Les Démons-Père Serge Chévitch (1903-1987)

 L’origine de la maladie mentale, comme de toute maladie, est spirituelle.
 La norme pour l’esprit, sa normalité, c’est de vivre en union avec Dieu.
Il faut tâcher d’être toujours avec Dieu, et tout faire avec sanctification et reconnaissance.
 Les maladies mentales sont à base d’orgueil. Le fondement de la maladie mentale, c’est de se prendre pour le centre. Tout malade mental fait de lui-même un centre. Cela ne veut pas dire qu’il soit responsable de sa maladie : l’orgueil, comme les autres passions, a, chez l’individu, des origines multiples : la volonté personnelle, mais aussi l’hérédité, le milieu familial, la société, les relations et l’histoire de la personne qu’il affecte.

«Διδάχθηκα τήν ευχή ἀπό τά χείλη καί τήν καρδιά τοῦ Γέροντος Παϊσίου» π. Μάξιμος Καρυώτης

«Διδάχθηκα την ευχή από τα χείλη και την καρδιά του Γέροντος Παϊσίου»

Ο Ιερομόναχος Μάξιμος Καρυώτης μιλά για τα πάθη και τις αρετές, αναφέρεται στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννη και στους φιλοκαλικούς Πατέρες

– Μανώλης Μελινός: Γέροντα, όλα όσα είπατε στρέφουν τώρα τη σκέψη μου σε δύο λέξεις, που αποτελούν την κωδικοποιημένη έκφραση του συν και του μείον εις τη ζωή μας. Αναφέρομαι στις λέξεις πάθη και αρετές, η καθεμιά από τις οποίες νοηματοδοτούν επί τα χείρρω ή τα βελτίω την πνευματική ζωή μας (και όχι μόνο). Παρακαλώ για τις θέσεις ή τις αντιθέσεις σας. – Ιερομ. Μ.: Ο Κύριος μας βεβαιώνει: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή και ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ Εμού». Επίμονα συνιστά ο Κύριος: «Πιστεύετέ μοι ότι εγώ ειμί εν τω Πατρί και ο Πατήρ εν εμοί· Ειδεμή, διά τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι. Εάν γαρ μη πιστεύσητε ότι εγώ ειμί (ο Υιός του Θεού), αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών». Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το ότι μας τονίζει ο Κύριος: «Μείνατε εν εμοί και εν τη αγάπη τη εμή». «Εάν αγαπάτε με, τας εμάς εντολάς τηρήσατε και εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώση υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα». Ο Ευαγγελιστής σχολιάζει: «Αγαπώμεν τον Θεόν εάν τηρώμεν τας εντολάς Αυτού και αι εντολαί Αυτού βαρείαι ουκ εισίν». Μας αποκαλύπτει επίσης ο Κύριος: «Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήση και ο Πατήρ μου αγαπήση αυτόν και προς αυτόν ελευσώμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσωμεν». Δεν τηρεί τους λόγους μου εκείνος που δεν με αγαπά.

Το αγιογραφικό ανάγνωσμα της Τρίτης 12-08-2014

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2014. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Κορινθίους Α΄ κεφ. ιε΄ 29 - 38  

ιε΄ 29 - 38

Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον κεφ. Κα΄ 23 - 27 

Κα΄ 23 - 27 
 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ὁ Μέγας Προεστώς

Ο πόλεμος εναντίον της μονής δεν έπαψε ούτε μια μέρα. Ο συγγραφέας από το Πσκωφ Βαλεντίν Κουρμπάτοφ θυμάται∙

«Κατά την άφιξη της επόμενης κρατικής επιτροπής για το κλείσιμο της μονής , ο αρχιμανδρίτης Αλύπιος ανάρτησε στις ιερές πύλες ειδοποίηση ότι είχε πέσει πανούκλα στο μοναστήρι και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούσε να επιτρέψει την είσοδο της επιτροπής. Επικεφαλής των απεσταλμένων ήταν η πρόεδρος της επαρχιακής επιτροπής πολιτισμού Άννα Ιβάνοβνα Μεντβέντεβα. Και ειδικά σε αυτήν απευθύνθηκε ο π. Αλύπιος: «Τους μοναχούς μου, τους βλάκες, να με συμπαθάτε, αλλά δεν τους λυπάμαι- αυτοί έχουν πάρει εισιτήριο για τη Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά σε εσάς, Άννα Ιβάνοβνα, και στους προϊσταμένους σας δεν μπορώ να επιτρέψω την είσοδο στη μονή. Διότι, αν το κάνω, δε θα έχω λόγια να απολογηθώ κατά την ημέρα της φοβερής κρίσεως . Γι’ αυτό να με συμπαθάτε, αλλά δεν ανοίγω τις πύλες”.

Και μπήκε πάλι ο ίδιος για άλλη μια φορά στο αεροπλάνο για τη Μόσχα. Και χτύπησε όλες τις πόρτες και για άλλη μια φορά νίκησε».

Εἶναι κατορθωτή σήμερα ἡ ἐγκράτεια;

Ο Αλέξανδρος Τσιριντάνης με τη δυνατή επιχειρηματολογία που τον διακρίνει τονίζει ότι η εγκράτεια είναι κατορθωτή, με τη βοήθεια του Χριστού βέβαια:
"Μα είναι δυνατή, είναι εφαρμόσιμη η γενετήσια αυτή ηθική, μάλιστα στον αιώνα μας και την κοινωνία μας;
Πολλοί σπεύδουν να δώσουν αρνητική απάντησι στο ερώτημα τούτο. Και ίσως να ‘χουν κάποιο δίκιο. Ή μάλλον, ασφαλώς έχουν δίκιο... με ορισμένες προϋποθέσεις... Η γενετήσια ηθική είναι ηθική αυτοκυριαρχίας. Και η αυτοκυριαρχία αυτή, σ' έναν τέτοιο τομέα σαν το σεξουαλικό, είναι δυνατή μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας ανώτερης πνευματικής ζωής. Έξω από αυτήν δεν είναι, βέβαια, δυνατή.

Δεν είναι δυνατή η γενετήσια αυτοκυριαρχία, όταν τη ζωή δεν την βλέπης με ειλικρίνεια, όταν δεν ξεκαθαρίζης αν θα ζήσης σαν πνευματικός άνθρωπος ή σαν σαρκίο, όταν κάθε σαρκολατρική κατωτερότητα τη θέλης να την καμουφλάρης σαν ‘'ιδεολογία'', σαν υποταγή στην ‘'επιστήμη'', κτίζοντας τη ζωή σου πάνω στην ψευτιά.

Μία μητέρα που ήξερε να δακρύζει και να γονατίζει.

Η συμβολή των μητέρων των Τριών Ιεραρχών, Εμμέλειας του Μ. Βασιλείου, Νόνας του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού

καί Ανθούσας Ιωάννη του Χρυσόστομου στην ανάδειξη αυτών των Μεγάλων Πατέρων καί Οικουμενικών Διδασκάλων της Εκκλησίας υπήρξε αποφασιστική.

Καί είναι δίκαιος ο θαυμασμός του εθνικού ρήτορα Λιβάνιου για τη χριστιανή γυναίκα - «Βαβαί, οιαι παρά χριστιανοίς είσι γυναίκες» - στο πρόσωπο της μητέρας του Χρυσόστομου, της νεαρής χήρας με την εκπληκτική πιστότητα στη μοναδική αγά­πη της ζωής της καί την ολοκληρωτική της αφοσίωση στην αγωγή του υπέροχου γιου της. Υπάρχει όμως μια ενδιαφέρου­σα λεπτομέρεια!

Καί οι τρεις τους, εξαίρετα πνεύματα, ήταν δεκτικοί, ευάγωγοι ως παιδιά καί νέοι στα άφορώντα τη σχέση τους με τη χριστιανική Αλήθεια καί ζωή!Την Ιδια εποχή στην Εκκλησία του Χριστού πού παροικεί στη Δύση μια άλλη χριστιανή, η Μόνικα - χήρεψε κι αυτή νέα -σήκωσε με ανάλογη προς την Ανθούσα πιστότητα το σταυρό της χηρείας της, καί επέδειξε αντίστοιχη αφοσίωση στήν αγωγή του επίσης εξαίρετου στο πνεύμα γιου της, Αυγουστίνου.

 Μα αυτός, παρά τη σφοδρή επιθυμία καί μεγάλη προσπάθεια της, έδειξε απροθυμία, αδιαφορία για τα αφορώντα τη χριστια­νική Αλήθεια καί ζωή.Καί το χειρότερο, τράβηξε κατά την αντί­περα όχθη, έπεσε σε υπαρξιακό αδιέξοδο, έζησε βίο άστατο, παραδόθηκε σε εξάρτηση αισθησιακή!

Πρωτοπρ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, Ὁ Θεοτοκόφιλος Γέρων Ἀθανάσιος Ἰβηρίτης καί ἡ αἵρεσις τοῦ Προτεσταντισμοῦ

Ἐν Πειραιεῖ 8-8-2014 

Ο ΘΕΟΤΟΚΟΦΙΛΟΣ ΓΕΡΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ο ΙΒΗΡΙΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ

 

 πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος    

  ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Ν. Καλλιπόλεως Πειραιῶς

 

Μιά ἀπό τίς ἐλάχιστα προβεβλημένες, ἀλλά ἐξαιρετικῆς θεολογικῆς ἐμβριθείας καί πνευματικότητος περιπτώσεις Ἁγιορειτῶν Γερόντων, ὑπῆρξε καί ὁ μακαριστός Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος ὁ Ἰβηρίτης, τοῦ ὁποίου τήν ζωή καί τήν ἐργογραφία ἔχει γράψει ὁ ἐπίσης μακαριστός λόγιος μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, στό βιβλίο του  μέ τίτλο «Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Ἰβηρίτης˙ ὁ θερμός λάτρης τῆς Πορταΐτισσας 1885-1973».

Οἱ Χαιρετισμοί τῆς Θεοτόκου καί τό Θεοτοκάριον

Ὁ μακαριστός Γέρων Ἀθανάσιος τόνιζε συνεχῶς τήν προσευχητική ἀξία τῶν Χαιρετισμῶν στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Σέ μία μικρή ἐπιστολή, πού ἀπέστειλε ὁ Γέρων Ἀθανάσιος στόν ἄρρωστο Γέροντα Θεόκλητο, πού βρισκόταν σέ ἀνάρρωση, ἀναφέρει τά ἑξῆς : «Χαίρω διά τήν βελτίωσιν τῆς ὑγείας σου, πού τήν εἶχα καταδικασμένην μετά τήν τελευταίαν συνάντησίν μας. Οἱ Χαιρετισμοί καί εἰς τοῦτο. Ὅταν ἔλθης θά διαβάσεις τοῦ Μηνιάτου τάς φράσεις. Τάς εἶχα δώσει τοῦ Ἱεροθέου καί τάς ἐτύπωσε εἰς τό Περιοδικόν τῆς Ἐκκλ. Σπάρτης «Γαλήνη». «Ἐλπίδα μου καταφυγή μου, Μητέρα μου, ἕνα νεῦμα νά κάμης πρός τόν Υἱόν σου δι'ἐμέ, ἐγώ εἶμαι σωσμένος. Μαρία, ὅποιος εἰς σέ ἐλπίζει, ἀδύνατον εἶναι νά χαθῆ». «Ἄς εἶναι δόξα ἰδική μου, λέγει ὁ Χριστός, ἡ δόξα τῆς Μητέρας μου». Ἔτσι λέγει ὁ Νικομηδείας Γεώργιος : «Τήν σήν γάρ δόξαν ὁ Κτίστης, ἰδίαν οἰόμενος, ἐκπληροῖ τάς αἰτήσεις»[1].

Καθίσταται σαφές ὅτι καί αὐτή ἀκόμη τήν βελτίωση τῆς ὑγείας τοῦ σοβαρά ἀσθενοῦντος Γέροντος Θεοκλήτου, τήν ἀποδίδει ὁ Γέρων Ἀθανάσιος στούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας, γεγονός πού ἀποδεικνύει τήν ἰδιαίτερα μεγάλη σημασία, πού ἀπέδιδαν οἱ Ἁγιορεῖτες Γέροντες στούς Χαιρετισμούς τῆς Θεοτόκου.

Ἡ ὠφέλεια τῶν πειρασμῶν

«Ἀπό τούς πολλούς πειρασμούς καί τήν ὑπομονή σ’ αὐτούς γίνεται κάποιος ἔμπειρος καί γνωρίζει τήν ἀδυναμία του καί τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ».

Οἱ πειρασμοί ὁδηγοῦν τόν ἄνθρωπο, πού κάνει ὑπομονή σ’ αὐτούς, στήν ἀληθινή αὐτογνωσία. Συμβάλλουν ἀποφασιστικά  στό νά συνειδητοποιήσῃ ὁ πιστός ἀφ΄ ἑνός τήν ἀσθένειά του καί ἀφ’ ἑτέρου τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Γράφει ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός στούς Λόγους συνοπτικούς περί Πνευματικῆς γνώσεως: «Ἀπό τούς πολλούς πειρασμούς καί τήν ὑπομονή σ’ αὐτούς γίνεται κάποιος ἔμπειρος καί γνωρίζει τήν ἀδυναμία του καί τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ»[1].

Γνωρίζοντας ὁ ἄνθρωπος τόν ἑαυτό του, τόν ὁποῖο μέχρι τότε δέν ἐγνώριζε ἀληθινά, κατανοεῖ ὅτι ὑπάρχουν καί πολλά ἄλλα πού ἀγνοεῖ καί ἔτσι ταπεινοφρονεῖ.

Συνειδητοποιώντας ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος, παρατηρεῖ ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός, τήν τρεπτότητά του, ποτέ δέν ἐπαίρεται γιά τίποτε.

Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κατερέλος, Ἡ θεολογία τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

Ὁ κυριώτερος τελικός σκοπός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου δέν εἶναι παρά ἡ ''ἔνδυσις'' τοῦ ἀνθρώπου μέ τό ἄκτιστο θεῖο Φῶς, μέ τήν ἀΐδια ἄφθαρτη στολή τῆς Θεότητος.

Ἐκεῖ στό Θαβώρ ὁ Χριστός ἐφανέρωσε πεπερασμένο μέρος τῆς ἀπείρου θεϊκῆς δόξης Του, ἐντός βέβαια τοῦ μέτρου τῆς τότε ἀνθρωπίνης πνευματικῆς χωρητικότητος τῶν τριῶν Μαθητῶν. Συνέπεια δέ αὐτοῦ ἦταν νά γευθοῦν οἱ τρεῖς αὐτοί Μαθηταί τήν προκαταβολή, τό προΐμιο τῆς πανενδόξου μελλοντικῆς ἄχρονης καί αἰωνίου ὁρατῆς τοῦ Θεοῦ θεοφανείας, ὅπως αὐτά τά ἐπεξηγεῖ χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, κατά τήν ἔνδοξο δηλαδή Βασιλεία Του, μετά τήν Δευτέρα Παρουσία.

Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Χριστοῦ ἔγινε κατά τήν διάρκεια τῆς κατευθύνσεως τοῦ Χριστοῦ πρός τήν ἁγία πόλι Σιών, ὅπου ἐπρόκειτο ἑκουσίως νά σταυρωθῆ πάσχοντας ὑπέρ ἡμῶν καί ἀντί ἡμῶν, ὑπέρ τῆς τοῦ σύμπαντος κόσμου σωτηρίας.

Ὁ Ἅγιος Λάζαρος, ὁ μάρτυρας πρίγκηπας τῶν Σέρβων(+15 Ἰουνίου)

Ὁ Ἅγιος Λάζαρος Α’ (Γαβριηλάνοβιτς) ἐγεννήθηκε τὸ 1329 στὴ Σερβία. Ἐξελέγη ἡγεμόνας αὐτῆς, τὸ 1371, ἀπὸ τοὺς Σέρβους ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι συγκεντρώθηκαν πρὸς τοῦτο μετὰ τὴν ἐπακολουθήσασα τὸ θάνατο τοῦ Στεφάνου Δουσὰν (1355) κατάπτωση καὶ διαίρεση τοῦ κράτους. 

Ἡ κληρονομιά τοῦ πατρός των.

Εις τον κόσμο αποθνήσκοντας ένας πατέρας έχει μία περιουσία, ας υποθέσουμε τώρα, εκατό δραχμές. Αφήνει τέσσερα παιδιά. Στα τέσσερα παιδιά θα διανείμει είκοσι πέντε, είκοσι πέντε, είκοσι πέντε, και είκοσι πέντε. Όλοι θα πάρουν από είκοσι πέντε δραχμές. Η κληρονομιά του πατρός των.
Στο πνευματικό δεν ισχύει αυτό, όχι. Ένας έχει πίστη, ευλάβεια, αυταπάρνηση, σεβασμό στον Γέροντα του είκοσι βαθμούς, είκοσι βαθμούς θα πάρει πνευματική δύναμη.

Καμμιά ἁμαρτία δέν εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Η προσευχή, το κομποσχοίνι, η ελεημοσύνη νικά το έλεος του Θεού.
Καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη από το έλεος του Θεού.
Ένα κομποσχοίνι που κάνεις για τον αδελφό σου, για τον συγγενή σου, δεν πάει χαμένο.

11 Αυγούστου Συναξαριστής. Εύπλου Διακόνου, των Αγίων Νεοφύτου, Ζήνωνος, Γάιου, Μάρκου Μακαρίου και Γαϊανού, Πασσαρίωνος, Νήφωνος, Ανάμνηση Θαύματος Αγίου Σπυρίδωνος, Αναστασίου Πανερά και Δημητρίου Μπεγιαζή, Βασιλείου και Θεοδώρου Ιερομαρτύρων, Ἐγκαίνια Ἱεροῦ Ναοῦ Θεοτόκου τῆς Ἐλεούσης, Η Αγία Ιας η Μαρτυς.

Ὁ Ἅγιος Νήφων Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Ἅγιος Νήφων, καταγόταν ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο. Τοὺς γονεῖς του τοὺς ἔλεγαν Μανουὴλ καὶ Μαρία. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Νικόλαος.
Ἀκολούθησε ἕναν μοναχό, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν Ἀντώνιος καὶ χρίστηκε καὶ αὐτὸς μοναχός. Τὴν μοναχική του ζωὴ τὴν ξεκίνησε στὴν Ἐπίδαυρο ἀλλάζοντας τὸ κοσμικό του ὄνομα σὲ Νήφων. Ὅταν ὁ μοναχὸς Ἀντώνιος ἀπεβίωσε, ὁ Νήφων πῆγε στὸ κάστρο τῆς Βᾶρδας. Ἐκεῖ γνώρισε τὸν ἐνάερο Ἁγιορείτη Ζαχαρία, τὸν ὁποῖο ἀκολούθησε καὶ ἔτσι ἐγκαταστάθηκε στὴν Μονὴ τῆς Θεοτόκου, στὴν Ἀχρίδα.
Ὅταν ὁ Ζαχαρίας ἐκλέχτηκε ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδας, ὁ Νήφων ἀποσύρθηκε στὴν Μονὴ Διονυσίου στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου καὶ χειροτονήθηκε διάκονος καὶ στὴ συνέχεια ἱερέας. Στὴ συνέχεια κλήθηκε νὰ γίνει Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης καὶ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ζαχαρία ἀνέλαβε τὸν Οἰκουμενικὸ θρόνο.
Ὁ Νήφων ἀνέβηκε συνολικὰ δυὸ φορὲς στὴ θέση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀχρίδας. Τὴν τρίτη φορὰ ποὺ τοῦ προτάθηκε νὰ ἐπανενθρονηστεῖ, ἀρνήθηκε καὶ ἀποσύρθηκε στὴ Μονὴ ὅπου καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.