Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ." «Ἐγώ ἐφύτευσα, Ἀπολλώς ἐπότισεν, ἄλλ' ὁ Θεός ηὔξανεν ὥστε οὔτε φυτεύων ἐστί τί οὔτε ὁ ποτίζων, ἀλλ' ὁ αὐξάνων Θεός» (Α'Κορ. γ'6-7). Ὅλα ἑπομένως ἐξαρτιῶνται ἀπό τό Θεό, ἀπό τή δύναμη, τή σοφία καί τό ἔλεός Του. "

Ας δούμε τώρα πόσες θαυμαστές δυνάμεις φανερώνει διά μιας ό Κύριος:

Διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων και σέ μερικές διακρίνει την πίστη, ενώ σέ άλλες το δόλο.

Συγχωρεί στην ψυχή τις αμαρτίες και την χάνει υγιή, καθαρή από την πηγή της αρρώστιας και τις αναπηρίας.

Αποκαθιστά την υγεία στο άρρωστο και παραλυτικό σώμα με τη δύναμη του λόγου Του.

Πόσο μεγάλη, πόσο φοβερή και πόσο θαυμαστή και ζωοδότρα είναι ή παρουσία του ζώντος Κυρίου!

Ας έρθουμε όμως κι ας σταθούμε μπροστά, στην παρουσία του ζώντος Κυρίου. Το πιο σπουδαία πράγμα στο δρόμο της σωτηρίας είναι να προσεγγίσουμε με πίστη την παρουσία του Κυρίου, να τη νιώσουμε. Μερικές φορές έρχεται και μας αποκαλύπτεται ό Ἰδιος ό Κύριος. Έτσι πήγε στη Μάρθα και τη Μαρία στη Βηθανία, έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε στον απόστολο Παύλο στο δρόμο προς τη Δαμασκό, σέ άλλους αποστόλους στη θάλασσα της Γαλιλαίας και στο δρόμο προς τούς Εμμαούς, στην οικία όπου μπήκε «κεκλεισμένων των θυρών», στη Μαρία τη Μαγδαληνή στον κόπο και σέ πολλούς αγίους σέ όνειρα ή οράματα. Μερικές φορές παρουσίασαν οι απόστολοι ανθρώπους στον Κύριο, όπως ό Ανδρέας έφερε τον Πέτρο κι ό Φίλιππος το Ναθαναήλ.

Οι διάδοχοι των αποστόλων κι οι ιεραπόστολοι έφεραν στο Χριστό χιλιάδες, εκατομμύρια ανθρώπους κι άλλες φορές ό ένας πιστός έφερνε τον άλλο. Αλλά και άγνωστοι άνθρωποι μερικές φορές προσπάθησαν πολύ μόνοι τους να πλησιάσουν τον Κύριο, όπως στην περίπτωση των τεσσάρων πού άνοιξαν την οροφή του σπιτιού για να φέρουν τον παραλυτικό φίλο τους μπροστά Του.

Αυτοί είναι οι τρεις τρόποι με τούς οποίους οι άνθρωποι μπορούν να παρουσιαστούν στον Κύριο.

 Εκείνο πού πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να προσπαθήσουμε πολύ και ν' αγωνιστούμε για να βρεθούμε μπροστά Του, ώστε να μας βοηθήσει κι Εκείνος να τον προσεγγίσουμε και να μας φωτίσει. Πρέπει ν' ακολουθήσουμε τούς τρεις αυτούς τρόπους σέ αντίθετη πορεία. Αυτό σημαίνει πώς πρέπει με πίστη και ζήλο να κάνουμε ότι μπορούμε για να βρεθούμε μπροστά στον Κύριο. Μετά ν' ακολουθήσουμε την κλήση και τις εντολές της αγίας αποστολικής Εκκλησίας, της Εκκλησίας των πατέρων και των διδασκάλων. Και τελικά, αφού θα έχουμε εκπληρώσει τούς δύο πρώτους όρους, θα πρέπει να περιμένουμε με πίστη κι ελπίδα στο Θεό να μας παρουσιαστεί, κι ή παρουσία Του να μας φωτίσει, να μας ενισχύσει, να μας θεραπεύσει και να μας σώσει.

Το μέγεθος των προσπαθειών πού πρέπει να καταβάλουμε για ν' ανοίξουμε το δρόμο πού μας οδηγεί στην παρουσία τού Θεού, φαίνεται από το παράδειγμα των τεσσάρων αυτών αντρών. Δέ δίστασαν ν' ανέβουν στην οροφή τού σπιτιού, για να κατεβάσουν και να παρουσιάσουν μπροστά στον Κύριο τον άρρωστο φίλο τους. Δεν έκαναν πίσω ούτε από ντροπή ούτε από φόβο. Το παράδειγμα αυτό τού μεγάλου ζήλου τους είναι όμοιο με το παράδειγμα της χήρας πού ζητούσε πιεστικά και φορτικά από τον άδικο κριτή να τη δικάσει και να την προστατέψει από τον αντίδικο της (βλ. Λουκ. ιη' 1 -5). 

Αυτό σημαίνει πώς πρέπει να τηρούμε την εντολή τού Κυρίου και να κραυγάζουμε μέρα και νύχτα, ωσότου μάς ακούσει, «κρούετε και άνοιγήσεται ύμΐν» (Ματθ. ζ'7), είπε ό Κύριος. Αυτή είναι ή εξήγηση πού έχουν τα λόγια του Χριστού: «Ή βασίλεια του Θεού βιάζεται και βιασταί άρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. ια'12).

Ό Κύριος ζητά απ' όλους τούς πιστούς Του να καταβάλουν κάθε προσπάθεια, να εξαντλήσουν τη δύναμη τους, να εργαστούν όσο κρατά ή ήμερα, να προσεύχονται αδιάλειπτα, να ζητήσουν, να κρούσουν, να νηστέψουν και να κάνουν αμέτρητα έργα ελέους. Κι όλ' αυτά ώστε ή βασιλεία των ουρανών - ή μεγάλη, φοβερή και ζωοποιός παρουσία τού Θεού - ν' ανοιχτεί γι' αυτούς. «Αγρυπνείτε ουν εν παντί καιρώ, είπε ό Κύριος, ίνα καταξιωθητε... σταθήναι έμπροσθεν του υιού του ανθρώπου» (Λουκ. κα'36). 

Να 'χετε προσοχή και εγρήγορση στην καρδιά σας, για να μην προσκολληθεί στα γήινα. Να 'χετε εγρήγορση στις σκέψεις σας, για να μη σας οδηγούν μακριά από το Θεό. Να προσέχετε τα έργα σας, να διπλασιάζετε τα τάλαντα σας, μην τ' αφήσετε να λιγοστέψουν ή να εξαφανιστούν εντελώς. Ν' αγρυπνείτε διαρκώς, ώστε ό θάνατος να μη σάς βρει απροετοίμαστους και αμετανόητους στην αμαρτία σας. Ή ορθόδοξη πίστη μας αυτή είναι: ενεργός, προσευχητική, γρηγορούσα. Αναλώνεται στα δάκρυα και τούς αγώνες. 

Καμιά άλλη πίστη δέ ζητάει τέτοιον αγώνα από τούς πιστούς για ν' αξιωθούν να σταθούν μπροστά στον Υιό τού Θεού. Ό Κύριος και Σωτήρας μας ζητάει τον αγώνα αυτόν από τους πιστούς. Ή Εκκλησία επαναλαμβάνει τις εντολές Του από αιώνα σέ αιώνα, από γενιά σέ γενιά, φέρνοντας σαν παράδειγμα στους πιστούς τούς απειράριθμους και μεγάλους πνευματικούς αγωνιστές πού τήρησαν το νόμο του Χριστού κι αξιώθηκαν ν' αποκτήσουν δόξα και ανέκφραστη δύναμη τόσο στον ουρανό όσο και στη γη.

Δεν πρέπει όμως από την άλλη μεριά να πέσουμε στην πλάνη και να νομίσουμε πώς από μόνες τους όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου κι όλοι οι αγώνες του μπορούν να τον σώσουν. Δεν πρέπει να πιστέψουμε πώς ό άνθρωπος με τις προσπάθειες και τον αγώνα του θα μπορέσει μόνος του να παραστεί μπροστά στο ζώντα Θεό. Αν ό Θεός δεν το θελήσει, κανένας θνητός δεν μπορεί να δει το πρόσωπο Του. Ό ίδιος ό Κύριος πού καθόρισε τον αγώνα και τις προσπάθειες του άνθρωπου, λέει: «Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα ύμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι έσμεν, ότι ο ώφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. ιζ'10). Και σέ κάποιο άλλο σημείο λέει: «Ουδείς δύναται έλθείν προς με, εάν μη ό πατήρ ό πέμψας με ελκύσει αυτόν» (Ίωάν. στ'44). Κι άλλου πάλι: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ίωάν. ιε'5). Κι ό απόστολος Παύλος για το ίδιο θέμα: «Χάριτί εστε σεσωσμένοι» (Έφ. β'5).

Μετά απ' όλ' αυτά τί μπορούμε να πούμε; Μήπως πρέπει να σκεφτούμε πώς είναι μάταιοι όλοι οι αγώνες κι οι προσπάθειες πού κάνουμε για τη σωτηρία μας; Μήπως πρέπει να τα εγκαταλείψουμε όλα και να περιμένουμε από τον ίδιο τον Κύριο, με τη δύναμη και την εξουσία πού έχει, να μας παρουσιάσει ενώπιον Του; Δέ λέει ό προφήτης Ησαΐας πώς «ως ράκος άποκαθημένης πάσα ή δικαιοσύνη ημών» (ξδ'6); Τί πρέπει να κάνουμε τότε; Να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια μας, όλους τούς αγώνες μας; Μα τότε δέ θα γίνουμε ίδιοι με τον οκνηρό δούλο, πού έσκαψε και έκρυψε το τάλαντο πού του εμπιστεύτηκε ό Κύριος στη γη, και τον οποίο επέπληξε ό Κύριος με τα λόγια, «πονηρέ δούλε και οκνηρέ!» (Ματθ.κε'26);

Πρέπει να σοβαρευτούμε και ν' ασκηθούμε στην τήρηση όλων των εντολών του Κυρίου. Πρέπει να καταβάλλουμε ότι είναι δυνατό από την πλευρά μας, μα ανήκει στη δύναμη του Θεού να ευλογήσει τις προσπάθειες μας και να μας παρουσιάσει ενώπιον Του. Ό απόστολος Παύλος έχει δώσει μια πολύ καλή εξήγηση πάνω σ' αυτό το θέμα. Λέει: «Εγώ εφύτευσα, Απολλώς επότισεν, άλλ' ο Θεός ηύξανεν ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι ούτε ο ποτίζων, αλλ' ο αυξάνων Θεός» (Α'Κορ. γ'6-7). Όλα επομένως εξάρτιονται από το Θεό, από τη δύναμη, τη σοφία και το έλεος Του. Εμείς πρέπει να φυτεύουμε και να ποτίζουμε. Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε τα καθήκοντα μας αυτά, γιατί διαφορετικά θα κινδυνεύσουμε να καταδικαστούμε στον αιώνιο θάνατο.

Το καθήκον του γεωργού είναι να σπέρνει και να ποτίζει. Από το Θεό όμως, από τη δύναμη, τη σοφία και το έλεος Του, εξαρτάται αν ό σπόρος θα ριζώσει ή όχι, αν θ' αναπτυχθεί και θα βγάλει καρπούς.

Είναι χρέος του επιστήμονα να ερευνά και να ψάχνει, μα ανήκει στο Θεό, στη δύναμη, τη σοφία και το έλεός Του, αν ή γνώση θα του αποκαλυφτεί ή όχι.

Είναι καθήκον των γονιών ν' αναθρέψουν τα παιδιά τους και να τα μάθουν το φόβο του Θεού, μα είναι στη δύναμη, τη σοφία και το έλεος Του ό χρόνος της ζωής τους.

Είναι χρέος των ιερέων να διδάσκουν, να παρακαλούν, να επιτιμούν και να καθοδηγούν τούς πιστούς. Το αν οι προσπάθειες τους θα καρποφορήσουν όμως είναι στη δύναμη, τη σοφία και το έλεος του Θεού.

Είναι καθήκον όλων μας να προσπαθήσουμε και ν' αγωνιστούμε για ν' αξιωθούμε να σταθούμε μπροστά στον Υιό του Θεού, ανήκει όμως στη δύναμη, τη σοφία και το έλεος Του αν θα μας επιτραπεί να τον πλησιάσουμε.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/03/6-7.html