Η
ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΚΑΙ
ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ
Δεῖτε ἐδῶ:Οἱ αἱρετικοί δέν ἔχουν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ
Ἡ
ἀπορρόφησή μας ἀπό τόν Χριστό.
Αὐτή
ἡ ἀπορρόφηση ἀπό τόν Χριστό εἶναι
πολύ πιό ὑψηλό πρᾶγμα (σέ σχέση μέ τήν
ἀπορρόφηση ἀπό τήν ἐπιστήμη). Ὄντως
ὑπάρχουν ἐπαγγέλματα τά ὁποῖα
ἀπορροφοῦν τόν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι
λ.χ. τά καλλιτεχνικά ἐπαγγέλματα. Ὁ
ἄνθρωπος μάλιστα αὐτός, ἔχει καί μιά
σχετική καθαρότητα στόν νοῦ του. Αὐτό
συμβαίνει διότι ἀκριβῶς ὁ νοῦς του
συγκεντρώνεται στό συγκεκριμένο
ἀντικείμενο, γιά παράδειγμα στήν
ζωγραφική μέ τήν ὁποία ἀσχολεῖται.
Ἀλλά δέν εἶναι αὐτό ἀρκετό γιά νά
ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στόν Θεό. Δέν
πραγματώνεται κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὁ
σκοπός τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου.
Ἐκεῖνο
πού πραγματώνει τόν σκοπό τῆς ὕπαρξής
μας, δηλαδή τό «καθ’ ὁμοίωσιν»(τό νά
ὁμοιάσουμε στόν Θεό), εἶναι τό νά
συγκεντρώσουμε τόν νοῦ μας στόν Θεό
καί νά Τόν ἀγαπήσουμε.