«Λόγος γιά τόν φόβο τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό» μέρος γ΄

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς διδάσκει, ἀφενός, ὅτι «ὁ φόβος τοῦ Κυρίου εἶναι ἁγνός, κι ἔτσι παραμένει αἰώνιος»¹, καί, ἀφετέρου, ὅτι «ὅποιος ἀγαπᾶ, δέν φοβᾶται· ἡ τέλεια ἀγάπη διώχνει τόν φόβο· γιατί ὁ φόβος σχετίζεται μέ τήν τιμωρία, κι ὅποιος φοβᾶται τήν τιμωρία δείχνει πώς δέν ἔχει φτάσει στήν τέλεια ἀγάπη»².

Τά δύο αὐτά χωρία φαίνεται νά ἀντιφάσκουν. Δέν συμβαίνει, ὅμως, αὐτό στήν πραγματικότητα. Τήν ἐξήγηση μᾶς τή δίνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες:

«Ὑπάρχουν δύο εἴδη φόβων, ἕνας ἀρχικός καί ἕνας τέλειος.

Ὁ πρῶτος εἶναι χαρακτηριστικός τῶν ἀρχαρίων, θά λέγαμε, στήν πνευματική ζωή, ἐνῶ ὁ δεύτερος εἶναι χαρακτηριστικός τῶν ἁγίων, αὐτῶν πού ἔχουν πιά τελειωθεῖ πνευματικά κι ἔχουν φτάσει στό μέτρο τῆς ἁγίας ἀγάπης.

Ὅποιος, δηλαδή, κάνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τόν φόβο τῆς τιμωρίας, αὐτός, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ἀκόμη ἀρχάριος.

Το αγιογραφικό ανάγνωσμα του Σαββάτου 06-09-2014

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2014. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Εβραίους κεφ. β΄ 2 - 10 


β΄ 2 - 10

Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν κεφ. Ι΄ 16 - 21 

Ι΄ 16 - 21 
 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Μνήμη Γέροντος Ζωσιμᾶ

 (†10 Αυγούστου 2010)

Δεν θα επεκταθώ στο ποιος ήταν ο Γέροντας Ζωσιμάς αφού υποθέτω πολλοί θα το πράξουν  σε μεγαλύτερη έκταση.
Με λίγα και απλά λόγια, μπορούμε να πούμε ότι ο Ζωσιμάς Μοναχός, ήταν ένας χαρισματούχος μοναχός, τέκνο πίστης και υπακοής.
Έζησε πολλά χρόνια ως μοναχός στην Μονή Αγίου Παντελεήμονα Πεντέλης και βοήθησε τα μέγιστα στην οικοδόμησή της αφού ως κοσμικός ήταν οικοδόμος. Ήταν υποτακτικός του μακαριστού γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη ενώ έγραψε συνολικά 5 βιβλία για την ζωή και το έργο του, ομολογώντας την αγιότητα του Γέροντά του και ταυτόχρονα, οικοδόμησε την πνευματική ζωή πολλών συνανθρώπων μας που τα μελέτησαν..
Ακολουθώντας τον γέροντα Σίμωνα, ο οποίος λόγω προβλημάτων υγείας αποχώρησε από την μονή του Αγίου Παντελεήμονα και έμενε στον κόσμο, ο π. Ζωσιμάς βρέθηκε (μετά τον θάνατο του γέροντα του) να ζει για 20 και πλέον χρόνια σε ένα μικρό σπιτάκι στο Χαλάνδρι της Αθήνας. Όμως, αν και ζούσε στον κόσμο, αγωνιζόταν ως ένας αληθινός ασκητής της ερήμου, με ατελείωτες ώρες ολονύκτιας προσευχής και ορθοστασίας. Οι ώρες του ύπνου του ήταν ελάχιστες και ουδέποτε χάλασε το μοναχικό του τυπικό, το οποίο του καθόρισε ο μακαριστός γέροντάς του Σίμων Αρβανίτης.

Ἡ αὐτοβιογραφία μου.Ὅσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1722-1794). Με τόν ἐρημίτη Ἡσύχιο

Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ. ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΒΕΛΙΤΣΚΟΦΣΚΙ (1722-1794) ΜΕΡΟΣ 5. 

ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΗΜΙΤΗ ΗΣΥΧΙΟ

Όταν τα άκουσαν αυτά οι συνοδοιπόροι μου εκείνοι μοναχοί, φοβήθηκαν να συνεχίσουν τον δρόμο. Εγκαταλείποντας την απόφασή τους να πάνε στη Μολδαβία, κατέβηκαν παρακάτω, στα ορθόδοξα μοναστήρια πού βρίσκονται κοντά στον Δνείπερο, από τα οποία δύο είναι υπό τη δικαιοδοσία του ιερότατου μητροπολίτη Κίεβου και δύο του ιερότατου μητροπολίτη Περεγιασλάβ. Πήγα και εγώ μαζί τους λυπούμενος διότι, για τους λόγους που είπα, δεν μπόρεσα να πάω στη Μολδαβία. Όταν πλησιάσαμε στα βουνά Μσένσκι, στα οποία βρίσκεται και ένα από τα προαναφερθέντα μοναστήρια , εκεί σ’ ένα χωριό κοντά στα βουνά εκείνα, συνάντησα έναν ιερομόναχο με τον οποίο και παρέμεινα, ενώ οι σύντροφοί μου συνέχισαν τον δρόμο τους. Αφού ξεκουράστηκα σ’ εκείνο το χωριό μερικές ήμερες, αυτός ο ιερομόναχος άρχισε να μου μιλάει για κάποιον ενάρετο ερημίτη πού λεγόταν Ησύχιος, ο οποίος, κατοικώντας σ’ ένα νησάκι πού υπήρχε στο ποτάμι πού έτρεχε από τά βουνά, ασκείτο για τη σωτηρία της ψυχής του.

Οἱ Ἀόρατοι ἀσκητές τῆς Κρήτης

 Το «Άγιον Όρος» της Κρήτης

 Όταν αναπτύχθηκε και στην Κρήτη ο αναχωρητισμός- ερημητισμός, επέλεξε να απλωθεί στην ευρύτερη περιοχή των Καλών Λιμένων (περιοχή στην οποία προσάραξε και παρέμεινε ο Απόστολος Παύλος, μεταφερόμενος στην Ρώμη), κι από εκεί σε όλα τα κεντρικά και νότια Αστερούσια όρη με τελικό επίκεντρο το Αγιοφάραγγο. Δικαίως ονομάστηκαν τα Αστερούσια «Άγιον Όρος της Κρήτης». Ο ερημητισμός αυτός έφθασε σε πολύ μεγάλη ακμή όχι μόνο σε αριθμό αλλά και σε ποιότητα. Απόδειξη το γεγονός ότι ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης διδάχθηκε εκεί την νοερά προσευχή από τον ασκητή Αρσένιο, την οποία δίδαξε και ο ίδιος στην συνέχεια στο Άγιον Όρος.

Ορατές μαρτυρίες του ερημητισμού των Αστερουσίων είναι τα μέχρι σήμερα σωζόμενα ασκητήρια, τα οποία είναι παντού εγκατεσπαρμένα.

Οι ερημίτες υπήρχαν ως τα μέσα του 20ου αιώνα και μάλιστα σε απόλυτη απομόνωση. Μέχρι σήμερα ακούγονται παραδόσεις για αόρατους ασκητές, ασκητές δηλαδή που με την χάρη του Θεού έχουν φτάσει σε πολύ μεγάλα μέτρα αγιότητας και έχουν το χάρισμα να γίνονται αόρατοι από τους ανθρώπους. Και αυτό όχι γιατί τους φοβούνται, αλλά κυρίως για να μην αποσπώνται από τον σκοπό που πήγαν εκεί, να ενωθούν με τον Θεό.

Στόν πυρήνα τοῦ διαστροφικοῦ προγράμματος

ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΡΟΦΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

 Γράφει ο  Ιωάννης Αυξεντίου

«… δεν διαβάσατε ότι ο δημιουργός ευθύς εξ αρχής έπλασε άνδρα και γυναίκα, ως ένα ανδρόγυνο και είπε• Ένεκα τούτου θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα του και θα προσκολληθεί εις την γυναίκα αυτού και θα είναι οι δύο μία σαρξ, ένα σώμα; Το ανδρόγυνο λοιπόν, το οποίον ο Θεός τόσο στενά συνένωσε, ο άνθρωπος ας μη το χωρίσει» Ματθαίος ΙΘ’,4-6… 

«Όταν ο σύζυγος και η σύζυγος ενώνονται με το μυστήριο του γάμου, αυτοί δεν σχηματίζουν την εικόνα ενός επίγειου πράγματος, αλλά του ίδιου του Θεού.»

                                                             Άγιος Ιωάννης ο  Χρυσόστομος.  

 Σε ολοένα και περισσότερες χώρες αρχίζουν να εφαρμόζονται προγράμματα που απευθύνονται σε μικρά παιδιά, τα οποία έχουν ως στόχο να αποτυπώσουν μέσα στην παιδική ψυχονοητική σφαίρα την ιδέα ότι δεν υπάρχουν μόνον δύο φύλα, το αρσενικό και το θηλυκό, τα οποία είναι γενετικά προκαθορισμένα, αλλά ότι το φύλο αποτελεί απλώς μία προσωπική επιλογή του κάθε ατόμου. Μπορεί δηλαδή κάποιος που γεννιέται άνδρας, να επιλέξει μία θηλυκή σεξουαλική συμπεριφορά και αντιστρόφως, μία γυναίκα να επιλέξει μία ανδρική σεξουαλική συμπεριφορά. 

Αυτά τα προγράμματα βρίσκουν εφαρμογές με διαφόρους τρόπους:

Η ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΙΑ « Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ θυμώνεις μὲ τοὺς ἄλλους. Δύσκολο εἶναι νὰ θυμώνεις μὲ τὸν ἑαυτό σου». (Ἁγ. Λουκᾶ Ἀρχιεπ. Συμφερουπόλεως)

 Περὶ σκληροκαρδίας

Ἁγ. Λουκᾶ τοῦ ἰατροῦ, Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως Κριμαίας

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἁγ. Λουκᾶ ἐπισκόπου Κριμαίας Λόγοι καὶ ὁμιλίες»-Τόμος Γ´, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη

.                 Ποιός ἄνθρωπος δὲν θὰ θυμώσει καὶ δὲν θὰ διαμαρτυρηθεῖ ἀκούγοντας τὴν παραβολὴ τοῦ κάκου δούλου, στὸν ὁποῖο ὁ κύριος τοῦ συγχώρεσε ἕνα μεγάλο χρέος, ἐνῶ αὐτὸς δὲν ἤθελε νὰ συγχωρέσει στὸν πλησίον του ἕνα μικρό;
.                 Ταράζεται ἡ καρδιά μας, ὅταν βλέπουμε τὶς χειρότερες ἐκδηλώσεις τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτωλότητας τῶν ἀνθρώπων. Σωστὰ εἶπε ὁ προφήτης Δαβὶδ «Καὶ ἐρρύσατο τὴν ψυχήν μου ἐκ μέσον σκύμνων, ἐκοιμήθην τεταραγμένος υἱοὶ ἀνθρώπων, οἱ ὀδόντες αὐτῶν ὅπλα καὶ βέλη, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν μάχαιρα ὀξεία» (Ψαλ. Νϛ´, 5). Καὶ δὲν τὸ λέει γιὰ τοὺς φονιάδες καὶ τοὺς κακούργους ἀλλὰ γιὰ μᾶς τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους. Ἐμᾶς μᾶς ἀποκαλεῖ λιοντάρια καὶ λέει ὅτι τὰ δόντια μας εἶναι ὄπλα καὶ βέλη καὶ ἡ γλῶσσα ἀκονισμένο σπαθί. Καὶ τὸ σπαθὶ εἶναι ὄργανο τοῦ φόνου.

Εἰδικός ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΣ σχολιασμός κατά τῶν λεχθέντων τοῦ σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Λεμεσοῦ Ἀθανασίου σύμφωνα μέ τήν δογματική τῆςὈρθοδόξου καθολικῆς Ἐκκλησίας (Τοῦ Παναγιώτη Νούνη)

  Βάσει της Πατερικής διδαχής “Μη δέχου και μη απόρριπτε” είναι φύσει αδύνατο να διαφωνήσουμε, με τον Άγιο Λεμεσού, στα όσα εύστοχα Πατερικά διδάγματα μας εκφράζει στο περιλάλητο οπτικοακουστικό ντοκουμέντο…!
Δηλαδή, τι εννοούμεν;
Εννοούμεν, ότι συμφωνάμε σε όλα τα Αγιοπατερικά λεχθέντα του σεβασμιωτάτου  πλήν και εκτός, των εκκλησιολογικών, θεολογικών και λογικών αστοχιών και σφαλμάτων του!!!
 Επιπρόσθετα θεωρούμεν, ότι θα πρέπει να γίνουνε μερικές σκόπιμες και αναγκαίες διευκρινίσεις από μέρους μας, ίνα αποφευχθούν οι όποιες παρανοήσεις και παρεξηγήσεις, διότι οι καλές οι εξηγήσεις, κάνουν και τους καλύτερους φίλους!

«Νήστευε τάς Τετάρτας καί τάς Παρασκευάς, τάς ὡρισμένας ὅλου τοῦ χρόνου...»

ΝΗΣΤΕΙΑ + ΜΕΤΑΝΟΙΑ + ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ

ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ + ΣΩΤΗΡΙΑ

Τοῦ Ἁγίου Θεοφάνους τοῦ Σοφωτάτου καί Λογιωτάτου.

( Βιβλ. Μαργαρίται Ἰ. Χρυσοστόμου)

Νήστευε τάς Τετάρτας καί τάς Παρασκευάς, τά ὡρισμένας ὅλου τοῦ χρόνου, καί μήτε διά Μητροπολίτην, μήτε διά Πατριάρχην, μήτε διά συγγενῇ, μήτε διά φίλον μή χαλάσῃς τήν νηστείαν τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς.

Μίαν φοράν νά τρώγῃς ὀψάριον τήν μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τήν ἑορτήν μόνον.

Ἁγία Ἀλεξάνδρα-Ἡγουμένη καί θεμελιώτρια τῆς μονῆς Ντιβέεβο

ΑΓΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ-ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΤΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΝΤΙΒΕΕΒΟ

Η Αγαθή Σεμιόνοβνα Μελγκούνοβα,ήταν πολύ πλούσια και κατείχε πολλά κτήματα στο Γιάροσλαβ,στο Βλαντιμίρ και στο Ριαζάν.Από νεα έμεινε χήρα και το 1760 έγινε μοναχή στη Μονή Φλορέφσκι του Κιέβου με το όνομα Αλεξάνδρα.Δεν της ήταν γραφτό να μείνει πολύ εκεί αφού είδε σε όραμα την Παναγία η οποία της είπε να φτιάξει ένα νέο μοναστήρι. 
Υπό την καθοδήγηση της Παναγίας και μετά από δεκάδες προσκυνήματα,η Αγ.Αλεξάνδρα έφτασε στον τόπο που είχε διαλέξει η Παναγία.Ήταν στο Ντιβέεβο,όχι πολύ μακρια από το Σαρώφ όπου την εποχή εκείνη βρισκόνταν μια ανδρική μονή γνωστή για τους μεγάλα πνευματικά της αναστήματα.Υπό την καθοδήγηση των ερημιτών του Σαρώφ η Αγ.Αλεξάνδρα ξεκίνησε την ησυχαστική της ζωή σ'ένα κελί δίπλα από έναν ναό αφιερωμένο στην εικόνα της Παναγίας του Καζάν.

Ἡ χαμογελαστή Παναγιά!

Η Χαμογελαστή Παναγία.

Σπανιότατη αγιογραφία του 11ου αιώνα της γυναικείας μονής Εσκί Γκιουμούζ-Παλαιών Ασημιών, περιοχή Νίγδης, στην οποία τόσο η Παναγία όσο και μικρός Χριστός χαμογελούν.

5 Σεπτεμβρίου Συναξαριστής. Ζαχαρίου Προφήτη καί τῆς συζύγου τοῦ Ἐλισάβετ, Ἀβδαίου Ἐπισκόπου, τῶν Ἁγίων Μεδίμνου, Οὐρβάνου, Θεοδώρου καί τῶν σύν αὐτοῖς 80 Ἱερέων καί Διάκονων, Πέτρου ἐν τῷ Ἀθήρα, Ραΐδος, Ἀθανασίου Ὁσίου, Alto.

Ὁ Προφήτης Ζαχαρίας 
 

Ὁ Ζαχαρίας, πατέρας τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστή, ἔζησε στὰ χρόνια του Ἡρῴδη, βασιλιὰ τῆς Ἰουδαίας. Κατὰ τὴ γνώμη τοῦ Χρυσοστόμου, καθὼς καὶ ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ζαχαρίας δὲν ἦταν ἁπλὸς ἱερέας, ἀλλὰ ἀρχιερέας ποὺ ἔμπαινε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Σύζυγο εἶχε τὴν Ἐλισάβετ καὶ δεν  εἶχαν παιδί. Κάποια μέρα λοιπόν, τὴν ὥρα τοῦ θυμιάματος μέσα στὸ θυσιαστήριο, εἶδε ἄγγελο Κυρίου ποὺ τοῦ ἀνήγγειλε ὅτι θὰ ἀποκτοῦσε γιὸ καὶ θὰ ὀνομαζόταν Ἰωάννης.
Ὁ Ζαχαρίας σκίρτησε ἀπὸ χαρά, ἀλλὰ δυσπίστησε. Ἡ γυναῖκα του ἦταν στεῖρα καὶ γριά, πῶς θὰ γινόταν αὐτὸ ποῦ ἄκουγε; Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε ὅτι θὰ μείνει κωφάλαλος μέχρι νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ βουλὴ τοῦ Θεοῦ. Πράγματι, ἡ Ἐλισάβετ συνέλαβε καὶ ἔκανε γιό.
Ὅταν θέλησαν νὰ δώσουν ὄνομα στὸ παιδί, ὁ Ζαχαρίας ἔγραψε πάνω σὲ πινακίδιο τὸ ὄνομα Ἰωάννης. Ἀμέσως δὲ λύθηκε ἡ γλῶσσα του καὶ ὅλοι μαζὶ δόξασαν τὸ Θεό. Βέβαια, ἡ χάρη αὐτὴ ἔγινε ἀπὸ τὸ Θεὸ στὸν Ζαχαρία, διότι ἦταν «δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος».