Ἡ ἁρμονία τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος. Μέρος Γ'. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ. Τελευταῖο

  Ι. Ἡ ἁρμονία τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος

Μέρος Γ'

Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ

Τά πάντα ἐν τῷ ὑλικῷ σύμπαντι εἶναι διατεταγμένα καί συνδεδυασμένα μέ ὑπερμαθηματικήν ἀκρίβειαν διά νά ἐξυπηρετῆται ὁ σκοπός τῆς Δημιουργίας, ἐκδηλοῦται καί ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Τονίσαντες καί ἐν τοῖς προηγουμένοις ὅτι ἔχουν ὑπολογισθῇ, μεθ' ὑπερμαθηματικῆς ἀκριβείας, αἱ ἀποστάσεις, αἱ ἕλξεις, αἱ ἀπώσεις καί αἱ ταχύτη­τες τῶν οὐρανίων σωμάτων (αἱ συμφυῶς ἔχουσαι μέ τάς πυκνότητας αὐτῶν), ὥστε παρά τούς ὄγκους καί τάς ἰλιγγιώδεις ταχύτητας αὐτῶν νά μή δύναται νά γίνῃ οὐδεμία διαταραχή, ἐπάναγκες θεωροῦμεν νά προσθέσωμεν ἤδη ὅτι ἔχει ἀπολύτως ἐπίσης ὑπολογισθῇ ἡ ἀπόστασις τῆς Γῆς ἀπό τοῦ ἡλίου, ἵνα δύναται νά ὑπάρξῃ, ἀνάπτυχθῇ καί διατηρῆται ἡ ἐπ’ αὐτῆς ὀργανική ζωή. 

Ἐάν δηλαδή ὁ ἥλιος ἦτο ὀλίγον πλησιέστερος πρός τήν Γῆν θά κατεκαίετο πᾶσα ἐπ’ αὐτῆς ὀργανική ὕπαρξις. Ἐάν, ἀντιστρόφως, ἦτο κατά τι περισσότερον μεμακρυσμένος, οὐδεμία μορφή ζωῆς θά ἦτο δυ­νατόν νά διατηρηθῇ.

 Ἡ περιλούουσα τήν γῆν ἀκτινοβολία τοῦ ἡλίου, συντελοῦσα προσέτι, διά τῆς ἐξατμίσεως τῶν ὑδάτων τῶν θαλασσῶν, τῶν λιμνῶν καί τῶν ποταμῶν, εἰς τόν σχηματισμόν τῶν νεφῶν, εἶναι ὡσαύτως ἀπολύτως μεμετρημένη, διά νά ἐξατμίζωνται τόσαι ἀκριβῶς ποσότητες ὑδάτων, ὅσαι θά ἦτο δυνατόν νά ἀποδοθοῦν εἰς τάς πηγάς των διά τῶν βροχῶν, τῶν χιόνων καί τῶν χαλαζῶν^[1].

Ἐνηρμονίσθη ὡσαύτως πρός πάντα τά ἀνωτέρω ἡ πυκνότης τῆς περιβαλλούσης τήν Γῆν ἀτμοσφαίρας, ἵνα ἀποκτοῦν αἱ ἡλιακαί ἀκτῖνες τόσον τήν φωτιστικήν ὅσον καί τήν θερμαντικήν αὐτῶν δύναμιν προσκρούουσαι ἐπ’ αὐτῆς, ὡς ἐπίσης καί διά νά ἀπορροφῶνται, κατά μέγα μέρος, πρὶν φθάσουν μέχρις ἡμῶν, αἱ ὑπεριώδεις τοιαῦται τόσον τοῦ ἡλίου ὅσον καί ἄλλων ἀστέρων, αἵτινες καί μόναι θά ἦσαν  ἱκαναὶ νά καταστρέψουν τήν ἐπὶ τῆς Γῆς ζωήν.

Τέλος συνεδυάσθη, ἐπίσης πανσόφως, ἡ σύγκρασις τῆς ἀτμοσφαίρας, μέ τάς ἀδιατα­ράκτους ἐν αὐτῇ ἀναλογίας τῶν διαφόρων ἀερίων πρός τά ἀναπνευστικά ὄργανα ὅλων τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ὅπως καί ἡ σύγκρασις καί ἡ πυκνότης τῶν ὑδάτων διά τε τά ἐν αὐτοῖς ζῶντα ὡς καί τάς σχετικάς ἀνάγκας τῶν λοιπῶν.

Ἀνασκοποῦντες τήν θείαν τάξιν καί ἁρμονίαν τοῦ Συμπαντικοῦ ὡρολογίου -χρονομέτρου καί τήν ἀσύλληπτον σοφίαν καί πρόνοιαν τοῦ Δη­μιουργοῦ, αἵτινες πολυτρόπως ἐκδηλοῦνται ἐν ταῖς κινήσεσι καί ἀλληλεπιδράσεσι τῶν ἀμετρήτων οὐρανίων σφαιρῶν ὡς μονάδων ἤ ὁμάδων, μικρῶν καί μεγάλων, καλόν θεωροῦμεν νά προσθέσωμεν ὅτι, εἰς ἐπιδράσεις τῆς Σελήνης ὀφείλονται αἱ ἐπὶ τῆς Γῆς παλίρροιαι καί ἀμπώτιδες, τό δ' ἑτερόφωτον αὐτῆς ἐξυπηρετεῖ τά μέγιστα τά ἐνόργανα ὄντα - καί δή τά φυτά καί τά δένδρα - ὅταν ἡ Γῆ περιφερομένη περί τόν ἄξονα της, στερεῖται τῆς ἀκτινοβολίας τοῦ ἡλίου εἰς τό ἥμισυ τῆς εἰς ὡρισμένας ζώνας (καί δή εἰς τήν εὔκρατον) ἐπιφανείας αὐτῆς.

Εἶναι ἐπίσης ὅλως πρόδηλον (προκειμένου ἰδιαιτέρως περί τῆς δια­μορφώσεως τοῦ ἡμετέρου πλανήτου), ὅτι ὄχι τυχαίως οὐδέ συμ­πτωματικῶς διεχωρίσθη ἡ ξηρά ἀπό τῶν θαλασσῶν καί ὄχι τυχαίως ἐπίσης καί  ἄνευ λόγου ἐσχημα­τίσθησαν οἱ ποταμοί, αἱ λίμναι, αἱ πεδιά­δες, αἱ ὀροσειραί... 

Οὐδεὶς δύναται νά ἀρνηθῇ ὅτι τά ὅρη, μέ τάς ὑπερόχους κλιτύας καί χαράδρας των, ὡς καί τάς ὑψηλάς αὐτῶν κορυφάς ἐξυπηρετοῦν τά μέγιστα τόν καθαρισμόν τῆς ἀτμοσφαίρας, διά τοῦ σχημα­τισμοῦ τῶν νεφῶν, τῶν βροχῶν καί τῶν χιόνων, τῶν πηγῶν τῶν ὑδάτων, τῶν ρευμάτων τοῦ ἀέρος, τῶν καταιγίδων καί τῶν θυελλῶν κ.ἄ. 

Οἱ ποτα­μοὶ τῆς τε ἐπιφανείας ὅπως καί τοῦ ἐσωτερικοῦ τῆς Γῆς (διότι ὑπάρχουν πολλοὶ ὑπόγειοι ποταμοὶ ἀλλά καί λίμναι) ὀφείλονται, ὡς γνωστόν, εἰς τά ὄρη. Καί δέν θά ὑπῆρχον πεδιάδες εὔφοροι ἄνευ αὐτῶν, ὅπως ἐπίσης θά ἦτο ἀδύνατος ἡ ἐπὶ μακρόν διατήρησις τῆς ζωῆς ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας τοῦ πλανήτου ἄνευ τῆς ἀνεκτιμήτου συμβολῆς τοῦ ὕδατος, ὅπερ, ἐκτός τῶν τόσων ἄλλων πολυτιμοτάτων διά τήν ὅλην ἐπὶ τοῦ πλανήτου ζωήν ὑπηρεσιῶν του, ἐξατμιζόμενον, διά τῆς ἡλιακῆς ἀκτινοβολίας (ἤ καί ἐξ ἐπιδράσεων ἄλλων πηγῶν θερμότητος) ἐπανέρχεται ὡς βροχή, ὡς χιὼν καί ὡς χάλαζα εἰς τάς ἀρχικάς αὐτοῦ πηγάς. 

Οἱ αἰώνιοι ὡσαύτως πάγοι εἰς ἀμφοτέρους τούς πόλους τοῦ Πλανήτου, ἐν συνδυασμῷ πρός τάς ὀροσειράς τῶν ὑψηλῶν κυρίως ὀρέων συντελοῦν τά μέγιστα, σὺν ἄλλοις-διά τοῦ σχη­ματισμοῦ τῶν διαφόρων ρευμάτων τοῦ ἀέρος - καί εἰς τάς τόσον ἀναγκαίας καιρικάς μεταβολάς.

Ἀλλά καί αἱ κατά περιόδους γενόμεναι γεωλογικαί μεταβολαὶ ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας τοῦ πλανήτου δέν εἶναι εἰμή προδήλως προμελετη­μέναι καί σκόπιμοι ἐνέργειαι πρός ἐπίτευξιν ὡρισμένων σκοπῶν. Εὕρομεν-καί εὑρίσκομεν συνε­χῶς- τεραστίας ἀποθήκας γαιανθράκων καί πετρελαίων ὑπό τήν ἐπιφάνειαν τοῦ πλανήτου καί ἐνιαχοῦ εἰς μεγάλα βάθη αὐτοῦ.

 Ἄνευ αὐτῶν θά ἦτο ἀδύνατον νά ἐξυπηρετήσωμεν τάς ἀνάγκας ἡμῶν, πληθυνθέντες, ἀλλά καί ἐξ αἰτίας τοῦ πολιτισμοῦ.... Ποῖος ὅμως προϋνόησε καί ἐπλήρωσε τάς ἀποθήκας ταύτας, ἵνα τάς χρησιμοποιήσωμεν ἡμεῖς διά τάς ἀνάγκας ἡμῶν τόσον ἀγνωμόνως, πολλάκις δέ καί πρός ἀλληλεξόντωσιν; Καί ὅμως. 

Οἱ μέν γαιάνθρακες δέν εἶναι εἰμή ἡ κατακαλυφθεῖσα ὑπό τῶν γεωλογικῶν μεταβολῶν πλούσια βλάστησις μεγάλων δασῶν καί φυτῶν ἐν γένει τῆς προϊστορικῆς ἐποχῆς, μετασχηματισθεῖσα διά τῆς ἐγγείου θερμότητος, ἀφ' ἑνός, καί τῆς πιέσεως τῶν ἀνωτέρων στρωμάτων τῆς Γῆς ἀφ’ ἑτέρου, ἀφοῦ πρότερον συνετέλεσεν εἰς τήν ἀποκάθαρσιν τῆς ἀτμοσφαίρας ἀπό τῆς περισσείας τοῦ ἀνθρακικοῦ ὀξέος, διά νά διευκολυνθῇ ἡ ζωή τῶν ἐν συνεχείᾳ δημιουργηθέντων ζώων, τό δέ πετρέλαιον κατά μέγα μέρος  εἶναι λίπος τῶν ἐξ αἰτίας τῶν αὐτῶν γεωλογικῶν μεταβολῶν καταπλακωθέντων μεγάλων χερσαίων ἤ ἀμφιβίων μεγαθηρίων (δεινοσαύρων, βροντοσαύρων κ.ἄ.), τά ὁποῖα κατά ἀγέλας τότε διέτρεχον τάς παρθένας τοῦ πλανήτου περιοχάς.

Αἰσθανόμεθα βαθυτάτην κατάνυξιν διερευνῶντες φιλοσοφικῶς τά ἔργα τοῦ παντοδυνάμου καί πανσόφου Δημιουργοῦ. Δι' ἑκάστην ἐποχήν καί διά πᾶσαν ἀνάγκην προέγνω καί πανσόφως προώρισε (πρός Ρωμ. Η΄ 29) καί συνεδύασε τά πάντα ἐν οὐρανῷ καί ἐπὶ Γῆς, ἵνα μή διαταραχθῇ ἡ ἁρμονία τῆς ἐκπάγλου ταύτης δημιουργίας καί ἐξασφαλισθοῦν, μέ ὑπερμαθηματικήν ἀκρίβειαν καί τάξιν, πᾶσαι αἱ περιπτώσεις, αἵτινες θά προέκυπτον ἐκ τῆς ἀλληλεπιδράσεως τοσούτων καί τηλικούτων ὄντων - κτισμάτων καί δυνάμεων, πραγματοποιῶνται δ' ἐν «καιροῖς ἰδίοις», (Λουκ. ΚΑ΄ 24, πρός Ἐφεσ. Α΄ 10 κ.ἄ.) ὡρισμένοι, προεγνωσμένοι καί προτεταγμένοι ὑπ' Αὐτοῦ σκοποί. 

Συνεχῶς ἀνακαλύπτομεν νέας ἐκδηλώσεις προνοίας, πανσοφίας καί παντοδυναμίας καί ὑπερόχους νόμους ἤ δυνάμεις πρός ἁρμονικήν λειτουργίαν καί πολύμορφον ἐξυπηρέτησιν τοῦ ὅλου Ὡρολογίου- Χρονομέτρου τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, τοῦ ὁποίου τόν μοναδικόν ἐνσυνείδητον δείκτην ἀποτελοῦμεν, διά τοῦ πνεύματος ἡμῶν, ἡμεῖς.

 Ποῖος σήμερον δύναται νά ἀμφισβητήσῃ ὅτι πρό­κειται ὄντως περί συμπαντικοῦ ὡρολογίου-χρονομέτρου, ὑπερόχου ἁρμονίας καί τάξεως, καί ἀπείρου σοφίας καί δυνάμεως, ἡ ἐν τῷ ὁποίῳ κίνησις καί ἀλληλεπίδρασις τεραστίων καί πολυμόρφων ὀργάνων-μερῶν προϋκάλεσεν ἐν τῇ συνειδήσει ἡμῶν καί τήν ἐννοίαν τοῦ χρόνου;.

Τούτων ὅμως δεδομένων προβάλλει ἀφ’ ἑαυτοῦ καί πάλιν τό ἑξῆς ἐρώτημα: Κατεσκευάσαμεν καί ἡμεῖς διάφορα ὡρολόγια, τῶν ὁποίων τά ποικίλα ὄργανα συλλειτουργοῦντα δεικνύουν τάς ὥρας ἤ πραγματοποιοῦν ἄλλους συναφεῖς σκοπούς. 

Εἶναι λοιπόν δυνατόν, λογικῶς σκεπτόμε­νοι, νά δεχθῶμεν ὅτι οἱ ἄξονες καί τά λοιπά ὄργανα  τῶν ἡμετέρων ὡρολογίων τυχαίως... κάποτε καί αὐτομάτως διαμορφωθέντα, ὑπολογισθέντα καί ταξινομηθέντα συνεκρότησαν καί ἀπετέλε­σαν αὐτά; 

Ἀναντιρρήτως ὄχι. Ἐάν ὅμως εἶναι ἀδύνατον λογικῶς νά δεχθῶμεν, ὅτι αὐτομάτως ἤ κατόπιν οἱασδήποτε ἐξελίξεως συνεδυάσθη καί ἐγένετο ὁ μηχανισμός ἑνός ἡμετέρου οἱουδήποτε ὡρολογίου, πῶς δέον νά χαρακτηρισθοῦν ὅλοι ἐκεῖνοι οἵτινες ὑπεστήριξαν - καί ὑποστηρίζουν - ὅτι τυχαίως ὅλως διεμορφώθη, ἐταξινομήθη καί ἐτέθη εἰς λειτουργίαν τό ἀσυλλήπτου τάξεως καί ἁρμονίας, τό θεῖον ὄντως ὡρολόγιον -χρονόμετρον τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος, τό ὁποῖον ὁ Πυθαγόρας ἀπεκάλεσε «Κόσμον» ἐκ τῆς ὑπερόχου ἀκριβῶς τάξεως καί ἁρμονίας του;

Ἀληθῶς. Ὅταν ἀναλογισθῶμεν ὅτι τό σύνολον τῆς συμπαντικῆς ὕλης - ἐνεργείας δέν εἶναι ἄλλο τι εἰμή πεπερασμέναι καί σταθεραὶ πλέον μονάδες ἠλεκτρισμοῦ ἄλογοι καί μή ἔχουσαι μηδέ συνοχήν, ὅτι ἐκ τῆς μάζης - ὕλης ταύτης σχηματίζεται τό τόσον περικαλλὲς καί ἐναρμόνιον Σύμπαν, τοῦ ὁποίου ἡ διάμετρος ὑπελογίσθη ἤδη ὡς ἔχουσα μῆκος 10 περίπου δισεκατομμυρίων ἐτῶν φωτός· ὅτι ὁ ἀμέτρητος εἰσέτι ἀριθμός τῶν οὐρανίων σφαιρῶν τάς ὁποίας περιέχει τό ὑλικόν Σύμπαν, κινοῦνται καί διαγράφουν ἐν αὐτῷ τάς ἑαυτῶν ἐναρμονίους τροχιάς μέ ἰλιγγιώδεις τα­χύτητας τόσον ὡς μονάδες, ὅσον καί ὡς ὁμάδες, μικραὶ ἤ μεγάλαι, ὅτι εἶναι ὑπολογισμέναι, μετά μαθηματικῆς ἀκριβείας, αἱ ἀποστάσεις μεταξὺ τῶν οὐρανίων σωμάτων, ὡς μονάδων καί ὡς ὁμάδων, τά βάρη καί αἱ πυκνότητες αὐτῶν, αἱ ἕλξεις καί ἀπώσεις των κ.ἄ., ὥστε τό σύνολον αὐτῶν νά ἀποδίδηται μέ παραστάσεις μαθηματικάς!!!, εὐλαβῶς ὑποχρεούμεθα νά κάμψωμεν γόνυ σώματος καί ψυχῆς καί μετά τοῦ προφητάνακτος Δαυΐδ νά ἀναφωνήσωμεν: «Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ ποίησιν δέ χειρῶν Αὐτοῦ ἀναγγέλλει τό στερέωμα..» (Ψαλ. ΙΗ΄ 2). Τό ὑλικόν Σύμπαν ἀποτελεῖ ἀναντιρρήτως τήν μεγαλοπρεπεστέραν ἀπόδειξιν τῆς δημιουργίας  τοῦ κόσμου ὑπό τοῦ Τρισαγίου Κυρίου τῆς Δόξης Πατρός, Υἱοῦ καί Ἁγίου Πνεύματος ἀλλά καί τῆς παντοδυναμίας καί πανσοφίας τοῦ ἀπείρου Δημιουργοῦ, τοῦ Τρισυποστάτου καί Ἀπείρου Θεοῦ^[2].

---

^[1] Εἶναι ἐπίσης προεγνωσμένη καὶ προϋπολογισμένη ἡ βαθμιαία πύκνωσις τοῦ θαλασσίου ὕδατος ἐκ τῶν αὐξανομένων ἁλάτων, ὥστε ἡ ἐξαφάνισις τῶν ἐν αὐτῇ ζώντων ὀργανισμῶν νά συμπέσῃ μὲ τὴν λήξιν τοῦ ὅλου ἔργου τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς Γῆς.

^[2] Κατόπιν πασῶν τῶν προαναπτυχθεισῶν ἀποδείξεων καταφαίνεται πόσον μωρὰ εἶναι καὶ ἡ θεωρία τοῦ «ἀγνωστικισμοῦ», καθ' ἥν δέν δυνάμεθα οὔτε νά βεβαιωθῶμεν ἀπολύτως περὶ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, οὔτε μετὰ βεβαιότητος ἐπίσης νά ὑποστηρίξωμεν τὸ ἀντίθετον.
Ὡσαύτως πόσον ἀβάσιμος εἶναι καὶ ἡ πολεμικὴ τοῦ Καντίου ἐναντίον τῶν «λογικῶν» ἀποδείξεων περὶ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Διότι διὰ μὲν τὴν πρώτην θὰ παρατηρήσωμεν: Ἂν ἡ ἐπιστημονικὴ - καὶ λογικὴ - ἐξέτασις τῆς λειτουργίας τοῦ μηχανισμοῦ ἑνὸς ὡρολογίου ἤ οἱασδήποτε μηχανῆς, ἁπλῆς ἤ συνθέτου, ὄχι μόνον δέν ἐπιτρέπει ἀμφιβολίαν ἀλλ' ἀντιθέτως ἐπιβάλλει τὴν παραδοχὴν τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἐκτὸς αὐτῶν κατασκευαστοῦ των ὡρολογοποιοῦ ἤ τεχνίτου, πόσῳ μᾶλλον ἡ ἐπιστημονικὴ καὶ φιλοσοφικὴ ἐξέτασις τοῦ ὑπερόχου συμπαντικοῦ ὡρολογίου, ὡς καὶ τῶν καθέκαστα ἐργοστασίων καύσεως καὶ καταλλαγῆς τῆς ὕλης (κινήσεως κ.ἄ.) τῶν ἐπὶ τοῦ πλανήτου τούτου ἐνοργάνων ὄντων δέν ἐπιβάλλουν τὴν παραδοχὴν τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἐκτὸς αὐτῶν δημιουργοῦ των; Ὅσον δ' ἀφορᾷ εἰς τὴν δευτέραν, καθ' ἥν «...γνῶσις ὑπάρχει ἐκεῖ μόνον ὅπου ὑπάρχει αἰσθητὸς κόσμος» ἀλλὰ καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου ἡ «γνῶσις εἶναι ὑποκειμενική», ἡ ἀληθὴς γνῶσις-«ἰδέα» ἡμῶν περὶ τοῦ Κόσμου καὶ τῶν ἀποτελούντων αὐτὸν «φαινομένων» οὐδόλως εἶναι ὑποκειμενική καὶ ἀποτέλεσμα τῶν 12 κατηγοριῶν, καθ' ἅς- κατὰ Κάντιον, πάντοτε - λειτουργεῖ ἡ νόησις.
Ἡ ἰδέα αὕτη ἡ γνῶσις ἡμῶν περί τοῦ Κόσμου καὶ τῶν ἀποτελούντων αὐτὸν φαινομένων ἐπιβάλλεται εἰς τὴν νόησιν ἡμῶν ὑπ' αὐτῶν, διότι ταῦτα ὑπάρχουν αὐτὰ καθ' ἑαυτά. Καὶ ὅπως ἐκ τῆς θεωρήσεως ἑνὸς ὡρολογίου σχηματίζομεν ἐν τῇ νοήσει ἡμῶν τὴν ἰδέαν τῆς ὑπάρξεως αὐτοῦ τε καὶ τοῦ ἐκτός αὐτοῦ δημιουργοῦ του, οὕτω καὶ ἡ ἐπιστημονικὴ καὶ φιλοσοφικὴ θεώρησις τοῦ συμπαντικοῦ ὡρολογίου καὶ ὅλων τῶν κτισμάτων τῆς ὑλικῆς δημιουργίας, - ἀναντιρρήτως ὑπαρχόντων - ἐπιβάλλουν εἰς τὴν νόησιν ἡμῶν ὄχι μόνον τὴν ἰδέαν καὶ τὴν βεβαίωσιν τῆς ὑπάρξεώς των, ἀλλά καὶ τοῦ ἐκτός αὐτῶν ὑπερκοσμίου Δημιουργοῦ αὐτῶν.

http://anavaseis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_339.html?utm_source=BP_recent