Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων (Μάτθ. Ι΄ 32-33, 37-38, ΙΘ΄ 27-30)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

(Μάτθ. Ι΄ 32-33, 37-38, ΙΘ΄ 27-30)

Δεν υπάρχει μεγάλυτερη ευλογία, αδελφοί μου, από το να ανυμνούμε και να δοξολογούμε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, για τις τόσες ευλογίες που μας χαρίζει, αλλά ιδίως διότι με τόση αγάπη και συγκατάβαση μας αποκάλυψε τους θεμελιώδεις όρους, με την εφαρμογή των οποίων, μπορούμε να αναδειχθούμε γνήσιοι μαθητές του. Οι δε Άγιοι της Εκκλησίας μας, που με τον αγώνα τους αποδείχθηκαν φίλοι του Θεού, ακριβώς τους όρους αυτούς αγωνίστηκαν και εκπλήρωσαν στη ζωή τους. Γι’ αυτό λοιπόν, άξια και δίκαια, η Αγία μας Ορθοδοξία τους τιμά και τους εορτάζει, και τον καθένα ξεχωριστά, βεβαίως, αλλά και όλους μαζί, όπως συμβαίνει την Κυριακή των Αγίων Πάντων.

Αλλά πριν προχωρήσουμε, ας εξηγήσουμε για ποιόν λόγο το Σώμα του Χριστού εορτάζει την Κυριακή μετά την Πεντηκοστή όλους τους Αγίους.

Υπάρχουν σημαντικοί διδακτικοί λόγοι για τους οποίους γίνεται αυτό.

Και πρώτα απ’ όλα, διότι οι Άγιοι είναι αυτοί που με τον βίο και την πολιτεία τους, φανερώνουν στην ζωή των ανθρώπων τα δώρα του Αγίου Πνεύματος. Τα φανερώνουν ιδιαίτερα στους βαπτισμένους και αγωνιζομένους πιστούς Χριστιανούς. Την περασμένη Κυριακή, εορτάσαμε την γενέθλιον ημέρα της Εκκλησίας μας, την Αγία Πεντηκοστή. Με την επιφοίτηση στους μαθητές του Χριστού, του Αγίου Πνεύματος, η Αγία Τριάδα, χαρίζει τις θείες δωρεές και όσοι αποδέχονται αυτή τη ζωή του Πνεύματος, ανέρχονται τις πνευματικές βαθμίδες διά των ιερών μυστηρίων και της ασκήσεως. Έτσι με την κάθαρση και τον φωτισμό, καταρτίζονται και γίνονται ναοί του Θεού. (Α΄ Κορ.γ΄ 16).

Αυτή λοιπόν, την ευλογημένη πραγματικότητα των Αγίων, μας αποδεικνύει διά της εορτής αυτής η Εκκλησία μας. Μας κηρύττει πιο απλά ότι εάν θέλουμε, όλοι μας, έχουμε την δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε τον υψηλό σκοπό μας που δεν είναι άλλος, παρά η ομοίωσίς μας με τον Θεό. Άλλωστε δεν θα πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι η εντολή του Θεού είναι : «Άγιοι γίνεσθε..» (Α΄ Πετρ. Α΄ 16).

Δεύτερος λόγος για τον οποίο εορτάζονται πάντες οι Άγιοι αυτή την Κυριακή, είναι διότι αυτών των οποίων τα ονόματα και η ζωή τους μάς είναι γνωστά, είναι πολύ λιγότεροι σε σχέση με όλους αυτούς οι οποίοι αγίασαν και μάς είναι άγνωστοι. Αρκεί να τονίσουμε ότι τους τρεις πρώτους αιώνες, έχουμε περίπου δέκα εκατομμύρια μάρτυρες, που έδωσαν το αίμα τους για την αγάπη και την δόξα του Χριστού! Εάν τώρα, στους αγίους αυτούς που τελειώθηκαν με το μαρτύριο του αίματος, προσθέσουμε και το πλήθος των οσίων οι οποίοι μαρτύρησαν με το λευκό μαρτύριο της συνειδήσεως, προσφέροντας τη ζωή τους θυσία στην υπακοή, στην άσκηση και στις ερήμους «σταυρώνοντας την σάρκα...» (Γαλ.Ε΄24), και αν κοντά σ’ αυτούς δούμε τους ομολογητές, τους ιεραποστόλους, και γενικώς όλες αυτές τις ψυχές που αγάπησαν τον Χριστό και τελειώθηκαν στον ευλογημένο αγώνα της σωτηρίας, τότε μπορούμε πράγματι να αισθανθούμε έστω και για λίγο ότι βρισκόμαστε μέσα σε ευλογημένο και ουράνιο «νέφος μαρτύρων και αγίων»!

Επειδή λοιπόν δεν γνωρίζουμε τα ονόματα όλων αυτών των εκατομμυρίων ουρανοπολιτών, ώστε να τιμούμε ξεχωριστά την μνήμη τους, γι’ αυτό την Κυριακή αυτή, εορτάζει ολόκληρο το πλήθος, τόσο των γνωστών, όσο και των αγνώστων αγίων της Εκκλησίας μας!

Οι όσιοι δε πατέρες που κάνουν λόγο για την εορτή αυτή, μας λένε ότι καθώς όταν επαινούνται οι στρατιώτες, επαινείται και αυτός ο βασιλεύς, όπου τους έχει, ομοίως και στην μεγάλη αυτή εορτή όπου επαινούνται οι Άγιοι, πολλώ μάλλον δοξάζεται και τιμάται ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός. Ὁ Θεός ο οποίος δέχθηκε την μαρτυρία τους, τους ετίμησε, τους ενδυνάμωσε και νίκησαν τον διάβολο με τα απαίσια όργανά του. Νίκησαν ακόμα την κακία του μακράν του Θεού κόσμου, αφού βεβαίως πρώτα είχαν νικήσει και υποτάξει οι άγιοι τον ίδιο τον εαυτόν τους.

Αλλ’ οι Άγιοι δεν είναι κάτι το αυτόνομο. Δεν είναι δηλαδή προσωπικότητες ξεκομμένες από την στρατευομένη εκκλησία μας, έστω κι αν αγωνίζονται «εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης.» (Εβρ. ΙΑ΄38), έστω και αν δεν τους βλέπει μάτι ανθρώπου.

Είναι συνδεδεμένοι οργανικώς με το Σώμα του Χριστού, όπου και αν βρίσκονται, και με οποιονδήποτε τρόπο και αν αγωνίζονται, είτε δηλ. μέσα στον κόσμο, είτε στο κοινόβιο, είτε στην ησυχία και στην έρημο! Ανήκουν συνειδητά στην Ορθοδοξία μας και βιώνουν αυτή την ζωή του Ευαγγελίου, όπως ακριβώς βιώθηκε και μας παραδόθηκε από τους προηγουμένους αγίους μας, οι οποίοι ήδη βρίσκονται στην θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία και μας αναμένουν «ινά μη χωρίς ημών τελειωθώσιν» (Εβρ. ΙΑ¨40)

Είναι εντελώς αδύνατον να υπάρξει και άρα να παραδεχθούμε αγιότητα εκτός του χώρου της Εκκλησίας.

Βεβαίως, «καλούς ανθρώπους» μπορούμε να βρούμε και σε άλλες ομάδες (αλήθεια, ποιός είναι ο προσδιορισμός του καλού ανθρώπου;). Όπως επίσης «ηθικοί άνθρωποι» μπορούν να υπάρξουν και εκτός χριστιανισμού. Ανθρώπους που καυχώνται «ότι προσφέρουν» μπορεί να βρει κανείς ακόμα και σε σκοτεινές οργανώσεις (ίσασιν οι μεμυημένοι), και γενικώς «καλοδιάθετες ψυχές» υφίστανται παντού και πάντοτε. Το ζητούμενο όμως δεν είναι αυτό αγαπητοί μου. Το ζητούμενο είναι η καθαυτή αγιότητα.

Αλλ’ ας μην ψάχνουμε να βρούμε σε άλλους χώρους, μακράν της αγίας μας Ορθοδοξίας, το εύοσμο αυτό άνθος του παραδείσου. Όπως είναι αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος φυσιολογικά έξω από την ατμόσφαιρα, έτσι είναι εντελώς αδύνατον να βρεθεί αγιότητα έξω από την πεπατημένη και φωτεινή ζωή της Εκκλησίας μας.

Όσο και αν προσπαθήσουν ορισμένοι να υποστηρίξουν το αντίθετο, το μόνο που θα κατορθώσουν είναι το να γίνουν καταγέλαστοι και να αποδείξουν ότι ουδέ γεύση ζωής πνευματικής έχουν αισθανθεί...

Να μιλήσουμε τώρα και για κάποιους, που λόγω θέσεως, θα έπρεπε να ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας, και δυστυχώς, κατάντησαν να δέχονται «ευλογίες» δηλ. αλογίες και από τους αιρετικούς παπικούς; Τι να πει κανείς; Φράγκεψαν συνειδητά ή υπάρχει πλέον το ακαταλόγιστον; Διότι τι άλλο μπορεί να πει κανείς όταν βλέπει κληρικούς (;) να σέρνουν τα ράσα τους σε συναγωγές αιρετικών και να ραντίζονται από τον ψευτοαγιασμό των «αλατισμένων» Λατίνων; Τούτο μόνο θα επισημάνουμε. Το σε ποίο κατάντημα μπορεί να ξεπέσει κανείς όταν δεν ζει την βιωματική και ησυχαστική μας Ορθοδοξία όπως μας την παρέδωσαν οι θεούμενοι άγιοι της Εκκλησίας μας. Συνάμα ας αναφωνήσουμε εκ μέσης καρδίας και με στεναγμό οδύνης το «δόξα τη μακροθυμία σου, Κύριε δόξα σοι»!

Αδελφοί μου. Η ανέκφραστη αγάπη του Θεού, μας έχει αξιώσει να είμαστε τέκνα της Εκκλησίας του Χριστού και άρα συμπολίτες των Αγίων Του. Δεν έχουμε παρά να συνειδητοποιήσουμε την μεγάλη αυτή δωρεά και ταυτοχρόνως να ξεκινήσουμε επιτέλους συνειδητή ζωή μετανοίας. Ζωή αγωνιστική. Ζωή καθάρσεως και φωτισμού, όπως μας διδάσκουν οι επίσημοι Άγιοι που εορτάζουμε την μνήμη τους. Όλα τ’ άλλα, όταν λείπει αυτή η ουσία, καταντούν φολκλόρ που επιφέρουν την οργή του Θεού και την αποδοκιμασία των ανθρώπων των «νουν έχουσιν».

Και μην ξεχνούμε: «Όπως με το να θυμάσαι την φωτιά, δεν ζεσταίνεσαι, έτσι και με το να πιστεύεις, χωρίς όμως να εφαρμόζεις τη χριστιανική ζωή και να διδάσκεσαι από το παράδειγμα των Αγίων, δεν σώζεσαι».

π. Ιωήλ

Κόνιτσα

ioil.konitsa@gmail.com