Le Père Serge Chévitch (1903-1987), un Starets Russe en Île de France. Biographie (1)

Le Père Serge Chévitch

Cyrille (le futur Starets Serge) est né le 3 août 1903 (21 juillet suivant le nouveau calendrier) à La Haye (Pays-Bas) où son grand-père maternel, Cyrille Struve, exerçait les fonctions d’ambassadeur de Russie et où ses parents, Georges et Marie Chévitch étaient alors en visite. Ceux-ci retournèrent en Russie alors qu’il était âgé de trois semaines.

Son père était officier supérieur dans l’armée russe. Il était issu d’une famille noble de la République de Venise qui possédait un fief en Herzégovine. Il disposait d’un important personnel de maison et avait pris soin d’engager des employés français, allemand et anglais, afin que ses enfants puissent apprendre à pratiquer les trois langues.

Ἡ ὑγιὴς καὶ ἡ νόθος πνευματικότης - Μέρος Ε'

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΜΕΡΗ ΕΔΩ:

"Ἡ ὑγιής καί ἡ νόθος πνευματικότης" - Μέρος Α΄ - Συνέντευξη μέ τόν Ἀρχιμ. Ἀρσένιο Κατερέλο

"Ἡ ὑγιής καί ἡ νόθος πνευματικότης" - Μέρος Β΄ - Συνέντευξη μέ τόν Ἀρχιμ. Ἀρσένιο Κατερέλο

Ἡ ὑγιής καί νόθος πνευματικότης-Μέρος Γ-π. Ἀρσένιος Κατερέλος

 Ἡ ὑγιὴς καὶ ἡ νόθος πνευματικότης - Μέρος Δ'

Ραδιοφωνικὴ συνέντευξις εἰς τὸν ραδιοφωνικὸν σταθμὸν Μητροπόλεως Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης

ΜΕΡΟΣ Ε´ 

Π. ΙΩΗΛ - ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΕΚΤΗ: Π. Ἀρσένιε, θά ἦταν δυνατόν νά μᾶς πῆτε ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ στάσις τῶν πιστῶν ἔναντι κάποιων προσώπων πού φαίνονται ὡς ὑπεύθυνοι καθοδηγητές σέ ὁποιοδήποτε ἐπίπεδο τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας; Εἴτε αὐτοί εἶναι πατριάρχες, ἐπίσκοποι, ἱεροκήρυκες, πνευματικοί, καθηγούμενοι, μοναχοί, λαϊκοί θεολόγοι, κλπ. Ποιά κριτήρια δηλαδή πρέπει νά πληροῦν οἱ ἀνωτέρω, ὥστε οἱ πιστοί νά τούς ἐμπιστεύωνται καί νά ἀποδέχωνται τόν λόγο τους καθώς καί τί γενικῶς χρειάζεται νά προσέχουν οἱ πιστοί;

Π. ΑΡΣΕΝΙΟΣ: Ἄς ἀρχίσωμε, σεβαστέ μου π. Ἰωήλ, ἀπό τό τελευταῖο τμῆμα τῆς ἐρωτήσεώς σας. Τί γενικῶς πρέπει νά προσέχουν οἱ πιστοί. Θά πρέπη νά ἐξετάζουν ἐάν οἱ διάφοροι ἑκάστοτε καθοδηγητές ὀρθοτομοῦν καί ὀρθοπρακτοῦν τόν λόγον τῆς ἀληθείας σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Θά πρέπη νά ἀναζητοῦν διδασκάλους πού....

ἀποπνέουν τό ἄρωμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου πνευματικότητος.

Ἁγιότητα Κληρικῶν- ἐγκυρότητα μυστηρίων

Η αγιαστική χάρις, λοιπόν, παρέχεται μέσα στην Εκκλησία μέσω των Κληρικών και αυτό λαμβάνει χώραν ανεξάρτητα από την αγιότητα των προσώπων αυτών. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Ο Θεός, βέβαια, θα κρίνει, αυστηρότατα μάλιστα, τους παραβάτες Κληρικούς Του, αλλά την αγιαστική χάρι δεν θα τη στερήσει από την Εκκλησία Του εξαιτίας αυτών, ούτε θα την παρέχει σε αυτούς παρακάμπτοντάς τους. Έτσι το θέλει! Ιδιαίτερα κατανοητή μπορεί να γίνει η θέση μας αυτή , αν σκεφθούμε ότι και στην καθημερινή πραγματικότητα έχουμε ανάλογα παραδείγματα εγκυρότητος ενεργειών ,ανεξάρτητα από την προσωπική ποιότητα του ενεργούντος: ο συμβολαιογράφος, ο δικαστής, ο ιατρός, ο υπουργός, σφραγίζουν, υπογράφουν, ενεργούν πράξεις ex officio ,δηλαδή έγκυρες, λόγω αρμοδιότητος και όχι λόγω προσωπικής ποιότητος.

Μιά φορά ρώτησα τόν π. Σεραφείμ Ρόουζ πῶς κατέληξε στήν Ὀρθοδοξία ἀπό τίς κινεζικές σπουδές:

Ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης δεν χρειαζόταν να του δίνει πολλές οδηγίες και εξηγήσεις. Ό Ευγένιος εσωτερίκευσε την πνευματική εικόνα του αρχιεπισκόπου, τον όποιον έβλεπε ως αντανάκλαση του ίδιου του Χριστού. Αυτή την εικόνα έφερε μαζί του σε όλη την ζωή του ως πηγή καθοδήγησης.
Κάποιος πού γνώρισε σε μεταγενέστερα χρόνια τον Ευγένιο, θυμάται: «Μια φορά τον ρώτησα πώς κατέληξε στην Ορθοδοξία από τις κινεζικές σπουδές: από τον ταοϊσμό, την κινέζικη φιλοσοφία, κ.τ.λ. Εκείνος μου είπε: «Στην κινεζική φιλοσοφία είχα βρει την ευγενέστερη θεώρηση για τον άνθρωπο, μέχρι πού ήρθα αντιμέτωπος με την Ορθοδοξία και με τούς Βίους των Άγιων. Έπειτα αφού έγινα δεκτός στην Ορθόδοξη Εκκλησία, συνάντησα τον αρχιεπίσκοπο Ιωάννη : ήταν ο πιο ευγενής άνθρωπος πού είχα γνωρίσει ποτέ μου».

Πῶς βαραίνουν οἱ ψυχές στόν ἄλλο κόσμο….( Γερόντισσα Λαμπρινή )

Για το κοριτσάκι από τον άλλο κόσμο: Κάποτε συνέβη το εξής, όπως το διηγήθηκε:
«Ήταν η 30κοστή μέρα από την κοίμηση ενός γνωστού μου 7χρονου κοριτσιού.
Το βραδάκι, ως συνήθως, πήρα να διαβάσω ένα πνευματικό βιβλίο και καθόμουν στο κρεββάτι, ενώ δίπλα μου ο άνδρας μου είχε ήδη κοιμηθεί.
Τότε απ’ το παράθυρο μπήκε ένας Άγγελος και έφερε το γνωστό μου κοριτσάκι νυμφοστολισμένο. Το ρώτησα τι ήθελε ξανά στον αμαρτωλό αυτόν κόσμο και μου απάντησε:
«Ήρθα για σένα. Δεν μπόρεσα να βρω άνθρωπο να πω το παράπονό μου. Οι γονείς μου με ζόριζαν να τρώω για να γίνω καλά, ενώ δεν μου έλειπε το φαγητό. Ο Θεός ήθελε να με πάρει. Τώρα όμως πού πέθανα έπρεπε να πάω στον παράδεισο, αλλά έχω εμπόδια.
Ένα οφείλεται στους γονείς μου, και ένα σε μένα.

Ἀρχιμ. Παῦλος Δημητρακόπουλος, Ἡ μεγίστη εὐθύνη τῆς Ἱεραρχίας μας

Εν Πειραιεί τη 15ῃ Οκτωβρίου 2014

Η μεγίστη ευθύνη της Ιεραρχίας μας.

Σχόλιο με αφορμή την πρόσφατη σύγκληση της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου,

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Η πρόσφατη σύγκληση της τακτικής Συνόδου της Ιεραρχίας μας, τα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε και οι αποφάσεις τις οποίες έλαβε, ανέδειξε δυστυχώς για μια ακόμη φορά, για πολλοστή φορά, την πνευματική της ανεπάρκεια. Ανέδειξε την αδυναμία της να σταθή στο ύψος των περιστάσεων, να εκτιμήσει και να σταθμίσει τα σημεία των καιρών και να λάβει δραστικά και αποτελεσματικά μέτρα, μπροστά σ’ ένα πλήθος καυτών και φλεγόντων θεμάτων, που έχουν συσσωρευθεί εδώ και χρόνια και περιμένουν την λύση και την αντιμετώπισή τους στην πολύπαθη και πολλαπλώς χειμαζόμενη πατρίδα μας.

Δυστυχώς η Ιεραρχία μας στάθηκε για μια ακόμη φορά ανίκανη να αφουγκρασθεί τον πόνο και την αγωνία του κλήρου και του πιστού λαού του Θεού και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του. Η κατάσταση τραγική, εφιαλτική, απογοητευτική, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα, προς το παρόν τουλάχιστον, καμιά προοπτική και ελπίδα βελτιώσεως.

Δεν βρίσκουμε λόγια για να περιγράψουμε την οδύνη και την απογοήτευση, αλλά και τον θυμό και την οργή που αισθανόμαστε, σύμφωνα με τον λόγο του προφήτου «οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε» (Ψαλμ.4,5),  κλήρος και λαός μπροστά σ’ αυτή την αφωνία, την αδράνεια, την ένοχη σιωπή του σώματος ης Ιεραρχίας, (εκτός βέβαια ελαχίστων εξαιρέσεων, που δόξα τω Θεώ υπάρχουν ακόμη).

''Ἰδού πορεύομαι'', ΚΕΦ. Η΄ μέρος α΄

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Βασανιστική ἦταν ἡ περίοδος ἐκείνη γιά τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Βαρειά ἡ ἀτμόσφαιρα, γεμέτη προσμονή δεινῶν. Οἱ ἀπειλές τῶν ἐχθρῶν τοῦ Παῦλου, πού τώρα ξεθάρρεψαν μέ τό θάνατο τοῦ Κώνστα, ἔφθαναν μέχρι τ᾿ αὐτιά του.

• Ἦρθε ὁ καιρός νά ξεκαθαρίσουμε μ᾿ αὐτό τό φανατισμένο Θεσσαλονικέα, ἔλεγαν μέ μίσος ὑποτιμώντας κι αὐτόν τόν τόπο, ἀπ᾿ ὅπου καταγόταν ὁ Παῦλος.

Ἄλλοι ἔλεγαν:

• Τώρα ὁ αὐτοκράτορας θά βάλη τά πράγματα στή θέση τους. Δέν μπορεῖ “αὐτός” μέ τό ἔτσι θέλω νά κάθεται στόν Πατριαρχικό θρόνο τῆς Βασιλεύουσας.

Καί κάποιοι ἄλλοι, χειρότερα φανατισμένοι ἀρειανοί, πρόσθεταν:

Τὸ μέλλον τοῦ τόπου μας καὶ τῆς ἀνθρωπότητας Άγιος Πορφύριος

 Τόσο στὴν προσωπική μας ζωή, ὅσο καὶ στὴ ζωὴ τοῦ τόπου μας καὶ τῆς ἀνθρωπότητος, ἔβλεπε σημάδια ἐλπίδας. Ἕνα βράδυ ποὺ τοῦ εἴχαμε ἐμπιστευθεῖ τὴ θλίψη μας καὶ τὴ στενοχώρια μας γιὰ τὰ ὅσα συνέβαιναν γύρω μας, μᾶς ἐκμυστηρεύθηκε: «Ἡ ἐποχή μας εἶναι σὰν τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τότε ὁ κόσμος εἶχε φθάσει σὲ μία ἀθλία κατάσταση. Ὁ Θεός, ὅμως, μᾶς λυπήθηκε. Καὶ τώρα δὲν πρέπει ν’ ἀπελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα ἀπὸ τὴ συμφορὰ νὰ ἐμφανίζεται κάποιος πολὺ σπουδαῖος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ συνεγείρει καὶ θὰ ἑνώσει τὸν κόσμο πρὸς τὸ καλό». Ἀμὴν Γέροντα, καὶ πότε! 

Πρότυπη πρωτοχριστιανικὴ ἐκκλησία «ἀναδύθηκε» στὸ φῶς στὴν Τουρκία

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Τὴν πολὺ σημαντικὴ μὲ μεγάλη θρησκευτικὴ σημασία ἀνακάλυψη μιᾶς πρότυπης πρωτοχριστιανικῆς ἐκκλησίας κατὰ τὴν περίοδο τῆς πρώτης ἐξάπλωσης τοῦ χριστιανισμοῦ στὴν Μικρὰ Ἀσία, ἔκανε γνωστὴ μὲ σχετικὸ ἀποκαλυπτικὸ δημοσίευμα ἡ τουρκικὴ ἐφημερίδα, Cumhuriyet. Τὸ ἐντυπωσιακὸ αὐτὸ γεγονὸς ἔρχεται σὰν ἀκόλουθο μιᾶς σειρᾶς παρόμοιων ἀνακαλύψεων ποὺ σηματοδοτοῦν τὴν ἀνάδυση κυριολεκτικὰ ἀπὸ τὸ σκοτάδι ὅλης τῆς χριστιανικῆς ἑλληνορθόδοξης κληρονομιᾶς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στὴν σύγχρονη Τουρκία, μὲ ὅτι αὐτὸ μπορεῖ νὰ σημαίνει γιὰ ὅλες τὶς σύγχρονες ἐξελίξεις στὴν εὐρύτερη περιοχή, ὅπου ὁ θρησκευτικὸς παράγοντας ἔχει ἀναδείχνει σὰν βασικὸς παράγοντας  τῶν ἐξελίξεων.

Συγκεκριμένα, ὅπως ἀναφέρεται στὸν τουρκικὸ τύπο, στὴν περιοχὴ τοῦ Eskipazar, τῆς περιφέρειας τοῦ Karabuk, βορειοδυτικά τῆς Κασταμονῆς στὸν εὐρύτερο δυτικὸ Πόντο, ἦρθε στὸ φῶς τῆς δημοσιότητας μιὰ πρωτοχριστιανικὴ ἐκκλησία ποὺ ἀνάγεται στὸν πρῶτο μ. Χριστὸ αἰώνα καὶ ὅπως ἀναφέρεται ὁλοκληρώθηκε τὸν ὄγδοο μ. Χριστὸ αἰώνα στὴν βυζαντινὴ πόλη Ἀδριανούπολη τῆς περιοχῆς. Ἡ ἐκκλησία αὐτή, σύμφωνα πάντα μὲ τὰ ἴδια τὰ τουρκικὰ δημοσιεύματα, εἶναι κοσμημένη μὲ....

Ἀπό τό Συναξάρι - Οἱ ἅγιοι Πρόβος, Τάραχος καί Ἀνδρόνικος

 

 (12 Οκτωβρίου)
Οι άγιοι αυτοί μάρτυρες έζησαν επί Διοκλητιανού (304). Ο Τάραχος, που ήταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία, καταγόταν από την Κλαυδιούπολη της Ισαυρίας· ήταν Ρωμαίος πολίτης και είχε υπηρετήσει επί μακρά σειρά ετών στο αυτοκρατορικό στράτευμα· ο Πρόβος ήταν από την πόλη Σίδη της Παμφυλίας, ο δέ Ανδρόνικος ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας της Εφέσου. Όταν μαθεύτηκε ότι ήταν χριστιανοί, τους συνέλαβαν στην Πομπηιούπολη και τους έφεραν ενώπιον του διοικητού της Κιλικίας Μαξίμου, στην Ταρσό· κατόπιν τους πήγαν στην Μοψουεστία και τέλος στην πόλη Ανάζαρβο.
Ο Τάραχος έμεινε ακλόνητος στην πίστη, παρά τις απειλές του διοικητού, ο οποίος, δίχως κανέναν οίκτο για την ηλικία του, διέταξε να του σπάσουν με πέτρες τη σιαγόνα.

Σας παρακαλώ να εφαρμόσετε αυτήν την εντολήν: Όσον μπορείτε να καλλιεργήσετε την αγάπην προς το πρόσωπον του Χριστού σε τέτοιο σημείον, όπου, όταν θα προφέρετε το όνομά Του, να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια σας.