Η σημασία των ονείρων... Ὄνειρα-Ὀράματα

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ .
Αρχιμανδρίτη π. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου .

      Πρέπει να δίνωμε σημασία στα όνειρα;
Ένα ερώτημα που μας απασχολεί συχνά. Μας απασχολεί εντονότερα, μετά από μια νύκτα που είδαμε κάποιο τρομακτικό όνειρο. Και όχι σπάνια μας συγκλονίζει το γεγονός ότι κάποιο όνειρο που είδαμε, βγήκε αληθινό! Τότε είναι που θεριεύει η πίστη μας στα όνειρα. Και σιγά-σιγά καταντάμε να τα θεωρούμε ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ για το τι θα μας συμβεί στο μέλλον.

      Πρέπει, λοιπόν, να πιστεύουμε στα όνειρα; Ας μη βιαστούμε να δώσουμε απάντηση. Ποτέ δεν πρέπει να δίνουμε βιαστικές απαντήσεις σε ερωτήματα της πνευματικής ζωής. Ούτε πρέπει να στηριζόμαστε μόνο στη δική μας «σοφία» και στη δική μας «πείρα» για να απαντήσουμε σε τέτοια ερωτήματα. Ας μην είμαστε τόσο σίγουροι, ότι τα ξέρουμε όλα! Και ας έχωμε την σύνεση να ρωτάμε τους ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΟΦΟΥΣ και ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΕΠΕΙΡΑΜΕΝΟΥΣ δασκάλους και οδηγούς της πνευματικής ζωής: τους ΑΓΙΟΥΣ.

«Παιδιά indigo» και «Παιδιά του 83»

«ΠΑΙΔΙΑ INDIGO» και «ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ 83»

 του κ. Ιωάννου Μηλιώνη

      Οι απανταχού λάτρεις της συνωμοσιολογίας, του εξωπραγματικού και τού παρά­δοξου θα τρίβουν σίγουρα τα χέρια τους με τη στροφή της θεματολογίας του «συμπα­θούς» τηλεπαρουσιαστή κ. Κώστα Χαρδαβέλλα, που πριν λίγα χρόνια ξεκίνησε με τις «Πύλες του ανεξήγητου» και σήμερα συνεχίζει με τον «Αθέατο κόσμο». Βέβαια, εκείνοι που χαίρονται ιδιαιτέρως είναι οι απανταχού αποκρυφιστές και νεοεποχίτες, που μέσα από την «τηλεθέαση Χαρδαβέλλα» και χωρίς να προσπαθούν ιδιαίτερα, μπορούν να περνούν άνετα τα καταστρο­φικά μηνύματά τους, διαβρώνοντας τον άτυχο τηλεθεατή όλο και περισσότερο.

Το θέμα των «παιδιών indigo» κι η ελληνική εκδοχή του, των «παιδιών του '83» δεν είναι σημερινό. Έχουν και τα δύο απασχολήσει ερευνητές σοβαρούς και μη καθώς και τους περίεργους του είδους από πολύ παλαιότερα. Ο κ. Χαρδαβέλλας όμως τους έκανε τη χάρη να τα βγάλει άπ' την αφάνεια, αφού αυτό το φαγητό ακόμη και ξαναζεσταμένο, τρώγεται εύκολα από πολλούς...

Πῶς γιορτάζουμε τήν ὀνομαστική μας ἑορτή

ΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ

Νικόδημος ΜοναχόςΛίγες απλές και πτωχές, λίγες Αγιολογικές και Υμνολογικές σκέψεις, επί της Εορτής του Μεγάλου Αγίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου, του οποίου αναξίως όντως το όνομα φέρω, προσφέρω σαν ελάχιστον πνευματικό κέρασμα στην αγάπη σας. Πρωτίστως, θα έπρεπε πράγματι, “η να αλλάξω διαγωγή (και να αγιάσω ο ίδιος), η να αλλάξω όνομα”, σύμφωνα με την φωτισμένη εντολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου προς κάποιον υποτακτικό του στρατιώτη που έφερε και αυτός το ίδιο όνομά του.

Για την Υπομονή που γίνεται για την Αγάπη του Θεού (Αγ. Ισαάκ ο Σύρος)

Όσο ο άνθρωπος καταφρονεί αυτόν τον κόσμο και εντρυφά στον Θείο φόβο, τόσο περισσότερο τον εγγίζει η Θεία Πρόνοια. Τόσο αισθάνεται μέσα του τη βοήθειά Της και τόσο του χαρίζονται καθα­ροί λογισμοί, ώστε να κατανοεί όλα τα κινήματά τους.
Και αν κανείς στερηθεί εκούσια τα κοσμικά αγαθά, τότε, κατά το μέτρο που τα στερείται, κατά το ίδιο μέτρο δέχεται και το έλεος του Θεού και στηρίζεται από τη φιλανθρωπία Του.
Δόξα νά ‘χει Εκείνος που μας σώζει και με τα δεξιά μέσα, δηλαδή με τις ευλογίες και τα χαρίσματα, αλλά και με τα αριστερά, δηλαδή με τις θλίψεις και τους πειρασμούς. Γιατί με όλα αυτά μας δίνει ο Θεός αφορμή, ώστε να ανακαλύψουμε το σκοπό και το νόημα της ζωής μας.
Τις ψυχές λοιπόν εκείνων που δεν είναι σε θέση με τη δική τους προαίρεση να ανακαλύψουν το σκοπό και το νόημα της ζωής τους, τις οδηγεί στην αρετή με τις ακούσιες θλίψεις.
 Γιατί και εκείνος, ο φτωχός Λάζαρος, δεν ήταν φτωχός επειδή το ήθελε να είναι έτσι. Είχε σώμα πληγωμένο και τον βασάνιζαν δυο φοβερές πληγές, η μια χειρότερη από την άλλη. Στο τέλος όμως τον τίμησε ο Θεός, χαρίζοντάς του μια θέση στους κόλπους του Αβραάμ.
Ο Θεός είναι πολύ κοντά στην πονεμένη ψυχή, η οποία στρέφεται σ' Αυτόν και Του μιλάει με θλίψη. Και αν κάποτε επιτρέπει να στερηθούμε όσα έχουν σχέση με την ανάπαυση του σώματος ή επιτρέπει να μας βρει κάποια άλλη θλίψη, αυτό το κάνει για το καλό μας.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας. «Ὁ Υἱός δέν εἶναι «ἄλλος θεός» Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας  
π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος 
Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

ια) Ὁ Υἱός δέν εἶναι «ἄλλος θεός»  (σελ.192-195)

Στήν Παλαιά Διαθήκη ὑπογραμμίζεται ὅτι μόνο ἕνας Θεός εἶναι ὑπαρκτός καί ἀληθινός·  δέν ὑπάρχουν ἄλλοι θεοί (Ἔξοδ. κ΄ 3. Δευτερ. ε΄ 7, στ΄ 4. Ἡσ. μγ΄ 10-11, με΄ 21-22).  

 Μάλιστα ὑπογραμμίζεται πώς «ὅποιος λαλήσει στό ὄνομα ἄλλων θεῶν, πρέπει νά ἀποθάνει» (Δευτερ. ιη΄ 20). Στήν Ἁγία Γραφή δέν τίθεται θέμα θρησκευτικοῦ Πλουραλισμοῦ.   

Οἱ χριστιανοί δέν μποροῦν νά μετέχουν σέ κοινές λατρευτικές ἐκδηλώσεις μέ τούς ὁπαδούς τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου·  οἱ γιορτές τῆς θρησκευτικῆς πολυμορφίας εἶναι βδέλυγμα στά μάτια τοῦ Θεοῦ.

Τί λοιπόν; μήπως ὁ Υἱός εἶναι «ἄλλος θεός»;

Στήν Καινή Διαθήκη ὁ Χριστός χαρακτηρίζεται ρητῶς ὡς Θεός (Πράξ. κ΄ 28. Ἑβρ. γ΄ 3-6) καί μάλιστα «ὁ ἐπί πάντων Θεός εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας» (Ρωμ. θ΄ 5).

Ὀνομάζεται ἀκόμη Κύριος (Λουκ. α΄43. Πράξ. θ΄ 5, 16-17. Ρωμ. α΄4, ι΄ 9. Α΄Θεσ. γ΄ 11. Α΄ Τιμ. ε΄21), «Κύριος τῆς δόξης» (Α΄ Κορ. β΄ 8) «πάντων Κύριος» (Πραξ. ι΄36, Ρωμ. ι΄12) καί Κύριος καί Θεός (Ἰω. κ΄28). Μάλιστα ὁ ἴδιος ὀνομάζει τόν ἑαυτόν Του «Κύριον» (Ματθ. κα΄ 3, κη΄ 6, Ἰω. ιγ΄ 13).

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος (κατά τόν Γέροντα Πορφύριο)

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι ὁ μεταπτωτικός ἄνθρωπος. Ὅλοι οἱ σημερινοί ἄνθρωποι, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, εἴμαστε στό παρά φύσιν. Ὁ Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε ὅτι εἴμαστε στό «παρείσακτο» καί ὅτι χάσαμε τό «ἀρχέγονον κάλλος» καί τήν «ἁρμονία». Μετά τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων εἰσῆλθε στήν ἀνθρώπινη φύση ἡ ἁμαρτία καί τά ἀποτελέσματα της: ἡ φθορά, ὁ πόνος καί ὁ θάνατος. Χάσαμε τό «κατά φύσιν» καί βρισκόμαστε στήν ἁμαρτία, πού εἶναι τό «παρά φύσιν». «Στό δάσος» ἔλεγε ὁ Γέροντας «χάσαμε τήν ἁρμονία καί μπῆκε μέσα μας τό παρείσακτο». Ἡ ἐσωτερική ἀκαταστασία μας ἐκφράζεται μέ τήν μουσική. Ἡ δυσαρμονία στή μουσική ἀντανακλᾶ τό ἐσωτερικό μας μπέρδεμα. Ὅσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό Θεό τόσο καί ἀγριεύουμε. Διά τοῦτο ἡ μοντέρνα μουσική ὅσο ἐξελίσσεται εἶναι ὅλο καί πιό βάρβαρη καί πιό ἄγρια.

Νά πῶς τά δίδασκε ὁ Γέροντας ἀκριβῶς: «Ἤμασταν στήν ἁρμονία, τώρα ἔχομε πέσει στή δυσαρμονία καί εὐχαριστιόμαστε σ' αὐτήν. Εἴδατε κάτι «τεντζερέδες» πού παίζουν οἱ ἄνθρωποι σήμερα;

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Γέροντας του σκλαβωμένου γένους

Αρχιμανδρίτου Λ.Μ.Γ.

Α'.

Κάποτε ο Κύριός μας, παρατηρώντας το πλήθος του λαού που τον ακολουθούσε, τους συμπόνεσε, καθώς τους είδε να είνε «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα». Γιατί πρόβατα χωρίς ποιμένα μένουν αφρόντιστα, νηστικά και διψασμένα, απροστάτευτα από κινδύνους και επιθέσεις λύκων.
Και τότε στους μεν μαθητάς του είπε «Παρακαλέστε τον Κύριο να βγάλη εργάτες για τον θερισμό του» (Ματθ. 9,36-38), ο ίδιος δε «άρχισε να διδάσκη πολλά πράγματα» τον λαό, και τέλος φρόντισε και για την υλική διατροφή τους στο έρημο εκείνο μέρος που βρίσκονταν (Μάρκ. 6,34 κ.ε.).

Ο Χριστός, ο δημιουργός και σωτήρας μας, φροντίζει πάντοτε για όλους. Όταν ήταν στη γη, φρόντιζε ο ίδιος αυτοπροσώπως· εν συνεχεία, από της αναλήψεώς του στους ουρανούς και εξής, ανέθεσε τη φροντίδα αυτή στους αγίους αποστόλους, και αυτοί πάλι στους διαδόχους των.

Έτσι ο Κύριος, διά της Εκκλησίας του και των απεσταλμένων του, συνεχίζει απαύστως να φροντίζη για όλη την ανθρωπότητα, για όλα τα πλάσματά του. Φροντίζει δε για τον όλο άνθρωπο, και ως ψυχή και ως σώμα, αφού με την ενανθρώπησί του τον ανέλαβε ολόκληρο.
Τον φωτίζει με την αλήθεια που του αποκαλύπτει, τον κατευθύνει με τις εντολές που του δίνει, τον οδηγεί με το παράδειγμα του επί γης βίου του, τον θεραπεύει από τις ασθένειές του με την θαυματουργό χάρι που του χορηγεί, τον παιδαγωγεί και τον παιδεύει όταν παρεκκλίνη από το δρόμο του, τον προστατεύει με τη σκέπη των αγγέλων του.

22 Aυγούστου Συναξαριστής. Αγαθονίκου και των συν αυτώ, Ανθούσας και Αθανασίου, Ειρηναίου, Ωρ και Ορόψις, Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου εν τω Πυρσώ, Αριάδνης Βασιλίσσης.

Ὁ Ἅγιος Ἀγαθόνικος ὁ Μάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ

Ὁ μάρτυρας Ἀγαθόνικος ἦταν ἀπὸ τὴ Νικομήδεια, καὶ τὸν συνέλαβε ὁ κόμης Εὐτόλμιος, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν περιοδεία του στὸν Πόντο, ὅπου εἶχε πάει γιὰ νὰ καταδιώξει χριστιανούς, στὴν Κάρπη βρῆκε τὸν Ζωτικό, ποὺ τὸν θανάτωσε μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές του. Ἐκεῖ ἔμαθε ὅτι ὁ πρίγκιπας τῆς πόλης ἔγινε χριστιανὸς ἀπὸ κάποιο Ἀγαθόνικο. Τότε, συνέλαβε τὸν πρίγκιπα καὶ τὸν Ἀγαθόνικο, καὶ ἀφοῦ τοὺς τιμώρησε μαζὶ μὲ ἄλλους χριστιανούς, κατόπιν ὅλους μαζὶ τοὺς ὁδήγησε στὸν βασιλιά, ποὺ βρισκόταν στὴ Θρᾴκη. Ἀλλὰ στὸ δρόμο, κοντὰ σὲ ἕνα χωριὸ ὀνομαζόμενο Ποταμός, σκότωσε τοὺς Ζήνωνα, Θεοπρέπιο, Ἀκίνδυνο καὶ Σεβηριανό, διότι ἀπὸ τὶς πολλὲς πληγὲς ποὺ εἶχαν στὰ πόδια τους, δὲν μποροῦσαν πλέον νὰ βαδίσουν. Ὅταν ἔφθασε στὸ χωριὸ Ἄμμους κοντὰ στὴ Σιλυβρία, μὲ βασιλικὴ διαταγὴ ἀποκεφάλισε, ἔτσι ὅπως τοὺς εἶχε δεμένους, τὸν Ἀγαθόνικο, τὸν πρίγκιπα καὶ τοὺς ἄλλους
χριστιανούς. Ἔτσι, ὅλοι ἀκολούθησαν τὸ παράδειγμα τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου, τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἄξια θὰ συναριθμηθοῦν μ' αὐτοὺς ποὺ θὰ εἶναι «γεγραμμένοι ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου». Δηλαδή, μὲ αὐτοὺς ποὺ θὰ εἶναι γραμμένοι στὸ βιβλίο τῆς αἰώνιας ζωῆς τοῦ Ἀρνίου, δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ.