¿En qué medida la «Teología de la Liberación» es «Ortodoxa»? Πόσο «Ορθόδοξη» είναι η «Θεολογία της Απελευθέρωσης» ;

SANTA METRÓPOLIS DEL PIREO ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

SECCIÓN SOBRE HEREJÍAS Y FALSAS RELIGIONES

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

En Pireo 15 Mayo 20014 Εν Πειραιεί τη 15η Μαΐου 2014.

¿EN QUÉ MEDIDA “TEOLOGÍA DE LA LIBERACIÓN” ES “ORTODOXA”?

ΠΟΣΟ «ΟΡΘΟΔΟΞΗ» ΕΙΝΑΙ Η «ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ»;

 El Gran Sábado (19-4-2014) el periódico de Atenas “Amanecer Dominical” publicó un artículo del Sr. Ánguelos Gunopulos con el tema: “TEOLOGÍA DE LA LIBERACIÓN: La Iglesia de los pobres o del laós-pueblo pobre”. Puso de relieve un aspecto del papismo, la llamada " teología de la liberación ", que ha causado aquí en medio siglo muchos debates, y también desde el aspecto Ortodoxo. Estamos de acuerdo con los datos históricos del columnista y su posición de que el Cristo y Su enseñanza, se dirige hacia la sanación y salvación universal y entera del hombre, en la que está incluida también la liberación social. También estamos de acuerdo que la cacodemonía-malestar social del mundo es resultado de la caída del ser humano de su auténtica naturaleza divino-creada al pecado y los pazos.

Το Μέγα Σάββατο (19-4-2014) η εφημερίδα των Αθηνών «ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ», δημοσίευσε άρθρο του κ. Άγγελου Γουνόπουλου με θέμα:

«ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ: Η Εκκλησία του φτωχού λαού». Πρόβαλε μια πτυχή του παπισμού τη λεγομένη «Θεολογία της Απελευθέρωσης», η οποία έχει προκαλέσει εδώ και μισό αιώνα πολλές συζητήσεις, και εξ απόψεως Ορθοδόξου. Συμφωνούμε με τα ιστορικά στοιχεία του αρθρογράφου καθώς και με τη θέση του, ότι ο Χριστός και η διδασκαλία Του αποβλέπουν στην καθολική σωτηρία του ανθρώπου, στην οποία εντάσσεται και η κοινωνική απελευθέρωση. Συμφωνούμε επίσης ότι η κοινωνική κακοδαιμονία του κόσμου, είναι αποτέλεσμα της έκπτωσης του ανθρώπου από την αυθεντική θεοδημιούργητη φύση του, στην αμαρτία και στα πάθη. 

Su esclavitud al pecado ha perturbado gravemente la relación armoniosa entre las personas y ha roto la unidad de la naturaleza humana, con los conocidos ya resultados trágicos de la injusticia social, de lo que testigo verdadero es la historia. Como hoy hay mucha confusión sobre lo que es Ortodoxo y auténtico y qué antiortodoxo y falso, nos pareció oportuno hacer una breve referencia a “Teología de la liberación” y evaluarla con base la única auténtica Teología de la Iglesia Ortodoxa, la Teología de los Santos y Teoforos Padres, la que posee, tiene y mantiene como tesoro precioso y como pupilas de sus ojos sólo la Iglesia Ortodoxa. (Teoforo=Porador de Dios de su increada energía y luz no de la usía-esencia).

Η υποδούλωσή του στην αμαρτία διετάραξε σοβαρά την αρμονική σχέση των ανθρωπίνων προσώπων και διέσπασε την ενότητα της ανθρωπίνης φύσεως, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα της κοινωνικής αδικίας, των οποίων αψευδής μάρτυρας είναι η ιστορία. Επειδή σήμερα υπάρχει πολλή σύγχυση περί του τι είναι Ορθόδοξο και αυθεντικό και τι αντορθόδοξο και νόθο, θεωρήσαμε σκόπιμο να αναφερθούμε συντόμως στην «Θεολογία της Απελευθέρωσης» και να την αξιολογήσουμε με βάση την μόνη αυθεντική Θεολογία της Εκκλησίας, την Θεολογία των αγίων και Θεοφόρων Πατέρων, την οποία διακρατεί ως πολύτιμο θησαυρό και ως κόρην οφθαλμού μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία.

La “Teología de la Liberación” nació en el seno del papismo, a mediados de la década del 1960 en América Latina. Ella apareció como un radical movimiento religioso y social, que puso de relieve la necesidad de reorientación del logos teológico bajo la luz de la Biblia ante los problemas cruciales y críticos de la sociedad contemporánea, (represión, injusticia social, almacenamiento de riqueza en manos de los ricos…). Se dio especial énfasis en los pasajes bíblicos que se denuncia el mal social y se muestra amor a los pobres, la justicia y la solidaridad social, por lo que tuvo un gran impacto en las clases sociales más bajas de la gente o pueblo pobre. Especialmente es inspirada en el libro del Éxodo, donde Dios se presenta como defensor y libertador de los Judíos del yugo tiránico y opresivo de los Egipcios. Según Gustavo Gutiérrez, sacerdote papista y teólogo papal, que es el líder de ese movimiento, “Cristo es ante todo Dios de los pobres”, “toda la Biblia, la historia de Caín y Abel, se caracteriza por el amor y la preferencia que Dios muestra a los débiles”. La “Cristología” de este movimiento gira principalmente en torno a la pregunta: “¿quién es el Cristo para los pobres de América Latina?” Con su eclesiolgía busca nuevas formas de vida eclesiástica, liberada del clericalismo del papismo, mientras que la “Esjatología” se desarrolla de una manera que no conduzca a la retirada de la historia, sino en el compromiso a una solidaridad activa. Realmente es un movimiento que es caracterizado de una orientación intensa estado-social o estado de bienestar social mundano (secular) con absolutización de los problemas sociales.

Η «Θεολογία της Απελευθέρωσης» γεννήθηκεμέσα στους κόλπους του παπισμού στα μέσα της δεκαετίας του 1960 στη Λατινική Αμερική. Εμφανίστηκε ως ένα ριζοσπαστικό θρησκευτικό και κοινωνικό κίνημα, το οποίο πρόβαλε την ανάγκη αναπροσανατολισμού του θεολογικού λόγου προς τα κρίσιμα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας, (καταπίεση, κοινωνική αδικία, συσσώρευση του πλούτου στα χέρια των πλουσίων κ.λ.π.), υπό το φως της Βίβλου. Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στα βιβλικά εκείνα χωρία, στα οποία στηλιτεύεται το κοινωνικό κακό και προβάλλεται η αγάπη προς τους φτωχούς, η δικαιοσύνη και η κοινωνική αλληλεγγύη, γι’ αυτό και βρήκε μεγάλη απήχηση στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις του φτωχού λαού. Ιδιαίτερα εμπνεύσθηκε από το βιβλίο της Εξόδου, όπου ο Θεός παρουσιάζεται ως υπερασπιστής και απελευθερωτής των Εβραίων από τον τυραννικό και καταπιεστικό ζυγό των Αιγυπτίων. Σύμφωνα με τον Γκουστάβο Γκουτιέρες, παπικό ιερέα και θεολόγο, ηγετική μορφή του εν λόγω κινήματος, «ο Χριστός είναι πρώτα από όλα ο Θεός των φτωχών», «όλη η Βίβλος, από την ιστορία του Κάϊν και του Άβελ, χαρακτηρίζεται από την αγάπη και την προτίμηση που δείχνει ο Θεός για τους αδύναμους». Η «Χριστολογία» του κινήματος περιστρέφεται κυρίως γύρω από το ερώτημα: «ποιός είναι ο Χριστός για τους φτωχούς της Λατινικής Αμερικής;». Με την «Εκκλησιολογία» του επιζητεί νέες μορφές εκκλησιαστικής ζωής, απαλλαγμένης από τον ταξικό κληρικαλισμό του παπισμού, ενώ η «Εσχατολογία» αναπτύσσεται με τρόπο, που να μην οδηγεί στην απόσυρση από την ιστορία, αλλά στη στράτευση σε μία έμπρακτη αλληλεγγύη. Είναι ένα κίνημα που χαρακτηρίζεται από έντονο εγκοσμιοκρατικό προσανατολισμό με απολυτοποίηση των κοινωνικών προβλημάτων.

La “Teología de la Liberación” nacida de las entrañas del papismo, es un testimonio más y rotundo de la quiebra del papismo en todos los aspectos. ¿Pero cómo ha llegado a esta degeneración? Vamos hacer una breve reseña histórica. El papismo una vez separado de la Una, Santa, Católica y Apostólica Iglesia ortodoxa de Cristo, ha caído en terribles cacodoxías y falsedades, cayó de la Divina Jaris (gracia, energía increada) y se transformó en un organismo estatal mundano. Estudiosos investigadores académicos, con puntal el memorable protopresbítero y profesor Juan Romanidis, ven al papismo como un renacimiento del pagano Imperio Romano con máscara, careto o disfraz cristiano. Los Francos ocupantes ilegales del Patriarcado de Occidente en el siglo 11º, han traspasado al Papismo el bárbaro espíritu del feudalismo y con el tiempo convirtieron la Iglesia en un sistema estatal tipo feudal. Con el tiempo fue desarrollado en un estado secular y sobre todo con el infame «Περί Περιβολής Αγώνα Lucha o guerra de las investiduras» el papa se puso el título de representante de Cristo en la tierra, reuniendo en su persona todos los poderes (espirituales y políticos). El Papa ponía, proclamaba y cesaba a los soberanos. Su super-estado era una ampliación de los estados feudales de la edad media, con absoluto poder feudal y tiránico del mismo. Las estructuras de clases sociales que aplicó, se fundamentaron en el autoritarismo estado-sacerdoto-totalismo de inspiración de los Francos, “Estado de Dios”: en la cima estaba el Papa, bajo de él el “colegio” de los Cardinales (carnivales), debajo de ellos los “obispos”, más abajo el clero papista y las órdenes monásticas. Sobre la base el laós-pueblo que no tenía otro papel que obedecer ciegamente y estar sometido al Papa, “¡el representante de Cristo a la tierra!” Aquí hasta ahora y durante más de mil años no ha habido una institución más autoritaria y absolutista que el papismo, quien efectivamente se vistió con la prenda “dogmática” y “sinódica” con la “primacía del poder” y la “infalibilidad” del “pontífice romano” en el primero y segundo sínodo Vaticaneo; de modo que con esto fueron desaparecidas las últimas huellas sinodales y de colectividad del papismo reciente. Esta estructura social del papismo totalmente sin libertad, fascista e integrista, a continuación fue transmitida a través de los europeos misioneros papistas colonialistas e imperialistas y pasó a los países de América Latina, a los que conquistaron. Los misioneros papistas con el fin de imponer y hacer cumplir el papismo a las poblaciones locales de estos países con el propósito de que sean conseguidos sus objetivos, no dudaron en recurrir a la explotación, la opresión, la trata de esclavos, incluso hasta la guerra entre poblaciones locales. Así ha nacido la “Teología de la Liberación”, como consecuencia natural de la tragedia social que vivía y vive el laós-pueblo en estos países. “Obispos” papistas Sudamericanos condujeron supuestamente espontánea a liberar las masas empobrecidas en nombre de Cristo. Muchos saludaron y apoyaron en esto sus esperanzas, considerándolo como una auténtica “revolución social cristiana”. En esta trampa desgraciadamente han caído también muchos Ortodoxos con sensibilidad social, viéndolo como un comienzo de una nueva época del dominio del mensaje social del Evangelio. Pero no pudieron discernir que se trataba de una maniobra tramposa del papismo feudal contra el aumento galopante del entonces marxismo, quien culminaba a la mitad del siglo 20 y suministraba con falsas esperanzas los pueblos empobrecidos. ¡Se hizo, como se ha visto y demostrado después, el rompeolas o dique fuerte contra el auge marxista en América Latina! ¡La demostración es que el “clero” papista que descubrió y dirigió el movimiento de la “Teología de la Liberación”, permaneció absolutamente fiel a la institución papista y su “teología”, quien es responsable de la estructura feudal y absolutista de las estructuras sociales actuales y de la edad media!

Η «Θεολογία της Απελευθέρωσης», γεννημένη μέσα στα σπλάγχνα του παπισμού, αποτελεί μια ακόμη τρανταχτή μαρτυρία της πλήρους, από πάσης απόψεως, χρεοκοπίας του. Πως όμως έφθασε σ’ αυτό το κατάντημα; Ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Ο παπισμός, αφ’ ότου αποσχίσθηκε από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, περιέπεσε σε φρικτές κακοδοξίες, εξέπεσε της Θείας Χάριτοςκαι μεταβλήθηκε σε εγκόσμιο κρατικό οργανισμό. Ειδικοί μελετητές, με κορυφαίο τον αείμνηστο πρωτοπρεσβύτερο και καθηγητή π. Ιωάννη Ρωμανίδη, βλέπουν τον παπισμό ως αναβίωση της ειδωλολατρικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με χριστιανικό προσωπείο. Οι Φράγκοι, καταληψίες του Πατριαρχείου της Δύσης τον 11^ο αιώνα, μετέφεραν στον Παπισμό το βαρβαρικό πνεύμα του φεουδαρχισμού, μεταβάλλοντας συν τω χρόνω την Εκκλησία σε κρατικό σύστημα φεουδαρχικού τύπου. Με τον καιρό ο παπισμός μετεξελίχτηκε σε κοσμικό κράτος και μάλιστα με τον διαβόητο «Περί Περιβολής Αγώνα» ο Πάπας περιβλήθηκε τον τίτλο του αντιπροσώπου του Χριστού στη γη, συγκεντρώνοντας στο πρόσωπό του όλες τις εξουσίες. Αυτός έχριε και καθαιρούσε ηγεμόνες. Το υπερκράτος του ήταν μια μεγέθυνση των φεουδαρχικών μεσαιωνικών κρατών, με απολυταρχική τυραννική εξουσία από τον ίδιο. Οι κοινωνικές ταξικές δομές που εφάρμοσε,θεμελιώθηκαν στον ιεροκρατικό απολυταρχισμό του, φραγκικής εμπνεύσεως, «Κράτους του Θεού»: Στην κορυφή ο Πάπας, κάτω από αυτόν το «κολλέγιο» των Καρδιναλίων, κάτω από αυτούς οι «επίσκοποι», κάτω από αυτούς ο παπικός κλήρος και τα μοναχικά τάγματα. Στη βάση ο λαός, ο οποίος δεν είχε κανέναν άλλο ρόλο, από το να υπακούει τυφλά και να υποτάσσεται στον Πάπα, τον «αντιπρόσωπο του Χριστού στη γη»! Εδώ και χίλια χρόνια δεν υπήρξε απολυταρχικότερος θεσμός από τον παπισμό, τον οποίο μάλιστα έντυσε με «δογματική» και «συνοδική» περιβολή, με το περί «πρωτείου» και «αλαθήτου» του «ρωμαίου ποντίφικος» δόγμα, στην Α΄ και Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο, ώστε δι’ αυτού εξαφανίστηκαν και τα τελευταία ψήγματα συνοδικότητος και συλλογικότητος στον παπισμό. Την απόλυτα ανελεύθερη και ταξική αυτή κοινωνική δομή του παπισμού,μετέφεραν στη συνέχεια και μετέδωσαν διά των παπικών ιεραποστόλων οι ευρωπαίοι αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, τις οποίες κατέκτησαν. Οι παπικοί ιεραπόστολοι, προκειμένου να επιβάλουν τον παπισμό στους ντόπιους πληθυσμούς των χωρών αυτών, συμπορεύτηκαν και συνταυτίσθηκαν με τις αποικιοκρατικές δυνάμεις, οι οποίες προκειμένου να επιτύχουν τούς στόχους τους, δεν δίστασαν να καταφύγουν στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση, στο δουλεμπόριο, ακόμη και σε πολεμικές αναμετρήσεις με τους ντόπιους πληθυσμούς. Έτσι γεννήθηκε το κίνημα της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης», ως φυσικό επακόλουθο της κοινωνικής τραγικότητας, που βίωνε και βιώνει ο λαός στις χώρες αυτές. Λατινοαμερικανοί παπικοί «επίσκοποι» ηγήθηκαν δήθεν αυθόρμητα να «απελευθερώσουν» τις εξαθλιωμένες μάζες στο όνομα του Χριστού. Πολλοί χαιρέτησαν το κίνημα και στήριξαν σ’ αυτό τις ελπίδες τους, θεωρώντας το ως μια αυθεντική «χριστιανική κοινωνική επανάσταση». Σ’ αυτή την παγίδα έπεσαν δυστυχώς και πολλοί Ορθόδοξοι με κοινωνική ευαισθησία, βλέποντάς το ως απαρχή μια νέας εποχής για την επικράτηση του κοινωνικού μηνύματος του Ευαγγελίου. Δεν μπόρεσαν όμως να διακρίνουν, ότι ήταν ένα ακόμα δόλιο τέχνασμα του φεουδαρχικού παπισμού κατά του καλπάζοντος τότε μαρξισμού, ο οποίος μεσουρανούσε στα μισά του 20^ου αιώνος και τροφοδοτούσε με ψεύτικες ελπίδες τους εξαθλιωμένους λαούς. Έγινε, όπως αποδείχτηκε, ο ισχυρός κυματοθραύστης κατά της μαρξιστικής επέλασης στη Λατινική Αμερική! Απόδειξη ότι ο παπικός «κλήρος», που εφεύρε και ηγήθηκε του κινήματος της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης», παρέμεινε απόλυτα πιστός στον παπικό θεσμό και τη «θεολογία» του, ο οποίος ευθύνεται για την φεουδαρχική και απολυταρχική δομή των μεσαιωνικών και συγχρόνων κοινωνικών δομών!

La “Teología de la Liberación” es totalmente extranjera a nuestra fe Ortodoxa y nuestro camino eclesiástico de dos milenios. Nuestro Señor Jesús Cristo no vino simplemente al mundo para traer nuevas maneras de organización de la vida social. No vino simplemente como un revolucionario social para liberar al hombre de las heridas y erradicar la explotación de los ricos hacia los pobres, la injusticia social, la opresión de los fuertes ante los débiles, la acumulación de la riqueza material en manos de pocos… El Hijo de Dios se hizo hombre para liberar entera y universalmente al hombre de la esclavitud y dominio de los pazos, de la esclavitud de la corrupción y la muerte. Dice el Señor: “Amín, amín, en vedad de verdad os digo y os aseguro que el que comete el pecado (y no hace la metania, penitencia, no se arrepiente) es esclavo del pecado… Por lo tanto, si el unigénito Hijo de Dios os liberare, seréis verdaderamente libres” (Jn 8. 34, 36). La Iglesia psalmodia: “Desde las alturas has descendido caritativo y has aceptado tres días de entierro, para liberarnos de los pazos...” Vino a sanar y salvar a todo Adán (o todos los descendientes de Adán), sin distinción de clase social, situación económica u origen étnico. “Ya no hay judío ni griego; no hay esclavo ni libre; no hay varón ni mujer; porque todos vosotros sois uno en Cristo Jesús” (Gal 3,27), proclama Pablo. De esta liberación tiene necesidad, ante todo, el hombre. Sin esta liberación cualquier otro intento de liberación social resulta inútil, fútil y vano esfuerzo. Mientras que cuando existe como condición la espiritual, entonces viene como natural consecuencia también la otra, la social. Cuando se ha liberado el corazón de la filaftía (egolatría) y del egocentrismo, cuando ha aprendido a amar al prójimo “como a sí mismo”, entonces se solucionan inmediatamente todos los problemas sociales. Por ejemplo las llamadas “ágapes” en la Iglesia primitiva, donde “la multitud de los que habían creído era de un corazón y un alma; y ninguno decía ser suyo propio nada de lo que poseía, sino que tenían todas las cosas en común… Así que no había entre ellos ningún necesitado” (Hec 4,32-33). Las propiedades compartidas de los años apostólicos continúa y se conserva hasta hoy en nuestros monasterios cenobios, que constituyen el ideal de la vida social de la Iglesia y la base sobre la que se puede sostener una sociedad ideal.

Η «Θεολογία της Απελευθέρωσης» είναι ένα κίνημα εντελώς ξένο με την Ορθόδοξη πίστη μας και την δισχιλιόχρονη εκκλησιαστική μας πορεία. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο να φέρει νέους τρόπους οργανώσεως της κοινωνικής ζωής. Δεν ήρθε απλά ως ένας κοινωνικός επαναστάτης, για να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τις  κοινωνικές του πληγές, να πατάξει την εκμετάλλευση των πλουσίων προς τους φτωχούς, την κοινωνική αδικία, την καταπίεση των ισχυρών απέναντι στους αδυνάτους, την συσσώρευση του υλικού πλούτου στα χέρια ολίγων κ.λ.π. Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, για να απελευθερώσει καθολικά τον άνθρωπο από την δουλεία των παθών και της αμαρτίας, από την δουλεία της φθοράς και του θανάτου:«Πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστί της αμαρτίας… Εάν ο Υιός υμάς ελευθερώσει, όντως ελεύθεροι έσεσθε» (Ιω.8,34,36), λέγει ο Κύριος. «Εξ ύψους κατήλθες ο εύσπλαγχνος, ταφήν κατεδέξω τριήμερον, ίνα ημάς ελευθερώσης των παθών…», ψάλλει η Εκκλησία. Ήρθε να σώσει «παγγενή τον Αδάμ», αδιακρίτως κοινωνικής τάξεως, οικονομικής καταστάσεως, η φυλετικής προελεύσεως. «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ.3,27), διακηρύσσει ο Παύλος. Αυτή την απελευθέρωση έχει ανάγκη πρωτίστως και κυρίως ο άνθρωπος. Χωρίς αυτή την πνευματική απελευθέρωση, κάθε άλλη προσπάθεια κοινωνικής απελευθερώσεως είναι ανώφελη, καταντά ματαιοπονία. Ενώ όταν υπάρχει αυτή, (η πνευματική), ως προϋπόθεση, τότε έρχεται σαν φυσικό επακόλουθο και η άλλη, η κοινωνική. Όταν απελευθερωθεί η καρδιά του ανθρώπου από την φιλαυτία και τον εγωκεντρισμό, όταν μάθει να αγαπά τον πλησίον «ως εαυτόν», τότε λύνονται αμέσως όλα τα κοινωνικά προβλήματα. “Παράδειγμα οι λεγόμενες  «αγάπες» της αρχαίας Εκκλησίας, όπου «του πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία, και ουδέ εις τι των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ ήν αυτοίς άπαντα κοινά… ουδέ γαρ ενδεής τις υπήρχεν εν αυτοίς» (Παρξ.4,32-33). Αυτή η κοινοκτημοσύνη των αποστολικών χρόνων συνεχίζεται και διασώζεται μέχρι σήμερα στα κοινόβια μοναστήρια μας, τα οποία αποτελούν το ιδεώδες της κοινωνικής ζωής της Εκκλησίας και η βάση πάνω την οποία μπορεί να στηριχθεί μια ιδανική κοινωνία.

La Iglesia no absolutiza los sistemas sociales y las reformas sociales, simplemente porque conoce que todas estas cosas por sí solas son débiles e incapaces de acercarse a la causa del mal y combatirla. La Iglesia da prioridad a la persona, en la necesidad de la metamorfosis (conversión, transformación) del hombre, que es la condición imprescindible para el funcionamiento eficiente de los sistemas sociales. Mientras el hombre se limita al nivel social, sin ir a lo ontológico, inevitablemente es conducido a la frustración y la decepción. Pero esto no significa que la Iglesia es indiferente para las instituciones sociales opresivas, la injusticia social, la tiranía, la explotación… El Dador de nuestra Iglesia truena rotunda y fuertemente que “¡cuán difícilmente entrarán en la realeza increada de Dios los que tienen riquezas!” (Lc 18,24). Los Santos Padres en sus escritos y en sus servicios pastorales con mucha severidad reprochan y condenan la ambición, la codicia y la avaricia de los ricos y de cada forma de injusticia social, mientras paralelamente se dedican en obras de filantropía y solidaridad social, pero sin pensar nunca en convertir la Iglesia en estructura social. Os remitimos indicativamente a las homilías de san Basilio el Grande: “Hacia los ricos”, “En el pasaje, derribaré mis almacenes, “En hambruna y seguía” y en multitud de referencias sobre estos temas de san Juan Crisóstomo en sus homilías de sus obras hermenéuticas.

Η Εκκλησία δεν απολυτοποιεί τα κοινωνικά συστήματα και τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, απλούστατα διότι γνωρίζει, ότι αυτά αδυνατούν από μόνα τους να προσεγγίσουν και να καταπολεμήσουν την αιτία του κακού. Η Εκκλησία δίδει προτεραιότητα στο πρόσωπο, στην ανάγκη οντολογικής μεταμορφώσεως του ανθρώπου, που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την  αποδοτική λειτουργία των κοινωνικών συστημάτων. Όσο ο άνθρωπος περιορίζεται στο κοινωνικό επίπεδο, χωρίς να προχωρεί στο οντολογικό, καταλήγει αναπόφευκτα στη διάψευση και στην απογοήτευση. Αυτό πάλι δεν σημαίνει, ότι η Εκκλησία αδιαφορεί για τους καταπιεστικούς κοινωνικούς θεσμούς, για την κοινωνική αδικία, την τυραννία την εκμετάλλευση κ.λ.π. Ο Δομήτωρ της Εκκλησίας μας διασάλπισε ηχηρώς ότι «πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν των ουρανών» (Λουκ.18,24). Οι  άγιοι Πατέρες στα συγγράμματά τους και στην ποιμαντική τους διακονία με πολλή δριμύτητα στηλιτεύουν και καυτηριάζουν την πλεονεξία, την απληστία και την φιλαργυρία των πλουσίων και κάθε μορφή κοινωνικής αδικίας, ενώ παράλληλα επιδίδονται σε έργα φιλανθρωπίας και κοινωνικής αλληλεγγύης, χωρίς πάντως ποτέ να διανοηθούν να μεταβάλουν την Εκκλησία σε κοινωνικό θεσμό. Παραπέμπουμε ενδεικτικώς στις ομιλίες του Μεγάλου Βασιλείου: «Προς τους πλουτούντας», «Εις το καθελώ μου τας αποθήκας», «Εν λιμώ και αυχμώ» και στις πάμπολλες αναφορές στα θέματα αυτά του αγίου Ιωάννουτου Χρυσοστόμου στις ομιλίες του στα ερμηνευτικά του υπομνήματα.

Terminando nuestro breve comentario, apuntamos que el papismo fue la funesta institución fatal para la humanidad. No fue ni es simplemente una herejía que ha tergiversado las verdades de la fe más que cualquier otra herejía, sino que fue y es incluso una fuente inagotable de prácticas inhumanas y antisociales. ¡Testigo verdadero es la historia que testimonia el pasado y el presente criminal del papismo! Los Judíos contemporáneos del Señor preguntaban: “de Nazaret puede salir algo bueno? (Jn 1,47). Y nosotros preguntamos: “¿Del papismo, la raíz de todas las confusiones, engaños y males de la humanidad, puede salir algo bueno?”

Περαίνοντας τον σύντομο σχολιασμό μας, υπογραμμίζουμε ότι ο παπισμός υπήρξε μοιραίος θεσμός για την ανθρωπότητα. Δεν υπήρξε απλώς μια αίρεση, που διέστρεψε τις αλήθειες της πίστεως, περισσότερο από κάθε άλλη αίρεση, αλλά υπήρξε επί πλέον μια αστείρευτη πηγή αντικοινωνικών και απάνθρωπων πρακτικών. Αψευδής μάρτυρας η ιστορία, η οποία μαρτυρεί το εγκληματικό παρελθόν και το παρόν του παπισμού!  Οι σύγχρονοι του Κυρίου Ιουδαίοι ρωτούσαν: «εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι;» (Ιω.1,47). Και εμείς ρωτάμε: «από τον παπισμό, τη ρίζα πασών των πλανών και των δεινών της ανθρωπότητος, είναι δυνατόν να προέλθει κάτι καλό;».

De la sección sobre herejías y religiones falsas.

El responsable: Archimandrita Pablo Dimitrakópulos.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των   Παραθρησκειών

Ο υπεύθυνος Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος

Traducido por: χΧ jJ www.logosortodoxo.com (en español)