Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Δευτέρας 23-09-2013.

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2012. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Γαλάτας κεφ. δ΄ 22 - 27

δ΄ 22 - 27
 

Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν κεφ. Α΄ 5 - 25  

Α΄ 5 - 25
 

 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ἡ ἀντίδραση στίς μοναχικές κλήσεις.

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ Α΄.

ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΓΓΑΜΟΣ ΒΙΟΣ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΜΟ

Ἡ ἀντίδραση στίς μοναχικές κλήσεις.

Ἀληθινός νυμφίος τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε Χριστιανοῦ ἐγγάμου καί ἀγάμου εἶναι ὁ Κύριος καί ὄχι ὁ/ἡ σύζυγός του/της.

Ὁ ἁγιασμένος πολυχαρισματοῦχος Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε ὅτι γιά κάθε ἄνθρωπο εἶναι: «Νυμφίος ὁ Χριστός, νύμφη ἡ καθε μία ψυχή»¹⁴².

Δέν εἶναι ἀδύνατη ἡ σωτηρία στούς ἐγγάμους. Εἶναι ὅμως ἀληθινά πολύ πιό δύσκολο νά σωθεῖ κανείς ἔτσι, ἔχοντας δηλ. γυναῖκα καί ζώντας στόν κόσμο. Διότι ἔχει πολύ περισσότερες θλίψεις. Αὐτό λέγει ὁ Ἅγιος Παῦλος¹⁴³ καθώς καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς¹⁴⁴.

Ἀπό ὅλα αὐτά συνάγεται πόσο ἄτοπη εἶναι ἡ ἀντίδραση πολλῶν «χριστιανῶν», καί μάλιστα «χριστιανῶν» γονέων, στό νά γίνουν τά παιδιά τους μοναχοί. Δυσκολεύουν τήν ζωή καί τήν σωτηρία τῶν παιδιῶν τους, πιέζοντάς τα νά ὑπανδρευθοῦν (τά κορίτσια) ἤ νά νυμφευθοῦν (τά ἀγόρια).

Ἡ γνώσις τῆς Ἀληθείας

Εφόδιον Ορθοδοξίας

Βασική Δογματική Διδασκαλία 

Τού Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2^ο. Ἡ γνώσις τῆς Ἀληθείας

1. Διδακτοί Θεού

Από όσα ελέχθησαν, έγινε φανερόν ότι όταν ομιλώμεν δια την γνώσιν του Θεού, δεν εννοούμεν λογικήν κατανόησιν, αλλά προσωπικήν συνάντησιν με τον Θεόν. Όταν ο άνθρωπος δοθή ολοκληρωτικώς εις τον Θεόν και ποθήση να συνάντηση Εκείνον, τον οποίον η ψυχή του λαχταρά, τότε, αφού περάση μέσα από την σκοτεινήν νεφέλην της αγνωσίας, έρχεται εις αυτόν ο Θεός, κάμνει τα πάντα γύρω του φωτεινά και του αποκαλύπτεται. «Αυτός αποκαλύπτει τα βαθέα και τα απόκρυφα, αυτός γνωρίζει τα εν τω σκότει και το φως ευρίσκεται μετ' αυτού», λέγει ο προφήτης Δανιήλ (2,22). Πρέπει, όμως, ο άνθρωπος να πεινάση και να διψάση πραγματικώς δια τον Θεόν (Ψαλμοί 41,3. Ιερεμ. 38,25).

Όποιος, όμως, απόκτηση την γεύσιν της παρουσίας του Θείου φωτός, θα αισθανθή την πολλήν του αδυναμίαν και την μεγάλην του αναξιότητα και θα αναφώνηση τους λόγους της αμαρτωλής γυναικός:

«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη Θεότητα… », «Κύριε, βυθισμένος ολόκληρος εις την αμαρτίαν, αισθάνομαι την ιδικήν σου Θεότητα!… ».

Όλοι οι πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούν εις το σημείον αυτό και διακηρύττουν ότι η γνώσις του Θεού είναι θείον δώρον και όχι αποτέλεσμα ανθρώπινης προσπάθειας.

Τό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς. Κυριακή Α΄ Λουκᾶ

  Κυριακή Α΄ Λουκᾶ

 Τό Εὐαγγέλιο τῆς  Κυριακῆς καί ἡ ἀπόδοσή του  στήν νεοελληνική.

Κατά  Λουκᾶν Εὐαγγέλιο Κεφ. 5, χωρία 1 ἕως 11 

Κλῆσις τῶν πρώτων μαθητῶν

Ε´.1 Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ὁ ᾿Ιησοῦς ἦν ἑστὼς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, 2 καὶ εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. 3 ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους.
4 ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. 5 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ἐπιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον.
6 καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. 7 καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά.
8 ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν ᾿Ιησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· 9 θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, 10 ὁμοίως δὲ καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ ᾿Ιωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ ᾿Ιησοῦς· μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. 11 καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

ΑΠΟΔΟΣΗ

Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος.Ἀντί Ἐπιλόγου

Ἐκεῖνο ποὺ διακρίνει τὶς ὁμιλίες τοῦ Ἀββᾶ Μακαρίου εἶναι ὁ θεῖος στὸ Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ ἔρωτας, ἡ συχνὴ ἀναφορὰ στὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἡ συνεχὴς ὑπόδειξη, ὅτι σκοπὸς καὶ τέλος ὅλων τῶν ἀσκητικῶν ἔργων εἶναι ἡ ἀπόκτηση τῆς Θεϊκῆς Χάριτος.
Ἀλλά, ὅπως τονίζει ὁ Ἀββᾶς Μακάριος, καὶ ὅταν ἀκόμη ἀποκτήσουμε τὴ Θεϊκὴ Χάρη, δὲν πρέπει νὰ πιστεύουμε ὅτι βρισκόμαστε σὲ ἀσφάλεια. Γιατὶ;
Διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι «ἔνδον ὑποκαθημένη», δηλαδὴ βόσκει ἀκόμη μέσα μας, ὅταν δὲν ἔχουμε φτάσει ἀκόμη στὴν τέλεια ἀπάθεια καὶ δὲν ἔχουμε ἐξ ὁλοκλήρου φωτισθεῖ ἀπὸ τὸ ἄκτιστο Φῶς.
Βέβαια, πρέπει νὰ θυμήσουμε τοὺς μελετητές μας, ὅτι ἡ διδασκαλία του βγαλμένη ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Θεοφόρου ψυχῆς του, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διαφέρει ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες ἄλλων μεγάλων ὁσίων Πατέρων. Ἀλλά, ὅπως γνωρίζουμε, οἱ ἅγιοι ἔχουν καὶ τὶς ἰδιομορφίες τους καὶ τὶς ἰδιαίτερες ἀποκλίσεις τους στὰ μὴ οὐσιώδη.

Οἱ πατέρες οἱ Γυμνοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΟΙ «ΓΥΜΝΟΙ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.

Προ καιρού έλαβα γράμμα σου και μου γράφεις δια τους «Γυμνούς» του Άγιου Όρους, όπου ζώσιν από την Αγία Άννα μέχρι τα Κρύα Νερά. Αυτοί οι Πατέρες, οι «Γυμνοί», είναι διαδοχικώς από τον άγιο Πέτρο τον Αθωνίτη. Και όπως ό άγιος Πέτρος έκαμε τελεία υπακοή εις την Παναγία, αφού τον ελευθέρωσε από την φυλακή του Σαμαρά, έτσι και αυτοί έχουν φυλάξει τελεία υπακοή εις τους πνευματικούς των πατέρας. Και η Κυρία Θεοτόκος γνωρίζοντας τον πόθο των και ότι είναι όντως δοχεία της ταπεινοφροσύνης, τους ενώνει με τους αγίους Αγγέλους και αφήνουν το κατάλυμά των και εξέρχονται εις το πέλαγος της άμεριμνίας, η οποία τους ανυψοί στον θείο έρωτα.
Μου γράφεις δε ακόμη, ότι δεν δύνασαι να λησμονήσεις τα λόγια του παπά Μακαρίου, πού σας είπε την ημέρα του αγίου Αρτεμίου εις το τραπέζι όπου τρώγατε, προσθέτοντας και τούτο:

Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Κυριακής 22-09-2013.

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2012. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Κορινθίους Α΄ κεφ. ιστ΄ 13 - 24

ιστ΄ 13 - 24
 

 

Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν κεφ. Ε΄ 1 - 11    

Ε΄ 1 - 11
 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ἅγιον Ὄρος καί Εὐρώπη

Tοῦ Ἀρχιμ. Πλακίδα Deseille

Οἱ ἱστορικοὶ τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ συχνὰ λέγουν ὅτι οἱ μοναχοὶ δημιούργησαν τὴν Εὐρώπη. Χωρὶς ἀμφιβολία, ἔχουν στὸ νοῦ τους ἰδιαίτερα τὴν πολιτιστικὴ καὶ μορφωτικὴ δράση τῶν πρώτων μοναχῶν στὴ νότιο καὶ κεντρικὴ Γαλλία, τὼν Κελτῶν καὶ Ἀγγλοσαξόνων μοναχῶν, ποὺ διέδωσαν τὸ Εὐαγγέλιο στὴν βορειοδυτικὴ Εὐρώπη κατὰ τὸν 7ο καὶ 8ο αἰῶνα, τῶν Βενεδικτίνων καὶ Κιστερσιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξάσκησαν μία ἀξιόλογη ἐπίδραση ὣς καὶ τὰ τέλη τοῦ 12ου αἰῶνα.
Ὅμως ὁλόκληρη αὐτὴ ἡ ἐξωτερικὴ δραστηριότητα ἐκπορευόταν ἀπὸ μιὰ μυστικὴ πηγή, ποὺ ἦταν ἡ ἔντονη ἐσωτερικὴ ζωὴ ἐκείνων τῶν μοναχῶν: «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (πρβλ. Ματθ. ϛ´ 33). Ἂν τὰ μοναστήρια εἶχαν μιὰ τέτοια ἀκτινοβολία, ἂν ἡ μεσαιωνικὴ Εὐρώπη ἀποτέλεσε, χάρη σ’ αὐτά, μιὰ ἐξαιρετικὴ ἑστία πολιτισμοῦ, ἐμποτισμένη μὲ τὶς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν εἶναι, κατ’ ἀρχήν, ἐπειδὴ ἐκεῖνοι οἱ μοναχοὶ ἀντέγραψαν χειρόγραφα τοῦ Βιργιλίου καὶ τοῦ Ὀβιδίου, ἄνοιγαν σχολεῖα, ἔχτιζαν ρωμανικὲς βασιλικὲς καὶ σμίλευαν θαυμαστὰ ἔργα χρυσοχοΐας, ἀλλ’ ἐπειδὴ σὲ ἀναρίθμητα μοναστήρια οἱ ἄθρωποι ἐπεζήτησαν νὰ κυριαρχήσουν στὰ πάθη τους, νὰ ἐμποτιστοῦν μὲ τὸ πνεῦμα τῶν Μακαρισμῶν, φθάνοντας ἔτσι σ’ αὐτὴ τὴν μυστηριώδη εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, ποὺ καμιὰ τεχνικὴ καὶ καμιὰ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ νὰ παράσχει. «Στέριωσε στὴν ψυχή σου τὴν εἰρήνη καὶ χιλιάδες θὰ σωθοῦν γύρω σου», ἔλεγε ἕνας μεγάλος μοναχὸς τοῦ περασμένου αἰῶνα.

Ἡ ψυχανάλυση ἀντικαθιστᾶ τήν ἐξομολόγηση;

Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ;

Ο άνθρωπος μπερδεύει «το φάντη με το ρετσινόλαδο»!

Η ψυχανάλυση, καρπός της ψυχιατρικής, είναι έργο ανθρώπινο, ατελέστατο, όπως όλα τ’ ανθρώπινα κατασκευάσματα. Η ψυχανάλυση, κύριο έργο του Φρόυντ, του θεμελιωτή της Ψυχαναλύσεως, ερευνά «ψυχονευρωτικές» καταστάσεις, εξετάζει άτομα με ψυχολογικά προβλήματα.

Η εξομολόγηση είναι ουρανόσταλτο μυστήριο, δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και χαρίζει «δωρεάν», «άκοπα», «αστραπιαία» ό,τι πιο πολύτιμο αναζητά ο άνθρωπος : χαρά και ψυχική γαλήνη!

Ο ίδιος ο Φρόυντ γράφει στους στοχασμούς του: «Πιστεύω πως η ψυχανάλυση είναι το τρίτο από τα δυσχερέστατα εκείνα επαγγέλματα , όπου είναι κανείς από πριν βέβαιος ότι θα αποτύχει».

Παραινετική ἐπιστολή διά τάς σχέσεις μας πρός τόν πλησίον καί διά τήν σημασίαν τῶν θλίψεων (Μοναχός Μάρκελλος Καρακαλληνός)

Τίποτε δεν κάνει τόσο εύκολο τον δρόμο διά την προσέγγισι του Θεού, όσο το έλεος που προσφέρεται από το βάθος της ψυχής προς εκείνους που το έχουν ανάγκη. Ο Κύριος είπεν: «Εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25, 40).

Είναι μιμητής του Θεού αυτός που θεραπεύει, όπως ο Θεός τας ανάγκας των άλλων από φιλανθρωπία και δείχνει πως έχει μέσα του κατ' αναλογία με το Θεό δύναμι προνοίας διά την σωτηρίαν του αδελφού του.
Ποιος λοιπόν είναι τόσο αδιάφορος, ώστε να μην επιθυμή να ομοιάζη προς τον Θεόν, να προσεγγίζη δηλαδή προς το καθ' ομοίωσιν, ενώ ο τρόπος της ευποιΐας και συμπαθείας του πλησίον είναι τόσον εύκολος; Χωρίς την ευσπλαχνία και την αγάπη του πλησίον καμμία αρετή δεν μπορεί να διατηρηθή αμόλυντος.

Αν συνηθίσουμε να παρατηρούμε και να εξετάζωμε μόνο τον εαυτό μας, ποτέ δεν θα ενοχληθούμε με όσα πράττουν οι άλλοι. Θα αναγνωρίζωμεν ένα μονάχα κριτή, σοφό και δίκαιο, τον Άγιον Θεόν, που κρίνει με σοφία και δικαιοσύνη, όλα όσα γίνονται και μάλιστα και διά ποίον λόγο έχουν γίνει.

Ὁ Ἀπόστολος τῆς ἡμέρας 1 Φεβρουαρίου 1840

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίωφ

ἀπό τό βιβλίο “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ”

Μέ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, πού οἱ βουλές Του εἶναι ἀνεξιχνίαστες, κάποιος μοναχός μπῆκε μιά μέρα σέ στάδιο πειρασμῶν. Ἐκείνη τή μέρα, στή Λειτουργία, διαβάστηκε ἡ ἀποστολική περικοπή, «Ἀγαπητοί, μή ξενίζεσθε τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρός πειρασμόν ὑμῖν γινομένῃ...»¹. Τόν μοναχό τόν ἐντυπωσίασαν ἰδιαίτερα τά λόγια τοῦ ἀποστόλου, «... καιρός τοῦ ἄρξασθαι τό κρῖμα ἀπό τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ»², τά ὁποῖα θεώρησε πώς εἰπώθηκαν εἰδικά γι᾿ αὐτόν.

Στίς ἐξωτερικές ἐνέργειες τῶν ἀνθρώπων καί τῶν δαιμόνων, πού εἶναι ὄργανα τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ, ἐπιτελεῖται μιά μυστική, ἀνώτερη κρίση –κρίση τοῦ Θεοῦ³.

Τί εἶναι Ἅγιος καί τί Ὅσιος;

Στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους (Μωσαϊκός Νόμος) επικρατούσε η άποψη ότι Άγιος είναι μόνο Ένας, ο Θεός.
Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο Απόστολος Παύλος αποκαλεί Αγίους όλους τους βαπτισμένους Χριστιανούς, που ζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, που αγωνίζονται για
την σωτηρία της ψυχής τους και που επιδιώκουν να κατακτήσουν την Βασιλεία του Θεού (Ρωμ. α',7 - Α' Κορ. α',1-2 - Εβρ. ς',10).
Στον 4ο αιώνα ο τίτλος «Άγιος» αρχίζει να αποδίδεται μόνο σε λίγους εκλεκτούς «φίλους του Θεού», που ξεχωρίζουν για το μαρτύριο τους, για την ζωή τους και για τα θαύματά
τους. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας όμως τονίζει: «Άγιος είναι εκείνος που είναι καθαρός από κακία και αμαρτήματα».
Πρώτη από όλους τον τίτλο της «Υπέρ Αγίας» έλαβε η Παρθένος Μαρία. Ακολούθησαν οι Απόστολοι του Κυρίου. Οι Άγγελοι καθώς και πολλά από τα «Δίκαια» πρόσωπα της
Παλαιάς Διαθήκης δεν θα μπορούσαν να μην πάρουν τον τίτλο αυτόν, όπως φυσικά Άγιος δεν θα μπορούσε να μην ονομαστεί και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Βαπτιστής.
Σιγά-σιγά άρχισε να διαμορφώνεται μία ιεράρχηση στην ταξινόμηση των Αγίων.
Οι ομάδες (χοροί) των Αγίων έχουν ως εξής:

Ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά τά βάλει μέ τόν Τίμιο Σταυρό

Ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά τά βάλει μέ τόν Τίμιο Σταυρό

Στάρετς Μακάριος τῆς Ὅπτινα

Λειψανοθήκες ἀπό τήν Ἱερά Μονή Ἰβήρων Ἁγίου Ὄρους

Οι κάρες του Αγίου Νεομάρτυρος Νικήτα του Νισυριού (αριστερά) και του Οσίου Ιερόθεου του Ιβηρίτου (δεξιά).

 

Δεκαπέντε πρόσφατες φωτογραφίες (Ιούλιος 2013) από τη μεγάλη συλλογή αγίων λειψάνων και μεταβυζαντινών κατά κύριο λόγο λειψανοθηκών της Ιεράς Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους.