Περί διορθώσεως τῶν ἐξωτερικῶν αἰσθήσεων. Ἀόρατος Πόλεμος, Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

ΠΕΡΙ ΔΙΟΡΘΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ 5.ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ.
ΟΜΙΛΙΑ Π.ΣΑΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΣΤΙΣ 27/03/2008

http://hristospanagia3.blogspot.gr/ 

Ἡ σχέση τοῦ πνευματικοῦ τέκνου μέ τόν Πνευματικό του Πατέρα

"Η διάκριση του Πνευματικού πρέπει να είναι πολύ μεγάλη, ώστε να οδηγήσει το πνευματικό του παιδί στην Πνευματική θεραπεία. Η ωφέλεια για τον μετανοούντα-εξομολογούμενο θα είναι μέγιστη όταν και αυτός ανταποκριθεί δια της χρηστομίμητης υπακοής στις θεραπευτικές οδηγίες του Πνευματικού του πατρός....

"Αφού με τη βοήθεια και χάριν του Θεού καταξιωθείς να τον εύρης" (τον Πνευματικό Σου Πατέρα) διδάσκει ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος "τότε δείξαι εις αυτόν

• περισσοτέραν την επιμέλειαν, 
• μεγαλυτέραν την προθυμίαν,
• πολλήν την ταπείνωσιν, 
• πολλήν την ευλάβειαν, 
• υπερβολικήν την τιμήν, 
• την πίστιν καθαράν και αδίστακτον.

Ὁ Μοναχισμός μοναδικός φύλαξ τῆς Πίστεως - Ἐπίσημη πατριαρχική διαπίστωση τοῦ 1836

Ο Μοναχισμός μοναδικός φύλαξ της Πίστεως

Επίσημη πατριαρχική διαπίστωση του 1836 κατά των εχθρών

του Μοναχικού Τάγματος

Τό παρακάτω ἀπόσπασμα, μεταφρασμένο, προέρχεται ἀπό ἐπίσημο πατριαρχικό κείμενο, συνοδική ἐγκύκλιο τοῦ 1836, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἡ ὁποία ἐντάσσεται στόν εὐρύτερο ἐπιτυχῆ ἀγῶνα ἀποκρούσεως τοῦ μανιώδους προτεσταντικοῦ προσηλυτισμοῦ τοῦ α΄ ἡμίσεος τοῦ 20οῦ αἰῶνος στήν καθ΄ ἡμᾶς Ἀνατολή. Ἐπισημαίνεται μέ ἔμφαση, ὅτι οἱ ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας εἶχαν ἰδιαίτερο λόγο νά συκοφαντήσουν καί διαλύσουν τό Μοναχικό Τάγμα, ἐξ αἰτίας τοῦ μοναδικοῦ - ἀπ’ ἀρχῆς καί ἕως τῆς συντελείας - ρόλου του στή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τόν πνευματικό καταρτισμό τῶν Ὀρθοδόξων, ἰδίως τῆς νεολαίας. Ἄλλωστε, καί οἱ ἴδιοι οἱ Ἱεράρχες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρέπει, κατά τήν ἱερά Παράδοση νά προέρχονται ἀπό τίς τάξεις τῶν Μοναχῶν («Εἰς τήν ἀνατολήν εἰ μή ἐστί τις κεκαρμένος ἐν Χριστῷ, ἐπίσκοπος ἤ πατριάρχης οὐ γίνεται»,Mansi 17a, 457Ε).

Τό κείμενο ὑπογράφουν οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ΣΤ΄ (1835-1840, 1867-1871) καί Ἱεροσολύμων Ἀθανάσιος Ε΄ (1827-1844), καθώς καί οἱ Μητροπολῖτες καί Ἐπίσκοποι Ἐφέσου, Ἡρακλείας, Κυζίκου, Νικομηδείας, Χαλκηδόνος, Δέρκων, Θεσσαλονίκης, Προύσης, Ἄρτης, Φιλαδελφείας, Μαρωνείας, Λήμνου, Δημητριάδος, Νυσσάβας, Ἐρσεκίου, Κενστεντελίου καί Σαμακοβίου.

Τό σπουδαιότατο γιά τόν Μοναχισμό κείμενο:

Ὁ Πνευματικός Λεόντιος.

 

Του Ιερομονάχου Αντωνίου (†) από το βιβλίο «Αγιορείτες Πατέρες του ΙΘ΄αιώνος»

Ο π. Λεόντιος γεννήθηκε στην Ουκρανία. Ένα χρόνο μετά την γέννηση του εκοιμήθη η μητέρα του, και ο πατέρας του τον έδωσε σ’ έναν πλούσιο άτεκνο Μολδαβό. Σε ηλικία είκοσι δύο ετών ο π. Λεόντιος δραπέτευσε από τον παιδαγωγό του και κρύφθηκε στην Μονή Καλνταρουσάνι, που βρίσκεται σε απόσταση είκοσι βέρστια από το Βουκουρέστι. Εκεί έζησε δεκαέξι χρόνια. Κατόπιν κατευθύνθηκε προς το Άγιον Όρος μαζί με έναν φίλο του, τον οποίον ο ίδιος αργότερα έκειρε μοναχό, δίδοντας του το όνομα Αντώνιος. Οι δύο μοναχοί εγκαταστάθησαν στην Μολδαβική Σκήτη Λάκκου, όπου ο π. Λεόντιος έζησε ως την κοίμησή του, τριάντα πέντε έτη.

- Όταν προσήλθα στη μοναχική πολιτεία διηγείτο ο π. Λεόντιος σ’ έναν συνομιλητή του, ο Γέροντας μου έδωσε την εξής συμβουλή: Εκτός από την εξομολόγηση προ της κουράς για όσα συνέβησαν στον κοσμικό βίο, πάντοτε πρέπει να αποκαλύπτομε τους λογισμούς μας και να έχομε τελεία υπακοή. Τους αδελφούς μας να τους θεωρούμε ως αγγέλους και να τους υπηρετούμε όπως τον ίδιο τον Θεό. Πρέπει επίσης να προσέχομε τον νου από τους διάφορους λογισμούς, αλλά και τις αισθήσεις.

«Δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν»

Μια μέρα, την ώρα που περνούσα μαζί με τον όσιο από την πλατεία της πόλης, βλέπω στα δεξιά μου έναν άνθρωπο, που κάτι σιγομουρμούριζε.

Τον ακολουθούσαν ένα σμάρι φτωχοί και ζητιάνοι, ζητώντας του ελεημοσύνη. Κι εκείνος, ενώ έκανε πως τους απόδιωχνε τάχα, τους έβαζε κρυφά στα χέρια τα ελέη της αγάπης του. Μ’ αυτόν τον τρόπο έκρυβε από τους ανθρώπους τις αγαθοεργίες Του.

Εγώ όμως το πήρα είδηση. Σκούντησα λοιπόν τον όσιο και του φανέρωσα χαμηλόφωνα την αρετή του διαβάτη. Αυτός δεν φάνηκε να εντυπωσιάστηκε.

- Tον ξέρω, παιδί μου, είπε. Πολλές φορές έχουμε ανταμώσει. Εσύ μάθε μόνο τούτο, ότι για τον Θεό είναι μέγας.

Λίγες μέρες αργότερα του ζήτησα να μου πει κάτι γι’ αυτή την αρετή, και μου διηγήθηκε ένα παράδοξο θαύμα.

π. Δημητρίου Μπόκου, Ἡ ἐξορία τοῦ Ἀδὰμ καὶ ἡ δική μας

Ἡ ἐξορία τοῦ Ἀδὰμ καὶ ἡ δική μας

π. Δημητρίου Μπόκου

          Τὰ κά­τερ­γα τῆς Σι­βη­ρί­ας καὶ ὅ­που γῆς ἦ­ταν τὸ τε­λευ­ταῖ­ο μέ­ρος ποὺ θά ‘θε­λε νὰ βρε­θεῖ κα­νείς. Ὅ­ποι­ος κα­τα­δι­κα­ζό­ταν σ’ αὐ­τά, οὐ­σι­α­στι­κὰ ἀ­πο­χαι­ρε­τοῦ­σε τὴ ζω­ή. Ποι­ὸ αἴ­σθη­μα νὰ κυ­ρι­αρ­χοῦ­σε στὴν ψυ­χὴ τῶν κα­τα­δί­κων; Ἀ­σφα­λῶς ἀ­πο­τρο­πια­σμὸς γιὰ τὴ φρι­χτὴ ἐ­ξο­ρί­α τους καὶ βα­θὺς πό­θος γιὰ ἐ­πι­στρο­φὴ στὸν τό­πο τους.

        Τί θὰ λέ­γα­με ὅ­μως, ἂν κά­ποι­ος αἰ­σθα­νό­ταν τὸ ἀν­τί­θε­το; Ἂν τοῦ ἄ­ρε­σε δη­λα­δὴ ὁ τό­πος τοῦ βα­σα­νι­σμοῦ καὶ τὸν ἀ­γα­ποῦ­σε σὰν πα­τρί­δα του; Καὶ ἀν­τὶ νὰ φύ­γει ἀ­πὸ ᾿κεῖ τὸ τα­χύ­τε­ρο, αὐ­τὸς ἐ­πε­δί­ω­κε νὰ πα­ρα­μεί­νει ὅ­σο τὸ δυ­να­τὸν πε­ρισ­σό­τε­ρο; Σί­γου­ρα θὰ λέ­γα­με, πὼς ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς δὲν λει­τουρ­γεῖ κα­νο­νι­κά. Ὅ­τι κά­τι δὲν πά­ει κα­λὰ μ’ αὐ­τόν. Πὼς κά­τι ἀ­φύ­σι­κο, πα­ρά­λο­γο, πα­ρά­ξε­νο τοῦ συμ­βαί­νει. Καὶ δὲν θὰ εἴ­χα­με ἄ­δι­κο.

 Ὅ­μως καὶ πά­λι τί θὰ λέ­γα­με, ἂν κά­ποι­ος μᾶς ἔ­λε­γε, ὅ­τι ἕ­νας τέ­τοι­ος ἄν­θρω­πος εἶ­ναι καὶ ὁ κα­θέ­νας ἀ­πό μᾶς; Μὰ εἶ­ναι δυ­να­τόν; Πῶς μπο­ρεῖ νὰ συμ­βαί­νει αὐ­τό;

"Ὁμιλία προτρεπτική πρός νηστεία (ὅπου γίνεται σύντομος λόγος καί περί τῆς γενέσεως τοῦ κόσμου)"

(Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)
1. Πολυμήχανος καν πολυτροπώτατος για την κακία, μάλλον δε παμμήχανος είναι ο νοητός όφις, ο πρωταίτιος του κακού. Έχει τα μέσα να εμποδίσει την αγαθή πρόθεσή μας και πράξη, μόλις αρχίζει. Κι αν δεν μπορέσει να την εμποδίσει στην αρχή, γνωρίζει άλλες μηχανές, με τις οποίες την αχρηστεύει όταν ευρίσκεται σ' ενέργεια· κι αν δεν μπορέσει να την αχρηστεύσει, όταν τελείται κάπου στη μέση, πάλι γνωρίζει άλλα σοφίσματα και άλλους τρόπους για να την αφανίσει όταν τελειωθεί και να την καταστήσει ανωφελή, μάλλον δε και επιζήμια για όσους δεν προσέχουν πολύ.
Και πρώτα μεν υποδεικνύει το επίπονο και δυσκατόρθωτο της αρετής, ώστε με αυτό να μας εμβάλει ραθυμία και ανελπισία, με την σκέψη ότι επιχειρούμε δύσκολα και αδύνατα, κι έτσι ότι δεν θα μπορέσωμε να φέρωμε σε έργο την πρόθεση· προσέτι δε γεννά στους αγωνιζομένους και απιστία στα υπεσχημένα από τον Θεό βραβεία.

Οἱ «ξεματιάστρες» σχετίζονται μέ τό διάβολο;

Μερικοί άνθρωποι ματιάζουν. Αυτό γίνεται, γιατί έχουν κρυφή ή φανερή ζήλια για τα κατορθώματα και τα φυσικά ή επίκτητα χαρίσματα των άλλων. Η ζήλια δίνει δικαίωμα στον πονηρό, τον πατέρα του μίσους και της ζήλιας, να κάνει κακό σ’ αυτόν που είναι αντικείμενο ζήλιας.

     Οι προσευχές του ξεματιάσματος, που κάνουν οι ξεματιάστρες, καθώς είναι μυστικές και μεταφέρονται στις επόμενες γενεές από στόμα σε στόμα, κρύβουν κάτι πονηρό. Αν ήταν ευεργετικές, γιατί να μην τις γνωρίζουν και οι άλλοι για να βοηθούν τους συνανθρώπους τους; Γιατί η δύναμή τους χάνεται, όταν δε μεταδοθούν σωστά, ή όταν δημοσιοποιηθούν; Εδώ μιλάμε για μια μορφή μαγείας.

Νοερά προσευχή. Γέρων Μάρκελλος Καρακαλληνός

ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΕΡΩΝ ΜΑΡΚΕΛΟΣ 

https://www.youtube.com/watch?v=RRuUBjzoZTw

Κυριακής τῆς Τυροφάγου - Εἶναι δύσκολο νά πεῖς συγχωρῶ; (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου)

Εἶναι δύσκολο νὰ πῇς συγχωρῶ;

«Ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν,ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος»(Ματθ. 6,14)

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ναὸς χωρὶς κήρυγμα, ἀγαπητοί μου, εἶναι στρατὸς χωρὶς σάλπιγγα. Τὸ κήρυγμα εἶναι ἡ σάλπιγξ τοῦ Κυρίου, τὸ ξυπνητήρι ποὺ ξυπνάει τοὺς ἁμαρτωλούς, τὸ γάργαρο νερὸ ποὺ δροσίζει καὶ ἀναπαύει τὶς ψυχές.

Ἐλπίζω ἐσεῖς νὰ ἔχετε διάθεσι ν᾿ ἀκούσετε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ᾿ ἐγὼ διστάζω νὰ μιλήσω. Γιατὶ πολλὰ εἶναι τὰ θέματα ποὺ ἔχουμε σήμερα μπροστά μας· ποιό ἀπ᾿ ὅλα νὰ πάρω;Ὅπως γνωρίζετε, συνηθίζω νὰ ἀσκῶ ἔλεγχο. Καὶ σήμερα, τῆς Τυρινῆς, ἁρμόζει νὰ ἐλέγξουμε. Διότι αὐτὰ ποὺ λέγονται καὶ γίνονται αὐτὲς τὶς μέρες, ἀσφαλῶς δὲν εἶνε σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσί μας. Χοροί, πορνικὰ τραγούδια, μάσκες, καρναβάλια, ξενύχτια,ὄργια… Σᾶς ἐρωτῶ· τί σχέσι ἔχουν αὐτὰ μὲτὴν Ὀρθοδοξία μας; Γι᾽ αὐτὸ λέω, ὅτι τὸ κράτος μας δὲν εἶναι ὀρθόδοξο.

ρήματα Ζωῆς: Πολλές φορές ἔρχεται ὁ Χριστός ἀλλά…

Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός και σου κτυπά· τον βάζεις να καθίση στο σαλόνι της ψυχής σου και συ, απορροφημένος με τις ασχολίες σου, ξεχνάς τον μεγάλο Επισκέπτη.

25 Φεβρουαρίου Συναξαριστής. Ταρασίου Ἀρχιεπισκόπου, Ἀλεξάνδρου Μάρτυρος, Ἀντωνίου Μάρτυρος, Ρηγίνου Ἱερομάρτυρος, Μαρκέλλου Ἱερομάρτυρος Ὁ Ἅγιος Ταράσιος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Ἅγιος Ταράσιος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Ἅγιος Ταράσιος γεννήθηκε, ἀνατράφηκε καὶ ἐκπαιδεύθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ εὐγενεῖς, τὸν Γεώργιο, κριτὴ καὶ πατρίκιο καὶ τὴν Εὐκρατία. Λόγω τῆς μεγάλης του μορφώσεως ἀνυψώθηκε στὸ ἀξίωμα τοῦ πρωτασηκρίτου.
Οἱ ἐκκλησιαστικὲς περιστάσεις τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν ἀρκετὰ σοβαρές. Ὑπῆρχε ἀκόμα ὁ πόλεμος τῶν εἰκονομάχων, ἡ δὲ θέση τῶν Ὀρθοδόξων ἔγινε ἀκόμη πιὸ δύσκολη διὰ τοῦ θανάτου τοῦ Πατριάρχου Παύλου Δ’ τοῦ Κυπρίου (780-781 μ.Χ.).
Ἡ βασίλισσα Εἰρήνη ἡ Ἀθηναία, ἡ ὁποία ἐπιτρόπευε τὸν ἀνήλικο υἱό της Κωνσταντῖνο ΣΤ’ (780-798 μ.Χ.), κατανόησε, ὅτι χρειαζόταν ἐκκλησιαστικὸς ἡγέτης μὲ εὐσέβεια, θεολογικὴ κατάρτιση καὶ διοικητικὴ ἱκανότητα, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς περιστάσεις καὶ τὰ προβλήματα.
Ἔτσι ἐξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς λαϊκοὺς ὁ Ἅγιος Ταράσιος παρὰ τὶς ἐπίμονες ἀρνήσεις του, ἀφοῦ ἔλαβε ὑπόσχεση ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς, ὅτι θὰ συγκληθεῖ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ποὺ θὰ ἀντιμετωπίσει τὰ διάφορα θεολογικὰ ζητήματα καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα. Ἡ χειροτονία τοῦ νέου Πατριάρχου ἔγινε στὶς 25 Δεκεμβρίου 784 μ.Χ.