Νέα Εποχή και Νεορθόδοξη Θεολογία

Νέα Εποχή και Νεορθόδοξη Θεολογία

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ

 του Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Σε μια χρονική περίοδο, όπως αυτή που διερχόμεθα σήμερα, κατά την οποία οι αξίες γενικά της ζωής συνεχώς υποβαθμίζονται και, γιατί όχι, εκμηδενίζονται, η θεολογική αυτοσυνειδησία δείχνει και αυτή, όχι σπάνια, τα δικά της γνωρίσματα μιας βαθειάς κρίσεως, με κύριο προσανατολισμό την αποξένωσή της από τις παραδοσιακές και αγιοπνευματικές της αφετηρίες!

Αναμφιβόλως η κρίση της θεολογικής αυτοσυνειδησίας, υπήρξε πάντοτε, και εξακολουθεί να είναι και σήμερα, η σκιά της Εκκλησίας και της θεολογίας της. Το γεγονός ότι κυρίαρχο στοιχείο της σωτηρίας του ανθρώπου δια του Ιησού Χριστού είναι η πίστη, στο πρόσωπό του αλλά και στην υπαρξιακή λυτρωτική δυναμική του ευαγγελικού λόγου, προβάλλει ήδη ενωρίς, κατά την ιστορική πορεία της Εκκλησίας, μέσα στη ζωή του κόσμου, την προτεραιότητα της πίστεως αυτής έναντι της ανθρωπίνης λογικής και συγχρόνως προμηνύει τον προκλητικό χαρακτήρα της προτεραιότητος αυτής για τις κυριαρχικές απαιτήσεις της εγκόσμιας λογικής. Σε πολλές περιπτώσεις ο θεολογικός νους για ποικίλους λόγους διολισθαίνει στην επιλογή της δυναμικής της εγκόσμιας αυτής λογικής, ως του κυρίου εργαλείου της κατανοήσεως και ερμηνείας του ευαγγελικού και πατερικού λόγου!

Μία τέτοια επιλογή, συνειδητή ή μη συνειδητή, εκούσια ή ακούσια, αποτελεί ασφαλώς την ουσία και την κύρια αιτία της κρίσεως της θεολογικής αυτοσυνειδησίας πάντοτε, ιδιαιτέρως όμως σήμερα!

Η εποχή μας μαστιζομένη συνεχώς από ξενόφερτα ρεύματα φιλοσοφικών και γενικά θεωρητικών συστημάτων και ιδεολογημάτων, που αποβλέπουν στην αλλοτρίωση του κόσμου από τις παραδοσιακές του αξίες, προσφέρει σήμερα νέες προκλήσεις και νέες δυνατότητες στο θεολογικό νου, για μια ακραία μάλιστα αποξένωσή του, από τις παραδοσιακές, δηλαδή αγιοπνευματικές αφετηρίες της ζωής της Εκκλησίας και της Θεολογίας της.

Η μεγάλη εν τούτοις πρόκληση για μια τέτοια αλλοτρίωση προέρχεται σήμερα από ένα βασικό μήνυμα της φιλοσοφικής συνισταμένης των θεωρητικών αυτών συστημάτων, της Νέας Εποχής: την απόρριψη και καταπολέμηση του «παλαιού» (παντός παλαιού) για την επικράτηση του «νέου» (παντός νέου), σε όλα τα επίπεδα και τους τρόπους σκέψεως και ζωής του συγχρόνου ανθρώπου. Εξ άλλου την ουσία και το κύριο νόημα του μηνύματος αυτού της Νέας Εποχής εκπροσωπεί σήμερα η φιλοσοφία της μετανεωτερικότητος, η οποία εφαρμοζομένη στο χώρο της Εκκλησίας και της Θεολογίας της, αξιώνει τον διαρκή επαναπροσδιορισμό όλων των δομών της παραδόσεώς της «από των πλέον πρακτικών έως των πλέον θεολογικών της αρχών»!

Έτσι ο αγώνας αυτός της Νέας Εποχής κατά του «παλαιού», εντός του χώρου της ζωής της Εκκλησίας, συνεργεί στην προσπάθεια της απορρίψεως, από θεολογικούς νόες της παραδοσιακής αγιοπνευματικής της παρακαταθήκης, ώστε να διακηρύσσεται σήμερα ότι η πατερική παράδοση της Εκκλησίας εξεπλήρωσε πλέον τον προορισμό της στο «παρελθόν» και δεν έχει επομένως να προσφέρει τίποτε το νέο στον αγώνα του συγχρόνου ανθρώπου, για την αντιμετώπιση των μεγάλων και δυσεπιλύτων προβλημάτων της υπάρξεως.

Η προσπάθεια αυτή της απορρίψεως αλλά και της στρεβλώσεως και μεθοδικής παρερμηνείας της πατερικής παραδόσεως και διδασκαλίας αντικατοπτρίζεται σήμερα και φιλοξενείται σε πολλά κείμενα, όχι μόνο ακαδημαϊκών διδασκάλων αλλά και άλλων θεολόγων μη ακαδημαϊκών, φρονούντων όμως και αυτών τα του αντιπαραδοσιακού πνεύματος των εν λόγω κειμένων. Αυτό δε που πρέπει να επισημάνει κάποιος ιδιαίτερα είναι το παραπλανητικό χαρακτηριστικό, που κυριαρχεί στα κείμενα αυτά^. η διγλωσσία, η οποία λειτουργεί ως εργαλείο υποκριτικής πίστεως και δήθεν εμμονής στην παρακαταθήκη της ορθοδόξου διδασκαλίας. Πρόκειται για γνωστή πλέον μέθοδο, που ενεργεί τη διαστρέβλωση πατερικών θέσεων και αποφάσεων ακόμη Οικουμενικών Συνόδων, με τη χρήση πατερικού υλικού, οπότε ο απλός αναγνώστης δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το ψευδές και παραπλανητικό των στρεβλώσεων και παρερμηνειών του πατερικού αυτού θησαυρού και παρασύρεται, με τον τρόπο αυτό στην αποδοχή ιδεών και εννοιών, που τον αποπροσανατολίζουν από την αγιοπνευματική γνησιότητα της πίστεως και της ζωής της Εκκλησίας!

Στη συνέχεια του παρόντος κειμένου παρατίθενται κάποια ελάχιστα δείγματα στρεβλώσεως και σκοπίμου παρερμηνείας βασικών θέσεων της πατερικής αλλά και της ευαγγελικής διδασκαλίας της Εκκλησίας, που φιλοξενούν θεολογικά κείμενα, αποδεικτικά μιας βαθειάς πράγματι κρίσεως θεολογικής αυτοσυνειδησίας, προπομπού διαμορφώσεως μιας «νέας» ορθοδοξίας νεοεποχίτικης λογικής, αφυδατωμένης από τον χαρισματικό πλούτο της γνήσιας και θεοφιλούς Ορθοδοξίας.

Έτσι λοιπόν, σήμερα, σύμφωνα με θεμελιώδη καθοριστική αρχή της διαμορφώσεως της διδασκαλίας της νεοποχίτικης ορθοδοξίας^. «η αυστηρή (!) λογική δίνει σιγά σιγά τη θέση της σε μια περισσότερο καρδιακή πίστη, μια πίστη που ανέχεται τον πλησίον και δεν εγκλωβίζεται σε ιδεολογικά στεγανά...». Για το λόγο αυτό^. «η επιστημονική θεολογική έρευνα», επεκτείνεται σε όλες τις περιοχές της βιβλικής επιστήμης και τα συμπεράσματά της θεωρούνται επιστημονικώς έγκυρα για όλα τα δόγματα, δεδομένου ότι στο χώρο της επιστήμης αυτής, «σήμερα τα ιδεολογικά όρια τείνουν να εκλείψουν». Εξ άλλου σήμερα^. «μια ομολογιακή ορθοδοξία είναι μια νεκρή ορθοδοξία»! Στη θέση αυτή συνεπικουρεί και το γεγονός ότι τα δόγματα, για το σύγχρονο άνθρωπο είναι «γρίφοι» που δεν έχουν τίποτε να του ειπούν. «Το κριτήριο που θα διακρίνει τον χριστιανό από τον μη χριστιανό θα είναι πλέον η αγάπη και όχι τα δόγματα»!

Σήμερα η δυνατότητα που έχουμε^. «για τον προσδιορισμό της ταυτότητος της Εκκλησίας», «δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της θεολογικής επιστήμης ... υπήρξε καρπός της ευτυχούς (!) εξέλιξης στον ευρύτερο χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών, και ιδιαίτερα των κοινωνικών επιστημών, και πιο συγκεκριμένα της πολιτιστικής ανθρωπολογίας». Επομένως, ως προς τον προσδιορισμό της ταυτότητος της Εκκλησίας η επιστημονική γενικώς εξέλιξη αποβαίνει ουσιαστικός παράγοντας αυτού του προσδριορισμού, δεδομένου ότι^. «Η ταυτότητα και η αποστολή της Εκκλησίας ... δεν βρίσκονται στο παρελθόν, στην ιστορία, στην παράδοση είτε των αποστόλων είτε των πατέρων, αλλά στο μέλλον...»!

Το «παρελθόν» της Εκκλησίας ως καταλυτικός στόχος της νεοεποχίτικης θεολογίας, πλήττεται με ιδιαίτερη έμφαση στη χριστολογική υπόσταση της Εκκλησίας, εφ’ όσον «Η Εκκλησία δεν αντλεί τη ύπαρξη και την υπόστασή της από αυτό που είναι, αλλά από αυτό που θα γίνει- όχι δηλαδή από το παρόν ή από το παρελθόν, από κάποια αυθεντία του παρελθόντος (ακόμη και από το γεγονός Χριστός — !!! ), ή από αυτό που της δόθηκε ως θεσμός, αλλά από το μέλλον, από τα έσχατα»!

Από τη στιγμή που «το γεγονός Χριστός», ως αυθεντία του παρελθόντος, μένει έξω από την υπόσταση και την ταυτότητα της Εκκλησίας, κάθε άλλη δογματική αρχή ή ευαγγελική αλήθεια είναι επίσης εκτεθειμένη στη βασική εκθεμελιωτική των πάντων νεοεποχίτικη αρχή του «διαρκούς επαναπροσδιορισμού» των πάντων, στο χώρο της ζωής της Εκκλησίας. Δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ότι όλα μπορούν να επαναπροσδιορίζονται, ακόμη και τα μυστήρια! Πάντως- «Η Θεία Ευχαριστία η οποία βέβαια αυτή και μόνον αυτή καθορίζει ... το είναι και την ταυτότητα της Εκκλησίας ... απαιτεί διαρκή επαναπροσδιορισμό... γιατί αλλιώς κινδυνεύει να καταστεί ψευδές είδωλο της πραγματικότητος που εικονίζει»!!

Αλλά το χριστολογικό δόγμα πλήττεται και ακυρώνεται στην καρδιά του λυτρωτικού έργου του Χριστού, στον σταυρικό του θάνατο^. «Ο Χριστός είναι "σωτήρ του κόσμου" όχι γιατί θυσιάστηκε στο Σταυρό εξαλείφοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τις αμαρτίες του κόσμου, αλλά γιατί "ανέστη εκ των νεκρών"». Επίσης^.  «Η Εκκλησία υφίσταται όχι γιατί ο Χριστός πέθανε πάνω στο Σταυρό, εξαλείφοντας τις αμαρτίες μας, αλλά γιατί αναστήθηκε εκ των νεκρών»!

Εξ άλλου στο πανόραμα των κακοδοξιών, που εντοπίζονται σε θεολογικά κείμενα της εποχής μας και προσφέρονται με τη μέθοδο της διγλωσσίας και δήθεν με τη σφραγίδα της πατερικής θεολογίας, κακοποιούνται δύο θεολογικοί όροι θεμελιακής σημασίας για τη σωτηρία του χριστιανού ανθρώπου^. ο όρος αμαρτία και ο όρος ενοχή!

Η παράβαση της εντολής από τους πρωτοπλάστους δεν ήταν αμαρτία αλλά απλώς αστοχία. «Το κακό νοείται πάντοτε ως αστοχία, μια τέτοια αστοχία ήταν και το προπατορικό αμάρτημα». Έπειτα^. «Η πατερική θεολογία είδε το προπατορικό αμάρτημα ως αρρώστια και δεν έκανε λόγο για καμμιά κληρονομική ενοχή παρά μονάχα για την κληρονόμηση της φθοράς και του θανάτου». Όμως^. «Επηρεασμένος ο άνθρωπος κυρίως από το νομικό πνεύμα και τη δικαιική τάξη, στο εκδηλούμενο κακό, θέλει πάντοτε ν’ αναζητεί ευθύνη και τιμωρία»!

Έτσι οι όροι αμαρτία και ενοχή ακυρώνονται με μια γενική αναφορά στην πατερική θεολογία. Και η μεν αμαρτία έχει βαπτισθεί στην κολυμβήθρα της κρίσεως της θεολογικής αυτοσυνειδησίας ως αστοχία και αποφεύγεται στεγανώς η χρήση της με την ευαγγελική της ταυτότητα, ενώ η ενοχή στιγματίζεται πάντοτε μονομερώς ως αποκλειστικό γέννημα νομικισμού!

Η νοηματική στρέβλωση των δύο βασικών αυτών όρων, της χριστιανικής ανθρωπολογίας και σωτηριολογίας, αφήνει μετέωρη, για τη θεολογική σκέψη, την ευθύνη της τραγωδίας της καθημερινότητος, εφ’ όσον η νεοεποχίτικη αυτή λογική προσκρούει από μόνη της στο αδιέξοδο αυτής της ευθύνης, υψώνουσα κορώνα (!) υπαρξιακής απελπισίας- «... πάρα πολύ οδύνη και κακό υποφέρουμε χωρίς να φταίμε»!

Μια ευρύτατα διαδεδομένη κακοδοξία, που αφορά τη σχέση κτιστού και ακτίστου, φαίνεται να πρυτανεύει σε πολλά θεολογικά πνεύματα. Σύμφωνα με αυτή τη «θεωρία» «Όλα τα δημιουργήματα προήλθαν εκ του μη όντος, δηλαδή εκ του μηδενός, οπότε τείνουν ή προς την τελείωση ή προς το μηδέν». Έτσι όταν το κτιστό δεν ενωθεί με το άκτιστο, μηδενίζεται, επανέρχεται στο μηδέν, στην ανυπαρξία. Αυτή «η καλή αλλοίωση ή η κακή - μηδενιστική αλλοίωση οφείλεται κατά βάση στην τρεπτότητα των όντων. Αυτή καθεαυτή τούτη η τρεπτότητα δεν είναι κακό, επειδή είναι αιτία όχι μόνο της μηδενωτικής αλλοίωσης αλλά και της τελειωτικής».

Προέκταση αυτής της θεωρίας είναι εκείνη η θέση που προβάλλει ως «πατερικό λόγο» το θάνατο της ψυχής! «Η ψυχή κατά τους πατέρες της εκκλησίας μας δεν είναι αθάνατη. Είναι κτιστή... ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα είναι μια μορφή θανάτου της... δίχως το σώμα είναι ελαττωματική, άστεγη, ανάπηρη, σχεδόν παράλογη. Το σώμα είναι η ψυχή της ψυχής και δίχως αυτό είναι ένα είδος πνεύματος, α ghost...»! Η θέση αυτή έχει ήδη αναπτυ­χθεί σε ευρύτερα διαδεδομένη θεωρία, τον «θνητοψυχισμό», ο οποίος διδάσκεται σε γειτονική ορθόδοξη χώρα και προβάλλεται ως επίτευγμα σύγχρονης ελληνικής θεολογικής σκέψεως!

Στη σύγχρονη νεοεποχίτικη θεολογία, η αναφορά στην Αγία Γραφή και στην παράδοση, για την αναζήτηση ερεισμάτων ή μη, στο θέμα της χειροτονίας των γυναικών οδηγεί «σε ερμηνείες φονταμενταλιστικές»! «Η χειροτονία των γυναικών ... αντιμετωπίζεται από τους ορθοδόξους θετικά (εφ’ όσον) μέχρι σήμερα δεν έχουν διατυπωθεί θεολογικά επιχειρήματα που να αποκλείουν την ιερωσύνη των γυναικών». Όμως^. «Τα πράγματα χειροτερεύουν, όταν την αδράνεια και την αμηχανία μας προσπαθούμε να τις καλύψουμε καταφεύγοντας στην Γραφή και στην Παράδοση. Τότε εύκολα κατρακυλάμε σε ερμηνείες φονταμενταλιστικές»!

Τέλος το πλέον κραυγαλέο γεγονός, που βεβαιώνει με αναμφισβήτητη πειστικότητα την κρίση της θεολογικής αυτοσυνειδησίας είναι ασφαλώς η δήθεν «επιστημονική» απόδειξη, με δύο διδακτορικές διατριβές, της ορθοδοξίας (!) δύο αντιχαλκηδονίων αιρετικών, του Διοσκόρου και του Σεβήρου. Με ιστορικά και πατερικά δήθεν κριτήρια, οι δύο αυτοί αιρετικοί, οι οποίοι έχουν καταδικασθεί από την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος, αναβαπτίζονται «επιστημονικώς» ορθόδοξοι! Το βάθος εξ άλλου αλλά και το πλάτος της κρίσεως της θεολογικής αυτοσυνειδησίας εντοπίζεται, στην περίπτωση τούτη, στο γεγονός, ότι η εκπόνηση των δύο αυτών διατριβών, δεν προκάλεσε καμμία, μέχρι σήμερα, αντίδραση από κάποιο αρμόδιο εκκλησιαστικό όργανο (Συνοδική Επιτροπή επί των αιρέσεων) ούτε σχο­λιάσθηκε από κάποιους άλλους ειδικούς, στα δογματικά και ιστορικά θέματα, στον εκκλησιαστικό κυρίως τύπο!

Αλλά η κρίση της θεολογικής αυτοσυνειδησίας δεν μαρτυρείται και δεν αποκαλύπτεται μόνο σε γραπτά θεολογικά κείμενα. Βεβαιώνεται και εκφράζεται προς τα έξω με συμπεριφορές και τρόπους ζωής απορριπτικούς της αυθεντικής ποιότητος του ορθοδόξου βιώματος. Βασικά στοιχεία ή χαρακτηριστικά του βιώματος τούτου, όπως προσευχή, εκκλησιασμός, νηστεία ακόμη και μελέτη πατερικών κειμένων και άλλα, θεωρούνται ως «ευσεβισμός» και κάθε αναφορά στα στοιχεία αυτά γίνεται με έκδηλη περιφρόνηση!

Η βιωματική αυτή προέκταση της κρίσεως της θεολογικής αυτοσυνειδησίας, σε συμπεριφορές και τρόπους ζωής που ακυρώνουν το στοιχειώδες ορθόδοξο ήθος, αποτελεί ασφαλώς φυσιολογική έκφραση της κρίσεως αυτής, δεδομένου ότι στρεβλές «ορθόδοξες» ιδέες δεν μπορούν να παράγουν υγιές ορθόδοξο ήθος. Το γεγονός αυτό επικυρώνουν οι καταλυτικές ερωτήσεις Ιακώβου του αδελφοθέου^. «Μήτι η πηγή εκ της αυτής οπής βρύει το γλυκύ και το πικρόν; Μη δύναται, αδελφοί μου συκή ελαίας ποιήσαι ή άμπελος σύκα; Ούτως ουδεμία πηγή αλυκόν και γλυκύ ποιήσαι ύδωρ» (Ιακ. 3,11-12). Με το κύρος της κοινής και αδιάψευστης λογικής βεβαιώνεται ο ομόλογος βιωματικός χαρακτήρας φρονήματος και τρόπου ζωής και ανθρωπίνης συμπεριφοράς! Άλλωστε, εν προκειμένω, ισχύει και το αντίθετο, κατά τον κυριακό λόγο «εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. 12, 33). Ναι^. «Όψις (δε) ψυχής τα πάθη συγκρύπτειν ουκ ανέχεται, κατήγορος δε του αδήλου αδέκαστος γίνεται, τω φανερώ συμπτώματι λανθάνουσαν διάθεσιν ελέγχουσα» (Όσ. Νείλος ο Ασκητής, P.G. 79,67).

Και κατά τον Άγ. Μάξιμο τον Ομολογητή, ο Θεός εμφανίζεται σε κάθε άνθρωπο «κατά την υποκειμένην αυτώ περί Θεού δόξαν». Έτσι σ’ αυτούς που βιώνουν θεοφιλώς τον ευαγγελικό λόγο «ως μονάς εμφαίνεται και Τριάς, ίνα την οικείαν ύπαρξιν παραδείξειεν, και τον αυτής τρόπον μυστικώς επιδιδάξειεν». Σ’ εκείνους όμως που δεν πληρούν τον όρο της ευαγγελικής ζωής, ο Θεός εμφανίζεται όχι όπως είναι («ουχ ως εστί») αλλά όπως αυτοί είναι («ως εισί»). Θεολογούντες επομένως οι τελευταίοι αυτοί παράγουν θεολογία υποκειμενική, διδάσκοντες απλώς τον εαυτό τους! (P.G. 90, 364).

ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
ΜΑΡΤΙΟΣ – ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2004
ΤΕΥΧΟΣ 35 

Δείτε επίσης..

Ποιός είναι ο Πάπας Βενέδικτος 16ος Παπισμός. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ Ο ΠΑΠΑΣ; Πόσο αξιόπιστος είναι στις επικοινωνιακές σχέσεις του; Πόσο ειλικρινής είναι στους λόγους του; (2/8/07) http://www.impantokratoros.gr/nea_epoxh-neorthodoxh_theologia.el.aspx

ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ: Ἡ μέ μαθηματική ἀκρίβεια ἐπαλήθευσή τους στήν ἐποχή μας.

ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ

Τά πρωτόκολλα τῶν σοφῶν τῆς Σιών ἤ πιό γνωστά Πρωτόκολλα τῆς Σιών, εἶναι ἕνα κείμενο ρωσικῆς προέλευσης πού χρονολογεῖται στίς ἀρχές τοῦ 20^ου αἰῶνος καί παρουσιάζει ἕνα ὀργανωμένο σχέδιο κυριαρχίας τῶν Ἐβραίων σέ ὅλο τόν κόσμο!

Ἐμφανίστηκαν τό 1903 ἀπό ἄγνωστο συντάκτη.

Ὑπερτιμῶνται ἀπό τούς φανατικούς ἀντισημίτες, ὑποτιμῶνται ἀπό τούς σιωνιστές!

Ἔχει ἀμφισβητηθεῖ ἀπό κάποιους ἡ ἐγκυρότητά τους, ἐπειδή ἁπλώνεται ἕνα πέπλο μυστηρίου γύρω ἀπό αὐτά...Δηλαδή, τίθενται ἐρωτηματικά τοῦ τύπου: ποιός τά ἔχει συντάξει; ποῦ βρίσκονται τά αὐθεντικά κείμενα; πῶς ἔφθαναν στά χέρια τῶν συντακτῶν  μέσων ἐνημέρωσης καί ἔντυπου τύπου «ἀφανῶς»;

Ἔγκυρα ἤ ἄκυρα, ἕνα πρᾶγμα κάνει φοβερή ἐντύπωση.

ΟΤΙ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ! Καί μάλιστα μέ μαθηματική άκρίβεια, ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ!

Τό καλύτερο σενάριο εἶναι ὅτι ἀποτελοῦν φάρσα...Παρόλ' αὐτά οἱ «ταγοί τοῦ συστήματος» τά ἐφαρμόζουν μεθοδικά!

Τό ἐφιαλτικότερο σενάριο εἶναι ὅτι εἶναι ἀληθινά γιαυτό καί οἱ «ταγοί τοῦ συστήματος», ὅπως τό βλέπουμε στήν πράξη τά έφαρμόζουν μεθοδικά!

Τό ἀποτέλεσμα λοιπόν…………εἶναι ΤΟ ΙΔΙΟ! Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥΣ!

Ἐνημερωθείτε στήν παρακάτω διεύθυνση:

http://www.imdleo.gr/diaf/files/proph/2_epitomos_parts/18_prwtokolla.pdf

Καί τά 24 πρωτόκολλα ταῆς Σιών θά βρεῖτε ἐδῶ:

http://www.kalami.net/2005/cosmos/prwtokolla_siwn.html 

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: Ποιό εἶναι συνοπτικά τό νόημα ὅλης τῆς Θείας Λειτουργίας (Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ (Α΄ΜΕΡΟΣ)

 «Ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τῆς ὀρθόδοξης λατρείας. Εἶναι τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ μυστήριο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας. Γι' αὐτὸ καὶ παραμένει πάντα ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα ἀληθινῆς ζωῆς γιὰ τὸν ἄνθρωπο»[1].

 Σχόλιο:  Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ὁ Χριστός ἀνάμεσά μας ἀλλά καί μέσα μας. Ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ Ζωή. «Ἐγώ εἰμί ἡ Ζωή» μᾶς λέγει. Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς φέρνει τόν Χριστό δηλ. τήν ἀληθινή Ζωή. Ἑπομένως γιά νά Ζήσουμε πραγματικά τήν ἀληθινή καί ὄχι μιά χαμοζωή χρειάζεται νά μετέχουμε ὅσο γίνεται συχνότερα, εἰ δυνατόν καί κάθε ἡμέρα στήν Θεία Λειτουργία. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τελικά ἡ Ζωή μας.
Ὅποιος δέν λειτουργεῖται τό πολύ γιά τρεῖς συνεχόμενες Κυριακές, πεθαίνει πνευματικά (ἀφορίζεται σύμφωνα μέ τόν ἱερό κανόνα τῆς Ἐκκλησίας μας).

Ὅπως τό σῶμα μας ἔτσι καί ἡ ψυχή μας ἔχει ἀνάγκη νά τραφεῖ. Χωρίς τήν Θεία Χάρη, πού πηγάζει ἀπό τήν μετοχή στήν Θεία Λειτουργία ἡ ψυχή δέν ἀντέχει περισσότερο ἀπό τρεῖς ἑβδομάδες. Ὅπως χωρίς σωματική τροφή τό σῶμα μας δέν ἀντέχει πάνω ἀπό 40-50 ἡμέρες. Εἶναι ἑπομένως ζήτημα ζωῆς καί θανάτου τό νά πηγαίνει κανείς τουλάχιστον στήν Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Ἄν δέν τό κάνει ἡ ψυχή του ἀδυνατίζει, ἀρρωσταίνει καί τελικά πεθαίνει τόν πνευματικό θάνατο. Ἔτσι κατανοοῦμε πῶς ἔχουμε γεμίσει μέ ψυχικές ἀρρώστειες, κατάθλιψη, ἀκηδία, ἀνασφάλειες, φοβίες, ἄχρηστους ἀνθρώπους, κινούμενα πτώματα· πού ζοῦν βιολογικά-σωματικά ἀλλά εἶναι νεκρωμένοι πνευματικά, διότι εἶναι «ἀφορισμένοι», δηλ. χωρισμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία, τήν πηγή τῆς Ζωῆς. Βεβαίως δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἤ ὁ Χριστός Μας, πού τούς ξέκοψε (ξεχώρισε) ἀπό τό Σῶμα Του, ἀλλά τό ἔκαναν μόνοι τους. Στερήθηκαν ἑκούσια τήν ἀναγκαία γιά τήν ψυχή τους τροφή, πού εἶναι ἡ Θεία Χάρη καί γιαυτό νεκρώθηκαν. Τά νεκρά-ξερά κλαδιά ἀπό μόνα τους πέφτουν-κόβονται ἀπό τό ἀμπέλι, ἀφοῦ δέν δέχονται τούς ζωτικούς χυμούς, πού ἔρχονται ἀπό τόν κεντρικό κορμό. Ὅποιος «ἀφορίζεται», δηλ. ἑκούσια καί ἀδικαιολόγητα δέν πηγαίνει νά λειτουργηθεῖ, ἀλλά ξεχωρίζει τόν ἑαυτό του ἀπό τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀναγκαστικά πεθαίνει.

Ὅμως..., δόξα τῷ Θεῷ, πού, χάρις στήν Θεία Φιλανθρωπία, ὑπάρχει ἡ μετάνοια δηλ. ἡ ἀνάσταση τοῦ νεκρωμένου πνευματικά ἀνθρώπου, διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Μετανοίας-Ἐξομολογήσεως. Μπορεῖ καί ὁ «ἀλειτούργητος» ἐάν θελήσει, νά ἐπανενταχθεῖ στό Ἐκκλησιαστικό Σῶμα, διά τῆς συμμετοχῆς του στό Βάπτισμα τῶν Δακρύων, πού εἶναι ἡ Μετάνοια.

Ἄς λειτουργούμαστε λοιπόν ὅσο μποροῦμε συχνότερα καί ἄς κοινωνοῦμε, εἰ δυνατόν καί κάθε ἡμέρα, ὅπως οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, μέ τήν ἄδεια βεβαίως τοῦ Πνευματικοῦ μας.

Ἄς ἀγνοήσουμε αὐτούς πού «σκανδαλίζονται», διότι κοινωνοῦμε τάχατες πολύ συχνά. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί κοινωνοῦσαν καθημερινά. Μακάρι νά ἐπιστρέψουμε στήν γνήσια Ὀρθόδοξη πρακτική ἐκείνων.

 Ὅταν κοινωνοῦμε συχνά δέν τό κάνουμε διότι εἴμαστε ἄξιοι, ἀλλά ἀκριβῶς γιά νά γίνουμε ἄξιοι. Τό κάνουμε διότι εἴμαστε ἀσθενεῖς καί χρειαζόμαστε τό πιό ἰσχυρό φάρμακο πού ὑπάρχει γιά τήν ψυχική θεραπεία μας: Τόν Ἴδιο τόν Κύριο Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ (Β΄ ΜΕΡΟΣ) Συνοπτικός βίος ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα.

«Στὸν πνευματικὸ χῶρο τῆς θείας Λειτουργίας μᾶς εἰσάγει ἀριστοτεχνικὰ ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας, μεγάλος μυστικὸς θεολόγος καὶ κορυφαῖος θεωρητικός τῆς λειτουργικοπνευματικῆς ζωῆς, ὁ σημαντικότερος ἐκπρόσωπος τοῦ ὀρθόδοξου ἀνθρωπισμοῦ τοῦ 14ου αἰώνα.  

Γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη γύρω στὰ 1322. Ἀνατράφηκε χριστιανικὰ ἀπὸ τὴν εὐσεβῆ μητέρα του, ἡ ὁποία μετὰ τὴ χηρεία της (1363) ἔγινε μοναχή. Ὁ Ἅγιος  διδάχθηκε τὰ ἐγκύκλια γράμματα ἀπὸ τὸν λόγιο θεῖο του Νεῖλο Καβάσιλα, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἀναδείχθηκε σὲ μητροπολίτη Θεσσαλονίκης (1361-1363).

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος καλλιεργήθηκε πνευματικὰ μέσα στοὺς ἡσυχαστικοὺς κύκλους τῆς γενέτειράς του, ποὺ διευθύνονταν ἀπὸ τὸ μαθητὴ τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτη Ἰσίδωρο, τὸν κατοπινὸ οἰκουμενικὸ πατριάρχη (1347-1349).

 Γιὰ ἑφτὰ περίπου χρόνια (1335-1342) σπούδασε στὴν Κωνσταντινούπολη φιλοσοφία, θεολογία, ρητορική, νομική, μαθηματικὰ καὶ ἀστρονομία.

 Στὴν πατρίδα του ξαναβρέθηκε στὰ χρόνια τῆς ἐπαναστάσεως καὶ κυριαρχίας τῶν Ζηλωτῶν (1342-1349)[2], παίρνοντας ἐνεργὸ μέρος στὶς πολιτικὲς ζυμώσεις. Ἐπίσης ξαναβρέθηκε στήν Θεσσαλονίκη καὶ στὰ 1363-1364 γιὰ οἰκογενειακὲς ὑποθέσεις.

Τὸ ὑπόλοιπο καὶ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του τὸ πέρασε στὴ Βασιλεύουσα, ὅπου, πέρα ἀπὸ τὴν ἐνασχόλησή του μὲ τὰ κοινὰ πράγματα -κοντὰ στ ἄλλα διετέλεσε καὶ σύμβουλος τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνοῦ (1347-1355)-, ἐπιδόθηκε σὲ περαιτέρω μελέτες καὶ στὴ συγγραφή. Τελικά, πάντως, ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὰ ἐγκόσμια καί, καθὼς φαίνεται, ἔγινε μοναχός, ἴσως καὶ κληρικός. Κοιμήθηκε εἰρηνικὰ μετὰ τὸ 1391, πιθανότατα στὴ μονὴ τῶν Μαγγάνων.

 Στὴν τελευταία καὶ ὥριμη περίοδο τῆς ζωῆς τοῦ ἱεροῦ Καβάσιλα ἀνήκουν τὰ δυὸ κύρια πνευματικά του ἔργα, «Εἰς τὴν θείαν λειτουργίαν» καὶ «Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς», ποὺ εἶναι ἀπὸ τὰ λαμπρότερα κείμενα τῆς χριστιανικῆς γραμματείας. 

Ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ ἁγίου ἀνοίγει τὰ πνευματικά μας μάτια, κάνοντάς μας ἱκανοὺς νὰ πλησιάσουμε μὲ αἴσθηση ψυχῆς τὴ Θεία Λειτουργία καὶ νὰ γίνουμε οὐσιαστικοὶ συμμέτοχοί της, ὄχι παθητικοὶ θεατές της. Ἔτσι θὰ μπορέσουμε ν ἀνταποκριθοῦμε μὲ ἐπίγνωση στὸ εὐφρόσυνο κάλεσμα ποὺ ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία ἐπαναλαμβάνει σὲ κάθε εὐχαριστιακή της σύναξη: «Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος»[3].

Σχόλιο: Ἡ Θεία Λειτουργία δέν πρέπει νά εἶναι ἕνα ἁπλό ἀκρόαμα ἤ θέαμα.  Εἴμαστε λογικά πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ καί κύτταρα τοῦ Σώματός του. Ὁ ἱερουργός πού εἶναι εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ, εἰκονίζει τόν Χριστό πού εἶναι ἡ Κεφαλή αὐτοῦ τοῦ Σώματος. Ἡ Λατρεία εἶναι πράξη ὅλου τοῦ Σώματος καί ὄχι μόνο τοῦ ἱερέα ἤ τοῦ ἱερέα καί τῶν ψαλτῶν. Στή Θεία Λειτουργία συλλειτουργοῦμε ὅλοι μέ τόν ἱερουργό καί δέν βλέπουμε ἤ ἀκοῦμε, ἁπλῶς τά τελούμενα γιαυτό καί δέν μποροῦν νά μετέχουν ἄνθρωποι, πού δέν εἶναι ὀργανικά ἐνταγμένοι στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ (δηλ. ἀβάπτιστοι ἤ «ἀφορισμένοι» λόγῳ κάποιου ἐπιτιμίου). Συμπροσφέρουμε καί συμπροσφερόμεθα στόν Θεό Πατέρα καί ζοῦμε τό Μυστήριο τῆς Ἁγιοτριαδικῆς Θεοφάνειας, πού εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. Γιά τοῦτο ἀπαιτεῖται νά ἔχουμε ἀγωνιστική πορεία πνευματική καί νά ζοῦμε τουλάχιστον τήν κάθαρση, ἄν ὄχι τό φωτισμό στήν ζωή μας μέσα στήν Ἐκκλησία. Χρειάζεται προετοιμασία γιά νά μετάσχουμε σωστά στήν Θεία Ἱερουργία. (Βλ. Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου, Τί εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία καί πῶς θά τή ζήσουμε, σελ. 91-129).

 ΠΡΟΟΙΜΙΟ (Ἐπιλογή ἀπό τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Νικολάου: Εἰς τήν  Θείαν Λειτουργίαν).

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ

Ἔργο τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ μεταβολὴ τῶν δώρων ποὺ προσφέρουν οἱ πιστοί – τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου – σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Καὶ σκοπὸς της εἶναι ὁ ἁγιασμὸς τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ Θεία Μετάληψη ἀποκομίζουν τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους, τὴν κληρονομία τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ κάθε πνευματικὸ ἀγαθό.

Σ΄ αὐτὸ τὸ ἔργο καὶ τὸ σκοπὸ συμβάλλουν οἱ προσευχές, οἱ ψαλμωδίες, τὰ ἁγιογραφικὰ ἀναγνώσματα καὶ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ τελοῦνται καὶ λέγονται στὴ διάρκεια τῆς Λειτουργίας. Μέσα σὲ αὐτὰ εἶναι σὰν νὰ βλέπουμε σὲ ἕνα πίνακα ζωγραφισμένη ὁλόκληρη τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὡς τὸ τέλος της. Γιατί ὁ καθαγιασμὸς τῶν δώρων, ἡ ἴδια δηλαδὴ ἡ θυσία, διακηρύσσει τὸν θάνατο, τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ἀνάληψή Του, καθὼς τὰ δῶρα αὐτά μεταβάλλονται στὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου· (ἡ Θεία Λειτουργία διακηρύσσει) τὴν ἔλευσή Του στὸν κόσμο, τὴ δημόσια ἐμφάνισή Του, τὰ θαύματα καὶ τὴ διδασκαλία Του. Κι ἐκεῖνα ποὺ ἕπονται τῆς θυσίας, συμβολίζουν τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς Ἀποστόλους, τὴν ἐπιστροφὴ τῶν ἀνθρώπων στὸ Θεὸ καὶ τὴν κοινωνία τους μαζί Του.

Οἱ πιστοὶ ποὺ ἐκκλησιάζονται καὶ συμμετέχουν σὲ ὅλα αὐτὰ μὲ προσηλωμένο τὸ νοῦ, γίνονται πιὸ σταθεροὶ στὴν πίστη, πιὸ θερμοὶ στὴν εὐλάβεια καὶ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸν Θεό. Μὲ τέτοιες λοιπὸν διαθέσεις ἀξιώνονται νὰ πλησιάσουν καὶ τὴ φωτιὰ τῶν μυστηρίων καὶ νὰ μεταλάβουν μὲ κάθε ἀσφάλεια καὶ οἰκειότητα.

Αὐτὸ εἶναι συνοπτικὰ τὸ νόημα τῆς Θείας Λειτουργίας».

Δίδαγμα: Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ σπουδαιότερη πράξη πού μπορεῖ νά κάνει ὁ ἄνθρωπος στή ζωή του. Δι’ αὐτῆς καθαρίζεται, φωτίζεται καί θεώνεται· σταθεροποιεῖται στήν πίστη καί προοδεύει στήν εὐλάβεια καί τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ἄς τό κάνουμε σκοπό κύριο στή ζωή μας νά μετέχουμε ὅσο πιό τάκτικά εἶναι δυνατόν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

π. Σάββας

http://hristospanagia.blogspot.com/

---

[1] Πηγή κειμένου: Ἱερά Μονή Παρακλήτου.

[2] Γιά τό τί ἦταν οἱ Ζηλωτές δές στό: http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/metallinos_14c.html

[3] Πηγή κειμένου: Ἱερά Μονή Παρακλήτου.

17 Ιουλίου Συναξαριστής Μαρίνης Μεγαλομάρτυρος, Σπεράτου και Βερονίκης, Ευφρασίου Επισκόπου, των Οσίων Κυρίλλου, Μεθοδίου, Κλήμη, Σάββα, Αγγελαρίου, Γορασδών και Ναούμ.

Ἡ Ἁγία Μαρίνα ἡ Μεγαλομάρτυς

Γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Κλαυδίου τοῦ Β’, τὸ 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετὰ τὴ γέννησή της, ἡ μητέρα της πέθανε, καὶ ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, ποὺ ἦταν Ἱερέας τῶν εἰδώλων, τὴν ἀνέθεσε σὲ μία χριστιανὴ γυναίκα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Μαρίνα διδάχθηκε τὸν Χριστό.
Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, ἀποκαλύπτει στὸν πατέρα της ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἔκπληκτος αὐτὸς ἀπ’ αὐτὸ ποὺ ἄκουσε, μὲ μίσος τὴν διέγραψε ἀπὸ παιδί του. Τὸ γεγονὸς αὐτό, μαθεύτηκε ἀμέσως καὶ ἔτσι ὁ ἡγεμόνας τῆς περιοχῆς διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν καὶ νὰ τὴν φέρουν ἐνώπιόν του. Ἀμέσως θαμπώθηκε ἀπὸ τὴν ὀμορφιά της. Τὴν ρώτησε ποὶα εἶναι καὶ ποὶα εἶναι ἡ πίστη της καὶ αὐτὴ τοῦ ἀπάντησε ὅτι ὀνομάζεται Μαρίνα καὶ εἶναι χριστιανὴ καὶ ὅτι εἶναι γέννημα θρέμμα τῆς Πισιδίας. Τότε ὁ ἡγεμόνας προσπάθησε νὰ τὴν πείσει νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη της. Ἡ Ἁγία ὅμως δὲν δέχτηκε.
Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ τύραννος πρόσταξε καὶ τὴν ὑπέβαλαν σὲ βασανιστήρια φρικτὰ καὶ ἀφοῦ τὶς κατέσκισαν τὶς σάρκες, τὴν ἔριξαν στὴν φυλακή.

Μέσα στὴν φυλακὴ μάλιστα συνέβη τὸ ἑξῆς: ὁ διάβολος μεταμορφωμένος σὲ ἄγριο δράκοντα, προσπάθησε νὰ κάνει τὴν Ἁγία νὰ φοβηθεῖ. Αὐτὴ ὅμως προσευχήθηκε στὸν Θεὸ καὶ ἀμέσως ὁ δράκοντας ἄλλαξε μορφὴ καὶ ἔγινε ἕνας μαῦρος σκύλος καὶ τότε ἡ Ἁγία ἅρπαξε ἕνα σφυρὶ καὶ χτυπώντας τον στὸ κεφάλι καὶ τὴν ράχη τὸν ταπείνωσε. Στὴ συνέχεια ὁ ἡγεμόνας διέταξε καὶ τὴν ἔφεραν πάλι μπροστά του. Παρὰ τὶς πιέσεις του, ἡ ἁγία παρέμεινε ἀκλόνητη.
Ἔτσι ὑποβλήθηκε σὲ νέα βασανιστήρια μέχρι ποὺ ἀποκεφαλίστηκε λαμβάνοντας τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος· τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρόν, κατεπάτησας στερρῶς, ὀφθέντα σοι Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ, τῶν ἰαμάτων τὰ χαρίσματα.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, ἀκηράτοις στέμμασιν, ἐστεφανώθης Μαρίνα· αἵμασι, τοῦ μαρτυρίου δὲ φοινιχθεῖσα, θαύμασι, κατελαμπρύνθης τῶν ἰαμάτων, καὶ τῆς νίκης τὰ βραβεῖα, ἐδέξω Μάρτυς, χειρὶ τοῦ Κτίστου σου.

Μεγαλυνάριον
Τὴν λαμπάδα πάντες τὴν φαεινήν, καὶ τῆς παρθενίας, τὸν ἀσύληπτον θησαυρόν, τὴν νύμφην Κυρίου, καὶ ἄσπιλον ἀμνάδα, Μαρίναν τὴν ἁγίαν, ὕμνοις τιμήσωμεν.




Οἱ Ἅγιοι Σπεράτος καὶ Βερονίκη (ἢ Βηρονίκη)

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τῶν Ἁγίων.





Ὁ Ἅγιος Εὐφράσιος Ἐπίσκοπος Ἰωνοπόλεως

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.




Οἱ Ὅσιοι Κύριλλος, Μεθόδιος, Κλήμης, Σάββας, Ἀγγελάριος, Γορασδῶν καὶ Ναούμ

Τοὺς γνωστοὺς αὐτοὺς Ἱεραποστόλους τῶν Σλάβων, ποὺ τὴ μνήμη τους συναντᾶμε μεμονωμένα, αὐθαίρετα δημιούργησε κοινὴ γιορτὴ ὁ ἱερομόναχος Γρηγόριος Μοσχοπολίτης, συνέταξε μάλιστα καὶ κοινὴ Ἀκολουθία γι’ αὐτούς.

Μέγας Συναξαριστής
 http://anavaseis.blogspot.com/2010/07/17.html

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ (1977-1996). ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΔΕΧΘΗΚΕ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΑΣΩΝΙΑ ΤΟ ΟΧΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

vfilip | 

Η μασωνία στο πολιτικό επίπεδο και ο οικουμενισμός στις θρησκείες θα είναι το υπόβαθρο που θα πατήσει ο αντίχριστος όταν έλθει . Αυτά ο λέει ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος σε μια ιστορική του ομιλία το 1991 .
19 χρόνια αργότερα βλέπουμε πόσο πιο αληθινά είναι τα λόγια του . Το 1991 δεν ήταν απόλυτα αντιληπτό τι εστί οικουμενισμός , σήμερα όμως η παναίρεση αυτή που θα είναι και η τελευταία που θα ταλαιπωρήσει τον κόσμο πριν την ελευση του αντιχρίστου έχει κυριαρχήσει και έχουν πιαστεί στα δίχτυα σας και οι εκλεκτοί . Σήμερα χειροπιαστά βλέπουμε μεγαλόσχημους κληρικούς να έχουν προσχωρήσει σε αυτήν και προφασιζόμενοι την αγάπη μεταξύ ετερόδοξων να οδηγούνται στην πλάνη και στο ψεύδος .

ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ (Γέροντος Πορφυρίου)(mp3)-Ὁμιλία Α΄

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 5-07-09