Ἡ πρώτη χριστιανική φοιτητική ὁμάδα.

Ἡ πρώτη χριστιανική φοιτητική ὁμάδα.

Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Συμφοιτητές καί φίλοι τῶν χρόνων ἐκείνων τόν θαύμαζαν καί προσπαθοῦσαν νά τόν μιμηθοῦν. Ὁ Ἡσύχιος, ὁ Τερέντιος, ὁ Σωφρόνιος, ὁ Εὐσέβιος, ὁ Κέλσος καί ὁ Εὐστόχιος τόν πρόσεχαν σέ ὅλα.
Μέ τούς νέους αὐτούς φοιτητές πού ἀργότερα θά γίνουν ἀνώτεροι κρατικοί ὑπάλληλοι καί ἐπίσκοποι, εἶχε μεγάλο σύνδεσμο.
Οἱ περισσότεροι ἀνῆκαν καί στήν ὁμάδα τῶν χριστιανικῶν φοιτητῶν τῆς Ἀθήνας.  Σιγά- σιγά καί χωρίς τυμπανοκρουσίες, οἱ χριστιανοί φοιτητές, οἱ πιό συνειδητοποιημένοι, συνάχθηκαν γύρω ἀπό τόν Γρηγόριο καί τό Βασίλειο.
Τούς εἶχαν ὅλοι καί τούς δύο πρότυπο καί στήριγμα.  Οἱ δύο τους πρώτευαν σέ ὅλα: στή γνώση καί στή χριστιανική ἀρετή. Ἀρχηγός βέβαια ἦταν ὁ Βασίλειος.  Τέτοιες θέσεις δέν ταιριάζανε στό χαρακτήρα τοῦ Γρηγορίου.
Ὅ,τι σχετιζότανε μέ πρωτοβουλίες τ’ ἄφηνε πάντα στό Βασίλειο, ἐκεῖνος εἶχε χαρακτήρα θεληματικό, γεννήθηκε γιά ἀργηγός.  Καί ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε ἀπό τότε σύνεση, ὥστε οἱ πρωτοβουλίες του νά εἶναι γιά τό καλό τοῦ κόσμου ὅλου.
Ἡ ὁμάδα τῶν χριστιανῶν φοιτητῶν τῆς Ἀθήνας ἔγινε γνωστή ὄχι μόνο στήν Ἀθήνα καί τήν Ἑλλάδα, μά σ’ ὅλη τήν ἔκταση τῆς ἀπέραντης ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας.  Ἡ φήμη τους ἔτρεξε παντοῦ.  Τά στόματα τῶν φοιτητῶν, που προέρχονταν ἀπ’ ὅλα τά πλάτη καί τά μήκη τοῦ τότε πολιτισμένου κόσμου, πληροφοροῦσαν, πηγαινοερχόμενοι στίς πατρίδες τους, τήν ὕπαρξη καί τή δράση τῆς ὁμάδας.
Ἀλλά βέβαια ἡ ὁμάδα τούτη ἔγινε ὀνομαστή ἕνεκα τοῦ Βασιλείου καί τοῦ Γρηγορίου.  Αὐτοί τῆς ἔδωσαν πνευματική δύναμη κι αἴγλη.
 Ἕνεκα τῆς μεγαλωσύνης τῶν δύο στράφηκαν ὅλοι νά τήν ἰδοῦν· ἄλλοι νά τήν θαυμάσουν –οἱ χριστιανοί- καί ἄλλοι νά τήν φθονήσουν –οἱ ἐθνικοί.
Τόση ἐντύπωση σέ δασκάλους καί μαθητές ἔκαναν ὁ Γρηγόριος καί ὁ Βασίλειος, ὥστε οἱ δυό τους ἀπέκτησαν ὅση φήμη στόν κόσμο ὅλο εἶχαν οἱ περίφημοι δάσκαλοι τῶν Ἀθηνῶν.
Ἡ συγκρότηση τῆς χριστιανικῆς φοιτητικῆς ὁμάδας, εἶχε γιά τά μέλη της ἀποτελέσματα εὐεργετικά.  Οἱ νέοι χριστιανοί ἔφταναν σέ μιά πόλη, πού ἔμενε  τό κέντρο τῆς εἰδωλολατρίας.  Καμμιά πόλη δέν εἶχε τόση ἔντονη εἰδωλολατρική ζωή, ὅσο ἡ Ἀθήνα.
Ὅπου καί νά ἔβγαινε κανείς βρισκόταν σέ δάσος ἀγαλμάτων, θεῶν καί δαιμόνων. Ὅποιες κοινωνικές ὁμάδες καί νά γνώριζε , θά ἔβλεπε διασκεδάσεις καί ὑλικές ἀπολαύσεις.
Ἡ ζωή μάλιστα τούτη ἔβρισκε στήριγμα στούς ἐθνικούς καθηγητές, πού συχνά πρωτοστατοῦσαν στίς τελετουργίες, ἄλλοτε μέσα σέ ναούς, ἄλλοτε σέ ἀνοιχτούς χώρους, ἀκόμα καί στούς δρόμους.  Μέ ἄλλα λόγια, πολλοί καθηγητές ἦταν καί ἱερεῖς ἤ μῦστες θεῶν καί θρησκειῶν.
 Ἡ κοινωνική ζωή ἀποτελοῦσε πάλι γιά τούς νέτου φοιτητές πρόκληση γιά ἐλευθεριότητα, γιά τήν εὔκολη ἀνηθικότητα.  Καί οἱ χριστιανοί φοιτητές προσπαθοῦσαν ν’ ἀντισταθοῦν στήν σαγήνη τῆς εἰδωλολατρίας καί τῆς ἀνηθικότητας.
Συνάγονταν, συζητοῦσαν, διασκέδαζαν καί προάγονταν πνευματικά.  Γιά ν’ ἀποφύγουν τόν κακό τρόπο ζωῆς, ἔπρπεπε νά δημιουγρήσουν ἕνα ἄλλο τρόπο ζωής, ἐνάρετο κι εὐχάριστο.
Βέβαια στήν ἀρχή, ὁ Γρηγόριος, πρίν ἔρθει στήν Ἀθήνα ὁ Βασίλειος, ἀνοίχτηκε λιγάκι στά κοσμικά, τά πιό ἀκίνδυνα.  Πήγαινε σέ κοσμικές συγκεντρώσεις, παρακολουθοῦσε καμμιά φορά ἱπποδρομίες...
Ὅταν ὅμως ἔφτασε ὁ Βασίλειος ὅλα κόπηκαν.  Πῆρε τό Βασίλειο καί κατοικήσανε μαζί.  Τρώγανε στό ἴδο τραπέζι τό ἴδιο φαγητό.  Προσεύχονταν, συζητοῦσανε χίλια δύο προβλήματα.  Λογομαχοῦσαν ἀλλά κατέληγαν σέ ὁμοφωνία.  Εἶχαν συμπόνοια, πού τή θαύμαζε ὅλος ὁ πανεπιστημιακός ἀθηναϊκός κόσμος. 
Οἱ δρόμοι τους ἦταν δύο.  Αὐτός πού ὀδηγοῦσε στούς λίγους χριστιανικούς ναούς καί ὁ ἄλλος πού ὁδηγοῦσε στίς πανεπιστημιακές Σχολές. Στούς χριστιανικούς ναούς, στέκονταν στό πίσω μέρος καί ἄκουγαν τούς πρώτους ὕμνους τῆς θείας Λειτουργίας. 
Ἄκουγαν ἀκόμη τά βιβλικά «ἀναγνώσματα» κι ἔπειτα τό κήρυγμα.  Μέχρι ἐκεῖ μόνο. Ὁ Γρηγόριος καί ὁ Βασίλειος δέν εἶχαν βαπτιστεῖ καί δέν ἐπιτρεπόταν νά μείνουν στήν τέλεση τῆς θείας Εὐχαριστίας.  Φυσικά οὔτε νά κοινωνήσουν μποροῦσαν. Ἡ ἀποχή αὐτή γεννοῦσε στήν ψυχή τους θλίψη.
Ὅμως ἦταν τό ἔθος τότε, κακό βέβαια, νά καθυστεροῦν πολλοί χριστιανοί τό βάπτισμα, ἀναβάλλοντάς το γιά τήν ὥριμη ἡλικία.  Πάντως, οἱ δύο νέοι, ὅπως καί οἱ λοιποί χριστιανοί φοιτητές, ὠφελοῦνταν ἀπό τούς ὕμνους καί τό κήρυγμα καί γύριζαν στίς σπουδές τους.
Τίς Κυριακές, μετά τόν ἐκκλησιασμό τους, ὁ Γρηγόριος καί ὁ Βασίλειος εἴχανε τήν καλύτερη διάθεση γιά πνευματικές καί θεολογικές συζητήσεις.  Μιά Κυριακή βράδυ καί ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ πολλή πνευματική ἐργασία, ἦρθε αὐθόρμητα στό νοῦ καί τῶν δύο: πρέπει νά μονάσουμε μαζί, ἔτσι θά βοηθάει ὁ ἕνας τόν ἄλλον.
Εἶναι ἀδύνατο νά φανταστεῖ κανείς πόσο ὁ ἕνας φρόντιζε κι ἐνδιαφερόταν γιά τήν πνευματική προκοπή τοῦ ἄλλου.  Σέ μιά τέτοια στιγμή καί χωρίς νά τό καταλάβουν γονάτισαν οἱ δύο νέοι κι ἔδωσαν ὑπόσχεση στόν ἑαυτό τους καί στό Θεό: θά γινόταν μοναχοί καί θ’ ἀσκητεύανε μαζί. Τό ὅτι ὁ Γρηγόριος θ’ ἀκολουθοῦσε τόν ἄγαμο βίο στήν Ἐκκλησία, ἦταν ἀποφασισμένο.
Ἧταν καί σφραγισμένο μέ σημεῖα τοῦ Θεοῦ καί μέ δικές του ὑποσχέσεις.  Τώρα ὑπόσχεται μαζί μέ τό Βασίλειο νά ζήσει ὡς ἀσκητής, μακριά ἀπό τόν κόσμο.  Καί στό μέλλον θα ’ρθουν ἔτσι  πράγματα, πού συνεχῶς θ’ ἀγωνίζεται νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τίς ὑποχρεώσεις, γιά νά μονάσει ἀπερίσπαστος. Ἄλλοτε θά τό πετυχαίνει καί ἄλλοτε ὄχι. Αὐτά θά τά δοῦμε στήν πολυκύμαντη πορεία τῆς ζωῆς του.

   Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

 σελ.44-47

Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

Ἀποστολική διακονία

Ἀναβάσεις

30 Σεπτεμβρίου 2013