Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος περί ψευδοπροφητῶν καί ψευδοδιδασκάλων (Ε')

ε’. Άραγε αρκούν αυτά ή να παρουσιάσω και όλους τους προφήτες; Αλλά αυτά αρκούν γι’ αυτούς που θέλουν ν’ ακούσουν. Διότι αυτός που δεν προσέχει στα λεγόμενα, ούτε με τα περισσότερα θα πεισθεί. Ας μελετήσουμε λίγο ακόμα τα λόγια του προφήτη Δαβίδ και ας δούμε πως στηλιτεύει και αποκαλύπτει τον κρυμμένο δόλο τους και λέγει, «Οὐκ ἔστιν ἐν στόματι αὐτῶν ἀλήθεια· ἡ καρδία αὐτῶν ματαία» (Ψαλμ. 5.10) και τα καθεξής. Παρατήρησε την σύνεση του προφήτη, πως κάνει γνωστούς και αποκαλύπτει τους κακοδόξους, για να μην πλανηθούμε.

Ακούστε οι ορθόδοξοι και μην συμφωνείτε με τους αιρετικούς. Ακούστε οι ποιμένες και φρίξτε και μη σιωπάτε, αλλά κηρύξτε τον λόγο του Θεού. Μην δίνετε τόπο στον διάβολο, μην ανοίγετε την θύρα στους λύκους.

Στή φουρτούνα τῆς Μεσογείου.

Στή φουρτούνα τῆς Μεσογείου.  Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Τελειώνοντας ὁ Ὀκτώβρης τοῦ 350 ὁ Γρηγόριος ἦταν πολύ ἀνύσυχος. Μέσα του φτερούγιζε ἡ Ἀθήνα.  Μόνο αὐτή σκεπτόταν. Ἔβγαινε στήν παραλία, στό λιμάνι τῆς Ἀλεξάνδρειας, καί νοερά ἔφτανε στήν ἀγαπημένη του Ἀθήνα.
Ἡ ἐποχή ἐκείνη, τέλος Ὀκτώβρη ἀρχές Νοέμβρη, δέν ἦταν γιά ταξίδι στή θάλασσα. Οἱ καπετάνιοι τ’ ἀποφεύγουν, μά ὁ Γρηγόριος περίμενε τόν τολμηρό.
Μιά μέρα, εἶχε μπεῖ ὁ Νοέμβρης, εἶδε στό λιμάνι κάποιους γνωστούς.  Βιάζονταν κι αὐτοί νά ταξιδέψουν γιά τήν Ἑλλάδα, τήν Ἀχαΐα, ὅπως τότε ὀνομαζαν τή νότια Ἑλλάδα. Ἔπιασε κουβέντα μαζί τους καί τοῦ’ παν ὅτι φεύγουν.
Ἕνα αἰγινήτικο καράβι θά σήκωνε ἄγκυρα τίς μέρες τοῦτες.  Δέ χρειάστηκε πολύ νά τό ἀποφασίσει.  Τήν ἄλλη μέρα  ἦταν κι ὅλας ἕτοιμος. Ἀποχαιρέτησε τόν ἀδελφό του Καισάριο, λίγους φίλους καί τήν παράλλη, πρωί-πρωί, μπῆκε στό καράβι.  Φαινότανε καλό σκαρί. 
Καπετάνιος καί ναῦτες ψημένοι στή δουλειά καί προπαντός τολμηροί.  Μαζευτήκανε καί οἱ ἄλλοι ἐπιβάτες.  Αὐτοί πού ἀψηφοῦσαν κάπως τόν κίνδυνο καί πιέζονταν ἀπό τίς δουλειές τους.  Οἱ κωπηλάτες κάθονταν μπροστά στά κουπιά. Οἱ ναῦτες εἴχανε τό νοῦ τους στά πανιά.

Περὶ λογισμῶν καὶ ἀγανάκτησης. Ἅγιος Πορφύριος

Ὅλοι γνωρίζουμε τὸν πόλεμο τῶν λογισμῶν, τὸν ὁποῖο μᾶς κάμνει ὁ διάβολος. Προσωπικὰ γνωρίζω καὶ ἀπὸ τὴν ἐμπειρία μου ὡς πνευματικοῦ πατρός, ποὺ μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ γίνω, πόσο πολλοὶ ἄνθρωποι μπερδεύονται σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο καὶ βασανίζονται πραγματικά.
Ὅταν, λοιπόν, κάποια φορὰ ρωτήσαμε γιὰ τὸ πρόβλημα αὐτὸ τὸν Γέροντα Πορφύριο, μᾶς εἶπε: “Ἐσεῖς προχωρᾶτε στὸ δρόμο σας. Ὁ διάβολος ἔρχεται μὲ τοὺς λογισμοὺς καὶ σᾶς τραβᾶ ἀπὸ τὸ μανικί, γιὰ νὰ σᾶς ἀποπροσανατολίσει. Ἐσεῖς νὰ μὴ γυρίζετε νὰ πιάνετε κουβέντα μαζί του ἢ ν’ ἀντιδικεῖτε μαζί του. Ἐσεῖς νὰ προχωρᾶτε στὸ δρόμο σας. Αὐτὸς θὰ σᾶς τραβᾶ ἀπὸ τὸ μανίκι, ἀλλὰ ἐσεῖς νὰ προχωρᾶτε στὸ δρόμο σας καὶ κάπου θὰ βαρεθεῖ καὶ θὰ σᾶς ἀφήσει”.

Ἡ ὀμορφιά τῆς εὐσπλαγχνίας

Μέσα ἀπό τήν κατωτέρω ἱστορία μιᾶς ἐκλεκτῆς ψυχῆς θά χαροῦμε τήν ὀμορφιά τῆς εὐσπλαγχνίας πού τήν στόλιζε, τήν ὁποία ἀσκοῦσε κυρίως διά τῆς προσευχῆς. Ἔζησε πρίν ἀπό ἀρκετές δεκαετίες στήν Ἀθήνα καί ἦταν πρόσφυγας Ἑλληνίδα τοῦ Πόντου.
Τά τῆς ζωῆς της μᾶς ἐξιστόρησε ἕνας σεβαστός ἱερομόναχος, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσε τότε ὡς διάκονος στήν ἐνορία πού ἔμενε ἡ εὐλαβέστατη αὐτή ἡλικιωμένη γυναῖκα. Μᾶς εἶπε: " Ἡ κυρά - Ἄννα ξεχώριζε ἀνάμεσα στούς ἐνορίτες μας γιά τήν εὐσέβειά της. Δέν ἔλειπε ποτέ ἀπό καμιά Θεία Λειτουργία ἀπ᾿ ὅσες γίνονταν στόν Ἱερό Ναό μας. Μέ τό μαντηλάκι της, σιωπηλή, ἀλλά γεμάτη ἀγάπη. Παρ᾿ ὅτι ἦταν μιά πολύ πτωχή πρόσφυγας, πάντα ἐρχόταν στήν Ἐκκλησία μέ τό καλοζυμωμένο πρόσφορό της, τά καθαρά κεράκια της, λιβανάκι καί ὅ,τι ἄλλο.
Κάποια ἡμέρα μοῦ εἶπε συνεσταλμένα μέ τή χαρακτηριστική ποντιακή προφορά της:

Μοναχός Σεραφείμ, Ἡ Μασονία καί οἱ Πατριάρχες (Α΄)

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ

Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ

Α΄ Μέρος. Εἰσαγωγικά

«Ἀπό ὅλες τίς τέχνες πού οἱ Μασόνοι ἐπαγγέλλονται,

τούς διακρίνει εἰδικῶς ἡ τέχνη τῆς μυστικότητος» [1]

(G. Oliver, ἐπιφανής Μασόνος ἱστορικός)

Εἰσαγωγή

Ἡ ἰδέα τῆς μασονικῆς ἰδιότητος τῶν Κληρικῶν, καί μόνον ἀκουόμενη, ξενίζει τόν πιστό ὀρθόδοξο λαό καί τοῦ εἶναι ἀπεχθής· καί δικαίως ! Διότι ὅταν κάποιος Ὀρθόδοξος γνωρίσει καλῶς τήν ἐσωτερική οὐσία τῆς μασονικῆς θρησκείας, πού εἶναι ἡ συγκρητιστική μαγεία τοῦ «ἐσωτερισμοῦ» της, δέν μπορεῖ παρά νά νιώσει ἀποστροφή καί νά συναισθανθεῖ τήν τεράστια πνευματική ἀπειλή της. Ὁ ἁπλός λαός μας θέλει τους Κληρικούς του συμπαθεῖς πρός πάντας, φωτεινούς, εἰλικρινεῖς, πνεόντας πνευματικόν πῦρ κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πλάνης, ἐναρέτους, ἄν ὄχι ἁγίους· ἡ Μασονία, ὅσο καί ἄν χρησιμοποιεῖ τά ψιμύθια τῆς φιλανθρωπίας καί τοῦ εἰρηνισμοῦ, ὑποκρύπτει ὅλα τά ἀντίθετα.

Δυστυχῶς, παρά τήν χριστιανική ἁπλότητα, ὡστόσον «οὐ πάντων ἡ πίστις»· γι΄ αὐτόν τόν λόγο ὁ Ἀπόστολος μᾶς προειδοποιεῖ νά φυλασσόμαστε «ἀπό τῶν ἀτόπων καί πονηρῶν ἀνθρώπων» [2]. Τό ὅτι οἱ Χριστιανοί, ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων ἀπεσταλμένα, ὀφείλουμε νά εἴμαστε «ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί», δέν αἴρει τήν ὑποχρέωσή μας νά εἴμαστε καί «φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις» [3], πολύ περισσότερο, καθ΄ ὅσον, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο[4], οἱ πρῶτοι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας θά εἶναι Κληρικοί, «λαλοῦντες διεστραμμένα», γιά νά ἀποσποῦν τούς πιστούς μαθητές ὡς ὀπαδούς τους. Ὁ ἐν ἀποστρατείᾳ Ταξίαρχος τῆς Ἑλληνικῆς Χωροφυλακῆς Ἀλέξανδρος Δρεμπέλας, στέλεχος ἐπί μακρόν τῶν ἑλληνικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, περιγράφει στά ἀπομνημονεύματά του τήν ἐπίκινδυνη διείσδυση τῆς Μασονίας στόν ὀρθόδοξο χῶρο:

Ἡ πορεία τῶν Μάγων, μιά ἐπαναλαμβανόμενη περιπέτεια…

Μελετώντας κανείς τό φαινόμενο καί τήν ἱστορία τῆς θρησκείας, βλέπει ὅτι, κατ’ ἐξοχήν στό θέμα αὐτό, ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε θῦμα τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων καί παραπλανήθηκε. ῎Ετσι ἔφθασε, ἤ νά ἀρνηθεῖ τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἤ νά λατρεύει τά κτίσματα παρά τόν Κτίσαντα.

Τέτοιοι λοιπόν εἶναι οἱ Μάγοι τῆς Περσίας, λάτρεις τῶν ἄστρων, ἄνθρωποι πού θεοποίησαν τήν κτίση, θύματα τῆς μεταπτωτικῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Παρʼ ὅλα αὐτά, ὁ Θεός δέν τούς ἀφήνει στό σκοτάδι πού κληρονόμησαν ἀπό τούς πατέρες τους, ἀλλά τούς ἐπαναφέρει μέ τρόπο θαυμαστό στήν ἀληθινή λατρεία, «πόρρωθεν Ἀστήρ ἐμήνυσε, τοῖς Ἀστρολόγοις νυκτί κεκρατημένοις, καί πλάνης σκοτασμῶ οὔσι, καί Προσκυνήσαντες πίστει, δῶρα κομίζουσιν»[1].

Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας μοιάζουν σέ πολλά σημεῖα μέ τούς μάγους τῆς εἰδωλολατρικῆς Περσίας. Ἔψαχναν καί ἐκεῖνοι τήν ἀλήθεια ἀλλά σέ λάθος περιοχή, μέσα στό πυκνό σκοτάδι τοῦ οὐρανοῦ, ἀνάμεσα στά ἄστρα.

"-Τό ἔκαμα, γιά νά πεισθεῖτε ὅτι στήν πράξη σας κρύβεται δαιμονική ἐνέργεια"

Ο μακαριστός π. Γαβριήλ Διονυσιάτης το 1916-1917 βρισκόταν στο Ορφάνι του Παγγαίου, υπεύθυνος σε ένα μετόχι της Μονής του. Στην περιοχή εκείνη στάθμευε τότε μία μεραρχία στρατού. Μια ομάδα αξιωματικών, μυημένοι στον πνευματισμό, συνήθιζαν να συγκεντρώνονται τα βράδια γύρω από ένα τραπέζι και με την μεσολάβηση ενός στρατιώτη-μέντιουμ, καλούσαν τα πνεύματα του βασιλέως Γεωργίου, του Τρικούπη και άλλων διασήμων νεκρών. Όταν το τραπεζάκι εκινείτο (σημείο ότι άρχισε η επικοινωνία με το «πνεύμα»!) έκαναν ερωτήσεις και εκ μέρους του «πνεύματος» απαντούσε ο στρατιώτης –μέντιουμ.
Έτυχε ένα βράδυ σε μια τέτοια σύναξη να παρευρίσκεται και ο π. Γαβριήλ. Κατάλαβε ότι η όλη προσπάθεια ήταν επίκληση δαιμόνων. Όταν έφυγαν, βρήκε την ευκαιρία να κολλήσει κάτω από το τραπέζι δύο κεριά σε σχήμα Σταυρού.

Γιατί τό ἐωθινό Εὐαγγέλιο διαβάζεται ἀπό τόν Ἱερέα ἐντός τοῦ Ἱεροῦ καί τί ἀκριβῶς εἶναι;

 

 Το εωθινό Ευαγγέλιο διαβάζεται κατά την ακολουθία του όρθρου (νωρίς δηλαδή το πρωί εωθινό=πρωινό). Διαβάζεται μέσα στο Άγιο Βήμα και στα δεξιά της Αγίας Τράπεζας διότι αναφέρεται πάντα στο γεγονός της Αναστάσεως.

Δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου

Μπροστὰ στὸν θάνατο οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι σὰν τὰ κουνούπια, σὰν τὰ πετραδάκια.
Γιὰ ποιὸ πρᾶγμα καυχᾶσθε ὦ ἄνθρωποι;
Γιὰ τὸν πλοῦτο, τὴν ἐπιστήμη, τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν κουλτούρα;
Ὅλα αὐτὰ εἶναι σκύβαλα - σὺ καὶ ἐγὼ δοῦλοι τοῦ θανάτου! Κάθε ἄνθρωπος εἶναι δοῦλος τοῦ φόβου, δοῦλος τοῦ θανάτου.

Μπορεῖ νὰ γίνει ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο μὲ χαρά;
Ὄχι δὲν μπορεῖ.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ ἀντικρίσει σοβαρὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ σοβαρότητα θὰ κοιτάξει τὸν θάνατο σὰν τὸν ἔσχατο σταθμὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει χαρὰ σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο, δὲν ὑπάρχει γι' αὐτὸν καμιὰ ἀπόλαυση ἐδῶ. Ὅλες οἱ ἀπολαύσεις εἶναι ἕνα ψέμα, ἐὰν ὁ θάνατος ἀποτελεῖ γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα τὸν τελευταῖο σταθμὸ αὐτοῦ τοῦ κόσμου.
Ποιὸς εἰσήγαγε τὸν θάνατο σὲ αὐτὸ τὸν κόσμο;

«Νά ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν μέ ὅλη τήν καρδιά σου καί μέ ὅλη τήν ψυχή σου καί μέ ὅλη τήν δύναμή σου καί μέ ὄλη τή διάνοιά σου καί τόν πλησίον σου ὅπως τόν ἑαυτό σου».

" Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου
καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί
ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν ".
(Λουκ. ι΄: 27)
 
« Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό ἀντιστέκεται στήν κακή ἐπιθυμία,
διότι πείθει τό νοῦ νά ἐγκρατεύεται πρός τίς ἡδονές.
Ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον ἀντιστέκεται στό θυμό,
διότι κάνει τόν ἄνθρωπο νά καταφρονεῖ τή δόξα καί
τά χρήματα.