St. Theodosius the Great, the Cenobiarch

St. Theodosius the Great, the Cenobiarch

Commemorated on January 11

Saint Nikolai Velimirovič

Theodosius was the first founder and organizer of the cenobitic way of monastic life. He was born in the province of Cappadocia in the village of Mogarissus of devout parents. As a child, he visited St. Simeon the Stylite who blessed him and prophesied great and spiritual honors about him. With a thurible [censer] in which he placed unburned charcoal and incense, Theodosius sought out a place where he could settle and establish his monastery and stopped when the charcoal fired up on its own. Here, he settled and began to live the ascetical life. Soon, he gathered around him many monks of various nationalities. He built a church for each nationality so that, at the same time, services and hymns were offered to God in Greek, Armenian, Georgian, etc. But, on the day of Holy Communion, all the brotherhood gathered in the great church in which the Greek language was used.

«Γιατί χάνουμε τή χαρά μας;»

Την Κυριακή 11 Ιανουαρίου, στις 6.00 μ.μ., στα πλαίσια των Εσπερινών Κηρυγμάτων που πραγματοποιούνται στον Ιερό Ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου Γιαννιτσών θα ομιλήσει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Σάββας Αγιορείτης με θέμα: «ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΑ ΜΑΣ;»

 

http://istographos.blogspot.gr/2015/01/blog-post_74.html

Ἑρμηνεία εἰς τό κατά Ματθαῖον εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς μετά τά Φῶτα (Νικηφόρος Θεοτόκης, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀστραχάν καί Σταυρουπόλεως)

 (Ματθ. δ' 12-17)
- Γιατί ο Ιησούς ανεχώρησε για την Γαλιλαίαν όταν ο Ιωάννης φυλακίστηκε;
- Γιατί ο ευαγγελιστής περιγράφει μετά ακριβείας την επαρχία και τοποθεσία που πήγε ο Ιησούς;

Τί εἶναι ἡ «ἐν Χριστῷ» ἁπλότητα;

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (†2009)

 

Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για την αρετή, ή μάλλον για τη θεοείδεια αυτήν, που μόνο όσοι την κέρδισαν και την πάσχουν μπορούν να μας ανα­φέρουν κάτι σχετικό. Ω μακάρια απλότητα, το έν­δυμα και το σώμα της απάθειας και της τελειότη­τας και ο χώρος όπου αρέσκεται να κατοικεί ο Θε­ός!

Γι’ αυτή μίλησε ο Κύριός μας και την αναζήτησε στους ανθρώπους, αλλά τη βρήκε μόνο στα νήπια, στα «παιδία», που είναι άκακα και απλά και μας απείλησε, τρόπον τινά, ότι αν δεν την αποκτήσουμε στη ζωή αυτή, δεν θα γίνουμε δεκτοί στη βασιλεία του.

Τό Γεροντικό τοῦ Ἁγίου Ὄρους (2). Ἀνδρέα μοναχοῦ Θεοφιλόπουλου

Προηγούμενο: 5812 - Το Γεροντικό του Άγιου Όρους (1). Ανδρέα μοναχού Θεοφιλόπουλου

Άφιξη στο Άγιον Όρος

Ήταν Απρίλης τού 1933, όταν ξεκίνησα από το λιμάνι της Καλαμάτας, με το καράβι-ατμόπλοιο «Ναυκρατούσα», για το Άγιον Όρος, προκειμένου να ιδώ τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερό μου αδελφό Θεοφίλη, μοναδικό κατά σάρκα αδελφό.

Αφού περάσαμε με τρικυμία τον Κάβο-Μαλέα, φτάσαμε στο Γύθειο, όπου μείναμε λίγες ώρες να ξεφορτώσει το καράβι.

Σε τρία μερόνυχτα φτάσαμε στον Πειραιά. Εκεί μείναμε έξι ώρες. Για πρώτη φορά μπήκα στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο κι επισκέφθηκα την Αθήνα ήμουν 16 προς τά 17 μου χρόνια. Η Αθήνα δεν μου άρεσε.

Γύρισα στον Πειραιά και το βραδάκι φύγαμε για τη Χαλκίδα. Εκεί περιμέναμε έξι ώρες να επιστρέψει η παλίρροια των υδάτων και να μας ανοίξουν τη γέφυρα για να περάσουμε. Άπ’ εκεί μπήκαμε υστέρα στον Παγασητικό κόλπο και φτάσαμε στον Βόλο, όπου μείναμε μισή μέρα.

Θυμάμαι, είχαν πιάσει πολλά ψάρια, είχε πλημμυρίσει η παραλία από λαχταριστές παλαμίδες. Πρώτη φορά έβλεπα τόσα πολλά ψάρια.

Ἁγιορείτικες ἱστορίες γιά τήν ψαλτική

Το Άγιον Όρος είναι ένας ευλογημένος τόπος άσκησης και προσευχής. Ορθά αποκαλείται ως το Περιβόλι της Παναγίας γιατί είναι έντονη η παρουσία της Μητέρας όλων μας, σ΄αυτή την αγιασμένη γωνιά της πατρίδας μας. Πολλές ιστορίες διδακτικές γεμάτες σοφία όταν τις διαβάζουμε μας οδηγούν σ΄ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων. Ιστορίες πραγματικές που αποπνέουν το άρωμα της ορθόδοξης ευσέβειας και πνευματικότητας και οικοδομούν όλους όσοι έχουν αγαθή προδιάθεση και θέλουν να ωφεληθούν.

Στην σκήτη της Αγίας Άννας υπήρχε ένας μοναχός με το όνομα Προκόπιος από την Καλύβα των Εισοδίων της Θεοτόκου. Επειδή ήταν παράφωνος οι Πατέρες απέφευγαν να του μάθουν μουσικά. Είχε όμως σφοδρή και έντονη επιθυμία να μάθει να ψάλλει σωστά για να δοξολογεί κι αυτός τον Θεό όπως και οι άλλοι αδελφοί.

Είχε λάβει χάρισμα από τον Θεό να λέει ακατάπαυστα την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με τον αμαρτωλό» και να κρατά πάντα στο χέρι του το κομβοσχοίνι το οποίο δεν αποχωριζόταν ποτέ. Μία μέρα ήταν πολύ λυπημένος επειδή δεν μπορούσε να βρει κανέναν να ασχοληθεί μαζί του για να τον μάθει να ψάλλει με μουσικά κείμενα.

Τό ἐσφαλμένο τοῦ Filioque (π. Ἰ. Ρωμανίδης)

Κατά τα πρώτα  βήματα της επιστροφής μου (σημείωση π. Γ. Μεταλληνού: «Ασφαλώς εννοεί την στροφή του στην μελέτη της ορθοδόξου παραδόσεως») εις την Ορθοδοξίαν έμαθα ότι το εσφαλμένον του Filioque βασίζεται εις την δυτικήν σύγχυσιν θείας ουσίας και ενεργείας. Ούτω οι Δυτικοί ισχυρίζονται μεταξύ άλλων ότι, αφού το Πνεύμα πέμπεται και δίδεται όχι μόνον υπό του Πατρός, αλλά και υπό ή δια του Υιού, έπεται ότι εκπορεύεται και εκ του Υιού ή δια του Υιού. Η σύγχυσις αύτη της ενεργείας του πέμπειν μετά της εκπορεύσεως, ο της ουσίας εστίν, δικαιολογεί εις τα όμματα των Δυτικών το Filioque.

«Ει μηδέν διαφέρει της θείας ενεργείας η θεία ουσία, και το γεννάν και εκπορεύειν, ουδέν δοίσει του ποιείν· ποιεί δε ο Θεός και Πατήρ δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι. Ώστε και γεννά και εκπορεύει, κατά την των εναντίων δόξαν και των κατ’ αυτούς, δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι» (Παλαμάς, PG150, 1189).

Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κατερέλος, Τά ἅγια Θεοφάνεια

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

 

Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος

Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

 

Ὅταν ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος συνεπλήρωσε τό τριακοστόν ἔτος τῆς ἡλικίας Του, γιατί ὡς Θεός πού ταυτόχρονα ἦταν εἶναι ἄχρονος, ἐπῆγε στόν Ἰορδάνη ποταμό γιά νά βαπτισθῆ ἀπό τόν Ἰωάννη.  «Ὁ δὲ Ἰωάννης διεκώλυεν αὐτὸν λέγων· Ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με;». Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτισθῶ ἀπό Ἐσένα καί Σύ ἔρχεσαι πρός ἐμένα; (Ματθ. Γ´, 14). Ἄλλωστε, ὁ Ἰωάννης εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος διεκήρυξε: «Ἰδού ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. Α´, 29). Νά, δηλαδή τό πρόβατον, τό ὁποῖον θά σφαγιασθῆ καί ἡ θυσία του αὐτή θά ἔχη διαστάσεις παγκοσμιότητος, διότι μέ τήν θυσία αὐτή θά σηκώση τήν ἐνοχή ὅλου τοῦ κόσμου ὅλων τῶν ἐποχῶν. 

Αὐτά τά λόγια τοῦ Βαπτιστοῦ, εἶναι ἡ μεγαλύτερη προφητεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά τόν Μεσσία. Οἱ ἄλλοι Προφῆτες προεφήτευσαν καί ἔγραψαν ξεκάθαρα γιά τήν ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ, ὁ Βαπτιστής ὅμως ἔδειξε συγκεκριμένα τόν Μεσσία Χριστό. Πότε τόν ἔδειξε; Τότε πού κανείς δέν Τόν ἤξερε, διότι, ἁπλούστατα, ὁ Κύριός μας δέν εἶχε ἀκόμη ἀρχίσει τήν δημοσία δρᾶσι Του.

Ὁ Χριστός εἶναι τό μόνο ἱστορικό πρόσωπο, τό ὁποῖο ἔχει γιά λογαριασμό Του προφητική κατοχύρωσι.

Τό θέαμα, ἕνα φοβερό πνευματικό ὅπλο. Οἱ ἀπόψεις τοῦ μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ γιά τή χρήση τοῦ θεάματος ἑναντίον τοῦ ἐκκλησιασμοῦ

ΤΟ ΘΕΑΜΑ, ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΠΛΟ

Οι απόψεις του μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ για τη χρήση του θεάματος
εναντίον του εκκλησιασμού

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από άρθρο του περιώνυμου Ρώσου μπολσεβίκου και μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ  (1879-1940), ενός από τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, δευτέρου μετά τον Βλαδίμηρο Λένιν, σχετικά με τη δύναμη του θεάματος (συγκεκριμένα του κινηματογράφου, τότε) ως μέσου απομάκρυνσης του λαού από τον εκκλησιασμό.

Το άρθρο αυτό, «Η βότκα, η Εκκλησία και ο κινηματογράφος», πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πράβντα» στις 12 Ιουλίου του 1923. Εμείς το δημοσιεύουμε αποσπασματικώς από αγγλική μετάφρασή του στο Διαδίκτυο (http://www.marxists.org/archive/trotsky/women/life/23_07_12.htm).

Το άρθρο είναι ενδεικτικό πολλών πραγμάτων, για ένα προσεκτικό ερευνητή της Νέας αντιχρίστου Εποχής (που ήδη άρχιζε με την είσοδο του 20ού αι.), ενδεικτικό της νοοτροπίας αλλά και των συνωμοτικών διεργασιών των εκάστοτε κυβερνητών, οι οποίες αποσκοπούν στη χειραγώγηση των πληθυσμών, αλλ’ επίσης ενδεικτικό και της πολύ ρηχής κατανόησης της Εκκλησιαστικής Λατρείας από τους εχθρούς της Εκκλησίας· σφάλμα που στοίχισε στους Μπολσεβίκους την ήττα τους από την Ρωσική Ορθοδοξία, όπως αποδεικνύει περίτρανα τα 20 τελευταία έτη η πανηγυρική επιστροφή της Εκκλησίας σε όλους τους τομείς του ρωσικού βίου.

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἱερεμίας, Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης

           IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

    ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 11 Ἰανουαρίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ

 

1. Χθές, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑόρτασε τήν μνήμη ἑνός μεγάλου ἁγίου πατέρα, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Ἐπισκόπου Νύσσης. Πραγματικά εἶναι μεγάλος ὁ πατέρας αὐτός, μεγάλος καί γιά τήν ἁγία του ζωή καί γιά τήν θαυμαστή του θεολογία. Ἀφοῦ, νά φανταστεῖτε!, ἡ Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος ἀργότερα, τό 787, τόν ὀνόμασε «πατέρα τῶν πατέρων»! Ἦταν ἀδελφός τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης καί χαρακτηρίστηκε ὡς πρός τήν θεολογία «ὁ δεύτερος» μετά ἀπό αὐτόν! Διαφορετικά ὅμως ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο ὁ ἅγιος Γρηγόριος δέν ἐφοίτησε σέ σχολές, ἀλλά ἀρκέστηκε στήν μαθητεία μέ δάσκαλο τόν ἀδελφό του καί στήν κατ᾽ ἰδίαν μελέτη. Ἀγαποῦσε πολύ τήν ἡσυχία καί τήν μελέτη ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης. Γι᾽ αὐτό καί συχνά κατέφευγε στόν Πόντο, στό ἡσυχαστήριο πού ἵδρυσε ὁ ἀδελφός του Βασίλειος παρά τόν Ἴριν ποταμό.

Ἅγια Θεοφάνεια- Ἡ ἔρημος διψᾷ (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου)

Ἡ ἔρημος διψᾷ

«Εὐφράνθητι, ἔρημος διψῶσα, ἀγαλλιάσθω ἔρημος καὶ ἀνθήτω ὡς κρίνον» (Ἠσ. 35,1)

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων ποὺ προηγήθηκε εἴδαμε, ἀγαπητοί μου, τὸν Χριστό, ὅπως λέει ὡραῖα ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἕνα νήπιο ποὺ κλαυθμυρίζει στὴν ἀγκάλη τῆς ἁγίας Μητέρας του. Καὶ σήμερα, Θεοφάνεια, βλέπουμε τὸν Κύριο ὄχι πλέον νήπιο ἢ παιδί, ἀλλὰ τέλειον ἄνδρα, σὲ ἡ λικία τριάντα ἐτῶν, νὰ βαπτίζεται στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ.

Τά πολυτιμότερα πράγματα στή ζωή ἔρχονται ἔπειτα ἀπό πολλές δοκιμασίες

Τό λιβάνι πρέπει νά ριχτεῖ στή φωτιά, γιά νά ἐλευθερωθεῖ ἡ μυρωδιά του. Τό χωράφι πρέπει νά τό σχίσει τό ἀλέτρι, γιά νά δεχθεῖ τή σπορά.