Κανεὶς ποτὲ δὲν πρέπει ν’ ἀπελπίζεται...

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό:

Ἕνας στρατιώτης ρώτησε τὸν ἀββᾶ Μιώς ἂν ἄραγε ὁ Θεὸς δέχεται τὴν μετάνοια τοῦ ἀμαρτωλοῦ καὶ ὁ ἀββᾶς, ἀφοῦ τὸν δίδαξε μὲ πολλούς λόγους, εἶπε:

– Πὲς μου, ἀγαπητέ. Ἂν σχιστεῖ τὸ χιτώνιό σου, τὸ πετᾶς;

– Ὄχι, ἀπάντησε ἐκεῖνος. Τὸ ράβω καὶ τὸ χρησιμοποιῶ πάλι.

– Ἂν λοιπὸν ἐσύ λυπᾶσαι τὸ ροῦχο σου, τοῦ εἶπε τότε ὁ γέροντας, δὲν θὰ λυπηθεῖ ὁ Θεὸς τὸ δικό Του πλάσμα;

____________________________________________

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Σισώη:

– Τὶ νὰ κάνω, ἀββᾶ, ποὺ ἔπεσα;

Τοῦ λέει ὁ γέροντας:

– Νὰ σηκωθεῖς.

– Σηκώθηκα καὶ ξανάπεσα.

– Νὰ σηκωθεῖς πάλι καὶ πάλι.

– Μέχρι πότε;

Μέχρι ποὺ νὰ σὲ βρεῖ ὁ θάνατος εἴτε στὸ καλὸ εἴτε στὴν πτώση. Γιατὶ σὲ ὁποια κατάσταση βρεθεῖ τότε ὁ ἄνθρωπος, σ’ αὐτὴν καὶ φεύγει.

____________________________________________

Τοῦ ἀββᾶ Μάρκου:

Ἁμαρτία θανάσιμη εἶναι ἐκείνη γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μένει ἀμετανόητος. Κανένας δὲν εἶναι τόσο ἀγαθὸς καὶ σπλαχνικὸς ὅσο ὁ Θεός. Τὸν ἀμετανόητο, ὅμως, οὔτε Αὐτὸς τὸν συγχωρεῖ.