Συνομιλίαν μέ τόν ἐνενηνταπεντάχρονον ἀσκητή τῆς Κολιτσοῦς Γέροντα π. Διονύσιον

...

Μανώλης Μελινός: Το ησυχαστήριο σας σε ποίου το όνομα τιμάται;

Γέρων Δ: Του αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου.

Μανώλης Μελινός: Πόσους πατέρες αριθμεί η αδελφότης;

Γέρων Δ: Είμαστε οκτώ, δόξα τω Θεώ.

Κουραστήκαμε πολύ τότε να φτιάξουμε τούτο το καλύβι που βλέπετε. Ήμασταν επτά πατέρες – όλοι νέοι – και είχαμε μεράκι να φτιάξουμε κοντά στην εκκλησία το καλύβι μας. Δόξα τω Θεώ, φθάσαμε στο ποθούμενο.

Μας έχει βοηθήσει και μας βοηθάει πολύ το Βατοπαίδι. Ο Γέροντας και οι πατέρες είναι πολύ καλοί και μας αγαπούν πολύ.

Τότε που πρωτοήρθαμε ,δεν υπήρχε εδώ παρά μόνον η εκκλησία κι αυτή την επισκευάσαμε. Με υπομονή κι επιμονή τα καταφέραμε. Κουβαλήσαμε πολλή ξυλεία με την βάρκα από Καρακάλλου και Φιλοθέου. Εκείνα τα χρόνια δεν είχε μηχανούλα η βάρκα. Με τα κουπιά ,καταλαβαίνεις…

Φανερά δείγματα αὐταπαρνήσεως

Μια φορά στην Ν. Σκήτη επρόσεξα, ότι τα πόδια  μου ήταν λίγο πρησμένα. Τρομαγμένος λοιπόν τρέχω στον Γέροντα να τον πληροφορήσω , ότι κάτι σοβαρό μου συμβαίνει. Ο Γέροντας μόλις το άκουσε, μειδίασε λίγο και μου απάντησε:

-      Τόσο μεγάλος αγωνιστής είσαι! Αμέσως τρομοκρατήθηκες;  Δεν είναι τίποτε παιδί μου. Από την ορθοστασία είναι. Θέλεις να ιδής και τα δικά μου πόδια;  

Σηκώνει λίγο το ρούχο και μου ‘δειξε μέχρι το γόνατο. Πραγματικά τρόμαξα˙ ήταν φοβερό. Πρησμένα και τα δυό πόδια τόσο πολύ, ώστε να νομίζης πως είναι ασκιά. Δεν έφθανε όμως αυτό.

Πνευματικοί Διάλογοι μέ τόν Ρουμάνο ἡσυχαστή π. Ἡλίε Κλεόπα. Δέκατη συνομιλία (ἐρωτ. 283 -284)

Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Δέκατη συνομιλία (ερωτ. 283 -284)

283.    Με ποιο είδος προσευχής μπορούμε να φθάσουμε στην θερμή καρδιακή προσευχή;

Με κάθε είδος μπορούμε να αποκτήσουμε την καρδιακή προσευχή. Καί με την ανάγνωση του ψαλτηρίου, εάν την κάνουμε με μεγάλη πίστη καί προσοχή καί με τίς μετάνοιες καί με τους Χαιρετισμούς καί ακόμη με την πνευματική ψαλμωδία, με την νηστεία, και με την ολονύκτια αγρυπνία.
Οί Άγιοι Πατέρες όμως έχουν εκλέξει την ευχή του Ιησού για την απόκτηση της καρδιακής προσευχής, ως την πλέον κατάλληλη. Ανώτερη από την καρδιακή προσευχή είναι ή έκστασης, ή αρπαγή του νου, πού ονομάζεται από τους πατέρας «πνευματική θεωρία», καί συμβαίνει όταν καθαρίζεται τελείως ή  καρδιά.

Γιά τήν προσευχή

Επισκέφθηκαν κάποτε τον αββά Λούκιο, που έμενε στο Ένατο , κάποιοι μοναχοί που ανήκαν στους λεγόμενους «Ευχίτες». Κι ο Γέροντας τους ρώτησε:
- Ποιο είναι το εργόχειρό σας;
- Εμείς δεν αγγίζουμε κανένα εργόχειρο , απάντησαν εκείνοι, σύμφωνα με το λόγο του απόστολου Παύλου, που είπε να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, συνέχεια.
- Καλά, δεν τρώτε; τους ρωτάει ο Γέροντας.
- Τρώμε, απαντούν.
- Κι όταν τρώτε, τους ξαναρωτά, ποιος προσεύχεται για σας;
Εκείνοι σιωπούν. Τους ρωτάει πάλι:
- Δεν κοιμάστε;

Ὁμιλία ἀρχ. Γεωργίου Καψάνη στήν Κύπρο μέ θέμα τήν «Ἑλληνορθόδοξο παράδοση». Μέρος ΣΤ'. Τελευταίο

Ἑλληνορθόδοξος παράδοση

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία Ἄρχ. Γεωργίου ἡγουμένου τῆς Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους στήν Κύπρο τό 1985

Β. Εύρεσις του νοήματος της ζωής

Ένα άλλο υπαρξιακό αίτημα, στο οποίο ανταποκρίνεται η Ορθόδοξος πίστη και παράδοσή μας, είναι η εύρεσις του νοήματος της ζωής
Έχει νόημα η ζωή του καθενός από μας, εάν δεν υπάρχει Θεός, εάν δεν υπάρχη ανάστασις των νεκρών, εάν ο Θεός δεν αγαπά τον άνθρωπο; Εάν δεν υπάρχη κέντρο, γύρω από το οποίο κινούνται και οργανώνονται όλα, τι νόημα έχει αυτός ο απέραντος κόσμος, αυτοί οι πολυπληθείς γαλαξίαι που απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός ο ένας από τον άλλον; Τι νόημα έχει όλη αυτή η δημιουργία, εάν δεν υπάρχει Δημιουργός;
Τι νόημα έχει η δική μας ζωή, αν κάθε ένας από μας είναι αποτέλεσμα τυφλής τύχης, αναγκαιότητας και συμπτώσεως; Είμαι ριγμένος στον κόσμο σαν ένα έκθετο παιδί, που δεν γνωρίζει πατέρα και μητέρα, ούτε τίποτε άλλο για την προέλευσί του. Τότε όλα είναι παράλογα και η αντίδρασις του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι άλλη από τον μηδενισμό.

Νοσηλευτική δεοντολογία.Σχέσεις τοῦ νοσηλευτῆ μέ συγγενεῖς, φίλους καί γνωστούς τῶν ἀσθενῶν

ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΝΩ: Η Αγία Φοίβη εις Κεχριές της Κορίνθου, η διακόνισσα του Αποστόλου Παύλου και προστάτης των νοσοκόμων που γιορτάζει στις 3 Σεπτεμβρίου.

 

 

Β.ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗ ΜΕ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ, ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

Και πάλι η συμπεριφορά του θα πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά της αγάπης του Χριστού που αναφέραμε στο προηγούμενο κεφάλαιο για την σχέση του νοσηλευτή με τον ασθενή. Με λίγα λόγια θα πρέπει να είναι ευγενικός , υπομονετικός , γλυκομίλητος, ψύχραιμος, ταπεινός, σοβαρός και μετρημένος κ.τ.λ.και να μην κατακρίνει. Το χαρούμενος και αισιόδοξος δεν έρχονται σε αντίθεση με το σοβαρός γιατί θα πρέπει να κρατά σε μια λογική απόσταση τους συγγενείς, φίλους κα γνωστούς του ασθενούς για να μην επεμβαίνουν στην νοσηλευτική φροντίδα αλλάζοντας την κατά την κρίση τους. Επίσης άλλο χαρούμενος και άλλο γελοίος. Δηλαδή να μην χαζογελάει λέγοντας αστειολογίες και προσωπικά του θέματα διότι έτσι χάνει την αξιοπρέπεια του, παύει να εκπέμπει εμπιστοσύνη και δεν θα είναι παράλογο να αρχίσουν τα πειράγματα, τα σχόλια και η γελοιοποίηση του από μέρους των συνοδών , συγγενών κ.τ.λ. του ασθενούς.

Πρέπει νά στολίζεται μέ ἄνθη ὁ κεκοιμημένος;

 Προσφορά αγάπης προς τον κεκοιμημένο αποτελούν τα άνθη. Όχι μόνο για τους ζώντες τα λουλούδια, αλλά και για τους κεκοιμημένους μας. Στις επαρχίες και στα χωριά ο καθένας που θα προσκυνήσει τον κεκοιμημένο φέρνει μαζί του άνθη τα οποία έχει καλλιεργήσει στην αυλή του. Στις πόλεις οι άνθρωποι προμηθεύονται τα άνθη από τα ανθοπωλεία. Η προσφορά των ανθέων στους κεκοιμημένους εντάσσεται στην προετοιμασία και ευπρέπειά τους, την οποία εμείς οι ορθόδοξοι πολύ προσέχουμε. 


Ο κεκοιμημένος πρέπει να θυμιατίζεται;

Η συνήθεια να θυμιάζεται ο κεκοιμημένος είναι πολύ παλαιά. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στο έργο του• «Εις τον βίον της αγίας Ολυμπιάδος» αναφέρει σχετικά περί του θυμιάματος κατά τη νεκρώσιμη πομπή1.
Αλλά και ο Τερτυλλιανός2 αναφέρει για τη χρήση του θυμιάματος κατά τις νεκρώσιμες ακολουθίες3.

Γιά τήν κατάκτηση τοῦ κόσμου

Ο Μέγας Βασίλειος λέει: με ταραγμένη την καρδιά δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει και να γνωρίσει την αλήθεια. Γι’ αυτό πρέπει να αποφεύγουμε καθετί που αναστατώνει την καρδιά μας, καθετί που της προκαλεί ανησυχία ή της δημιουργεί πάθη ή ξυπνά την ανησυχία. Πρέπει να κρατιόμαστε όσο μπορούμε πιο μακριά από κάθε βιασύνη και να μην τριγυρνάμε μέσα στους θορύβους και τα μάταια πράγματα αυτού του κόσμου.

Εφόσον υπηρετούμε τον Κύριο πρέπει να «μη μεριμνώμεν και τυρβάζωμεν περί πολλά» ,αλλά πάντα να έχουμε στο νου μας ότι «ενός έστι χρεία». ( Λουκά ι 41 ) .

Ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος , Ἐπίσκοπος Ἰκονίου

 

Ο Αμφιλόχιος ήταν συμπολίτης, συνασκητής και φίλος του Βασιλείου του Μεγάλου και άλλων μεγάλων αγίων του 4^ου αιώνος. Ο Αμφιλόχιος άφησε την τύρβη του κόσμου από νωρίς στη ζωή του. Προτιμώντας την έρημο, έγινε οικιστής αυτής εγκαταβιώνοντας με άσκηση πνευματική σε κάποιο σπήλαιο επί σαράντα χρόνια! Τότε συνέβη να χηρέψει η επισκοπική έδρα στο Ικόνιο. Ο Αμφιλόχιος , κατά θαυμαστό και παράδοξο τρόπο, εξελέγη διάδοχος και χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ικονίου. Αναδείχθηκε λαμπρός ποιμενάρχης και μέγας πρόμαχος της Ορθοδόξου Πίστεως. Έλαβε μέρος στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο, το 381.