Γνήσιες ἐμπειρίες τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ

   ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗ ΖΗΣΟΥΜΕ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:

ΠΩΣ ΘΑ ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΓΝΗΣΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΧΑΡΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ὁ ἄνθρωπος πού ἀγωνίζεται πνευματικά σταδιακά καθαρίζεται φωτίζεται καί θεώνεται. Ἀποκτά αἴσθηση τοῦ Θεοῦ, αἰσθάνεται τήν Θεία Χάρη, αἰσθάνεται τόν Θεό¹.

Στόν Παράδεισο πρίν τήν προπατορική ἁμαρτία οἱ πρωτόπλα­στοι συνομιλοῦσαν μέ τόν Θεό, αἰσθάνονταν τήν Θεία Χάρη. Ἀπό τήν στιγμή, πού ἔπεσαν στήν παρακοή ἔχασαν τήν Θεία Χάρη καί αἰσθάνθηκαν τή γυμνότητά τους.

Ὁ Θεός ἔπλα­σε τόν ἄνθρωπο γιά νά εἶναι ἱερεύς, προφήτης καί βασιλεύς. Τοῦ ἔδωσε τήν Θεία Χάρη ὥστε νά μετέχει στά τρία ἀντίστοιχα ἀξιώματα τοῦ Χριστοῦ². Μετά τήν διάπραξη τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τά τρία αὐτά ἀξιώματα.

Ὅμως ὁ ἅγιος Θεός, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη θέλησε νά ξαναφέρει τόν ἄνθρωπο στήν κατάσταση νά μπορεῖ πάλι νά γίνει, ἄν θέλει, ἀληθινός ἱερεύς, προφήτης καί βασιλεύς. Νά μπορεῖ πάλι νά ἔχει ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ· νά κοινωνήσει καί νά ἑνωθεῖ μαζί Του³.

Αὐτή τήν ἐπανένωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό τήν ἔκανε ὁ Σωτήρας μας Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του⁴.

Ὁ δρόμος πλέον εἶναι ἀνοιχτός γιά κάθε ἄνθρωπο πού θέλει νά φτάσει στόν Θεό νά ἑνωθεῖ μαζί Του, νά ἔχει γνήσια ἐμπειρία-αἴσθηση Θεοῦ⁵.

Προδημοσίευση στό διαδίκτυο Γ΄ἔκδοσης (ἐπηυξημένης) τοῦ βιβλίου: (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου)-Τί εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία καί πῶς θά τή ζήσουμε

Σχῆμα μικρό ,Σελίδες: 162, Τιμή:5€, Παραγγελίες στό τηλέφωνο 6944577885 ἤ στό e- mail: hristospanagia@yahoo.gr  

1 «Σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τό «καθ’ ὁμοίωσιν» δηλ. τό νά ὁμοιάσει μέ τόν Θεό, νά ἑνωθεῖ μαζί Του ὄχι «κατ’ οὐσίαν» ἀλλά «κατά Χάριν». Αὐτήν τήν ὁμοίωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Τριαδικό Θεό οἱ ἅγιοι Πατέρες τήν ὀνομάζουν θέωση. Ἡ θέωση εἶναι κατορθωτή μόνο ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐνταχθεῖ στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ἡ Ὀρθό­δοξη Ἐκκλησία. Ζώντας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ αἴσθηση τοῦ Θεοῦ, γίνεται «κατά Χάριν Θεός».

Ἡ Θέωση ὁπωσδήποτε συνοδεύεται ἀπό αὐτήν τήν «αἴσθηση» τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἀδύνατον ἑνωνόμαστε μέ τόν Θεό καί νά μήν αἰσθανόμαστε τή Χάρη Του.

2 Τοῦ ἔδωσε τήν δυνατότητα νά εἶναι Ἱερεύς ὥστε να δέχεται τήν ὕπαρξη του καί ὅλα τά δημιουργήματα σάν δῶρα ἀπό τόν Θεό· στή συνέχεια δέ νά ἀντιπροσφέρει τόν ἑαυτό του καί ὅλην τήν κτίση στόν Θεό δοξολογώντας καί εὐχαριστώντας Τον. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι πού κάνουμε στή Θεία Λειτουργία.

Ὁ ἄνθρωπος ἐπίσης πλάστηκε γιά νά εἶναι προφήτης, δηλ. νά γνωρίζει τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Προφῆτες ἦσαν στήν Παλαιά Διαθήκη οἱ «ὁρῶντες». Ὁμιλοῦσαν ἐξ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ καί φανέρωναν τά μυστήρια καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἐπίσης γιά νά εἶναι βασιλεύς, δηλ. γιά νά βασιλεύει στήν ὑλική δημιουργία καί στόν ἑαυτό του. Πλάστηκε γιά νά χρησιμοποιεῖ τή φύση ὄχι σά ληστής καί τύραννος, ἀλλά σάν ἄρχοντας. Ὀφείλει νά μήν κάνει κατάχρηση τῆς δημιουργίας, ἀλλά εὐχαριστιακή χρήση αὐτῆς. 

Ἐάν οἱ πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο δέν ἁμάρταναν ἀντικαθιστώ­ντας τήν ἀγάπη, τήν ὑπακοή καί τήν κοινωνία μέ τόν Θεό μέ τήν ἐγωιστική προσπάθεια γιά αὐτοθέωση, δέ θά χωρίζονταν ἀπό τόν Θεό· θά ἦταν βασιλεῖς, ἱερεῖς καί προφῆτες.

3 Στήν Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε πῶς ὁ Θεός προετοιμάζει σιγά-σιγά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων διά τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι δίνει σέ μερικούς δικαίους ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Χάρισμα, σάν ἐκεῖνα πού εἶχε ὁ ἄνθρωπος πρό τῆς πτώσεως, ὅπως τό Χάρισμα τῆς προφητείας. Τέτοιοι ἦσαν ὁ προφήτης Ἠλίας, ὁ προφήτης Ἡσαΐας, ὁ προφήτης Μωϋσῆς, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν τό προφητικό Χάρισμα καί εἶδαν τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό Χάρισμα δέν ἦταν γενικό γιά ὅλους, οὔτε ἦταν γιά ὅλο τό διάστημα τῆς ζωῆς τους, ἀλλά ἦταν Χάρισμα πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός γιά ὁρισμένο σκοπό καί σέ συγκεκριμένες περιπτώσεις. Ὅποτε δηλαδή ὁ Θεός ἤθελε οἱ δίκαιοι αὐτοί ἄνδρες νά ἐξαγγείλουν τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο ἤ νά ἀναγγείλουν τό θέλημά Του, τούς ἔδινε τήν δυνατότητα νά λάβουν κάποια ἐμπειρία και ἀποκάλυψη.

 Ὅμως ὁ προφήτης Ἰωήλ προφήτευσε ὅτι θά ἔλθη ἐποχή, πού τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά δώσει ὁ Θεός, ὄχι σέ ὁρισμένους μόνο ἄνδρες καί γιά ὁρισμένο σκοπό, ἀλλά πρός ὅλο τόν λαό. Ἰδού τί λέγει: «Ἐκχεῶ ἀπό τοῦ Πνεύματος μου ἐπί πᾶσαν σάρκα», θά δώσω τό Πνεῦμα μου σέ κάθε ἄνθρωπο, «καί προφητεύσουσιν οἱ υἱοί ὑμῶν καί αἱ θυγατέρες ὑμῶν, καί οἱ πρεσβύτεροι ὑμῶν ἐνύπνια ἐνυπνια­σθή­σο­νται, καί οἱ νεανίσκοι ὑμῶν ὁράσεις ὄψονται» (Ἰωήλ 2,27). Δηλαδή θά δεῖ ὁ λαός μου ὁράσεις πνευματικές, θά δεῖ μυστήρια Θεοῦ. Αὐτή ἡ ἔκχυσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔγινε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Τότε ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δόθηκε σ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Δέν δόθηκε ἡ Χάρις αὐτή σέ ὅλους κατά τήν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, διότι ὁ Χριστός δέν εἶχε ἀκόμη σαρκωθεῖ. Τό χάσμα μεταξύ ἀνθρώπων καί Θεοῦ ἦταν ἀγεφύρωτο. Ἔπρεπε νά ἀποκατασταθεῖ ἡ κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, γιά νά δώσει ὁ Θεός τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ ὅλο τόν λαό.

4 Ἡ πρώτη ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό στόν Παράδεισο ἦταν «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι». Ὁ ἄνθρωπος δέν τήν φύλαξε. Δέν διατήρησε τόν συνδετικό κρίκο πού τόν ἕνωνε μέ τόν Θεό, ἔχασε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (πού τοῦ δόθηκε μέ τό «ἐμφύσημα» τοῦ Θεοῦ στόν Ἀδάμ). Παρήκουσε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί βγῆκε ἔξω ἀπό τήν πρώτη Ἐκκλησία, τήν Κοινωνία τῶν Τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Πανάγαθος Θεός ὅμως δέν ἐγκατέλειψε τόν ἄνθρωπο στήν τραγική μοναξιά του. Ἔστειλε τόν Υἱό Του τόν μονογενή καί μᾶς ἔσωσε. Τελεσιουργήθηκε διά τοῦ Θεανθρώπου, ἡ ἐπανένωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.

Αὐτή ἡ δευτέρα ἕνωση Θεοῦ καί ἀνθρώπου εἶναι ὑποστατική, δηλαδή προσωπική καί ἀδιάσπαστη. Στήν ὑπόστα­ση-πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου ἑνώθηκε ἀσύγχυτα, ἄτρεπτα, ἀδιαίρετα, καί ἀχώριστα, ἡ ἀνθρώπινη φύση μέ τή Θεία φύση. Ὅσο καί ἄν ἁμαρτήσουν οἱ ἄνθρωποι, δέν εἶναι δυνατόν πλέον ἡ ἀνθρωπότητα νά χωριστεῖ ἀπό τόν Θεό, διότι στόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Θεάνθρωπο, εἶναι αἰώνια ἑνωμένη μέ τή Θεία φύση.

5 Ὁ δρόμος, ἡ γέφυρα, ἡ ὁδός γιά τόν Θεό Πατέρα εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ὅποιος ἑνώνεται μαζί Του θεώνεται.

Γίνεται ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅ,τι καί ὁ Χριστός, ἐκτός τῆς «κατ’ οὐσίαν ταυτότητος». Ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι τό Ἅγιο Βάπτισμα, ἡ ἔνταξη στήν Ἐκκλησία.

Γιά νά λάβει λοιπόν ὁ ἄνθρωπος τό Ἅγιον Πνεῦμα, γιά νά γίνει ἱερεύς, βασιλεύς καί προφήτης, γιά νά γνωρίζει τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί νά αἰσθάνεται τόν Θεό, πρέπει νά γίνει μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός, ὁ ἀληθινός, ὁ τέλειος ἱερεύς, βασιλεύς και προφήτης. Αὐτό γιά τό ὁποῖο εἶχαν πλαστεῖ ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, καί δέ μπόρεσαν νά τό πραγματοποιήσουν, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας, λόγῳ τῆς αὐτονόμησής τους ἀπό τόν Θεό, τό πραγματοποίησε ὁ Χριστός. Τώρα ὅλοι ἐμεῖς ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό μποροῦμε νά συμμετέχουμε στά τρία ἀξιώματα τοῦ Χριστοῦ, τό βασιλικό, τό προφητικό καί τό ἱερατικό. Βέβαια, πρέπει νά διευκρινίσουμε ὅτι μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τό Χρῖσμα ὁ χριστιανός ἀποκτᾶ τήν γενική ἱερωσύνη, καί ὄχι τήν εἰδική. Ἡ εἰδική ἱερωσύνη, ἀποκτᾶται μέ τήν χειροτονία. Δι’ αὐτῆς οἱ λειτουργοί τῆς Ἐκκλησίας λαμβάνουν τήν Χάρη νά ἱερατεύουν στήν Ἐκκλησία καί νά ποιμαίνουν τούς λαϊκούς.

Λαϊκός πάλι δέν εἶναι ἁπλῶς ὁ μή ἱερωμένος, ἀλλά αὐτός πού μέ τό ἅγιο βάπτισμα και χρῖσμα ἔλαβε τό ἀξίωμα νά εἶναι μέλος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί νά συμμετέχει στά τρία ἀξιώματα τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο μάλιστα πιό ὑγιές, συνειδητό καί ἐνεργό μέλος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ χριστιανός, τόσο καί πληρέστερα μετέχει στά ἀξιώματα τοῦ Χριστοῦ· τόσο ἀνώτερη ἐμπειρία καί αἴσθηση τῆς Χάριτός Του λαμβάνει, ὅπως βλέπουμε στούς βίους τῶν Ἁγίων τῆς πίστεώς μας.