Τα δύο παρακάτω video περιέχουν κήρυγμα του επισκόπου Αρτεμίου και τραγούδια από μοναχούς, μοναχές και τον πιστό λαό που συμπαρίσταται στον αγωνιστή επίσκοπο (27/6/2010)
http://thriskeftika.blogspot.com/2010/06/2762010.html
Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
Θαύματα Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς (μέρος 1ο καί 2ο)
Θαύματα Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς (μέρος 1ο)
1952
Το 1952, πραγματοποιήθηκε ένα μεγάλο θαύμα στο αρτοποιείο του μοναστηριού Chelije. Στο μοναστήρι διαβιούσαν σαράντα αδελφές και στην κουζίνα διακονούσε η αδελφή Νίνα. Ενώ ετοίμαζε το ψωμί για το δείπνο αντιλήφθηκε ότι είχε μείνει μόνο ένα φλιτζάνι αλεύρι. Ενώ παραπονιότανε στις άλλες αδελφές, ο π. Ιουστίνος( τώρα Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας) της είπε: « Ας προσευχηθούμε στον Κύριο και θα μας προστατέψει». Νωρίς το άλλο πρωί, μόλις μπήκε η αδελφή στην κουζίνα βρήκε δύο μεγάλα δοχεία αλεύρι. Ο π. Ιουστίνος η μητέρα Σάρα και όλες οι αδελφές είδαν το θαύμα και ευχαρίστησαν τον Κύριο.
1953
Η Stoijka Jankovits από το χωριό Leskovac , κοντά στην πόλη Βάλγιεβο, υπέφερε από δαιμονική επήρεια για δώδεκα χρόνια . Συχνά έβλεπε δαίμονες που την κτυπούσαν, την βασάνιζαν και την άφηναν πληγωμένη. Όταν η οικογένεια της θυμιάτιζε το σπίτι, έβλεπε τους δαίμονες να φεύγουν από το παράθυρο. Πήγαινε συχνά στον π. Ιουστίνο για εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία και τελικά θεραπεύτηκε τελείως. Αργότερα ασπάστηκε τον μοναχικό βίο και τώρα ονομάζεται αδελφή Τατιάνα.
1959
Η κόρη κάποιου Νικόλαου από τη Strmne Gore, κοντά στη Lelich ήταν άρρωστη. Για τρία χρόνια ήταν κατάκοιτη στο κρεβάτι. Μια φορά την πήγαν με το αυτοκίνητο στο μοναστήρι και την μετέφεραν στην εκκλησία τυλιγμένη σε μια κουβέρτα. Ο π. Ιουστίνος της διάβασε μια προσευχή. Μετά την προσευχή κατάφερε να καθίσει και μετά από τρία χρόνια μπόρεσε να περπατήσει. Τότε όπως και την πρώτη φορά πήγε στο μοναστήρι και την μετέφεραν στην εκκλησία με μια κουβέρτα. Μετά την προσευχή, μπόρεσε να περπατήσει μόνη της στο αυτοκίνητο. Ωστόσο η μηχανή δεν έπαιρνε μπροστά. Οι άνδρες μάταια προσπαθούσαν να σπρώξουν το αυτοκίνητο. Τελικά η μηχανή ξεκίνησε, αλλά μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο η κοπέλα, σταμάτησε και πάλι. Τότε είπε: « Θα ανεβώ στο λόφο» ( Υπάρχουν πολλοί λοφίσκοι γύρω από το μοναστήρι) Την ακολουθούσε ένα μικρό παιδί το οποίο κρατούσε από το χέρι. Μαζί του περπάτησε και ανέβηκε στον πιο ψηλό λόφο της περιοχής.
1963
Ο π. Ιουστίνος λειτουργούσε στην γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Η εκκλησία ήταν γεμάτη και όλοι συμμετείχαν στην Θεία Κοινωνία. Ανάμεσά τους ήταν και ένας μουσουλμάνος που εργαζόταν στην εταιρεία Zhegrap, που κατασκεύαζε τη σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ Βελιγραδίου και Μπάρ στο Μαυροβούνιο. Ονομαζόταν Ισμέτ και ο π. Ιουστίνος ποτέ δεν τον είχε δε προηγουμένως . Όταν πλησίασαν όλοι να κοινωνήσουν, πήγε και αυτός. Ο π. Ιουστίνος τον κοίταξε και είπε: «Δεν μπορείς να κοινωνήσεις γιατί δεν είσαι βαπτισμένος.»
Ο Radisha Miljokovich, ένα αγόρι έξι χρονων από το χωριό Trlicha κοντά στην πόλη Ub, υπέφερε από λιποθυμίες. Ο π. Ιουστίνος του διάβασε ευχές και το παιδί γιατρεύτηκε τελείως.
Ο Στάβκο Μόλοβιτς από το χωριό Pambukovice, κοντά στην πόλη Ub δεν έκανε παιδιά. Όταν τον διάβασε ο π. Ιουστίνος έκανε κατόπιν δύο γιούς.
Ο Μίλοβαν από το χωριό Στάβε, της περιοχής Βάλγιεβο, ήταν δάσκαλος αλλά ήταν σοβαρά άρρωστος ψυχικά. Ένα βράδυ η μητέρα του τον έφερε στο μοναστήρι Chlije για το απόδειπνο και πέρασαν τη νύκτα εκεί. Στις τέσσερεις το πρωί ξύπνησαν για την ακολουθία του όρθρου. Ενώ πήγαινε στην εκκλησία με την αδελφή Ανυσία, στην είσοδο της εκκλησίας αρρώστησε και έπεσε κάτω αναίσθητος. Η μητέρα του ήξερε ότι όταν συνέβαινε αυτό, πολλά κακά και κίνδυνοι ακολουθούσαν και έτσι φώναξε στην αδελφή να απομακρυνθεί από κοντά του. Εκείνο τον καιρό το παρεκκλήσιο βρισκόταν υπό ανέγερση και το επεισόδιο παρακολούθησαν είκοσι εργάτες. Κάθε πρωί στις 4, πήγαιναν πρώτα στην εκκλησία για τον όρθρο και μετά στη δουλειά.
Ο Μίλοβαν άρχισε να πετά πέτρες στη μητέρα του, η οποία πήγε να κρυφτεί στο κτίριο που έμεναν οι εργάτες και ετοιμάζονταν για τη λειτουργία. Μπροστά από το κτίριο βρισκόταν μια λάμπα. Με τις πέτρες ο Μίλοβαν κατάφερε να καταστρέψει όλες τις πόρτες και τους τοίχους του κτιρίου. Συνέχιζε να πετά ασταμάτητα, ώστε ήταν αδύνατο να βγει κάποιος από εκεί. Εκτός από τους εργάτες, δύο πατέρες από άλλο μοναστήρι έμεναν εκεί, μαζί με τον διευθυντή του έργου και κάποιους άλλους άνδρες. Την ώρα που πετούσε τις πέτρες ο Μίλοβαν ούρλιαζε: « Να μια μαύρη, μια άσπρη, μια κίτρινη, βοήθεια! Κτύπα! Πυροβόλα!» και συνέχιζε να στέλνει πέτρες στο κτίριο.
Πάνω από το μοναστήρι βρισκόταν ένας λόφος με δρόμο. Ο κόσμος που ταξίδευε στο δρόμο άκουγε τι συνέβαινε. Οι ξαφνιασμένες φωνές τους ακούγονταν από το μοναστήρι: «Μα τι συμβαίνει στο μοναστήρι;» ρωτούσαν. « Κάτι επικίνδυνο!»
Για δύο ώρες οι δύο πατέρες προσπαθούσαν και δεν μπορούσαν να ηρεμήσουν τον Μίλοβαν. Όταν τελικά τον έπιασαν τον έφεραν μέσα στην εκκλησία. Του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και την ώρα της λειτουργίας τον πρόσεχαν πέντε άνδρες. Μετά τη Θεία Λειτουργία ο π. Ιουστίνος επιτέλεσε Άγιο Ευχέλαιο. Στα μισά περίπου δεν έδειξε καμιά διαφορά. Ωστόσο είπε: «Λύστε μου τα χέρια, γιατί με πονάνε». Μέχρι το τέλος του Αγίου Ευχελαίου είχε συνέλθει εντελώς. Έφαγε πρόγευμα με τους εργάτες και επέστρεψε σπίτι με τη μητέρα του εντελώς καλά. Λίγες μέρες αργότερα ο π. Ιουστίνος πήγε στο Βελιγράδι. Όταν επέστρεψε, ο Μίλοβαν που ήταν τώρα απόλυτα υγιής, τον πλησίασε για να τον ευχαριστήσει. Από τότε εκείνος και η μητέρα του επισκέπτονταν το μοναστήρι συχνά.
Στο χωριο Stubo,στην περιοχή του Valjevo, ζούσαν τρείς αδελφές: η Milenja, η Obrenija και η Krynija. Και οι τρείς υπέφεραν από διάφορες νευρωτικές διαταραχές. Η πρώτη που αρρώστησε ήταν η Milenja και ύστερα ακολούθησαν και οι άλλες. Και οι τρείς επισκέφτηκαν το μοναστήρι. Ο π. Ιουστίνος τους διάβασε ευχές, τις εξομολόγησε και τις κοινώνησε. Και οι τρείς έγιναν τελείως καλά. Η τρίτη φόρεσε το μοναχικό σχήμα και ονομάστηκε, Παρασκευή.
1964
Μια μητέρα από το χωριό Velika Plane έφερε την κόρη της, Slavka, στο μοναστήρι γιατί υπέφερε από δαιμονική επήρεια. Το κορίτσι ήταν 26 χρονών και ο δαίμονας μιλούσε μέσω της. Ο π. Ιουστίνος προσευχόταν πολύ γι αυτήν. Την παραμονή της γιορτής του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όταν ο π. Ιουστίνος διάβαζε το ευαγγέλιο, ο δαίμονας μιλούσε μέσω του κοριτσιού. Ο π. Ιουστίνος σταμάτησε και είπε: « Δεν είναι αυτή που μιλά αλλά ο δαίμονας! Τότε ο δαίμονας απάντησε: « Θα έμπαινα μέσα σου αλλά δεν μπορώ».
Η κοπέλα έμεινε στο μοναστήρι για πολύ καιρό και ο π. Ιουστίνος της διάβαζε ευχές κάθε μέρα. Έκανε και τρείς φορές το Άγιο Ευχέλαιο. Όλο αυτό το διάστημα εξομολογούταν και κοινωνούσε αλλά η κατάστασή της δεν βελτιωνόταν. Ο π. Ιουστίνος είπε τότε: « Σταματώ τις προσευχές. Εδώ υπάρχει ανεξομολόγητο μεγάλο αμάρτημα». Πρότεινε στις αδελφές να συνομιλήσουν μαζί της γιατί η κοπέλα μπορεί να μην γνώριζε για το αμάρτημα.
Στις συνομιλίες τους η Slavka, τους είπε: «Οι γονείς μου εκτός από εμένα έχουν και ένα γιο, τον αδελφό μου που αρραβωνιάστηκε μια κοπέλα. Ήταν μοναχοπαίδι και εργαζόταν μαζί με τον αδελφό μου σαν τηλεφωνήτρια. Μια φορά αυτός μας ζήτησε να γνωρίσουμε την μέλλουσα γυναίκα του. Το κορίτσι ήταν καλή και όμορφη αλλά είχε ένα στράβωμα στο ένα πόδι, το οποίο εγώ και η μητέρα μου βρήκαμε ως απαράδεκτο και δεν δίναμε τη συγκατάθεσή μας για τον αρραβώνα. Ο αδελφός μου της τηλεφώνησε στη δουλειά και διέλυσε τον αρραβώνα.
Αργότερα οι συνάδελφοί της, είπαν ότι ενώ άλλες φορές έφευγε από τη δουλειά και πήγαινε κατ ευθείαν στο σπίτι της, αυτήν τη μέρα πήγε από το δρόμο απ όπου περνούσε ένα τραίνο. Όταν το είδε να έρχεται από μακριά άρχισε να τρέχει. Εκεί την είχε δει ένας ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος αργότερα τα είχε εξιστορήσει όλα αυτά, και την έπιασε από το χέρι ρωτώντας την τι πάει να κάνει. Αυτή του ξέφυγε και την τελευταία στιγμή έπεσε στις ράγες μπροστά στο τραίνο και σκοτώθηκε. Όταν τα έλεγε αυτά στις αδελφές, η Slavka δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε αμαρτήσει.
Αργότερα η Slavka εξομολογήθηκε και έστειλε μήνυμα στον αρχιεπίσκοπο να τελέσει Θεία Λειτουργία στο όνομα της κοπέλας. Η κηδεία τελέστηκε στον τάφο της και ο π. Ιουστίνος τέλεσε σαρανταλείτουργο. Όταν συμπληρώθηκαν οι λειτουργίες, η Slalvka πήγε σπίτι της τελείως καλά.
Πηγή: Banat Messenger, Περιοδική Έκδοση της Σερβικής Ορθόδοξης Επισκοπικής περιφέρειας του Μπάνατ. Τόμος 51. Νο. 11. Ιούνιος 1991.
Μετάφραση από τα Σερβικά στα Αγγλικά: π. Μίλοραντ Ορλίκ.
Μετάφραση από τα Αγγλικά στα Ελληνικά: Όλγα Κονάρη Κόκκινου
Θαύματα Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς (μέρος 2ο)
1972
Ο Ζ από το Valjevo ήταν πολύ άρρωστος για έξι χρόνια. Είχε μάλιστα και έγγραφο που τον χαρακτήριζε ως τρελό. Όταν τον έφεραν στον π. Ιουστίνο και του διάβασε ευχές, έφυγε εντελώς καλά. Από τότε επισκέπτεται το μοναστήρι δύο , τρείς φορές το χρόνο και δουλεύει εθελοντικά.
Η Marija Petrovits από το Valjevo γέννησε ένα κοριτσάκι. Στο νοσοκομείο της είπαν ότι το δεξί του χεράκι ήταν παράλυτο. Αμέσως η ίδια έπεσε σε αμνησία και δεν ήξερε ποια ήταν. Της έκαναν θεραπεία στην πόλη και στο Βελιγράδι αλλά δεν είδε καμιά διαφορά. Κατά τη διάρκεια της αρρώστιας της έγινε πολύ εχθρική με τους γύρω της, τους πετούσε πέτρες και ότι άλλο μπορούσε να πάρει στα χέρια της. Όλοι την απέφευγαν. Μια φορά έπεσε σε πηγάδι 15 μέτρα βαθύ, αλλά με τη βοήθεια του Θεού, το νερό την ανέβασε πάνω και μπόρεσε να βγει έξω χωρίς να πάθει τίποτε. Έκανε θεραπεία για περισσότερα από έξι χρόνια , αλλά τελικά την έκλεισαν στο ψυχιατρείο και της έδιναν τα πιο δυνατά φάρμακα. Ούτε αυτά την βοήθησαν. Η μητέρα της άκουσε για τον π. Ιουστίνο και έφερε στο μοναστήρι μερικά από τα ρούχα της μαζί με λίγη ζάχαρη. Ο π. Ιουστίνος διάβασε ευχές πάνω από τα ρούχα και τη ζάχαρη και η μητέρα τα πήρε στο νοσοκομείο. Η κοπέλα φόρεσε τα ρούχα και έφαγε τη ζάχαρη. Από τότε έγινε εντελώς καλά και επισκέπτεται συχνά το μοναστήρι.
Ο Ζ από το Valjevo ήταν πολύ άρρωστος για έξι χρόνια. Είχε μάλιστα και έγγραφο που τον χαρακτήριζε ως τρελό. Όταν τον έφεραν στον π. Ιουστίνο και του διάβασε ευχές, έφυγε εντελώς καλά. Από τότε επισκέπτεται το μοναστήρι δύο , τρείς φορές το χρόνο και δουλεύει εθελοντικά.
Η Marija Petrovits από το Valjevo γέννησε ένα κοριτσάκι. Στο νοσοκομείο της είπαν ότι το δεξί του χεράκι ήταν παράλυτο. Αμέσως η ίδια έπεσε σε αμνησία και δεν ήξερε ποια ήταν. Της έκαναν θεραπεία στην πόλη και στο Βελιγράδι αλλά δεν είδε καμιά διαφορά. Κατά τη διάρκεια της αρρώστιας της έγινε πολύ εχθρική με τους γύρω της, τους πετούσε πέτρες και ότι άλλο μπορούσε να πάρει στα χέρια της. Όλοι την απέφευγαν. Μια φορά έπεσε σε πηγάδι 15 μέτρα βαθύ, αλλά με τη βοήθεια του Θεού, το νερό την ανέβασε πάνω και μπόρεσε να βγει έξω χωρίς να πάθει τίποτε. Έκανε θεραπεία για περισσότερα από έξι χρόνια , αλλά τελικά την έκλεισαν στο ψυχιατρείο και της έδιναν τα πιο δυνατά φάρμακα. Ούτε αυτά την βοήθησαν. Η μητέρα της άκουσε για τον π. Ιουστίνο και έφερε στο μοναστήρι μερικά από τα ρούχα της μαζί με λίγη ζάχαρη. Ο π. Ιουστίνος διάβασε ευχές πάνω από τα ρούχα και τη ζάχαρη και η μητέρα τα πήρε στο νοσοκομείο. Η κοπέλα φόρεσε τα ρούχα και έφαγε τη ζάχαρη. Από τότε έγινε εντελώς καλά και επισκέπτεται συχνά το μοναστήρι.
1976
Ο Boshko Pashich από το Futog της περιοχής Novi Sad ήταν άρρωστος για τέσσερα χρόνια. Βασανιζόταν από τρομακτικά οράματα κατά τη διάρκεια του ύπνου αλλά και όταν ήταν ξύπνιος και έτσι δεν μπορούσε να κοιμηθεί καθόλου. Όταν ο π. Ιουστίνος του διάβασε ευχές, έγινε τελείως καλά.
Ο Boshko Pashich από το Futog της περιοχής Novi Sad ήταν άρρωστος για τέσσερα χρόνια. Βασανιζόταν από τρομακτικά οράματα κατά τη διάρκεια του ύπνου αλλά και όταν ήταν ξύπνιος και έτσι δεν μπορούσε να κοιμηθεί καθόλου. Όταν ο π. Ιουστίνος του διάβασε ευχές, έγινε τελείως καλά.
1977
Κάποια Κυριακή ο π. Ιουστίνος τελούσε τη Θεία Λειτουργία. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Μεταξύ του εκκλησιάσματος ήταν και ένας Τούρκος, ο Ρασίμ. Ο π. Ιουστίνος δεν τον είχε δει προηγουμένως. Όταν ο Ρασίμ προσπάθησε να πάρει αντίδωρο, ο π. Ιουστίνος του είπε: « Δεν μπορείς γιατί δεν είσαι βαπτισμένος».
Κάποια Κυριακή ο π. Ιουστίνος τελούσε τη Θεία Λειτουργία. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Μεταξύ του εκκλησιάσματος ήταν και ένας Τούρκος, ο Ρασίμ. Ο π. Ιουστίνος δεν τον είχε δει προηγουμένως. Όταν ο Ρασίμ προσπάθησε να πάρει αντίδωρο, ο π. Ιουστίνος του είπε: « Δεν μπορείς γιατί δεν είσαι βαπτισμένος».
1978
H Ranka Begovits , μια ιατρός από το χωριό Brezovice κοντά στην πόλη Ub βασανιζόταν από μια ψυχική ασθένεια. Ο π. Ιουστίνος προσευχήθηκε γι’ αυτή και της διάβασε ευχές. Έγινε τελείως καλά και εργάζεται τώρα σαν γιατρός σε νοσοκομείο του Βελιγραδίου.
H Ranka Begovits , μια ιατρός από το χωριό Brezovice κοντά στην πόλη Ub βασανιζόταν από μια ψυχική ασθένεια. Ο π. Ιουστίνος προσευχήθηκε γι’ αυτή και της διάβασε ευχές. Έγινε τελείως καλά και εργάζεται τώρα σαν γιατρός σε νοσοκομείο του Βελιγραδίου.
***
O Zhivko και η Malisha, που έσπαζα λίθους από το χωριό Divaca κοντά στην πόλη Valjevo, δεν ήταν πολύ πιστοί και αγαπούσαν και οι δύο το ποτό. Συχνά περνούσαν μέρες και νύκτες ολόκληρες στις καφετέριες. Οι συγγενείς τους ζήτησαν από τον π. Ιουστίνο να μεσολαβήσει με τις προσευχές του. Οι προσευχές του τους ελευθέρωσαν και τότε ήρθαν στον π. Ιουστίνο να τον ευχαριστήσουν. Μετάνιωσαν επίσης για το χρόνο και τα χρήματα που ξόδεψαν σ’ αυτά τα κέντρα. «Γιατί δεν ξέραμε να έρθουμε σ’ αυτό το μοναστήρι προηγουμένως;» έλεγαν. Τώρα έχουν γίνει αληθινά πιστοί χριστιανοί και επισκέπτονται το μοναστήρι συχνά.
Πρέπει να πούμε ότι είναι αδύνατο να αναφέρουμε όλους όσοι ελευθερώθηκαν από τον αλκοολισμό , εξ αιτίας των προσευχών του π. Ιουστίνου. Για κάθε κακό που υπάρχει στον κόσμο: έχθρα, διαφωνία, διαλυμένες οικογένειες, παιδιά που εγκαταλείπουν τους γονείς τους, γονείς που καταδυναστεύουν τα παιδιά τους, οι προσευχές του π. Ιουστίνου διόρθωναν τα πράγματα και τα έκαναν όπως έπρεπε να είναι!
Τον καιρό που ακόμα ο π. Ιουστίνος ζούσε, συνέβη το ακόλουθο περιστατικό. Μια γυναίκα από το χωριό Lelich, βρισκόταν στον θάλαμο των λεχουσών του νοσοκομείου Valjevo. Μετά τη γέννα έπαθε ψυχολογικά και μεταφέρθηκε στον ψυχιατρικό θάλαμο. Όταν την επισκέφτηκαν ο σύζυγος και οι γονείς της σοκαρίστηκαν από την τροπή που πήραν τα γεγονότα. Κατάφεραν να την πάρουν από το νοσοκομείο και να την μεταφέρουν στο μοναστήρι ώστε ο π. Ιουστίνος να της διαβάσει ευχές. Μόλις τέλειωσαν οι προσευχές, συνήλθε και ένιωθε καλύτερα. Από τότε έχει συνέλθει σωματικά και ψυχικά.
Πρέπει να πούμε ότι είναι αδύνατο να αναφέρουμε όλους όσοι ελευθερώθηκαν από τον αλκοολισμό , εξ αιτίας των προσευχών του π. Ιουστίνου. Για κάθε κακό που υπάρχει στον κόσμο: έχθρα, διαφωνία, διαλυμένες οικογένειες, παιδιά που εγκαταλείπουν τους γονείς τους, γονείς που καταδυναστεύουν τα παιδιά τους, οι προσευχές του π. Ιουστίνου διόρθωναν τα πράγματα και τα έκαναν όπως έπρεπε να είναι!
Τον καιρό που ακόμα ο π. Ιουστίνος ζούσε, συνέβη το ακόλουθο περιστατικό. Μια γυναίκα από το χωριό Lelich, βρισκόταν στον θάλαμο των λεχουσών του νοσοκομείου Valjevo. Μετά τη γέννα έπαθε ψυχολογικά και μεταφέρθηκε στον ψυχιατρικό θάλαμο. Όταν την επισκέφτηκαν ο σύζυγος και οι γονείς της σοκαρίστηκαν από την τροπή που πήραν τα γεγονότα. Κατάφεραν να την πάρουν από το νοσοκομείο και να την μεταφέρουν στο μοναστήρι ώστε ο π. Ιουστίνος να της διαβάσει ευχές. Μόλις τέλειωσαν οι προσευχές, συνήλθε και ένιωθε καλύτερα. Από τότε έχει συνέλθει σωματικά και ψυχικά.
1979
Τη γιορτή του Αγίου Σάββα βρίσκονταν πολλοί προσκυνητές στην εκκλησία. Υπήρχαν και πολλά παιδιά, κάπου τριάντα πέντε, τα οποία διάβαζαν μικρά αποσπάσματα από ομιλίες. Ο π. Ιουστίνος στο κήρυγμα του είπε: «Σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για να γιορτάσουμε τον Άγιο Σάββα. Μακάρι να βρεθούμε όλοι μαζί, γύρω του στον παράδεισο! Μακάρι να τον γιορτάσουμε όλοι μαζί στον ουρανό!» Όλοι ακούσαμε αυτά τα λόγια και παρόλο που μας έκαναν να ανατριχιάσουμε, δεν είπαμε τίποτα. Όταν κοιμήθηκε ο π. Ιουστίνος, τα θυμηθήκαμε και συμπεράναμε ότι γνώριζε ότι θα πέθαινε και ότι η γιορτή αυτή του Αγίου Σάββα θα ήταν η τελευταία του στη γη . Πολλοί από τους προσκυνητές είπαν στις αδελφές ότι ο π. Ιουστίνος προγνώρισε τον θάνατό του γιατί σε προηγούμενες γιορτές πάντοτε έλεγε: « Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο γιατί πολλοί από σας βρίσκονται στην εκκλησία και ειδικά πολλά παιδιά. Ας γιορτάσουμε σήμερα τον Άγιο Σάββα εδώ στη γη και για πολλά ακόμη χρόνια!»
Τη γιορτή του Αγίου Σάββα βρίσκονταν πολλοί προσκυνητές στην εκκλησία. Υπήρχαν και πολλά παιδιά, κάπου τριάντα πέντε, τα οποία διάβαζαν μικρά αποσπάσματα από ομιλίες. Ο π. Ιουστίνος στο κήρυγμα του είπε: «Σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για να γιορτάσουμε τον Άγιο Σάββα. Μακάρι να βρεθούμε όλοι μαζί, γύρω του στον παράδεισο! Μακάρι να τον γιορτάσουμε όλοι μαζί στον ουρανό!» Όλοι ακούσαμε αυτά τα λόγια και παρόλο που μας έκαναν να ανατριχιάσουμε, δεν είπαμε τίποτα. Όταν κοιμήθηκε ο π. Ιουστίνος, τα θυμηθήκαμε και συμπεράναμε ότι γνώριζε ότι θα πέθαινε και ότι η γιορτή αυτή του Αγίου Σάββα θα ήταν η τελευταία του στη γη . Πολλοί από τους προσκυνητές είπαν στις αδελφές ότι ο π. Ιουστίνος προγνώρισε τον θάνατό του γιατί σε προηγούμενες γιορτές πάντοτε έλεγε: « Ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο γιατί πολλοί από σας βρίσκονται στην εκκλησία και ειδικά πολλά παιδιά. Ας γιορτάσουμε σήμερα τον Άγιο Σάββα εδώ στη γη και για πολλά ακόμη χρόνια!»
Την Τρίτη μέρα από τον θάνατό του πραγματοποιήθηκε το πρώτο θαύμα.
Βρισκόμαστε όλοι μαζεμένοι γύρω από το φέρετρό του και διαβάζαμε τηλεγραφήματα συλλυπητηρίων. Όλες οι αδελφές δάκρυζαν και έκλαιγαν όταν ξαφνικά ένα κύμα δυνατής , ευχάριστης ευωδίας μας συνεπήρε. Είχαμε όλοι ξαφνιαστεί, και είπαμε ταυτόχρονα: « Μια ευωδία!» Λίγο αργότερα η ίδια ευωδία έγινε και πάλι αισθητή.
Την ημέρα της κηδείας του, ο επίσκοπος Jovan του Shabac-Valjevo μπήκε στην εκκλησία και επειδή ευλαβούταν πολύ τον π. Ιουστίνο, έσκυψε το κεφάλι του πάνω στο ξύλο όπου βασταζόταν το φέρετρο. Έμεινε εκεί πολλή ώρα γονατιστός και έκλαιγε. Όταν σηκώθηκε είπε: « Ο π. Ιουστίνος κοιμάται. Δεν έχει πεθάνει». Το πρόσωπό του πατρός Ιουστίνου ήταν φωτεινό κι ας είχε κοιμηθεί τέσσερεις μέρες νωρίτερα.
Την ημέρα της ταφής του π. Ιουστίνου, ο επίσκοπος Domentijan είπε στην ομιλία του ότι ο π. Ιουστίνος αναφέρθηκε ονομαστικά σε κάποιον που δεν γνώριζε προηγουμένως και ότι αυτό το άτομο το είχε αναφέρει τον επίσκοπο.
Ο Π. από το Βελιγράδι ήταν σοβαρά άρρωστος. Είχε έλκος στον οισοφάγο και ήταν πολύ αναιμικός. Προσπαθούσαν να τον κάνουν καλά για πολλά χρόνια αλλά στο τέλος τον οδήγησαν σε νοσοκομείο για να χειρουργηθεί. Κατά τη διάρκεια του τεσσαρακοστού μνημόσυνου του π. Ιουστίνου, ήρθε και προσευχήθηκε στον τάφο του. Ένιωσε ότι κάτι τον έκαιγε στο στομάχι. Την επόμενη μέρα πήγε στο νοσοκομείο για τις προκαταρτικές εξετάσεις ( αναλύσεις και ακτινογραφίες). Ωστόσο είχε γίνει ένα μεγάλο θαύμα. Οι ακτινογραφίες δεν έδειξαν ούτε σημάδι από το έλκος και οι άλλες αναλύσεις δεν βρήκαν ούτε ίχνος οποιασδήποτε ασθένειας. Οι γιατροί, όλοι εξειδικευμένοι χειρούργοι και πολύ ικανοί επιστήμονες, έμειναν κατάπληκτοι όταν σύγκρινα τις παλιές με τις νέες ακτινογραφίες. Από τότε ο Π είναι απόλυτα υγιής.
Βρισκόμαστε όλοι μαζεμένοι γύρω από το φέρετρό του και διαβάζαμε τηλεγραφήματα συλλυπητηρίων. Όλες οι αδελφές δάκρυζαν και έκλαιγαν όταν ξαφνικά ένα κύμα δυνατής , ευχάριστης ευωδίας μας συνεπήρε. Είχαμε όλοι ξαφνιαστεί, και είπαμε ταυτόχρονα: « Μια ευωδία!» Λίγο αργότερα η ίδια ευωδία έγινε και πάλι αισθητή.
Την ημέρα της κηδείας του, ο επίσκοπος Jovan του Shabac-Valjevo μπήκε στην εκκλησία και επειδή ευλαβούταν πολύ τον π. Ιουστίνο, έσκυψε το κεφάλι του πάνω στο ξύλο όπου βασταζόταν το φέρετρο. Έμεινε εκεί πολλή ώρα γονατιστός και έκλαιγε. Όταν σηκώθηκε είπε: « Ο π. Ιουστίνος κοιμάται. Δεν έχει πεθάνει». Το πρόσωπό του πατρός Ιουστίνου ήταν φωτεινό κι ας είχε κοιμηθεί τέσσερεις μέρες νωρίτερα.
Την ημέρα της ταφής του π. Ιουστίνου, ο επίσκοπος Domentijan είπε στην ομιλία του ότι ο π. Ιουστίνος αναφέρθηκε ονομαστικά σε κάποιον που δεν γνώριζε προηγουμένως και ότι αυτό το άτομο το είχε αναφέρει τον επίσκοπο.
Ο Π. από το Βελιγράδι ήταν σοβαρά άρρωστος. Είχε έλκος στον οισοφάγο και ήταν πολύ αναιμικός. Προσπαθούσαν να τον κάνουν καλά για πολλά χρόνια αλλά στο τέλος τον οδήγησαν σε νοσοκομείο για να χειρουργηθεί. Κατά τη διάρκεια του τεσσαρακοστού μνημόσυνου του π. Ιουστίνου, ήρθε και προσευχήθηκε στον τάφο του. Ένιωσε ότι κάτι τον έκαιγε στο στομάχι. Την επόμενη μέρα πήγε στο νοσοκομείο για τις προκαταρτικές εξετάσεις ( αναλύσεις και ακτινογραφίες). Ωστόσο είχε γίνει ένα μεγάλο θαύμα. Οι ακτινογραφίες δεν έδειξαν ούτε σημάδι από το έλκος και οι άλλες αναλύσεις δεν βρήκαν ούτε ίχνος οποιασδήποτε ασθένειας. Οι γιατροί, όλοι εξειδικευμένοι χειρούργοι και πολύ ικανοί επιστήμονες, έμειναν κατάπληκτοι όταν σύγκρινα τις παλιές με τις νέες ακτινογραφίες. Από τότε ο Π είναι απόλυτα υγιής.
συνεχίζεται..
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/28/
Άγιος Μεγαλομάρτυς Λάζαρος ηγεμόνας της Σερβίας (1329 – 1389). ΕΝΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΓΕΙΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ.
Ο άγιος Λάζαρος, βασιλεύς της Σερβίας. Τοιχογραφία από το ναό της Αναλήψεως του Σωτήρος του καθίσματος του Αγίου Βασιλείου της Ι.Μονής Χιλανδαρίου.
Μετά τον Δουσάν, ο μακάριος κράλης Στέφανος Ούρεσης Ε΄ (2 Δεκεμβρίου) βασίλευσε στο βασίλειο της Σερβίας και μετά τον θάνατό του τον διαδέχθηκε ο Λάζαρος που είχε λάβει τον τίτλο του ηγεμόνα. Παρά την αντιπαλότητα και τις δολοφονικές απόπειρες εναντίον του, από τις οποίες διεσώθη εκ θαύματος, άρχισε να υλοποιεί το σχέδιο πού είχε, να ενώσει τους διαιρεμένους Σέρβους, με σκοπό να πολεμήσει τους Τούρκους.
Εκτός από την πολιτική του δράση, ο ηγεμόνας έδειξε μεγάλη αγάπη για την Εκκλησία. Μόλις ανέβηκε στον θρόνο, κύρια μεριμνά του ήταν να συμφιλιώσει το γρηγορότερο την Εκκλησία της Σερβίας με εκείνη της Κωνσταντινουπόλεως, πού είχε διακόψει την κοινωνία εξαιτίας της ανακήρυξης του Σερβικού Πατριαρχείου από τον κράλη Στέφανο Δουσάν. Μία αποστολή με επικεφαλής τον μοναχό Ησαΐα (21 Αυγούστου) εστάλη στην Βασιλεύουσα και κατόρθωσε να εξασφαλίσει από τον πατριάρχη άγιο Φιλόθεο (11 Οκτωβρίου) την άρση του αναθέματος (1375).
Ο άγιος Λάζαρος δήλωσε εξίσου την θεοσέβειά του με την ίδρυση πλήθους ναών και μονών, τόσο στην Σερβία όσο και στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στους Αγίους Τόπους και στο Άγιον Όρος. Μετά το 1371, δέχθηκε πρόθυμα τους μαθητές του αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου (6 Απριλίου), που είχαν εγκαταλείψει το Άγιον Όρος εξαιτίας της τουρκικής απειλής. Φρόντισε να τους ανεγείρει την Μονή Γκόρνιακ και εκείνη της Ραβάνιτσα, η οποία υπό την καθοδήγηση του οσίου Ρωμύλου (18 Σεπτεμβρίου) παρέμεινε το πλέον σημαντικό καθίδρυμά του.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον Συναξαριστή του αναφέρει για τον Άγιο Λάζαρο: «αφιέρωσεν ένα βασιλικόν Σταυρόν, εν ω ήν η πανάφθορος Ζώνη της Κυρίας Θεοτόκου και μέγα τεμάχιον Τιμίου Ξύλου, τη εν Αγίω Όρει Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Ήτο δε του σταυρού το μέν μήκος δάκτυλοι επτά, το δε πλάτος δάκτυλοι δύω· όστις σώζεται εν τη ανωτέρω μονή μέχρι της σήμερον. Όπισθεν δε του σταυρού ευρίσκονται γεγραμμένα γράμματα διά Σερβικών χαρακτήρων, άπερ μεθερμηνευθέντα εις την καθ’ ημάς γραικικήν διάλεκτον, λέγουσι ταύτα· “Λάζαρος εν Χριστώ τώ Θεώ Κνέζης Σερβίας και βασιλεύς Γραικίας, ανατίθημι το κραταιόν όπλον συν τη αχράντω Ζώνη της Παναγίας μου, τη Μονή Βατοπαιδίου της Βασιλείας μου”» (Συναξαριστής αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, 31 Αυγούστου)
Ο άγιος ηγεμόνας ανέλαβε πολλές εκστρατείες κατά των Τούρκων, οι οποίες όμως προσέκρουαν πάντοτε στις έντονες διαιρέσεις του λαού του. Τέλος, κατόρθωσε να συγκεντρώσει όλους τους τοπικούς άρχοντες και αρχηγούς του στρατού στο Κρούσεβατς και τους παρότρυνε να ξεχάσουν τις έριδές τους για να αγωνισθούν από κοινού όλοι κατά των εχθρών του Σταυρού. Κατόπιν ετελέσθη θεία Λειτουργία στην οποία όλοι οι στρατιώτες εκοινώνησαν των αχράντων Μυστηρίων. Αντιμετώπισαν τον στρατό του σουλτάνου Μουράτ που ήταν διπλάσιος σε αριθμό στην πεδιάδα του Κοσσυφοπεδίου, στις 15 Ιουνίου 1389. Κατά την διάρκεια της θρυλικής αυτής μάχης ο ευσεβής ηγεμόνας αποκεφαλίσθηκε, αφού δέχθηκε δεκαέξι τραύματα κατά την ώρα του αγώνα. Άλλες πηγές αναφέρους ότι ο ηγεμόνας κατάφερε να διεισδύσει στο εχθρικό στρατόπεδο μαζί με μερικούς γενναίους άνδρες. Ένας από αυτούς τραυμάτισε τον Μουράτ που πέθανε τρεις ήμερες αργότερα, αφού έδωσε εντολή να εκτελεστούν ο Λάζαρος και οι σύντροφοί του. Η μάχη αυτή του Κοσσυφοπεδίου είχε ως συνέπεια να καταστεί το Βασίλειο της Σερβίας υποτελές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ανοίγοντας τον δρόμο στην επέκταση των Τούρκων στην βαλκανική χερσόνησο. Παρέμεινε ωστόσο το σύμβολο της αντίστασης του σερβικού λαού κατά του εισβολέα.
Λέγεται οτι την παραμονή της μάχης του εμφανίσθηκε άγγελος Κυρίου και τον ρώτησε εάν προτιμούσε την επίγεια εξουσία ή την Ουράνια Βασιλεία. Ο ηγεμόνας απάντησε: «Αν προτιμήσω την επίγεια βασιλεία, θα έχω κάτι μηδαμινό, φθαρτό και εφήμερο, ενώ ή Βασιλεία των Ουρανών είναι αιώνια». Την στιγμή που έσκυβε το κεφάλι στο ξίφος, προσευχήθηκε και είπε: «Συ, ο Δημιουργός, ο κρίνων τα εμά ανομήματα τα εν γνώσει και αγνοία, δέομαι Σου και παρακαλώ Σε, συγχώρησον, α ουκ επραξα κατά το Σον θέλημα και σώσον τον εμόν λαόν ή μάλλον τον λαόν τον Σόν». Όταν ο σουλτάνος Βαγιαζίτ έμαθε με πόση αξιοπρέπεια ο χριστιανός αυτός ηγεμόνας δέχθηκε τον θάνατο, έδωσε την άδεια να ενταφιασθεί με τιμές στον ναό της Αναλήψεως στην Πριζρένη. Έναν χρόνο αργότερα, κατά την ανακομιδή τους τα τίμια λείψανα ανέδιδαν εξαίσια ευωδία αφθαρσίας και μεταφέρθηκαν στην Μονή Ραβάνιτσα. Κατά την μεγάλη έξοδο των Σέρβων τον 17° αιώνα, τα λείψανα του ηγεμόνα μεταφέρθηκαν από την Ραβάνιτσα στο Βρντνίκ (Νέα Ραβάνιτσα) στην βόρεια Σερβία. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατατέθηκαν στον καθεδρικό ναό του Βελιγραδίου, και κατά τήν επέτειο της μάχης του Κοσσυφοπεδίου, το 1989, εκτέθηκαν για προσκύνημα στους πιστούς όλης της χώρας, πριν αποκατασταθούν στην Μονή Ραβάνιτσα.
Πηγές:
Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, © Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, Άγιον Όρος, 2008.
Θαύματα της Αγίας Ζώνης, © Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος, 2007.
Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, τομ. Γ, έκδ. Δόμος, 2005.
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/06/28/
«ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ» ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (Ι.Μ. ΚΩΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ, ΒΙΓΛΑ, Ι.Μ. Μ. ΛΑΥΡΑΣ) 1915-2004 (Ι΄ ΜΕΡΟΣ) μέ φωτογραφίες.
Ἀληθινή ἐλευθερία
Σέ μία ἐπίσκεψή μου στό κελλί του, μοῦ διηγήθηκε τό ἑξῆς χαριτωμένο καί συγκινητικό περιστατικό:
Μία ἡμέρα, ὅταν ἦταν νεώτερος, εἶχε πάει στό Κοιμητήριο τῆς Λαύρας[1] καί εἶχε ξαπλώσει μακαρίως, ἀτημέλητος ὡς συνήθως, ἀνάμεσα στά μνήματα. Μάλιστα ἀντί γιά ζωστικό φοροῦσε ἕνα παντελόνι.
Κατά συγκυρία, τον εἶδε ἕνας Γερμανός προσκυνητής καί τόν λυπήθηκε. Ἔβγαλε νά τοῦ δώσει ἕνα 500άρικο (500 δραχμές), τό ὁποῖο γιά ἐκείνη τήν ἐποχή ἦταν σοβαρό ποσό.
Ὁ Γερο-Εὐθύμιος τόν κοίταξε ἀπορημένος... Τά χρήματα τά κοιτοῦσε περιφρονητικά. Κουνώντας ἐρωτηματικά καί ἀπορριπτικά τά χέρια του, ἀρνήθηκε νά δεχθεῖ τήν προσφορά τοῦ Γερμανοῦ προσκυνητοῦ λέγοντας:
-«Τί νά τά κάνω;... Ἔχω ἀπ’ ὅλα,... Ὅ,τι θέλω τό παίρνω ἀπό τό μοναστήρι...Δέν μοῦ λείπει τίποτε...».
Ὁ |
γερο- Εὐθύμιος ἀκόμη καί ὅταν «βάρυνε», συνέχισε νά κοινωνᾶ κάθε Σάββατο. Τώρα ὅμως, πού ἦταν κατάκοιτος ἐρχόταν ὁ ἱερέας ἐκεῖ στό Νοσοκομεῖο καί τοῦ ἔδιδε τή Θεία Κοινωνία. Τόν ἑτοίμαζαν οἱ διακονητές. Τοῦ φοροῦσαν τό ζωστικό, τό μοναχικό σχῆμα, τό πολυσταύρι, τοῦ ἔρριχναν κι ἕνα ράσο καί ἦταν ἕτοιμος γιά νά κοινωνήσει.
Περίμενε ἀκίνητος τόν ἱερέα. Κοινωνοῦσε μέ πάρα πολύ λαχτάρα.
Γνώριζε ὅτι ἄσκηση χωρίς μυστηριακή ζωή δέν ἔχει ἀποτέλεσμα. Πρέπει ἡ Θεία Χάρη νά ἔρθει μέσα στόν ἀσκητή (ὅπως καί στόν κάθε Χριστιανό), διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Μετανοίας-Ἐξομολογήσεως, ὥστε νά πραγματοποιηθεῖ ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη, ὁ φωτισμός καί ἡ θέωση-σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ εὐλάβειά του γιά τήν Ἱεροσύνη.
Σ |
τά 1992, ὅταν τοῦ εἶπα ὅτι ἔγινα παπᾶς (ἀναξίως βέβαια), ἔπειτα ἀπό ἐντολή τοῦ Γέροντα, εἶχε χαρεῖ πάρα πολύ.
-«Μπράαααααβο Σάββα!!!, μπράαααβο Σάββα!!!» εἶχε πεῖ σέρνοντας τή δυνατή φωνή του.
Ἀγαποῦσε καί σεβόταν πολύ τό Γέροντά μας Ἱερομόναχο Μάξιμο καί τόν μακαριστό Ἱερομόναχο Παρθένιο[2].
Τιμοῦσε πολύ τούς ἱερεῖς καθώς καί ἐμένα τόν ἀναξιώτερο ὅλων. Ὅταν κατά τίς ἐπισκέψεις μου, ἐνῶ πλέον ἦταν τυφλός, τοῦ ἔλεγα τό ὄνομά μου, ἀμέσως ἀναζητοῦσε τό χέρι μου καί τό ἅρπαζε νά τό ἀσπαστεῖ, παρόλο πού ἤμουν πολύ νεώτερός του.
Τ |
ά μεγάλα του χαρίσματα ἦταν ἡ ἄκρα, «ἀνένδοτη»[3], νηστεία, ἡ καθαρότητα τοῦ νοῦ του, ἡ εὐλάβειά του, ἡ ἀγρυπνία του, ἡ νοερά προσευχή του, ἡ ἀγάπη πρός ὅλους καί πολλά ἄλλα, πού τά ἔκρυβε ἐπιμελῶς. Τίς ἐμπειρίες του δέν τίς ἀποκάλυπτε.
Σέ μία ἀπό τίς πρῶτες μου ἐπισκέψεις, στό μισοερειπωμένο κελλάκι του στή Μ. Λαύρα, τοῦ «ξέφυγε» καί μοῦ ἀποκάλυψε μία ἐμπειρία του. Μοῦ διηγήθηκε τά ἑξῆς:
-«Κάποτε μέ πῆγε ὁ Θεός στόν οὐρανό καί μοῦ ἔδειξε ὅλους τούς ὁσίους. Ἦταν ὅλοι ίιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!» ἔκανε κουνώντας χαρακτηριστικά τόν δείκτη τοῦ χεριοῦ του, δηλ. «ἀδύνατοι σάν κλωστές»[4]. Τόν ἀξίωσε ὁ Θεός νά ξεναγηθεῖ στόν Παράδεισο καί νά δεῖ αὐτούς τούς Ἁγίους τῶν Ὁποίων τήν ζωή ἐμιμεῖτο τόσο πιστά.
Τήν ἑπόμενη φορά, πού τοῦ τό θύμισα, ἐλπίζοντας νά μοῦ πεῖ κάτι περισσότερο, τά μπέρδεψε. Οὐσιαστικά ἀρνήθηκε ὅτι εἶχε τέτοια ἐμπειρία ἤ καί ἔκανε πώς δέν καταλαβαίνει τί τοῦ λέω...
Πρόβλεψη τοῦ ὀνόματος μελλοντικοῦ Μοναχοῦ
Κ |
άποια φορά τόν ἐπισκέφθηκα μαζί μέ τόν τότε δόκιμο τοῦ Κελλιοῦ μας, πού λεγόταν Κωνσταντῖνος, τόν σημερινό π. Καλλίνικο. Ἀποχαιρετώντας τον τοῦ λέει:
-«Ἄραγε πῶς θά σέ βγάλει ὁ Γέροντας; Καλλίνικο θά σέ βγάλει;...Καλός Καλλίνικος, καλός Καλλίνικος!».
Ὅταν γυρίσαμε στό κελλί, διηγηθήκαμε στό Γέροντά μας αὐτό τό συμβάν καί τό τί μᾶς εἶπε ὁ γερο Εὐθύμιος. Τότε ὁ Γέροντας ἔμεινε ἔκθαμβος, ἐνεός[5]. Πράγματι εἶχε ἀποφασίσει ἔτσι νά ὀνομάσει τόν δόκιμο, ἀλλά δέν τό εἶχε ἀνακοινώσει σέ κανέναν.
-«Φαίνεται ἔχει χάρισμα...» μονολόγησε ὁ Γέροντάς μας, σχολιάζοντας τό συμβάν μέ τό Γερο-Εὐθύμιο.
Προφανῶς εἶχε τό διορατικό-προορατικό χάρισμα, ἀλλά τό ἔκρυβε ἐπιμελῶς.
Ὅ |
ταν φονεύθηκε ὁ ἀγαπημένος παραδελφός μας π. Παρθένιος, μοῦ εἶπε ἐρωτηματικά ὁ Γερο- Εὐθύμιος:
-«Τί νά συνέβη ἄραγε; Μήπως ἦταν κρυμμένοι τίποτα δαίμονες ἐκεῖ στό μονοπάτι καί ἔκαναν τά ζῶα νά τρομάξουν καί νά πέσουν στό γκρεμό;».
Ὁ λογισμός μοῦ λέει, ὅτι ὁ Γέροντας τό «εἶδε», ὅτι πράγματι ἔτσι ἔγινε κατά Θεία παραχώρηση. Τό εἶπε ὅμως σάν νά ἀναρωτιόταν, γιά νά μήν ἀποκαλύψει τό χάρισμά του.
Ἡ θαυμαστή ἴασή του ἀπό τόν ἅγιο Ἀντύπα
Ἡ θαυμαστή ἴασή του ἀπό τόν ἅγιο Ἀντύπα
Κ |
άποτε εἶχε ὁ Γέροντας φοβερό πονόδοντο. Ὡς γνωστό ὁ πόνος τῶν ὀδόντων εἶναι ἀπό τούς πιό ἰσχυρούς, ἄν ὄχι ὁ ἰσχυρότερος τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Ὁ Γέροντας, ὅπως μοῦ ἔλεγε, θυμήθηκε ὅτι ὁ ἅγιος Ἀντύπας εἶναι θεραπευτής τῶν ὀδοντικῶν παθήσεων καί ἄρχισε νά τόν ἐπικαλεῖται. Ἄρχισε νά φωνάζει μέ ὅλη του τήν δύναμη: «Ἅγιε Ἀντύπα θεράπευσέ με!!! Ἅγιε Ἀντύπα θεράπευσέ με!!! Ἅγιε Ἀντύπα θεράπευσέ με!!!». Πάραυτα σταμάτησε ὁ πόνος καί ἡρέμησε ὁ Γέροντας.
Προσευχή ἀδιάλειπτη
Σ |
τό δωμάτιο τοῦ Νοσοκομείου, πού ἔμενε, εἶχε (ὅπως καί στό πρῶτο του κελλί στή Λαύρα), ἕνα μεγάλο κομποσχοίνι σέ τροχαλία, τό ὁποῖο κρεμόταν δίπλα στό μαξιλάρι του. Μ’αὐτό προσηύχετο συνεχῶς.
Ἦταν ἄνθρωπος τῆς εὐχῆς καί μάλιστα τῆς νοερᾶς. Προσευχόταν χωρίς νά ἀκούγεται τίποτε, οὔτε ψίθυρος ἀπό τό στόμα του.
Παρόλο πού ἦταν πετσί καί κόκκαλο, εἶχε μία φοβερή ζωντάνια στή φωνή καί ἕνα βλέμμα σπινθηροβόλο. Εἶχε ἐκπληκτική διαύγεια νοός μέχρι τά τελευταῖα του.
Ἄ |
ν σέ ἔβλεπε μία φορά, μετά σέ θυμόταν γιά πάντα. Ρωτοῦσε γιά ὅλους, γιά ὅλα τά μέλη τῆς συνοδείας στήν ὁποία ἀνῆκες. Ἐνδιαφερόταν πολύ γιά τούς πατέρες τῆς Λαύρας καί ρωτοῦσε γιά τόν καθέναν. Προφανῶς προσευχόταν γιά ὅλους. Ρωτοῦσε ἄν ἔγινε ἡ κουρά τους, τί κάνουν κ.λ.π.
Ἐάν ὁ συνομιλητής του ἦταν ἀπό κάποια ἄλλη συνοδεία (π.χ. ὅταν ἐπρόκειτο γιά «ἐξαρτηματικούς»[6] πατέρες πού τόν ἐπισκέπτονταν) ρωτοῦσε πόσοι εἶναι στή συνοδεία καί φρόντιζε νά μάθει γιά τόν καθέναν. Ἐμάθαινε τά ὀνόματα ὅλων. Εἶχε πάρα πολύ καλή μνήμη ἀλλά καί πλούσια τήν Θεία Χάρη, πού τόν βοηθοῦσε νά θυμᾶται μέ ἐνδιαφέρον καί ἀγάπη ὅλους τούς πατέρες.
Πρίν τόν γνωρίσω, εἶχε πάει κάποιος ἀπό τούς παραδελφούς μας καί τοῦ ἀνέφερε γιά ἕναν καινούργιο δόκιμο πού ἔχουν στό Κελλί δηλ. γιά ἐμένα. Ὁ Γέροντας χάρηκε καί τοῦ εἶπε:
-«Τί εἶναι ἄραγε; Εἶναι κανένας τσικολάτας[7];;;!!! Νά τόν βάζεις νά σκάβει στόν κῆπο, γιά νά τοῦ βγοῦν τά πάθη!!!»
Πράγματι ὁ Γέροντας εἶχε «δεῖ» τήν κατάστασή μου καί ἀμέσως ἀπό ἀγάπη, ὑπέδειξε καί τήν «θεραπεία» μου...
Ὁ Γέροντας ἐνδιαφερόταν ἰδιαίτερα, γιά τούς πατέρες τῆς συνοδείας μας. Ἔλεγε ὅταν μέ ἔβλεπε:
-«Τώρα στό σπίτι πόσοι εἶστε; Εἶστε ἐσύ καί ...ὁ Παρθένιος, ὁ Μακάριος, ὁ Γέροντας...».
Ἐπίσης τόν Γέροντα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας π. Πρόδρομο, τόν ἐπαινοῦσε, διότι μάθαινε τό τί ἔκανε γιά τό Μοναστήρι (τίς κουρές πού ἔκανε κ.λ.π.).
Παρόλο πού ζοῦσε φαινομενικά μόνος του, ὅμως ἐπικοινωνοῦσε μέ ὅλους, διά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, τοῦ ἐν Χριστῷ ἐνδιαφέροντος γιά τή ζωή ὅλων καί διά τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς.
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο: Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου: Ἕνας ἀπό τούς τελευταίους.
[2] Ἐφονεύθη σέ ἀτύχημα πέφτοντας μέ δύο μουλάρια στό γκρεμό μεταξύ Κλέφτικου καί Κερασιᾶς στά 1993.
[6] Ἐξαρτηματικοί πατέρες: Οἱ πατέρες (μοναχοί) πού δέν ἐγκαταβιώνουν μέσα στό Μοναστήρι, ἀλλά στά διάφορα «ἐξαρτήματά του»= Κελλιά, καλύβες, ἡσυχαστήρια, καθίσματα, μετόχια.
[7] Δηλ. καλομαθημένος πού τοῦ ἀρέσουν οἱ σοκολάτες. Πράγματι τέτοιος ἤμουνα καί εἶμαι...
Πηγή εἰκόνας ἁγ. Ἀντύπα : https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-ShLpaMvVubnfpypmacF6iYpLYj3xucKWrDHrRD29wzS4Jqxj65MJe-P0y0Z5gk8LE0wsHXwcVz267Ie1feASENkVScPQQk_YrOWQQEv-rR1rkYrxbRrr3VlNuqLN0W7eI9RvS1hrLg/s320/%CE%91%CE%93%CE%99%CE%9F%CE%A3+%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%A5%CE%A0%CE%91%CE%A3.png
Πηγή ἄλλων εἰκόνων: http://www.ouranoupolis-akrogiali.gr/i
Πηγή ἄλλων εἰκόνων: http://www.ouranoupolis-akrogiali.gr/i
Ο Απόστολος Παύλος έναντι των αιρέσεων
μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη
Το στόμα του Χρυσορρήμονος Ιωάννου και η γραφίδα του θα χρειαζόταν για να εγκωμιάσουμε επαξίως τον μέγα Απόστολο Παύλο, το στόμα του Χριστού. Επειδή μας λείπουν και τα δύο αυτά, θα δανεισθούμε λόγους του ίδιου του Αποστόλου για να παρουσιάσουμε το θέμα μας. Φυσικά την αντιμετώπιση των αιρέσεων, θέμα τόσο σημαντικό στην ποιμαντική διακονία της Εκκλησίας, δεν θα μπορούσε να την αμελήσει αυτός που είχε την μέριμναν πασών των εκκλησιών1, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος.
Ας ξεκινήσουμε όμως από το πως βλέπει ο Απόστολος την υγιαίνουσα διδασκαλία. Τι είναι, δηλαδή, αυτό που σήμερα ονομάζουμε Ορθοδοξία, τι είναι η σωστή πίστη, για να την αντιδιαστείλουμε κατόπιν προς την αίρεση. Υιοί Θεού, λέγει ο Απόστολος, είναι όσοι κινούνται και καθοδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα (Ρωμ. 8, 14), οι πνευματέμφοροι, δηλαδή οι Άγιοι. Αυτοί είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί.
H σωστή πίστη, η υγιαίνουσα διδασκαλία, όπως την ονομάζει ο Απόστολος, είναι αποτέλεσμα καθαράς συνειδήσεως, η οποία γεννιέται από τον καθαρό βίο. Η υγιής διδασκαλία της Εκκλησίας απευθύνεται στους πάντας. Έρωτα ο Απόστολος: Ή Ιουδαίων ο Θεός μόνον; Ουχί δε και εθνών; Και απαντά: Ναι και εθνών2. Όχι μόνο στους Ιουδαίους αλλά σε όλους απευθύνεται ο Χριστός. Όλοι -αρκεί να το θέλουν- μπορούν να γίνουν κατά χάριν παιδιά του, να φθάσουν στον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και στην κατά χάριν θέωση.
Όμως, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνονται όλοι σ' αυτό το κάλεσμα του Χριστού. Μάλλον αυτοί που ανταποκρίνονται είναι σχετικώς λίγοι. Αυτοί που ανταποκρίνονται αγιάζονται και σώζονται με τη χάρη του Χριστού και όχι με τις δικές τους μόνο δυνάμεις. Στην Εκκλησία έχουμε Χριστοσωτηρία και όχι αυτοσωτηρία ή εργοσωτηρία. Χάριτι έστε σεσωσμένοι3 βροντοφωνάζει ο Απόστολος.
Η σωστή πίστη φαίνεται στην καθημερινή πράξη. Όπως λέμε στη θεολογική γλώσσα, το δόγμα (δηλ. το τι πιστεύουμε) έχει -θα πρέπει να έχει- άμεση σχέση με το πως ζούμε. Παράλληλα όμως και σε αντίθεση προς το μυστήριο της ευσεβείας, που είναι η Εκκλησία, υπάρχει και το μυστήριο της ανομίας, η αίρεση δηλαδή και η πλάνη.
Σε αντίθεση με την Εκκλησία που χαρακτηρίζεται από ενότητα, στην αίρεση και την πλάνη υπάρχει πολυδιάσπαση. Είναι οι άθεοι και άπιστοι, οι αιρετικοί, οι σχισματικοί, αυτοί που κάνουν δικές τους φατρίες, οι σκανδαλοποιοί, αυτοί που επιμένουν στην αμαρτία και δεν μετανοούν.
Βασική αιτία όλων αυτών των καταστάσεων είναι η υπερηφάνεια. Ει τις ετεροδιδασκαλεί... γράφει στον μαθητή του Τιμόθεο ο Απόστολος Παύλος, τετύφωται4. Δηλαδή με απλά λόγια, όποιος φτιάχνει μία δική του θρησκεία, δηλ. μια αίρεση, τετύφωται, έχει μέσα του βουνό την υπερηφάνεια, γι' αυτό και δεν υποτάσσεται στον αληθινό Θεό.
Η υπερηφάνεια και τα πάθη, που γεννώνται από αυτήν, ρίχνουν τον άνθρωπο στην αίρεση. Ρίζα γαρ πάντων των κακών έστιν η φιλαργυρία, γράφει πάλι στον μαθητή του Τιμόθεο ο θείος Παύλος, ης τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως...5. Η αμαρτία και τα πάθη μιαίνουν, λερώνουν τον νου και την συνείδηση και έτσι ο άνθρωπος απορρίπτει την υγιά διδασκαλία και ακολουθεί το δρόμο της αυτονομίας δουλεύοντας στα πάθη του. Οι απωσάμενοι την πίστιν και την αγαθήν συνείδησιν, εναυάγησαν περί την πίστιν6.
Πίσω από τα πάθη φυσικά είναι ο διάβολος, ο πατέρας του ψεύδους, που τα υποκινεί και παρασύρει τον άνθρωπο. Η αίρεση, η ετεροδιδασκαλία, όπως την ονομάζει ο Απόστολος, ξεκινά ως ένα ξένο σώμα μέσα στην Εκκλησία, το οποίο ο ζωντανός οργανισμός, που είναι η Εκκλησία, το αποβάλλει. Την αίρεση δημιουργεί ο θεός του αιώνος τούτου, δηλαδή το σαρκικό φρόνημα, το φρόνημα του παλαιού ανθρώπου, του ανθρώπου των παθών. Έτσι έχουμε μπροστά μας δύο αντίθετους κόσμους.
Την Εκκλησία από τη μία πλευρά και την αίρεση από την άλλη. Όπως το φως με το σκοτάδι δεν μπορούν να συνυπάρξουν, έτσι και η αλήθεια της Εκκλησίας με το ψέμα των αιρέσεων.
Να τι γράφει ο Απόστολος Παύλος στη Β' προς Κορινθίους επιστολή του: κεφ. 6, 14
14 Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ, ἢ τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;. 15 τίς δὲ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς Βελιάρ, ἢ τίς μέρις πιστῷ μετὰ ἀπίστου;. 16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ἡμεῖς γὰρ ναὸς θεοῦ ἐσμεν ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω καὶ ἔσομαι αὐτῶν θεὸς καὶ αὐτοὶ ἔσονται μου λαός. 17 διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς. 18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθε μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.
Δηλαδή:
14 Μη συνάπτετε στενόν σύνδεσμον προς τους απίστους, με τους οποίους δεν ημπορείτε να αποτελέσετε ταιριαστό ζευγάρι, ώστε να εμβαίνετε εις τον ίδιον ζυγόν μαζί τους. Διότι ποίος συνεταιρισμός ημπορεί να υπάρχη μεταξύ δικαιοσύνης και ανομίας; Ποία δε επικοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους; 15 Ποία δε συμφωνία μπορεί να γίνη μεταξύ του Χριστού και του Σατανά; Ή ποίον μερίδιον δύναται να έχη ένας πιστός με ένα άπιστον; 16 Πως δε ημπορεί να ευρίσκωνται μαζί εις τον ίδιον τόπον ο ναός του Θεού και τα είδωλα; Ναι• δεν έχουν καμμίαν θέσιν τα είδωλα εις σας. Διότι σεις είσθε ναός του ζώντος Θεού, καθώς είπεν εις την Παλαιάν Διαθήκην ο Θεός• Ότι θα κατοικήσω μέσα των και θα περιπατήσω μεταξύ των και θα είμαι Θεός ιδικός των και αυτοί θα είναι λαός μου. 17 Δι' αυτό εξέλθετε από μέσα από τους απίστους και ξεχωρισθήτε από αυτούς, λέγει ο Κύριος, και μη εγγίζετε οτιδήποτε ακάθαρτον. Και εγώ θα σας δεχθώ με στοργήν πατρικήν. 18 Και θα γίνω πατέρας σας και σεις θα είσθε παιδιά μου και θυγατέρες μου, λέγει ο Κύριος ο παντοκράτωρ7.
Η εμφάνιση των αιρέσεων δίνει την ευκαιρία να δοκιμασθεί και η αγάπη μας προς τον Χριστό, αν είναι γνήσια ή όχι. Αυτό το νόημα έχει ο λόγος του Αποστόλου δει γαρ και αιρέσεις εν υμίν είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται εν υμίν8.
Είπαμε ότι στη βάση όλων των αιρέσεων βρίσκεται η υπερηφάνεια. Απ' αυτήν ακριβώς γεννιέται και η υπερβολική εμπιστοσύνη του ανθρώπου στον εαυτό του και στην προκειμένη περίπτωση η πίστη ότι με την κτιστή διάνοιά του ο άνθρωπος θα βρει μόνος του την αλήθεια. Βλέπετε, συνιστά στους Κολοσσαείς ο Απόστολος, μη τις υμάς εσταί ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής [=κούφιας] απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν9.
Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά τι κάνουν οι αιρέσεις. Οι αιρέσεις κηρύσσουν ένα άλλο Ευαγγέλιο (έτερον Ευαγγέλιον) και όχι το Ευαγγέλιο της εν Χριστώ σωτηρίας. Σήμερα κατ' εξοχήν αυτό το έτερον Ευαγγέλιον συνοψίζεται στην εωσφορική πρόταση της αυτοσωτηρίας και αυτοθεώσεως του ανθρώπου χωρίς τον Θεό.
Οι αρχηγοί και διαφημιστές των αιρέσεων λένε στους ανθρώπους αυτά που τους αρέσουν, κολακεύουν τα πάθη τους, χαϊδεύουν τις ακοές των ανθρώπων10. Οι αιρέσεις σπρώχνουν τους ανθρώπους προσέχειν μύθοις11, να ασχολούνται με παραμύθια, θα λέγαμε στην απλή γλώσσα. Αυτό κι αν δεν γίνεται σήμερα! Βομβαρδίζονται οι άνθρωποι με ωροσκόπια, χαρτιά ταρώ και χίλια δύο άλλα παρόμοια. Τα υποψήφια θύματα εξαπατώνται με κούφια λόγια12.
Οι αιρετικοί είναι ψευδαπόστολοι και εργάται δόλιοι13. Γι' αυτό μη μας εκπλήσσει που και αυτοί μιλούν για Χριστό14 και υποκρίνονται ότι είναι ευσεβείς15. Στ' αλήθεια είναι λύκοι με προβιά προβάτων! Το κρίσιμο σημείο είναι αν πιστεύει κανείς στον σταυρό και στην ανάσταση του Χριστού και στο ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός σωτήρας του ανθρώπου, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος χωρίς αμαρτία.
Το να δέχεται κάποιος τον Ιησού Χριστό ως ένα σπουδαίο πνευματικό δάσκαλο ή κοινωνικό επαναστάτη, δεν σημαίνει τίποτε. Αυτό που ξεχωρίζει την πίστη της Εκκλησίας από την πλάνη των αιρέσεων, είναι ότι η Εκκλησία ομολογεί και κηρύσσει Ιησούν Χριστόν σταυρωθέντα και αναστάντα, μοναδικό σωτήρα του ανθρώπου. Τίποτε λιγότερο από αυτό.
Η αντιμετώπιση των αιρέσεων
Ας δούμε τώρα τι λέγει ο Απόστολος Παύλος για την αντιμετώπιση των αιρέσεων. Όπως ξέρουμε, η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη. Η γνώση και βίωση της πίστεως• η συνειδητή ένταξη στην Εκκλησία ως σώμα Χριστού και η στερέωση στην πίστη• αυτή είναι η καλύτερη πρόληψη.
Για να μη φάει ο λύκος τα πρόβατα, θα πρέπει ο τσομπάνης (ο ποιμήν) να είναι καλός και τα σκυλιά να κάνουν σωστά τη δουλειά τους αλλά και τα ίδια τα πρόβατα να γνωρίζουν να προφυλάσσονται.
Ας ξεκινήσουμε από αυτό το τελευταίο.
Ο Απόστολος μας δίνει απλές, αποτελεσματικές αλλά και κατηγορηματικές οδηγίες στα λογικά πρόβατα: Επειδή οι αιρετικές διδασκαλίες προκαλούν κλυδωνισμούς και αναταράξεις στις συνειδήσεις16 γι' αυτό, λέγει
α): μη διαβάζετε και μην ακούτε αιρετικά πράγματα (διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη παραφέρεσθε...17) και
β): απομακρυνθείτε από αιρετικούς ανθρώπους (μη ουν γίνεσθε συμμέτοχοι αυτών18 και μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μαλλον δε και έλέγχετε19) και
γ): Ακόμη και άγγελος εξ ουρανού να σας κηρύξει άλλο ευαγγέλιο, μην το δεχθείτε. Να τι γράφει ο Απόστολος στους Γαλάτες: Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ' ο ευαγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα εστω20.
Δίνει δηλαδή ο Απόστολος ένα απόλυτο αλλά και ασφαλέστατο κριτήριο: Ό,τι δεν συμφωνεί με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας (εδώ συμπεριλαμβάνονται οι Ιεροί Κανόνες και η διδασκαλία των Αγίων), εσείς -λέγει- μην το δεχθείτε και μην το ακολουθήσετε, όποιος και αν είναι αυτός που θα σας το πει!
Ας έρθουμε τώρα και στους ποιμένες των λογικών προβάτων. Τι θα πρέπει να κάνουν αυτοί, ώστε με τη χάρη του Θεού να διαφυλάξουν τα πρόβατα από τους λύκους-αιρετικούς.
Κατ' αρχήν ο καλός ποιμήν θα πρέπει να είναι πρόθυμος να θυσιασθεί για το ποίμνιο, κατά το πρότυπο του καλού ποιμένος Χριστού. Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος21, παραγγέλλει ο θείος Παύλος. Ο καλός ποιμήν γνωρίζει ότι εχθρός είναι ο διάβολος και η πλάνη. Τον διάβολο λοιπόν και την πλάνη αποστρέφεται. Τους πλανωμένους, τα θύματα των αιρέσεων, τα αντιμετωπίζει όπως ο γιατρός τους ασθενείς. Προσπαθεί να τους βοηθήσει, εάν φυσικά το θέλουν και το δέχονται.
Ο καλός ποιμήν αφήνει τα 99 πρόβατα της μάνδρας για να αναζητήσει το ένα χαμένο και πανηγυρίζει όταν το βρεί22. Ο καλός ποιμήν απευθύνεται σε όλους κηρύσσοντας το Ευαγγέλιον (=χαρμόσυνο άγγελμα) της σωτηρίας23, ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας24, ερμηνεύει σωστά το Ευαγγέλιο. Απευθύνεται κυρίως στην ελευθερία των προσώπων και προσπαθεί να κεντρίσει το φιλότιμό τους25.
Ο καλός ποιμήν μιλάει τη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται. Χρησιμοποιεί τα μέσα που έχει στη διάθεσή του (σήμερα ραδιόφωνο, τηλεόραση, διαδίκτυο-Internet) -υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι αυτά είναι συμβατά με το φρόνημα και το ήθος της Εκκλησίας- προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του, να μεταδώσει δηλαδή το Ευαγγέλιο.
Να τι γράφει ό Απόστολος μας στους Κορινθίους 9,19 :
19 Ἐλεύθερος γὰρ ὢν ἐκ πάντων πᾶσιν ἐμαυτὸν ἐδούλωσα, ἵνα τοὺς πλείονας κερδήσω· 20 καὶ ἐγενόμην τοῖς Ἰουδαίοις ὡς Ἰουδαῖος, ἵνα Ἰουδαίους κερδήσω· τοῖς ὕπο νόμον ὡς ὑπὸ νόμον, μὴ ὢν αὐτὸς ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον κερδήσω· 21 τοῖς ἀνόμοις ὡς ἄνομος, μὴ ὢν ἄνομος θεοῦ ἀλλ' ἔννομος Χριστοῦ, ἵνα κερδήσω τοὺς ἀνόμους· 22 ἐγενόμην τοῖς ἀσθενέσιν ἀσθενής, ἵνα τοὺς ἀσθενεῖς κερδήσω· τοῖς πᾶσιν γέγονα πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω.26
Ο καλός ποιμήν χρησιμοποιεί διαφόρους τρόπους ποιμαντικής δράσεως, όπως ο καλός γιατρός διάφορα φάρμακα, ανάλογα με το είδος και τη σοβαρότητα της αρρώστιας. Να τι υποδεικνύει στον μαθητή του Τιμόθεο: Κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον (=παρηγόρησον), εν πάση μακροθυμία και διδαχή27. Άλλοτε χρειάζεται πολλή αγάπη μήπως τη περισσοτέρα λύπη καταποθή ο τοιούτος28 και άλλοτε αυστηρότητα29 πάλι για το καλό του ασθενούντος πνευματικά ή πλανωμένου.
Μερικές φορές χρειάζεται και ο έλεγχος δημοσία και όχι μόνον κατ' ιδίαν. ...τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων έλεγχε, ίνα και οι λοιποί φόβον εχωσι30 γράφει ο Απόστολος προς τον μαθητή του Τιμόθεο. Είναι περιπτώσεις που επιβάλλεται άμεση ενέργεια και αποστομωτική απάντηση, διότι οι ανυπότακτοι, ματαιολόγοι και φρεναπάται (=που εξαπατούν τα μυαλά των άλλων)31, κάνουν μεγάλη ζημιά. Στο να έχουν καλό αποτέλεσμα οι λόγοι και οι ενέργειες του ποιμένος βοηθεί το να είναι αυτός ακατηγόρητος32, το να μη βαρύνεται, δηλαδή, με λόγους και πράξεις για τις οποίες μπορεί να κατηγορηθεί, ούτε, ακόμη περισσότερο, με σκάνδαλα.
Μερικές φορές η θεραπεία είναι δύσκολη, επειδή άργησε ο ασθενής να πάει στον γιατρό33. Άλλες φορές πάλι επιβάλλεται η αποκοπή του μέλους που νοσεί ανιάτως και κινδυνεύει να μολύνει, σαν τη γάγγραινα, και τα υγιή μέλη34. Πάντως ο καλός ποιμήν ποτέ δεν απελπίζεται, αφού το ξυπνητήρι της συνειδήσεως μπορεί να λειτουργήσει μέχρι και την τελευταία στιγμή, που ο άνθρωπος έχει τα μάτια του ανοιχτά σ' αυτόν τον κόσμο.
Ας δούμε και ερμηνεία του γνωστού γραφικού χωρίου αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος35. Εδώ ο Απόστολος εννοεί τον αιρετικό που επιμένει να δημιουργεί σκάνδαλα και διαιρέσεις στην Εκκλησία. Αυτόν πράγματι, αφού τον συμβουλεύσει ο ποιμήν μια-δυο φορές και δεν διορθώνεται, είναι καλύτερα να παύσει να ασχολείται μαζί του και να τον αποκόψει.
Εδώ φθάσαμε στο τέλος του σύντομου ταξιδιού με οδηγό τον μέγα Απόστολο των εθνών Παύλο. Ακούσαμε τι λέγει για τις αιρέσεις και τον τρόπο της αντιμετωπίσεώς των. Θα το συνοψίσουμε και θα το επαναλάβουμε: μόνον η συνειδητή ένταξή μας στη μάνδρα της Εκκλησίας μας παρέχει ασφάλεια από τους λύκους-αιρετικούς, οι οποίοι μάλιστα πολλές φορές εμφανίζονται με ένδυμα προβάτου.
Ας ευχηθούμε ο καλός Θεός, ο θέλων πάντας ανθρώπους σωθήναι, και εις επίγνωσιν αληθείας έλθείν36, να φωτίζει με τις ευχές των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και πάντων των αγίων εμάς μεν να φυλάξουμε τον θησαυρό της πίστεως αγωνιζόμενοι και αγιαζόμενοι, τους δε μακράν της ποίμνης αιρετικούς και πλανωμένους να φωτίζει, ώστε να επιστρέψουν εν μετανοία στην αγκαλιά του στοργικού πατέρα, που τους περιμένει υπομονετικά.
1. Β' Κορ. 11, 28.
2. Ρωμ. 3, 29.
3. 'Εφ. 2,5
4. Α' Τιμ. 6, 3.
5. Α' Τιμ. 6, 10.
6. Πρβλ. Α' Τιμ. 1, 19.
7. Βλ. Καινή Διαθήκη, έκδ. Σωτήρ, 3-6-1993, σσ. 728
8. Α' Κορ. 11, 12.
9. Κολ. 1, 8.
10. κνηθόμενοι την ακοήν, λέγει ο Απόστολος μας, γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο (Β' Τιμ. 4, 2).
11. Α' Τιμ. 1, 3.
12. Εφ. 5, 6.
13. Β' Κορ. 11, 13.
14. Φιλ. 1, 15.
15. Ρωμ. 16, 17-18.
16. Εφ. 4, 14.
17. Εβρ. 13, 9.
18. Εφ. 5, 7.
19. Εφ. 5, 11.
20. Γαλ. 1, 8.
21. Α' Κορ. 10, 24).
22. Ματθ. 18, 12-13.
23. Κορ. 1, 28.
24. Β' Τιμ. 2, 15.
25. Β' Κορ. 8, 8.
26. Α' Κορ. 9, 19-22.
27. Β' Τιμ. 4, 2.
28. Β' Κορ. 2, 6.
29. Α' Κορ. 4, 18-21.
30. Α' Τιμ. 5, 20.
31. Τίτ. 1, 10.
32. Τίτ. 2, 8.
33. Πρβλ. Εβρ. σ. 6.
34. Β' Θεσσ. 3, 6.
35. Τίτ. 3, 10-11.
36. Πρβλ. Α' Τιμ. 2,4
Περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ τεύχος 56
http://aktines.blogspot.com/
Πώς πρέπει κάποιος να δοκιμάζεται πριν γίνει μοναχός κατά την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο;
Τού Θ. Φ. Δ.
(βασισμένο σε μία ομιλία του π. Κων/νου Στρατηγόπουλου)
Απόσπασμα από τον Κανόνα 41:
Τους εν πόλεσιν, η χωρίοις, εν εγκλείστραις βουλομένους αναχωρείν, και εαυτοις κατά μόνας προσέχειν, πρότερον εν μοναστηρίω εισιέναι δει, και την αναχωρητικήν παιδοτριβείσθαι διαγωγήν' και επί τριετή χρόνον τω της μονής εξάρχοντι εν φόβω Θεού υποτάττεσθαι· και την κατά πάντα, ως προσήκεν, υπακοήν εκπληρούν, και ούτως ομολογούντας περί της εν τω τοιούτω βίω προαιρέσεως, και ως εξ όλης καρδίας εκουσίως τούτον ασπάζονται, υπό του κατά τόπον δοκιμάζεσθαι προέδρου. Είθ' ούτως, εφ’ έτερον ενιαυτόν, έξωθεν προσκαρτερείν της εγκλείστρας, ως αν ο σκοπός αυτών πλειόνως φανερωθείη. Τηνικαύτα γαρ πληροφορίαν παρέξουσιν, ως, ου κενήν θηρώμενοι δόξαν, αλλά δι’ αυτό το όντως καλόν την ησυχίαν ταύτην μεταδιώκουσι. Μετά δε την τοσούτου χρόνου συμπλήρωσιν, ει τη αυτή προαιρέσει εμμένοιεν, εγκεκλείσθαι αυτούς, και μηκέτι τούτοις εξείναι, ότε βούλονται, της τοιαύτης καταμονής αφίστασθαι· εκτός, ει μη δια κοινήν λυσιτέλειαν, και ωφέλειαν, ή ετέραν ανάγκην προς θάνατον αυτούς βιαζομένην, προς τούτο έλκοιντο, και ούτω μετ' ευλογίας του κατά τόπον Επισκόπου. (...)
Τους εν πόλεσιν, η χωρίοις, εν εγκλείστραις βουλομένους αναχωρείν, και εαυτοις κατά μόνας προσέχειν, πρότερον εν μοναστηρίω εισιέναι δει, και την αναχωρητικήν παιδοτριβείσθαι διαγωγήν' και επί τριετή χρόνον τω της μονής εξάρχοντι εν φόβω Θεού υποτάττεσθαι· και την κατά πάντα, ως προσήκεν, υπακοήν εκπληρούν, και ούτως ομολογούντας περί της εν τω τοιούτω βίω προαιρέσεως, και ως εξ όλης καρδίας εκουσίως τούτον ασπάζονται, υπό του κατά τόπον δοκιμάζεσθαι προέδρου. Είθ' ούτως, εφ’ έτερον ενιαυτόν, έξωθεν προσκαρτερείν της εγκλείστρας, ως αν ο σκοπός αυτών πλειόνως φανερωθείη. Τηνικαύτα γαρ πληροφορίαν παρέξουσιν, ως, ου κενήν θηρώμενοι δόξαν, αλλά δι’ αυτό το όντως καλόν την ησυχίαν ταύτην μεταδιώκουσι. Μετά δε την τοσούτου χρόνου συμπλήρωσιν, ει τη αυτή προαιρέσει εμμένοιεν, εγκεκλείσθαι αυτούς, και μηκέτι τούτοις εξείναι, ότε βούλονται, της τοιαύτης καταμονής αφίστασθαι· εκτός, ει μη δια κοινήν λυσιτέλειαν, και ωφέλειαν, ή ετέραν ανάγκην προς θάνατον αυτούς βιαζομένην, προς τούτο έλκοιντο, και ούτω μετ' ευλογίας του κατά τόπον Επισκόπου. (...)
Απόδοση στην νεοελληνική:
Όσοι απ' αυτούς που κατοικούν σε πόλεις η χωριά θέλουν ν' αναχωρήσουν σε εγκλείστρες και να στραφούν στη μοναχική ζωή, πρέπει προηγουμένως να μπουν σε μοναστήρι και να εκπαιδευτούν στην αναχωρητική ζωή και για τρία χρόνια να υπακούουν με φόβο Θεού στον προϊστάμενο της μονής και να εκπληρώνουν όπως ταιριάζει την υπακοή σε όλα, και έτσι να εγκρίνονται από τον κατά τόπον Επίσκοπο ομολογώντας σχετικά με την επιλογή τους γι’ αυτήν τη ζωή, και μάλιστα ότι την ασπάζονται με όλη τους την καρδιά και με τη θέλησή τους. Έπειτα για άλλον ένα χρόνο να παραμένουν υπομονετικά έξω από την εγκλείστρα, για να φανερωθεί καλύτερα ο σκοπός τους. Γιατί τότε θα δώσουν να καταλάβουμε ότι επιδιώκουν αυτήν την ησυχία, όχι επειδή κυνηγούν κενή δόξα, αλλά για την ίδια την ουσία του πραγματικά ωραίου.
Ύστερα από τη συμπλήρωση αυτού του χρονικού διαστήματος, αν επιμένουν στην ίδια επιλογή, να κλείνονται αυτοί σε εγκλείστρα και να μην τους επιτρέπεται πια να απομακρύνονται απ' αυτήν την απομόνωση, όποτε θέλουν, εκτός αν τείνουν σ' αυτό εξαιτίας κοινής ωφέλειας και κέρδους ή για άλλη ανάγκη που τους απειλή με θάνατο· κι αυτό να γίνεται με την ευλογία του κατά τόπον Επισκόπου. (…)
Ύστερα από τη συμπλήρωση αυτού του χρονικού διαστήματος, αν επιμένουν στην ίδια επιλογή, να κλείνονται αυτοί σε εγκλείστρα και να μην τους επιτρέπεται πια να απομακρύνονται απ' αυτήν την απομόνωση, όποτε θέλουν, εκτός αν τείνουν σ' αυτό εξαιτίας κοινής ωφέλειας και κέρδους ή για άλλη ανάγκη που τους απειλή με θάνατο· κι αυτό να γίνεται με την ευλογία του κατά τόπον Επισκόπου. (…)
Σχολιασμός:
Είναι εμφανές από μία απλή ανάγνωση του κανόνα πως οι Πατέρες της συνόδου δεν ήθελαν στον μοναχισμό ανθρώπους που δεν είχαν “θεραπευμένο θέλημα”. Ήθελαν ανθρώπους που με ωριμότητα θα επέλεγαν τον μοναχισμό, με όλες τις δυσκολίες και τις θυσίες. Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθείται είναι:
1.) Να δοκιμάζει ο υποψήφιος την ζωή στο μοναστήρι για τρία έτη. Δυστυχώς ορισμένοι ηγούμενοι σήμερα δεν δίνουν τόσο χρόνο, αλλά τον μειώνουν όσο το δυνατό. Με αυτό τον τρόπο όμως δεν προφυλλάσεται ο δόκιμος που δεν έχει “θεραπευμένο θέλημα” από το να αλλάξει γνώμη στο μέλλον, όταν θα έχει ήδη δώσει υποσχέσεις αφιέρωσης στον Θεό.
2.) Μετά το πέρας της τριετίας, ο ηγούμενος θα πρέπει να ΣΤΕΛΝΕΙ ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ τον δόκιμο για ένα χρόνο! Αυτό ειδικά σήμερα σκανδαλίζει πολλούς, αλλά είναι ένα ακόμη δείγμα της Σοφίας των Πατέρων, που δεν θέλουν να φτιάξουν “ρομποτοποιημένους” μοναχούς όπως οι σέχτες, αλλά να διασφαλίσουν την ελεύθερη επιλογή τους. Μετά από τρία ολόκληρα χρόνια μοναστικής ζωής ο δόκιμος αναγκάζεται να επιστρέψει στο καμίνι του κόσμου για να δοκιμαστεί ολοκληρωτικά. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται πως:
- α') Ο δόκιμος δεν έχει υποστεί “πλύση εγκεφάλου” από κάποιους του περιβάλλοντος ή οποιουσδήποτε άλλους. Η δυσκολία του να παραμείνει στον κόσμο θα του δώσει και την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει από επιρροές τρίτων. Όποιοι και να είναι αυτοί.
- β') Ο δόκιμος δεν έχει επηρεαστεί από τον δικό του άκριτο ενθουσιασμό. Όσο και ενθουσιώδης αν είναι, μετά από τρία χρόνια το να επιστρέψεις για έναν χρόνο πίσω στα εγκόσμια είναι μια σκληρή δοκιμασία. Δεν υπάρχει χώρος για αυταπάτες. Οποιεσδήποτε αυταπάτες διαλύονται όταν η πραγματικότητα ορθώνεται ανελέητη. Η τελική αυτή δοκιμασία δείχνει αν πραγματικά ο δόκιμος έχει “θεραπευμένο θέλημα” και πως οι δόκιμοι θέλουν να γίνουν μοναχοί “όχι επειδή κυνηγούν κενή δόξα, αλλά για την ίδια την ουσία του πραγματικά ωραίου”.
3.) Τέλος, αφού μετά τις παραπάνω δοκιμασίες ο δόκιμος συνεχίζει να έχει σταθερή απόφαση θα πρέπει να παραμένει εκεί που έχει οριστεί ο τόπος άσκησης του χωρίς να φεύγει παρά μόνο για σημαντικούς λόγους. Εντύπωση πρέπει να μας κάνει στον κανόνα αυτόν πως τίποτε δεν γίνεται χωρίς την σύμφωνη γνώμη του Επισκόπου.
Κλείνοντας , θα τονίσουμε μία ακόμα φορά την σοφία αυτού του κανόνα. Επειδή θέτει το θέμα του μοναχισμού όχι ως “πελατειακό” (να κρατήσουμε τον υποψήφιο μην μας φύγει / αλλάξει γνώμη) αλλά πραγματικά πνευματικό και πέρα από ψυχαναγκασμούς και ιδεοληψίες που καταντούν τον μοναχισμό ιδεολόγημα και όχι ελεύθερη επιλογή.
Όσοι Ηγούμενοι και πνευματικοί Πατέρες δεν τον γνωρίζουν, καλό είναι να τον συμβουλεύονται γιατί όπως άλλωστε όλοι οι Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, έχουν βασιστεί στην πείρα και τον φωτισμό των Πατέρων. Αν ο Πνευματικός Πατέρας δεν τον λάβει υπ' όψιν του, θα πρέπει τουλάχιστον ο δόκιμος να προβληματιστεί. Δεν είναι τόσο ο ακριβής αριθμός ετών που θα πρέπει να μας προβληματίσει όσο το "πνεύμα" του κανόνα. Καλό θα ήταν να σκεφθούμε βέβαια: Αν τότε , που η σκληρότητα της κοινωνία ήταν μεγαλύτερη και ο άνθρωπος είχε συνηθίσει λόγω της δυσκολίας του βίου σε λιτές συνθήκες, ήταν αναγκαία τέσσερα έτη δοκιμασίας, πόσο περισσότερα θα χρειαζόμαστε κατά μέσο όρο σήμερα;
Η άγνοια του κανόνα αυτού σήμερα, νομίζουμε πως οδηγεί σε τόσα σκάνδαλα και τραγωδίες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
http://www.oodegr.com/oode/orthod/monaxismos/dokimasia_1.htm