Ἕνας ἀληθινά ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας

 Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ 

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Ἕνας ἀληθινά ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ Γέροντας ἦταν ἕνας ἀληθινά ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἕνας πλήρως καί ἀληθινά ἐκκλησιαστικοποιημένος πιστός, ἕνας σύγχρονος ὅσιος τῆς Ἐκκλησίας μας. Διά τῆς συνεποῦς μυστηριακῆς καί ἀσκητικῆς του ζωῆς ἐντάχθηκε ἀλλά καί διατήρησε τήν ἔνταξή του στό ἐκκλησιαστικό σῶμα καθ΄ ὅλη του τή ζωή, βιώνοντας μέ ἰδιαίτερη ἔνταση τό Μυστήριο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του.

«Ἐγκεντρισμένος εἰς τήν καλλιέλαιον» ἔζησε ἐκκλησιαστικά, μέ τήν πλήρη ἔννοια τοῦ ὅρου. Βίωσε ἕναν ἄμετρο ἔρωτα γιά τόν Χριστό Μας, πού φανερωνόταν στήν μεγάλη του ἀγάπη γιά τήν προσευχή, γιά τίς ἀκολουθίες, καί γιά τούς κανόνες, ὅπως αὐτοί ἔχουν ἀποθησαυριστεῖ στά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας (Μέγα Ὡρολόγια, Παρακλητική, Μηναῖα, Τριώδιο, Πεντηκοστάριο).

Ὁ πόλεμος καί ἡ ἀπάτη, πού μεταχειρίζεται ὁ διάβολος γιά ἐκείνους πού γνωρίζουν τό κακό τους καί θέλουν νά ἐλευθερωθοῦν. Καί γιατί οἱ ἀποφάσεις μας πολλές φορές δέν φέρνουν τό ἀποτέλεσμά τους.

  Ο Αόρατος πόλεμος 

ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Απόδοση στη νέα Ελληνική: Ιερομόναχος Βενέδικτος
Έκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Λ΄  Ὁ πόλεμος καί ἡ ἀπάτη, πού μεταχειρίζεται ὁ διάβολος γιά ἐκείνους πού γνωρίζουν τό κακό τους καί θέλουν νά ἐλευθερωθοῦν. Καί γιατί οἱ ἀποφάσεις μας πολλές φορές δέν φέρνουν τό ἀποτέλεσμά τους.

Εκείνοι, που γνωρίζουν την κακή ζωή που ζούν και θέλουν να την αλλάξουν, ως επί το πλείστον μένουν πλανεμένοι και νικημένοι από τον εχθρό με αυτά τα όπλα· μετά από αυτά· αύριο, αύριο· ας τελειώσω πρώτα αυτή την υπόθεσι και μετά από αυτά να παραδοθώ με περισσότερη ανάπαυσι στη χάρι του Θεού και στη πνευματική ζωή· ας κάνω αυτό σήμερα και αύριο μετανοώ. Παγίδα του εχθρού είναι αυτή, αδελφέ, η οποία έπιασε πολλούς και πιάνει ακόμη πιο πολύ τον κόσμο. Αιτία της παγίδας αυτής είναι η αμέλεια και η άγνοιά μας. Επειδή και σε μια τέτοια υπόθεσι, από την οποία αποτελείται και κρέμεται όλη η σωτηρία της δικής μας ψυχής και όλη η τιμή του Θεού, δεν πιάνουμε γρήγορα εκείνο το τόσο δυνατό όπλο και να πούμε στον εαυτό μας· τώρα, τώρα να ζήσω πνευματική ζωή και όχι μετά από αυτά· σήμερα, σήμερα να μετανοήσω και όχι αύριο· το τώρα και το σήμερα, είναι στα χέρια μου· το, μετά από αυτά και το αύριο είναι στα χέρια του Θεού.

Γέρων Σάββας Γρηγοριάτης (+ 1909-1977).

Γέρων Σάββας Γρηγοριάτης (+ 1909-1977)

 
Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Μία μορφή πού στό πέρασμά της σκεπάσθηκε ἀπό τήν ἁγιορείτικη ἁπλότητά της καί ἐκδηλώθηκε μόνο ἡ τραχύτης τοῦ χαρακτῆρος της, λόγῳ τῆς Μανιάτικης καταγωγῆς της, ἐπιθυμῶ τώρα νά παρουσιάσω.
Τόν Γέρο Σάββα τόν ἐγνώρισα στήν Μονή τῆς μετανοίας μας, τήν τοῦ  ῾Οσίου Γρηγορίου, ὅπου ἐπῆγα ἐκεῖ ὡς προσκυνητής γιά πρώτη φορά, τόν Ἰούλιο τοῦ 1971. Ἐκεῖνο τό  βράδυ καθισμένοι στό μπαλκόνι τοῦ παρεκκλησίου τῶν Ἀρχαγγέλων, ἐκάναμε τήν πρώτη γνωριμία.
Σάν πατριῶτες πλέον τόλμησα νά τοῦ ἐκμυστηρευθῶ τό μυστικό μου, ὅτι θέλω κι ἐγώ, ἐάν εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά ἐνδυθῶ τόν μελανό χιτῶνα τοῦ μονήρους βίου. Ἐκεῖνος μοῦ ἀπήντησε:  «Ἄν θέλῃς νά μάθῃς ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, βάλε τρεῖς μετάνοιες μροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, καί πές της· Παναγία μου, ἀξίωσέ με νά γίνω Μοναχός ἄν αὐτό εἶναι θέλημα τοῦ Υἱοῦ σου».
῎Ετσι κι ἔκαμα, ἀλλά ὄχι στήν Μονή Γρηγορίου, διότι τό καῒκι ἐπλησίαζε, καί ἔπρεπε νά πάω γιά προσκύνημα στήν γειτονική Μονή τοῦ Διονυσίου. Ἐκεῖ βάζοντας τίς μετάνοιες στήν Παναγία τοῦ Ἀκαθίστου, ἔλαβα τήν συγκατάθεσι τῆς Παναγίας, ὅτι εἶναι Θεῖο θέλημα νά γίνω καί ἐγώ Μοναχός.

Ἰβηρίτες Ἅγιοι ἑορτάζοντες τήν 13η Μαΐου

Αγιορείτες Άγιοι. Μνήμη 13 Μαΐου

Οσιομάρτυρες 14 Ιβηρίτες
Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1259-1282), για να επιτύχει την παρέμβαση του Πάπα Γρηγορίου Ι' (1271-1276) και αργότερα του Ιωάννου Κ' (1276-1277) προς τον Κάρολο τον Ανδεγαβικό προκειμένου να σταματήσει τις επιθέσεις του κατά του Βυζαντίου, προσχώρησε στην ένωση των δυο Εκκλησιών, πού διακηρύχθηκε στις 6 Ιουνίου του 1274 στη Σύνοδο της Λυών της Γαλλίας.
Η πράξη όμως αυτή του αυτοκράτορα εξήγειρε εσωτερικό πόλεμο πού κράτησε μέχρι το 1281, διότι τόσο ο κλήρος, όσο και ο λαός, αντετάχθησαν σθεναρά κατά της ενωτικής αυτής πολιτικής.
Ο αυτοκράτορας μεταχειρίσθηκε εναντίον των αντιφρονούντων αυστηρά μέτρα: βαριές φορολογίες και κατασχέσεις, δημόσιες τιμωρίες και περιυβρίσεις.

Δέν ἄφησε τόν δαίμονα νά κάψει τήν ἐκκλησία

 

ΔΕΝ ΑΦΗΣΕ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΝΑ ΚΑΨΕΙ

ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ 

π.Νεκταρίου Αντωνοπούλου «Ταχύς εις βοήθειαν…»

Στον Ιερό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου καί Παύλου  στα Γαννιτσά τήν Κυριακή της Όρθοδοξίας 2008 συνέβη καί τό εξής περιστατικό :

«Το παρεκκλήσι του Αγίου Λουκά βρίσκεται στή νότια πλευρά του Ναού κι επικοινωνεί με μία πόρτα.

Τήν ώρα τής θείας Λειτουργίας κά­ποιος ενορίτης προσκύνησε τά ιερά λείψανα του Αγίου Λουκά που βρί­σκονται στό παρεκκλήσι, έκανε μία υπόκλιση καί κοίταξε μέσα από τό κουρτινάκι στό Ιερό Βήμα.

Βλέπει τότε έκπληκτος μπροστά στην αγία Τράπεζα έναν Αρχιερέα ντυμένο την αρχιερατική του στολή, σκυφτό, μέ τά χέρια του λίγο υψωμένα σέ στάση δέησης. Του έκανε εντύπωση πώς δέν κοιτούσε μπροστά, άλλα κάπως λοξά στραμμένος προς τόν κυρίως ναό. Δέν είδε τή φυσιογνωμία του, αλλά σκέφτηκε «τί νά ζητά εδώ αυτός ό Αρχιερέας;», τήν ώρα που οι υπόλοιποι κληρικοί λειτουργούσαν στον κυρίως Ναό.

Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος: Ἡ Μασονία εἶναι ὁ μέγιστος ἐχθρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐσωτερικὸς καὶ ἐξωτερικὸς

Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος : Ἡ Μασονία εἶναι
ὁ μέγιστος ἐχθρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας,
ἐσωτερικὸς καὶ ἐξωτερικὸς

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς), Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος (1881-1956) ἀνήκει στὶς ἐπιφανέστερες καὶ μὲ οἰκουμενικὸ κῦρος θεολογικὲς μορφὲς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας τοῦ τελευταίου αἰῶνος, μαζὶ καὶ μὲ τὸν πνευματικό του υἱό, τὸν γνωστὸ Γέροντα καὶ Θεολόγο Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, τῆς Μονῆς τοῦ Τσέλιε, Καθηγητὴ (1935-1945) τῆς Δογματικῆς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Βελιγραδίου. Ὁ Νικόλαος Βελιμίροβιτς, διδάκτωρ τῆς Θεολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βέρνης (1908) καὶ τῆς Φιλοσοφίας στὸ Πανεπιστήμο τῆς Γενεύης (1909), ἀκολούθησε μετέπειτα τὴν ὁδὸ τῆς ἀφιερώσεως στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Ὑπηρέτησε τὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ὡς Ἐπίσκοπος Ζίτσας (1919, 1934-1941) καὶ Ἀχρίδος (1920-1934). Μετὰ τὴν ἐπικράτηση τῶν Γερμανῶν στὴ Γιουγκοσλαβία (1941) ὑπέστη διώξεις καὶ κατέληξε στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως Νταχάου, ὅπου ὑπέστη κακουχίες καὶ βασανιστήρια. Μετὰ τὸ πέρας τοῦ Β΄ Π.Π. καὶ τὴν ἐπικράτηση τοῦ κομμουνισμοῦ στὴ Νοτιοσλαβία, κατέφυγε στὶς Η.Π.Α. ὅπου δίδαξε σὲ διάφορες Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς Πανεπιστημιακὲς Σχολὲς καὶ Σεμινάρια. Ἀνακηρύχθηκε Ἅγιος ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας τὸ ἔτος 2003, ἑορταζόμενος στὶς 18 Μαρτίου (ἡμερομηνία κοιμήσεως).

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος χαρακτηρίζεται καὶ πράγματι ὑπῆρξε καὶ διατελεῖ παρὰ Θεῷ ὡς «Ποιμένας μὲ ἰδιαίτερη διακριτικότητα, λόγιος μὲ βαθιὰ καλλιέργεια, πνευματικὸς ἄνθρωπος μὲ μεγάλη ἀπήχηση καὶ διεθνῆ ἀκτινοβολία» [1].

Ἡ ἐν προκειμένῳ ἀποτίμηση καὶ προειδοποίηση τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος ἔναντι τοῦ ἐπικίνδυνου φαινομένου τῆς Μασονίας, προέρχεται ἀπὸ τὰ - ἐν πολλοῖς ἄγνωστα καὶ δυσεύρετα - Πρακτικὰ  τῆς Προκαταρκτικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς συνελθούσης ἐν τῇ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾷ Μεγίστῃ Μονῇ τοῦ Βατοπεδίου, ἐπὶ Πατριαρχίας Φωτίου Β΄.

Προδημοσίευση μεταφράσεως στήν Γερμανική γλῶσσα τῶν Πρακτικῶν τῆς ἡμερίδος: «Πατερική θεολογία καί Μεταπατερική Αἵρεση»

Προδημοσίευση μεταφράσεως στήν Γερμανική γλῶσσα τῶν Πρακτικῶν τῆς ἡμερίδος: «Πατερική θεολογία καί Μεταπατερική Αἵρεση»

Πατῆστε γιά νά κατεβάσετε τό ἀρχεῖο σέ μορφή pdf  Hei

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_8941.html

Τίποτε δέν εἶναι γιά τό σῶμα πιό ἐχθρικό καί βλαβερό ὅσο ἡ πολυφαγία καί ἠ ἀκολασία!

 

Ο ιερός Χρυσόστομος στις ομιλίες του συχνά ανέλυε την Αγία Γραφή, τόσο την Παλαιά όσο και την Καινή Διαθήκη. Η σχετική διδασκαλία γινόταν στο ναό σε απογευματινές συνήθως ώρες. Ανέπτυσσε με σειρά ένα από τα κείμενα της Αγίας Γραφής πάνω σε κάποιο κεντρικό θέμα.

Κάποτε άλλαζε μέθοδο και ανέλυε ένα θέμα που έκρινε ότι χρειαζόταν να αντιμετωπιστεί, έστω κι αν δε συνδεόταν άμεσα με το βασικό θέμα.
Μια τέτοια περίπτωση έχουμε στην ανάπτυξη που έκανε πάνω στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, με τη ΜΔ' ομιλία του. Το θέμα που τον απασχόλησε στο τέλος-τέλος της ομιλίας και που δε σχετιζόταν απολύτως με τα προηγούμενα ήταν το θέμα της «τρυφής»(δηλ. της απόλαυσης) . Αξίζει να παρακολουθήσουμε το ίδιο το κείμενο, γιατί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καυστικό και πιθανότατα επίκαιρο.
«Να μην απορείς, εάν την «τρυφή» [δηλαδή πλούσια και φιλήδονη ζωή πολυφαγίας και ακολασίας] την ονόμασε «αγκάθια».

Λόγια καρδιᾶς,Γερόντισσα Μακρίνα

 

Το όνομα τού Θεού πρέπει νά τό λέμε αδιαλείπτως καί νά δήτε πώς θά μάς σκεπάσει ο Θεός. Νά μήν αργολογούμε, νά κυνηγούμε τήν "ευχή" (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με). Αυτή θά μάς μάθει νά αγαπούμε τόν Χριστό. Όταν ο άνθρωπος έχει τόν νού του στόν Θεό καί στόν Παράδεισο καί δέν τόν έχει στά γήϊνα καί λατρεύει τόν Δεσπότη Χριστό, οί πειρασμοί καί λογισμοί παραμερίζονται καί λαμβάνει χαρά, αγαλλίαση καί υπομονή. Μέχρι νά πεθάνουμε, θά έχουμε αγώνα, επειδή τά πάθη είναι ζυμωμένα μέ τό αίμα μας καί πρέπει νά ξερριζωθούν.

Περί σωφροσύνης τῶν νέων (π.Ἀθανασίου Μυτιληναῖου)

Πρώτον - θεμελιώδης αρχή: Η σωφροσύνη δεν είναι μία αρετή που χωρίζεται από τις άλλες αρε­τές, αλλά είναι μία αρετή που είναι ενταγμένη μέσα στο σώμα των υπόλοιπων αρετών.  

Εδώ υπάρχει η γνώμη, είτε από τον τρόπο που κάνουμε τώρα την α­νάλυση είτε γιατί έτσι πολλοί νομίζουν, ότι μπορεί η σωφροσύνη να είναι κάτι χωρισμένο από τις άλλες α­ρετές και ότι πρέπει να ασκήσουμε την αρετή της σωφροσύνης χωριστά, ή μόνον αυτή, και δεν χρειάζον­ται άλλα πράγματα. Όχι, αγαπητοί μου· επαναλαμβά­νω: η αγωγή της σωφροσύνης είναι ενταγμένη στο λοιπό σώμα των αρετών. Τόσο μάλιστα, ώστε να φθά­νουμε να πούμε, και να το θυμόμαστε αυτό, ότι δεν υ­πάρχει γενετήσιο πρόβλημα, αλλά υπάρχει πνευματι­κό πρόβλημα.  

Το θέμα δηλαδή είναι το κατά πόσο μπορούμε να κάνουμε το παιδί μας πνευματικό άνθρω­πο.

Σύζυγοι (πατήρ Πορφύριος )

Σε έναν αδελφό ο  πατήρ  Πορφύριος  είπε τα εξής:

« Όταν σε μαλώνει η γυναίκα σου καμιά φορά που ασχολείσαι πολύ με τα εκκλησιαστικά, μην της μιλάς.

 Πήγαινε μια βόλτα και, όταν της περάσει και είναι εκεί στην κουζίνα να μαγειρεύει, χάιδεψέ της λίγο το κεφάλι της ή δώσ' της και κανένα φιλί στο μάγουλό της.

Της αρέσει και θα τα ξεχάσει όλα, ό,τι προηγουμένως της έκανες».

http://1myblog.pblogs.gr/2008/08/syzygoi-01-pathr-porfyrios.html

Apóstol Tomás: el desconfiado discípulo de Cristo Lambros Skontzos Teólogo y Profesor

Λάμπρος Σκόντζος, Απόστολος Θωμάς: Ο δύσπιστος μαθητής του Κυρίου

Apóstol Tomás: el desconfiado discípulo de Cristo

Lambros Skontzos Teólogo y Profesor

         El primer Domingo después de la Resurrección nuestra Iglesia venera la memoria del apóstol Tomás y se lee en las iglesias el pasaje sobre la palpación del Señor por él. No es casual esta elección. Sirve para confirmar, junto con tantos otros testimonios, que el Señor realmente ha resucitado de los muertos. Tomás por divina concesión pidió tener experiencia palpable de la Resurrección de Cristo. Poner las manos sobre “las señales de las heridas” y creer al acontecimiento sobrenatural.

      Su nombre en la lengua aramea es “Teoma” y significa gemelo. En el santo Evangelio efectivamente se le da el nombre de “Gemelo” (Jn 11,16). Las informaciones hagiográficas sobre Tomás son relativamente pocas, por eso se han alzado sobre su persona interpretaciones arbitrarias. Intentaron localizar de quien era gemelo hermano o hermana. Algunos le identifican como hermano de Judá que se refiere san Mateo (13,55). Los contrarios escritores de Cristo sostienen que él fue el hermano gemelo del Señor, a pesar de los testimonios contrarios de los Evangelistas, queriendo hacer daño a la humanización sobrenatural del Logos de Dios.