Μοναχή Εἰρήνη Παπαλεονάρδου (1910-2004), καθηγουμένη Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Ἁγίου Νεκταρίου Αἰγίνης (1978-2004)

ΜΟΝΑΧΗ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑΛΕΟΝΑΡΔΟΥ (1910-2004) ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ-ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΙΓΙΝΗΣ (1978 -2004)

Δέκα έτη συμπληρώνονται φέτος από την εις Κύριον εκδημία της μακαριστής Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος-Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, γεροντίσσης ΕΙΡΗΝΗΣ ,η οποία εκοιμήθη την 8 Σεπτεμβρίου 2004.

Η μακαριστή Καθηγουμένη μοναχή ΕΙΡΗΝΗ, κατά κόσμον Βαρβάρα Παπαλεονάρδου γεννήθηκε την 4η Δεκεμβρίου 1910 στην Αίγινα .Γόνος ευσεβούς οικογενείας γαλουχήθηκε στα νάματα της πίστεως και της πατρίδος από τους ευσεβείς γονείς της Διονύσιο και Αγγελική. Οι ευσεβείς γονείς της ανέθρεψαν την Βαρβάρα και τα αδέλφια της Δημοσθένη, Αντώνιο και Ελένη με υποδειγματική χριστιανική παιδεία ώστε να αναδειχτούν άξια τέκνα στη κοινωνία της νήσου Αιγίνης. Όπως διηγείται και η ίδια ,μεγάλη επίδραση στην πνευματική ζωή της αλλά και ολοκλήρου της οικογενείας άσκησε η συχνή παρουσία του εναρέτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κυρού Τιμοθέου Αναστασίου, ο οποίος υπήρξε και ο πνευματικός τους. 

Επίσης  παρουσία του ιερομονάχου πατρός Ιερωνύμου Αποστολίδη έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφαση της. Κατά την παιδική της ηλικία αξιώθηκε να γνωρίσει τον ιδρυτή της μετέπειτα μονής της μετανοίας της επίσκοπο Πενταπόλεως Άγιο Νεκτάριο. Διηγείτο η ίδια ότι πολλές φορές αξιώθηκε ως παιδί να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων από τα χέρια του και να ακούσει τα θεόπνευστα κηρύγματα του κατά τις συχνές επισκέψεις της μαζί με τους γονείς της στην Ιερά Μονή και στους Ναούς της νήσου κατά τη διάρκεια της λειτουργικής διακονίας του Αγίου. Σε ερώτηση του Αγίου Νεκταρίου για ποιο δρόμο θα ακολουθήσει όταν μεγαλώσει εκείνη κοριτσάκι 9 ετών του απήντησε « Δεσπότη μου θέλω να γίνω καλόγρια στο μοναστήρι σου».Αφού περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές της στο νησί, εργαζόταν μαζί μe την αδελφή της Ελένη προκειμένου να βοηθήσουν την οικογένεια τους.

Την 17ην   Σεπτεμβρίου 1936 προσήλθε ως δόκιμος στην Ιερά Μονή σε ηλικία 26 ετών ,εκάρη μοναχή  την 18η Απριλίου 1938 και χειροθετήθηκε μεγαλόσχημος την 19ην Απριλίου 1956 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Παραμυθίας ,Φιλιατών και Γηρομερίου κυρόν ΤΙΤΟΝ Ματθαιάκην, τον και πνευματικό της. Την 30η Νοεμβρίου 1978 εξελέγη από την αδελφότητα της Μονής Καθηγουμένη και ενεθρονίσθη την 17η Δεκεμβρίου του ιδίου έτους από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης κ.κ ΙΕΡΟΘΕΟ συμπροσευχομένου του Σεβ. Μητροπολίτου Λαρίσης κ.κ Θεολόγου εις διαδοχήν της μακαριστής Καθηγουμένης Θεοδοσίας. Κατά τον ενθρονιστήριο λόγο της είπε μεταξύ άλλων : « …φόβος διακατέχει την ψυχήν μου την στιγμήν αυτήν, δια το βαρύ φορτίον της διακονίας ήν ανέθεσαν εις εμέ την ελαχίστην και αναξίαν Ειρήνην Μοναχήν, αι αδελφαί της Ιεράς Μονής του Αγίου Νεκταρίου, εις το διακόνημα της Ηγουμένης εκλεγείσης υπ΄αυτών. Σταυρός βαρύς, έργον επίπονον, αλλά πιστεύω ότι το φορτίον του Σταυρού, θα το ελαφρύνη ο Άγιος Θεός δια των ευχών σας Σεβασμιώτατε, Ένεκεν τούτου ζητώ την υμετέραν συμπαράστασιν και των εν Χριστώ αδελφών μου, την αγάπην την βοήθειαν ίνα δια της χάριστος του Θεού πρώτον, της ευλογίας του Αγίου μας Πατρός Νεκταρίου και των Αγίων σας ευχών δυνηθώ να ασκήσω τα πνευματικά μου καθήκοντα…».

Επί 67 έτη από τα οποία 26 έτη ως Ηγουμένη της Μονής διαβίωσε στο ταπεινό κελλάκι της με αδιάλειπτη προσευχή μετά δακρύων, με υποδειγματική ταπείνωση και υπακοή, εργαζόμενη παράλληλα με αφοσίωση στα διακονήματα που κατά κατά καιρούς της ανατέθηκαν μέσα από αφάνταστες στερήσεις και κάτω από αντίξοες συνθήκες, όπως η ίδια ανέγραφε στα χειρόγραφα σημειώματα της. Σε χειρόγραφο σημείωμα της αναγράφει: « Ψάλτρια/αναγνώστρια εις την εκκλησίαν και εις την τράπεζαν, μαγείρισσα/τραπεζιέρα, βοηθός πρωινής καθαριότητος και φαγητού μεσημεριανή, ξενοδόχος στον έξω ξενώνα και εις τον εσωτερικό..» Εργάσθηκε με πολλή ζήλο και αυταπάρνηση και όπως σημειώνει η ίδια: «μόνον ο Άγιος ηξεύρη πως εργασθήκαμε χωρίς ζήλεια, χωρίς κακία, χωρίς φθόνο αλλά πολύ ειρηνική (εργασία) προσφέραμε εις την Μονήν τόσα χρόνια…». Κατά το διάστημα της ηγουμενίας της παρέμεινε στο μαγειρείο της μονής εργαζόμενη αόκνως για την σίτιση των αδελφών και προσκυνητών της Μονής .

Αξιώθηκε να λάβει μέρος στην ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου στις 2 Σεπτεμβρίου 1953 και στις εκδηλώσεις της επισήμου αναγνωρίσεως αυτού ως Αγίου στα 1961.

Εκείνο που τη χαρακτήριζε ήταν το μελλίρυτο στόμα της όπου μέχρι βαθέος γήρατος υπηρετούσε νυχθημερόν το δεξιό αναλόγιο της μονής όπου με την υπέροχη φωνή της υμνούσε και δοξολογούσε την Παναγία Τριάδα, την Θεοτόκο και τον Άγιο προστάτη της Μονής στους οποίους «ανέθετε την ζωήν της άπασαν».

Η Αγία βιοτή της ήταν μια συνεχής δοξολογία στον Θεό και μια αδειάλειπτη προσευχή για την είσοδο της στη Βασιλεία των Ουρανών. Στο ταπεινό μικρό κελλάκι, στο ασκηταριό της προσευχής της, βρέθηκαν χειρόγραφα σημειώματα όπου σε απλά σημειωματάρια, χαρτοπετσέτες και κιτρινισμένα χαρτιά αποτυπώνεται ο πόθος της για συνάντηση με τον Νυμφίο του Ουρανού. Συγκεκριμένα παρακαλούσε : « Κύριε Ιησού Χριστέ βοήθησον την έξοδον της ψυχής μου και την είσοδον εις τον παραδείσιον χώρον του ουρανού…εις την  έξοδον και άνοδον της ψυχής μου από τους ελέγχους των τελωνίων ταγμάτων…αξίωσον με εν ώρα της εξόδου μου του εισαχθήναι εις την θύραν του Παραδείσου..»Συνεχώς έκλαιε για την αγάπη των αδελφών της Μονής τις οποίες υπεραγαπούσε και για τις οποίες έγραφε: «μήπως δεν έχω την πρέπουσαν ψυχικήν ειρήνην και αγάπη εις τας αδελφάς και προσέρχομαι εις το μυστήριον της θείας κοινωνίας και χωρίς εξομολόγησιν φοβούμαι..όλες οι αδελφές είναι καλές και χρήσιμες…Κύριε φώτισε και ειρήνευε τας αδελφάς.».

Αξιώθηκε σε βαθύτατο γήρας να σηκώσει με καρτερία, σιωπή ,υπομονή και αδιάλειπτη προσευχή το σταυρό της ασθενείας της,την οποία έβλεπε ως ευλογία Θεού. Ακαταπαύστως έλεγε στο κρεβάτι του πόνου «Δόξα σοι ο Θεός» και προσευχόταν για την Μονή, τις αδελφές και όλο τον κόσμο. Η τελευτή της ήταν ήρεμη και οσιακή. Αφού πρώτα μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων, η Καθηγουμένη Μοναχή ΕΙΡΗΝΗ παρέδωκε την  Αγία ψυχή της χειραγωγούμενη από τον προστάτη της Αγιον Νεκτάριον, τον οποίο επικαλείτο συνεχώς κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της εις το Νοσοκομείο Αιγίνης,την 8ην Σεπτεμβρίου 2004 ,ημέρα Τετάρτη και ώρα 13:00, εορτή του Γενεσίου της Υπεραγίας Θεοτόκου την οποία ιδιαίτατα αγαπούσε. Η εξόδιος ακολουθία της μακαριστής Γεροντίσσης Ειρήνης τελεστηκε την 9ην Σεπατεμβρίου στο καθολικό της Μονής προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Ύδρας κ.κ ΕΦΡΑΙΜ και πλειάδος ιερέων και μοναχών,η δε ταφή της έγινε στο κοιμητήριο της Μονής.

Η μακαριστή Γερόντισσα ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑΛΕΟΝΑΡΔΟΥ υπήρξε η μακροβιότερη Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος-Αγίου Νεκταρίου καθώς συνεπλήρωσε 26 έτη καθηγουμενίας και ανάλωσε τον εαυτό της για τη πνευματική πρόοδο των αδελφών της Μονής, τη φιλοξενία των προσκυνητών και την ανύψωση και ανακαίνιση της Μονής. Υπήρξε πιστή και ταπεινή σε όλη της την επίγεια ζωή.

  Φέτος που συμπληρώνονται δέκα έτη από την εκδημία της ας την παρακαλέσουμε να πρεσβεύει στο Κύριο και στο Προστάτη της μονής Άγιο Νεκτάριο, για την ειρήνη του κόσμου, την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων αδελφών και τη πρόοδο των κατοίκων της νήσου και της Πατρίδος μας.

http://odosaeginis.blogspot.gr/search?updated-max=2014-09-13T21:16:00-07:00&max-results=7&start=7&by-date=false

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/11/1910-2004-1978-2004.html