Το αγιογραφικό ανάγνωσμα της Τρίτης 21-07-2015

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2015. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Κορινθίους Α΄  κεφ. ι΄ 5 - 12 

ι΄ 5 - 12



Ευαγγέλιον: Κατά Ματθαίον κεφ. ΙΣτ΄ 6 - 12

ΙΣτ΄ 6 - 12

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Μεγάλου Ἀντωνίου - 170 Παραινέσεις - (Προοίμιον Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου)

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ

ΥΠΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Αντώνιος ό μέγας πατήρ (της ορθοδοξίας), ο κορυ­φαίος στο χορό των ασκητών της ερήμου, ήκμασε επί της βασιλείας Κωνσταντίνου του Μεγάλου, γύρω στα 330 από τής γεννήσεως του Χριστού. Ήταν σύγχρονος του Μεγά­λου Αθανασίου, ο όποιος έγραψε κατά πλάτος καί βάθος τον βίον του.

Είχε απαλλαγή από τα πάθη καί έφθασε σε ακρότα­τα ύψη αρετής καί απάθειας.

Ονομάζει τον εαυτό του «ιδιώτην» καί ήταν αγράμ­ματος, είχε όμως διδάσκαλο άνωθεν τη σοφία του Πνεύ­ματος, πού συνετίζει, σωφρονίζει καί φωτίζει ψαράδες καί «νηπίους» (απλούς) ανθρώπους. Από τη σοφία αύτη φωτισμένος καί εμπνευσμένος έδωκε καί άλλες πολλές ιερές καί πνευματικές υποθήκες πού αφορούσαν διάφορες υποθέσεις, καθώς καί σοφότατες αποκρίσεις (γεμάτες πνευματικότητα) σε διαφόρους χριστιανούς, πού ζητού­σαν να ωφεληθούν ψυχικά, όπως φαίνεται σε πολλά μέ­ρη των «Γεροντικών» βιβλίων.

Ἡ αἰτία τῶν συμφορῶν. Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

E

κεινο τόν καιρό ἔπεσε φοβερο θανατικό στή γῆ. Οἱ ἄνθρωποι πέθαιναν ξαφνικά καί μέ φρικτό τρόπο.

Ἕνας φίλος τοῦ ὁσίου, πού λεγόταν Γρηγόριος, ἦρθε στό κελλί του καί τόν ρώτησε:

-Σέ παρακαλῶ, πάτερ, πές μου, πῶς ἔγινε καί μᾶς βρῆκε τοῦτο τό κακό;

-Ἦταν φυσικό, παιδί μου, ἀποκρίθηκε ὁ δίκαιος χωρίς δισταγμό. Πικραίνουμε τόσο πολύ τόν ἀθάνατο Θεό, παραβαίνοντας συνέχεια τό νόμο Του. Γι’ αὐτό μᾶς ἔστειλε τοῦτο τό δρεπάνι, πού μᾶς θερίζει. Εἶναι γραμμένο ὅτι «ἁμαρτία θάνατον κατεργάζεται»¹⁵⁹. Νά, χθές εἶδα ἕναν ἄνδρα φοβερό, πού ἀπειλοῦσε τή γῆ καί τῆς ἔλεγε: ‟Ὅλους τούς ἀκόλαστους πού ζοῦνε πάνω σου, ὅλους τούς μέθυσους καί τούς κοιλιόδουλους, ὅλους τούς φιλάργυρους καί τούς τοκογλύφους, ὅλους τούς ψεῦτες καί τούς συκοφάντες, μά προπαντός ὅλους τους σοδομίτες, πού δέν μετανοοῦν, ἐγώ θά τούς ἐξολοθρεύσω!....’’. Ἄν λοιπόν, παιδάκι μου, δέν εἴχαμε παροργίσει τόν Πλάστη καί προστάτη μας, δέν θά παθαίναμε ὅ,τι πάθαμε. Ἀλλά ποῦ ν’ ἀκούσεις καί πόσα ἄλλα χειρότερα εἷπε! Δέν θά τ’ ἀντέξεις...

''Φύγε ἐσύ, θά μείνω ἐγώ νά προσέχω τό μωρό''

Συγκλονιστική μαρτυρία ενός μεγάλου Θαύματος του Αγίου Εφραίμ...
Θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να  ευχαριστήσω τον Θεό και τον Άγιο Εφραίμ για το θαύμα που αξιώθηκα να ζήσω. Ήμουν έγκυος και στις 29/12/2001 μου ειχαν δώσει ημερομηνία τοκετού. Όταν έφθασε η ημερομηνία αυτή και δεν είχα ακόμη γεννήσει ο γιατρός μου έδωσε επιπλέον άλλη μία εβδομάδα. Στις  02/01/2002 μ’έπιασαν οι πόνοι από το πρωί, κι ενώ πήγα στο Νοσοκομείο και με εξέτασε η μαία, μου είπε ότι ψάχνουν τον γυναικολόγο μου, επειδή ήταν μάλλον τοκετός.

Ὁ Παλαμᾶς ὑποστηρίζει τά πραγματικά μας ὀνόματα

 

Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη

 Υπεραμυνόμενος του καθήκοντος του Εφταλιώτη να χρησιμοποιή τα πραγματικά εθνικά μας ονόματα, ο Παλαμάς δεν δέχεται ως μη ρωμαϊκήν την βασιλείαν της Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και εις τούτο δικαιώνει πλήρως τον Εφταλιώτη.
Και πράγματι ουδέποτε και ουδαμού εις τας εθνικάς μας πηγάς διακρίνεται η υπό των Φράγκων πλαστογραφηθείσα ανύπαρκτος βυζαντινή αυτοκρατορία από την ρωμαϊκήν βασιλείαν.  Οι πρόγονοί μας εγνώριζον μόνον ότι ήσαν πολίται του κράτους με το όνομα Ρωμανία, ασχέτως του μεγέθους αυτού και ασχέτως που ευρίσκετο η πρωτεύουσα.

Ἀγνώστου μοναχοῦ: Ὅλοι οἱ Χριστιανοί πρέπει νά προσεύχονται ἀκατάπαυστα

Συνοπτικά σχόλια

Και αυτό το κείμενο, γραμμένο προφανώς από πέννα οσιωτάτου μοναχού, γευομένου τους γλυκυτάτους καρπούς της νοεράς και καρδιακής προσευχής -ώστε να την παρομοιάζει με τις “χρυσές φιάλες” της Αποκαλύψεως, αλλά και με φως που φωτίζει την ψυχή και ανάβει την καρδιά από τις φλόγες της θείας αγάπης – εντάσσεται στην Φιλοκαλία, για να εξάρει την αξία της νοεράς προσευχής, αλλά και την υποχρέωση, χάριν της σωτηρίας τους, να την χρησιμοποιούν και οι λαϊκοί στον κόσμο.

Και για να ενισχύσει τους αμφιβάλλοντες, για την ωφελιμότητα της αδιαλείπτου προσευχής και από τους μη μοναχούς, προβάλλει δύο ακαταμάχητα τεκμήρια. Πρώτο, την εξ ουρανού μαρτυρία, δια του Αγγέλου στον απλούν γέροντα μοναχόν Ιώβ, που αντέλλεγε στον θείον Παλαμά και δεύτερο, αυτόν τον άγιο Πατέρα του Κωνσταντίνον, αναδειχθέντα θαυματουργό διά της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής, που, από την κατοχή της γλυκύτητός της, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τις συζητήσεις στα ανακτοβούλια, στα οποία παρίστατο και αυτός.

Γέροντα, πῶς νά ἀγαπᾶμε ἕναν κακό ἄνθρωπο;

- Κατανοώ την ερώτηση σας. Να μισείτε την κακία και την αμαρτία, όμως τον άνθρωπο πρέπει να τον λυπάστε και να τον αγαπάτε. Μόνον ο Θεός ξέρει. Μπορεί αυτός που εμείς μισούμε σήμερα, αύριο, με προσευχή, με δάκρυα, με νηστεία, με μετάνοια, να καθαριστεί και ο Κύριος να τον συμπεριλάβει στους Αγγέλους. Υπήρξαν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στην ιστορία.

Όταν έβριζαν ή κατηγορούσαν τον άγιο, τον ρωτούσαν με ειλικρινή απορία:
- Στ' αλήθεια, Γέροντα, ακόμη τους αγαπάς; - Τώρα πιο πολύ τους αγαπώ και τους λυπάμαι, απαντούσε μελαγχολικά.

Νά προσέχουμε τούς φίλους μας (Ἅγιος Παΐσιος )

Μια μέρα δύο φίλοι πήγαιναν βόλτα. Ο ένας είχε κουστούμι και ήταν καθαρός.Ο άλλος φορούσε παλιόρουχα και ήταν λερωμένος.
Σε κάποιο σημείο συνάντησαν λάσπη. Τότε ο λερωμένος πήρε λάσπη και λέρωσε τον άλλο που ήταν καθαρός.

Γιά τήν θλίψη...

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2015/06/blog-post_10.html