Σελίδες

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Το αγιογραφικό ανάγνωσμα του Σαββάτου 11-04-2014

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2014. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Εβραίους κεφ. ιβ΄ 28 - ιγ΄ 8  

ιβ΄ 28 - ιγ΄ 8


Ευαγγέλιον: Κατά Ιωάννην κεφ. Ια΄ 1 - 45  

Ια΄ 1 - 45
 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου σἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ἡ δύναμη τῆς συνήθειας Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov

Ἡ δύναμη μιᾶς ριζωμένης στὴν ψυχὴ συνήθειας εἶναι ἴση μὲ τὴ δύναμη μιᾶς φυσικῆς ἰδιότητας. Ὁ μαθητὴς τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὀφείλει νὰ ἀποκτήσει καλὲς συνήθειες καὶ νὰ ἀποφεύγει τὶς ἄτοπες. Νέε μου! Νὰ εἶσαι συνετὸς καὶ προνοητικός. Στὰ χρόνια τῆς νεότητάς σου φρόντισε μὲ ἐπιμέλεια νὰ ἀποκτήσεις καλὲς συνήθειες. Ἔτσι, στὴν ὥριμη καὶ στὴ γεροντική σου ἡλικία θὰ χαρεῖς τὸν πλοῦτο ποὺ σχεδὸν ἄκοπα ἀπέκτησες στὴ νεανική.
Μὴ θεωρήσεις ἀσήμαντη τὴν ἐκπλήρωση μιᾶς κακῆς ἐπιθυμίας σου, ὅσο μικρὴ κι ἂν φαίνεται αὐτή. Κάθε ἐπιθυμία, ὅταν ἐκπληρώνεται, βάζει τὴ σφραγίδα της στὴν ψυχή. Καὶ τὸ σφράγισμα αὐτὸ κάποτε εἶναι τόσο δυνατό, ποὺ γίνεται ἀρχὴ μιᾶς καταστροφικῆς συνήθειας.
Μήπως γνώριζε ὁ χαρτοπαίκτης, ὅταν ἄγγιζε τὰ χαρτιὰ γιὰ πρώτη φορά, πώς ἡ χαρτοπαιξία θὰ τοῦ γινόταν πάθος; Μήπως γνώριζε ὁ μέθυσος, ὅταν ἔπινε τὸ πρῶτο του ποτήρι, πώς ἔκανε τὴν ἀρχὴ τῆς αὐτοκτονίας του; Ἤ μήπως δὲν εἶναι ἀργὴ αὐτοκτονία αὐτὴ ἡ θλιβερὴ συνήθεια, ποὺ καταστρέφει καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα;

Μοναχός Γαβριήλ Προδρομίτης. Ρουμάνοι Ἁγιορεῖτες μοναχοί.

Μοναχός Γαβριήλ Προδρομίτης
Ὁ μοναχός Γαβριήλ ἔζησε πολλά χρόνια στό Μοναστήρι καί δέν ἀποφάσιζε νά γίνη μοναχός ἀπό τήν ὑπερβολική εὐλάβεια πού εἶχε γιά τό σχῆμα καί τήν μοναχική ζωή. Ἔλεγε: "Εἶναι μεγάλη τιμή νά εἶσαι μοναχός, ἀλλά ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός καί δέν εἶμαι ἄξιος αὐτῆς τῆς τιμῆς....
Ἀγαποῦσε νά ἐπιτελῆ μέ προθυμία καί ὑπακοή τά καθήκοντα τῆς μοναχικῆς βιοτῆς καί γι᾿ αὐτό δέν ἦτο κατώτερος ἀπό τούς καλλιτέρους μοναχούς τῆς  Σκήτης τοῦ Προδρόμου.
Μεταξύ τῶν ἄλλων καλῶν καί ἐναρέτων πράξεων ὁ π. Γαβριήλ εἶχε καί τήν ἑξῆς συνήθεια: Κάθε Σάββατο, πρίν ἀρχίση ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, περνοῦσε ἀπ᾿ ὅλα τά κελλιά τῶν Πατέρων καί Δοκίμων τούς ἔβαζε μετάνοια καί τούς ἔλεγε: "Εὐλογεῖτε, Πατέρες, καί συγχωρέστε με τόν ἁμαρτωλό". Καί οἱ ἄλλοι Πατέρες, πού τόν ἤξεραν, τοῦ ἀπαντοῦσαν ὡς ἑξῆς: "Ὁ Θεός νά σ᾿ εὐλογήση καί νά σέ συγχωρήση".

Ἡ ἄκρα ταπείνωση τοῦ Ἡγουμένου

Κάποτε ο Ηγούμενος παπά-Θανάσης ο Γρηγοριάτης βρισκόταν στο γραφείο με έναν μοναχό. Αυτός ο μοναχός ήταν οξύθυμος και πάνω στην συζήτηση για να επιβάλει την γνώμη του ράπισε τον Ηγούμενο. Τότε φάνηκε το μεγαλείο της αρετής του Ηγουμένου. Δεν έδειξε καμία αντίδραση ούτε θύμωσε ούτε είπε τίποτε. Ειρηνικότατος πήρε την ηγουμενική του ράβδο και πήγε στην Εκκλησία -είχε αρχίσει ο Εσπερινός- και ο Ηγούμενος έψαλλε σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.
Εκτοτε ούτε είπε τίποτε ούτε και έκανε κάποια ενέργεια εναντίον του, ενώ ως Ηγούμενος θα μπορούσε ακόμη και να τον δίωξη από το Μοναστήρι. Αλλά ούτε και απλή παρατήρηση του έκανε προς συμμόρφωση. "Έκανε μόνο θερμή προσευχή γι' αυτόν.

Ὁ Σεβ. Μητρ. Ἱερόθεος Βλάχος μιλᾶ γιά τόν Ἅγιο Πορφύριο

Ο ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΒΛΑΧΟΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

 http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/04/blog-post_407.html

Εὐχή καί μυστική ἕνωσις μέ τόν Θεό μέσα στήν καρδιά, μέρος β' (τελευταῖο)

ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
μέρος
β΄ (τελευταῖο)

Τί εἶναι ἔκστασις;
Εἶναι μία ἀκατάληπτος καί ὑπέρλογος ἔξοδος.
Ὅταν ὁ Κύριος κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό στήν γῆ γιά νά συναντήση τόν ἄνθρωπο, «ἐκένωσε ἑαυτόν», δηλαδή ἔκανε “ἔξοδο”, ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, χωρίς νά πάψη νά εἶναι καί τέλειος Θεός, μέ σκοπό ὡς Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός νά συναναστραφῆ μέ τό πλάσμα Του καί νά τοῦ δείξη τήν ἀγάπη Του μέχρι θυσίας, ἀποβλέποντας στήν σωτηρία του καί μόνο.
Καί ὅταν ὁ νοῦς φεύγη ἀπό τόν ἑαυτό του καί μπαίνη μέσα στήν καρδιά, κάνει μιά ἔξοδο, κάνει μιά ἔκστασι. Ἀλλά ἔκστασι ἑκούσια, θεληματική. Καί ἡ σωστική Χάρις, πού ἀπορρέει ἀπό τήν Σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου, κάνει ἕνα εἶδος ἐξόδου, περνᾶ μέσα ἀπό τό ἅγιο Βάπτισμα καί ἀπό τό ἅγιο Χρῖσμα καί συναντᾶ τόν νοῦ μέσα στήν καρδιά σέ μιά προσωπική συνάντησι. Ἀπ᾿ αὐτή τήν συνάντησι ἀρχίζει ἡ πνευματική Λατρεία, ὅπου τήν πρωτοβουλία τήν ἔχει ὁ Θεός. Αὐτή ἡ συνάντησις-ἕνωσις λέγεται Νοερά καρδιακή προσευχή!

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος, Τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ (Ε΄)

ΤΟ  ΒΛΕΜΜΑ  ΤΟΥ  ΘΕΟΥ (Ε΄)
«Τα μικρά παιδιά φοβούνται το σκοτάδι, αντιθέτως, οι μεγάλοι το φως...»
Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com
Ο χρόνος κυλούσε με τον παράδοξο ρυθμό του, αφήνοντας την παρακαταθήκη των αιώνων και αποτυπώνοντας στο χώρο το πέρασμά του το τρομακτικό. Κάποιοι το έβλεπαν «συμβολικά» και κάποιοι άλλοι μέσα από «τη γλυπτική του χρόνου»...
Η αγωνία του ανθρώπου γι' αυτό που εσώψυχα λαχταρούσε, είχε φθάσει πλέον στο αποκορύφωμά της. Δεν θα μπορούσε και δεν άντεχε άλλη προσμονή.
Είχε φθάσει το «πλήρωμα του χρόνου»[1].
Η Ιστορία του ανθρώπου, με κομμένη την ανάσα, είδε το πρωτόγνωρο. Να γεμίζει δηλ. ο χώρος και ο χρόνος, από Αυτόν που «έκλινεν ουρανούς και κατέβη»[2].
Και μονομιάς τα ερωτηματικά των αιώνων έγιναν θαυμαστικά και μετατράπηκαν σε «ουράνιες δοξολογίες».
Ήδη, από καιρό, από αιώνες, τα μεγάλα πνεύματα των Προφητών είχαν δώσει με κάθε δυνατή ακρίβεια τα στοιχεία αυτά, που όταν συναρμολογηθούν παρουσιάζουν τον Μεγάλο Αναμενόμενο των γενεών.

Ὁ μοναδικός ἀσκεπής ναός στόν κόσμο! Παναγιά Κακαβιώτισσα Λήμνου

Η Παναγιά, ονομάστηκε Κακαβιώτισσα από το βουνό Κάκαβο στο οποίο βρίσκεται το ξωκλήσι της. Πρόκειται για τη μοναδική παγκοσμίως άσκεπη εκκλησία, η οποία είναι χτισμένη μέσα σε μια σπηλιά. Δε είναι ακριβώς σπηλιά αλλά μια εσοχή που σχηματίζουν τα βράχια.
Κάτω από το βραχώδες αυτό μπαλκόνι ασκητές ήδη από τα 1305 επέλεξαν το τόπο του Κάκαβου, για να ασκητέψουν και να δοξολογήσουν την Παναγία.
Έχτισαν το ναΐσκο για να λειτουργούνται οι μοναχοί, που ασκήτευαν στις γύρω σπηλιές του βουνού.
Κάποτε οι μοναχοί πέθαναν, καινούργιοι ασκητές δεν ήρθαν και ο τελευταίος που έμεινε, αποφάσισε, να εγκαταλείψει τη Λήμνο και να πάει στο Άγιο Όρος.
Πριν φύγει, βρήκε ένα Λημνιό από την οικογένεια Μουμτζή, από το Κοντιά, που 'χε τη μάντρα του εκεί κοντά και του εμπιστεύτηκε την εικόνα της Παναγίας, το «Ρόδον το αμάραντον».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."Ἡ νηστεία κι ἡ προσευχή εἶναι οἱ δύο στύλοι τῆς πίστης. Εἶναι οἱ δύο φωτιές πού καῖνε τά πονηρά πνεύματα. "

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."Ἡ νηστεία κι ἡ προσευχή εἶναι οἱ δύο στύλοι τῆς πίστης. Εἶναι οἱ δύο φωτιές πού καῖνε τά πονηρά πνεύματα. "

Μετά απ’ αυτό το μέγιστο θαύμα του Χριστού, «εξεπλήσσοντο πάντες επί τη μεγαλειότητι του Θεού» (Λουκ. θ'43). Η μεγαλειότητα του Θεού και η παντοδυναμία Του μακάρι να ’μεναν διαρκείς κι ανεξάλειπτες στις ψυχές των ανθρώπων. Να μη διαλύονταν όπως οι φούσκες στο νερό. Ο Θεός όμως δέ σπέρνει μάταια. Αν ο σπόρος πού θα πέσει στο δρόμο, στην πέτρα ή ανάμεσα στ’ αγκάθια χαθεί, εκείνος πού θα πέσει στην καλή γη δέ χάνεται, αλλά θα φέρει καρπό εκατονταπλασίονα.
Όταν ο Χριστός έμεινε μόνος με τούς μαθητές Του, εκείνοι τον ρώτησαν: «διότι ημείς ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό;» Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «διά την απιστίαν υμών. Αμήν γάρ λέγω υμίν, εάν εχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν» (Ματθ. ιζ'20). Η απιστία σας φταίει, τους είπε ο Κύριος. Εάν είχατε πίστη, έστω ίσαμε τον μικρό κόκκο του σιναπιού, θα μπορούσατε να πείτε στο βουνό αυτό, πήγαινε από έδώ εκεί κι αυτό θα πήγαινε. Τίποτα δέ θα σας ήταν αδύνατο.

Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε ἑκατοντάδες τρόπους, γιά νά φτάσουμε κοντά Του!


Ο Θεός μας έπλασε μοναδικούς και ανεπανάληπτους. Μα εμείς θελήσαμε να μοιάσουμε σε άλλους. Γονείς, δασκάλους, φίλους, γεροντάδες και «αγίους».
Λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, ότι στον Θεό δεν αρέσει να επαναλαμβάνεται. Ο Θεός είναι Πρόσωπο και συνάπτει μοναδικές και ανεπανάληπτες προσωπικές σχέσεις με τον καθένα μας ξεχωριστά. Τα βιώματα των αγίων δεν επαναλαμβάνονται.

11 Απριλίου Συναξαριστής Ἀντίπα Ἐπισκόπου, Τρυφαίνης καὶ Ματρώνας Ὁσίων, Φαρμουθίου Ἀναχωρητοῦ, Μαρτυνιανοῦ Μάρτυρος, Βάκχου Ὁσιομάρτυρος, Εὐθυμίου καὶ Χαρίτωνος Ὁσίων, Ἰακώβου Ὁσίου, Ἰακώβου Ὁσίου ἐκ Ρωσίας, Βαρσανουφίου Ἐπισκόπου, Καλλινίκου Ὁσίου.

Ὁ Ἅγιος Ἀντίπας Ἐπίσκοπος Περγάμου

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Ἀντίπας ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Διομιτιανοῦ (81-96 μ.Χ.). Ἦταν σύγχρονος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν χειροτόνησαν Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου, ὅταν ὁ Θεολόγος καὶ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἦταν ἐξόριστος στὴν Πάτμο. Στὴν Ἀποκάλυψη ὁ Ἅγιος Ἀντίπας ἀποκαλεῖται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη πιστὸς ἱερέας καὶ μάρτυρας.

Ὡς ἀρχιερέας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου, ποίμανε τὸ λογικό του ποίμνιο μὲ κάθε εὐσέβεια καὶ ἀρετή. Ὄντας Ἐπίσκοπος Περγάμου καί ἐνῷ ἦταν πολὺ γέρος, συνελήφθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ὅταν οἱ δαίμονες παρουσιάσθηκαν σὲ αὐτοὺς καὶ τοὺς εἶπαν ὅτι δὲν μποροῦν νὰ κατοικοῦν στὸν τόπο ἐκεῖνο ἐξαιτίας τοῦ Ἀντίπα. Γι’ αὐτὸ ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεμόνα καὶ ἐξαναγκάστηκε μὲ βία νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα.
 Ἐκεῖνος (ὁ ἡγεμόνας) κατέβαλε κάθε προσπάθεια νὰ πείσει τὸν Ἅγιο νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, λέγοντάς του ὅτι τὰ παλαιότερα εἶναι πολυτιμότερα, ἐνῷ ἐκεῖνα ποὺ ἐμφανίζονται πρόσφατα δὲν ἔχουν καμία ἀξία. Τοῦ εἶπε δηλαδὴ ὅτι ἡ θρησκεία τῶν ἐθνικῶν, ἡ εἰδωλολατρία, εἶναι παλαιά, αὐξήθηκε διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ ἔχει πολλοὺς ὀπαδούς, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι πολὺ σπουδαιότερη ἀπὸ τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν, ποὺ ἐμφανίσθηκε τελευταῖα καὶ ἔχει πολὺ λίγους πιστούς.