Θεέ μου, δεν αντέχω τόση χάρη. Λιγόστεψε την.

 Είχαν περάσει αρκετές μέρες. Ό Γέροντας κυριολεκτικά είχε αποστεωθεί. Έφτασε σε σημείο να μη έχει το παραμικρό να φάει ούτε και να μπορεί ν' ανάψει τη σόμπα Ήταν νηστικός, παγωμένος, σχεδόν παράλυτος. Το μόνο, πού μπορούσε να κάνει ήταν να ψελλίζει την προσευχή: «Κύριε, ελέησε με! Μη με εγκαταλείψεις!». Οι ελπίδες του μέρα με τη μέρα λιγόστευαν. Περίμενε τον Κύριο να τον πάρει κοντά του.
Όμως ή προσευχή του συνεχιζόταν, παρ' όλη τη σωματική του αδυναμία Κάποια στιγμή έγινε θερμότατη και θεοπειθής.

Ἡ πίστη στόν ἀναμάρτητο Χριστό μόνο θά μᾶς σώσει (ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ-Δ΄).

ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ (Δ΄)
Αναστάσιος Μ.,
Σάν τό χρυσάφι στό καμίνι. Μέρος Δ΄

Ἡ εὐλογημένη «ἐκδίκηση»


» Νά μήν πεῖς ποτέ ὅτι ἔχασα τό δίκηο μου, γιατί θά σέ ντελαπάρει. Ἅμα φωλιάσει μέσα σου τό γιατί νά χάσω τό δίκηο μου, γίνεσαι ἄλλος ἄνθρωπος, φεύγει ἡ Χάρη. Ἐμεῖς στόχο τό Φῶς θά ἔχουμε. Αὐτό εἶναι ἡ καλύτερη περιουσία. Ὅλα νά τά λυώνει ἡ προσευχή. Εἶναι προσωρινή ἡ κυριαρχία τοῦ σκότους, δέν ἔχουν φῶς αὐτές οἱ δουλειές. Μεγαλύτερη περιουσία εἶναι νά μείνουμε στόν Χριστό μέ ὑπομονή, νά μήν διαλογιζόμαστε. Τότε εἶσαι ὁ πιό εὐτυχισμένος ἄνθρωπος.

Πίσω ἀπό τίς ἀκούσιες θλίψεις εἶναι κρυμμένο τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ

«Διάκριση»
Ἀπό τό βιβλίο «Πνευματικές Νουθεσίες»
Ὁσίου Μακαρίου τῆς Ὄπτινα
(ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν)

      Ἐπίτρεψέ μου νά μήν ἀναφερθῶ ἄλλο στό παρελθόν, ἀλλά νά σταθῶ σέ ὅ,τι θά μπορέσει ν’ ἀποβεῖ χρήσιμο καί ὠφέλιμο γιά τό μέλλον.
      Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, κάθε ἐντύπωση, κάθε εἰκόνα, κάθε λογισμός πού ἔρχεται στήν περιοχή τῆς καρδιᾶς καί τή γεμίζει μέ μεγάλη ταραχή, ἀσφαλῶς προέρχεται ἀπό τό χῶρο τῶν παθῶν.

Παντοῦ μπορεῖ κανείς νά σωθεῖ καί παντοῦ νά καταστραφεῖ.

«Πῶς συντελεῖται ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς»
Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ  Ἐγκλείστου
ΧΕΙΡΑΓΩΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ
[ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν]

Ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας εἶναι τό κύριο ἔργο καί ὁ μοναδικός σκοπός τῆς ζωῆς μας. Τίς ψυχές, ὅμως, τίς σώζει ὁ Σωτήρας Χριστός, ὄχι ἐμεῖς. Ἐμεῖς ὁμολογοῦμε μόνο τήν πίστη μας καί δείχνουμε ἔμπρακτα τήν ἀφοσίωσή μας στόν Θεό. Κι’ Ἐκεῖνος μᾶς παρέχει καθετί ἀναγκαῖο γιά τή σωτηρία μας, ἀνάλογα μέ τά πνευματικά μας μέτρα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ (Εφεσ. δ’ 7-13)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

(Εφεσ. δ’ 7-13)

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

email: p.ioil@freemail.gr

    Γεμάτο σπουδαία και υψηλά νοήματα είναι το Αποστολικό Ανάγνωσμα που θα ακούσουμε την Κυριακή στους Ιερούς μας Ναούς, αδελφοί μου.

Για αυτό είναι ανάγκη να το δούμε σε σύντομη μετάφραση και κατόπιν να σταθούμε σε δύο πολύ βασικά σημεία που μας τονίζει ο Απόστολος των Εθνών: «7. Στον καθένα από εμάς δόθηκε η χάρη σύμφωνα με το μέτρο με το οποίο δωρίζει ο Χριστός. 8. Γι’ αυτό λέγει η Γραφή ¨Ανέβηκε στον ουρανό και πήρε μαζί του αφθονία χαρισμάτων και τα έδωσε δώρα στους ανθρώπους¨. 9. Το δε ανέβηκε τι σημαίνει; παρά το ότι κατέβηκε πρώτα στα κατώτερα μέρη της γης (στον Άδη δηλαδή) 10. Αυτός που κατέβηκε, αυτός είναι και που ανέβηκε πάνω από όλους τους ουρανούς, για να γεμίσει (με την παρουσία Του) τα πάντα. 11. Και αυτός επίσης έδωσε άλλους μεν ως Αποστόλους, άλλους δε ως Προφήτες, άλλους δε ως Ευαγγελιστές (δηλ. περιοδεύοντες κήρυκες του Ευαγγελίου), άλλους δε ως Ποιμένες και Διδασκάλους, 12. για να καταρτίζουν τους αγίους (τους πιστούς), για να κάνουν έργο διακονίας για την οικοδομή του σώματος του Χριστού (της Εκκλησίας), 13. έτσι θα καταλήξουμε όλοι στην ενότητα που δίνει η Πίστη και η βαθιά γνώση του Υιού του Θεού, θα γίνουμε ώριμοι και θα φτάσουμε στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός.»

Ἄς ἐπισκεφθοῦμε τό Χριστό

Η φιλοπτωχία (Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου)  
Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει κανείς την υψηλότερη απ’ όλες τις αρετές και να της δώσει το πρωτείο και το βραβείο, όπως ακριβώς δεν είναι εύκολο να βρει μέσα σ’ ένα ολάνθιστο και μοσχοβόλο λιβάδι το πιο ωραίο κι ευωδιαστό λουλούδι, καθώς πότε το ένα και πότε το άλλο του τραβάει την προσοχή και τον προκαλεί να το κόψει πρώτο.[...]

8 Ιανουαρίου Συναξαριστής. Δομνίκης Οσίας, Γεωργίου Χοζεβίτου, Σαμέα Προφήτου, των Αγίων Ιουλιανού, Βασιλίσσης, Κελσίου και Αντωνίου, Καρτερίου Ιερομάρτυρα, Θεοφίλου και Ελλαδίου, Αττικού Πατριάρχου, Κύρου Αρχιεπισκόπου, Αγάθωνος Οσίου, Σεβερίνου, Θεοδώρου Οσίου, Αβώ Μάρτυρα, Γρηγορίου Επισκόπου, Γρηγορίου Θαυματουργού, Μακαρίου του Μακρή, Ισιδώρου και των συν αυτώ μαρτύρων, Γρηγορίου Εγκλείστου, Παϊσίου Ρωσίας, Ησαΐου Οσίου.

Η Οσία Δομνίκη

Η Οσία Δομνίκη έζησε κατά την εποχή των αυτοκρατόρων Θεοδοσίου του Μεγάλου (379-395 μ.Χ.), Λέοντος Α’ (457-474 μ.Χ.) και Ζήνωνος (474-475 μ.Χ.). Καταγόταν από την Καρθαγένη (Νέα Καρχηδόνα) της Ισπανίας. Κατά την θεία οικονομία πήγε στην Κωνσταντινούπολη, το 384 μ.Χ., μαζί με άλλες τέσσερις παρθένες, τη Δωροθέα, την Ευανθία, τη Νόννα και την Τιμοθέα και ύστερα από θεία αποκάλυψη βαπτίσθηκαν υπό του Πατριάρχου Νεκταρίου.
Η Οσία Δομνίκη ακολούθησε το μοναχικό βίο και εκγύμνασε τον εαυτό της πνευματικά με σκληρούς και πολλούς κόπους. Αφού έφθασε στη θέωση και αξιώθηκε να κάνει θαύματα και να διακρίνει τα μέλλοντα, η φήμη της αρετής της έγινε γνωστή και επέσυρε την προσοχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου (408-450 μ.Χ.) και της βασίλισσας, οι οποίοι την επισκέπτονταν και της παρεχώρησαν τον τόπο και τα μέσα προκειμένου να ανεγείρει Μονή αφιερωμένη στον Άγιο Ζαχαρία. Εκεί η Οσία Δομνίκη έζησε
θεοφιλώς και κοιμήθηκε με ειρήνη σε μεγάλη ηλικία.

Απολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.

Αγάπη τη κρείττονι, καταυγασθείσα τον νουν, ασκήσει εξέλαμψας, ώσπερ λαμπάς φαεινή, Δομνίκα πανεύφημε όθεν μοναζουσών σε, οδηγόν φωτοφόρον, έδειξεν ο Δεσπότης, δια βίου και λόγου. Ω πρέσβευε θεοφόρε, σώζεσθαι άπαντας.

Ακτημοσύνη 2

 

Λένε για κάποιο πολύ φτωχό Ερημίτη πως, σαν του πήγαινε κανένας αδελφός λίγο φαΐ και τύχαινε να του πάει κι άλλος την ίδια μέρα, δεν κρατούσε το δεύτερο, λέγοντας:
-Μ’ έθρεψε σήμερα ο Κύριός μου. Μού αρκεί αυτό.

---

Ένας αδελφός πήγε να συμβουλευτεί κάποιο Γέροντα:
-Είναι σωστό, Αββά, να φυλάξω δυο χρυσά νομίσματα, που μου περίσσεψαν από το εργόχειρό μου, για να τα έχω στα γεράματά μου ή όταν μου συμβεί αρρώστια;
-Όχι, του αποκρίθηκε ο Γέροντας, δεν είναι καθόλου σωστό να τα κρατήσεις, γιατί έτσι μαθαίνεις να στηρίζεις τις ελπίδες σου σ’ αυτά και παύεις να έχεις την προστασία του Θεού.