ΟΙ ΘΑΝΑΣΙΜΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

 
Το πρώτο θεμέλιο του ιερού σου έργου, το πρώτο λιθάρι της νοητής αυτής οικοδομής, είναι η στέρεη συγκατάθεση κι αμετάθετη απόφαση της καρδιάς σου, να πεθάνεις καλύτερο χίλιες φορές, αν ήταν αυτό δυνατό, παρά να κάνεις μια θανάσιμη αμαρτία.
Καθώς μία τίμια κι ενάρετη γυναίκα προτιμά να πεθάνει παρά να προδώσει τον άντρα της, έτσι και ο χριστιανός πρέπει να είναι τόσο πιστός στο Θεό, ώστε να προτιμά οποιαδήποτε ζημιά στη ζωή αυτή, παρά να φταίξει έστω και λίγο απέναντί Toυ.

Γιατί το μικρότερο κακό που παθαίνει στην ψυχή του από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερο από τη χειρότερη σωματική βλάβη. Κι επειδή δεν είναι μόνο ένα το κακό που βρίσκει την ψυχή από την αμαρτία, αλλά πολλά κι διάφορα, τα γράφουμε εδώ για να τα μάθεις, κι έτσι να φεύγεις μακριά της σαν από φίδι φαρμακερό.
Πρώτα-πρώτα, στερείσαι τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που είναι το μεγαλύτερο δώρο του πανάγαθου Θεού στους ανθρώπους. Η χάρη, με τρόπο υπερφυσικό, σε κάνει -ας το πούμε έτσι -συγγενή του Θεού και μέτοχο της θείας φύσεως.

Δεύτερο, στερείσαι τη θεία φιλία κι οικειότητα, που συνοδεύει πάντα τη χάρη. Κι αν είναι μεγάλη ζημιά το να χάσεις τη φιλία ενός επίγειου άρχοντα, πόση ζημιά είναι, αλήθεια, το να χάσεις τη φιλία του επουράνιου Βασιλιά;

Τρίτο, στερείσαι τις δωρεές και τις δυνάμεις του Πνεύματος, με τις οποίες ήσουν στολισμένος και οπλισμένος εναντίον του διαβόλου.

Τέταρτο, στερείσαι την κληρονομιά της βασιλείας των ουρανών και τη δόξα που παρέχει εκεί η χάρη.

Πέμπτο, στερείσαι την υιοθεσία, που μας κάνει παιδιά του Θεού.

Έκτο, στερείσαι την ειρήνη της συνειδήσεως, τις παρακλήσεις του Πνεύματος, τον καρπό και το μισθό όλων των καλών έργων που έκανες ως την ώρα εκείνη.

Έβδομο, στερείσαι την πατρική φροντίδα του Χριστού και τη μετοχή σου στο μυστικό Σώμα Του, γιατί δεν είσαι πια ενωμένος μαζί Του, σαν μέλος ζωντανό, με την αγάπη και τη χάρη.

Όλες αυτές τις ζημιές παθαίνεις για μια θανάσιμη αμαρτία.

Και να τι κερδίζεις: Εξαλείφεσαι από τη βίβλο της ζωής.

Αντί για παιδί του Θεού, γίνεσαι δούλος του πονηρού.

Αντί για ναός και κατοικητήριο της Παναγίας Τριάδος, γίνεσαι σπηλιά ληστών και φωλιά δρακόντων.

Κι έτσι καταντάς σαν τον Σεδεκία, που υποδουλώθηκε στον Ναβουχοδονόσορ, ή σαν τον Σαμψών, που, αφού μαζί με τα μαλλιά του έχασε και τη δύναμή του, έμεινε πια ανίσχυρος στα χέρια των έχθρων του, κι αυτοί του έβγαλαν τα μάτια και τον έδεσαν σαν ζώο να γυρίζει μια μυλόπετρα.

Στην ίδια κατάσταση ξεπέφτει και ο ταλαίπωρος άνθρωπος, όταν, εξαιτίας της αμαρτίας, χάσει τη δύναμη και το στολισμό της θείας χάριτος. Ανίσχυρος είναι πια για καλά έργα, τυφλός και σκοτισμένος ως προς την επίγνωση των θείων πραγμάτων, αιχμάλωτος των πoνηρών δαιμόνων, που τον αλυσοδένουν σαν ζώο, αναγκάζοντάς τον να κάνει τα άπρεπα τους θελήματα.

Είναι, λοιπόν, αυτή κατάσταση λογικού άνθρώπου; Έχουν γνώση και σύνεση όσοι τολμούν να κάνουν τόσες αμαρτίες χωρίς ντροπή; Και μικρό κακό παθαίνουν απ’ αυτές; Αλήθεια, τόσο φοβερό πράγμα είναι η αμαρτία, που θα έπρεπε να τη φοβάται ο καθένας μας περισσότερο και από κεραυνό.

Γι’ αυτό, κάθε φορά λοιπόν που ο δαίμονας σε παρακινεί και σ’ ερεθίζει ν’ αμαρτήσεις, να συλλογίζεσαι τις ζημιές που είπαμε πιο πάνω. Πάρε μια νοητή πλάστιγγα, και βάλε από το ένα μέρος τις ζημιές αυτές κι από το άλλο την ηδονή και την απόλαυση που σου δίνει η αμαρτία. Ζύγισε και αναλογίσου σαν άνθρωπος φρόνιμος, αν είναι σωστό και λογικό, για τόσο αισχρό και ρυπαρό κέρδος, να ζημιωθείς τόσο μεγάλους και ατίμητους θησαυρούς.

Δεν θα γίνεις όμοιος με τον Ησαύ, που πούλησε τα πρωτοτόκιά του, ο ασύνετος, για ένα πιάτο φακή;

«ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ»
Εκδ. Ι. Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΑΓΙΟΣ ΝΗΦΩΝ
Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Α. Πως να εκκλησιάζεσαι.
Πρόσεχε πολύ, μου είπε συνεχίζοντας, όταν βρίσκεσαι στην εκκλησία. Να μη μιλάς κι όταν ψάλλεις, μην προσπαθείς να κάνεις ωραία τη φωνή σου από κενοδοξία, για ν’ αρέσεις στους ανθρώπους.
-Είναι άραγε μεγάλη αμαρτία όλ’ αυτά;
-Πρέπει να ξέρεις, παιδί μου, ότι πάνω από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην εκκλησία αναρίθμητοι άγγελοι συμψάλλουν αοράτως μαζί τους. Όταν όμως αρχίσει κανείς απ’ τους πιστούς ν’ αστειεύεται, να συζητεί για τα βιοτικά ή να σχολιάζει τους άλλους, οι άγγελοι που τον βλέπουν αφήνουν τον ύμνο και θρηνούν πικρά για το κατάντημά του λέγοντας:
-Ώ, σε ποια βαριά αιχμαλωσία έπεσε η ψυχή του άνθρώπου αυτού! Πόσο βέβηλα στέκεται μέσα στον ναό, χωρίς φόβο Θεού και χωρίς ντροπή!
Γι’ αυτόν έγειρε ο Θεός το αυτί του, να του το γεμίσει με ταπεινή και αφοσιωμένη προσευχή κι αυτός το γεμίζει με γέλια και κατακρίσεις.
τα λόγια αυτά με τρόμαξαν κι από τότε στεκόμουν στην εκκλησία με περισσότερη ευλάβεια. Θυμόμουνα τι μου είπε ο δίκαιος και, αν καμιά φορά ξεχνιόμουν κι έλεγα καμιά λέξη, ένιωθα φόβο και ντρεπόμουν τους αγγέλους του Θεού.
Β. Το λάδι του καντηλιού
Ο άγιος είχε και την έξης θαυμαστή συνήθεια: Όταν ήταν να κοιμηθεί λίγο, έστρωνε πρώτα στη γη πέτρες κι εκεί επάνω έριχνε ένα μικρό στρώμα. Έπειτα έψαλλε νεκρώσιμους ύμνους, σαν να λογάριαζε να θάψει τον εαυτό του κι έλεγε από στήθους τέσσερις απόστολους, τέσσερα ευαγγέλια και μερικά άλλα. Τέλος σταυρώνοντας τη στρωμνή του τρεις φορές ξάπλωνε βάζοντας και μια πέτρα για προσκεφάλι.
Συχνά του έκαναν στον ύπνο επίθεση οι δαίμονες. Τον ενοχλούσαν και δεν τον άφηναν να κοιμηθεί. Έπαιρνε τότε το ραβδί του και με δύναμη πνευματική τους χτυπούσε άγρια περιγελώντας την αδυναμία τους. Τόσο που οι δαίμονες τα είχαν χαμένα μαζί του.
-Τι θα κάνουμε μ’ αυτόν τον σκληροτράχηλο; αναρωτιόντουσαν. Τη μια μας χτυπάει και την άλλη μας βρίζει κι εξευτελίζει ολόκληρη τη γενιά μας.
Μια βραδιά λοιπόν που κοιμόταν λιγάκι ο δούλος του Θεού, έρχεται ο διάβολος κρατώντας αξίνη και θέλοντας να τον χτυπήσει. Αλλά ξαφνικά κατατρομαγμένος όρμησε πάλι έξω θορυβώντας και χάθηκε σαν καπνός. Φεύγοντας έτριζε τα δόντια του κι έλεγε:
-Ω Μαρία, παντού με καις εσύ, προστατεύοντας τούτον τον ξεροκέφαλο.
Ακούγοντας τα λόγια αυτά ο Νήφων κατάλαβε ότι η Θεοτόκος τον υπερασπίζει και τον φυλάει. Κι αυτό γιατί κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, έπαιρνε λάδι απ’ το καντήλι της και άλειβε το μέτωπο, τ’ αυτιά κι όλα του τα αισθητήρια. Για τούτο κατατροπώθηκε ο διάβολος, κι εξαφανίσθηκε.
Από τότε είδε τη δύναμη που είχε το λάδι αυτό της Θεοτόκου και όλων των άγίων και έδινε συχνά στους γνωστούς του ν’ αλείβονται και μετά να κοιμούνται.

Εκδ. Ι. Μ. ΑΓ. ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
http://oparadeisos.wordpress.com/2011/11/06/%ce%bf%ce%b9-%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bc%ce%b5%cf%83-%ce%b1%ce%bc%ce%b1%cf%81%cf%84%ce%b9%ce%b5%cf%83/#more-7206