Τό πένθος περιφρουρεῖ τήν προσευχή

  Ὅταν λοιπόν δεῖ ὁ διάβολος κάποιον νά ζεῖ μέσα στό πένθος,

 δέν μένει ἐκεῖ,

γιατί δειλιάζει τήν ταπείνωση πού προξενεῖται ἀπό τό πένθος.

Ἄν ὅμως δεῖ κάποιον νά φαντάζεται μέ ὑπερηφάνεια

ὅτι θά φθάσει τά ὑψηλά,

 ἔχοντας πόθο σατανικό καί ὄχι ἀληθινό,

 τότε εὔκολα τόν πιάνει στά δίχτυα του σάν ὑπηρέτη του.

 Γι’ αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο ὅπλο

νά κρατᾶ κανείς τήν προσευχή καί τό πένθος,

γιά νά μήν πέφτει ἀπό τή χαρά τῆς προσευχῆς στήν ὑπερηφάνεια,

ἀλλά νά προτιμᾶ τή χαρμολύπη κι ἔτσι νά μένει ἀβλαβής.

Γιατί ἡ ἀπλανής προσευχή τοῦ Ἰησοῦ,

ὁ Ὁποῖος ἔβαλε φωτιά στή γῆ τῆς καρδιᾶς μας,

 εἶναι πού κατακαίει τά πάθη σάν ἀγκάθια

καί προκαλεῖ στήν ψυχή εὐφροσύνη καί ἱλαρότητα·

καί αὐτή δέν ἔρχεται

 οὔτε ἀπό δεξιά, οὔτε ἀπό ἀριστερά,

οὔτε ἀπό πάνω,

ἀλλά ἀναβλύζει στην καρδιά σάν πηγή νεροῦ

ἀπό τό Ζωοποιό Πνεῦμα.

Αὐτή μονάχα πόθησε νά βρεῖς καί νά ἀποκτήσεις

μέσα στήν καρδιά σου,

κρατώντας πάντοτε τό νοῦ σου

χωρίς φαντασίες καί γυμνό ἀπό νοήματα καί λογισμούς·

καί μή φοβᾶσαι.

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης