Περί διορατικοῦ χαρίσματος καί τῆς ἀποφυγῆς τῶν ἀμελῶν

ΠΕΡΙ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΦΥΓΗΣ ΤΩΝ ΑΜΕΛΩΝ

Ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς

 

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ ἀγαπητοί ἀδελφοί.

Γνωρίζετε ὅτι σᾶς γράφω ἐπειδή σᾶς θεωρῶ τέκνα μου ἀγαπητά καί τέκνα τῆς ἐπαγγελίας καί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό σᾶς ὑπενθυμίζω νά παρακαλῆτε νύκτα καί ἡμέρα τόν Θεό νά σᾶς προφυλάξη ἀπό κάθε ἁμαρτία. Νά ζητᾶτε καί διαρκῶς νά φροντίζετε νά σᾶς χαρίση διάκρισι καί φωτισμό, γιά νά μάθετε νά διακρίνετε τό καλό ἀπό τό κακό σέ κάθε περίπτωσι. Ἔχει γραφῆ: «Τελείων ἐστίν ἡ στερεά τροφή, τῶν διά τήν ἕξιν τά αἰσθητήρια γεγυμνασμένα ἐχόντων, πρός διάκρισιν καλοῦ τε καί κακοῦ»  (Ἑβρ. Ε΄: 14).

Τέλειοι εἶναι ὅσοι ἔγιναν υἱοί τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί θεωρήθηκαν ἄξιοι τῆς υἱοθεσίας τῶν οὐρανῶν καί θεωρήθηκαν ἄξιοι τῆς υἱοθεσίας καί ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς διακρίσεως σέ ὅλα τά ἔργα τους, γιά νά μή μπορῆ κανείς νά τούς ἀπατήση. Πράγματι, συχνά ξεγελιέται ὁ ἄνθρωπος μέ τήν πρόφασι τοῦ ἀγαθοῦ καί πολλοί ἀπατῶνται, ἐπειδή δέν ἔχουν ἀκόμη λάβει ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς διακρίσεως.

Γνωρίζοντας ὁ μακάριος Παῦλος ὅτι ἡ διάκρισις εἶναι ὁ μεγαλύτερος πλοῦτος τῶν χριστιανῶν, γράφει: «Κάμπτω τά γόνατα μου νυκτός καί ἡμέρας, ἔμπροσθεν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπέρ ὑμῶν, ἵνα δώη ὑμῖν ἀποκάλυψιν ἐν ἐπιγνώσει αὐτοῦ πεφωτισμένοις τοῖς ὀφθαλμοῖς τῆς καρδίας ὑμῶν εἰς τό εἰδέναι ὑμᾶς τί τό πλάτος καί μῆκος καί ὕψος καί βάθος, γνῶναί τε τήν ὑπερβάλλουσαν τῆς γνώσεως ἀγάπην τοῦ Κυρίου» (πρβλ. Ἐφεσ. Γ΄: 14 -19) καί τά ἀκόλουθα.

«ἵνα δώη ὑμίν κατά τόν πλοῦτον τῆς δόξης αὐτοῦ

δυνάμει κραταιωθῆναι διά τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ

εἰς τόν ἔσω ἄνθρωπον,

κατοικῆσαι τόν Χριστόν διά τῆς πίστεως

ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν,»

Ἐφεσ. Γ΄: 16 -17

Ὁ Παῦλος δηλαδή, ἐπειδή ἀγάπησε τά πνευματικά του τέκνα μέ ὅλη του τήν καρδιά, ἐπιθυμεῖ νά τούς δόθῆ ὁ μεγάλος αὐτός πλοῦτος, πού ὁ ἴδιος γνώρισε, δηλαδή ἡ χριστιανική διάκρισις. Ἤξερε ὅτι ἐάν τόν ἀποκτήσουν, δέν θά κοπιάσουν πλέον σέ τίποτε, οὔτε θά φοβηθοῦν κανένα φόβο. Ἀντίθετα θά τούς συνοδεύη ἡ θεία ἀγαλλίασις νύκτα καί ἡμέρα, καί θά γίνη γι᾿ αὐτούς τό θεῖο ἔργο γλυκύτερο «ὑπερ μέλι καί κηρίον» (Ψαλμ. Ιη΄: 11). Ὁ Θεός θά εἶναι πάντα μαζί τους καί θά τούς χαρίζη θεῖες ἀποκαλύψεις καί μεγάλα μυστήρια, τά ὁποῖα δέν μπορῶ νά ἐκφράσω μέ τήν γλῶσσα.

« ἐν καρδίᾳ καλῇ καί ἀγαθῇ ἀκούσαντες

τόν λόγον κατέχουσι

καί καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ»

Λουκ. η΄: 15

Λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ἐπειδή σᾶς θεωρῶ παιδιά μου,, ζητῆστε ἐκτενῶς νύκτα καί ἡμέρα μέ πίστι καί μέ δάκρυα νά ἀποκτήσετε τό διορατικό αὐτό χάρισμα, τό ὁποῖο δέν ἀποκτήσατε ἀκόμη, ἀπό τότε πού ἀρχίσατε τήν ἀσκητική ζωή. Καί ἐγώ πάλι ὁ ἁμαρτωλός θά προσευχηθῶ γιά νά φθάσετε σ᾿ αὐτή τήν προκοπή καί τό μέτρο, πού δέν ἀξιώθηκαν πολλοί μοναχοί, παρά μόνο σπάνιες καί θεοφιλεῖς ψυχές σέ διάφορα μέρη.

Ἐάν λοιπόν θέλετε νά φθάσετε σ᾿ αὐτά τά μέτρα τῆς πνευματικῆς προόδου, μή συνηθίσετε τούς ἀμελεῖς μοναχούς νά σᾶς πλησιάζουν, ἀλλά προφυλαχθῆτε ἀπ᾿ αὐτούς. Διαφορετικά δέν θά σᾶς ἀφήσουν νά προοδεύσετε στήν ἔνθεη ζωή καί θά σβήσουν τήν πνευματική σας θέρμη, διότι οἱ ἀμελεῖς δέν ἔχουν θέρμη καί ἀκολουθοῦν τό δικό τους θέλημα. Κάθε φορά πού σᾶς πλησιάζουν, ὁμιλοῦν γιά κοσμικές ὑποθέσεις καί μέ τήν ὁμιλία αὐτή σβήνουν καί ἐξαφανίζουν τόν ζῆλο σας. Δέν σᾶς ἐπιτρέπουν νά προκόψετε.

« Τό πνεῦμα μή σβέννυτε, προφητείας μή ἐξουθενεῖτε.

Πάντα δέ δοκιμάζετε, τό καλόν κετέχετε·

ἀπό παντός εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε.

Α΄ Θεσ. Ε΄: 19 -22

Ἔχει γραφῆ: «Τό πνεῦμα μή σβέννυτε» (Α΄ Θεσ. Ε΄: 19). Σβήνεται ὅμως μέ τήν ἀργολογία καί τόν περισπασμό. Ὅταν λοιπόν βλέπετε ἀμελεῖς, εὐεργετῆστε τους καί ἀπομακρυνθῆτε ἀπ᾿ αὐτούς καί μή τούς συναναστρέφεσθε, διότι αὐτοί εἶναι πού ἐμποδίζουν στίς ἡμέρες μας τούς ἀνθρώπους νά προοδεύσουν.

Ὑγιαίνετε ἐν Κυρίῳ,

ἀγαπητοί, ἔχοντας πνεῦμα πραότητος.

Ἀπό τό βιβλίο: “ΑΒΒΑΣ ΑΜΜΩΝΑΣ”

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ – ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

ΩΡΩΠΩΣ ΑΤΤΙΚΗ