Ὁ Ἁγιασμός ἀπό τήν Θεία Κοινωνία εἰσάγεται πρῶτα στήν ψυχή αὐτοῦ πού μεταλαμβάνει_Σύναξη_IΣΤ΄_mp3

Π. Σάββας 2013-03-28_Ὁ Ἁγιασμός ἀπό τήν Θεία Κοινωνία εἰσάγεται πρῶτα στήν ψυχή αὐτοῦ πού μεταλαμβάνει_Σύναξη_IΣΤ΄_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 28-03-2013 (Συνάξεις Κυκλαρχισσῶν).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)

Τό πνεῦμα τῆς λύπης καί ἡ ἀντιμετώπισή του

 

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

 Τό πνεῦμα τῆς λύπης καί ἡ ἀντιμετώπισή του

«Ἡ συνεχής προσβολή ἀπό τήν ἁμαρτία», παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «διαλύει πολλές φορές τόν τόνο τῶν λογισμῶν, κάνει τόν πνευματικό ἀθλητή νά ἀπαυδήσει καί προξενεῖ τήν λεγόμενη ἀκηδία»¹. Πράγματι, ὁ διάβολος μέ τά «πυρφόρα βέλη του» μᾶς πειράζει καί προσπαθεῖ εἴτε νά μᾶς κάνει νά συγκατατεθοῦμε στήν ὑποβολή του ἤ νά ἀπαυδήσουμε καί νά πέσουμε στήν λύπη-ἀκηδία λόγῳ τοῦ συνεχοῦς καί ἔντονου πολέμου. Δέν θά πρέπει νά δειλιάσουμε ἀλλά νά ἀντισταθοῦμε.

«Πρῶτα-πρῶτα λοιπὸν», μᾶς διδάσκει ὁ ἀββᾶς Κασσιανός, «ἂς ἀγωνιστοῦμε ἐναντίον τοῦ πνεύματος τῆς λύπης, πού μᾶς φέρνει τὴν ἀπελπισία, ἀπομακρύνοντάς το ἀπὸ τὴν καρδιά μας μὲ τὴν ἐλπίδα στὸν Θεό.

Οἱ φροντίδες τοῦ σπιτιοῦ. Ἡ μουσική καί τό τραγούδι.Ἐπηρεάζουν τήν πνευματικη ζωή;

ΕΞΑΙΤΙΑΣ της συζητήσεώς μας για τον αγώνα με τα πάθη, την οποία πια ολοκληρώσαμε- αν και στην πραγματικότητα μια τέτοια συζήτηση δεν ολοκληρώνεται ποτέ-, άφησα σχεδόν αναπάντητα διάφορα ερωτήματα, που μου έθεσες στο μεταξύ. Κάποιες έμμεσες απαντήσεις σε ορισμένα απ’ αυτά σου έχω δώσει ήδη. Τώρα θ’ απαντήσω στα υπόλοιπα.
Γράφεις ότι έχεις πολλές φροντίδες και μέριμνες στο σπίτι.
 Κάνε με επιμέλεια και φιλοτιμία ό,τι σου ζητούν οι δικοί σου. Αυτό είναι το καθήκον σου. Αλλά να ασχολείσαι με όλα ήρεμα, δίχως άγχος, ταραχή ή βαρυγγώμια. Οι μέριμνες συνοδεύονται συνήθως από εσωτερική αναστάτωση. Αυτό δεν είναι σωστό.

Ἕνα ἰδιότυπο ἀγώνισμα (Στάρετς Ἀνατόλιος τῆς Ὄπτινα)

1.Ο στάρετς Ανατόλιος δεν δημιούργησε μαθητές του -συνεχιστές του έργου του.
Κάποτε ένας από τους διακονητές του του είπε:
—Γιατί το κάνεις έτσι; Γιατί διακονητές σου παίρνεις μόνο φτωχά παιδιά-ολιγογράμματα;
Ποίος θα σε διαδεχθή; Ποίος θα συνεχίσει το έργο σου; Ο π. Βαρνάβας είναι μόνιμα άρρωστος. Εγώ είμαι αστοιχείωτος! Ποίος θα σε αναπληρώσει;
Ο π. Ανατόλιος ακούοντας τα λόγια αυτά γέλασε∙ αλλά δεν είπε τίποτε. (Ίσως γιατί «έβλεπε», ότι δεν θα εχρειαζόταν!) Οι διακονητές του ήσαν ο π. Βαρνάβας και ο π. Ευσίγνιος. Και οι δύο διακρίνονταν για την θαυμαστή τους απλότητα και για την αφοσίωσή τους στον γέροντά τους. Και η «δουλειά» τους άρχιζε το πρωί και τελείωνε το πρωί.

Τό «ἄβατον» τοῦ Ἁγίου Ὄρους

1.Ο όρος «άβατον» γενικώς

Θεμελιώδης έκφανση της μοναχικής υποσχέσεως που δίνει κάθε μοναχός και μοναχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά την κουρά του είναι και η υπόσχεση της σαρκικής εγκράτειας, της παρθενίας. Από τη συνθήκη αυτή απορρέει σειρά εκδηλώσεων και συνεπειών που συνήθως παρουσιάζονται με τον όρο άβατο.

Στο άβατο, με την ευρεία έννοια του όρου. περιλαμβάνονται πιο αναλυτικά η απαγόρευση εισόδου και διαμονής σε γυναικεία μονή ανδρών και σε ανδρική μονή γυναικών, η απαγόρευση και διαμονή στις ανδρικές μονές ευνούχων και παιδιών, η απαγόρευση διατηρήσεως στις ανδρικές μονές ζώων θηλυκού γένους, η απαγόρευση εξόδου από τη μονή μοναχού ή μοναχής χωρίς σοβαρό λόγο και άδεια του ηγουμένου και η απαγόρευση συστάσεως αδελφοποιίας και συντεκνίας και αναλήψεως επιτροπείας.

Περί τῆς μετά θάνατον μέσης καταστάσεως τῶν ψυχῶν.

του Αγίου Νεκταρίου

Αι ψυχαί μετά θάνατον ευρίσκονται εν καταστάσει τινί, ήτις καλείται μέση, ως μη έχουσα την τέλεια ανταπόδωσιν ούτε της αρετής, ούτε της κακίας. Αύτη δε, θέλει διαρκέσει μέχρι της μεγάλης κρίσεως της γενησομένης κατά την δευτέραν του Χριστού παρουσίαν. Εν τη μέση ταύτη καταστάσει αι μεν ψυχαί των δικαίων προαπολαύουσι της ητοιμασμένης αυτοίς μακαριότητος, αι δε των αμαρτωλών υφίστανται την αναμένουσαν αυτούς εν μέτρω τινί αιώνιαν και τελείαν κόλασιν. Κατά τον Ωριγένη αι ψυχαί εν τη μέση καταστάσει καθαρίζονται διά πνευματικού τινός πυρός. Η διδασκαλία αύτη περί καθαρτηρίου πυρός διεδόθη διά του Αυγουστίνου εις την Δυτικήν Εκκλησίαν, εν η ανυψώθη εις δόγμα πίστεως υπό του Μεγάλου Γρηγορίου. Εν τη Ανατολική όμως Εκκλησία, ουδέποτε ανεγνωρίσθη η περί καθαρτηρίου πυρός δοξασία ως ορθή.

Ἡ ἀξία τῆς νηστείας. Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

Ἡ ἀξία τῆς νηστείας.*

Μακαριστοῦ Ἀρχιμ. π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

Δυστυχῶς σήμερον ἡ νηστεία ἔχει πολύ παραμερισθῆ. Ἐλάχιστοι δίδουν σημασίαν εἰς τήν νηστείαν. Καί ὅμως ἡ ἀξία τῆς νηστείας εἶνε πολύ μεγάλη. Ἄς ἀκούσωμεν τί λέγει περί αὐτῆς ὁ Μέγας Βασίλειος:
 «Νομίζεις ὅτι τοποθετῶ τήν ἀρχαιότητα τῆς νηστείας εἰς τήν ἐποχήν τοῦ Νόμου τοῦ Μωυσέως; Ὄχι! Ἡ νηστεία εἶνε περισσότερον παλαιά ἀπό τόν Νόμον τοῦ Μωυσέως… Ἡ νηστεία ἔχει τήν αὐτήν ἡλικίαν μέ τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ νηστεία ἐνομοθετήθη εἰς τόν Παράδεισον.
Ἡ πρώτη ἐντολή περί νηστείας ἐδόθη εἰς τόν Ἀδάμ. «Ἀπό τόν καρπόν τοῦ δένδρου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ δέν θά φάγετε», εἶπεν ὁ Θεός εἰς τούς πρωτοπλάστους. Αὐτό τό «δέν θά φάγετε» εἶνε θέσπισις νόμου νηστείας καί ἐγκρατείας. Ἐάν ἡ Εὔα δέν ἔτρωγεν ἀπό τόν καρπόν τοῦ δένδρου ἐκείνου, δέν θά εἴχομεν ἀνάγκην ἀπό τήν σημερινήν νηστείαν…

Περὶ Χάριτος

  Περὶ Χάριτος

Εὑρισκόμενος μία φορὰ εἰς κατάστασιν χάριτος, ἔπαυσα ἂν λέγω τὸ «Κύριε» ἀπὸ τὴν εὐχή, καὶ ἔλεγα μόνον «Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησόν με». Ὅσον περισσότερον πλήθαινε ἡ χάρις, ἔπαυσα νὰ λέγω καὶ τὸ «Χριστέ». Κατόπιν ἔπαυσα καὶ τὸ «ἐλέησόν με», καὶ ἔλεγα μόνον τὸ «Ἰησοῦ μου». Ἡ χάρις συνεχῶς ηὔξανε. Ἔφθασε στιγμή, ποὺ δὲν ἠμποροῦσα νὰ εἴπω, οὔτε τὸ «Ἰησοῦ μου», ἀλλὰ κύταζα μὲ σηκωμένη τὴν κεφαλὴ πρὸς τὰ ἐπάνω καθηλωμένος, σχεδὸν ἀκίνητος. Τότε βρίσκεται κανεὶς σὲ μιὰ προεκστατικὴ κατάστασι. Ἔχει βέβαια, ἀκόμη τᾶς αἰσθήσεις του. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα εἶναι ἔκστασις. Εὑρισκόμενος κανεὶς σὲ αὐτὴ τὴν κατάστασιν, ἔχει μέσα του ἄρρητο γλυκύτητα, μακαριότητα, δάκρυα, θεῖον ἔρωτα, κλπ., καὶ λόγῳ τούτων τὸ σῶμα καθηλοῦται.

Βιβλιοκριτική:"Ὁ μέσα ποταμός" τοῦ Κυριάκου Μαρκίδη

 

Β Ι Β Λ Ι Ο Κ Ρ Ι Τ Ι Κ Η :

« Ο   Μ Ε Σ Α   Π Ο Τ Α Μ Ο Σ »

ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΡΚΙΔΗ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ὁ Κυριάκος Μαρκίδης, ὁ «παγκοσμίως γνωστός» κοινωνιολόγος «γιά τά ἔργα του σχετικά μέ τή χριστιανική πνευματικότητα», ὅπως τό βιογραφικό του ἀναφέρει, καί συγγραφέας τῶν βιβλίων «Τό ὅρος τῆς Σιωπῆς», «Δῶρα τῆς ἐρήμου» και «Ταξίδι μέ τόν Λέοντα» ἐξέδωσε ἕνα ἀκόμη βιβλίο σχετικό μέ τή χριστιανική πνευματικότητα μέ τίτλο «Ὁ Μέσα Ποταμός» καί ὑπότιτλο «Προσκύνημα στήν Καρδιά τῆς Χριστιανικῆς Πνευματικότητας».

Στά τρία προαναφερθέντα  βιβλία του ἀλλά καί στά βιβλία του «Ὁ Μάγος τοῦ Στροβόλου: ὁ ἐκπληκτικός κόσμος ἑνός Πνευματιστῆ Θεραπευτῆ», «Πίστη (ὑποταγή) στόν ἥλιο: Ἡ Σοφία τοῦ Μάγου τοῦ Στροβόλου» καί «Φωτιά στήν Καρδιά: Θεραπευτές Σοφοί καί Μυστικιστές»  κατά τόν Θεοφιλέστατο ἐπίσκοπο Καρπασσίας κ. Χριστοφόρο Τσιάκκα, ἐμπειρότατο στήν ἔρευνα τῶν αἱρέσεων καί στόν ἀντιαιρετικό ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας[1], «προβάλλονται ἔντονα οἱ σχέσεις τῆς Θεοσοφίας καί τῶν δασκάλων τοῦ ἀποκρυφισμοῦ» ἐνῶ «αὐτό πού ἔχει σημασία εἶναι ὅτι οἱ διδαχές τοῦ Μαρκίδη κινοῦνται στόν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί εἶναι ἀσυμβίβαστες μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη»[2].

Ὁ ἐρημίτης μοναχός Σάββας Μπάνκο

Ὁ ἐρημίτης μοναχός Σάββας Μπάνκο

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε

Ὁ π. Σάββας γεννήθηκε στήν πόλι Ἀλεξάνδρεια τῆς Ρουμανίας στίς 29 Αὐγούστου 1837. Στό βάπτισμά του ἐπῆρε τό ὄνομα Στέφανος. Οἱ γονεῖς του Χρῆστος καί Νόννα ἦσαν βούλγαροι καί κατοικοῦσαν στό Τύρνοβο τῆς Βουλγαρίας.
Λόγῳ τοῦ ἐπισυμβάντος πολέμου μεταξύ Τουρκίας καί τοῦ τότε σκλαβωμένου Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, αὐτοί γιά περισσότερη ἀσφάλεια ἀνεχώρησαν γιά τήν Ρουμανία.
Στήν Ρουμανική Σκήτη ἦλθε τό 1859 σέ ἡλικία 22 ἐτῶν. Μεγαλόσχημος ἔγινε τό 1863 καί τό 1867 ἐξῆλθε στό ἡσυχαστικό στάδιο ἀγωνιζόμενος μέχρι θανάτου, πού συνέβη στίς 20 Σεπτεμβρίου 1902. Διακρίθηκε γιά τήν φιλοξενία καί τήν ταπείνωσί του.