Ἡ Ὀρθοδοξία βασιλεύει στήν Ἀμερική… (Γέροντας Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης)

Το 1960 ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης (1927-2001), μεγάλος ελληνοαμερικανός θεολόγος και μετέπειτα καθηγητής της δογματικής στη θεολογική σχολή του Α.Π.Θ. σε επιστολή του προς τον λόγιο αγιορείτη μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη έκανε έκκληση το Άγιο Όρος να στείλει μοναχούς και να ιδρυθεί ένα τουλάχιστον ή περισσότερα-αν ήταν δυνατόν-μοναστήρια στην Αμερική. Ο π. Ιωάννης έλεγε ότι χωρίς μοναχισμό και προβολή του ασκητικού πνεύματος της Ορθοδοξίας, η Ορθοδοξία στην Αμερική θα εκλείψει ή θα μεταβληθεί σε κάτι άλλο. Θα καταντήσει σαν τον παπισμό και σαν τον προτεσταντισμό, που έχουν καταργήσει κάθε νηστεία και ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την άσκηση και τη νήψη (πρβλ μοναχού Νικοδήμου Μπιλάλη, Όσιος Αθανάσιος Αθωνίτης, τόμος 1ος Άγιον Όρος Αθήναι 1975 σελ. 274-275). Αυτό που ζητούσε ο π. Ιωάννης το 1960, και δυστυχώς το Άγιον Όρος δεν μπόρεσε να το ικανοποιήσει, το πραγματοποίησε ο Θεός δεκατέσσερα χρόνια μετά, ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να το αντιληφθεί κανείς.

Γνωριμία μέ ὅσιες σύγχρονες μορφές τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ. Μέρος β΄

Τόν Σεπτέμβριο-Ὀκτώβριο τοῦ ετους 1981 νοσηλεύθηκε ἐπί ἕνα μῆνα στό νοσοκομεῖο τῶν κληρικῶν (Ν.Ι.Κ.Ε.) στήν Ἀθήνα ὁ μακαριστός Γέρων π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998), ὁ ὁποῖος ἔπασχε ἀπό χρόνια δερματική πάθησι τῶν ποδιῶν. Τό γεγονός αὐτό ἔγινε γνωστό στούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους καί ἐπειδή ὁ Γέρων δέν ἐξήρχετο ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, ἔσπευσαν πολλές μοναστικές ἀδελφότητες, καί ἀπό γυναικεῖα Μοναστήρια, νά τόν ἐπισκεφθοῦν χάριν διδαχῆς καί εὐλογίας. Ὁ Γέρων συνοδευόταν ἀπό τόν πρῶτο του ὑποτακτικό, ἱερομόναχο π. Ἰωσήφ¹ ὁ ὁποῖος τόν βοηθοῦσε στήν νοσηλεία καί ἐκτελοῦσε χρέη «θυρωροῦ» στόν θάλαμο, γιά νά διατηρῆται ἡ ἡσυχία τοῦ ἀσθενοῦς.

Μέ εἶπαν ὅτι ἐδῶ εἶναι ὁ κόλπος τοῦ Ἀβραάμ – (Μακαριστοῦ Γέροντος Ἰωσήφ Ἡσυχαστοῦ)

Ο Κόλπος του Αβραάμ – τοιχογραφία (Ιερά Μονή Δοχειαρίου).

Μίαν φοράν βαδίζων την νύκτα – ούσα πανσέληνος – επήγαινα εις τον Γέροντα να ειπώ τους λογισμούς και να κοινωνήσω. Αφού έφθασα, εστάθην ολίγον μακράν απεπάνω εις ένα βραχάκι, να μην τους ανησυχήσω την νοεράν αγρυπνίαν τους. Και καθήμενος και ευχόμενος νοερώς ήκουσα μία γλυκείαν φωνήν, όπου εκελαϊδούσε ένα πουλί. Θα ήτον ώραν τέσσαρες της νικτός. Και ηρπάγη ο νους μου εις την φωνήν. Και ηκολούθουν οπίσω να ιδώ που είναι αυτό το πουλί. Και προσεκτικά παρετήρουν εδώ κι εκεί. Όπου ερευνώντας εισήλθον εις ένα ωραίον λιβάδι. Και προχωρών, ήτον χιονόλευκος δρόμος με αδαμάντινα και κρυστάλλινα τείχη. Μέσον δε από τα τείχη ήτον άνθη πολυποίκιλα και χρυσόχρωμα, όπου ο νους μου αλησμόνησε το πουλί και όλος ηχμαλωτίσθη εις την θεωρίαν του Παραδείσου εκείνου.

Ἐνέργειες; Ποιές ἐνέργειες; Θεραπευτές ἤ μέντιουμ; Ἀπάτη ἤ Μάρκετινγκ; (ΟΜΙΛΙΑ)

Ἐνέργειες; Ποιές ἐνέργειες;

Θεραπευτές ἤ μέντιουμ;

Ἀπάτη ἤ Μάρκετινγκ;

(ΟΜΙΛΙΑ)

   Σέ αὐτή τήν ὁμιλία μέ θέμα: «Ἐνέργειες; Ποιές ἐνέργειες; Θεραπευτές ἤ μέντιουμ; Ἀπάτη ἤ Μάρκετινγκ;», ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος, διδάκτωρ τῆς Θεολογίας, μᾶς ἀναπτύσσει μέσα ἀπό τίς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων μας, τήν πραγματική ἔννοια τῶν Ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καί τῶν ψεύτικων ἐνεργειῶν τῶν «θεραπευτῶν» τῆς «Νέας Ἐποχῆς».

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος καί τό μετόχι τῆς Ἀνάληψης.Ἀπό τίς ἐνθυμήσεις τοῦ γέροντα Χρύσανθου Ἁγιαννανίτου.

Όταν ήμουν μικρό παιδί εις τον Πειραιά, είχαν οι άνθρωποι από τους γονείς των τον φόβο του Θεού. Δεν υπήρχαν όμως ιερομόναχοι από το Άγιο Όρος, διότι η Εκκλησία τής Ελλάδος μαζί με το κράτος κατεδίωκαν πάρα πολύ την καλογερική ζωή. Οι άνθρωποι ήσαν απελπισμένοι βλέποντες, ότι χάνεται από την ελληνική ψυχή η καλογερική ζωή.

Και ενώ ήτο χαμένη τελείως η διδαχή αυτής της ζωής και όλοι οι άνθρωποι που είχαν φόβο Θεού πήγαιναν εις τον προφήτη Ελισαίο, μίαν ωραία πρωία ηκούσθη, ότι ήλθε ένας Δεσπότης από την Ανατολή (από την Αλεξάνδρεια) και το όνομά του ήταν Νεκτάριος. Χαράς Ευαγγέλια.

Τότε δεν υπήρχαν ούτε θέατρα, ούτε κινηματογράφοι και κάθε βράδυ άλλη συζήτησιν δεν έκαμναν παρά μόνον διά την καλογερική ζωή. Όλες οι αρχοντοπούλες, πού είχαν φόβο Θεού, τον πλησίασαν και δεν χωρίζοντο από αυτόν ακούοντας τας διδαχάς της καλογερικής ζωής. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα πήγε ο Δεσπότης αυτός εις την Αίγινα με τριάντα γυναίκες, οι όποιες έγιναν όλες καλογριές.

Ἡ πρός τόν Θεόν ἀγάπη

 

Δεν φοβούμαι  τον Θεόν, έλεγε στους μαθητές του ο Καθη­γητής της ερήμου Μέγας Αντώνιος, διότι τον αγαπώ. Η τελεία αγά­πη «έξω βάλλει τον φόβο». Ο αββάς Αμμούν ο Νιτριώτης επεσκέφθη κάποτε τον Μέγα Αντώνιο και επειδή είχε μαζί του Φιλική οικειότητα τον ερώτησε: —Πώς συμβαίνει εγώ μεν να κοπιάζω περισσότερο από σένα, συ δε να δοξάζεσαι περισσότερο από τους ανθρώπους; —Φαίνεται ότι θα αγαπώ τον Θεόν περισσότερο από σένα, του αποκρίθηκε με καλοκάγαθο  μειδίαμα ο φίλος του Θεού.

Ὁ Γέροντας τῆς Πάτμου, Ἀμφιλόχιος Μακρῆς :Νά βλέπωμεν ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνωτέρους….

Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής- Ο Γέροντας της Πάτμου-Φωτό:diakonima.gr

Να βλέπωμεν όλους τους ανθρώπους ανωτέρους, όσες αδυναμίες και αν παρουσιάζουν.

Πήγαινε, κάθισε στὸ κελί σου...

Πήγαινε, κάθισε στὸ κελί σου, καὶ τὸ κελί σου θὰ σοῦ τὰ διδάξει ὅλα.

Ἀββᾶς Μωϋσῆς

http://agathan.wordpress.com

Filocalía de los Santos Nípticos San Hesiquio de Bazos o el Presbítero: 203 logos sobre nipsis y virtud

Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών

Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος: Λόγος περί νήψεως και αρετής χωρισμένος σε 203 κεφάλαια

Textos en griego y español separado en cuatro partes. 1ª parte 1-52.

1. La nipsis es un método y ciencia, que libera al hombre –con la ayuda de Dios- enteramente de los malignos logos, pensamientos y de las acciones malas y viles, si el hombre continúa la aplicación de este método espiritual durante mucho tiempo con buena gana, disposición y ánimo. La nipsis regala también gnosis (conocimiento increado) segura del Dios ininteligible, a medida de lo posible, y revelación de los divinos y ocultos misterios. Con la nipsis, el hombre consigue cumplir todos los mandamientos del Antiguo y Nuevo Testamento; ella también proporciona todos los bienes de la vida del futuro siglo. La nipsis es, principalmente, sanación, limpieza, claridad e ilustración del corazón, es la pureza que por su excelencia y belleza, o mejor dicho, la que a causa de nuestra negligencia se ha hecho tan rara entre los hombres y los monjes de hoy.