Στάρετς Σάββας Ο Παρηγορητής. «Περί ταπεινώσεως καί πραότητος »

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ – Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ

Μετάφραση ἀπό τη ρωσική γλῶσσα:
Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Φωτόπουλος
Διδαχές τοῦ στάρετς Σάββα

 Ἀποσπάσματα πού ἐλήφθησαν ἀπό τά κηρύγματά του (308-311)

 

Περί ταπεινώσεως καί πραότητος

 

 

 Σέ κάθε χριστιανό ἀναγκαιότερο ὅλων εἶναι ἡ χριστομίμητη, μακάρια ταπείνωση καί ὅποιος δέ τήν ἔχει δέν θά ἰδεῖ ποτέ τόν Θεό.

Ἡ ταπείνωση εἶναι τό θεμέλιο ὅλων τῶν ἀρετῶν.  Διδάσκαλος τῆς ταπεινώσεως εἶναι ὁ ἵδιος ὁ Κύριος: Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ματθ. 11,29).
Γιά νά ἀποκτήσετε ταπείνωση πρέπει συνεχῶς νά μέμφεσθε, νά ἐπικρίνετε και νά κατηγορεῖτε τόν ἑαυτό σας σέ ὅλα΄ νά θεωρεῖτε τόν ἑαυτό σας ὄχι μόνον ἁμαρτωλότερο ὅλων, ἀλλά καί χειρότερο ἀπό κάθε ἄλογο κτίσμα.
Ὅταν σέ κατηγοροῦν γιά κάτι, τότε νά σιωπᾶς ἤ μέ πραότητα νά ἐξηγεῖς  τήν ἀλήθεια΄ νά κόβεις τό θέλημά σου, νά ὑπομένεις τίς κακολογίες, τίς προσβολές καί τούς ἐξευτελισμούς καί νά θυμᾶσαι πάντοτε τήν ἔξοδο τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα.  Νά ἡ ὁδός πρός τήν ταπείνωση.

Νέοι καί Ἐκκλησία. - Γιατί δυσκολεύονται νά Τήν πλησιάσουν; (Ἀρχ. Γεωργίου Καψάνη)

Οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την Εκκλησία

Αρχιμ. Γεωργίου (Καψάνη), Καθηγουμένου Ι.Μ.Γρηγογίου, Αγ. Όρους.
Υπάρχουν μερικές δυσκολίες στα σημερινά μας παιδιά να πλησιάσουν το μυστήριο της Μετανοίας. Οι σημερινοί νέοι δυσκολεύονται να πλησιάσουν γενικά την Εκκλησία και τους κληρικούς γιατί καλλιεργείται μία προκατάληψη κατά της Εκκλησίας. Η Εκκλησία σήμερα χλευάζεται, συκοφαντείται, διαβάλλεται, εξευτελίζεται στα μάτια του κόσμου και της νεολαίας και όποιοι νέοι θα εκδηλώσουν την πίστη τους, θα γίνουν αντικείμενο ειρωνείας.
Έπειτα η σημερινή αγωγή- ψυχολογία, φιλοσοφία, πολιτική- καλλιεργούν ένα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα στους ανθρώπους που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της αυτοσωτηρίας. Καλλιεργούν την αυτάρκεια, τη φιλαυτία, τον εγωκεντρισμό. Όλα αυτά είναι αντίθετα στο πνεύμα της μετανοίας και της εξομολογήσεως. Τονίζεται μάλιστα από ορισμένα συστήματα, όπως είναι ο υπαρξισμός, ότι η αμαρτωλότητα έγκειται στις αμαρτωλές καταστάσεις και όχι στα πρόσωπα και έτσι μεταθέτουν το θέμα της προσωπικής ευθύνης από τα πρόσωπα στις καταστάσεις. Οπότε ο άνθρωπος τείνει να θεωρεί τον εαυτό του ανεύθυνο για ό,τι κακό γίνεται.

Ή σωστή συνείδηση πληροφορεί τον άνθρωπο σωστά (Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης)

Δεν  υπάρχει  μεγαλύτερο  πράγμα  στον  άνθρωπο  άπό  τήν  αναπαυμένη  συνείδηση.
Είναι μεγάλο πράγμα νά μή σε πειράζη ή συνείδηση σου, ότι μπορούσες νά κάνης και κάτι άλλο και  δεν το έκανες. Τότε ό άνθρωπος έχει μιά συνεχή εσωτερική χαρά καί όλη ή ζωή
του είναι πανηγύρι. Αυτή ή εσωτερική χαρά δίνει τήν πνευματική δύναμη.
- Γέροντα, πώς θά καταλάβη κανείς ότι είναι εύάρεστο στον θεό αυτό πού κάνει;
- Έχει ό άνθρωπος εσωτερική πληροφορία.
- Φθάνει ή δική του πληροφορία ή χρειάζεται καί ή μαρτυρία των άλλων;
- Μιλάω γιά έναν πού έχει σωστή συνείδηση δεν μιλάω γιά έναν πού έχει λανθασμένη συνείδηση.  Ή  σωστή  συνείδηση  πληροφορεί  τον  άνθρωπο  σωστά.  Τότε  ό  άνθρωπος  νιώθει σιγουριά,  ελπίδα  καί  λέει  με  ταπείνωση:  Δεν  είμαι  γιά  τον  Παράδεισο  είμαι  γιά  τήν κόλαση, άλλα πιστεύω ότι ή αγάπη καί το έλεος του Θεού δεν θά μ’ αφήσουν. Το νιώθει αυτό,  γιατί  αγωνίζεται  δεν  κάθεται,  χωρίς  νά κάνη  τίποτε,  καί αναπαύει τον  λογισμό  του λέγοντας: Ό Θεός θά με σώση.

Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης - Γιά τον Αντίχριστο, τό χάραγμα καί τό 666 (χειρόγραφο κείμενό του)

Κατάθλιψη: Δαιμονική ἐπήρρεια-Θεραπεία: Ἡ κάθαρση ἀπό τά πάθη (Γέρων Πορφύριος)

Ἡ Κατάθλιψη εἶναι δαιμονική ἐπήρρεια

Μέ τήν ὁρολογία τῶν ἁγίων Πατέρων ἡ κατάθλιψη θά μποροῦσε νά

 ὁρισθεῖ σάν ἀκηδία, δαιμονική ἐνέργεια, αἰχμαλωσία ἀπό τούς λογισμούς, ἀπώλεια τῆς ὑπόστασής μας (δηλ. τοῦ προσώπου μας).

 Ἔλεγε, ὁ μακαριστός π. Πορφύριος, ἀναφερόμενος σέ μία γυναίκα πού εἶχε κατάθλιψη:«Αὐτή τυλιγµένη στό πάπλωµα, σοῦ λέω, ὅπως µοῦ τά ἔλεγε, νηστική, ζοῦσε, ἄς ποῦµε, τήν κατάθλιψη.

Εἶναι ἕνα αἴσθηµα δυσάρεστο, τό ὁποῖο σέ καταλαµβάνει, καί σέ καθηλώνει. Οὔτε νά σκεφθεῖς, οὔτε... Σκέφτεσαι αὐτό. Νοµίζεις ὅτι ἐσύ σκέφτεσαι σοβαρά πράγµατα. Ἐνῶ ἐσύ εἶσαι αἰχµάλωτος µιᾶς ἰδέας[26].Ἔχω πολλά νά σᾶς πῶ πάνω σ’ αὐτά πού ἔχω ἰδεῖ στή ζωή µου, ἀπό ἀνθρώπους, πού κατείχοντο ἀπό τέτοια συναισθήµατα, δηλαδή σατανικά συναισθήµατα.

12 Σεπτεμβρίου Συναξαριστής Αυτονόμου Ιερομάρτυρα, Κουρνούτου Ιερομάρτυρα, Θεοδώρου Επισκόπου, Ιουλιανού Πρεσβυτέρου, των Αγίων Μακεδονίου, Θεοδούλου και Τατιανού, Δανιήλ Θάσιου, Ωκεανού, Ανδρονίκου, των Αγίων Εθνοϊερομαρτύρων, Albeus.

Ὁ Ἅγιος Αὐτόνομος ὁ Ἱερομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Αὐτόνομος ἦταν ἐπίσκοπος στὴν Ἰταλία καὶ εἶχε στὴν ἐπισκοπὴ του πλούσια χριστιανικὴ δράση.
Ὅταν ἄρχισε ὁ διωγμὸς τοῦ Διοκλητιανοῦ ἐγκατέλειψε τὴν θέση του, καὶ πῆγε στοὺς Σώρεους τῆς Μ. Ἀσίας. Ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε στὸ σπίτι ἐνὸς χριστιανοῦ, τοῦ Κορνηλίου καὶ συνέχιζε νὰ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο.
Στὴν συνέχεια μετέβη στὴν Λυκαονία καὶ στὴν Ἰσαυρία γιὰ νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο του. Πρὶν ξεκινήσει τὸ ταξίδι του χειροτόνησε διάκονο τὸν Κορνήλιο.
Ὕστερα ἀπὸ καιρὸ ὅταν ἐπέστρεψε στοὺς Σωρεούς καὶ εἶδε τὸ πολὺ καλὸ ἔργο ποὺ εἶχε κάνει νὰ ἀσπαστοῦν τὸν χριστιανισμὸ πολλοὶ ἄνθρωποι, τὸν χειροτόνησε ἱερέα. Ἀφοῦ ἐπισκέπτεται πολλὲς περιοχὲς στὸν Εὔξεινο Πόντο ἐπιστρέφει πάλι κοντὰ στὸν Κορνήλιο καὶ τὸν χειροτονεῖ ἐπίσκοπο. Τὸ θεάρεστο ἔργο ποὺ ἔχει κάνει ὁ Ἅγιος Αὐτόνομος ἐνοχλεῖ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τὸν σκοτώνουν μὲ λιθοβολισμὸ τὴν ὥρα ποὺ λειτουργοῦσε μέσα στὸ ναό.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἐκ Δυσμῶν ἀνατείλας ὡς ἀστὴρ οὐρανόφωτος, καὶ πρὸς τὴν Ἑῴαν ἐκλάμψας, ταῖς ἀκτῖσι τῶν τρόπων σου, τὸν Ἥλιον τῆς δόξης Ἰησοῦν, ἐδόξασας ἀθλήσει σου στερρᾷ· διὰ τοῦτο ἐδοξάσθης θεουργικῶς, Αὐτόνομε Πατὴρ ἡμῶν. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

«Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον ...»

«Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ ἔδωκεν τόν μονογενῆ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόλλυται, ἀλλ' ἔχει ζωήν αἰώνιον». Δηλ. «Τόσο ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο (πρό καταβολῆς κόσμου ,πρό πάντων τῶν αἰώνων) ὥστε παρέδωσε τόν μονογενῆ Του Υἱό στό θάνατο, ὥστε καθένας πού πιστεύει σ' Αὐτόν νά μήν χάνεται ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια». Τόση εἶναι ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ὥστε ἄν εἶχε καί κάτι ἀκόμη πιό πολύτιμο ἀπό τόν Υἱό Του δέν θά δίσταζε κι αὐτό νά τό θυσιάσει γιά νά μᾶς ἀποδείξει τήν ἀγάπη πού ἔχει γιά μᾶς, τά ἁμαρτωλά πλάσματά Του· κι ἄν χρειάζονταν δέν θά δίσταζε ὁ γλυκύτατος Κύριος μας νά ὑφίστατο μυρίους θανάτους γιά νά μᾶς σώσει. Ὅμως δέν χρειάζεται.
Ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου μας «ἐφ' ἅπαξ» συνέτριψε τό κράτος τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας, ξεδόντιασε τό διάβολο, μᾶς χάρισε τήν εἰρήνη μέ τό Θεό καί τόν συνάνθρωπο καί ἀνασυγκρότησε τόν διασπασμένο ἐσωτερικό ἑαυτό μας.