Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Παρασκευής 15-11-13

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2013. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Ρωμαίους κεφ. ι΄ 11 - ια΄ 2

ι΄ 11 - ια΄ 2

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον κεφ. Θ΄ 9 - 13    

Θ΄ 9 - 13
 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ἡ ἐνορία ὡς κύτταρο τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Γ΄. ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΕΝΟΡΙΑ : ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

Η ΕΝΟΡΙΑ ΩΣ ΚΥΤΤΑΡΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τό κύτταρο τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Μίας, Ἁγίας, Ὀρθόδοξης καί Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐνορία.

«Ἡ Ἐνορία», εἶναι «ἡ συγκεκριμένη ἐν χρόνῳ καί τόπῳ πραγματικότητα», ἡ ὁποία «καθιστᾶ στόν κάθε χριστιανό ἁπτό καί παρόν τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Στήν Ἐνορία του ὁ Χριστιανός λαμβάνει πεῖρα ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κάτι τό γενικό, ἀόριστο κι ἀφηρημένο, ἀλλά ἡ συγκεκριμένη εὐχαριστιακή σύναξη, ἡ ὁποία ποιμαίνεται ἀπό συγκεκριμένους ποιμένες καί ἑνώνεται μέ τήν καθολική Ἐκκλησία»⁵⁹.

Ἡ Ἐνορία, μοναστική ἤ κοσμική, εἶναι ὁ χῶρος ὅπου ἀποκαθίσταται στήν κατάσταση τῆς πνευματικῆς ὑγείας ἡ νοσοῦσα ἀνθρώπινη ὑπόσταση καί δημιουργεῖται ἡ ἀληθής κοινωνικότητα διά τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἑνώσεως τῶν μελῶν της.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί ψεύδους

 "Κλίμαξ"

ΛΟΓΟΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ

Περί ψεύδους

1. Από τον σίδηρο και την πέτρα (διά της προσκρούσεως) γεννάται η φωτιά, και από την πολυλογία και τα ευτράπελα το ψεύδος. Το ψεύδος είναι εξαφάνισις της αγάπης∙ και η επιορκία άρνησις του Θεού.

2. Κανείς συνετός άνθρωπος άς μη θεωρή μικρό το αμάρτημα του ψεύδους, διότι το Πανάγιον Πνεύμα εξέδωσε εναντίον του την πιο φοβερή απόφασι: «Απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος» (Ψαλμ. ε΄ 7), όπως λέγει ο Δαβίδ προς τον Θεόν. Και εάν συμβή αυτό, τι πρόκειται να πάθουν εκείνοι πού συρράπτουν επί πλέον το ψεύδος με τους όρκους;

3. Εγνώρισα μερικούς που εκαυχώντο για τα ψεύδη τους. Αυτοί κατώρθωναν και έκαναν τους άλλους να γελούν με τις αστειότητες και τις αργολογίες τους, και έτσι εξαφάνιζαν ελεεινά το πένθος των μοναχών πού τους ακροάζονταν.

Ὁ σωστός ἐκκλησιασμός. «Προσευχή ταπεινοῦ νεφέλας διῆλθε» (Σειράχ 35:17). Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

 Ὁ σωστός ἐκκλησιασμός

Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Εκείνη τή μέρα μοῦ ἔδωσε κι ἄλλες συμβουλές:
-Πρόσεχε πολύ, ὅταν βρίσκεσαι στήν ἐκκλησία μέ τούς ἄλλους χριστιανούς.  Νά μή γελᾶς, νά μή μιλᾶς, νά μή σχολιάζεις τούς ἄλλους καί νά μήν ψάλλεις κενόδοξα, κομψεύοντας τή φωνή σου ἀπό ἀνθρωπαρέσκεια.
-Μά εἶναι ἄραγε ἁμαρτία, νά κάνει κανείς ὅσα εἶπες; τόν ρώτησα ἐπίτηδες, γιά νά τόν ἀναγκάσω νά μοῦ πεῖ περισσότερα.
-Ἄκουσε παιδί μου.  Πάνω ἀπ’ τούς ἀνθρώπους, πού στέκονται στήν ἐκκλησία, βρίσκονται πολύ περισσότεροι ἄγγελοι καί ψάλλουν ἀόρατα μαζί τους. Ἄν ὅμως κάποιος ἀπό τό ἐκκλησίασμα ἀρχίσει νά χωρατεύει ἤ νά κουτσομπολεύει ἤ νά συζητάει γιά βιοτικές ὑποθέσεις, οἱ ἄγγελοι, πού τόν βλέπουν, ἀφήνουν τήν ὑμνωδία καί πιάνουν τή θρηνωδία γιά τήν κατάντια του, λέγοντας: ‟Ἄχ, πῶς αἰχμαλωτίστηκε ἔτσι ἡ ψυχή αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, πού στέκεται μέσα στήν ἐκκλησία μέ τόση καταφρόνια, χωρίς φόβο Θεοῦ, χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό!  Ὁ Θεός ἔσκυψε ἀπ’ τά οὐράνια γιά ν’ ἀκούσει προσευχή ταπεινή καί λόγια παρακλητικά, κι ἀντί γι’ αὐτά ἀκούει ἀστεῖα καί κουτσομπολιά’’.

Ὁ Γέρων τῆς Πάρου, π. Φιλόθεος Ζερβάκος γράφει μιά ὠφέλιμη διήγηση

Ὁ Μακαριστός Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Ζωοδόχου Πηγῆς Φιλόθεος Ζερβάκος, πνευματικό τέκνο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἔγραψε σέ εὐσεβεῖς Χριστιανούς, πρός ὠφέλειαν, τό ἀκόλουθο γεγονός: " Ὅταν ἦλθα στήν Πάρο, ὡς Πνευματικός, μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου κυροῦ Ἰεροθέου, μετέβαινα σέ χωριά τῆς νήσου καί ἐξωμολογοῦσα τούς Χριστιανούς. Ἕνας ἀπό αὐτούς, ὀνόματι Πέτρος Μοστάτος, μού διηγήθηκε τήν κατωτέρω κατανυκτική ὄραση τήν ὁποία εἶδε μετά τόν θάνατο τῆς κόρης του.

Εἶχα μοῦ εἶπε, " δύο παιδιά. Μία κόρη καί ἕναν γυιό. Καί τά δύο ἦσαν καλά παιδιά, ἀλλά ἡ κόρη ὑπερεῖχε σέ εὐσέβεια, καί καλωσύνη. Καί πρός ἐμένα, τόν πατέρα της, καί πρός τήν μητέρα της ἦταν πολύ στοργική καί μᾶς τιμοῦσε μέ τήν ἁγνή ζωή της. Δέν πέρασε ὅμως πολύ καιρός καί ἀρρώστησε σοβαρά. Οἱ γιατρόι εἶπαν πῶς θά πεθάνει!

Ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Ἀρχιμανδρίτου Μάρκου Μανώλη

Ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων

 Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη

Εἰς τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, εὐλαβεῖς χριστιανοί, ἀπὸ τὸν μῆνα Νοέμβριον ἀρχίζομεν νὰ αἰσθανώμεθα μέσα εἰς τὸ προεόρτιον κλῖμα τῶν Χριστουγέννων: Καὶ μὲ τὴν νηστείαν, ποὺ ἀρχίζει τὴν ἑπομένην τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Φιλίππου, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς θεσπεσίους ὕμνους: «Ὁ ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, κλίνας οὐρανοὺς κατέρχεται· τουτέστι, τὸ ἀταπείνωτον αὐτοῦ ὕψος ἀταπεινώτως ταπεινώσας συγκαταβαίνει τοῖς ἑαυτοῦ δούλοις, συγκατάβασιν ἄφραστόν τε καὶ ἀκατάληπτον συγκατέβη· καὶ Θεὸς ὤν τέλειος, ἄνθρωπος τέλειος γίνεται, καὶ ἐπιτελεῖται τὸ πάντων καινὸν καινότατον, τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν Ἥλιον, δι᾽ οὗ ἡ ἄπειρος τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζεται δύναμις· τί γὰρ μεῖζον τοῦγενέσθαι τὸν Θεὸν ἄνθρωπον;».
Καὶ τοῦτο ἔγινε, κατὰ τὸν ὑμνογράφον ἀπὸ φιλανθρωπίαν, διὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπον, ποὺ εἶχε καταντήσει σπήλαιον ληστῶν, ὁ Χριστὸς ἔγειρε εἰς τὸ σπήλαιον νὰ γεννηθῆ σὰν ἄνθρωπος. Καὶ ἦλθε νὰ χωρέσῃ εἰς αὐτὸ τὸ μικρὸν σπήλαιον, διὰ νὰ ὑψώσῃ καὶ νὰ μεγαλώσῃ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ τόσον πολὺ ἔπεσε μὲ τὴν παράβασιν. Χριστὸς γεννᾶται τὴν πρὶν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα.

Ἡ Θεανθρώπινη Ἐξέλιξη (Γέροντας Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

 

Ἡ Θεανθρώπινη ἐξέλιξη του  οσίου πατρός  Ὁ ὅσιος πατήρ Ἰουστίνος Πόποβιτς γεννήθηκε στίς 25 Μαρτίου 1884 στήν πόλη Βράνε τῆς νοτίου Σερβίας. Ἐκοιµήθη ὁσιακά στίς 25 Μαρτίου τό 1979. Σπούδασε Θεολογία στή Σερβία, Ρωσία καί Ἀγγλία καί ἀνεκηρύχθη τό 1926 διδάκτωρ τῆς Θεολογίας ὑπό τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστηµίου Ἀθηνῶν. Τό 1935, ἐξελέγη ὑφηγητής καί µετά καθηγητής τῆς Δογµατικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Βελιγραδίου. Τό 1945, ἐπικρατήσαντος τοῦ κοµµουνιστικοῦ καθεστῶτος ὑπεχρεώθη νά ἐγκαταλείψει τό Πανε­πι­στήµιο καί ἔζησε στήν Ἱερά Μονή τῶν Ἀρχαγγέλων Τσέλε, κοντά στό Βάλιεβο ὡς πνευµατικός, συνεχίζοντας ἐκεῖ, κάτω ἀπό δυσχερεῖς συν­θῆκες, τό πνευµατικό καί συγγραφικό του ἔργο. Συνέγραψε τρίτοµο ἔργο «Ὀρθόδοξος φιλοσοφία τῆς Ἀληθείας», τήν γνωστή Δογµατική του, ἑπτά τόµους ἑρµηνεία τῆς Καινῆς Διαθήκης καί Δώδεκα τόµους Βίους Ἁγίων καί πολλά ἄλλα Θεολογικά καί Φιλοσοφικά. Ἐφέτος συµπληρώνονται τριάντα χρόνια ἀπό τήν ὁσιακή κοίµησή του. Θεωρεῖται ἀπό τούς µεγαλύτερους Θεολόγους τοῦ 20ου αἰῶνος, ἀκολούθησε κατά πάντα τήν Θεολογική ἐµπειρία καί ἄσκηση τῶν µεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ κρυφή συνείδηση τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Μαΐου 2009.

Ζητᾶς νά σοῦ ἀπαντήσω στό ἐρώτηµα, ἄν µπορεῖ ἡ ἐπιστηµονική ἀντίληψη περί τῆς ἐξελίξεως τοῦ κόσµου καί τοῦ ἀνθρώπου νά συνυπάρξει µέ τήν παραδοσιακή Ὀρθόδοξη αἴσθηση καί γνώση. Ἀκόµη, ρωτᾶς ποιά, τό ποιά εἶναι στήν περίπτωση αὐτή ἡ στάση τῶν Πατέρων καί γιά τόν ἄν ὑπάρχει γενικῶς ἡ ἀνάγκη γιά µία τέτοια συνύπαρξη. Μέ πολλή συντοµία λοιπόν γράφω τά ἑξῆς:

«Αὐτά πού λέω σέ σᾶς τά λέω γιά ὅλους»

" ἅ δέ ὑμῖν λέγω, πᾶσι λέγω· γρηγορεῖτε ".
(Μάρκ. ιγ΄: 37)
« Ἄραγε σκέπτεσαι ὅτι διδασκαλία τῶν Εὐαγγελίων
ἀναφέρεται καί στούς ἐγγάμους;
Εἶναι γνωστό ὅτι ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, μοναχούς καί
ἐγγάμους, θά ζητηθεῖ ὑπακοή στή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου.

Κήρυγμα Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου

Κήρυγμα  Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου

 Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας

 

Ἀγαπητοί μου,

1. Καθένας ἀπό μᾶς ἀνήκει στήν οἰκογένειά του. Ἀλλά ὅλοι μαζί, ὅλοι οἱ βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀνήκουμε στήν μεγάλη οἰκογένεια τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ οἰκογένεια αὐτή λέγεται Ἐκκλησία.
Στήν οἰκογένειά μας αὐτή δέν ἀνήκουμε μόνο ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι, ἀλλά, κατά πρῶτο λόγο, στήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία μας καί ὅλοι οἱ ἅγιοι. Ἄρα, ἀδελφέ μου, δέν εἶσαι μόνος καί μήν παραπονιέσαι λοιπόν γιά μοναξιά.
Ἄν νιώθεις πραγματικά ὅτι εἶσαι παιδί τοῦ Θεοῦ καί ὅτι σάν βαπτισμένος εἶσαι γραμμένος στήν οἰκογένειά Του, τότε δέν εἶσαι μόνος. Ἔχεις συντροφιά, βοήθεια καί προστασία τήν Παναγία. Ναί! Ὅποιος ἀγαπάει τήν Παναγία καί προσεύχεται σ᾽ Αὐτήν, δέν ἔχει ποτέ μοναξιά! 

2. Ὅλοι οἱ βαπτισμένοι λεγόμαστε «χριστιανοί». Λεγόμαστε ἔτσι ἀπό τόν Χριστό, στό ὄνομα τοῦ Ὁποίου βαπτιστήκαμε καί στόν Ὁποῖο ἀνήκουμε. Ἀλλά λεγόμαστε «χριστιανοί» καί ἀπό τό «χριστοί». Εἴμαστε δηλαδή χρισμένοι μέ τό ἱερό χρίσμα, τότε στό βάπτισμά μας, ὅταν πήραμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Οπτικό Αγιολόγιο 15 Νοεμβρίου

Οπτικοποιημένο Ηχητικό Αγιολόγιο της 15ης Νοεμβρίου


Για να γνωρίσετε τους συντελεστές διαβάστε εδώ

Ἡ πύλη εἰσόδου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου

Η πύλη εισόδου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου

 8 Νοεμβρίου
Η σύναξις των Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ
και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων

.
Των ουρανίων στρατιών Αρχιστράτηγοι,
δυσωπούμεν υμάς ημείς οι ανάξιοι,
ίνα ταις υμών δεήσεσι τειχήσετε ημάς,
σκέπη των πτέρυγων της αύλου υμών δόξης,
φρουρούντες ημάς προσπίπτοντας,
εκτενώς και βοώντας
Εκ των κινδύνων λυτρώσασθε ημάς,
ως Ταξιάρχαι των Άνω Δυνάμεων.

agioritikesmnimes.blogspot.gr

http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_2158.html 

15 Νοεμβρίου Συναξαριστής. Τῶν Ἁγίων Γουρία, Σάμωνα καὶ Ἀβίβου Ὁμολογητῶν, Κυντίωνος Ἐπισκόπου, Ἰουστίνου & Θεοδώρας, τῶν Ἁγίων Ἐλπιδίου Μάρκελλου καὶ Εὐστόχιου, Δημητρίου, τῶν Ἁγίων Εὐψυχίου, Νεάρχου καὶ Καρτερίου, Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ.

Οἱ Ἅγιοι Γουρίας, Σαμωνᾶς καὶ Ἄβιβος οἱ Ὁμολογητές

Ὁ Γουρίας καὶ ὁ Σαμωνᾶς, ἀγωνιζόμενοι τὸν ἱερὸ ἀγώνα τῆς χριστιανικῆς πίστης, συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Ἀντωνίνο, κατὰ τὸν διωγμὸ ἐπὶ Διοκλητιανού. Καὶ ἀφοῦ ὑπέστησαν μὲ θαυμαστὴ ὑπομονὴ πολλὰ βάσανα, ἀποκεφαλίσθηκαν.
Ὁ Ἄβιβος ἔζησε λίγα χρόνια ἀργότερα καὶ ἦταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Ἔδεσσας ποὺ ὀνομαζόταν Ἀποθελσαῖα. Τότε βασιλιὰς ἦταν ὁ Λικίνιος, ὁ γνωστὸς ἀντίπαλος τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Ὁ Ἄβιβος, λοιπόν, προχειρίσθηκε Ἱεροδιάκονος καὶ διακρινόταν γιὰ τὴ μεγάλη εὐσέβειά του καὶ τὸν πολὺ ζῆλο γιὰ τὸ ὑπούργημά του. Ἰδιαίτερα, ὅμως, διακρινόταν γιὰ τὴ θερμὴ ἀγάπη του στὸ ἱερὸ κήρυγμα, τηρώντας τὸ θεόπνευστο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ λέει: «Κήρυξαν τὸν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἔλεγξαν, ἐπιτίμησαν, παρακάλεσαν, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ».
Κήρυξε, δηλαδή, τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, στάσου ἐπιτηρητὴς καὶ καθοδηγὸς στοὺς ἀκροατές σου, ὄχι μόνο σὲ κατάλληλες περιστάσεις, ἀλλὰ καὶ σ’ ἐκεῖνες ποὺ φαίνονται ἀκατάλληλες περιστάσεις, ἔλεγξε, ἐπίπληξε, παρηγόρησε μὲ κάθε μακροθυμία καὶ μὲ κάθε μέθοδο διδασκαλίας.