Σελίδες

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Το καλύτερο φάρμακο για την κάθε δοκιμασία μας είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία των συνανθρώπων μας (Γέροντος Παϊσίου).,

Να συγκρίνουμε την δοκιμασία μας
με την μεγαλύτερη δοκιμασία του άλλου
             Το καλύτερο φάρμακο για την κάθε δοκιμασία μας είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία των συνανθρώπων μας, αρκεί να την συγκρίνουμε με την δική μας δοκιμασία, για να διακρίνουμε την μεγάλη διαφορά και την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε ο Θεός και επέτρεψε μικρή δοκιμασία σ’ εμάς. Τότε θα Τον  ευχαριστήσουμε, θα πονέσουμε για τον άλλον που υποφέρει πιο πολύ και θα κάνουμε καρδιακή προσευχή να τον βοηθήση ο Θεός. Μου έκοψαν λ.χ. το ένα πόδι: «Δόξα Σοι ο Θεός, να πω, που έχω τουλάχιστον ένα πόδι· του άλλου του έκοψαν και τα δύο». Και αν ακόμη μείνω ένα κούτσουρο, χωρίς χέρια και πόδια, πάλι να πω: «Δόξα Σοι ο Θεός, που περπατούσα τόσα χρόνια, ενώ άλλοι γεννήθηκαν παράλυτοι».

Μασωνία






«Η μασονία ενώνει άνδρες σέ αδελφικές μορφές, μέσω σεβαστών τελετουργικών πράξεων, επιδιώκει πνευματική εμβάθυνση καί εξευγενισμό... Η ελευθερία πίστης, συνείδησης καί σκέψης αποτελεί γιά τούς μασόνους ανώτατο αγαθό. Γι’ αυτό προσλαμβάνουν χωρίς προκατάληψη άνδρες καλής φήμης ώς αδελφούς, χωρίς νά παρατηρούν τή θρησκευτική ομολογία, τή φυλή, τήν εθνικότητα, τίς πολιτικές πεποιθήσεις καί τήν κοινωνική τάξη του καθενός. Ο μασόνος αναγνωρίζει στήν οικοδομή τών κόσμων, σέ όλα τά ζώντα όντα καί στήν ηθική συνείδηση τών ανθρώπων ένα θεϊκό δημιουργικό πνεύμα πλήρες σοφίας, ισχύος καί ωραιότητος καί το τιμά μέ το σύμβολο τού Παντοδύναμου Αρχιτέκτονος όλων τών κόσμων» (F.W. Haack, Freimaurer, 1988, σ. 6-7). Η «καλύβη οικοδόμων» ήταν ο χώρος παραμονής τών οικοδόμων τού μεσαίωνα. Τώρα αντικαταστάθηκε από το πνευματικό κέντρο τής στοάς, δημιουργήθηκε το «πνευματικό σπίτι» τών μασόνων οί οποίοι πλέον δέν έχουν ώς αποστολή τήν οικοδομή καί τή συντήρηση ενός καθεδρικού ναού, αλλά τήν ανάπτυξη τού «πνευματικού οικοδομήματος».
Τώρα ανοίγεται το «Βιβλίο τού Νόμου» (Κοράνι, Βίβλος κ.ο.κ.) τοποθετούνται επάνω του ο γνώμονας καί ο διαβήτης καί ο Δάσκαλος τής Εδρας απαγγέλλει ένα εισαγωγικό λόγο μέ νόημα. Τότε ακολουθεί η εισαγωγή καί η εξέταση τών εταίρων που πρόκειται νά ανυψωθούν στο βαθμό τού Δασκάλου. Oι εταίροι οδηγούνται μέσα, εξετάζονται, εξοικειώνονται μέ συνθηματικές λέξεις καί χειρονομίες καί οδηγούνται καί πάλι έξω. Τότε ο Ναός διακοσμείται γιά τήν κύρια τελετή μύησης. Μερικοί υπηρέτες φορούν ιδιαίτερες ενδυμασίες. Οί εταίροι οδηγούνται μέσα καί απαιτούνται από αυτούς οί συνθηματικές λέξεις καί οί χειρονομίες πού έχουν διδαχθεί. Πρίν ο Δάσκαλος τής Εδρας απευθύνει μιά προσφώνηση στούς εταίρους, τούς αφαιρείται η ποδιά του εταίρου. Μετά τήν προσφώνηση ακολουθούν «τά ταξίδια τού Δασκάλου» - ξενάγηση στο χώρο τού ναού, πού έχει ως σκοπό νά υπαινιχθεί το συμβολικό ταξίδι. Αφού δώσουν τήν υπόσχεση τού Δασκάλου («Ορκίζομαι στον μασονικό μου λόγο: Νά συνδεθώ μέ τήν αδελφότητα μέ ακατάλυτη κοινωνία, νά σιωπώ όπως ο θάνατος, νά θέσω στήν πρόσκαιρη ζωή μου το μέτρο τού αιωνίου»), απαγγέλεται ο «μύθος Χιράμ» ο οποίος θά εκπληρωθεί συμβολικά στον εταίρο.
Η μασονία θεωρήθηκε από τούς Παπικούς ώς ασυμβίβαστη προς τήν χριστιανική πίστη. O πάπας Κλήμης ΙΒ΄ κατά το έτος 1738 αφόρισε τήν οργάνωση αυτή. Το 1754 ο αφορισμός ανανεώθηκε. Ακολούθησαν διωγμοί καί από μέρους τής Πολιτείας. Στή Γαλλία ο μασονισμός συνδέθηκε μέ τήν άρνηση τού Θεού. Από μέρους τής μασονίας κατεβλήθη προσπάθεια αποβολής τής Εκκλησίας από τήν δημόσια ζωή. Ο πάπας Leo IG΄ μέ τήν βούλα τού Humanum Genus (1884), χαρακτήρισε τή μασονία ώς αντιεκκλησία, που ιδρύθηκε από τή ζηλοφθονία τού Διαβόλου, μέ επίκεντρο τήν έχθρα εναντίον τής Εκκλησίας. Κατά τήν παπική βούλα οί μασόνοι θέλουν νά καταβιβάσουν το γάμο σέ συνήθη συμβόλαιο, νά χωρίσουν τήν Εκκλησία από τήν Πολιτεία καί νά απωθήσουν τή χριστιανική διδασκαλία από τή δημόσια ζωή. Ο Codex Juris Canonici, το Κανονικό Δίκαιο τν Παπικων (1917), προβλέπει γιά τούς μασόνους τον αφορισμό.
Εμείς oι χριστιανοί πιστεύουμε πως γινόμαστε παιδιά του Θεού μόνο όταν λάβουμε το πνεύμα τής υιοθεσίας, διά του οποίου εντασσόμαστε στο Σώμα τού Χριστού μέ το άγιο βάπτισμα (Γαλ. γ΄ 26). Μόνο τότε γινόμαστε «κατ΄ επαγγελίαν κληρονόμοι». Το Αγιο Πνεύμα, πού ονομάζεται καί «Πνεύμα Χριστού», «συμμαρτυρεί τώ πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. Eί δέ τέκνα, καί κληρονόμοι, κληρονόμοι μέν Θεού, συγκληρονόμοι δέ Χριστού» (Ρωμ. η΄ 17). Το νά αξιολογήσει κανείς τή μασονική μύηση πάνω από το χριστιανικό βάπτισμα, αποτελεί βλασφημία εναντίον τού Αγίου Πνεύματος. Η μασονία δέν συνδέει τίς ήθικές αξίες, τίς οποίες κηρύττει μέ μία συγκεκριμένη πίστη σέ Θεό. Η περί Θεού εικόνα («Μέγας Αρχιτέκτων τών Κόσμων») προσδιορίζεται εντελώς υποκειμενικά, από τον καθένα μασόνο, ανάλογα μέ τίς προσωπικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις. Η κατανόηση τού ανθρώπου καί τής ζωής, όπως άλλωστε καί ή περί Θεού αντίληψη, ξεπερνούν τά όρια μιάς συγκεκριμένης πίστης. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο η χριστιανική πίστη σχετικοποιείται καί εξισώνεται αξιολογικά μέ τήν πίστη του Ισλάμ, μέ το βουδδισμό κ.ο.κ. Οποιος ζεί «σωστά», λογίζεται καί «σωστός» απέναντι στο Θεό.
Η θέση αυτή δέν ταυτίζεται μέ τήν διδασκαλία τής χριστιανικής αγίας Γραφής καί μέ τήν πίστη στον Τριαδικό Θεό. Εδώ η χριστιανική Βίβλος δέν είναι πλέον η μοναδική Θεία αποκάλυψη. Εναλάσσεται μέ το Κοράνι, τίς Βέδες κ.ο.κ. Είναι «έναι» από τά πολλά «ιερά βιβλία»! Η χριστιανική πίστη δέν είναι η μόνη καί βεβαία οδός σωτηρίας, αλλά μία από τίς πολλές «ατραπούς». Ολες οί θρησκείες οδηγούν «στον ίδιο σκοπό». Μ΄ αυτό τον τρόπο τά είδωλα γίνονται αντανάκλαση τής «μιάς θεότητας», τού «Μεγάλου Αρχιτέκτονα τών Κόσμων», ο οποίος είναι «ανοικτός» γιά όλες τίς Θεότητες. Εδώ πλέον δέν ισχύει η φράση, που αναφέρεται στον Ιησού Χριστό: «έν αυτώ κατοικεί πάν τό πλήρωμα τής Θεότητος σωματικώς». Ο απόστολος το υπογράμμισε αυτό γιά νά προφυλάξει τούς πιστούς από τήν ψευδή σοφία. Γι΄ αυτό καί αναφέρει προηγουμένως: «Προσέχετε μήπως σάς παρασύρει κανείς μέ τή φιλοσοφία καί μέ κούφια απατηλά πράγματα, κατά τήν παράδοση τών ανθρώπων, κατά τά στοιχεία τού κόσμου καί όχι κατά Χριστόν» (Κολ. Β΄ 8-9).

Ἡ ἐπίδραση τῆς ζωῆς τῶν γονέων στά παιδιά (Ἀνθρωπολογία τοῦ Γέροντος Πορφυρίου)(mp3)

Π. Σάββας 2011-03-19_Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.mp3


μιλία το π. Σάββα στίς 19-3-11 (Συνάξεις νέων στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ποθηκεύσετε τήν μιλία πατστε δ (δεξί κλίκ, 'ποθήκευση προορισμο ς, ν χετε Interntet Explorer ποθήκευση δεσμο ς, ν χετε Mozilla. Στή συνέχεια δστε τό νομα πού θέλετε καί πατστε ΟΚ γιά νά ποθηκευθε μιλία).
Πηγή εἰκόνας: Ἱ. Ἡσ. Ἀνάστασις Χριστοῦ-Ἐμμαούς, Ἅγ. Βασίλειος Λαγκαδᾶ.

23.3.2011 - Τὸ μήνυμα τῆς ἡμέρας

Ἀπὸ τὸν Μικρὸ Εὐργετινό

Τοῦ ἁββᾶ Ἡσαΐα:

Τὰ ἔργα ἐκείνων ποὺ ἀληθινὰ πενθοῦν εἶναι: τὸ νἀπομακρύνουν τὸν νοῦ καὶ τὶς αἰσθήσεις ἀπὸ τὰ γύρω φαινόμενα· τὸ νὰ μὴν κρίνουν τὸν πλησίον –γιατ ἐκεῖνος ποὺ ἀσχολεῖται μόνον μὲ τὶς δικές του ἁμαρτίες, ἀποφεύγει νὰ κρίνει τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ· τὸ νὰ μὴν ἐκδικοῦνται αὐτὸν ποὺ τούς κάνει κακό· τὸ νὰ μὴν λυποῦνται γιὰ ὅσα ἔγιναν ἀπὸ τὸν συγκάτοικό τους χωρὶς τὴν δική τους γνώμη· τὸ νὰ μὴν κάνουν τὸ θέλημά τους· τὸ νὰ μὴν λένε γιὰ ὁποιονδήποτε ὅτι εἶναι καλός κακός, γιατὶ τὸ θεωροῦν ντροπή τους νὰ μάθουν πὼς ὑπάρχει κάποιος αἰσχρότερος ἀπαὐτούς· τὸ νὰ μὴν θέλουν νὰ γνωρίζουν πράγματα ποὺ δὲν τούς ἐνδιαφέρουν· τὸ νὰ μὴν ἀντιδροῦν ὅταν τούς χλευάζουν· τὸ νὰ μὴν λυποῦνται, ὅταν τούς παραβλέπουν στὴν γενικὴ διανομὴ· τὸ νὰ μὴν ταράζονται, ὅταν συκοφαντοῦνται γιὰ πράγμα ποὺ δὲν γνωρίζουν, ἀλλὰ νὰ λένε ἀμέσως τὸ «συγχώρησον»· τὸ νὰ μὴν ἀποδέχονται τοὺς ἐπαίνους, ποὺ τυχόν τοὺς λέει κανείς· τὸ νὰ μὴν συγχύζονται ὅταν βρίζονται· τὸ νὰ μὴν κυνηγοῦν τὴν φιλία τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου· τὸ νὰ μὴν θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν γνώμη τους, ἀκόμα κι ὅταν ἔχουν δίκιο, οὔτε νὰ φιλονικήσουν γιὰ ὁτιδήποτε.

Αὑτὰ καὶ ὅσα σχετίζονται μ’ αὐτά, ἂν ὑπάρχουν σ’ ἕναν ἄνθρωπο, φανερώνουν ὅτι ἔχει ἀληθινὸ πένθος, ὅτι μὲ τὰ νοερά του μάτια γνώρισε τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἀδυναμία του, ὅτι κατάλαβε ποιό εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι συνειδητοποίησε πὼς δὲν μπορεῖ ν’ ἀρέσει στὸν Θεὸ ὅπως ὁ ἴδιος νομίζει. Γι’ αὐτὸ κι ἀρκεῖται στὴν δική του λύπη, κλαίει γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ποὺ μέλλει Ἐκεῖνος νὰ κρίνει. Ἔτσι διατηρεῖ ἀκέραιη τὴν (πνευματική) οἰκοδομή, ποὺ ἔχτισε μέσα του τὸ πένθος. Γιατὶ ἡ κατὰ Θεὸν λύπη, ποὺ τοῦ κατατρώει τὴν καρδιά, μπορεῖ νὰ ἐξουσιάσει τὶς αἰσθήσεις· καὶ ἀκόμη, ἂν ἀντιστέκεται μὲ νήψη, τότε διατηρεῖ σῶα καὶ αἰσθητήρια τοῦ νοῦ. Δὲν μπορεῖ λοιπόν ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι ἀμέριμνος οὔτε νὰ ἐμπιστευτεῖ τὸν ἑαυτό του, πρὶν βρεθεῖ μπροστὰ στὸν κριτήριο καὶ ἀκούσει τὴν ἀπόφαση καὶ μάθει ποῦ θὰ τοποθετηθεῖ (ἡ ψυχή του). Καὶ γι’ αὐτὸ , ὅσο βρίσκεται μέσα στὸ σῶμα, ὀφείλει νὰ κοπιάζει ἀκατάπαυστα.[...]