Το αγιογραφικό ανάγνωσμα της Πέμπτης 12-02-2015

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2015. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Καθολικαί Επιστολαί Ιωάννην Α΄ κεφ. δ΄ 20 - ε΄ 21 
 
δ΄ 20 - ε΄ 21

 
 
 



 

Ευαγγέλιον: Κατά Μάρκον κεφ. Ιε΄ 1 - 15

Ιε΄ 1 - 15

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Fly and bee,the importance of pious thinking. St. Paisios of the Holy Mountain

Fly and bee.

St. Paisios of the Holy Mountain

I know from experience that in this life people are divided in two categories.A third category does not exist; people either belong to one or the other.

The first one resembles the fly. The main characteristic of the fly is that it is attracted by dirt. For example, when a fly is found in a garden full of flowers with beautiful fragrances, it will ignore them and will go sit on top of some dirt found on the ground.  If the fly could talk, and you asked it to show you a rose in the garden, it would answer: “I don’t even know what a rose looks like. I only know where to find garbage, toilets and dirt.” There are some people who resemble the fly.People belonging to this category have learned to think negatively and always look for the bad things in life, ignoring and refusing the presence of good.

Θυμός καί βλασφημία…γιατί;

Σας έχει τύχει να θυμώνετε στο δρόμο, αν ακούτε κάποιον να βλασφημεί; Έχετε νιώσει πίκρα αν ειρωνεύεται κάποιος τα Θεία; Σας κατακρίνουν γιατί μιλάτε συνεχώς για το Θεό ή γιατί αντιμετωπίζετε με αγάπη τους γύρω σας;

Ακόμα κι αν έχετε με τη σκέψη σας καταδικάσει όσους το έπραξαν, αλλά κι αν νιώσατε καταδικασμένοι από τους γύρω σας, σκεφτείτε πως κανείς δεν είναι τέλειος.

Πραγματικά, ο φιλεύσπλαχνος Κύριος ανύψωσε την ανθρωπότητα, απαλλάσσοντάς την από την αμαρτία. «Εκείνος που πετάει το λιθάρι προς τα πάνω, το ρίχνει στο κεφάλι του» (Σοφ. Σειρ. 27:25)...

Εκείνος δηλαδή που πετάει μια πέτρα προς τα πάνω, δέχεται τελικά δυνατό χτύπημα στο κεφάλι του, γιατί η πέτρα δεν θα μπορέσει να διασχίσει τον ουρανό, αλλά θα επιστρέψει σ” αυτόν που την πέταξε (Μονή Παρακλήτου). Πρακτικά, όταν κάποιος βλασφημεί, γίνεται υποχείριο της αμαρτίας, γιατί στηρίζεται στον εαυτό του, αναζητώντας ο δόλιος να λύσει μόνος του το όποιο πρόβλημά του.

Οι πατέρες αναφέρουν ότι ο βλάσφημος που έπεσε μοιάζει με φορτωμένο ζώο, γιατί δεν μπόρεσε να βαστάξει το φορτίο του θυμού του. Όμως, «τίποτε δεν είναι πιο άνανδρο από το να κάνεις τον γενναίο ενάντια στο Θεό» (Σκέψεις Πασκάλ). Εν τούτοις η παραπτωματική μας συμπεριφορά δεν μας στέρησε το δικαίωμα να επιλέγουμε ελεύθερα αν θα ζούμε στην αλήθεια ή το ψέμα.

Η αλήθεια είναι μόνο ο Χριστός και ο σκοπός του ανθρώπου είναι η Παραδείσια σωτηρία. Ψέμα είναι η ψυχρή και παγερή αδιαφορία μας απέναντι στο συνάνθρωπό μας, μια και με την επιφανειακή αγάπη μας δεν καταφέρνουμε να τον βοηθήσουμε να βρει το δρόμο, ώστε να απαλλαγεί από την πνευματική ασθένεια, την αμαρτία.

Ἡ μέριμνα καί φροντίδα γιά τούς γονεῖς

Και πάλι παράδειγμα ο Κύριος. Σταυρωμένος ήταν πάνω στο σταυρό. Δοκίμαζε αφόρητους πόνους. Η μητέρα Του, η Θεοτόκος, βρισκόταν παρά τον σταυρό. Ο Χριστός την έβλεπε. Γνώριζε ότι μετά από λίγο θα την εγκατέλειπε μόνη στον κόσμο αυτόν. Τι θα γινόταν; Ποιος θα φρόντιζε για τη συντήρηση και την προστασία Της; Ο Χριστός προέβλεψε. Γι’ αυτό απευθύνεται στη μητέρα Του και της λέει: «Γύναι ιδού ο υιός σου» (δείχνοντας τον Ιωάννη). «Ιδού η μήτηρ σου» (λέει στον Ιωάννη). «Και από εκείνης της ώρας έλαβε ο μαθητής αυτήν εις τα ίδια» (Ιω. ΙΘ’ 26).

Επομένως, τα παιδιά όσο οι γονείς τους είναι στη ζωή, ας μη λησμονούν να είναι πρόθυμα και να τους ξεκουράζουν. Να βοηθήσουν στο σπίτι, στο μαγαζί. Όταν αρρωστήσουν πάλι, να γίνουν θυσία. Μέριμνα πρό παντός όμως όταν γηράσουν. Βέβαια τα παιδιά δημιουργούν οικογένεια. Όμως

το καθήκον προς τους γονείς δεν έσβησε. Το «ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού» (Ματθ. ΙΘ’ 5), δεν σημαίνει εγκατάλειψη των γονέων.

Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Ἅγιος Χαράλαμπος: Ὁ ἡρωικός ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ

ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ: Ο ΗΡΩΪΚΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού 

 

       Οι ποταμοί αιμάτων των Χριστιανών Μαρτύρων προέρχονται από όλες τα γένη, τις φυλές και τις κοινωνικές τάξεις. Το νέφος των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας περιλαμβάνει ηρωικά πρόσωπα ευγενών και άσημων, αρχόντων και αρχομένων, πλουσίων και φτωχών, κληρικών και λαϊκών, νέων και γερόντων, ως ηχηρή απάντηση σε όλους εκείνους τους κακεντρεχείς και ανιστόρητους, οι οποίοι θέλουν τον Χριστιανισμό να είναι τάχα δημιούργημα επιμέρους ομάδας.

     Μια ομάδα Μαρτύρων είναι και οι ιερομάρτυρες, οι οποίοι όντες κληρικοί, έδωσαν τη μαρτυρία τους για το Χριστό και την επισφράγισαν με τη ζωή τους. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Χαράλαμπος, μια ιδιαιτέρως ηρωική μορφή της Εκκλησίας μας. Γεννήθηκε περί το 90 μ. Χ. στη Μαγνησία, πιθανότατα, της Θεσσαλίας, κατ’ άλλους στην Μαγνησία της Μ. Ασίας. Οι ευσεβείς γονείς του τον ανέθρεψαν χριστιανικά, με κίνδυνο της ζωής τους, διότι η ιδιότητα του χριστιανού θεωρούνταν έγκλημα για το ρωμαϊκό κράτος και οι Χριστιανοί διώκονταν απηνώς.

     Περί το 130 μπήκε στις τάξεις του κλήρου. Ως πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Μαγνησίας ανάλαβε τεράστιο αγώνα για τη διάδοση της νέας πίστεως. Έκθετε τον εαυτό τους σε κίνδυνο προκειμένου να αποσπάσει ανθρώπους από την σκοτεινή ειδωλολατρία και να τους οδηγήσει στο φως του Χριστού.

Ὅσιος Εὐφρόσυνος ὁ Ἰβηρίτης ὁ Συγχωρημένος

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

  Μία ὁσιακή μορφή τοῦ 18ου αἰ. πού μᾶς γίνεται γνωστή κυρίως ἀπό τό Βίο τοῦ ὁσίου Ἀκακίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου († 1730) πού συνέταξε μετά τό 1740 ὁ λόγιος ἱερομόναχος Ἰωνᾶς Καυσοκαλυβίτης († 1765), εἶναι ὁ ὅσιος Εὐφρόσυνος ὁ Ἰβηρίτης ὁ ἐκ Θάσου. Ὁ βιογράφος, στό τέλος τοῦ παραπάνω Βίου, ἀντιμετωπίζοντας ὡς ψευδοδίλημα τό ἐπιχείρημα τῆς ἐποχῆς του καί ἴσως καί τῆς δικῆς μας ὅτι «ἀσθένησε ἡ φύση τῶν ἀνθρώπων καί δέν μπορεῖ κάποιος νά φθάσει στά μέτρα τῶν παλαιῶν ἁγίων, ἀκόμη κι ἄν ἔχει διάθεση καί τό ἐπιθυμεῖ», καταλήγει στό συμπέρασμα ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι κατορθωτή, ἀφοῦ δέν ἀσθένησε ἡ φύση τῶν ἀνθρώπων ἀλλά ἡ προαίρεσή τους πού ρέπει πρός τό κακό. Ἔτσι, ἐκτός ἀπό τό παράδειγμα τοῦ βιογραφούμενου ὁσίου Ἀκακίου, ἀναφέρει ὅτι «τό ἴδιο συνέβη καί μέ ἄλλους πολλούς, πού ἦταν κρυμμένοι στό ἁγιώνυμο τοῦτο Ὄρος σάν τόν πολύτιμο ἐκεῖνο μαργαρίτη, καί ἐξεδήμησαν πρός τόν Κύριον πρόσφατα.

 Ἕνας ἀπ’ αὐτούς ἦταν καί ὁ τρισμακάριος ἐκεῖνος Εὐφρόσυνος, ὁ ὁποῖος κοινῶς ἐπονομαζόταν καί ‘‘συγχωρημένος’’, αὐτός, πού σάν ἄλλος ἥλιος ἔλλαμψε στή σεβάσμια μονή τῶν Ἰβήρων καί πού, καλλιεργώντας τήν ὑπερβολική ἁπλότητα, ἔβλεπε καί ἔλεγε αἰνιγματικά τοῦ καθενός τήν ἀφανή ψυχική κατάσταση καί πού τό λείψανό του δέν βρέθηκε, ὅταν ἦρθε ὁ καιρός τῆς ἀνακομιδῆς».

Ἡ τιμωρία τῆς φιλαργυρίας. Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

 

Ε

να Σάββατο πῆγε γιά τόν ἑσπερινό στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Ἀναστασίου.

Τήν ὥρα τῆς ἀκολουθίας, βλέπει ἔξαφνα τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο!  Ἦρθε καί στάθηκε ἀνάμεσα στό λαό. Πίσω της φάνηκαν οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι καί μερικοί ἀκόμη ἅγιοι.  Σχεδόν ἀμέσως ἄρχισε νά περνάει μπροστά ἀπό κάθε χριστιανό καί νά ἐξετάζει τήν πνευματική του κατάσταση. Ἀπό ἀρκετούς φαινόταν εὐχαριστημένη καί χαρούμενη, γιατί ἐξακρίβωνε ὅτι μέ πολύ μόχθο ἀγωνίζονταν γιά τήν σωτηρία τους. Ἀπό ἄλλους ὅμως ἀπογοητευόταν, γιατί παραμελοῦσαν τήν ψυχή τους.  Μπροστά σ’ αὐτούς στεκόταν περισσότερο, κουνοῦσε μέ λύπη τό κεφάλι της, ὕψωνε τά χέρια στόν Υἱό της καί μέ δάκρυα Τόν ἱκέτευε νά τούς ἐλεήσει.

Μέ πολύ φόβο καί θαυμασμό παρακολουθοῦσε ὁ Νήφων τήν πορεία τῆς Παναγίας μέσα στό ναό.  Καί μέ βαθειά συγκίνηση διαπίστωνε, πώς ἡ πανάχραντη Δέσποινα δέν ἐγκαταλείπει ποτέ τούς χριστιανούς, ἀλλ’ ἀδιάκοπα φροντίζει γιά δίκαιους καί ἁμαρτωλούς, ποθώντας τή σωτηρία τους.

Ἀφοῦ πέρασε ἀπ’ ὅλους ἡ Θεοτόκος, εἶδε τέλος στήν πόρτα ἕναν εὐνοῦχο. 

Ἡ συμβολή τοῦ ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ', στίς φιλενωτικές ἐνέργειες τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχη Ἀθηναγόρα

 

(Σχολιασμός με βάση κυρίως την ομολογιακή επιστολή του Αγίου Παϊσίου )

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

________________

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την επιστολή Οσίου Παϊσίου προς τον Αρχιμανδρίτη  Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, αναφορικά με τις οικουμενιστικές και  φιλενωτικές ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα. Με αυτή την επιστολή εκφράζει την αγωνία του για τα τεκταινόμενα, γράφοντας «Αλλά επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας, επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να τα γράψω αυτά που ένιωθα».

«Επόνεσα κι εγώ» γράφει ο Όσιος Παΐσιος «σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μοναχός), δια να χρησιμοποιηθή κι αυτό…».  Ο Ομολογητής Γέροντας της Παναγούδας δεν παρέλειψε να ελέγξει τον Πατριάρχη, καταλογίζοντας μάλιστα ως αίτιο του οικουμενιστικού ολισθήματός του την κοσμική αγάπη.

O Άγιος Γέροντας εκφράζοντας τον βαθύ πόνο του έγραφε :«Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα».

Τό μεγαλεῖο καί ἡ προσφορά τοῦ Μεγάλου Φωτίου-Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

 Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΦΩΤΙΟΥ 

1. Παγκοσμίων διαστάσεων τὸ ἔργο τοῦ Φωτίου 

Ὁ Μέγας Φώτιος εἶναι μία ἔξοχη, μία σπάνια, μία μεγαλειώδης φυσιογνωμία τοῦ 9ου αἰῶνος. Ὁ αἰώνας αὐτὸς ἔχει χαρακτηρισθῆ, ἰδιαίτερα ἀπὸ δυτικοὺς ἐρευνητάς, ὡς αἰώνας τῆς ἀναγέννησης τῶν κλασσικῶν γραμμάτων. Ἄλλοι ἐρευνηταὶ διαφωνοῦν μὲ τὸν χαρακτηρισμὸ αὐτό, διότι, ὅπως ὀρθῶς ἰσχυρίζονται, οὐδέποτε στὸ Βυζάντιο ἔπαυσε ἡ καλλιέργεια καὶ ἡ σπουδὴ τῆς ἀρχαιοελληνικῆς παιδευτικῆς καὶ γραμματειακῆς παραδόσεως. Ἂν ὑπάρχει κάποια διαφοροποίηση τὸν 9ο αἰώνα, αὐτὴ συνίσταται στὴν παρουσία καὶ δράση τῆς ἐξαιρετικῆς μορφῆς τοῦ Μεγάλου Φωτίου. 

Ὁ Μέγας Φώτιος ἔχει προσδιορίσει τὸ μέλλον ὄχι μόνον τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλὰ καὶ τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, ὅπως ἐλπίζω νὰ φανῆ ἀπὸ τὴν σύντομη ἀνάπτυξη ποὺ θὰ ἐπιχειρήσω. Ἐὰν ὁ Μέγας Φώτιος δὲν μᾶς ἐχαρίζετο ἀπὸ τὸν Θεὸ κατὰ τὴν κρίσιμη περίοδο τοῦ 9ου αἰῶνος, ἡ σημερινὴ μορφὴ τοῦ κόσμου θὰ ἦταν διαφορετική. Καὶ σπεύδω νὰ πῶ ἀμέσως, κατοχυρώνοντας αὐτὴν τὴν θέση, ὅτι ἡ πορεία τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ σὲ σχέση μὲ τὴν Δύση τῶν Φράγκων σφραγίσθηκε ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Μεγάλου Φωτίου, ὅπως καὶ ἡ πορεία καὶ ἡ πνευματικὴ ἐξέλιξη τῶν Σλάβων.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Προσοχὴ εἰς τὰς χειροτονίας

Προσοχὴ εἰς τὰς χειροτονίας 

 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ δύσκολο νά ἐξιχνιάσεις τίς προθέσεις κάποιου ὑποψηφίου κληρικοῦ. Νά δεῖς ἐάν ἔχει ἱερατικό ζῆλο, ἄν εἶναι εἰλικρινής, ἄν ἰσορροπεῖ διανοητικά καί προπαντός ἐάν δέν ψεύδεται μέ τήν ὑποκρισία. Ὅλα αὐτά πρό τῆς χειροτονίας, γιατί μετά εἶναι δῶρον ἄδωρον. Προτοῦ νά φορέσει τό ράσο, γιά νά μή ἔχουμε ἕνα ἀκόμα ἀνάξιο κληρικό. Ἔτσι ὅπως ἔχουν τά πράγματα στήν ἐποχή μας, εὔκολα κάποιος φοράει τό ράσο, ἀλλά δύσκολα μπορεῖς νά τοῦ τό ἀφαιρέσεις.

Στό θέμα τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας ἑνός κληρικοῦ τόν πρῶτο λόγο ἔχει ὁ ἐπίσκοπος καί μετά οἱ συνεργάτες του καί οἱ πνευματικοί. Χρειάζεται ὅλοι νά ἀνοίξουν τά μάτια τους καί νά ἀφυπνισθοῦν, γιά νά μάθουν ἀπό τούς ἄλλους, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι νά διαπιστώσουν, ἐάν πράγματι ἕνας ὑποψήφιος εἶναι κατάλληλος γιά τήν ἱερωσύνη.

Ἡ Μεταπατερική Θεολογία. Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος

Ἡ Μεταπατερική Θεολογία. Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος στὴν ἐκπομπὴ "Ἐν λόγῳ ἀληθείας" τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΛΥΧΝΟΣ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν.

https://www.youtube.com/watch?v=YcZJlngGNYU

Σκέψεις διὰ τὴν εἴσοδόν μας εἰς τὸ ἅγιον Τριώδιον

ΕΙΣΗΛΘΑΜΕ καὶ ἐφέτος, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ στὸ Ἅγιο Τριώδιο, στὴν πιὸ κατανυκτικὴ καὶ ἁγιασμένη περίοδο τοῦ ἑορτολογικοῦ κύκλου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου ἀρχίζει ὁ κύκλος τῶν κινητῶν ἑορτῶν, ὁ ὁποῖος λήγει τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων. Ὀνομάζεται δὲ Τριώδιο, ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ διαβάζεται αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο.
Οἱ τρεῖς πρῶτες ἑβδομάδες ὀνομάζονται εἰσαγωγικὲς καὶ εἶναι χρόνος προετοιμασίας γιὰ τὴν Μ. Τεσσαρακοστή. Αὐτὴ τὴ χρονικὴ περίοδο μᾶς καλεῖ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία νὰ κάνουμε τὴ σχετικὴ πνευματική μας προετοιμασία, ὥστε νὰ πάρουμε τὴ δύναμη νὰ ἀγωνιστοῦμε κατὰ τὴν Μ. Τεσσαρακοστή.
Ἀλλὰ ἀλίμονο! Γιὰ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ὡς ἄνοιγμα τοῦ Τριωδίου σημαίνει τὸ ἄνοιγμα τοῦ καρνάβαλου! Εἴσοδο στοὺς ξέφρενους ρυθμοὺς τῆς κραιπάλης, τῆς ἱκανοποίησης τῶν ἄγριων ἐνστίκτων καὶ τῆς χαλάρωσης κάθε ἠθικῆς ἀναστολῆς!

11 Φεβρουαρίου Συναξαριστής. Βλασίου Ἱερομάρτυρος, τῶν Ἁγίων δυὸ παίδων καὶ τῶν ἑπτὰ γυναικῶν, εὕρεση λειψάνων Ἁγίου Ζαχαρίου, Θεοδώρας Βασιλίσσης, Βλασίου ἐξ Ἀκαρνανίας, Γαβριὴλ Βασιλέως, Δημητρίου Ὁσίου, Γεωργίου Νεομάρτυρος, Κασσιανοῦ Ὁσίου.

Ὁ Ἅγιος Βλάσιος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἀρχιεπίσκοπος Σεβαστείας

Ὁ Ἅγιος Βλάσιος ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Λικινίου (308-323 μ.Χ.). Σπούδασε ἰατρική, ἀλλὰ προσέφερε χωρὶς χρήματα τὶς ὑπηρεσίες του, ὡς φιλανθρωπία, στοὺς πάσχοντες καὶ ἀσθενεῖς. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ βοήθεια χορηγοῦσε δωρεὰν στοὺς ἀσθενεῖς τὰ φάρμακα καὶ τοὺς ἔδινε τὰ ἔξοδα τῆς νοσηλείας τους.
Ἡ φιλανθρωπική του δραστηριότητα καλλιεργεῖτο στὴν ψυχή του ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ἡ Ἐκκλησία τὸν δέχθηκε στὶς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου καὶ τὸν ἐξέλεξε Ἐπίσκοπο Σεβαστείας.
Ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Λικινίου, ὁ ἔπαρχος Ἀγρικόλας τὸν συνέβαλε καὶ τὸν ὑπέβαλε σὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Οἱ στρατιῶτες, ἀφοῦ τὸν μαστίγωσαν ἀνηλεῶς μὲ ραβδιά, τὸν κρέμασαν ἀπὸ ξύλο καὶ στὴν συνέχεια τὸν ὁδήγησαν δεμένο στὴν φυλακή. Ἔπειτα τὸν ἔριξαν στὸν βυθὸ μιᾶς λίμνης. Ὅμως ὁ Ἅγιος, μὲ τὴ θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, διασώθηκε. Ἐξοργισθέντες τότε οἱ ἐχθροὶ τῆς πίστεως τὸν ἀποκεφάλισαν. Ἔτσι, ὁ Ἱερομάρτυς Βλάσιος ἔλαβε ἀπὸ τὸν Κύριο τῆς δόξας τὸ στέφανο τοῦ μαρτυρίου.