Ὁ ἀκόρεστος Θεῖος ἔρως

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Ἡ διατήρηση τῆς Θείας Χάρης.

 Ὁ ἀκόρεστος Θεῖος ἔρως
«Ἡ ψυχή φοβᾶται», ὁμολογεῖ ὁ Ἅγιος Σιλουανός, «ἀλλά συγχρόνως παρασύρεται νά γράψει ἔστω καί λίγες λέξεις γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τό πνεῦμα μου ἀδυνατεῖ νά βρεῖ λόγο, ἀλλά ἡ ἀγάπη μέ προτρέπει. Ὤ! ἄνθρωπε ἀνίσχυρο πλάσμα. Ὅταν ἡ Χάρη εἶναι μέσα μας τό Πνεῦμα καίει καί ὁρμᾶ ἡμέρα καί νύχτα πρός τόν Κύριο. Γιατί ἡ Χάρη αἰχμα­λωτίζει τήν ψυχή στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί αὐτή δέν θέλει νά ἀπο­σπαστεῖ ἀπό τόν Κύριο γιατί δέν μπορεῖ νά χορτάσει τήν γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»²⁷. Αὐτό ἀκριβῶς ἔλεγε καί ὁ μακαριστός Πατήρ Πορφύριος: ὁ Θεός, ἔλεγε, εἶναι ἕνας «ἔρως ἀκόρεστος». Ἕνας ἔρωτας πού δέν κορέννυται ποτέ... Δέν μπορεῖς νά χορτάσεις τήν Θεία Ἀγάπη.
Ἡ ψυχή ὅταν κυριευθεῖ ἀπό τή Θεία Χάρη ὁρμάει ἀκάθεκτη πρός τόν Θεό καί προσπαθεῖ νά Τόν φθάσει. Ἐκεῖ πού νομίζει ὅτι Τόν φθά­νει, ἐκεῖ Τόν χάνει...

Ἀκτήμων Φιλάρετος Καρουλιώτης. Ἀπό τήν ἀσκητική καί ἡσυχαστική Ἁγιορείτικη παράδοση

Ακτήμων Φιλάρετος Καρουλίωτης

 Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση

   Ο γερω-Φιλάρετος ο Καρουλιώτης γεννήθηκε το 1889 στο Ρύσσιον Κωνσταντινουπόλεως από τον Απόστολο Μπασματσίδη και την Μαρία. Στη βάπτιση του δόθηκε το όνομα Φώτιος. Φαίνεται ότι έλαβε καλές αρχές από τους γονείς του και έμαθε αρκετά γράμματα.
Αισθάνθηκε πόθο για τη μοναχική ζωή και άφησε σε ηλικία 19 ετών γονείς και πατρίδα και ήρθε στο Άγιον Όρος στη Μονή Σταυρονικήτα στις 17 Αυγούστου 1908. Το επόμενο έτος έγινε μοναχός ονομασθείς Φιλήμων από τον ιεροδιάκονο Ιερεμία.
Στις 10 Αυγούστου 1918 εκάρη μεγαλόσχημος από το γέροντα Κύριλλον (αόμματον) μετονομασθείς Φιλάρετος. Στις 8 Μαρτίου 1919 έγινε προϊστάμενος. Στην αρχή είχε το διακόνημα του Εκκλησιαστικού και στο κελί του έκανε μεγάλους αγώνες. Επιθυμούσε να ζήσει στην έρημο ως ερημίτης και βρήκε το ιδιόρρυθμο ως κατάλληλο περιβάλλον για να προετοιμασθεί.

Πίστη καί ἔργα

Ἄν ποθοῦμε τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, πρέπει νά ἔχουμε πολλή προσοχή καί ἐπιμέλεια καί προθυμία στήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Για νά σωθοῦμε, δέν φτάνει μόνο νά πιστεύουμε στόν ἀληθινό Θεό καί νά εἴμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Πρέπει καί ν᾿ ἀγωνιζόμαστε «τόν καλόν ἀγῶνα», νά ζοῦμε «ἀξίως τῆς κλήσεως, ἧς ἐκλήθημεν», δηλαδή νά κάνουμε καί ἔργα χριστιανικά, ἀφοῦ εἴμαστε βαπτισμένοι χριστιανοί καί τιμημένοι μέ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Ἄς μή νομίζουμε πώς θά σωθοῦμε μόνο μέ τήν πίστη. Ἡ πίστη χωρίς ἔργα δέν ὠφελεῖ σέ τίποτα. Ὁ Κύριος βέβαια εἶπε, ὅτι «ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται». Ὁ ἴδιος ὅμως εἶπε καί τοῦτο: Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι “Κύριε, Κύριε” εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει γιά κείνους πού δέν ἔχουν καλά ἔργα: «Θεόν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι, τοῖς δέ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοί ὄντες καί ἀπειθεῖς καί πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν ἀδόκιμοι».

Ἕνα ἀπό τά πολλά μή δημοσιευμένα Θαύματα τοῦ Ὁσίου Παταπίου

 Μεταστροφή «καθολικής» που εζήτησε μόνη να λάβει το Ορθόδοξο Βάπτισμα, έπειτα από απώθηση και έλεγχο του Οσίου, καθώς πλησίαζε να προσκυνήσει την ι. Λάρνακα.
Το θαύμα τούτο (αυτό το αποκαλύπτουμε εδώ ως επίκαιρο) υπήρξε η αφορμή της μη αρνήσεως αρχικά και τελικά να δεχθούμε την επιμέλεια της παρούσης εκδόσεως, όταν εντελώς απροσδόκητα μας ζητήθηκε μια εκδοτικής και τυπογραφικής φύσεως συμβουλή για την έκδοση της Ι. Ακολουθίας του Οσίου.
Κατά το φετινό δηλαδή Πάσχα στο Άγιον Όρος συνομιλούσαμε με γείτονα ευλαβή Γέροντα, ονόματι Μαρτινιανό (Καλύβη «Άγιοι Πάντες», στην Καψάλα, της Ι. Μονής Παντοκράτορος) και ο λόγος κατέληξε περί συγχρόνων θαυμάτων. Γιατί η αφορμή ήταν το διαρκές θαύμα της Ορθόδοξης Πίστεώς μας του Αγίου Φωτός του Παναγίου και Ζωοδόχου Τάφου. Τότε ο Γέροντας Μαρτινιανός μας ανέφερε και το επόμενο πρόσφατο θαύμα του Οσίου Παταπίου, το οποίο παραθέτουμε κατά τη διήγησή του.

Ὑπερασπισταί τῆς ὀρθοδόξου πίστεως

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

Τοῦ πρωτ. π. Διονυσίου Τάτση

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 07.2.2014

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Θὰ ἔρθει -μᾶλλον σύντομα- καιρὸς ποὺ νησίδες μόνον ὀρθόδοξες θὰ ὑπάρχουν. Ἡ ἐκκοσμίκευση καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς θὰ ἔχουν σαρώσει τὰ πάντα. Ἐννοεῖται βεβαίως πὼς «ἡ ὑπεράσπιση τῆς πίστεως» δὲν  λειτουργεῖ πρὸς “ὄφελος” τῆς Πίστεως, ἀλλὰ πρὸς σωτηρίαν τῶν πιστῶν. Συνεπῶς οἱ πραγματικοὶ ὑπερασπισταὶ τῆς πίστεως εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ συνεχίσουν νὰ βιώνουν τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ἐργαζόμενοι ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ τὶς εὐαγγελικὲς ἀρετές. Αὐτοὶ ὅμως θὰ εἶναι οἱ λίγοι. Οἱ πολλοὶ θὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ τὶς φωνὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ἐκκοσμικεύσεως. Δὲν θὰ τοὺς νοιάζει ὁ συμφυρμὸς μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ δὲν θὰ ἐνοχλοῦνται ἂν ἀνατρέπεται τὸ ἴδιο Εὑαγγέλιο, ἡ ἴδια ἡ ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ Παράδοση.

 .           Οἱ σημερινοὶ χριστιανοὶ δὲν ὑπερασπίζονται τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους ὅσο πρέπει καὶ δὲν μένουν σταθεροὶ στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Κορυφαῖο παράδειγμα εἶναι οἱ οἰκουμενιστές, ποὺ ἀναγνωρίζουν τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες καὶ θεωροῦν τὶς «ἐκκλησίες» τους ἰσότιμες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Οἱ προσκλήσεις τοῦ Θεοῦ κεφ. Β΄

ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ

Τελειώνοντας τό Σεμινάριο τόν βλέπουμε νά ἐπιδίδεται στόν διδασκαλικό κλάδο. Ἐπί ἑνάμισυ ἔτος ἀνέλαβε καθήκοντα ἰδιωτικοῦ διδασκάλου στήν οἰκογένεια ἑνός πλουσίου γαιοκτήμονος. Σ᾿ αὐτό τό σπίτι ἔκαναν συχνά ἐπισκέψεις διάφοροι προύχοντες καί ἀξιωματοῦχοι, ἕνας κόσμοςς ἐντελῶς διαφορετικός, μέ τόν ὁποῖο ἦρθε γιά πρώτη φορά σέ γνωριμία.

Οἱ οἰκοδεσπόται φαίνεται πώς ἐξετίμησαν ὑπερβολικά τήν ὅλη διαγωγή τοῦ νεαροῦ Ἀλεξάνδρου. Τούς εἶχε ἐπιβληθῆ σάν ἕνα πρόσωπο ἀξιοσέβαστο καί μέ κῦρος, παρ᾿ ὅλο τό νεαρό τῆς ἡλικίας του. Πολλές φορές τοῦ ἐξωμολογοῦντο καί τίς διάφορες στενοχώριες τους. Ἀπό τόσο ἐνωρίς φάνηκε ἡ χάρις τοῦ μελλοντικοῦ στάρετς ν᾿ ἀκούη τίς θλίψεις τῶν ἀνθρώπων καί νά τούς παρηγορῆ.

Ἄς φροντίσουμε νά κάνουμε φιλίες , μέ βάσι τόν Χριστό.

Ο Γέροντας εφρόντιζε με διαφόρους τρόπους να δημιουργή αγαθά πλαίσια φιλίας και να ενισχύη τους δεσμούς της πνευματικής οικογενείας, χωρίς όμως να τη μεταβάλλη σε μία κλειστή κάστα ή ομάδα ανθρώπων . Τις φιλίες ενίσχυε και τις έχθρες διέλυε. Επανελάμβανε ότι την φιλία την υποβοηθούν και τη στερεώνουν ακόμη και τα μικροελαττώματα των φίλων. Αυτό συμβαίνει , επειδή ο άνθρωπος , νιώθοντας την ανοχή του φίλου εις τα ελαττώματά του, χαίρεται και ενισχύει την αγάπη του προς αυτόν.

Εις μίαν περίπτωσιν δύο εν Χριστώ αδελφοί διεφώνησαν εντόνως. Όταν το αντελήφθη ο Γέροντας, προσεπάθησε να ενώση τα διεστώτα με διάφορες συμβουλές . Κυρίως δε με την ανάπτυξι της θεωρίας της φιλίας, όπως την έζησαν οι Πατέρες και την περιέγραψαν οι σοφοί.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν το εξής παράδειγμα για να περιγράψουν το σχήμα των σχέσεων των ανθρτώπων:

ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ " Ὁ ὑπολογιστής εἶναι κι αὐτός μιά ἐφεύρεση ὅπως οἱ ὑπόλοιπες. Στή Γραφή λέει: «πάντα μοι ἔξεστιν ἄλλ' οὐκ ἐγώ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τίνος»

Αγαπητοί Ι και Α.!

 

Χρησιμοποιείτε διάφορα τεχνολογικά προϊόντα, τα οποία έχει εφεύρει ο άνθρωπος όχι χωρίς τον Θεό. Διότι ο Κύριος είπε ρητά: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

Ο υπολογιστής είναι κι αυτός μια εφεύρεση όπως οι υπόλοιπες. Στη Γραφή λέει: «πάντα μοι έξεστιν άλλ' ουκ εγώ έξουσιασθήσομαι υπό τίνος».

Ὅσο ἀγαπᾶς, λοιπόν, τόν ἑαυτό σου, τόσο ν' ἀγα­πᾶς καί τή γυναῖκα σου

Όση, λοιπόν, αγάπη έχεις στον εαυτό σου, τόση αγά­πη θέλει ο Θεός να έχεις και στη γυναίκα σου.
Δεν βλέπεις ότι και στο σώμα μας πολλές ατέλειες ή ελλεί­ψεις έχουμε; Ο ένας έχει τα πόδια στραβά, ο άλλος τα χέρια παράλυτα, ο τρίτος κάποιο άλλο μέλος άρρω­στο κ.ο.κ.

Ὅσιος Θεόδωρος Ἐδέσσης: 100 ψυχωφελή κεφάλαια

«Ὁ Θεός ὁ Θεός μου, πρός σέ ὀρθρίζω·

ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι

ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καί

ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ.»

Ψαλμ. 62 : 2

94. Ὅ,τι ἀγαπᾶ κανείς, μέ αὐτό ἐπιθυμεῖ νά βρίσκεται ἀχώριστα καί ἀδιάλειπτα καί ἀποστρέφεται ὅλα ὅσα τόν ἐμποδίζουν ἀπό τήν συνομιλία καί συναναστροφή μέ αὐτό. Εἶναι λοιπόν φανερό, ὅτι ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τό Θεό, ἐπιθυμεῖ μέ πόθο νά βρίσκεται συνέχεια καί νά συναναστρέφεται μαζί Του. Αὐτό ἔρχεται σ᾿ ἐμᾶς μέ τήν καθαρή προσευχή. Γ᾿ αὐτήν τήν προσευχή ἄς φροντίσομε μέ ὅλη μας τή δύναμη. Γιατί αὐτή ἀπό τή φύση της μᾶς κάνει οἰκείους καί φίλους μέ τόν Κύριο. Τέτοιος ἦταν ἐκεῖνος πού ἔλεγε: «Θεέ μου, Θεέ μου, σ᾿ Ἐσένα προσεύχομαι ἀπό πολύ πρωί· σ᾿ ἔχει διψάσει ἡ ψυχή μου (Ψαλμ. 62 : 2) . Προσεύχεται ἀπό πολύ πρωί στό Θεό ἐκεῖνος πού ἀπομάκρυνε τό νοῦ του ἀπό κάθε κακία καί εἶναι πληγωμένος ἀγιάτρευτα ἀπό τόν θεῖο ἔρωτα.