Γέροντος Παϊσίου: 1)Λογισμοί 2)«Προσευχή νά βγοῦν Μακκαβαῖοι».

1)Λογισμοί του αγιασμένου ανθρώπου και λογισμοί του πονηρού ανθρώπου (Γέροντας Παϊσιος)

Ο Γέροντας Παϊσιος μιλάει σε επισκέπτες του.

- Γέροντα, αυτός πού έχει αγιότητα καταλαβαίνει ποιος είναι πονηρός;
- Ναί,  τόν  πονηρό  τον  καταλαβαίνει, όπως  καταλαβαίνει  καί  τήν  αγιότητα  ενός  Αγίου.
Βλέπει  το  κακό,  άλλα  συγχρόνως  βλέπει  καί  τόν  εσωτερικό  άνθρωπο  καί  διακρίνει  ότι  το κακό είναι τοϋ πειρασμού καί έρχεται άπ’ εξω. Μέ τά μάτια της ψυχής του βλέπει τά δικά του σφάλματα μεγάλα, ενώ τών άλλων μικρά. Τά βλέπει στ’ αλήθεια μικρά, όχι ψεύτικα. Μπορεί νά βλέπη  ότι  είναι  εγκλήματα,  αλλά  δικαιολογεί  μέ  τήν  καλή  έννοια  τις  πονηριές  του  κακού ανθρώπου δεν τόν περιφρονεί, δέν τόν θεωρεί κατώτερο του. Μπορεί μάλιστα νά τόν θεωρή
καί καλύτερο  άπό  τόν  εαυτό  του  καί  νά  τόν  ανέχεται  εν  γνώσει  του  για  πολλούς  λόγους.

24 Νοεμβρίου Συναξαριστής. Κλήμεντος Ιερομάρτυρα, Πέτρου Ιερομάρτυρα, Μάλχου, Καρίωνος, Ερμογένους Επισκόπου, Φιλουμένου και Χριστοφόρου, Αλέξανδρου, Γρηγορίου, Χρυσογόνου, Μάρκου Τριγλινού, Θεοδώρου Μάρτυρα, Μερκουρίου Σμολένσκη.

Ὁ Ἅγιος Κλήμης ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Ρώμης

Ἦταν Ρωμαῖος ἀριστοκράτης ἀπὸ βασιλικὸ γένος, γιὸς τοῦ Φαύστου καὶ τῆς Ματθιδίας. Ὁ Κλήμης σπούδασε ὅλες τὶς ἐπιστῆμες τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἀντάμωσε τὸν Ἀπόστολο Πέτρο καὶ διδάχθηκε ἀπ’ αὐτὸν τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ θεογνωσία, ὁπότε ἔγινε θερμὸς κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ συνέγραψε  ἀρκετὰ συγγράμματα.
Ὁ Κλήμης ὑπῆρξε τρίτος ἐπίσκοπος Ρώμης, ἀφοῦ διαδέχθηκε τὸν Ἀνέγκλητο, περίπου τὸ ἔτος 92 μ.Χ. Ποίμανε μὲ ὑπέρμετρο ζῆλο τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, στὰ βαρεία ἐκεῖνα χρόνια τῶν διωγμῶν. Συνελήφθη ἀπὸ τὸ Δομετιανὸ καὶ ἐξορίστηκε σὲ πόλη ἔρημο κοντὰ στὴ Χερσώνα.
Ἐκεῖ, ἔδεσαν στὸ λαιμό του μιὰ σιδερένεια ἄγκυρα καὶ τὸν ἔριξαν στὴν θάλασσα, ὅπου παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή του (101 μ.Χ).
Ἀξίζει, ὅμως, νὰ σημειώσουμε ὅτι ὁ Κλήμης δὲν ὑπῆρξε μόνο σοφὸς κατὰ τὴν γραμματικὴ μόρφωση, ἀλλὰ ἀνῆκε σ’ αὐτοὺς ποὺ ὁ Θεῖος Παῦλος ὀνομάζει «σοφοὺς εἰς τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ εἰς τὸ κακόν». Συνετούς, δηλαδή, ὅταν κάνουν τὸ καλό, καὶ συγχρόνως ἀμέτοχους ἀπὸ κάθε κακό.

Ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος

Πως ο Γέροντας Παΐσιος με έβγαλε από το αδιέξοδο

Το 1992 υπηρετούσα σε μια Μονάδα του Έβρου και διέμενα στο Διδυμότειχο. Την εποχή εκείνη η σύζυγός μου, Μαρία, ήταν έγκυος στο δεύτερο παίδι και διένυε τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Το θετικό αποτέλεσμα ενός τέστ ελέγχου αντισωμάτων ερυθράς, μας αναστάτωσε.Μετά από μερικές ήμερες η επανάληψη του τέστ, σε άλλο μικροβιολογικό εργαστήριο, επιβεβαίωσε εκ νέου ότι η σύζυγός μου είχε νοσήσει από ερυθρά, ενώ εγκυμονούσε. Να σημειωθεί ότι κατά την πρώτη εγκυμοσύνη, πριν από 3 χρόνια περίπου, το αποτέλεσμα του τέστ αντισωμάτων ερυθράς ήταν αρνητικό. Όπως ήταν επόμενο απευθύνθηκα σε ιατρούς γυναικολόγους, πού εμμέσως μας προέτρεπαν σε διακοπή κυήσεως, δεδομένου ότι ο ιός της ερυθράς προσβάλλει τα μάτια, τα αυτιά και τον εγκέφαλο του εμβρύου. Οι στατιστικές συνηγορούσαν ότι υπήρχαν πιθανότητες στο 80% – 85% το παίδι πού θα γεννιόταν να είναι τυφλό, κωφάλαλο ή και με διανοητική στέρηση. Με όλα αυτά πού άκουγα είχα χάσει πραγματικά τον ύπνο μου, ενώ προσπαθούσα να μη μεταφέρω στη σύζυγό μου τις αγωνίες μου, για να μην επιβαρύνω την κατάστασή της.
Τον Αύγουστο του ’92 πήρα μετάθεση από τον Έβρο στη Μυτιλήνη (ιδιαίτερη πατρίδα μου). Η σύζυγός μου είχε φύγει 10 ημέρες περίπου νωρίτερα για να μπορέσω να μαζέψω την οικοσκευή μας.