Η "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία"

Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ»

του Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ. Έ. επί των αιρέσεων

Η «Νέα Εποχή του Υδροχόου» είναι γέννημα και θρέμμα της Θεοσοφικής Σχο­λής της αποκρυφίστριας Έλενας Πέτροβνας Μπλαβάτσκυ. Τον όρο αυτό με την σημερινή του έννοια χρησιμοποιεί και η «σχισματική» θεοσοφίστρια-αποκρυφίστρια Άλικη Μπέιλυ (Beiley)¹, ήδη από το 1920. Τα «μηνύματα», που όπως υποστη­ρίζει, ελάμβανε η Μπέιλυ δήθεν από ένα Δάσκαλο, ονομαζόμενο «ο Θιβετιανός» (μαθητής κατά την θεοσοφική διδασκα­λία του Dywal Khul), τα κατέγραψε σε μια σειρά βιβλίων της, μεταξύ των οποίων εί­ναι και το βιβλίο με τον τίτλο «Η επανεμφάνισις του Χριστού». Στα «μηνύματα» αυτά συμπεριλαμβάνεται και η εντολή για την ανάγκη εγκαθίδρυσης μιας «Νέας Παγκοσμίας Θρησκείας», που να συνάδει και να εναρμονίζεται με τις δοξασίες και τα «πιστεύματα» της «Νέας Εποχής του Υδροχόου». Αυτή η «Νέα Παγκόσμια Θρη­σκεία» θα συνοδεύει την «επανεμφάνιση τον Χριστού της Νέας Εποχής» και κατά συνέπεια θα ασκείται από τους "πιστούς" του, αντικαθιστώντας κάθε άλλη θρησκεία και λατρεία που ασκείται σήμερα.

Ο «Χριστός» της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Προτού όμως προχωρήσουμε, για να δούμε ποια θα είναι, κατά την Μπέιλυ, αυ­τή η «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», πρέπει, να επισημάνουμε ότι ο θεοσοφικός «Χριστός» της Μπέιλυ ο «Χριστός» της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» ουδεμία σχέση έχει με τον Αληθινό Χριστό, τον Ιησού Χριστό των Ευαγγελίων. Ο «Χριστός» της Μπέιλυ είναι μια καθαρά νεοεποχίτικη-αποκρυφιστική εκδοχή του Χριστού, είναι ο «Υδροχοϊκός Χριστός». Ο «Χριστός» δεν εί­ναι πλέον πρόσωπο, αλλά μία κατάσταση, η «χριστική κατάστασις ή συνείδησις». Στο πιο πάνω βιβλίο της γράφει: «Υπάρχει μια διαρκώς μεγεθυνομένη και αναπτυσσόμε­νη πίστη ότι, εντός μας υπάρχει ο Χριστός, όπως υπήρχε και εντός του Διδασκάλου Ιησού και η πίστις αυτή θα μεταβάλη τα πράγματα του κόσμου, και ολόκληρη την στάση της άνθρωπότητος απέναντι της ζωής»². Και σε άλλο βιβλίο της γίνεται πιο σαφής: «Η ιδέα ενός προσωπικού Χριστού πρέπει να εκλείψει και να αντικαταστα­θεί από τον Χριστό σαν ζωή και ελπίδα για όλους μας»³.

Στην ίδια γραμμή βρίσκεται, βεβαίως, και η «προκάτοχος» της Μπέιλυ στην Θεο­σοφία Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ. Και γι' αυτήν, ο «Χριστός» είναι ο «κοσμικός Χριστός» και βρίσκεται μέσα σε κάθε άν­θρωπο. «Ο Χριστός», λέει η Μπλαβάτσκυ, «ο αληθινός εσωτερικός ΣΩΤΗΡ δεν είναι άνθρωπος, άλλά η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ μέσα σε κά­θε ανθρώπινη ύπαρξη»⁴. «Ο όρος "Χριστός" η "χριστική κατάσταση"», συνεχίζει, «ήταν πάντοτε συνώνυμος με τον όρο "Μαχατμική κατάσταση", δηλαδή ένωση του άνθρωπου με τη θεία αρχή μέσα τον. Όπως λέει ο Παύ­λος (Εφεσ. 3,17): "κατοικήσαι τον Χριστόν δια της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών". Που σημαίνει, "ώστε να βρείτε τον Χριστό μέσα στον εσωτερικό σας άνθρωπο μέσω της γνώσεως και όχι μέσω της πίστεως"» (sic)⁵.

Η «χριστική» αυτή κατάσταση κατα­λαμβάνεται κατά καιρούς από «Παγκόσμιους Αβατάρες» ή «Σωτήρες», ένας από τους οποίους υπήρξε και ο Ιησούς Χρι­στός, κατά την «Εποχή των Ιχθύων». Σή­μερα όμως άλλος είναι ο «ζων Χριστός», τον όποιον αποδέχεται και κηρύττει η «Νέα Εποχή». Γράφει η Μπέιλυ εν προ­κειμένω: «Ό,τι πρέπει να μας απασχόλη­ση είναι ο ζων, ο εν δράσει, ο σκεπτόμενος Χριστός και να ενθυμούμεθα πάντοτε ότι η ιστορία του Ευαγγελίου είναι αιωνίως αληθής και ότι χρειάζεται μόνον να ερμηνενθή εκ νέον, υπό το φως της θέσεως της εις την μακράν διαδοχήν των θείων αποκα­λύψεων. Μέρος αυτής της συνεχείας απο­τελεί η προ δύο χιλιάδων ετών αποστολή Τον επί της γης και δεν αποτελεί ιστορίαν χωριστήν, άσχετον με το παρελθόν, που υπογραμμίζει απλώς μίαν 33ετή περίοδον, χωρίς να παρέχη καμμίαν σαφή ελπίδα δια το μέλλον»⁶.

Τελικά, ο νεοεποχίτικος «Χριστός» της Μπέιλυ είναι ένας «Παγκόσμιος Εκπαιδευτής και αι Εκκλησίαι είναι απλώς μία από τας οδούς διδασκαλίας τας οποίας θα χρη­σιμοποίηση»⁷. «Υπό έποψιν θρησκείας μπορεί να είναι Χριστιανός ή Βουδιστής η και να μην έχη καμμίαν απολύτως θρησκείαν»⁸. Πάντως, η έλευση του «αποτελεί ένα πνευ­ματικόν συμβάν, που έρχεται προς ημάς δια να επιφέρη μεγάλας μεταβολάς ή μεγάλας επανορθώσεις, δια να εγκαινίαση ένα νέον πολιτισμόν»⁹.

Αυτός ο «Χριστός» θα είναι ο νέος «Αβατάρ», που έρχεται για να εγκαθιδρύσει την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», στην οποία θα συγχωνευθούν όλες οι θρησκείες. «Ο Χριστός δεν έχει θρησκευτικούς φραγμούς εις την συνείδησίν Του. Δεν Τον ενδιαφέρει ποίαν πίστιν ακολουθεί ο άνθρωπος». Και τούτο διότι μέχρι τώρα και «επί δύο χιλιά­δες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιε­ραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθητάς εξ όλων των θρησκειών»¹⁰.

Αυτός ο «Χριστός» είναι ο «Αναμενόμε­νος» της «Νέας Εποχής», που ταυτίζεται με τον Μαϊτρέγια, τον Βοδδισάττβα ή τον Ιμάμ Μαχντί. Ο «Χριστός» που θα έλθει, λέει, «δεν θα είναι όπως ο Χριστός που (κα­τά το φαινόμενον) μας εγκατέλειψε. Δεν θα είναι ο "άνθρωπος των θλίψεων", δεν θα είναι μια σιωπηλή, στοχαστική φυσιογνωμία˙ θα είναι ο Κήρυξ λόγων πνευματικών, που δεν θα έχουν ανάγκην ερμηνείας και ούτε θα τους δοθή εσφαλμένη ερμη­νεία, διότι Εκείνος θα είναι παρών δια να υποδεικνύη την αληθή έννοιαν... Επί δύο χι­λιάδες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθη­τάς εξ όλων των θρησκειών. Αναγνωρίζει και αγαπά εκείνους οι οποίοι δεν είναι μεν Χριστιανοί, άλλ' οι οποίοι διατηρούν την πίστιν των προς τους ιδρυτάς της θρη­σκείας των, τον Βούδδαν, τον Μωάμεθ και άλλονς»¹¹.

«Πρώτα άπ' όλα», γράφουν, «πρέπει να επανέλθουμε σ' ένα παλιό θέμα και να δηλώσουμε ξανά ότι ο Χριστός δεν είναι ένας Ιεροφάντης μεγαλόπρεπους αναστήματος που διαμένει κάπου έξω από το χονδροειδή υλικό κόσμο. Κατά πρώτο λόγο είναι ένα απρόσωπο, απεριόριστο Ον που εκδηλώνεται σαν Φως, Δύναμη, Ισχυρό πεδίο Ακτι­νοβολίας», Rijckenbrgh J.V., Ο ερχόμενος νέος άνθρωπος, σ. 30.

Αυτός λοιπόν ο «Χριστός» έρχεται για να εγκαθιδρύσει την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία».

 
Τα χαρακτηριστικά της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Ποια όμως θα είναι τα κύρια χαρακτηρι­στικά αυτής της «Νέας Παγκόσμιας Θρη­σκείας» και ποιοί οι τρόποι της επικράτη­σης της; Εδώ θα περιοριστούμε μόνο στα όσα γράφει η Αλ. Μπέιλυ στο πιο πάνω βιβλίο της (υπάρχουν βέβαια και πλήθος άλλων παρομοίων κειμένων εκφραστών της «Νέας Εποχής»).

Πρωτίστως, πρέπει να πούμε ότι για την «Νέα Εποχή», γενικώς, η δισχιλιετής εποχή του Χριστιανισμού θεωρείται ως εποχή περιορισμού, στενότητας, κυριαρ­χίας των εντολών, καταπίεσης, πολέμων, δίωξης των ελεύθερα σκεπτόμενων αν­θρώπων και καταστροφής της φύσης. Με την «Νέα Εποχή του Υδροχόου» εισερ­χόμαστε στην εποχή του φωτός, της αρμονίας, της δικαιοσύνης, «της αδελφότητος, της συναδελφότητος, της παγκοσμίου συνεργασίας και μιας ειρήνης, η οποία να βασίζεται εις ορθάς μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις»¹². Όλη αυτή η «ιδανική» κατά­σταση θα επιτευχθεί με την εγκαθίδρυ­ση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας», η οποία θα έχει τα χαρακτηριστικά τα απαραίτητα για την δημιουργία μιας «νέ­ας συνείδησης».

Ο «Χριστός», μαζί με την «Πνευματική Ιεραρχία», της οποίας ηγείται, δεν θα κα­ταστρέψουν «όλα όσα η ανθρωπότης έχει θεωρήσει μέχρι τούδε ως "αναγκαία δια την σωτηρίαν"... Όταν θα εμφανισθή και πάλιν ο Χριστός, τα επουσιώδη ασφαλώς θα εκλείψουν θα παραμείνουν εκείνα που θεμελιώνουν την πίστιν, επί των οποίων θα κατορθώση Αυτός να ανεγείρη την νέον εκείνην παγκόσμιον θρησκείαν, που όλοι οι άνθρωποι αναμένουν».

Ως «επουσιώδη», η Μπέιλυ θεωρεί και χαρακτηρίζει, βεβαίως, τα ουσιώση χαρα­κτηριστικά κάθε θρησκείας και ιδιαζόντως του Χριστιανισμού, στην κατάργηση των όποιων στοχεύει. Από την άλλη πλευρά, ως «εκείνα που θεμελιώνουν την πίστιν» ουσιαστικά εννοεί το συγκρητιστικό απο­τέλεσμα της συγχώνευσης διαφόρων θρη­σκευτικών «πίστεων» και «παραδόσεων», που συμφωνούν με τις αποκρυφιστικές δοξασίες της «Νέας Εποχής».

Κατά την Μπέιλυ, όπως και για κά­θε θεοσοφική και αποκρυφιστική ομάδα, όλες οι θρησκείες και οι «παραδόσεις» είναι ίδιες. Είναι «ατραποί», διαφορετικά μονοπάτια, που ξεκινούν από την ίδια «πηγή» και καταλήγουν στο ίδιο αποτέ­λεσμα. Γράφει χαρακτηριστικά η Μπέιλυ: «Αι Εκκλησίαι της Δύσεως επίσης, χρειά­ζονται και αύται ν' αντιληφθούν ότι, κατά βασιν, δεν υπάρχει ειμή μία και μόνη Εκ­κλησία, πλην δεν είναι ανάγκη η μία αυτή Εκκλησία να είναι ο ορθόδοξος Χριστιανι­κός θεσμός ο Θεός εργάζεται κατά τρό­πους πολλούς, δια πολλών πίστεων και δια πολλών θρησκευμάτων δια της ενώσεως των θ' αποκαλυφθή η πληρότης της αλη­θείας. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που επιβάλλουν την εξάλειψιν των επου­σιωδών διδασκαλιών και, με την υπογράμμισιν εκείνων που ενισχύουν την ενότητα των, θ' αποκαλυφθή η πληρότης της αλη­θείας. Αυτό ακριβώς θα κάμη η νέα παγ­κόσμιος θρησκεία και η επιτέλεσις αυτού του έργου θα προχώρηση γρήγορα με την επανεμφάνισιν του Χριστού»¹⁴.

Και σε άλλο βιβλίο της η Μπέιλυ επανα­λαμβάνει: «Οι εκπρόσωποι όλων των πίστε­ων συναντώνται σήμερα για να συζητήσουν την δυνατότητα ευρέσεως μιας βάσεως τέ­τοιας παγκοσμιότητος και αλήθειας πάνω στην οποία να μπορούν να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι και στην οποία να μπορεί να βα­σισθεί η ερχόμενη παγκόσμια θρησκεία»¹⁵.

Συνοψίζοντας τις θέσεις της Μπέιλυ, ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, γράφει: «Πί­σω λοιπόν, από κάθε θρησκεία, χριστιανι­κή, βουδιστική, μωαμεθανική, ροδοσταυρική, θεοσοφική, αποκρυφιστική, κρύβεται η ίδια "Πηγή" και η ίδια "Σοφία". Η καθεμιά από αυτές αποτελεί ξεχωριστό δρόμο, που προσαρμόζεται στην ιδιοσυγκρασία του κα­θενός. Γι' αυτό, και οι "ερευνητές της αλή­θειας", καθώς προχωρούν, "εξαλείφουν ό,τι είναι επουσιώδες", καταλήγουν σε "ένα εσώτερο σώμα αληθειών, που είναι το ίδιο σε κάθε θρησκεία". Αυτό η κίνηση το αποκαλεί "αποκρυφισμό" και "επιστήμη εκείνου που είναι κρυμμένο και καλυμμένο"»¹⁶.

Η Μπέιλυ καταγράφει στο βιβλίο της και πως οραματίζεται την «Νέα Παγκό­σμια Θρησκεία»: «Οραματιζόμεθα ωσαύ­τως μίαν νέαν και ζωτικήν παγκόσμιον θρησκείαν, μίαν πίστιν καθολικήν η οποία θα έχη τας ρίζας της εις το παρελθόν, άλ­λα θ' αποσαφηνίζη την ανατέλλουσαν νέαν ωραιότητα και την επερχομένην ζωτικήν αποκάλυψιν»¹⁷.

Στην διαδικασία για την εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» θεμε­λιώδη ρόλο διαδραματίζει η «Πνευματι­κή Ιεραρχία». Όσοι αποτελούν αυτή την «Πνευματική Ιεραρχία» είναι οι «Πνευμα­τικοί Εκτελεσταί του Σχεδίου του Θεού» και είναι ενταγμένοι στον «Νέον Όμιλον Εξυπηρετητών του Κόσμου... Άλλοι Τους ονομάζουν Πνευματικήν Ιραρχίαν, άλλοι Κατοικίαν του Φωτός, Κέντρον όπου ευρί­σκονται οι Διδάσκαλοι της Σοφίας, Μεγάλην Λευκήν Στοάν»¹⁸.

Στην προσπάθεια αυτή, λέει η Μπέι­λυ, πρέπει να επιδιωχθεί, άφ' ενός μεν, η αλλαγή της περί Θεού ιδέας, την οποία μέχρι σήμερα διδάσκει στους ανθρώπους η Εκκλησία και η αποδοχή της «συνεχείας της θείας αποκαλύψεως» και, άφ' ετέρου, η παραδοχή «του Νόμου της Αναγεννήσεως και του Νόμου της Αιτίας και του Αποτελέ­σματος», δηλαδή της ινδουιστικής και νεοεποχίτικης δοξασίας της μετενσάρκωσης και του κάρμα¹⁹.

Κατά την Μπέιλυ, ήδη από τις μέρες της (πέθανε το έτος 1949) η σημερινή αν­θρωπότητα έχει κατάλληλα προετοιμα­σθεί, ώστε να αποδεχθεί αυτή την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία»: «Βραδέως σήμε­ρον, η ιδέα μιας παγκοσμίου θρησκείας και η ανάγκη της εμφανίσεως της, γίνεται ευ­ρέως επιθυμητή και εργασία συντελείται δια την πραγματοποίησίν της. Η συγχώνευσις των πίστεων αποτελεί τώρα έδα­φος συζητήσεων. Της νέας παγκοσμίου θρησκείας τα βάθρα θα τα καθορίσουν όσοι εργάζονται εις τον τομέα της θρη­σκείας. Αυτό είναι το έργον στοργικής συν­θέσεως και θα υπογραμμίζη την ενότητα και την συναδελφότητα του πνεύματος. Η ομάς αυτή εργατών, είναι, υπό ωρισμένην έννοιαν αγωγός της δραστηριότητος του Χριστού, του Παγκοσμίου Εκπαιδευτού. Την εξέδραν της νέας παγκοσμίου θρησκεί­ας θα την κατασκευάσουν πολλαί ομάδες, αι οποίαι εργάζονται υπό τας εμπνεύσεις του Χριστού»²⁰.

Τρόποι εγκαθίδρυσης της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας".

Για την επιβολή και την εγκαθίδρυ­ση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" η Μπέϊλυ υποδεικνύει "τας μεγάλας γενικάς γραμμάς" και μερικούς "πρακτικούς" τρό­πους, τους οποίους θεωρεί απαραίτητους.

Πρώτο όμως μέλημα της Μπέϊλυ είναι να "ξεκαθαρίσει" ότι στην "Νέα Παγκό­σμια Θρησκεία" δεν έχει θέση η "προσευ­χή" και η "λατρεία", όπως αυτές ασκούν­ται μέχρι σήμερα. Αντ' αυτών εισάγεται η "επιστήμη της Επικλήσεως" ("Μεγάλη Επίκλησις", με τα τρία είδη της) και της "Προκλήσεως". Το έργο της "Επικλήσε­ως", το οποίο "είναι η κλείς της μελλούσης παγκοσμίου θρησκείας", θα εκτελείται μεν από εξασκημένες προς τούτο "μάζες αν­θρώπων", όμως θα αποτελεί κυρίως έργο εμπείρων ατόμων "που έχουν εκγυμνάσει τον νουν των διά του ορθού διαλογισμού, που γνωρίζουν την δύναμιν των μαγικών τύπων, των μαντραμς η μαγικών επωδών και των επικλήσεων και οι οποίοι εργάζον­ται συνειδητώς"^[21].

Η αντικατάσταση της προσευχής με τον διαλογισμό και η σύνδεση τούτου με τα ινδουϊστικά "μάντραμς", τους "μαγικούς τύ­πους" και τις "μαγικές επωδούς", αποκαλύ­πτουν κατά τον πλέον σαφή και κατηγορη­ματικό τρόπο τον μαγικό, αποκρυφιστικό και αντιχριστιανικό χαρακτήρα της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας".

Στην συνέχεια η Μπέϊλυ προτείνει και "πρακτικούς" τρόπους, με τους οποίους θα επιτευχθεί η εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας". Μεταξύ αυτών, ιδιαίτερη σημασία και προτεραιότητα δίνει στην καθιέρωση τριών μεγάλων "κυρίων" εορτών της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκεί­ας" και βεβαίως, ως γνήσιο τέκνο της "Νέ­ας Εποχής", τις συνδέει με την αστρολογία και τον ζωδιακό κύκλο. "Η θέσπισις μερι­κών μεγαλειτέρων εορτών εν σχέσει με την Σελήνην και, εις μικρότερον βαθμόν με τον Ζωδιακόν, θα προκαλέση την ενίσχυσιν του πνεύματος της επικλήσεως και την, συνε­πεία τούτου, εισροήν των προκαλουμένων επιρροών"^[22]. Η θέσπιση αυτών των τριών "κυρίων" και παγκοσμίων εορτών θα δη­μιουργήσει μία "ομοιομορφία εις τα τυπικά των θρησκειών του κόσμου", λέει η Μπέϊλυ, "θα βοηθήση τους ανθρώπους παντού να ενισχυθούν αμοιβαίως εις το έργον των και να ισχυροποιήσουν εις μέγαν βαθμόν τα ρεύ­ματα της σκέψεως, που κατευθύνονται προς τας Πνευματικάς Ζωάς, που αναμένουν. Επί του παρόντος, η Χριστιανική θρησκεία έχει τας μεγάλας εορτάς, οι Βουδδισταί εορτά­ζουν την σειραν των διαφόρων ιδικών των πνευματικών γεγονότων, και οι Ινδουϊσταί έχουν και εκείνοι άλλον κατάλογον αγί­ων ημερών. Εις τον κόσμον του μέλλοντος, όταν θα όργανωθή, όλοι οι με πνευματικάς προθέσεις και τάσεις ανθρωποι παντού, θα εορτάζουν τας ιδίας αγίας ημέρας. Αυτό θα επιφέρη την συγκέντρωσιν και εναποθήκευσιν των πνευματικών πόρων και μίαν κοινήν πνευματικήν προσπάθειαν, επί πλέον δε και την ταυτόχρονον πνευματικήν έπίκλησιν. Η δνναμικότης ενός τοιούτου γεγονότος είναι προφανής"²³.

Με το σχέδιο αυτό, που προτείνει η Μπέ­ϊλυ, δεν θα υπάρχουν πλέον ξεχωριστές εορτές για κάθε θρησκεία, αλλά όλοι μαζί θα εορτάζουν "γεγονότα" των διαφόρων "παραδόσεων", μέσα βεβαίως σε έναν τε­ρατώδη θρησκευτικό συγκρητισμό-χοανη, ο οποίος είναι προφανές ότι ανατρέπει ολόκληρη την χριστιανική διδασκαλία και την πίστη στην μοναδικότητα του Ιησού Χριστού.

Συγκεκριμένα, η Μπέϊλυ "υποδεικνύ­ει" τρεις κατ' έτος "κύριες εορτές" προ­σπαθώντας συγχρόνως να "προφητεύση", όπως γράφει, "την φύσιν των παγκοσμίων εορτών του μέλλοντος". Οι "κύριες" αυτές εορτές θα συμπίπτουν με τρείς διαδοχικές πανσελήνους των μηνών Απριλίου, Μαΐ­ου και Ιουνίου. Με βάση αυτές τις "κύριες εορτές" θα καθιερωθούν και άλλες μικρό­τερες κοινές για όλους εορτές, οι όποιες θα καλύπτουν ολόκληρο τον ζωδιακό κύκλο. Οι τρεις "κύριες εορτές" θα είναι οι ακό­λουθες:

α) Η "Εορτή του Πάσχα". "Είναι η εορτή του ανασταντος, ζώντος Χριστού, του Εκπαιδευτού όλων των ανθρώπων, του Αρχηγού της Πνευματικής Ιεραρχίας... Η εορτή καθορίζεται παντοτε από την ήμερομηνίαν της πρώτης Πανσελήνου της ανοίξε­ως και αποτελεί την μεγάλην Χριστιανικήν Εορτήν της Δύσεως"²⁴.

Βεβαίως, εδώ ο αναγνώστης δεν πρέ­πει να παραπλανηθεί από την χρήση των όρων "ανασταντος", "Χριστός" και "Χρι­στιανική Εορτή". Ο όρος "Χριστός" της Μπέϊλυ συνοδεύεται από τον κατηγορη­ματικό προσδιορισμό "ζων". Τούτο σημαί­νει ότι δεν εννοείται ο ιστορικός Ιησούς Χριστός, αλλά ο "ζων" σήμερα "Χριστός" της "Νέας Εποχής" -και εν προκειμένω ο "Χριστός" της Θεοσοφίας και του Αποκρυ­φισμού- που μπορεί να είναι ο Μαϊτρέγια η κάποιος άλλος ζωντανός δήθεν "Χριστός", δηλαδή μιά "χριστική κατάστασις". Γι' αυ­τό και ο "Χριστός" αυτός προσδιορίζεται ως "Εκπαιδευτής όλων των ανθρώπων" και ως "Αρχηγός της Πνευματικής Ιεραρ­χίας". Επομένως, Η "Εορτή του Πάσχα" της Μπέϊλυ δεν έχει καμμία σχέση με το Χριστιανικό Πάσχα και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Τόσον η χρήση του όρου "Εορτή του Πάσχα", όσο και η σύνδεση του με την πανσέληνο της εαρινής ισημε­ρίας είναι παραπλανητικά.

β) Η "Εορτή του Βεσάχ". "Είναι η εορτή του Βούδδα, του Πνευματικού Μεσολαβητού μεταξύ του υψίστου πνευματικού κέντρου της Σαμπάλλας και της Ιεραρχίας... Η εορ­τή αυτή θα καθορίζεται παντοτε εν σχέσει προς την Πανσέληνον του Μαΐου, όπως συμ­βαίνει και σήμερον. Είναι η μεγάλη εορτή της Ανατολής"²⁵.

Κατά την εορτή αυτή , λέει η Μπέϊλυ, "ανά παν έτος (κατά την έορτήν του Βεσάκ, της Πανσελήνου του Μαΐου), ο Βούδας επι­κοινωνεί με την ανθρωπότητα, διά του Χρι­στού και της συγκεντρωμένης και με προσοχήν παρακολουθούσης Ιεραρχίας"²⁶.

Η Μπέϊλυ μεταφέρει και ένα "παλαιό θρύλο, ο όποιος έχει σήμερον εφαρμογήν και παρέχει την κλείδα των σχέσεων του Χριστού με τον Βούδδαν", σύμφωνα με τον οποίο, "υπό συμβολικήν μορφήν", ο Βούδδας, όταν έφθασε στην φώτιση "προέβλε­ψε την εποχήν κατά την οποίαν ο Αδελφός Του, ο Χριστός, θα ειργάζετο εις το έργον της Μεγάλης Υπηρεσίας" και για να βοη­θήσει τον "Χριστόν", "αφήκεν οπίσω Του (προς χρήσιν του Χριστού), εκείνο που φέρει το μυστηριώδες όνομα "τα ενδύματα Του". Εκληροδότησε και αφήκε εις κάποιο μέρος ασφαλές, το σύνολον της συναισθηματικής- διαισθητικής Του φύσεως, εκείνο το "οποίον μερικοί ονομάζουν αστρικόν σώμα, καθώς και το σύνολον της γνώσεως και της σκέψε­ως Του, που ονομάζεται ο νους η το νοητικόν Τον σώμα"²⁷.

Κατά συνέπεια, και η εορτή αύτη του βουδιστικού Βεσάχ σχετίζεται και συνδέε­ται με τον "Χριστό", όπως τον θέλει και τον φαντάζεται η "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" της Μπέϊλυ.

γ) Η τρίτη "κυρία" παγκόσμια εορτή εί­ναι η "Εορτή της Καλής Θελήσεως". "Αύ­τη θα είναι η εορτή τον Πνεύματος της ανθρωπότητος... και θα είναι αφιερωμένη εις την έκφρασιν ορθών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Η Εορτή αυτή θα καθορίζεται κατ' έτος εν σχέσει με την Πανσέληνον του Ιουνίου. Θα είναι η ημέρα κατά την οποίαν θ' αναγνωρίζωνται η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος... Κατ' έτος, κατά την ημέραν αυτήν, ο Χριστός κηρύσσει την τελευταίαν ομιλίαν του Βούδδα ενώπιον της σνγκεντρωμένης Ιεραρχίας"²⁸.

Κατά την εορτή αυτή, λοιπόν, θα εορτά­ζεται "η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος". Δηλαδή θα λατρεύεται η θεοποιημένη ανθρώπινη φύση, αφού, κατά την "Νέα Εποχή", ο ανθρωπος είναι κατ' ουσίαν "θεός", "εκροή" η "εκδήλωση" του "θεού", μέρος του συμπαντικού "Ενός" ή "Όλου".

Αυτές οι τρεις εορτές , συμπληρώνει η Μπέϊλυ, αν και δεν συσχετίζονται μετα­ξύ τους, ήδη εορτάζονται σήμερα, αλλά χωριστά η καθεμιά. Όμως, "Η ημέρα καθ' ην και αι τρεις αύται Εορταί θα τηρούν­ται καθ' όλον τον κόσμον πλησιάζει και δι' αυτών μία μεγάλη πνενματική ενότης θα επιτευχθή και τα αποτελέσματα της Με­γάλης Προσεγγίσεως, που ευρίσκεται τόσον πλησίον μας κατ' αυτήν την εποχήν, θα στα­θεροποιηθούν με την χρήσιν της ομαδικής επικλήσεως της ανθρωπότητος καθ' όλον τον πλανήτην"²⁹.

Με βάση αυτές τις "κύριες" εορτές θα καθιερωθούν στην συνέχεια και άλλες μικρότερες κοινές εορτές, συνδεδεμένες πάντοτε με την πανσέληνο εκάστου μη­νός, ώστε έτσι να καλύπτεται ολόκληρος ο ζωδιακός κύκλος. Όμως και οι μικρότερες αυτές κοινές εορτές "θ' αναγνωρίζονται ως έχουσαι επίσης ζωτικήν σπουδαιότητα". Όλες αυτές οι εορτές "Θα εμπεδώσονν εις την συνείδησιν των ανθρώπων τας θείας ιδιότητας". Στην εμπέδωση και κατάκτηση αυτών των "θείων ιδιοτήτων" θα φθάσουμε" με την ενδελεχή μελέτην της φύσεως κά­ποιον αστερισμού η αστερισμών, που ασκούν επίδρασιν επί των μηνών αυτών. Ο Αιγόκε­ρως, π.χ. (τον Δεκέμβριον), θα εφιστά την προσοχήν μας εις την πρώτην μύησιν, την γέννησιν του Χριστού εις το σπήλαιον της καρδίας και θα μάς υποδεικνύει την αναγκαιούσαν εξάσκησιν διά να επέλθη το μέγα τούτο γεγονός εις την ζωήν του ατόμου... Κατ' αυτόν τον τρόπον, αι δώδεκα ετήσιαι εορταί θα αποτελέσονν την αποκάλυψιν της θεότητος... και θα εκφράζεται πλήρως η σχέσις του Συνόλου προς το μέρος και του μέρους προς το Σύνολον τούτο"³⁰.

Σε όλη αυτή την διαδικασία του καθο­ρισμού των κοινών παγκοσμίων εορτών είναι φανερή η στενή σχέση της Μπέϊλυ και γενικώτερα της Θεοσοφίας με τον Απο­κρυφισμό, αλλά και με την Αστρολογία, η οποία αποτελεί την βάση και το ιδεολογικό υπόβαθρο της "Νέας Εποχής του Υδροχόου".

Οι δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της.

Υπάρχουν όμως και δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας", τις οποίες η Μπέϊλυ δεν παρα­λείπει να επισημάνει. Κατά την Μπέϊλυ, Λοιπόν, δύο είναι οι συντελεστές που δυ­σκολεύουν και περιορίζουν την σημερινή ευκαιρία της επανεμφάνισης του "Χρι­στού": "1. Η αδράνεια του συνήθους Χρι­στιανού η του πνευματικώς σκεπτόμενου ανθρώπου, εις κάθε χώραν - της Ανατολής ή της Δύσεως. 2. Η έλλειψις του χρήματος διά το έργον της προετοιμασίας"31. Μάλιστα, θεωρεί ότι ο δεύτερος "συντελεστής", "Η έλλειψις Οικονομικής ενισχύσεως του έρ­γου του Χριστού", είναι ίσως η κυριωτέρα δυσκολία και εις πολλούς ενίοτε φαίνεται ότι αποτελεί δυσκολίαν ανυπέρβλητον". Καί τούτο διότι "Περιλαμβάνει το πρόβλημα της αληθούς οικονομικής κηδεμονίας και της δι­οχετεύσεως αναλόγων χρηματικών ποσών εις αγωγούς, οι όποιοι θα βοηθήσουν, κατά τρόπον οριστικόν, εις το έργον της προετοι­μασίας διά την επιστροφήν του Χριστού". Πρός τον σκοπόν αυτόν, οι "πνευματικοί εργάται... Οφείλουν να συστήσουν το συνδικάτον, το ίδρυμα η την οργάνωσιν εκείνην, η οποία θα διαχειρίζεται το προσφερόμενον χρήμα"³².

Εαν λοιπόν δεν εργασθούν σωστά και εντατικά οι οπαδοί του, οι "πνευματικοί εργάται", δεν μπορεί να "επανεμφανισθή" ο "Χριστός" της "Νέας Παγκόσμιας Θρη­σκείας", διότι -ως φαίνεται- η επανεμφάνιση του δεν καθορίζεται από την δική του ελεύθερη βούληση, αλλά "από την ιδικήν μας εργασίαν εξαρτάται η έλευσίς Του"³³. Η έλευση του εξαρτάται ακόμη από την εμπέδωση ορθών σχέσεων μεταξύ των αν­θρώπων, έργο στο οποίο πρέπει να αφοσι­ωθούν οι οπαδοί του.

Αντιθέτως, η Εκκλησία στο θέμα αυτό "παρενέβαλε εμπόδια εις το διάστημα των αιώνων και δεν το υπεβοήθησε, λόγω του φανατικού της ζήλου να κάμη όλους τους λαούς "Χριστιανους" και όχι οπαδούς του Χριστού. Εξήρε την Χριστιανικήν διδασκαλίαν και όχι την αγάπην και την στοργικήν κατανόησιν, όπως την παρουσίασε με το πα­ράδειγμα Του ο "Χριστός". Η Εκκλησία εκύρυξε τον φλογερόν Σαούλ τον Ταρσέα, και όχι τον πράον ξύλουργόν της Γαλιλαίας"34.

Η Μπέϊλυ κατηγορεί ακόμη την Εκκλη­σία και τους θεολόγους της ότι έδωσαν εσφαλμένες ερμηνείες της ιστορίας των Ευαγγελίων και διαστρέβλωσαν την "αρ­χική, κρυστάλλινη αγνότητα της". Έτσι, "Ό Χριστός παρίσταται σήμερον ως γεν­νηθείς κατά τρόπον ουχί φυσιολογικόν, ως διδάξας και κηρύξας επί τρία έτη και κατόπιν σταυρωθείς και τέλος ως ανα­στηθείς και εγκαταλείψας την ανθρω­πότητα διά να "καθίση έκ δεξιών του Πατρός" εν επιβλητική πομπή εις τόπον άγνωστον. Επίσης, όλαι αι άλλαι προ­σεγγίσεις προς τον Θεόν από οιονδήποτε άλλον λαόν, και εις οιανδήποτε εποχήν και χώραν, θεωρούνται παρά των ορ­θοδόξων Χριστιανών ως προσεγγίσεις εσφαλμέναι, ως εκτελούμεναι από τους υποτιθεμένους "εθνικούς" και ως έχουσαι ανάγκην της Χριστιανικής παρεμβάσεως... Ολόκληρος η σπουδαιότης απεδόθη, όπως όλοι γνωρίζομεν, εις την "δι' αίματος θυσίαν του Χριστού" επί του Σταυρού και εις την σωτηρίαν, η οποία εξαρτάται από την αναγνώρισιν και αποδοχήν της τοιαύτης θυσίας. Η διά μεσολαβήσεως συνταύτισις με την Θεότητα, αντικατέστησε την πεποίθησιν, την οποίαν ο Ίδιος ο Χριστός μάς συνέστησε να έχωμεν εις την ιδικήν μας θεότητα» (sic)³⁵

Με αυτή την "εσφαλμένη" διδασκαλία της η Εκκλησία συνετέλεσε στην καθυστέ­ρηση της επανεμφανισης του "Χριστού", καταστρέφοντας μέσα στίς ψυχές των ανθρώπων την "πεποίθηση" για την δική τους "θεότητα". 

Παρ' όλα ταύτα, η Μπέϊλυ είναι αισιό­δοξη ότι όλα τα εμπόδια μπορούν να υπερ­πηδηθούν. Έτσι, θα έλθει η εποχή κατά την οποία "η διοίκησις θα είναι εις χείρας ενός λαού πεφωτισμένου- οι άνθρωποι αυ­τοί δεν θα ανέχονται να υπάρχη αυθεντία εις καμμίαν Εκκλησίαν η ολοκληρωτισμός εις οιονδήποτε πολιτικόν σύστημα- δεν θ' ανέχωνται, ούτε θα επιτρέπουν να διοική οιονδήποτε σώμα αποτελούμενον από αν­θρώπους, που αναλαμβάνουν να τους πεί­σουν ότι οφείλουν να πιστεύουν διά να σωθούν η ποίαν κυβέρνησιν οφείλουν να δεχθούν"³⁶.

Με την παρέμβαση της "Πνευματικής Ιεραρχίας", αλλά και του ίδιου του "Χρι­στού", υπάρχουν ήδη "πεφωτισμένοι άν­θρωποι", όπως είναι ο "Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του Κόσμου", και εργά­ζονται σ’ αυτό το έργο. Άνδρες και γυναί­κες παντού και εις κάθε τομέα της ζωής, εξαγγέλλουν τας νέας αυτάς αληθείας, που εις το μέλλον θα διέπουν την ζωήν των ανθρώπων συνιστούν τας νέας εκείνας οργανώσεις, τας κινήσεις και τας ομάδας -τας μεγάλας και τας μικράς- που θα εξοι­κειώσουν τας μάζας των ανθρώπων με την πραγματικότητα της ανάγκης και με τον τρόπον, με τον όποιον θ' αντιμετωπισθή"¹⁷. Ό "εργάτης" της "Νέας Παγκόσμιας Θρη­σκείας" θα αντιληφθεί συν τω χρόνω, ότι "υπάρχει επί της Γής μία καλώς οργανωμέ­νη και ολοκληρωμένη Ομάς, εις την οποίαν μπορεί να δοθή το όνομα του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου, θα διαπίστωση ότι τα μέλη του υπάρχουν παντού και ερ­γάζονται εις κάθε χώραν και εις όλας τας όργανωμένας θρησκευτικάς καθώς και όλας τας άλλας ομάδας, που είναι αφιερωμέναι εις την ευημερίαν της ανθρωπότητος και εις την προετοιμασίαν διά την επιστροφήν του Χριστού"38.

Η Μπέϊλυ υποστήριζε, εξ άλλου, ότι ήδη κατά τα δέκα τελευταία έτη προ της συγγραφής του βιβλίου της "Η επανεμφανισις του Χριστού", είχε διοργανωθεί ο "Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του κό­σμου" και αποτελούσε "ομάδα από άνδρας και γυναίκας κάθε έθνους και φυλής, κάθε θρησκευτικής οργανώσεως και ανθρωπι­στικής κινήσεως, που είναι βασικώς προσανατολισμένοι η αρχίζουν τώρα να προσανατολίζωνται προς την Βασιλείαν του Θεού. Είναι μαθηταί του Χριστού, που εργάζονται συνειδητώς και κάποτε ασυνειδήτως διά την επανεμφανισίν Του"39.

Η Μπέϊλυ, τέλος, θεωρεί τον αριθμό και την ακτίνα δράσης των μελών του "σώμα­τος" αυτού επαρκή για να επιφέρουν τις μεταβολές, που .είναι αναγκαίες για να δώσουν στόν "Χριστό" την ευκαιρία "να περιπατήση και πάλιν μεταξύ μας". Αυτό θα επιτευχθεί αν τα άτομα αυτά είναι πρόθυ­μα "να υποτάξουν τας εθνικάς, θρησκευτι­κάς και τας μεταξύ των οργανώσεων των διαφοράς... να εξοικειώσουν την ανθρω­πότητα με την σκέψιν της επανεμφανίσεως του Χριστού... και να δώσουν μίαν σύνοψιν του έργου των δύο Υιών του Θεού: του Βούδδα και του Χριστού, και να το κατα­στήσουν αποτελεσματικόν"⁴⁰.

Έτσι οραματιζόταν και ονειρευόταν την "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" η "σχισμα­τική" θεοσοφίστρια και αποκρυφίστρια Αλίκη Μπέϊλυ. Αυτή την ίδια "Παγκόσμια Θρησκεία" εξακολουθούν να επαγγέλλον­ται οι συνεχιστές εκείνης και πολλές άλλες σύγχρονες παραθρησκευτικές ομάδες της "Νέας Εποχής". Μιά "θρησκεία" που θα έχει τον δικό της "Χριστό", ο όποιος ασφα­λώς ουδεμία σχέση έχει με τον αληθινό ιστορικό Ιησούν Χριστόν. Αντιθέτως, είναι η πλήρης αναίρεση Εκείνου, μια "πιθηκί­ζουσα" αντιγραφή Του, μια "αντίχριστη" "καρικατούρα" Του, την οποία πεισματικά προσπαθούν να κατασκευάσουν και να επιβάλουν οι διάφορες αποκρυφιστικές ομάδες.

Άραγε, είναι δυνατό, μετά από όλα αυτά, να υπάρξουν ποτέ Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι, που θα παραπλανηθούν από τέτοια συνθήματα, εν ονόματι δήθεν της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας των ανθρώπων και της "καλής θέλησης" και κατανόησης μεταξύ των λαών της γής;

Πηγή: Περιοδικό Διάλογος Τευχη 58,59

1. Απεχώρησε από την Θεοσοφία το 1922 και ίδρυσε άλλες οργανώσεις, όπως την «Lucis Trust», την «Παγκό­σμια Καλή Θέληση», την «Σχολή Αρκέην» και τα «Τρίνωνα».
2. Άλ. Μπέιλυ Η επανεμφάνισις του Χριστού, σ. 39.
3. Της ιδίας, Από την Βηθλεέμ στον Γολγοθά, σ. 316.
4. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Ο εσωτερικός χαρακτήρας των Ευαγγελίων, σελ. 12.
5. Αυτόθι σ. 30. Με τις θεοσοφικές θέσεις ταυτίζονται και οι Ροδόσταυροι:
6. Αλ. Μπέιλυ, Η επανεμφάνισις του Χριστού, ένθ. ανωτ., σσ. 6970.
7. Αυτόθι, σ. 20.
8. Αυτόθι, σ. 21.
9. Αυτόθι, σ. 10.
10. Αυτόθι, σ. 65.
11. Αυτόθι.
12. Αυτόθι, σ. 160.
13. Αυτόθι, σ. 153.
14. Αυτόθι, σ. 170.
15. ΑΛ. Μπέιλυ, Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά, ενθ. άνωτ., σσ. 1213.
16. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, Ο Αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, τ. ΣΤ', σ. 151.
17. Αλ. Μπέιλυ, Η επανεμφάνισις του Χριστού, ένθ. άνωτ., σ. 160.
18. Αυτόθι, σ. 158.
19. Αυτόθι, σ. 156.
20. Αυτόθι, σ. 169, (η υπογράμμιση δική μας).
21.Αλ. Μπέϊλυ, H έπανεμφάνισις του Χρίστου, σ. 163.
22. Αυτόθι, σ. 164.
23. Αυτόθι, σ. 165.
24. Αυτόθι, σ. 166.
25. Αυτόθι.
26. Αυτόθι, σ. 103.
27. Αυτόθι, σ. 107.
28. Αυτόθι, σ. 166.
29. Αυτόθι, σ. 167.
30. Αυτόθι, σσ. 167-168. Εδώ ή Μπέϊλυ ταυτίζεται με τις θέσεις του "Ύδροχοϊκού Ευαγγελίου" του Levi Dow-ling, το οποίο κάνει λόγο γιά τις πέντε "μυήσεις" του Χρι­στού, από τις οποιες η πρώτη είναι ή Γέννηση.
31. Αυτόθι, σ. 178.
32. Αυτόθι, σ. 184.
33. Αυτόθι, σ. 202.
34. Αυτόθι, σ. 15, (ή υπογράμμιση δική μας).
35. Αυτόθι, σσ. 68-69, (ή υπογράμμιση δική μας)
36. Αυτόθι, σ. 176.
37. Αυτόθι, σ. 52.
38. Αυτόθι, σσ. 194, (ή υπογράμμιση δική μας).
39. Αυτόθι, σ. 197.
40. Αυτόθι, σ. 199, (ή υπογράμμιση δική μας)

Δείτε επίσης..

Πανθεϊσμός και Μονισμός Η θεμελίωση της ανηθικότητος, Πανθεϊσμός και Μονισμός. του Αλεξάνδρου Ντβόρκιν, Καθηγητού Πανεπιστημίου Μόσχας... 28/6/2010)

Νέα Εποχή - New Age βασική πίστη της "Νέας Εποχής" είναι η "εσωτερική κυβέρνηση" του κόσμου από ιεραρχία πνευμάτων ή "διδασκάλων της σοφίας"... [30/3/2010]

http://www.impantokratoros.gr/pagkosmia-thrhskeia.el.aspx

GLOBO TO ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ, εἶναι ἤδη ἔτοιμο!!! (VIDEO)

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΕΣ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

 Τό σατανοκρατούμενο σύστημα καί τά ἐπίγεια τσιράκια του οἱ κύριοι παγκοσμιοποιηταί, πού πάντοτε «μᾶς ἀγαποῦν καί μᾶς φροντίζουν», γιά μία ἀκόμη φορά ἔδρασαν... 

Πρίν ἀπό μᾶς, γιά μᾶς καί χωρίς ἐμᾶς  ἑτοίμασαν τό νέο παγκόσμιο νόμισμα πού θέλουν νά ἐπιβάλλουν, μετά ἀπό τήν παγκόσμια οἰκονομική κρίση πού θά φέρει σέ οἰκονομικό τέλμα τούς πάντες. Ἐξ αἰτίας αὐτῆς θά ἀναγκαστοῦν νά ἀναζητήσουν ὅλοι μία κοινή λύση πρός ἐπιβίωσιν! Τήν κρίση βέβαια αὐτήν τήν κατασκεύασαν οἱ ἴδιοι , γιατί τούς ἔπιασε ἡ βιασύνη νά ἐγκαθιδρύσουν τήν πολυπόθητη γι’ αὐτούς παγκόσμια κυβέρνηση, μέ τόν ἀντίχριστο γιά κυβερνήτη της καί τό παγκόσμιο χρῆμα ἑνιαῖο-ὁμογενοποιημένο, ὅλο στίς «τραπεζικές τσέπες» τους!

Ἐδῶ θά δεῖτε τά ἀποκαλυπτήρια τοῦ νέου νομίσματος:


Καί μία εὔλογη ἀπορία:
ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΡΑΧ,
ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΠΡΙΝ ΕΜΦΑΝΙΣΘΕΙ Η ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ,
ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΝΟΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΚΟΠΗΚΕ ΗΔΗ???
Σίγουρα δέν τό κατασκεύασαν προφῆτες, ἀλλά συνομῶτες!
Πηγή εἰκόνας:
Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς.

ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΛΥΤΡΩΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ. ΟΛΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΟΝ ΜΕΣΣΙΑ

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Προσμονή Λυτρωτού στην Αμερική

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Έχουμε τονίσει ότι ο κάθε λαός, εκφράζει την πείρα της μακρινής «ανταρσίας» με τον δικό του τρόπο, αλλά και το θαυμαστό που αποδεικνύει την ενότητα του ανθρωπίνου γένους, είναι ότι σε όλες τις παραδόσεις υφίσταται και ο κοινός πυρήνας της προσμονής της λυτρώσεως. Θα αποτελούσε μεγάλη παράλειψη αν στο σημείο αυτό, δεν γινόταν ειδική αναφορά στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα. Διαφαίνεται τόσο εναργώς η νοσταλγία του Λυτρωτού ο οποίος θα ξυπνήσει τους ανθρώπους από τον πνευματικό τους ύπνο που βρίσκονται βυθισμένοι......
Χαρακτηριστικά στην «Απολογία» του, που καταγράφει ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης φέρεται να λέει προς τους δικαστές οι οποίοι τελικώς τον καταδικάζουν, τα εξής βαρυσήμαντα: «… τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελοίτε αν, ει μη τινά άλλον ο Θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18(31Α)).
Και επίσης στον «Αλκιβιάδη δευτέρω» του Πλάτωνος, ο Σωκράτης τονίζει στον Αλκιβιάδη, ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζει εν αναμονή, έως ότου φθάσει ο καιρός να διδαχθεί από τον προσδοκώμενο υπεράνθρωπο Διδάσκαλο «ως δει προς θεούς και προς ανθρώπους διακείσθαι».
Βλέπουμε λοιπόν στις δύο αυτές χαρακτηριστικές περιπτώσεις πώς μέσω του «σπερματικού λόγου» (κατά τον απολογητή Ιουστίνο), ο «απάντων των ανδρών σοφότερος», ο Σωκράτης, συνελάμβανε και διετύπωνε την νοσταλγία και τη λύτρωση του ανθρώπου, αναμένοντας όχι απλώς κάποιες ιδέες ή κάποιο φιλοσοφικό σύστημα, αλλά συγκεκριμένο πρόσωπο Λυτρωτού!
Αλλ’ ας περάσουμε μετά τους προγόνους μας Έλληνες, να διαπιστώσουμε την ανάμνηση του απολεσθέντος παραδείσου και σε άλλες εθνικές παραδόσεις.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι όταν ο Κολόμβος έφθασε στην Αμερική το 1492 την οποία ενόμισαν ως Νέο Κόσμο, οι πρώτοι ιθαγενείς που τον αντίκρυσαν, τον ρώτησαν στην γλώσσα τους: «Εσύ είσαι που προσδοκούμε; Εσύ είσαι αυτός που τόσο περιμένουμε;»…
Συγκλονιστικό, όταν συνειδητοποιούμε το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τις «αφελείς» τούτες ερωτήσεις!
Αλήθεια, τι έχουν να απαντήσουν όσοι αρνούνται γενικώς το θρησκευτικό συναίσθημα που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους και σε όλες τις εποχές; Και με τι τρόπο τώρα θα εξηγήσουν τα υπαρξιακά και συγκλονιστικά αυτά ερωτήματα των ιθαγενών, μπροστά σε ένα νέο και άγνωστο, μέχρι τη στιγμή εκείνη, πρόσωπο;
Αλλ’ ας παραμείνουμε για λίγο ακόμα στην μακρινή, μέχρι πριν μερικά έτη Αμερική, πολύ κοντινή όμως σήμερα που με τα τεχνολογικά και ηλεκτρονικά μέσα που διαθέτουμε, ο πλανήτης μας «έγινε μια γειτονιά».
Στα δυτικά της Πενσυλβανίας, μια φοβερή θύελλα, τον προπερασμένο αιώνα, ξερίζωσε μια αιωνόβια βελανιδιά, που σύμφωνα με τους ειδικούς η ηλικία της έφτανε περίπου τα 600 έτη!
Ήταν επομένως το δένδρο αυτό, πριν φτάσει στην Αμερική ο Κολόμβος.
Όταν αυτή η βελανιδιά έπεσε, εμφανίστηκε μια λίθινη πλάκα δεκαέξι τετραγωνικών ποδών, που έφερε ανάγλυφες παραστάσεις. Ανάμεσα από τα ελάφια και τις αρκούδες και τα πουλιά, υπάρχει παράστασις ενός δένδρου που χωρίζει έναν άνδρα και μια γυναίκα που κρατάει καρπούς.
Οι ειδικοί μελετητές, ερμηνεύουν την παράσταση ως την φοβερή σκηνή της Παλαιάς Διαθήκης (Γεν. Γ’,6), όπου μέσα στον Παράδεισο, η Εύα «… έφαγε και έδωκε και τω ανδρί αυτής…» τον απαγορευμένο καρπό.
Επίσης στην Αμερική υπάρχουν παραδόσεις, φυσικά προ της κολομβιανής εποχής, κατά τις οποίες παραδόσεις, ο Πουρού απέστειλε τον υιόν αυτού εξ’ ουρανού, για να φονεύσει ένα τρομερό φίδι που είχε άμεση συνάρτηση προς το κακό του Κόσμου και των ανθρώπων.
Και φυσικά δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι και αυτοί οι Μεξικανοί ονόμαζαν την πρώτη γυναίκα: «η μητέρα της σάρκας όλων μας» και την ζωγράφιζαν, όπως φάνηκε από τα ιερογλυφικά των μνημείων τους ως Κιχουά-Κοχούαλτ, που σημαίνει: «η γυναίκα με το φίδι» και αυτό διότι πάντοτε τη συσχέτιζαν με το φίδι.
Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, και όπως θα δούμε στη συνέχεια υπάρχει πλήθος παρόμοιων παραδόσεων σε όλους τους αρχαίους λαούς, τίθεται το ερώτημα: «Γιατί αυτές τις αλήθειες τις θάπτουν και δεν τις διδάσκουν στην εκπαίδευση, με αποτέλεσμα οι νέοι κυρίως άνθρωποι να τις αγνοούν»;
Αλλ’ ισχύει εν προκειμένω ο λόγος του Θεού που λέει ότι και αν οι άνθρωποι σιωπήσουν με την ένοχοι και σατανική σιωπή «οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκά ιθ’ 40).

Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς. 

http://thriskeftika.blogspot.com/2010/07/blog-post_14.html 

ΑΓΙΑ ΜΑΚΡΙΝΑ – 19 Ιουλίου

Μια γυναίκα, που το όνομα της και το έργο έμειναν πολύ σεβαστά στην ιστορία της Εκκλησίας, είναι η οσία Μακρίνα, της όποιας την ιερή μνήμη εορτάζομε σήμερα. Η οσία Μακρίνα είναι αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου και πρωτότοκη σε μια οικογένεια με εννέα παιδιά, που έδωκε στην Εκκλησία τρεις επισκόπους. Πατρίδα της είναι η Καππαδοκία, μια επαρχία με πλούσια και μεγάλη εκκλησιαστική παράδοση, πατρίδα πολλών αγίων και μεγάλων ιεραρχών. Η οικογένεια της οσίας Μακρίνας ήταν από τις πιο ξεχωριστές οικογένειες της Καππαδοκίας, με προγόνους αγίους μάρτυρες στα χρόνια των διωγμών και με διδάσκαλο τον άγιο Γρηγόριο το θαυματουργό.

Ο άγιος Γρηγόριος ο επίσκοπος Νύσσης, αδελφός της οσίας Μακρίνας, έγραψε το βίο της, αλλά και ο άλλος αδελφός της, ο Μέγας Βασίλειος, μας δίνει πληροφορίες, ώστε να γνωρίζουμε πολλά και με ακρίβεια για την οσία του Θεου. Αρχίζοντας τη βιογραφία της αδελφής του, ο άγιος Γρηγόριος γράφει· «Αυτά που γράφω είναι αξιόπιστα, γιατί δεν τα διάβασα, αλλά μου τα δίδαξε η πείρα, και σε όσα με ακρίβεια έχω να σας πω δεν θα επικαλεσθώ ξένη μαρτυρία». Η Μακρίνα λοιπόν ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας και ανατράφηκε από τους γονείς της με πολλή επιμέλεια· «και της ψαλμωδουμένης γραφής ουδ’ ο,τιούν ηγνόει», εκτος δηλαδή από τα άλλα, ήξερε και όλο το Ψαλτήριο.

Ο πατέρας της σε μικρή ακόμα ηλικία την αρραβώνιασε με κάποιον καλό νέο, αλλά ο νέος αυτός πέθανε πριν να έλθει ο καιρός για το γάμο. Αυτό ήταν αρκετό· η Μακρίνα, σαν και να είχε γίνει ο γάμος, έμεινε πιστή στη γνώμη του πατέρα της κι αφοσιώθηκε να βοηθήσει τη μητέρα της στην ανατροφή των αδελφών της. Όλα τα αδέλφια στο σπίτι τη σέβονταν σαν δεύτερη μητέρα τους, και είν’ αύτη που κατόρθωσε να πείσει το Μέγα Βασίλειο να αφήσει τη δικηγορική και να γίνει μοναχός. Όταν μάλιστα πέθανε ο πατέρας της, η Μακρίνα ανέλαβε να αναθρέψει και διδάξει τον ένατο αδελφό της Πέτρο, τον έπειτα επίσκοπο Σεβάστειας· «επί πάσαν την υψηλοτέραν ήγαγε παίδευσιν».
Αλλά η οσία Μακρίνα δεν υπήρξε μόνο για την οικογένεια της «του βίου διδάσκαλος» και «μετά την μητέρα μήτηρ», αλλά και μεγάλη οσία και μοναχή. Όταν μεγάλωσαν οι αδελφοί της και πήραν ο καθένας το δρόμο του, η Μακρίνα αποτραβήχθηκε στα οικογενειακά τους κτήματα στον Πόντο κι εκεί ίδρυσε μεγάλο και υποδειγματικό γυναικείο κοινόβιο μοναστήρι. Να τι γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο επίσκοπος Νύσσης για το φροντιστήριο αυτό της αρετής, όπως το χαρακτηρίζει· «Χορός ην περί αυτήν παρθένων πολύς, ας αυτή διά των πνευματικών ωδίνων γεννήσασα, και εις τελείωσιν διά πάσης επιμελείας προάγουσα, την των αγγέλων εμιμείτο ζωήν εν ανθρωπίνω σώματι». Άγιες γυναίκες, που έδωσαν το βίο τους για να κερδίσουν τη ζωή.
Η οσία Μακρίνα πέθανε ένα χρόνο μετά το θάνατο του αδελφού της Μεγάλου Βασιλείου, δηλαδή το 380. Ο άγιος Γρηγόριος, που βρέθηκε παρών στο θάνατο της και της έκλεισε τα μάτια, μας περιγράφει συγκινητικά τις τελευταίες στιγμές της. Μας απομνημονεύει και την προσευχή της οσίας πριν παραδώσει το πνεύμα, μια προσευχή γεμάτη πίστη και ελπίδα, που αρχίζει με αυτά τα λόγια· «Συ έλυσας ημίν, Κύριε, του θανάτου τον φόβον· συ ζωής αληθινής αρχήν ημίν εποίησας το τέλος της ενταύθα ζωής». Η οσία Μακρίνα, με την προσδοκία της αναστάσεως, έκαμε το πέρασμα «εκ του θανάτου εις την ζωήν». Προσευχότανε με πολύ σιγανή φωνή κι έκανε το σταυρό της· «επετίθει την σφραγίδα τοις οφθαλμοίς και τω στόματι και τη καρδία». Αμήν.
(+ Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου Δ. Ψαριανού, Εικόνες έμψυχοι, Εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 418-420).
http://vatopaidi.wordpress.com/2009/07

ΟΣΙΑ ΜΑΚΡΙΝΑ

(19 Ιουλίου)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Η οσία Μακρίνα έζησε τον 4ο αιώνα μ. Χ. και ήταν αδελφή του Μ. Βασιλείου και του αγίου Γρηγορίου Νύσσης. Ο δεύτερος συνέγραψε τον βίο της, τον οποίο αξίζει να μελετήσουμε όλοι, επειδή έχουμε πολλά να ωφεληθούμε. Ήταν η πρώτη στην σειρά από τα δέκα παιδιά των γονέων της και απετέλεσε πρότυπο και στήριγμα για τα μικρότερα αδέλφια της. Την αρραβώνιασε ο πατέρας της, αλλά πριν γίνει ο γάμος ο αρραβωνιαστικός της εγκατέλειψε ξαφνικά τα γήινα. Τότε η αγία εθεώρησε σωστό να αφιερωθή στον Θεό και «η απόφασή της ήταν σταθερότερη από την ηλικία της».

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης την αποκαλεί μεγάλη, όχι γιατί ήταν η μεγαλύτερη στην ηλικία, αλλά επειδή ήταν μεγάλο πνευματικό ανάστημα. Ήταν όντως μεγάλη σε όλα• στην ταπείνωση, την αγάπη, την διάκριση, την σωφροσύνη, την ανδρεία. Γι’ αυτό και ανεδείχθη διδάσκαλος και πνευματικός οδηγός των αδελφών της, αλλά και της ίδιας της μητέρας της, της αγίας Εμμέλειας, η οποία στο τέλος του επιγείου βίου της έγινε μοναχή στο Μοναστήρι που ήταν ηγουμένη η οσία Μακρίνα.

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης περιγράφει παραστατικά την συνομιλία που είχε μαζί της λίγο πριν εκείνη αναχωρήση από την παρούσα πρόσκαιρη ζωή και ενώ βρισκόταν άρρωστη στο στρώμα, καθώς και τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά την έξοδό της. Δηλαδή, το κλάμα του ιδίου και των μοναχών, που ήταν γεμάτο πόνο και θλίψη, αλλά και ελπίδα ζωής αιωνίου.

Ο βίος και η πολιτεία της οσίας μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:

Πρώτον. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε η οσία Μακρίνα την ασθένειά της, τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής της και τον επικείμενο θάνατο, δείχνουν την μεγάλη αξία της Ορθοδόξου πίστεως, η οποία είναι τρόπος ζωής. Είναι ο τρόπος ζωής των αγίων, αλλά και όλων εκείνων που επιθυμούν και αγωνίζονται να επιτύχουν τον προσωπικό τους αγιασμό.

Όταν ο άνθρωπος είναι άρρωστος και μάλιστα όταν βρίσκεται κοντά στο τέλος του επιγείου βίου του, τότε αποκαλύπτεται ο εσωτερικός του κόσμος και βγαίνουν στην επιφάνεια όλα εκείνα τα οποία είχε επιμελώς κλεισμένα και αφανέρωτα. Και εάν μεν έχει εσωτερική καθαρότητα και αυτά που έκρυβε είναι οι αρετές του, που δεν τις φανέρωνε από ταπείνωση, τότε τις τελευταίες στιγμές πριν την έξοδό του θα είναι ήρεμος, ειρηνικός και γαλήνιος και θα φύγη προσευχόμενος. Εάν όμως έχει περάσει την επίγεια ζωή του χωρίς μετάνοια και κυριαρχείται από τα πάθη, τότε μπροστά στον επικείμενο θάνατο θα είναι φοβισμένος, θλιμμένος, ταραγμένος και αντί να προσεύχεται και να ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι, θα ασχολείται και θα μιλά για πράγματα που έχουν σχέση με τον παρόντα αιώνα «τον απατεώνα», ήτοι με τα πάθη και την αμαρτία, διότι «εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα».

Οι άνθρωποι του Θεού εγκαταλείπουν τα εγκόσμια προσευχόμενοι και προετοιμασμένοι κατάλληλα με εξομολόγηση και θεία Κοινωνία και κυρίως με την ελπίδα της αιωνίου θείας ζωής. Η αγία Μακρίνα, τις τελευταίες στιγμές του επιγείου βίου της ήταν ήρεμη, προσευχόταν και η όψη της ήταν τόσο φωτεινή που έμοιαζε με άγγελο. «Με υψηλό φρόνημα φιλοσοφεί για όσα την αφορούσαν στη ζωή αυτή από την αρχή ως την τελευταία της αναπνοή... και έλεγα πως θα ήταν κάποιος άγγελος που κατ’ οικονομία είχε πάρει ανθρώπινη μορφή... και έκανε γνωστή σε όλους την διάθεσή της με την βιασύνη της προς τον ποθητό της, για να φθάση το γρηγορότερο κοντά Του ελευθερωμένη από τα δεσμά του σώματος... κι αφού σταμάτησε να μιλά σε μας, μιλούσε πια προσευχομένη στον Θεό... Η προσευχή της ήταν τέτοια, ώστε να μην αμφιβάλλομε ότι και προς τον Θεό απευθυνόταν και ότι εκείνος την άκουε» (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης).

Δεύτερον. Όπως ανεφέρθηκε πιο πάνω, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης είχε συνομιλία με την αδελφή του αγία Μακρίνα, που αναφερόταν κυρίως στο μυστήριο του θανάτου, της αναστάσεως και της αιωνίου ζωής. Πριν αρχίση όμως αυτή η συνομιλία, ο άγιος Γρηγόριος της ανέφερε «τα βάσανα που περνούσε, πρώτα που ο βασιλιάς Ουάλης τον κατεδίωκε για την πίστη του και έπειτα που η σύγχυση των Εκκλησιών τον καλούσε σε άθλους και σε κόπους» και τότε εκείνη τον έβαλε στην θέση του, κατά το κοινώς λεγόμενο, λέγοντάς του ότι δεν πρέπει να παραπονήται, αλλά να ευγνωμονή τον Θεό για την Χάρη και τα χαρίσματα που του έδωσε και κατέληξε με τα εξής: «Ούτε καταλαβαίνεις την αιτία τόσο μεγάλων αγαθών, ότι είναι οι ευχές των γονέων μας που σε ανεβάζουν τόσο ψηλά, ενώ από τον εαυτό σου δεν έχεις καμιά η λίγη ικανότητα;».

Πράγματι, οι ευχές των γονέων είναι κάτι το πολύ σημαντικό και διαδραματίζουν σπουδαίο ρόλο στην εξέλιξη της ζωής του κάθε ανθρώπου. Σε μια «ευχή» του μυστηρίου του γάμου τονίζεται το γεγονός αυτό και συγκεκριμένα λέγεται ότι «ευχαί γονέων στηρίζουσι θεμέλια οίκων». Βέβαια, αυτό γίνεται κυρίως όταν οι γονείς είναι σωστοί και αληθινοί, επειδή γονείς στην πραγματικότητα δεν είναι εκείνοι που απλώς γεννούν βιολογικά, αφού αυτό το κάνουν και τα άλογα ζώα, αλλά αληθινοί γονείς είναι όσοι αναγεννούν τα παιδιά τους, με την έννοια ότι τα ανατρέφουν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και φροντίζουν για την πνευματική τους αναγέννηση, η οποία επιτυγχάνεται με την ενσωμάτωσή τους στην Εκκλησία και την οικείωση του τρόπου ζωής που Αυτή προσφέρει. Αυτών των γονέων η ευχή έχει άλλη βαρύτητα και γίνεται πρόξενος μεγάλης Χάριτος και πλουσίων δωρεών και ευλογιών από τον δωρεοδότη Κύριο.

Η οσία Μακρίνα ανεδείχθη άγιο τέκνο αγίων γονέων, φωτεινός οδοδείκτης και αληθινό πρότυπο για όλους εκείνους που ποθούν τον προσωπικό τους αγιασμό και εκζητούν ταπεινά τις πρεσβείες της.–

http://www.parembasis.gr/2007/07_07_06.htm

ΟΙ "ILLUMINATI" ( "ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ" ) ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ "ΔΙΔΥΜΟΙ ΠΥΡΓΟΙ"- ΟΙ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

  Το τάγμα των Illuminaten ιδρύθηκε την 1η Μαΐου του 1776 από τον Dr. Adam
Weishaupt, καθηγητή του καθολικού δικαίου της εκκλησίας στο πανεπιστήμιο Ingolstadt. Ο
Weishaupt, από τη γέννησή του Εβραίος που αργότερα μεταπήδησε στον καθολικισμό, τα χάλασε με το τάγμα των Ιησουϊτών στο οποίο ανήκε σαν παπάς και συνέστησε τη δική του
οργάνωση.
Το όνομα Illuminaten σημαίνει ότι τα μέλη του τάγματος είναι οι μοναδικοί “φωτισμένοι” άνθρωποι και ξέρουν "γιατί αληθινά γίνεται λόγος". Ο Weishaupt και οι οπαδοί του φανταζόταν
τον εαυτό τους για την αφρόκρεμα της αφρόκρεμας της νοημοσύνης, για τους μοναδικούς ανθρώπους με την ικανότητα της γνώσης, της κατανόησης και της αντίληψης που είναι αναγκαία όταν θέλει κανείς να κυβερνήσει τον κόσμο και να του φέρει την “Ειρήνη”. Ο κηρυγμένος στόχος του ήταν η ίδρυση ενός "Novus Ordo Seclorum", μιας καινούργιας παγκόσμιας τάξης, αντίστοιχα μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης.

Ο Adam Weishaupt γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1748. Η εκπαίδευση του από τους Ιησουΐτες είχε εξεγείρει μέσα του μία έντονη αποστροφή εναντίον αυτού του Τάγματος. Όταν τα χάλασε με αυτό, εμβάθυνε στα ανατρεπτικά και αντιχριστιανικά δόγματα των Γάλλων φιλοσόφων και άλλων συγγραφέων που απευθυνόταν στο αίσθημα υπερτέρησής του.
Στις 16 Ιουλίου 1782 στο Κογκρέσο του Withelmsbad (τελειωτικά) επισφραγίσθηκε η συμμαχία μεταξύ των Illuminaten και των Μασόνων. Μ’ αυτό το σύμφωνο ενώθηκαν οι βασικές μυστικές κοινότητες των προηγούμενων χρόνων. Η καινούργια συμμαχία είχε «σ' όλο τον κόσμο όχι λιγότερα από τρία εκατομμύρια μέλη». Κανένας ιστορικός δεν έχει καταχωρήσει επάξια τους πραγματικούς αντικτύπους αυτής της συσπείρωσης στην παγκόσμια Ιστορία.
Το 1829 Αμερικανοί Ιλλουμινάτοι χρηματοδότησαν στη Νέα Υόρκη μια σειρά διαλέξεων της Αγγλίδας Ιλλουμινίστριας Frances "Fanny" Wright. Αυτή κοινολόγησε ολόκληρο το πρόγραμμα του Weishaupt στην βοηθητική ομάδα της των Illuminaten, συμπεριλαμβανομένου του κομμουνισμού - που δημιουργήθηκε μυστικά κάτω από το όνομα «ίδιες ευκαιρίες- ίδια δίκαια» -αθεϊσμός, χειραφετισμός των γυναικών και ελευθερία στον έρωτα. Οι παρόντες πληροφορήθηκαν ότι είναι πρόθεση των Illuminaten να οργανώσουν μηδενιστικές και αθεϊστικές ομάδες με όλες τις άλλες ανατρεπτικές οργανώσεις σ’ ένα διεθνή σύνδεσμο που πρόκειται να ονομασθεί Κομμουνισμός. Αυτή η καινούργια καταστρεπτική δύναμη θα χρησιμοποιόταν από τους Illuminaten για την «απάλειψη πολέμων και επαναστάσεων». Ο Clinton Roosevelt, (ένας άμεσος πρόγονος του Franklin Delano Roosevelt), ο Charles Dana και ο Horace Greeley αποτέλεσαν ένα κομιτάτο που επρόκειτο να μαζέψει εισφορές γιά την
καινούργια δημιουργία. Το 1830 πέθανε ο Weishaupt, 82 ετών.
Το 1834 ο Giuseppe Mazzini, ο Ιταλός αρχηγός των επαναστατών διορίσθηκε από τους Illuminaten σαν προϊστάμενος του παγκόσμιου τους προγράμματος επανάστασης. Αυτή τη θέση κράτησε μέχρι το θάνατο του το 1872.
Η επόμενη σπουδαία προσωπικότητα που πάτησε στην αμερικανική σκηνή σαν αρχηγός της σατανικής συνωμοσίας ήταν ο Albert Pike. O Mazzini τον διόρισε σαν προϊστάμενο της επιχείρησης στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Pike γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 1809 στο Boston. Μολονότι οι γονείς του καταγόταν από φτωχές οικογένειες κατόρθωσε να σπουδάσει στο Harvard. Αργότερα πήγε κοντά στους γονείς του στο Newbury, και δίδασκε σ' ένα δημοτικό σχολείο, Ο Albert Pike ήταν μία μεγαλοφυΐα του κακού. Είχε πολλά ταλέντα που χρησιμοποιούσε αποκλειστικά καταστρεπτικά. Εξαιρετικά διαβασμένος κατείχε δεκαέξι αρχαίες γλώσσες με λόγο και γραφή. Πρέσβευε δημόσια τη λατρεία του σατανά και επαγγελλόταν μαύρη τέχνη και όλους τους τρόπους της μαγείας.
Σαν πρώτοι Ιλλουμινάτοι ο Pike και ο Mazzini δούλευαν μαζί. Ο Pike ανέλαβε τις θεοσοφικές απόψεις των επιχειρήσεων τους, ο Mazzini την πολιτική.
Τα θεολογικό δόγμα του Albert Pike αποτέθηκε στις «οδηγίες» που εκδόθηκαν από αυτόν στις 4 Ιουλίου 1889 για τα 23 υψηλότερα συμβούλια του κόσμου:
Τα παρακάτω πρέπει να πούμε στο πλήθος: «Λατρεύουμε ένα Θεό, αλλά ο Θεός μας λατρεύεται χωρίς πρόληψη».
Σε σας (όμως), στους κυρίαρχους μεγάλους γενικούς καθοδηγητές λέμε αυτό που πρέπει να επαναληφθεί στους αδελφούς του 32ου, 31ου και 30ου βαθμού. Η μασονική θρησκεία θα έπρεπε να συντηρείται από όλους εμάς που είμαστε μυημένοι των υψηλών βαθμών στην καθαρότητα του Εωσφορικού δόγματος.
Σε ένα αξιοσημείωτο γράμμα στις 15 Αυγούστου 1871 που μέχρι προ ολίγου ήταν έκθεμα της βιβλιοθήκης του Βρετανικού Μουσείου, ο Pike εξιστόρησε στο Mazzini τις λεπτομέρειες του Εωσφορικού σχεδίου για τρεις παγκόσμιους πολέμους.
Περίπου τον ίδιο καιρό ένας πεφωτισμένος διανοούμενος με το όνομα Mordechai Marx Levy παραλλαγμένο Karl Marx προσχώρησε σε μία κλαδική οργάνωση της Συνωμοσίας των Illuminaten, ο «Σύνδεσμος των Δικαίων». Το 1847 πήρε την εντολή να γράψει ένα έργο που αργότερα έγινε γνωστό με τον τίτλο "Κομμουνιστικό Μανιφέστο". Κατά βάθος πραγματοποιείται μ’ αυτό μία πολιτική κατάθεση του συνολικού σχεδιασμού για το μέλλον. Ο Marx έπαιξε ένα
τόσο υφιστάμενο ρόλο που το όνομά του για είκοσι χρόνια δε φαινόταν στο Μανιφέστο. Ήταν απλώς και μόνο ένα πιόνι στη σκακιέρα που έπαιζαν οι πραγματικές δυνάμεις παρασκηνιακά.
Απροκατάληπτοι ιστορικοί τώρα για άλλη μια φορά έχουν διαπιστώσει ότι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο δεν περιέχει τίποτα «καινούργιο» ή «πρωταρχικό». Δεν είναι τίποτα άλλο από μία αναμασημένη λογοκλοπία των συγγραμμάτων του Adam Weishaupt και του μαθητή του Clinton Roosevelt…
…Με δυο λόγια η διοίκηση του Franklin D. Roosevelt προσπάθησε να φορτώσει στο αμερικανικό έθνος την τελευταία φάση του σχεδίου των Illuminaten, του Clinton Roosevelt, της καταστροφής του πολιτεύματος της κυβέρνησης, με την πρόφαση να οικοδομήσουν μία "καινούργια κοινωνική τάξη" ή, όπως το ονόμαζαν ειρωνικά ένα "New Deal".
Αμέσως τύπωσαν το σύμβολο των Illuminaten στα αμερικανικά χαρτονομίσματα (του ενός δολλαρίου) με το οποίο υλοποίησαν δημόσια ότι έχουν κατορθώσει το
στόχο της Συνωμοσίας- το «Novus Ordo Seclorum» ή New Deal.
Αυτό το σύμβολο πάρθηκε από τον Weishaupt όταν συνέστησε το Τάγμα των Illuminaten την 1η Μαΐου 1776. Το συμβάν αυτό υποδεικνύεται από τα ρωμαϊκά ψηφία MDCCLXXXVI στη βάση της πυραμίδας, και όχι ο χρόνος της ανεξαρτησίας όπως υπέθεταν οι αμύητοι.
Συμπληρωματικά πρέπει κανείς να ξέρει ότι το σύμβολο αυτό μόνο μετά την ένωση των Illuminaten με τους μασόνους στο Κογκρέσο του 1782 στο Withelmsbad έγινε σημαντικό για τους τελευταίους.
Προσέξτε την επιγραφή του συμβόλου: «ANNUIT COEPTIS» σημαίνει «το εγχείρημα μας (Συνωμοσία) στέφεται από επιτυχία». Κάτω από την πυραμίδα είναι τα λόγια «NOVUS ORDO SECLORUM». Εξηγούν τη φύση του εγχειρήματος, τη Δημιουργία μιας «Νέας Παγκόσμιας Τάξης» ή του New Deal.
Καταστροφή, υλισμός, εξαπάτηση - αυτοί είναι οι τρεις στόχοι του Albert Pike.
Φαίνεται ότι αυτοί κυβερνούν τον σημερινό κόσμο (Occult Theocracy, σελ. 581).
Στο βιβλίο του Tragedy and Hope ο καθηγητής Carroll Quigley υπερηφανεύεται ανοιχτά ότι ήταν για πολλά χρόνια ένα πρώτος Εσωτεριστής και διαθέτει πληροφορίες από πρώτο χέρι πως η Συνωμοσία αναπτύχθηκε σε όλο τον κόσμο.
Αυτά από τον Garry Allen και το βιβλίο του «Οι Εσωτεριστές», έκδοση Στερέωμα.
Οι ακόλουθες αποκαλύψεις προέρχονται από το αξιοπρόσεκτο και λεπτομερειακό βιβλίο του William T. Still,
ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ:
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ
Ο Still ήταν ένας επιφυλακτικός πρώην συντάκτης και εκδότης εφημερίδων όταν άρχισε, λόγω ενός ενδιαφέροντος από τον πατέρα του (ένα ανώτερο υπάλληλο της
Πολεμικής Αεροπορίας των Η.Π.Α.) να ερευνά σοβαρά αυτό το βιβλίο. Για
εκείνους που είναι απληροφόρητοι της σπουδαιότητας των δύο ατόμων που
τα ονόματά τους εισάγονται παρακάτω, οι Mazzini και Pike αντίστοιχα ήταν
τα άτομα με τη μεγαλύτερη επίδραση στον καιρό τους, στην Ευρωπαϊκή και
παγκόσμια Μασονία.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ:
Αν και είχαν ενώσει τελικά την Ιταλία, οι Mazzini (ιδρυτής Μαφίας) και
Pike (συνιδρυτής της Ku Klux Klan) συνειδητοποίησαν ότι η ενοποίηση όλης της Ευρώπης κάτω από το έμβλημα των Ιλλουμινάτι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη, εάν μη αδύνατος. Ο εθνικισμός τρέχει έντονα στο ανθρώπινο πνεύμα και είναι πολύ δύσκολο να σβησθεί, ειδικά σε μια ήπειρο που διαιρείται με τις εχθροπραξίες για πολλούς αιώνες.
Γι’ αυτό, έθεσαν σε λειτουργία το μέγιστο σχέδιό τους, ένα σχέδιο τόσο αχανές στους ορίζοντές του, που μόνο ένας μελετητής εξοικειωμένος με τη μεγάλη δύναμη που χειρίζονται οι μυστικές κοινωνίες θα μπορούσε να αρχίσει να το πιστεύει.
Το 1871, Mazzini εξέδωσε μια επιστολή στην οποία περίγραψε το τελικό τριμερές σχέδιο των Illuminati: το μεγάλο σχέδιό τους για να απαλλάξουν όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά ολόκληρο τον κόσμο από τον Χριστιανισμό, και να τον φέρουν κάτω από τη "φωτισμένη" δικτατορία του Εωσφορισμού. Αυτή η αξιοπρόσεκτη επιστολή ήταν για πολλά έτη σε έκθεση στη βιβλιοθήκη του Βρετανικού Μουσείου στο Λονδίνο.
Ο Mazzini πρότεινε μια σειρά παγκόσμιων πολέμων. Αυτοί οι πόλεμοι ήταν για να
μπλεχτούν όλα τα έθνη σε μια σύγκρουση τόσο αιματηρή και χαοτική, ώστε τελικά κάθε έθνος θα παράδινε την εθνική κυριαρχία του σε μια διεθνή κυβέρνηση, όπως την Ένωση των Εθνών (League of Nations), ή (τη δεύτερη προσπάθεια) τα τωρινά Ηνωμένα Έθνη προκειμένου να αποτραπεί η επόμενη παγκόσμια αιματοχυσία. Ένας Μασόνος μελετητής έγραψε το 1987:
Η αληθινή γέννηση της Παγκόσμιας “Δημοκρατίας” από τον προγενέθλιο εθνικό
περιορισμό της είναι ακόμα τώρα υπό εξέλιξη. Ένας πόλεμο-ξεσχισμένος κόσμος, που αιμορραγεί, είναι στη μέση των διεργασιακών πόνων, που προηγούνται της δοκιμασίας της γέννησης. Διεργασιακοί-πόνοι στη γέννηση μιας Νέας Εποχής!
Εντούτοις, ξέροντας ότι η εθνική κυριαρχία θα πέθαινε βεβαίως (μόνο) με σκληρό τρόπο, τρεις από αυτούς τους παγκόσμιους πολέμους προτάθηκαν από τους Mazzini και Pike στο αρχικό σχέδιό τους:
 Ο πρώτος αυτών των παγκόσμιων πολέμων, ήλπισαν, θα ανέτρεπε την Τσαρική
κυβέρνηση της Ρωσίας και θα καθιέρωνε μια δικτατορία “πεφωτισμένων” - ένα νέο επίπεδο στο παιχνίδι του ελέγχου των πληθυσμών. Αυτό θα έδινε στους Ιλλουμινάτι μια ασφαλή βάση από την οποία να λειτουργήσουν, με έναν μεγάλο πληθυσμό και απέραντους φυσικούς πόρους, για να τροφοδοτήσουν με καύσιμα τη νέα μηχανή του Εωσφορισμού.
 Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος θα επέτρεπε στη νέα (Σοβιετική) Ρωσία να καταλάβει την Ευρώπη ή, όπως τελικά έγινε, τη μισή από αυτή.
 Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα ήταν στη Μέση Ανατολή μεταξύ των
Μουσουλμάνων και των Εβραίων, και θα επέφερε τον βιβλικό Αρμαγεδώνα.
Βεβαίως προς το τέλος του τρίτου παγκοσμίου πολέμου, τα κουρασμένα από τις μάχες έθνη θα ήταν έτοιμα να δεχτούν οποιαδήποτε πρόταση, εφ’ όσον υποσχόταν την ειρήνη, που να ενώνει τον κόσμο ολόκληρο κάτω από το μοιραίο έμβλημα της νέας παγκόσμιας τάξης του Lucifer. Ο Pike (1809-1891) έγραψε στο Mazzini για τις συνέπειες του τρίτου παγκοσμίου πολέμου το 1871:
Θα προκαλέσει έναν τρομερό κοινωνικό κατακλυσμό... και την πιο αιματηρή αναταραχή.
Κατόπιν παντού, οι πολίτες, που υποχρεώνονται να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στην παγκόσμια μειονότητα των επαναστατών, θα εξολοθρεύσουν εκείνους τους καταστροφείς του πολιτισμού, και το πλήθος, που θα έχει απογοητευτεί από το Χριστιανισμό... θα είναι χωρίς μια πυξίδα, ανήσυχα ψάχνοντας για ένα ιδανικό, αλλά χωρίς γνώση πού να δοθεί η λατρεία
του, θα λάβει το αληθινό φως μέσω της καθολικής διακήρυξης του καθαρού δόγματος του Lucifer, που παρουσιάζεται τελικά στη δημοσιότητα. Μια διακήρυξη που θα προκύψει από τη γενική αντιδραστική μετακίνηση που θα ακολουθήσει την καταστροφή του Χριστιανισμού και του αθεϊσμού, που κατανικούνται και εξολοθρεύονται συγχρόνως.
Οι Mazzini και Pike μπορεί να είχαν προγραμματίσει τρεις παγκόσμιους πολέμους το 1871, αλλά οι συντάκτες του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, Marx και Engels, και οι δύο μίλησαν για τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο είκοσι τρία έτη ενωρίτερα. Ο Karl Marx έγραψε το 1848 ότι ο «Σλαβικός συρφετός» αναφερόμενος στο ρωσικό λαό, καθώς επίσης και τους Τσέχους, και Κροάτες, ήταν «οπισθοδρομικές» φυλές, η μόνη λειτουργία των οποίων στην παγκόσμια ιστορία του μέλλοντος επρόκειτο να είναι «τροφή για τα κανόνια»!
Ο Marx είπε:
Ο ερχόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα αναγκάσει όχι μόνο τις αντιδραστικές κατηγορίες και τις δυναστείες, αλλά ολόκληρους τους αντιδραστικούς λαούς, να εξαφανιστούν από το πρόσωπο της γης. Και αυτό θα είναι πρόοδος.
Σαν να επαναλάμβανε εν μέρει τα γραφόμενα του Marx, ο άλλος συντάκτης Friedrich Engels έγραψε στο ίδιο έτος:
Ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα κάνει ολόκληρους τους αντιδραστικούς λαούς να εξαφανιστούν από το πρόσωπο της γης. Αυτό, επίσης, είναι πρόοδος. Προφανώς, αυτό δεν μπορεί να εκπληρωθεί χωρίς τη συντριβή του λεπτού εθνικού λουλουδιού. Αλλά χωρίς βία και χωρίς ασπλαχνία τίποτα δεν μπορεί να κατορθωθεί στην Ιστορία.
Πώς μπορεί αυτό να παρερμηνευθεί; Τι «επόμενος παγκόσμιος πόλεμος»; Ως αυτό το σημείο στην ιστορία, δεν είχε ποτέ υπάρξει ένας «παγκόσμιος πόλεμος»!
Σημείωση (ΛΜΔ): Δεν τους βγήκαν όπως ακριβώς ήθελαν οι Ιλλουμινάτι τα πράγματα στη Ρωσία, αφού ο πιο έμπιστός τους (μασόνος) Τρότσκι καταδιώχθηκε και δολοφονήθηκε, και το σοβιετικό καθεστώς ήταν ένας μεγάλος οικονομικά (εκτός από πνευματικά) άρρωστος, που χρειαζόταν διαρκώς τις ενέσεις κεφαλαίων της Αμερικής.
Ο Gary Allen παραθέτει, για παράδειγμα, από τον καθηγητή Sutton: «Η Chase National Bank και η Equitable Trust Company ήταν τα φτερωτά άλογα στη Σοβιετική Πιστωτική επιχείρηση». Η Rockefellers Chase National Bank συμμετείχε επίσης στην πώληση των Μπολσεβίκικων ομολόγων στις ΗΠΑ, το 1928. Πατριωτικές οργανώσεις κατηγόρησαν αυτήν την τράπεζα ως μία «Διεθνή Κλεπταποδόχο». Η Chase ήταν ένα «στίγμα ντροπής νια την Αμερική... η οποία δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτα προκειμένου να κάνει μία μπάζα λίγων δολαρίων». Το μέλος του Κογκρέσου Louis McFadeen, πρόεδρος της House Banking Committee, εξηγεί σε μία ομιλία του στο Κογκρέσο:
«Η Σοβιετική κυβέρνηση διατηρείται από την Επιτροπή της Federal-Reserve και της Federal Reserve-Bank, με την υποστήριξη της Chase Bank και της Guaranty Trust Copmany στη New York City, με τα φόντα του Δημόσιου Ταμείου των Ηνωμένων Πολιτειών... ».
Δεν ήταν οι Rockfellers οι μόνοι φανεροί ενδιαφερόμενοι για την χρηματοδότηση της Κομμουνιστικής πλευράς των Εσωτεριστών - Συνωμοτών. Σύμφωνα με τον καθηγητή Sutton
«... υπάρχει μια έκθεση στις δραστηριότητες του State Department, η οποία ονομάζει την Kuhn-Loeb & Co. ως τον πρώτο χρηματοδότη του πεντάχρονου πλάνου.
Ο Καθηγητής Sutton αποδεικνύει πειστικότατα στο τρίτομο ιστορικό έργο του για τη Σοβιετική τεχνολογική ανάπτυξη, ότι η Σοβιετική Ένωση -με όλη τη σημασία της λέξης-κατασκευάσθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Sutton παραθέτει μία έκθεση του Averell Harriman στο State Department, από τον Ιούνιο του 1944, στο οποίο εξηγεί:
Ο Stalin εκφράζει δεόντως την εκτίμηση του νια την βοήθεια που του χορηγήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την Σοβιετική βιομηχανία, πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Λέει ότι περίπου τα δύο τρίτα όλων των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων στη Σοβιετική Ένωση κατασκευάσθηκαν με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών, ή μέσω της τεχνικής αρωγής τους». …Στο μεταξύ όμως η Αμερική ξοδεύει 75 δισεκατομμύρια δολάρια στην άμυνα για να προστατευθεί από έναν εχθρό, τον οποίο υποστηρίζουν οι Εσωτεριστές κεφαλαιοκράτες...
Αλλά ούτε στους παγκόσμιους πολέμους εξέλειπε ο “Σλαβικός συρφετός” (!) ούτε ο
Χριστιανισμός έπαθε τίποτα διωκόμενος, αλλά μάλλον ισχυροποιήθηκε, δοξάσθηκε με νέες στρατιές μαρτύρων, και καθαρίστηκε από τα παρασιτικά προσκολλημένα σ’ αυτόν πρόσωπα.
Έδειξαν όμως οι αποκρυφιστές (Ιλλουμινάτι, Μασόνοι κλπ) τον κακό τους εαυτό,
προσπαθώντας να πετύχουν το ακατόρθωτο, να νικήσουν την Εκκλησία του Χριστού.
Η «τροφή των κανονιών» είναι χαρακτηριστική Μασονική φράση, που δείχνει την
ανόητη υπεροψία, που είναι έντονη ακόμη και μεταξύ των τάξεων του Μασονισμού, όπως μας λέει, σε video, Μασόνος 90ού βαθμού!
Ο Εωσφόρος γνωρίζει από τις προφητείες της Εκκλησίας ότι θα γίνει 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος, και γνωρίζει βέβαια ότι θα γίνει αναλαμπή της Ορθοδοξίας μετά από αυτόν, αλλά στους δικούς του αφήνει μόνο ψεύτικη αισιοδοξία, διότι είναι δύσκολο να τους πει ότι θα γίνουν κι αυτοί «τροφή στα κανόνια»!
15-28/7/2009, Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης
Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης

http://klassikoperiptosi.blogspot.com/

Ευχαριστούμε τον φίλο Γιώργο που μας έστειλε αυτή την αποκαλυπτική πληροφορία.

Οι "ILLUMINATI" είναι ένα απο τα σκληρότερα πλοκάμια της "Νέας Εποχής".Ποτέ δεν έκρυψαν τη σχέση τους με τον αποκρυφισμό και τον σατανισμό.Ειδικά τα τελευταία χρόνια τα επιτελεία της νεο-ταξικής προπαγάνδας μαζί με όλες τις άλλες αιρέσεις,καταστροφικές λατρείες, οικολογικόμορφα "κινήματα" ,αποκρυφιστικές οργανώσεις, σαϊεντολογικές θρησκείες και πλήθος άλλων συνθετικών του ιστού της αποστασίας,"πλασσάρουν"με δραματοποιημένο και εξωραϊσμένο τρόπο πότε την ...κοσμοθεωρία των "ILLUMINATI" ,πότε τις σατανιστικές κακοδοξίες της "KABBALAH".

Για όσους έχουν ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά ,το "παιχνίδι" που παίζεται έχει διπλό σκοπό:

Αφ΄ενός να τρομάξει τον κόσμο με τη δήθεν κοσμική ισχύ και εξουσία που έχουν οι σατανιστές ,αφ΄ετέρου να εντυπωσιάσει με τεχνάσματα ,κυρίως τους νέους ώστε να γίνουν πειθήνια όργανα του "ισχυρού" της γής ο οποίος φυσικά δεν ειναι άλλος απο τον διάβολο.

Όλη αυτή η δαιμονοφιλολογία και η τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου προκαλεί ενός είδους εξοικείωση θα λέγαμε με οτιδήποτε φρικτό και απεχθές ώστε ο "χλιαρός" στην πίστη να αποδεχτεί και να υποδεχτεί ανευ όρων και αντίστασης όλα τα δόγματα και τις μεθοδεύσεις της αντίχριστης παναίρεσης.

Μας γράφει λοιπόν ο φίλος Γιώργος :

Προκειται για ενα παιχνιδι με καρτες του 1995 οπου μιλαει για την επιθεση στους διδυμους πυργους,στο πενταγωνο,τις επιδημιες την μειωση του πληθυσμου κ.τ.λ

Μπορειτε να δειτε το βιντεο στα αγγλικα .Κάνετε "κλικ" στην πιο κάτω διεύθυνση

http://www.youtube.com/watch?v=eiwF_aEp4YI

http://orthodox-watch.blogspot.com/2009/09/illuminati.html

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ ΣΧΕΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΚΑΡΤΩΝ ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΙ: 

http://www.imdleo.gr/diaf/2009/07/Illuminati_c_game.pdf

ΔΙΩΓΜΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ. Δήλωση του π. Συμεών Βιλόφσκι μετά την αθωωτική απόφαση του Αρείου Πάγου

Συντάχθηκε απο τον π. Συμεών Βιλόφσκι

Δοξάζω και ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου τον Άγιο Τριαδικό Θεό, που με τη πολλή Του αγάπη με ελέησε, και, μαζί με τον πειρασμό, έδωσε αισία έκβαση στην περιπέτειά μου. Ήταν ο Μόνος που μπορούσε να διαλύσει ως ιστό αράχνης τις συκοφαντίες που είχαν εξυφανθεί εναντίον μου.

Και έτσι εφαρμόστηκε και σε μένα το ψαλμικό ρητό: «διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν.» (Ψαλμός 65ος, στίχος 12).

Ευχαριστώ την αδέκαστη ελληνική δικαιοσύνη και τους έλληνες αρεοπαγίτες δικαστές, οι οποίοι με υψηλό αίσθημα ευθύνης, αφού ερεύνησαν όλες τις πτυχές της δικογραφίας, απεφάνθησαν οριστικά και αμετάκλητα για τη μη έκδοσή μου στη Σερβία, αναγνωρίζοντας ότι η δίωξη εναντίον μου ήταν προσχηματική.

Επίσης, μέσα από την καρδιά μου ευχαριστώ τον σερβικό και ελληνικό λαό, όλους τους επώνυμους και τους ανώνυμους αδελφούς ορθοδόξους χριστιανούς που με τις προσευχές τους μου συμπαραστάθηκαν και με ενίσχυσαν στη δοκιμασία μου («προσευχή δε ην εκτενώς γινομένη υπό της εκκλησίας προς τον Θεόν υπέρ αυτού», Πραξ. ιβ , 5).

Ακόμη ευχαριστώ όλους τους διωκόμενους μοναχούς και τις μοναχές του Κοσσυφοπεδίου, οι οποίοι όχι μόνο με τις προσευχές τους, αλλά και με τη θυσιαστική τους αγωνιστική στάση με ενέπνεαν κατά την υπέρ το τρίμηνο κράτησή μου στις φύλακες.

Τέλος, ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου τον πνευματικό μου πατέρα Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο, ο οποίος με τις διάπυρες προσευχές του προς τον Θεό, το αξεπέραστο ήθος και ψυχικό μεγαλείο του, τη νηφαλιότητα του πνεύματός του ενώπιον του τρικυμιώδους πειρασμού που διέρχεται, την απέραντη υπομονή του και αγάπη προς τους διώκτες του, έγινε για μένα όλο αυτό το διάστημα φωτεινό παράδειγμα καρτερίας και αταλάντευτης πίστης στην Πρόνοια του Θεού.

Όσον αφορά τις εξελίξεις που σηματοδοτεί η απόφαση του Αρείου Πάγου για το πρόσωπό μου, επιφυλάσσομαι να επανέλθω σε δεύτερο χρόνο με γραπτή δήλωσή μου.

Όμως, ας μου επιτραπεί πολύ σύντομα να καταθέσω την αποψή μου για τα τεκταινόμενα στους κόλπους της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και πως αυτά επηρεάζονται από την Απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ελλάδος.

Η ενοχοποίησή μου με διάφορες κατασκευασμένες κατηγορίες, κυρίως ποινικές για οικονομικές ατασθαλίες, ήταν το σκαλοπάτι για να πληγεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος, ο οποίος με συνοπτικές και αντικανονικές διαδικασίες εξορίσθη μακράν της Επισκοπής του με την κατηγορία ότι δεν μπορεί να ελέγξει τον παρανομούντα πρωτοσύγκελλό του.

Αφού λοιπόν ο Άρειος Πάγος δεν υιοθέτησε το κατηγορητήριο εναντίον μου, αλλά αντιθέτως το απεδοκίμασε, επιτρέψτε μου να πω με όλο το σεβασμό ότι οφείλει η Ιεραρχία της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, σεβόμενη τον εαυτό της και περισώζοντας το τρωθέν συνοδικό κύρος της, με σκοπό την ειρήνευση του σερβικού ορθοδόξου λαού και την αποκατάσταση της εκκλησιαστικής νομιμότητας, να επανέλθει με νέα απόφασή της και να ανακαλέσει την απόφαση απομάκρυνσης του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου από τη Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης απομονώνοντας έτσι διχαστικές παραφωνίες.

Γνωρίζοντας ότι η δήλωσή μου αυτή θα τύχει μεγάλης δημοσιότητας, θεωρώ καθήκον μου να απευθυνθώ στον δοκιμαζόμενο σερβικό λαό και να τον προτρέψω να συσπειρωθεί γύρω από την Ορθόδοξη Εκκλησία του, να φυλάξει ως κόρην οφθαλμού την ορθόδοξη χριστιανική του πίστη, να διατηρήσει απαραχάρακτη την πνευματική του παρακαταθήκη, όπως αυτή μας παραδόθηκε από τους αγίους Πατέρες φθάνοντας μέχρι τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, να αντισταθεί με κάθε τρόπο στην εισαγωγή κακοδοξιών και καινοφανών δογμάτων στην Ορθοδοξία και να αποτρέψει πάσει θυσία την έλευση του αντιχρίστου πάπα στη Σερβία. Μια έλευση που θα προκαλέσει μόνον κακό και δυστυχία στην πατρίδα μας («στήκετε, και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε», Β πρός Θεσ/νικείς, β , 15).

Ας μην ξεχνούμε την πρόσφατη ιστορία, ότι με την ευλογία του πάπα διαμελίστηκε η πατρίδα μας και θρήνησε χιλιάδες νεκρούς.

Ακόμη καλώ κάθε πατριώτη Σέρβο σε συστράτευση στον καθ ὅλα τίμιο αγώνα να μην δεχτεί ποτέ την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, διότι το Κοσσυφοπέδιο αποτελεί την κοιτίδα του σερβισμού, αλλά και το λίκνο της Ορθοδοξίας της. Το Κοσσυφοπέδιο είναι και θα παραμείνει Σερβία.

Έτσι δρώντας θα παρεμποδίσουμε τα σχέδια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, οι οποίοι δια στόματος του αρμοδίου εντεταλμένου της ΕΕ για το θέμα του Κοσσυφοπεδίου, Πήτερ Φέιθ, χαιρέτισαν την απομάκρυνση του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου και όλων των συνεργατών του, επειδή ακριβώς αυτή η απομάκρυνση διευκολύνει όλα τα παραπάνω άνομα σχέδιά τους. (http://www.eusrinkosovo.eu/?id =20&n=39)

Αγαπημένε μου σερβικέ λαέ και αδελφέ ελληνικέ λαέ, ταπεινά και πάλι σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την αγάπη σας.

Καλόν αγώνα σε όλους μας.

«Γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε. πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω» (Α Κορ., στ , 13-14)

«αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως» (Α Τιμ., στ , 12)

augoustinos-kantiotis.gr/=14015

Η ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ- Ποιό εἶναι συνοπτικά τό νόημα ὅλης τῆς Θείας Λειτουργίας

Κείμενο:

Τοῦ Ἁγίου καί σοφωτάτου Νικολάου Καβάσιλα τοῦ καὶ Χαμαετοῦ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ[1]

1.(t.) Αʹ. Τίς ὁ νοῦς τῆς ἱερουργίας ὅλης ὡς ἐν κεφαλαίῳ(1.)

Τῆς ἁγίας τελετῆς τῶν ἱερῶν μυστηρίων ἔργον μὲν
ἡ τῶν δώρων εἰς τὸ θεῖον σῶμα καὶ αἷμα μεταβολή· τέλος δέ, τὸ τοὺς πιστοὺς ἁγιασθῆναι, δι᾿ αὐτῶν ἁμαρτιῶν ἄφεσιν, καὶ βασιλείας οὐρανῶν κληρονομίαν, καὶ τὰ τοιαῦτα λαβόντας.

Σύντομη ἑρμηνεία

Τοῦ Ἁγίου καί σοφωτάτου Νικολάου Καβάσιλα τοῦ ὀνομαζομένου καί Χαμαετοῦ

ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

1.Α’ .Ποιό εἶναι τό νόημα τῆς ὅλης ἱερουργίας (Θείας Λειτουργίας) συνοπτικά.

Τῆς τελετῆς τῶν ἱερῶν μυστηρίων τό ἔργο μέν εἶναι
ἡ μεταβολή τῶν (Τιμίων) Δώρων στό Θεῖο Σῶμα καί Αἷμα· τέλος (σκοπός) δέ, τό νά ἁγιασθοῦν οἱ πιστοί καί διά μέσου αὐτῶν (δηλ. τῶν Τιμίων Δώρων πού ἔγιναν Σῶμα καί Αἷμα) νά πάρουν ἄφεση ἁμαρτιῶν, νά κληρονομήσουν τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καί τά ὅμοια μέ αὐτά (πνευματικά ἀγαθά).

 Τό ἔργο πού ἐπιτελεῖται κατά τήν Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ μεταβολή τῶν Τιμίων Δώρων σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Ὁ σκοπός εἶναι ὁ ἁγιασμός τῶν πιστῶν, ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους καί ἡ κληρονομία ἀπό αὐτούς τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

  2.«Ποιὰ εἶναι ἡ φύση τὸν ἱεροῦ μυστηρίου;

Σχόλιο-διδαχή: «Ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι μυστήριο καὶ θυσία. Εἶναι μυστήριο κατὰ τὸ ὁποῖο, διὰ τῆς εὐχῆς τοῦ ἱερέα, κατέρχεται ἡ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ μεταβάλλει τὰ φυσικὰ στοιχεῖα τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Τὸ πράγμα εἶναι μυστήριο φοβερό, ἀνερμήνευτο καὶ ἀκατάληπτο. Ἡ μεταβολὴ καὶ μεταποίηση γίνεται στὴν οὐσία τῶν φυσικῶν στοιχείων. Χάνουν δηλαδὴ τὰ στοιχεῖα τὴ δική τους οὐσία, καὶ τὴ θέση της καταλαμβάνουν τὸ ἄχραντο Σῶμα καὶ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Φυσικὰ διατηροῦν τὰ συμβεβηκότα, ὅσα ὑπάρχουν περὶ τὴν οὐσία, δηλαδὴ τὶς φυσικές τους ποιότητες τοῦ βάρους, τοῦ χρώματος, τῆς ὀσμῆς, τῆς γεύσεως, τῆς ὀξύτητος (τοῦ οἴνου) κ.α. Αὐτὸς ποὺ κοινωνεῖ δέχεται αὐτούσιο τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ ποὺ γεννήθηκε, αὐξήθηκε, ἔπαθε στὸ Σταυρό, ἀναστήθηκε ἐκ τῶν νεκρῶν καί, θεωμένο, ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς. Κοινωνεῖ ὁλόκληρης τῆς ἀνθρώπινης φύσεως τοῦ Κυρίου καὶ συνημμένως τῆς θεότητός Του, ποὺ εἶναι ἀχώριστα ἑνωμένη μὲ αὐτή. Κατ' ἐπέκταση κοινωνεῖ καὶ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ!

Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι ταυτόχρονα καὶ θυσία. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ θυσία τοῦ Σταυροῦ, πρόληψη τῆς ὁποίας ἔκανε ὁ Σωτήρας κατὰ τὸ Μυστικὸ Δεῖπνο τῆς Μ. Πέμπτης. Εἶναι ἡ ἴδια θυσία μὲ τὴ σταυρική, προσφερόμενη ὅμως ἀναιμάκτως, ἐνῶ ἡ θυσία τοῦ Σταυροῦ ἔγινε ἐν αἵματι.

 Ὁμοίως, ἐνῶ ἡ σταυρικὴ θυσία ἔγινε μιά γιὰ πάντα, γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου, ἡ θυσία τῆς Εὐχαριστίας γίνεται πολλάκις, μὲ σκοπὸ νὰ ἐφαρμόσει τὰ σωτήρια ἀγαθὰ τῆς μεγάλης ἐκείνης θυσίας στὸ σῶμα τῶν πιστευόντων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

 Στὴ θυσία τῆς Εὐχαριστίας θύτης καὶ θύμα εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος προσφέρεται διὰ χειρὸς τοῦ ἱερέως»[2].

«Στή θεία Λειτουργία ζοῦμε τό μυστήριο τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Στό μυστικό Δεῖπνο ὁ Κύριος κάνει λόγο ἀκόμη μιά φορά γιά τόν ἐπί τοῦ Σταυροῦ θάνατό Του. Προσφέροντας τό πανάγιο Σῶμα Του τεμαχισμένο (κλώμενον) καί τό ἅγιο Αἷμα Του ἐκχυνόμενον «τούς ὑπενθυμίζει πάλι... τή σφαγή». Στή διάρκεια τοῦ Δείπνου δεσπόζει ὁ Σταυρός: «Εὐλαβηθεῖτε αὐτήν τήν τράπεζα», μᾶς λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. «Τόν Χριστό πού ἐσφάγη γιά μᾶς, τό θῦμα πού κείτεται πάνω της» .

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης μᾶς λέει ὅτι ὁ Χριστός διά τοῦ μυστικοῦ Δείπνου, μ' ἕναν τρόπο ἀκατάληπτο γιά τόν ἀνθρώπινο νοῦ, προλαβαίνει τά γεγονότα τῆς προδοσίας, τῆς δίκης, τοῦ Σταυροῦ. Καί προσφέροντας στούς Δώδεκα τό Ἅγιο Σῶμα Του ὡς τροφή, «ἔδειξε μέ σαφήνεια ὅτι ἡ θυσία τοῦ Ἀμνοῦ εἶχε ἤδη συντελεσθεῖ». Τό Δεῖπνο εἶναι μυστικό, εἶχε ἕνα μεγάλο μυστικό νόημα: μᾶς μύησε στή σταυρική σωτηριώδη θυσία.

Σ' αὐτό ὁ Χριστός ἱερούργησε τή θυσία τοῦ Γολγοθᾶ.
Ὁ ἱερός Καβάσιλας μιλώντας γιά τή Θεία Εὐχαριστία λέει, ὅτι «ἡ θυσία αὐτή δέν εἶναι εἰκόνα καί τύπος θυσίας, ἀλλά θυσία ἀληθινή» (Τήν θυσίαν ταύτην μή εἰκόνα καί τύπον εἶναι θυσίας, ἀλλά θυσίαν ἀληθινήν... Πρᾶγμα θυσίας ἡ τελετή). Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι πραγματική θυσία, ἐπειδή ὁ Χριστός θυσιάζεται καί προσφέρεται στούς πιστούς σφαγιασμένος: «Σέ θυσία προσέρχεσαι φρικτή καί ἁγία», μᾶς λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. «Μπροστά σου βρίσκεται ἐσφαγμένος ὁ Χριστός» . Ἡ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ καί ἡ θυσία τῆς Εὐχαριστίας εἶναι μία, γιατί Ἕνας εἶναι ὁ Ἀμνός. «Τήν ἴδια θυσία πάντοτε ποιοῦμε» γράφει ὁ θεῖος Χρυσόστομος, ἐπειδή «τόν ἴδιο (Ἀμνό) πάντοτε προσφέρομε». Ἤ πιό σωστά, ὁ ἴδιος Ἀμνός πάντοτε αὐτοπροσφέρεται.
Ἐκεῖ στό ἅγιο θυσιαστήριο βλέπουμε ὁλοζώντανη τή θυσιαστική, ἐσταυρωμένη, ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. «Τί θά μποροῦσε νά ἐξισωθεῖ μ' αὐτήν τήν ἀγάπη; ἀναρωτιέται ὁ ἱερός Καβάσιλας. Ποιά μητέρα εἶναι τόσο φιλόστοργη ἤ πατέρας τόσο φιλότεκνος; ἤ [τίς τῶν καλῶν οὑτινοσοῦν (ἔστω καί λίγο) οὕτως ἔλαβε ἔρωτα μανικόν; (τρελό)]ποιός ἀπό τούς καλούς ἐρωτεύτηκε ἔτσι τρελά ἔστω καί λίγο;»(P.G. 150, 648)[3] .

Διδαχή: Ἄς συγκλονιζόμαστε κάθε φορά, πού μετέχουμε στήν ἀναίμακτη Θυσία, κατά τήν Ὁποία αὐτοπροσφέρεται γιά χάρη μας ὁ Κύριος Ἰησοῦς στόν Πατέρα. Ἄς Τόν δοξάζουμε καί ἄς Τόν εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἄπειρη θυσιαστική Του ἀγάπη. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι κανείς δέν μᾶς ἀγάπησε καί δέν μᾶς ἀγαπᾶ, οὔτε θά μᾶς ἀγαπήσει ποτέ στό μέλλον, ὅπως Αὐτός. Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι μόνο ὁ Κύριος πέθανε μέ φρικτό θάνατο γιά χάρη μας καί συνεχίζει νά θυσιάζεται γιά μᾶς μυστηριακά σέ κάθε Θεία Λειτουργία.

Κανένας ἄλλος ἀπό αὐτούς πού ἰσχυρίζονται ὅτι μᾶς ἀγαποῦν δέν πέθανε· οὔτε ἐνδεχομένως θά εἶχε τήν διάθεση νά πάρει τή θέση μας, ὅταν θά βρεθοῦμε πρό τῶν πυλῶν τοῦ θανάτου. Ἄν καί ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά πεθάνουμε γιά τόν πλησίον μας, ὅπως ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε: «Ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε ὁ  ἕνας τόν ἄλλο ὅπως Ἐκεῖνος ἀγάπησε ἐμᾶς», δηλαδή μέχρι θανάτου, ὅμως... πόσο εὔκολα προδίδουμε τήν ἀγάπη αὐτή!!!.

 Ἄς παραδειγματιστοῦμε ἀπό τήν Σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου κάθε φορά, πού τήν ξαναζοῦμε μέσα στή Θεία Λειτουργία. Ἄς καλλιεργήσουμε τήν πλήρη αὐταπαρνήσεως ἀγάπη, μιμούμενοι τόν Κύριο. Ἄς δεηθοῦμε τοῦ Χριστοῦ μας νά μᾶς χαρίσει, τήν ἀγάπη πρός τόν Ἴδιο καί πρός τούς ἀδελφούς μας, χωρίς ὅρια καί χωρίς διακρίσεις, τήν ἀγάπη πού φτάνει  ἄν χρειαστεῖ μέχρι τόν θάνατο!

3.«Εἶναι σωστὸς ὁ ὅρος «μετουσίωση» ( transsubstantiatio );

Τὸν ὅρο αὐτὸ χρησιμοποιεῖ κυρίως ὁ Παπισμός (ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία[4]). Δὲν εἶναι ἐσφαλμένος. Ἐννοιολογικὰ ἀντιστοιχεῖ μὲ τοὺς ὅρους «μεταβολή», «μεταποίηση», «μεταστοιχείωση», ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία. Χρησιμοποιεῖται δὲ καὶ σὲ μᾶς ὁ ὅρος μετουσίωση μὲ τὴν ἔννοια τῆς μεταβολῆς. Καλὸ ὅμως θὰ ἦταν ν' ἀποφεύγεται ἡ χρήση του στὴν ὀρθόδοξη θεολογία, μία καὶ θυμίζει σχολαστικὲς λεπτολογίες περὶ διακρίσεως οὐσίας καὶ συμβεβηκότων, βασισμένες στὴν Ἀριστοτέλεια φιλοσοφία. Οἱ ὅροι μεταποίηση καὶ μεταβολὴ εἶναι δοκιμότεροι, ὁ δὲ ὀρθόδοξος πιστὸς δὲν πρέπει νὰ πολυπραγμονεῖ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὅποιο γίνεται ἡ μεταβολὴ τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ (βλ. Ἁγ. Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκθεσις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, IV , ΙΓ΄, PG 94, 1144-1145). Τοῦ ἀρκεῖ ἡ πίστη στὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ συγκατάθεση τοῦ νοῦ του στὸ φοβερὸ καὶ ἀπερινόητο θεῖο μυστήριο»[5].

Διδαχή: Ἄς μήν πολυπραγμονοῦμε στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο γίνεται ἡ μεταβολή τῶν Τιμίων Δώρων σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Ἄς προσερχόμεθα ἔχοντας μετανοήσει καί ἐξομολογηθεῖ. Ἄς πλησιάζουμε μέ πίστη ἀκράδαντη καί ἀγάπη, γιά νά κερδίζουμε ἄφεση ἁμαρτιῶν καί αἰώνιο ζωή ἀπό τήν μετοχή μας στήν Θεία Κοινωνία. Ἄς μή διστάζουμε καί ἄς μήν ἀμφιβάλλουμε. Ὁ Κύριος ἀπό ἄπειρη συγκατάβαση καλύπτει κάτω ἀπό τά ταπεινά εἴδη τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, τόν Ἑαυτό του. Τό κάνει γιά νά μπορέσουμε νά πάρουμε μέσα μας τήν Σάρκα καί τό Αἷμα Του, τά Ὁποῖα εἶναι ἑνωμένα μέ τήν Θεότητά Του (τήν ἄκτιστη Θεοποιό Ἐνέργειά Του).  Μ’ Αὐτό τό Μυστήριο «ζωοῦται καί θεοῦται πᾶς ὁ τρώγων καί πίνων» τόν Κύριον «ἐξ εἰλικρινοῦς καρδίας καί ψυχῆς συντετριμμένης». Αὐτήν τήν συντετριμμένη ψυχή, μαζί μέ τήν εἰλικρινή πίστη καί τήν ἄδολη ἀγάπη ἄς ἔχουμε. Τότε ὁ Κύριος θά μᾶς βοηθήσει ὥστε νά κοινωνήσουμε ὅσο γίνεται λιγότερο ἀνάξια, καί νά γίνει ἡ Θεία Μετάληψις εἰς «ἁγιασμόν»·  ὄχι «εἰς κρίμα ἤ εἰς κατάκριμα».

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

---

[1] Настоящият текст е издаден от R. Bornert, J. Gouillard, P. Périchon, and S. Salaville в серията «Сурс кретиен», том 4, Париж, 1967

[2]Ἀνδρέα Θεοδώρου, Ἀπαντήσεις σέ ἐρωτήματα δογματικά,  ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, 1997, σελ. 165-172. http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=poim&contents=contents_IeraMistiria.asp&main=kat010&file=4.4.4.htm

[3] Στό: Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου, Τί εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία καί πῶς θά τή ζήσουμε, Β΄ἔκδοση, σελ. 32-35.

[4]Δέν εἶναι σωστό νά ὀνομάζεται Ἐκκλησία ὁ Παπισμός, διότι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση (ἔχει υἱοθετήσει τό Φιλιόκβε καί πολλές ἄλλες αἱρετικές διδασκαλίες: τό πρωτεῖο, τό ἀλάθητο τοῦ Πάπα, τήν διδασκαλία περί ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου, τήν περί κτιστῆς χάρης κ.λ.π.) καί ὡς ἐκ τούτου δέν μπορεῖ νά ἀνήκει στήν Ἐκκλησία.

[5]Ἀνδρέα Θεοδώρου, Ἀπαντήσεις σέ ἐρωτήματα δογματικά,  ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, 1997, σελ. 165-172. http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=poim&contents=contents_IeraMistiria.asp&main=kat010&file=4.4.4.htm