Γιατί ἡ ψυχιατρική κάνει περισσότερο κακό παρά καλό;

ΓΙΑΤΙ Η ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ

ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑ ΚΑΛΟ ; 

-  Σε εκατομμύρια από εμάς –συμπεριλαμβανομένων των παιδιών– έχουν λανθασμένα αποδωθεί ψυχιατρικά προβλήματα -  Οι φαρμακοβιομηχανίες δημιουργούν ψυχασθένειες χωρίς καμία βιολογική βάση ελέγχοντας τα μέλη της ομάδας του Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών (DSM) -  Εξαπατούν τους καταναλωτές «θάβοντας» τις αρνητικές μελέτες - Μετατρέπουν την συνήθη βίωση του πένθους σε ψυχική διαταραχή!

Έχει το παιδί σας πραγματικά διαταραχή συμπεριφοράς; Ένα σοκαριστικό βιβλίο από έναν κορυφαίο θεραπευτή αποκαλύπτει πως σε εκατομμύρια από εμάς –συμπεριλαμβανομένων των παιδιών– έχουν λανθασμένα αποδωθεί ψυχιατρικά προβλήματα.

Από την κατάθλιψη έως το άγχος και την ΔΕΠΥ (διαταραχή υπερκινητικότητας και ελλειμματικής προσοχής), οι περισσότεροι από εμάς υποφέρουμε από προβλήματα ψυχικής υγείας και χρειαζόμαστε χάπια για να τα θεραπεύσουμε – ή έτσι μας λένε. Αλλά σχετικά με αυτήν την τρομακτική κατηγορία κατά της σύγχρονης ψυχιατρικής ο JAMES DAVIES θεωρεί ότι αυτή η αυξημένη διάγνωση των ψυχικών ασθενειών οφείλεται στην απληστία των φαρκακευτικών εταιρειών και στην επιδίωξη της ψυχιατρικής να κατοχυρώσει το στάτους της ιατρικής επιστήμης. Ο συγγραφέας είναι ψυχολόγος-θεραπευτής που έχει δουλέψει για το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) της Μεγάλης Βρετανίας και το φιλανθρωπικό ίδρυμα Mind για την ψυχική υγεία.

Όταν συνάντησα την Σάρα Τζόουνς, μία μητέρα δύο (παιδιών) και κοινωνικό λειτουργό στο Δυτικό Λονδίνο, η αγάπη της για την οικογένειά της και την εργασία της καθαρά ακτινοβολεί απ’ άκρου εις άκρον. Αλλά όταν μιλάμε για τον επτάχρονο γιό της Ντομινίκ, δείχνει να κυριεύεται από ανησυχία.

«Ο Ντομινίκ είναι ένα υπέροχο αγόρι, αλλά τον τελευταίο χρόνο άρχισε να γίνεται ανήσυχος και επιθετικός. Πήγαινε άσχημα στο σχολείο και μετά έμπλεξε σ’ένα καυγά,» απ’ ότι λέει η ίδια.

Ο ψυχολόγος του σχολείου ήθελε να γίνει αξιολόγηση του Ντομινίκ από ένα γιατρό. Ο γιατρός, αφού είδε το αγόρι για 25 λεπτά, είπε ότι έπασχε από την διαταραχή της υπερκινητικότητας και της ελλειμματικής προσοχής.

«Ο Ντομινίκ είναι με χάπια,» λέει η Σάρα. «Δείχνει λιγότερο αφηρημένος μερικές φορές, αλλά ούτε φαίνεται επίσης να είναι ο εαυτός του. Μοιάζει σαν ένα μέρος από το πνεύμα του να έχει φύγει.» Η στενοχώρια της Σάρας είναι πρόδηλη.

Χρόνο με τον χρόνο, αυξανόμενοι αριθμοί παιδιών όπως ο Ντομινίκ διαγιγνώσκονται με ψυχικές διαταραχές όπως η ΔΕΠΥ. Τα τελευταία δέκα χρόνια, οι διαγνώσεις της ΔΕΠΥ έχουν αυξηθεί τόσο απότομα ώστε γύρω στο 5% των παιδιών στην Ευρώπη υπολογίζεται «πάσχουν» από αυτήν.

Αυτή η υπερβολική αύξηση στην διάγνωση της ΔΕΠΥ είναι ανάλογη με την αυξημένη διάγνωση όλων των ψυχιατρικών διαταραχών στην παιδική ηλικία. Εκτιμάται ότι κάθε χρόνο μέχρι και το 15% των παιδιών πληρούν τα κριτήρια για την διάγνωση μίας ψυχικής διαταραχής.

Αυτά τα νούμερα ωχριούν σε σύγκριση με εκείνα του ενήλικου πληθυσμού. Σε ό,τι αφορά την ψυχιατρική νοσηρότητα, η Στατιστική Υπηρεσία της Μεγάλης Βρετανίας (UK Office of National Statistics) υπολογίζει ότι σε οποιαδήποτε χρονιά το ένα τέταρτο όλων των ενηλίκων εκπληρεί τα κριτήρια μίας τουλάχιστον διαταραχής.

Τα διαγνωστικά αυτά κριτήρια περιέχονται σε εγχειρίδια, όπως η «βίβλος» των ψυχιάτρων, το DSM (Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών) η το σχεδόν αντίστοιχό του ICD (Διεθνής Στατιστική Ταξινόμηση των Νόσων), τα οποία χρησιμοποιούν οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας για να προβαίνουν σε διαγνώσεις.

  Την δεκαετία του ’50, όμως, η αντιστοιχία αυτή ήταν περίπου ένας ψυχικά ασθενής ανά 100 ενήλικες. Γιατί, λοιπόν, μέσα σε μόλις μερικές δεκαετίες έχουμε γίνει όλοι τόσο άρρωστοι ψυχικά;

 Η εξήγηση για τα παραπάνω δεν είναι παρά μία δυσάρεστη αλήθεια που αφορά την ουσία της κυρίαρχης ψυχιατρικής πρακτικής. Μεγάλο μέρος από αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι γνώση στο ψυχιατρικό επάγγελμα και αφορά την διάγνωση των ψυχικών ασθενειών, είναι επιστημονικά αβάσιμο.

Αντίθετα από τους άλλους κλάδους της Ιατρικής, όπου ένας ιατρός μπορεί να διεξάγει ένα αιματολογικό η ουρολογικό έλεγχο για να αποφασίση κατά πόσον έχει επιτύχει την σωστή διάγνωση, στην ψυχιατρική καμμία τέτοια μέθοδος δεν υπάρχει.

   Τέτοιοι επιστημονικώς αντικειμενικοί έλεγχοι δεν υπάρχουν, διότι η ψυχιατρική δεν έχει εξακριβώσει ακόμα καμία αμιγώς βιολογική αιτία για τις περισσότερες από τις διαταραχές τις καταχωρημένες στο DSM, το οποίο γίνεται ολοένα ογκωδέστερο με κάθε του νέα έκδοση.

Όταν διερευνούμε πως διαμορφώθηκε το εγχειρίδιο, ανακαλύπτουμε κάποια ανησυχητικά στοιχεία. 

Πήρα συνέντευξη από τον Dr. Robert Spitzer, ψυχίατρο του Πανεπιστημίου Κολούμπια, ο οποίος ήταν επικεφαλής στην σύνταξη της τρίτης έκδοσης του DSM, η οποία και καθόρισε το ύφος της σύγχρονης ψυχιατρικής πρακτικής. Όταν δημοσιεύθηκε το 1980, έγινε μεγάλη επιτυχία και εξαντλήθηκε αμέσως.

Στο εγχειρίδιο, η ομάδα του Dr. Spitzer είχε ορίσει 80 καινούριες ψυχικές διαταραχές. Αυτές έγιναν όροι καθημερινής χρήσεως. Για παράδειγμα, η διαταραχή μετα-τραυματικού στρες και η μείζονα κατάθλιψη έγιναν τόσο αληθινά στην λαϊκή φαντασία όσο το κοινό κρυολόγημα.

Στην Βρετανία, το εγχειρίδιο είχε τέτοιο αντίκτυπο ώστε προς το τέλος της δεκαετίας του ’80 οι περισσότεροι Βρετανοί ψυχίατροι είχαν εκπαιδευτεί στο να το χρησιμοποιούν.

Ωστόσο, ενώ η επιρροή του εξαπλώνονταν, η αλήθεια για την διαμόρφωσή του ήταν σκοτεινή. Οι περισσότεροι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας που το χρησιμοποιούσαν δεν γνώριζαν σε ποιο βαθμό ήταν μία τεκμηριωμένη έρευνα ή αποδείξεις από την βιολογία αυτές που καθόριζαν τις επιλογές και τις θέσεις των συγγραφέων του.

ΕΠΙΣΤΗΜΗ; ΟΧΙ, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΧΥΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Όταν μίλησα στον Dr. Spitzer, μου είπε στην πράξη: «Υπάρχει μόνο μία χούφτα ψυχικών διαταραχών στο DSM που είναι γνωστές ότι έχουν αμιγώς βιολογικά αίτια. Αυτές είναι γνωστές ως οργανικές διαταραχές [όπως η επιληψία και το Αλτσχάϊμερ]. Αυτές είναι σπάνιες».

«Λοιπόν, επιτρέψτε μου να το ξεκαθαρίσω,» πίεσα. «Δεν έχουν ανακαλυφθεί βιολογικά αίτια για πολλές από τις υπόλοιπες ψυχικές διαταραχές στο DSM».

  Απάντησε: «Δεν μιλάμε για πολλές, μιλάμε για καμμία! Δεν έχει αναγνωρισθεί κανένας βιολογικός δείκτης.»

Με άλλα λόγια, οι ορισμοί ήσαν βασισμένοι καθαρά στο τι απεφάσισε η επιτροπή που είχε συντάξει το DSM-ΙΙΙ ότι θα συμπεριλαμβανόταν. Και αυτές οι συζητήσεις δεν ήταν καθόλου ενδελεχείς.

Η Renee Garfinkel, μία ψυχολόγος η οποία έλαβε μέρος σε δύο επιτροπές που βοήθησαν να συνταχθεί το DSM-ΙΙΙ, μου είπε: «Αυτό που είδα να συμβαίνει σε αυτές τις επιτροπές δεν ήταν επιστημονικό - έμοιαζε περισσότερο με μία παρέα από φίλους που προσπαθούσαν να αποφασίσουν που ήθελαν να πάνε για δείπνο.

Ο ένας λέει ,,Έχω όρεξη για Κινέζικο φαγητό’’, και κάποιος άλλος λέει «Όχι, όχι, είμαι περισσότερο σε διάθεση για Ινδικό.» Τελικά, ύστερα από κάποια συνεργασία με ανταλλαγή ιδεών σε συζήτηση με διάθεση να συμβιβαστούν όπου ήταν απαραίτητο, όλοι απεφάσισαν να έχουν Ιταλικό.

Σε μία περίπτωση υπήρξε συζήτηση για το κατά πόσον μία συγκεκριμένη συμπεριφορά θάπρεπε να κατηγοριοποιηθεί ως σύμπτωμα μίας κάποιας συγκεκριμένης διαταραχής.

   Προς έκπληξή μου ένα μέλος της επιτροπής, άρχισε να λέει: ,,Α όχι, όχι, δεν μπορούμε να συμπεριλάβουμε εκείνη την συμπεριφορά ως ένα σύμπτωμα, διότι κι εγώ το κάνω’’.

 Έτσι, απεφασίσθη ότι εκείνη η συμπεριφορά δεν θα συμπεριλαμβανόταν επειδή, προφανώς, εάν κάποιος στην επιτροπή το κάνει, πρέπει να είναι φυσιολογικό».

Ο Allen Frances, ο οποίος ηγήθηκε της σύνταξης της επόμενης έκδοσης, DSM-ΙV, έχει διαπιστώσει πως αυτή η διαδικασία πρόσθεσης νέων διαγνώσεων μπορεί να βγει εκτός ελέγχου.

Η τέταρτη έκδοση του εγχειριδίου DSM-IV προσέθεσε το σύνδρομο Ασπεργκερ, καλύπτοντας ανθρώπους οι οποίοι δεν πληρούν όλα τα κριτήρια για να χαρακτηριστούν αυτιστικοί, την ΔΕΠΥ και την διπολική ΙΙ –μία ηπιότερη μορφή διπολικής διαταραχής, η μανιο-κατάθλιψης όπως συνηθίζεται να είναι γνωστή, οι πάσχοντες από την οποία δεν εκδηλώνουν ποτέ όλα τα συμπτώματα της μανίας.

«Αυτές οι αποφάσεις βοήθησαν στο να προωθήσουν τρεις εσφαλμένες επιδημίες στην ψυχιατρική» μου είπε.

«Τώρα έχουμε μία αναλογία αυτισμού που είναι 20 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι 15 χρόνια πριν. Προσθέτοντας την διπολική ΙΙ, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στην αυξημένη χρήση αντιψυχωτικών και θυμο-σταθεροποιητικών φαρμάκων.

Επίσης, έχουμε ποσοστά ΔΕΠΥ τα οποία έχουν τριπλασιασθεί από τότε, εν μέρει διότι κυκλοφόρησαν νέα φάρμακα για την θεραπεία της, τα οποία και προωθήθηκαν στην αγορά με επιθετικό τρόπο.

ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Αυτόν τον μήνα αναμένουμε να δούμε την δημοσίευση της νέας έκδοσης του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών, η οποία λέγεται DSM-5. «Η κατάσταση πρόκειται μόνο να χειροτερεύσει,» μου είπε ο Frances.

«Το DSM-5 προτείνει αλλαγές που θα διευρύνουν δραματικά την επικράτεια της ψυχιατρικής και θα μικρύνουν αντίστοιχα την επικράτεια αυτού που είναι και θεωρείται φυσιολογική κατάσταση –μετατρέποντας εκατομμύρια ανθρώπων χωρίς ψυχικές διαταραχές σε ψυχιατρικά ασθενείς. Θα έχει πολλές μη σκόπιμες συνέπειες, οι οποίες θα είναι πολύ βλαβερές. Ανησυχώ ιδιαίτερα γι’ αυτές που θα οδηγήσουν στην υπερβολική χρήση φαρμάκων».

   Το DSM-5 μετατρέπει την συνήθη βίωση του πένθους σε ψυχική διαταραχή. Συμπτώματα όπως τα αισθήματα βαθειάς λύπης και απώλειας, η αϋπνία, το κλάμα, η έλλειψη συγκέντρωσης, η κόπωση, και η ανορεξία, εάν συνεχίζονται για περισσότερο από δύο εβδομάδες μετά τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, θα μπορούν να οδηγήσουν στην διάγνωση κατάθλιψης. 

Ο Frances επίσης ανησυχεί με τον νέο ορισμό για την «γενικευμένη διαταραχή άγχους», που απειλεί να μετατρέψει τα βάσανα και τις απογοητεύσεις της καθημερινότητας σε ψυχική νόσο.

Όπου και αν χρησιμοποιηθεί αυτό το εγχειρίδιο μπορούμε ν’ αναμένουμε αυξημένους αριθμούς ανθρώπων να μετατρέπονται σε πρόσθετα στατιστικά «σταγονίδια» στην διαρκώς διευρυνόμενη δεξαμενή των ψυχικώς ασθενών.

Πολύ συχνά τότε θα τους χορηγηθούν φάρμακα. Σε διαταραχές όπως κατάθλιψη, τα φάρμακα αυτά φιλοδοξούν να θεραπεύσουν τις λεγόμενες «χημικές ανισορροπίες» στον εγκέφαλο.

 Αλλά παρά την έρευνα σχεδόν 50 χρόνων στον χώρο της θεωρίας ότι οι χημικές ανισορροπίες είναι η αιτία των ψυχικών διαταραχών, μελέτες σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά έχουν συμπεράνει ότι δεν υπάρχει η ελάχιστη απόδειξη, πως η θεωρία αυτή είναι πραγματικά σωστή.

Και εάν οι αποδείξεις για τις βιολογικές αιτίες αυτού του αυξανόμενου αριθμού ψυχικών διαταραχών είναι σχεδόν ανύπαρκτες, οι αποδείξεις για τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για να τις θεραπεύσουν είναι επίσης εξαιρετικά συχνά μη πειστικές.

Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα αντι-καταθλιπτικά. Κάθε χρόνο παγκοσμίως η φαρμακευτική βιομηχανία κερδίζει από τα αντι-καταθλιπτικά περισσότερο από 13 δισεκατομμύρια λίρες Αγγλίας (περίπου 10 δις ευρώ). Οι ιατροί είναι πεισμένοι για την αποτελεσματικότητά τους. Αλλά η αξιόπιστη επιστημονική έρευνα δείχνει το αντίθετο.

Για να μάθω το γιατί, επισκέφθηκα τον Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ Irving Kirsch· ίσως το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο στον χώρο της έρευνας των αντικαταθλιπτικών.

Η φήμη του Kirsch προέρχεται από μία ανάλυση που πραγματοποίησε, στην οποία και συγκέντρωσε όλες τις κλινικές μελέτες που μπόρεσε να βρει για την επίδραση των αντι-καταθλιπτικών σε καταθλιπτικούς ασθενείς σε σύγκριση με ένα ψευδοφάρμακο (το γνωστό placebo). Άθροισε τα αποτελέσματα όλων αυτών των μελετών για να βγάλει ένα συνολικό μέγεθος της επίδρασης των αντικαθλιπτικών, για να καταλήξει σε ένα εκπληκτικό συμπέρασμα.

«Αυτό που περιμέναμε να βρούμε ήταν ότι οι άνθρωποι οι οποίοι λάμβαναν αντικαταθλιπτικά θα τα κατάφερναν πολύ καλύτερα από εκείνους οι οποίοι λάμβαναν ψευδοφάρμακο (placebo). Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερο λάθος,» είπε ο Kirsch.

Στην πράξη, η διαφορά των αντικαταθλιπτικών και του ψευδοφαρμάκου σε ό,τι αφορά την βελτίωση της κατάστασης των καταθλιπτικών ασθενών ήταν κλινικώς ασήμαντη.

 Τότε, γιατί συνταγογραφούνται τόσα πολλά ψυχοφάρμακα, όταν τα αποδεικτικά στοιχεία που τα υποστηρίζουν είναι ελλιπή, και όταν οι διαγνωσμένες ασθένειες δεν έχουν καμμία βιολογική βάση; 

Σχεδόν όλη η έρευνα στα ψυχιατρικά φάρμακα έχει χορηγό την φαρμακευτική βιομηχανία. Αυτό έχει οδηγήσει στην χαλάρωση των επιστημονικών απαιτήσεων και κριτηρίων, και στην χειραγώγηση της έρευνας με στόχο την διατήρηση η την αύξηση των κερδών των φαρμακοβιομηχανιών.

Σ’ ένα διαβόητο παράδειγμα, η Βρεττανική εταιρεία GlaxoSmithKline διεξήγαγε τρεις μελέτες για το αντι-καταθλιπτικό της, το Seroxat (Σημείωση: Κυκλοφορεί και στην Ελλάδα με την ίδια εμπορική ονομασία). Αυτές οι μελέτες ερεύνησαν κατά πόσον το φάρμακο αυτό μειώνει την μείζονα κατάθλιψη στους εφήβους. Η μία μελέτη έδειξε ανάμεικτα αποτελέσματα, η άλλη ότι το Seroxat δεν ήταν περισσότερο αποτελεσματικό από ότι ένα ψευδοφάρμακο, ενώ η τρίτη συμπέρανε πως το ψευδοφάρμακο μπορεί να είναι περισσότερο αποτελεσματικό σε ορισμένα παιδιά.

ΜΙΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ

Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα αυτά, η εταιρεία δημοσίευσε μόνο την θετική μελέτη για το Seroxat.

Ένα εσωτερικό έγγραφο της εταιρείας, που διέρευσε στον Καναδικό Ιατρικό Σύλλογο (Canadian Medical Association), έδειξε ότι στελέχη της εταιρείας είχαν εξαφανίσει τα αρνητικά αποτελέσματα από μία μελέτη διότι, όπως είπαν: «Αυτό θα ήταν εμπορικά απαράδεκτο». 

Στις ΗΠΑ υπεβλήθη αγωγή εναντίον της GlaxoSmithKline το 2004 για εσκεμμένη απόκρυψη αρνητικών ευρημάτων. Δύο μήνες αργότερα έγινε εξωδικαστική ρύθμιση και η εταιρεία πλήρωσε 2.5 εκατομμύρια δολλάρια για την κατηγορία της εξαπάτησης των καταναλωτών. Ένα πενιχρό χρηματικό ποσό, λαμβάνοντας υπόψη ότι από αυτό το φάρμακο το 2003 πέτυχε παγκοσμίως πωλήσεις 4.97 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.

Και δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε το 2008 στο New England Journal of Medicine επανεξέτασε περισσότερες από 70 μελέτες αποτελεσματικότητας των αντικαταθλιπτικών και βρήκε ότι 33 από αυτές που έδειχναν αρνητικά αποτελέσματα είχαν «θαφτεί» η χειραγωγηθεί, προκειμένου να παρουσιαστεί ένα θετικό αποτέλεσμα.

Αλλά η επιρροή των φαρμακευτικών εταιρειών είναι ισχυρή και εκτεταμένη. Τα τελευταία 20 χρόνια η φαρμακοβιομηχανία έχει γίνει ένας κύριος οικονομικός χορηγός της ψυχιατρικής, με μία άνευ προηγουμένου επιρροή στην ψυχιατρική πρακτική και έρευνα.

  Σχεδόν όλη η έρευνα επάνω στα ψυχιατρικά φάρμακα χρηματοδοτείται από τις φαρμακοβιομηχανίες. Σχεδόν 90% απ΄ όλες τις κλινικές δοκιμές στην Μεγάλη Βρετανία διεξάγονται η χρηματοτοδοτούνται από τις φαρμακευτικές εταιρείες.

Η επιρροή των φαρμακευτικών εταιρειών επίσης φθάνει έως τις τελευταίες εκδόσεις της ψυχιατρικής «βίβλου». Μία μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Μασσαχουσέτης έδειξε ότι από τα 170 μέλη της ομάδας του DSM-IV, 95 (ή 56%) είχαν μία η περισσότερες oικονομικές συνεργασίες με την φαρμακευτική βιομηχανία.

Αυτή η τάση έχει συνεχισθεί και με τους συγγραφείς του υπό έκδοσιν DSM-5. Από τα 29 μέλη της ειδικής ομάδας των ψυχιάτρων που εποπτεύει την έκδοσή του, 21 -συμπεριλαμβανομένου του προέδρου και του αντιπροέδρου- έχουν λάβει αμοιβές συμβούλου η χρηματοδοτήθηκαν από φαρμακευτικές εταιρείες.

Η χρηματοδότηση ψυχιάτρων στην κορυφή της επαγγελματικής πυραμίδας είναι μία βασική στρατηγική της φαρμακευτικής βιομηχανίας για προωθεί τα χάπια της.

Οι φαρμακοβιομηχανίες γνωρίζουν ότι πρέπει να προσεταιριστούν τους ανώτερους στην επαγγελματική ιεραρχία ψυχιάτρους για να πείσουν τους υπόλοιπους γιατρούς, και τελικά να επηρεάσουν τους φοιτητές ιατρικής, τους νεώτερους γιατρούς, και τους γιατρούς της πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

Στην πραγματικότητα, η τεράστια πλειονότητα των αντικαταθλιπτικών συνταγολογούνται από γενικούς παθολόγους και όχι από ψυχιάτρους.

Αλλά υπάρχει μία θετική τάση. Μία μικρή ομάδα από ψυχιάτρους αρχίζει να αμφισβητεί την προσέγγιση «περισσότερες διαγνώσεις και περισσότερα φάρμακα». Ένας είναι ο Δρ. Sami Timimi, ένας ψυχίατρος και διευθυντής της ιατρικής εκπαίδευσης στο Εθνικό Σύστημα Υγείας της Μεγάλης Βρετανίας. Μου είπε: «Το υπάρχον σύστημα διαγνώσεων δεν βοηθά καθόλου τους ασθενείς. Στην πραγματικότητα, φαίνεται να κάνει το αντίθετο.»

Αυτό που δείχνουν τα στοιχεία, σύμφωνα με τον Timimi , είναι ότι αυτό που έχει σημασία στην φροντίδα της ψυχικής υγείας, δεν είναι η διάγνωση διαταραχών και η χορήγηση φαρμάκων, αλλά η ανάπτυξη στενών σχέσεων με τους πάσχοντες με στόχο να κατανοήσουν την πραγματική αιτία των προβλημάτων τους. Μερικές φορές σωστή φροντίδα σημαίνει να χορηγηθούν φάρμακα, αλλά συχνά όχι.

Το πρόβλημα με το να βάζουμε ετικέτες στους ανθρώπους, πιστεύει, είναι ότι αυτό καταλήγει στο να κάνει ιατρικά προβλήματα, τα οποία δεν είναι ιατρικά από την φύση τους.

Αυτό δεν βοηθείται από τις αλλεπάλληλες συνεχείς διευρύνσεις του DSM και της ICD, που ενθαρρύνουν τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας να «ιατροποιούν» λανθασμένα όλο και περισσότερο συναισθηματικές δυσκολίες, μετατρέποντάς τες σε ψυχικές διαταραχές.

Διαβάστε την αρχική δημοσίευση του ανωτέρου άρθρου στην αγγλική εφημερίδα DailyMail 

Μετάφραση Μαρία Τ. για το Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον       www.egolpion.com 

3   ΙΟΥΝΙΟΥ   2013 

 http://www.egolpion.com/crac-psyx.el.aspx

Read more: http://www.egolpion.com/crac-psyx.el.aspx#ixzz2VPcSua3m