Θαύματα, ζωντανές ἀποδείξεις τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ, δ'μέρος

22) Το Θαύμα της βροχής
Άλλη μια φορά, όταν ζούσε ο Άγιος Νεκτάριος, πήγανε χωρικοί από τον Κοντό (τοποθεσία της Αίγινας) και του είπαν ότι με την ανομβρία θα πάθουνε πολλές ζημιές. Ο Άγιος έκανε δέηση και άρχισε αμέσως δυνατή βροχή! Τα θυμάμαι πολύ καλά.

(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος)
23) Ο δαιμονισμένος Σπύρος της Αίγινας
 

Στα τέλη του καλοκαιριού του 1904, ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως (+1920) πήγε στην Αίγινα για να ιδρύσει εκεί τη Μονή της Αγίας Τριάδος, όπου σήμερα αναπαύεται το τίμιο και Θαυματουργό σκήνωμά του. Καθώς το πλοίο που τον μετέφερε πλησίαζε στο λιμάνι του νησιού, ένας νεαρός δαιμονόπληκτος, ο Σπύρος, έπεσε στο κατώφλι του φαρμακείου της Αίγινας και άρχισε να φωνάζει. -Έρχεται, έρχεται ο δεσπότης! Τρέξτε να τον προϋπαντήσετε! Έρχεται ο Άγιος που θα σώσει το νησί! Προσπάθησαν να τον ησυχάσουν αλλά δεν μπόρεσαν. Πλήθος περίεργων μαζεύτηκε γύρω του. Όλοι κοίταζαν με θλίψη το σωριασμένο παλικάρι και απορούσαν με τα λεγόμενά του. Μερικοί έτρεξαν στον εφημέριο, τον παπα-Μιχάλη. -Ο Σπύρος παπά μαντεύει για κάποιο δεσπότη. Έρχεται φωνάζει ένας δεσπότης που θα σώσει το νησί. Ο παπα-Μιχάλης έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Πέρασε μέσα από το πλήθος και πλησίασε το Σπύρο. Εκείνος συνέχισε να φωνάζει, βγάζοντας αφρούς από το στόμα. -Έρχεται ο δεσπότης από τη Ριζάρειο. Ο Θεός λυπήθηκε τον τόπο! Έρχεται ο Άγιος Πενταπόλεως! Ο εφημέριος αφού παρακολούθησε για κάμποση ώρα σιωπηλός τον δύστυχο νέο, έφυγε συλλογισμένος για την αποβάθρα του λιμανιού. Εκείνη την ώρα ήρθε το καράβι από τον Πειραιά. Ανάμεσα στους επιβάτες ο παπάς ξεχώρισε τον δεσπότη. Έσκυψε με ευλάβεια και του φίλησε το χέρι. -Καλώς ήρθατε στην Αίγινα σεβασμιότατε. Πρώτη φορά έρχεστε εδώ; -Πρώτη, απάντησε χαμογελώντας ο Άγιος. -Ορίστε, πάμε για το σπίτι… Μόνο… -Θέλετε κάτι να πείτε; -Να, εδώ πιο πέρα… Μας συγκλόνισε ένα γεγονός. -Τι γεγονός; -Υπάρχει ένας φτωχός νέος που σέρνεται στην αγορά, κλείνει τα μάτια και προφητεύει τα μέλλοντα. Αυτός βρίσκεται τώρα σωριασμένος και φωνάζει ότι θα έρθετε εσείς και θα σώσετε τον τόπο. Σας αποκαλεί μάλιστα άνθρωπο του Θεού… Άγιο! -Πού βρίσκεται αυτός ο νέος; -Από δω σεβασμιότατε… Σε λίγο βρέθηκαν μπροστά στο φαρμακείο. Ο Σπύρος ήταν ακόμα πεσμένος εκεί. Με τα μάτια κλειστά και το στόμα αφρισμένο, έλεγε και ξανάλεγε: -Έρχεται ο δεσπότης… Έρχεται να σώσει το τόπο… Θα φτιάξει Εκκλησία… Θα χτίσει μεγάλο Μοναστήρι… Ο Άγιος Νεκτάριος κοντοστάθηκε. Ύψωσε τα μάτια στον ουρανό και προσευχήθηκε νοερά. Ύστερα σήκωσε το ραβδί του, βούλωσε με αυτό το στόμα του παλικαριού και είπε επιτακτικά: -Το πνεύμα του πύθωνος το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εις το Όνομα του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθης από τον νέον τούτον! Την ίδια στιγμή ο Σπύρος αναστέναξε, άνοιξε τα μάτια του και σηκώθηκε όρθιος. Είχε απαλλαγεί από το δαιμόνιο! Γεμάτος ευγνωμοσύνη, έσκυψε και φίλησε το χέρι του σεπτού Ιεράρχη που τον έκανε καλά. Πηγή: Οι δαίμονες και τα έργα τους, Ιερά Μονή Παρακλήτου, σελ. 455-457

24) Η θεραπεία του δαιμονισμένου
Λίγα χρόνια μετά την Κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου, στα 1939, φέρανε στο Μοναστήρι του στην Αίγινα ένα δαιμονισμένο. Τον πήγαν στον τάφο του Δεσπότη. Τότες δεν υπήρχε το Εκκλησάκι πάνω από τον τάφο. Κι ο τάφος ήτανε χαμηλός. Το πεύκο μόνο ήταν κοντά.
Οι παπάδες λοιπόν μνημονεύανε το δαιμονισμένο και τον διαβάζανε πάνω στον τάφο. Τον κρατούσαν δεμένο με αλυσίδες δύο χωροφύλακες και δύο ναύτες. Δεν μπορούσανε να τον κάνουνε καλά.
Τους συντάραζε. Χάλαγε ο κόσμος. Μια στιγμή λοιπόν, ο δαιμονισμένος άρχισε να φωνάζει τόσο δυνατά, που φοβηθήκαμε όλοι: «Άγιε Νεκτάριε, μ’ έκαψες». Φώναζε το δαιμόνιο που ταλαιπωριόταν από τον Άγιο.
Σε λίγο, ο άνθρωπος έπεσε σα νεκρός. Αυτό ήταν. Θεραπεύτηκε! Σηκώθηκε και με δάκρυα στα μάτια προσκύνησε τον τάφο, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «Άγιε Νεκτάριε, μ’ έσωσες, σ’ ευχαριστώ»!

(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος)
25) Δαιμονισμός
Βαθύ Λευκάδας. Ένα από τα πολλά Θαύματα είναι και το επόμενο, όπως το αναγράφει η εφημερίδα «Πελοπόννησος» στις 16/10/1949:
«Είχε προσβληθεί από πονηρό πνεύμα ο μαθητής της Ζ΄ τάξεως του Γυμνασίου Λευκάδος Γ. Ν. Κ., κάτοικος του χωρίου Βαθύ του Μεγανησίου Λευκάδος.
Μία από τις τελευταίες μέρες του περασμένου Σεπτεμβρίου και την ώρα που διαβάζονταν από τον εφημέριο της Ιεράς Μονής, ιερέα Σπυρίδωνα Λιναρδάτο, οι κατά των πονηρών πνευμάτων ευχές, ο μαθητής ταράσσονταν δεινώς ενώ ταυτόχρονα έβγαζε φοβερές κραυγές λέγοντας : «Γεράσιμε, με έκαψες. Πού θα με ρίξεις; Τι θα με κάνει ο Κύριός σου; Πού θα μας βάλει; Εγώ είμαι η λεγεώνα που με διέταξε ο Κύριος να μπω στους χοίρους».
Κατά την ώρα εκείνη ο εφημέριος εξόρκιζε συνεχώς τον μαθητή, τοποθετώντας πάνω στο στήθος του τον Τίμιο Σταυρό, τον οποίο ο Άγιος Γεράσιμος έφερε μαζί του και χρησιμοποιούσε όταν ζούσε. Ο ατυχής νέος δάγκωνε συνεχώς τον Τίμιο Σταυρό φωνάζοντας: «Ο Σταυρός είναι το όπλο το αήττητο, το δίκοπο μαχαίρι».
Επιμένων ο ιερέας για να απαλλαγεί ο νέος από τη φοβερή δαιμονική κρίση, άκουγε τις φωνές του ότι θα φύγει την επόμενη μέρα. Πράγματι έφυγε κατά τη Θεία Λειτουργία της επόμενης, αφού προηγουμένως ο πάσχων έπεσε αναίσθητος, κατόπιν μεγάλης ταραχής και φρικτών κραυγών προ της Ιεράς Λάρνακας του Αγίου: «Γεράσιμε, Γεράσιμε, με έσκασες, με τσάκισες, ανοίξτε το παράθυρο να φύγω».
Και έτσι ο νέος απαλλάχθηκε από τον δαίμονα. Ο νέος πλέον χαίρει άκρας υγείας, και έχει γίνει άξιος ιερέας ο οποίος έχει αποκτήσει την αγάπη και την εκτίμηση του ποιμνίου του».

Πηγή: Εφημερίδα «Πελοπόννησος», 16/10/1949

26) Το δαιμονισμένο παιδάκι Ο Σπυρίδων Ρασσιάς, παιδάκι 11 ετών ενοχλήθηκε από τους δαίμονες. Οι γονείς του τον έφεραν στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλονιά. Το παιδάκι αυτό μιλούσε ξένες γλώσσες, έβριζε τον Άγιο με λόγια που δεν μπορούσε να γνωρίζει ένα μικρό παιδί. Τον έβριζε, τον έφτυνε και πολλά άλλα.
Μια μέρα του Οκτωβρίου πήγε και στάθηκε μπροστά στον Άγιο σε στάση προσοχής όση ώρα ψαλλόταν η παράκληση. Στο τέλος είπε «Φεύγω Καψάλη» και έπεσε κάτω αναίσθητος. Μετά από τρεις μέρες ξύπνησε στον ξενώνα της Μονής απελευθερωμένος από τον δαίμονα.

Πηγή: http://www.reporto.gr/news-print.asp?ID=564
27) Οι τρεις δαιμονισμένοι
Την 20η Οκτωβρίου 1901, στον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλονιά, μεταξύ των πολλών δαιμονισμένων ήταν 2 δεκαεξάχρονες κοπέλες, η Αγγελική Λοράντου από τα Φαρακλάτα και η Τιτίκα Παγουλάτου από το Βαλεριάνο, καθώς και ο Ποιμένας της Μονής Βαλσαμάτων.
Η κατάσταση των τριών αυτών περιπτώσεων ήταν απερίγραπτη. Φώναζαν και βλαστημούσαν τα χειρότερα στη διάρκεια της Ακολουθίας. Οι μεν Αγγελική Λοράντου και Τιτίκα Παγουλάτου, ελευθερώθηκαν από το δαίμονα κοντά στο μεγάλο κυπαρίσσι κατά τη λιτανεία του Λειψάνου το πρωί, ο δε Ποιμένας το απόγευμα της ίδιας ημέρας.

Πηγή: http://www.reporto.gr/news-print.asp?ID=564 
Συνεχίζεται...

https://sites.google.com/site/orthodoxy1054/thaumata-oi-zontanes-apodeixeis-tes-yparxes-tou-theou