«Χαῖρε Μαρία»

«ΧΑΙΡΕ ΜΑΡΙΑ»
Περὶ τοῦ μὴ δυνηθέντος μαθεῖν γράμματα
εἰμὴ μόνον τὸ Χαῖρε Μαρία (καὶ ἔχοντος ἱστορισμένην ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ
τὴν Εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου)
...Εἰς τὴν αὐτὴν πόλιν ἦτον εἷς ἄνθρωπος ὀνόματι Ἰωάννης,
κατὰ πολλὰ εὐλαβὴς καὶ πλούσιος· ἀμὴ εἶχε τὸν νοῦν δύσκολον τόσον,
ὁποῦ δὲν ἐδύνετο νὰ μάθῃ γράμματα, οὔτε κἂν μίαν Προσευχήν...

...Διὰ τοῦτο ἀπῆλθεν εἰς Μοναστήριον, καὶ ἀφιερώσας
εἰς αὐτὸ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα ἐκουρεύθη,
διὰ νὰ τὸν μανθάνουν οἱ Ἀδελφοὶ γράμματα...
...Τότε εἷς Ἀδελφὸς ἔμπειρος καὶ ἐνάρετος, ἀναγνώσας αὐτῷ πάσας
τὰς Εὐχὰς μίαν πρὸς μίαν, τὸν ἠρώτησε ποία ἀπὸ ὅλαις
τοῦ ἐφαίνετο ὡραιότερη, νὰ μάθῃ; Ὁ δὲ εἶπεν ὅτι
τὸ Χαῖρε Μαρία, τοῦ ἤρεσε περισσότερον...

...Ἔβαλον οὖν κόπον πολὺν, καὶ τοῦ ἔμαθον τὸν Χαιρετισμὸν
τοῦ Ἀρχαγγέλου· ἤγουν τὸ «Θεοτόκε Παρθένε,
χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ,
εὐλογημένη Σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς
τῆς κοιλίας Σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν»·
τὸν ὁποῖον ἔμαθε μὲ τὴν πολυκαιρίαν, καὶ ἔλαβε
τόσην χαρὰν καὶ εὐφροσύνην, πῶς ἔμαθεν αὐτὸν
τὸν Ἀρχαγγελικὸν Ἀσπασμόν,
ὁποῦ τοῦ ἐφαίνετο ὅτι ηὕρε
θησαυρὸν πολυτίμητον·...
...Καὶ πᾶσαν ὥραν ἄλλον δὲν ἔλεγεν εἰμὴ τοῦτον·
Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία.
Ὅθεν πάντες οἱ Ἀδελφοὶ τοῦ ἔβγαλαν ἀπ' αὐτὸν τὴν ἐπωνυμίαν,
καὶ τὸν ἔλεγαν ὄλοι, Χαῖρε Μαρία, τὸ ὁποῖον αὐτὸς τὸ εἶχεν
εἰς πολὺν ἀγαλλίασιν, καὶ πάντοτε προσηύχετο πρὸς τὴν Ἀειπάρθενον,
λέγωντας αὐτὸν τὸν Ἀσπασμὸν μὲ ἡδύτητα καὶ θυμηδίαν ἀνείκαστον·
καὶ τοῦτον ἔλεγεν ὁ ἀείμνηστος ἔως τὴν ὥραν
ὁποῦ ἐβγῆκεν ἡ μακαρία ψυχή του...

...Ἀφ' οὗ γοῦν τὸν ἔψαλαν κατὰ τὴν τάξιν, τὸν ἐνταφίασαν
εἰς τόπον ξεχωριστὸν, διατὶ εὐωδίασε τὸ ἱερὸν αὐτοῦ Λείψανον·
ἡ ὁποία εὐωδία δὲν ὡλιγόστευσεν, ἀφ' οὗ τὸν ἐσκέπασαν,
ἀλλὰ μᾶλλον ηὔξανε καθ' ἑκάστην, καὶ ἠσθάνοντο
οἱ Ἀδελφοὶ θυμηδίαν ἄρρητον...
...Τὴν ἐννάτην ἡμέραν, ὅταν τὸν ἐμνημόνευαν, θεωροῦσιν
ἕνα θαῦμα παράδοξον καὶ ἐξέστησαν· ἤγουν, ἐφύτρωσεν
εἰς τὸν τάφον του ἕνας ὡραιότατος κρίνος καὶ εἰς κάθε φύλλον
ἦτον γεγραμμένα ταῦτα μὲ χρυσᾶ γράμματα:
"Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία".
Καὶ ἡ τοῦ κρίνου εὐωδία ἦτον τόσον πολλή, ὁποῦ δὲν ὡμοίαζε
μὲ κανένα ἄνθος ἐπίγειον...
...Ὁ δὲ Ἡγούμενος εἶπε τοῖς Ἀδελφοῖς· Πατέρες μου,
ἀπὸ τὸ θαυμάσιον τοῦτο νὰ γνωρίσωμεν ὅτι ποταπὴν ἁγιωσύνην
εἶχεν οὖτος ὁ μακάριος, καὶ πόσον πόθον πρὸς τὴν Κυρίαν μας·
ἀλλὰ πρέπον εἶναι νὰ ἰδοῦμεν καὶ τὴν ρίζαν τούτου τοῦ κρίνου,
διὰ νὰ καταλάβετε πόσον χαριτώνεται ὅστις ἀγαπᾷ
ἐξ ὅλης του τῆς καρδίας τὴν Ἀειπάρθενον...



...Ἔσκαψαν οὖν τὸν τάφον καὶ βλέπουσιν ὅτι ἔβγαινεν
ὁ κρίνος ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ὁσίου καὶ ἐξεπλάγησαν.
Ὁ δὲ Ἡγούμενος ἐπρόσταξε καὶ ἔσχισαν τὸ ἱερὸν Λείψανον,
καὶ εἴδασιν, ὅτι ἔβγαινεν ἀπὸ τὴν καρδίαν του,
εἰς τὴν ὁποίαν ἦτον ἱστορισμένη ἡ Εἰκὼν τῆς Θεοτόκου,
καὶ πάντες ἐξέστησαν....


...Λαβόντες δὲ μετὰ Λιτανείας καὶ θυμιαμάτων
ἐκεῖνον τὸν ἱερώτατον κρίνον, τὸν ἐφύλαξαν
μὲ τὰ ἅγια Λείψανα, καὶ ὅλοι τὸν ἐτιμοῦσαν,
καὶ τὸν ἐσέβοντο διὰ τὴν ἀγάπην τῆς Θεομήτορος.
Ἧς ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς
τῆς Οὐρανίου μακαριότητος. Ἀμήν!.

(Ἀπόσπασμα ἐκ τοῦ βιβλίου «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία»)

http://agiografikesmeletes.blogspot.gr