but her hypostasis. For this reason we honour the icon in reference to the person. Every icon of the Virgin is the Virgin because it has her likeness. For this reason on an icon of the Virgin we do not read the attribution: “a representation of the Virgin”, but “the Theotokos”2. According to its nature, the icon is wood, metal, paint, or some other matter. However, in the light of its relationship with the person whom it portrays, it is the Virgin or the image of the Virgin. It is the Virgin as being the namesake of the one depicted, and the manifestation of her archetype3.
The icon operates by the grace of the figure who is portrayed. From this perspective any clear distinction between miracle-working and non-miracle-working icons is invalid. However, certain icons which have manifested very obvious grace and have been linked with specific miracles, are usually designated as miraculous. The grace of these icons establishes a particular blessing which can be linked also with the sanctity of the icon-painters who fashioned them. Moreover, in the Orthodox tradition, the close relationship between prayer and the creation of sacred icons is widely acknowledged. The icon-painters invest, so to say, their prayers in the icons and elicit the grace of the persons whom they are depicting. But even this grace is connected with the person portrayed, and in the final analysis it emanates from God. He it is who performs the miracle, irrespective of whether the request is referred directly to a certain saint4. By this means the person depicted, who refers back to his prototype, keeps open the communication of the believer with God.
The truth of the Church has a hypostatic quality. It inheres in the person and it is made manifest by the person. The features of a saint which are depicted in an icon make his presence tangible. Furthermore, the saint himself, and above all other saints the Theotokos, is a creation “in the image of God”. The affinity of man with God is grounded in the icon. Christ is “the icon of the invisible God”5. Man is a creature whose archetype is Christ. And the relationship of man to God is iconic, that is to say, personal, living, and true. This is why Orthodoxy is identified with the truth of the icons and is celebrated at the feast of their restoration. It suffices for the believer to regard the icon correctly and to be guided by it to the prototype.
The identification of Orthodoxy with the truth of the icons reveals its identification with the truth of the person or the hypostasis. For the Orthodox Church the absolute truth is the Tri-hypo-static God: the invisible God the Father, the Son of God, who is the icon “of the invisible God”6, and the Holy Spirit, who, as an icon “of the Son makes man a dwelling place of Christ by granting to him his hypostasis “in the image of God”7. Man matures as a hypostasis when he approaches the truth of the Tri-hypostatic God through man-made icons. This is why we have icons of Christ as well as those of the Virgin and of the saints. In this way, man, who possesses a body and is unable to relate directly to the spiritual world, is guided to these “for physical contemplation”8.
The natural icon can be distinguished from the prototype by its hypostatic hallmarks. Hence it has its own name. The natural icon of the Father is the Son. And the natural icon of the Son is the Spirit. On the other hand, the artifactual icon differs from the prototype according to its nature and has no significance without it. The name of the artifactual icon is the name of the prototype. The name of the icon of Christ is Christ, of the Theotokos is the Theotokos, etc. And the veneration of honour which is rendered to the icon is addressed to the prototype9. The icon is a ‘locus’ of encounter with the prototype10.
Correspondingly, just as the honour given to the icon is directed to its original, so is any insult offered to it. The miracles with which two of the wonder-working icons of the Monastery are connected are exemplary punishments for abusive acts. Our Lady Esphagmeni punished the one who had wounded her. And when he had demonstrated his sincere repentance, she allowed the abusive act to remain as a stigma with the black, uncorrupted hand. Our Lady Pyrovoletheisa brought the offender to despair. In this fashion not only was the Monastery liberated but the insult was held up to execration. Sacred philanthropy did not nullify divine order.
The Orthodox Church, in addition, greatly honours sacred relics, which constitute tangible evidence of the historical presence of the saints in the world. The Monastery of Vatopaidi is rich in holy relics. They number approximately a thousand items and derive from around 150 saints of the Church. Amongst these, special pride of place goes to the finger of St John the Baptist, the sacred skulls of St Gregory the Theologian (Fig. 86), of St John Chrysostom (Fig. 87), of the martyrs Mercurius (Fig. 472) and James the Persian, of the righteous founders of the Monastery: Nicholas, Athanasius, and Antony and the newly-revealed miracle-worker Evdokimos, and others; pieces of the sacred skulls of Stephen the first martyr, Modestus the priest martyr, Pelagia the virgin martyr, Theodosia the martyr of Constantinople, Charalampus the priest martyr, Sts Se-rgius, Bacchus, Theodore the Commander of Armies, Florus (Fig. 472), Arethas, and others. In addition, the Monastery possesses the right hand of the Apostle Andrew, and of St Macrina, St Panteleimon, St Tryphon, and St Procopius; the foot of the Apostle Bartholomew, and of Saint Parasceva the Younger, St Panteleimon, St Theodore the Tiro, Hermolaus the priest martyr; and a fragment of the right hand of the holy great martyr Catherine, and others.

Fig. 86. The receptacle and reliquary with the head of St Gregory the Theologian.

The saints are Spirit-bearers not only for the period of their earthly existence but also after their death. The grace of the Holy Spirit remains indelibly in their bodies and does not separate itself from their sacred relics11. The relics, however, do not represent a prototype, as do the holy icons, but are tangible remains of the saints’ very bodies. The honour given to the relics of the saints is ho-
Figs 84 and 85 (next double page). ‘Our Lady Elaiovrytissa’: portable icon of the 14th century (28 x 22 cm.) with silver revetment of the same period; and ‘Our Lady Pantanassa’. Portable icon of the 17th century.
nour addressed to the saints themselves. Once again, it is an honour which is directed to their person or their hypostasis. In the case of sacred relics, we do not discern the saints’ forms; instead, it is matter itself that bears their particular grace, for grace resides in their sanctified bodies. And when the believer reverences the relics of a saint with faith and a pure heart, he comes into contact with the grace that dwells in them.

Fig. 87. The reliquary with the head of St John Chrysostom.

The Orthodox Church ascribes due veneration to those objects that are linked with the saving work of Christ, as well as to any personal possessions of the saints, such as the things which had any connection with their living or dead bodies. It is indeed characteristic that even these are called sacred or holy relics12. In everyday life the objects associated with loved ones, especially with those that have died, are preserved with love and respect. They are understood, in some way, as an extension of their bodies; as things which adorned their bodies. The same applies also to the objects that are associated with the saints. These in the same way are seen as having a link with the saint and are honoured as opportunities of reference to his person. Once more the reason that they are esteemed is the truth of the person. But the Spirit-bearing person opens up new perspectives. For this reason honour here is not fixed purely on the emotional level, a level whose existence is of course quite natural, but also on the ontological level. These objects preserve the grace of the saint because they were connected with his person and his life.

Fig. 88 . The reliquary with the large part of the Holy Girdle of the Theotokos.

Positions of primacy among the sacred objects which are in safekeeping at the Monastery are held by the fragments of the Life-Giving Wood of the Cross (Fig. 90) and the Reed of the Passion of Christ the Saviour13. Immediately after these comes the Holy Girdle of the Theotokos (Fig. 88), which is one of the rarest relics of her earthly life. According to tradition, the Holy Girdle was made by the Virgin herself from camel hair.

Fig. 89. Reliquary containing the head of St Evdokimos the Newly-Revealed. "At the expense and cost of Gavriil monk of Naousa and Physician of Vatopaidi. 1842 January 10".

The Empress Zoe, wife of Leo VI the Wise, out of gratitude for a miraculous healing, embroidered the Girdle with gold thread, which is how it survives today, but separated it into three sections. At first the Girdle was kept in Jerusalem and thereafter in Constantinople, where in the 12 th century, during the reign of Manuel I Comnenus (1143-1180), an official celebration in its honour was instituted on 31 August. Eventually, John VI Cantecuzenus (1347-1355), who entertained a particular affection for the Monastery of Vatopaidi, as is borne out by many testimonies, presented it to the brotherhood14.

Fig. 90. The reliquary and cross, with a large piece of the True Cross, given to the Monastery, according to tradition, by the Serbian noble Lazarus.

From that time on, the Holy Girdle has been kept at Vatopaidi, now in a silver case of more modern date, which has on it a depiction of the Monastery. In the bottom right hand corner of this, the craftsman has introduced the figure of the donor, the Emperor Cantecuzenus, with an inscription which refers to his gift to the Monastery. Innumerable are the miracles which have been wrought to this day by the Holy Girdle15. Its value is inestimable because of its connection with the Virgin. It is she who has the grace and to her is due the miraculous power which in a variety of ways is transmitted to the faithful.
Source : Ditomo of Holy Monastery of Vatopedi
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/24/

ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ LORD JESUS CHRIST 3

Σελίδες

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Γέροντας Παϊσιος:"Σιγά- σιγά, μετά την κάρτα και την ταυτότητα, δηλαδή το φακέλωμα , θα προχωρήσουν πονηρά στο σφράγισμα"

Απαντήσεις Γέροντα Παϊσίου σε απορίες για Ταυτότητες:

Η θαυμαστή αφθαρσία του Άγιου Αλέξανδρου του Ζβιρ

Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου Λόγοι Α΄ Μέρος Δ΄ Κεφάλαιο 1ο. Η Παιδεία. « Η ελληνική γλώσσα»

Ο ΟΗΕ, ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ« ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ» ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ: ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ LUCI- S( FER) TRUST ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ GREENPEACE, THN UNICEF KAI THN AMNESTY INT.

Το Πνευματικό Ίδρυμα των Ηνωμένων Εθνών και ο εκδοτικός οίκος Lucis Trust

Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής. Ἑρμηνεία τεσσέρα βασικῶν προσευχῶν : α) «Βασιλεῦ Οὐράνιε»

Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις. Μέρος ΣΤ΄

Ἡ συμπλοκή τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστή μέ τά δαιμόνια

Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς ὑποταγῆς- Γεροντικό

Miraculous icons – Holy relics of the Holy monastery of Vatopedi