Νὰ ὑπομένουμε τὴν βία ἐκείνων ποὺ μᾶς ἀδικοῦν καὶ νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτούς...

Ἄκουσα μερικοὺς εὐλαβεῖς νὰ λένε ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέπουμε στοὺς τυχόντες ν’ ἁρπάζουν ἐκεῖνα ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας ἢ γιὰ ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν, γιὰ νὰ μὴν γινόμαστε –μὲ τὴν ἀνεξικακία μας– ἀφορμὴ ἁμαρτίας σ’ ἐκείνους ποὺ μᾶς ἀδικοῦν, καὶ μάλιστα ἂν εἶναι χριστιανοί. Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ τὸ νὰ θέλουμε τὰ πράγματά μας γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ μάλιστα μὲ παράλογη πρόφαση.

Γιατὶ, ἐὰν ἐγκαταλείψω τὴν προσευχὴ καὶ τὴν προσοχὴ τῆς καρδιᾶς μου καὶ ἀρχίσω νὰ φιλονεικῶ μ’ ἐκείνους ποὺ μὲ ἀδικοῦν, σὲ λίγο θ’ ἀρχίσω νὰ συχνάζω στὰ προαύλια τῶν δικαστηρίων, καὶ ἔτσι γίνεται φανερὸ ὅτι ἐκεῖνα ποὺ διεκδικῶ τὰ θεωρῶ ἀνώτερα ἀπὸ τὴν σωτηρία μου (γιὰ νὰ μὴν πῶ) καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν σωτήρια ἐντολὴ τοῦ Κυρίου. Γιατὶ πῶς θὰ ἀκολουθήσω τὴν εὐαγγελικὴ προσταγή, ποὺ διατάζει νὰ μὴν ζητῶ τὰ πράγματά μου ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ μοῦ τὰ ἀφαιρεῖ^{(Λουκ.6,30)}, ἂν δὲν ὑπομείνω μὲ χαρά, κατὰ τὸν Ἀπόστολο, τὴν διαρπαγὴ τῶν ὑπαρχόντων μου^{(Ἑβρ.10,34)};

Ἀκόμη καὶ ἂν πάρει κανεὶς πίσω μὲ δίκη ὅσα τοῦ ἅρπαξαν, δὲν ἐλευθερώνει τὸν πλεονέκτη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἐπειδὴ τὰ φθαρτὰ δικαστήρια δὲν περιορίζουν τὸ ἄφθαρτο δικαστήριο τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ὁ αἴτιος κάποιου κακοῦ πρέπει νὰ ἱκανοποιήσει τοὺς νόμους μὲ τοὺς ὁποίους δικάζεται καὶ ἀπολογεῖται. Ὥστε εἶναι καλὸ νὰ ὑπομένουμε τὴν βία ἐκείνων ποὺ μᾶς ἀδικοῦν καὶ νὰ προσευχόμαστε γι’ αὐτούς, ὥστε μὲ τὴν μετάνοια –καὶ ὄχι μὲ τὴν ἀνταπόδοση ὅσων μᾶς ἔπραξαν– ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν κατηγορία τῆς πλεονεξίας. Γιατὶ αὐτὸ θέλει ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, τὸν πλεονέκτη καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ ἅρπαξε νὰ ἐλευθερώσουμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μὲ τὴν μετάνοια.

Ἀπὸ τὴν Φιλοκαλία - Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς (Τὰ 100 πρακτικὰ κεφάλαια Κεφ. 64.)