San Juan el Sinaita: la Escalera - Logos X sobre Καταλαλιά (katalaliá).Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, Ἅγιος: Κλίμαξ - Λόγος Ι΄ (Περί Καταλαλιᾶς)

 (maledicencia, crítica maligna hablada sobre el otro, difamación, chismorreo, murmuración).

1. Creo que ningún hombre sensato negará que del odio y el resentimiento nace la maledicencia. Por eso en orden la hemos puesto después de sus progenitores. Καταλαλιά Maledicencia significa nacimiento, generación de odio, una enfermedad sutil y grave; una sanguijuela escondida e invisible que no sentimos, pero que chupa el jugo de la agapi; es una simulación, hipocresía de agapi, la causa de un corazón corrompido, sucio y la ruina de la pureza.

1. ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ όσους σκέπτονται ορθά δεν θα έχη, νομίζω, αντίρρησι ότι η καταλαλιά γεννάται από το μίσος και την μνησικακία. Γι΄αυτό και την ετοποθετήσαμε στην σειρά της μετά τους προγόνους της. Καταλαλιά σημαίνει γέννημα του μίσους, ασθένεια λεπτή, αλλά και παχειά∙ παχειά βδέλλα, κρυμμένη και αφανής, πού απορροφά και εξαφανίζει το αίμα της αγάπης. Σημαίνει υπόκρισις αγάπης, αιτία της ακαθαρσίας, αιτία του βάρους της καρδιάς, εξαφάνισις της αγνότητος.

2. Hay mujercitas que son escandalosas, desvergonzadas y malas; y otras que aparentando gran modestia y vergüenza cometen mayores pecados y males que las anteriores. Algo parecido sucede con los pazos (pasiones y vicios): unos son públicos y notorios (gula y lujuria) y otros más secretos y simulados, pero mucho peores son la hipocresía, la malicia, la tristeza mundana, el resentimiento y la murmuración interior del corazón. Crean una impresión exteriormente pero sus fines son otros. (Estos pazos, recubiertos con un color virtuoso, encubren veneno).

2. Υπάρχουν κόρες που διαπράττουν αίσχη, χωρίς να κοκκινίζουν. Υπάρχουν και άλλες οι οποίες φαίνονται ντροπαλές, και όμως διαπράττουν, κρυφά, χειρότερα αίσχη από τις προηγούμενες. Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και στα πάθη της ατιμίας. Τέτοιες κόρες είναι η υποκρισία, η πονηρία, η λύπη, η μνησικακία, η εσωτερική καταλαλιά της καρδιάς. Άλλη εντύπωσι δημιουργούν εξωτερικά και άλλος είναι ο στόχος τους.

3. Oí una vez a ciertas personas que hablaban mal para otra y las reprendí. Para justificarse, estos obreros del mal me respondieron: Es por caridad, y por el bien de aquel de quien así hablamos. Entonces yo contesté: Cesad de practicar este tipo de agapi especial, de otro modo desmentiríais a aquél que dijo: "Persigo yo al que habla mal para su prójimo en secreto". Si sostienes que amas al otro, ora por él místicamente, secretamente y no hables mal de él. Ésta es la manera de la agapi que es agradable a Dios.

3. Άκουσα μερικούς να καταλαλούν και τους επέπληξα. Και για να δικαιολογηθούν οι εργάτες αυτοί του κακού μου απήντησαν ότι το έκαναν από αγάπη και ενδιαφέρον προς αυτόν που κατέκριναν. Εγώ τότε τους είπα να την αφήσουν αυτού του είδους την αγάπη, για να μη διαψευσθή εκείνος που είπε: «Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον» (Ψαλμ. ρ΄ 5). Εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον άλλον, ας προσεύχεσαι μυστικά γι΄ αυτόν και άς μη τον κακολογής. Διότι αυτός ο τρόπος της αγάπης είναι ευπρόσδεκτος από τον Κύριον.

4. Además, no olvides también esto, y seguro que dejarás de juzgar al que ha errado: Recuerda que Judas estaba entre los apóstoles y el ladrón entre los homicidas, y, ¡es admirable como en un instante se produjo el cambio, uno tomó la posición del otro!

4. Επί πλέον άς μη λησμονής και τούτο, και έτσι οπωσδήποτε θα συνέλθης και θα παύσης να κρίνης αυτόν πού έσφαλε: Ο Ιούδας ανήκε στην χορεία των μαθητών, ενώ ο ληστής στην χορεία των φονέων. Και είναι άξιο θαυμασμού πώς μέσα σε μία στιγμή ο ένας επήρε την θέσι του άλλου!

5. Si alguno desea vencer el espíritu de la καταλαλιά maledicencia, no debe culpar al que cometió la falta, sino el demonio que se la sugirió y le empujó. Porque nadie quiere pecar a Dios, a pesar de que todos pecamos por voluntad propia.

5. Όποιος θέλει να νικήση το πνεύμα της καταλαλιάς, ας επιρρίπτη την κατηγορία όχι στον άνθρωπο που αμάρτησε, αλλά στον δαίμονα πού τον έσπρωξε στην αμαρτία. Διότι κανείς δεν θέλει να αμαρτήση στον Θεόν, μολονότι όλοι αυτοπροαίρετα αμαρτάνομε.

6. Conocí un hombre que había pecado a la vista de todos pero se había arrepentido y en secreto estaba en metania. Y aquél al que yo había culpado y condenado como inmoral, era casto, honesto a los ojos de Dios, porque su μετάνοιά (metania) fue propicia, él era plena metamorfosis, conversión.

6. Είδα άνθρωπο πού φανερά αμάρτησε, αλλά μυστικά μετενόησε. Και αυτόν πού εγώ τον κατέκρινα ως ανήθικο, ο Θεός τον εθεωρούσε αγνό, διότι με την μετάνοιά του Τον είχε πλήρως εξευμενίσει.

7. No respetes a quien delante de ti culpa y habla mal de tu prójimo; más bien, antes dile: "Detente, hermano, yo cada día me equivoco en cosas peores, entonces, ¿cómo puedo juzgar y condenar al otro? Con esta sola medicina o fármaco te “psicoterapiarás” sanarás y sanarás al prójimo.

7. Αυτόν που σου κατακρίνει τον πλησίον, ποτέ μη τον σεβασθής, αλλά μάλλον να του ειπής: «Σταμάτησε, αδελφέ. Εγώ καθημερινώς σφάλλω σε χειρότερα, και πώς μπορώ να κατακρίνω τον άλλον»; Έτσι θα έχης δύο οφέλη, με ένα φάρμακο θα θεραπεύσης και τον εαυτό σου και τον πλησίον.

8. Uno es el camino, de hecho el más corto que hay para alcanzar el perdón de los pecados: no juzgar a nadie; puesto que el logos del Señor “no juzguen, y no seréis juzgados” (Lc 6,37), es verdadero. Tal y como el fuego y el agua no se reconcilian, así también es el que juzga con el que está y ama la metania.

8. Μία οδός, και μάλιστα από τις σύντομες πού οδηγούν στην άφεσι των πταισμάτων, είναι το να μη κρίνωμε, εφ΄ όσον είναι αληθινός ο λόγος του Κυρίου «μη κρίνετε, και ού μη κριθήτε» (Λουκ. στ΄ 37). Όπως δεν συμβιβάζεται η φωτιά με το νερό, έτσι και η κατάκρισις με εκείνον που αγαπά την μετάνοια.

9. Aunque veas a alguien pecar durante a la hora de su muerte, no le juzgues, pues la decisión de Dios es impenetrable y desconocida para los hombres. Algunos aparentemente han caído en pecados muy grandes, pero en secreto han hecho obras mayores. Así fueron engañados los amantes de ser jueces de los demás, y aquello que tenían en sus manos era humo y no luz.

9. Ακόμη και την ώρα του θανάτου του, αν ιδής κάποιον να αμαρτάνη, μήτε τότε να τον κατακρίνης. Διότι η απόφασις του Θεού είναι άγνωστη στους ανθρώπους. Μερικοί έπεσαν φανερά σε μεγάλα αμαρτήματα, κρυφά όμως έπραξαν πολύ μεγαλύτερα καλά. Έτσι εξαπατήθηκαν οι φιλοκατήγοροι, και εκείνο πού εκρατούσαν στα χέρια τους ήταν καπνός και όχι ήλιος.

10. ¡Escuchadme! ¡Oídme todos los malos jueces de los pecados de otros! Si es verdad -como lo es- que “según la vara con que medimos seremos medidos” (Mt 7,2), entonces estad seguros que, todos los pecados por los que hemos acusado al prójimo, sean psíquicos o corporales, se volverán contra nosotros. No es posible que sea de otra manera.

10. Ας με ακούσετε, ας με ακούσετε όλοι εσείς οι κακοί κριταί των ξένων αμαρτιών. Εάν είναι αλήθεια, όπως και πράγματι είναι, ότι «έν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. ζ΄ 2), τότε ας είσθε βέβαιοι, ότι για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά, θα περιπέσωμε σ΄αυτά. Και δεν είναι δυνατόν να γίνη διαφορετικά.

11. Los que son jueces severos y minuciosos del otro, son vencidos por este pazos. El motivo es que aún no han adquirido conocimiento y memoria de sus propios delitos y errores. Porque si alguno se quitara la envoltura o velo de la filaftía-egolatría y reconociera con exactitud todos sus pecados, no se ocupará más por otra cosa en su vida que sus propios pecados, viendo que el tiempo de su vida no le basta para sanarse de ellos, entonces vería que si todas las aguas del Jordán manasen de sus ojos no serían suficientes para enmendarse.

11. Όσοι είναι αυστηροί και σχολαστικοί κριταί των σφαλμάτων του άλλου, νικώνται από αυτό το πάθος, επειδή δεν απέκτησαν ακόμη για τα ιδικά τους αμαρτήματα ολοκληρωτική φροντίδα (γνώσι) και μνήμη. Διότι όποιος αφαιρέση «το περικάλυμμα της φιλαυτίας» και ιδή με ακρίβεια τα ιδικά του κακά, για τίποτε άλλο δεν θα φροντίση πλέον στην ζωή του, αναλογιζόμενος ότι ο χρόνος της ζωής του δεν του επαρκεί για να πενθήση τις ιδικές του αμαρτίες, έστω και αν θα εζούσε εκατό έτη, και αν θα έβλεπε ολόκληρο τον Ιορδάνη ποταμό να βγαίνη από τους οφθαλμούς του ως δάκρυ.

12. He examinado bien la virtud “estar en luto” y no encontré en ella rastro alguno de maledicencia o crítica condenatoria.

12. Περιεργάσθηκα καλά την κατάστασι του πένθους και δεν ευρήκα σ΄ αυτήν ίχνος καταλαλιάς ή κατακρίσεως.

13. Los demonios empujan siempre a que pequemos; y si no pecamos, procuran a que juzguemos los pecados de los demás, de modo que con lo segundo los malignos nos hagan manchar lo primero. Sepas también que la cualidad de los hombres con resentimiento y envidia es también esto: acusan y pervierten con gratitud y facilidad las enseñanzas, las cosas y los logros del otro, así estos mezquinos están vencidos y heridos miserablemente por el espíritu del odio.

13. Οι δαίμονες μας σπρώχνουν πιεστικά ή στο να αμαρτήσωμε ή, αν δεν αμαρτήσωμε, στο να κατακρίνωμε όσους αμάρτησαν, ώστε με το δεύτερο να μολύνουν οι κακούργοι το πρώτο. Ας γνωρίζης ότι γνώρισμα των μνησικάκων και φθονερών ανθρώπων είναι και τούτο: Τις διδασκαλίες, τά πράγματα ή τα κατορθώματα του άλλου τα κατηγορούν και τα διαβάλλουν με ευχαρίστησι και ευκολία, (νικημένοι και) καταποντισμένοι άθλια από το πνεύμα του μίσους.

14. He visto algunos que cometen secretamente grandes pecados. Pero como aparentan y se apoyan en su propia supuesta pureza, reprenden con severidad y dureza a los que caen en algunos errores pequeños y los manifiestan a los demás.

14. Είδα μερικούς οι οποίοι μυστικά και κρυφά διαπράττουν σοβαρώτατα αμαρτήματα, και στηριζόμενοι στην υποκριτική καθαρότητά τους, επιτιμούν με αυστηρότητα αυτούς που υποπίπτουν σε μερικά μικρά σφάλματα, τα οποία και φανερώνουν.

15. El juicio no es más que usurpar el derecho de Dios; en cambio la crítica maligna es la ruina de la psique del que critica malamente.

15. Η κρίσις είναι αναιδής αρπαγή του δικαιώματος του Θεού, ενώ η κατάκρισις όλεθρος της ψυχής αυτού ο οποίος κατακρίνει.

16. Así como el orgullo (soberbia o prepotencia) sin haber otro pazos puede por sí solo destruir al hombre que lo posee, lo mismo ocurre si en nuestro interior existe la crítica maligna a otros. Es lo que le ocurrió al fariseo de la parábola del Evangelio.

16. Όπως η «οίησις» και χωρίς να υπάρχη άλλο πάθος, μπορεί να καταστρέψη τον άνθρωπο, έτσι και η κατάκρισις, εάν και μόνη υπάρχη μέσα μας, μπορεί να μας καταστρέψη ολοσχερώς, αφού άλλωστε και ο Φαρισαίος εκείνος της παραβολής εξ αιτίας αυτής κατεδικάσθη.

17. El buen vendimiador coge las uvas maduras y no toca las inmaduras; igualmente un hombre benevolente y prudente, ve las virtudes en los otros siempre con diligencia. Por el contrario, el necio busca los defectos y las culpas de los demás; para este se ha dicho: "Se pusieron a escudriñar maldades, perdiéndose en esa búsqueda" (Sal 53,7).

17. Ο καλός «ραγολόγος» τρώγει τις ώριμες ρώγες των σταφυλιών και δεν πειράζει καθόλου τις άγουρες. Παρόμοια ο καλόγνωμος και συνετός άνθρωπος, όσες αρετές βλέπει στους άλλους τις σημειώνει με επιμέλεια, ενώ ο ανόητος αναζητεί τα ελαττώματα και τις κατηγορίες. Γι΄ αυτόν μάλιστα έχει λεχθή: «Εξηρεύνησαν ανομίαν, εξέλιπον εξερευνώντες εξερευνήσεις» (Ψαλμ. ξγ΄ 7).

18. No critiques, ni condenes, aunque veas pecar con tus propios ojos, pues aun tus ojos muchas veces te pueden engañar.

18. Μη κατακρίνης και όταν ακόμη βλέπης κάτι με τους ίδιους τους οφθαλμούς σου, διότι και αυτοί πολλές φορές εξαπατώνται.

Βαθμίς δεκάτη! Όποιος την κατέκτησε είναι εργάτης της αγάπης ή του πένθους.

¡Décimo escalón! El que ha conquistado es obrero de la agapi o del luto divino.

Traducido por: χΧ jJ www.logosortodoxo.com (en español).