Η περίπτωσης των βαρέως αμαρτανόντων Τι
όμως με τις περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες υπάρχουν άνθρωποι που
έφυγαν τελείως αμετανόητοι δεν πρόλαβαν να ετοιμασθούν καθόλου; Η
απάντησης του λόγου του Θεού είναι σαφής. Το ίδιο και ή διδασκαλία των
Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι τονίζουν καθαρά ότι η παρούσα ζωή
αποτελεί το στάδιο του αγώνος, η μέλλουσα τής ανταποδόσεως.
Τονίζει χαρακτηριστικά ο ιερός Χρυσόστομος: «Ας
μη κλαίμε γι' αυτούς πού πέθαναν αλλά γι' αυτούς πού πέθαναν στην
αμαρτία. Αυτοί είναι άξιοι για θρήνους και κοπετούς και δάκρυα... Όσο
ζούσαν εδώ μπορούσε κανείς να ελπίζει σε αλλαγή και βελτίωση... Δεν
μπορεί κανείς να μετανοήσει όταν φύγει από τη ζωή αυτή. Κανένας
αθλητής δεν μπορεί να παλαίψη όταν τελειώσουν οι αγώνες και βγει από το
στίβο και έχουν σκορπισθή οι θεατές... Όσο είμαστε εδώ μπορούμε σίγουρα
να ελπίζουμε. Όταν όμως πάμε εκεί, δεν είμαστε πλέον κύριοι μετανοίας,
δεν είναι πια στο χέρι μας ή μετάνοια, ούτε μπορούμε να ξεπλύνουμε τα
αμαρτήματα μας. Γι' αυτό πρέπει αδιάκοπα να ετοιμαζόμαστε για την έξοδο
μας...». Πλην όμως και σε αυτές τις πιο δύσκολες περιπτώσεις οι Πατέρες τής Εκκλησίας μας δεν μας αφήνουν απαρηγόρητους.
Αναφέρει
σχετικά για το θέμα αυτό ο Μ. Αθανάσιος ότι οι ψυχές των αμαρτωλών
λαμβάνουν κάποια ευεργεσία, «μετέχουν ευεργεσίας τίνος» από την
αναίμακτη Θυσία αυτό όμως συμβαίνει «ως μόνος εφίσταται και κελεύει ό
ζώντων και νεκρών εξουσιαστής Θεός ημών». Το ζήτημα δηλαδή το αφήνει στη
Θεία φιλανθρωπία. Ο Ιερός Χρυσόστομος, μολονότι στο προηγούμενο
τεμάχιο ήταν αυστηρός, όταν ασχολήται ειδικά με το θέμα αυτό
αποκλειστικά, είναι πιο παρηγορητικός. Τονίζει: « Ας τους βοηθήσουμε
όσο μπορούμε «βοηθήσωμεν αυτοίς κατά δύναμιν», έπινοήσωμεν δι' αυτούς
τινά βοήθειαν (κάποια βοήθεια), μικράν μεν, βοηθείν όμως δυναμένην». Πώς
και με ποιο τρόπο; Και απαντά: Ευχόμενοι και εμείς οι ίδιοι και
παρακαλούντες και άλλους να προσεύχονται γι' αυτούς. Με ελεημοσύνες και
προσευχές πού θα κάνουμε γι' αυτούς πού έφυγαν στην αμαρτία. Αυτά
γίνονται για να λάβουν οι κεκοιμημένοι κάποια παρηγοριά, «παραμυθιών
τινά». Διότι, αν τα παιδιά του Ιώβ τα καθάριζε ή θυσία του πατέρα τους,
γιατί αμφιβάλλεις ότι κερδίζουν κάποια ωφέλεια οι νεκροί μας από τις
προσευχές και τις ελεημοσύνες πού κάνουμε γι' αυτούς; Μάλιστα ο
άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων είναι ακόμη πιο εντυπωσιακός και πιο
παρηγορητικός, Θα λέγαμε, στο θέμα μας ακόμη και από τον άγιο Ιωαννη τον
Χρυσόστομο.
Σε μία ερώτηση πού του υποβλήθηκε στο «Τι ωφελείται
ή ψυχή πού έφυγε με τα αμαρτήματά της από τον παρόντα κόσμο;» απαντά με
ένα παράδειγμα. Φαντάζεται βασιλιά ο οποίος εξόρισε υπηκόους που
επαναστάτησαν εναντίον του. Στον βασιλιά αυτόν παρεμβαίνουν
ενδιαφερόμενοι, φίλοι των εξόριστων, οι οποίοι αφού πλέξουν τον στέφανο
τον προσφέρουν στο βασιλιά «υπέρ των εν εξοριαις». Και ερωτά 0
άγιος: Ο βασιλιάς, δεν θα υποχώρηση στις επιμονές αυτές παρακλήσεις ώστε
να δόση στους εξόριστους του «άνεσιν των κολάσεων;» Κατά παρόμοιο
τρόπο, συνεχίζει, όταν και μείς προσφέρουμε στον Θεό δεήσεις υπέρ των
κεκοιμημένων, και αν ακόμη αυτοί είναι αμαρτωλοί, δεν πλέκουμε και δεν
προσφέρουμε στέφανων αλλά «Χριστον εσφαγιασμενον υπέρ των αμαρτημάτων
προσφέρομεν, ζητούντες και λαμβάνοντες συγγνώμην» από τον φιλάνθρωπο Θεό
γι' αυτούς και για μας. Ποιος όμως μπορεί να γνωρίζει από εμάς ποιος
έφυγε εν μετανοία και ποιος όχι; Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι είναι
καρδιογνώστης και να προδικάσει κάποιον από τούς συνανθρώπους μας; Πού
γνωρίζουμε τι. έγινε από το διάστημα τής γέφυρας μέχρι το ποτάμι, να
διάστημα αρκετό για να πει κάποιος ένα "μνήσθητί μου Κύριε;". Το σχέδιο
τού Θεού μας απαγορεύει να κρίνουμε οποιονδήποτε άνθρωπο. Εμείς ας
κάνουμε ότι μπορούμε, ας βοηθήσουμε τούς ανθρώπους μας κατά δύναμιν, και
τα αλλά ας τα αφήσουμε στην αγάπη και την φιλανθρωπία του Θεού, ή οποία
όρια δεν έχει. Γι' αυτό και ή ‘Εκκλησία μας δεν προδικάζει κανένα, αλλά
προσφέρει την αγάπη της σε όλα της τα μέλη της.
Ως απόδειξη τής
ωφελείας από τα μνημόσυνα αυτών πού έχουν πεθάνει με βαριά αμαρτήματα ή
έχουν κάποιο δεσμό, αναφέρει ό άγιος Νεκτάριος.
Ωφέλειες για τούς ζωντανούς
Αλλά από τα μνημόσυνα έχουμε και άλλες ωφέλειες, που αναφέρονται σε αυτούς που παραμένουν στη ζωή.
Αναπτύσσεται η αγάπη μεταξύ ζώντων και τεθνεώτων.
Η
ωφέλεια συνδέεται άμεσα με τη χριστιανική αρετή. Ενισχύεται πίστις στην
πέραν τού τάφου ζωή. Ενισχύεται ελπίδα στο έλεος τού Θεού. Κηρύττει την
διαρκή παρουσία του Χριστού στον κόσμο. Διδάσκει πώς ό άνθρωπος είναι
ούρανοπολίτης. Μεταβαίνει από τη στρατευομένη Εκκλησία της γης, στη
Θριαμβευουσα Εκκλησία τού ουρανού. Ώ Χριστός εισακούει τις δεήσεις όλων
και λυγίζει στις πρεσβείες των Αγίων και τής Θεοτόκου.
Η ελπίδα
τής σωτηρίας των χριστιανών δεν χάνεται και μετά τον θάνατο. Παρέχεται
συγχώρεση των αμαρτημάτων σε αυτούς πού γίνονται μνημόσυνα εισακούοντας ο
φιλάνθρωπος Θεός τις δεήσεις της Εκκλησίας μας. Ή οριστική απόφασης τού
Θεού για την μέλλουσα αμοιβή η τιμωρία δεν εκδόθηκε ακόμη αυτή
επιφυλάσσεται για την Δευτέρα και Φρικτή Παρουσία. Μέχρι τότε η Εκκλησιά
μπορεί να αναπέμπει δεήσεις και ικεσίες για τα μέλη της. Όπως στη
στρατευομένη ‘Εκκλησία αυτοί που βρίσκονται σε εκκλησιαστική τιμωρία για
τις αμαρτίες πού διέπραξαν, στερούνται τα Θεία μυστήρια, έτσι και στην
Θριαμβεύουσα, αυτοί πού πέθαναν με τις αμαρτίες είναι μακριά από τούς
αγίους και τούς δικαίους. Αναπτύσσεται η φιλαδελφία. Ανακουφίζονται οι ζώντες και θλιβόμενοι για τον θάνατο τού προσφιλούς των
προσώπου. Διότι ο θάνατος είναι πικρός, δημιουργεί θλίψι αφόρητη.
Χωρίζει απότομα προσφιλείς. Ή προσευχή και το μνημόσυνο είναι ο μόνος
τρόπος επικοινωνίας μαζί τους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας με
τα προσφιλή μας πρόσωπα. Γίνεται ανάμνηση τού θανάτου. Ενθύμηση τής
ματαιότητας τού κόσμου και των πραγμάτων αυτού. Παρακίνησι προς την
αρετή και την ενάρετη Πολιτεία. Ενθάρρυνση για ευεργεσίες και
αγαθοεργίες.
Έτσι, τονίζει ο ιερός Δαμασκηνός, «ο Θεός βούλεται
ίνα υπ' αλλήλων οι πάντες ευεργετούμεθακαι ζώντες και μετά θάνατον»,
αφού προσφέρουμε Χριστόν «έσφαγιασμένον υπέρ των ημετέρων αμαρτημάτων
έξιλεούμενοι υπέρ αυτών και ημών τον φιλάνθρωπον Θεόν», όπως τονίζει και
ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων. Αλλά αντί να περιμένουμε μετά θάνατον τις
ευχές και τα μνημόσυνα άλλων για μάς, δεν θα ήταν καλλίτερα να
φροντίζουμε από τώρα για την αθάνατη ψυχή μας, έχοντας στην διάθεση μας
όλα τα σωστικά μέσα της αγίας μας Εκκλησίας; Επειδή λοιπόν είναι τόσο
αβέβαιη ή ημέρα του θανάτου ας είμαστε πάντοτε έτοιμοι μήπως σήμερα
"είμεθα εν τω βίω και αύριον εν τω μνημείω». ότι «πολλοί αυτό το
μαρτυρούσι και μάλιστα οι λυόμενοι και μετά θάνατον από τον δεσμόν τής
‚τιμωρίας του άφορισμού, ωσάν όπού βλέπομεν διά τών δεήσεων λύονται τα
σώματα των».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου