«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» μέρος ζ΄

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

Κάποιος ἱερεύς, στήν πρώτη πενταετία τῆς ἱερατικῆς του διακονίας εἶχε ἕνα ἀπροσδόκητο οὐράνιο βίωμα, πού δέν ἐπανελήφθη ἀπό τότε.

Ἕνα βράδυ, πού δύο ἀπό τά παιδιά του ἦσαν πολύ ἀνήσυχα λόγῳ ἀσθενείας, πῆγε στόν ναό πού ἐφημέρευε νά κάμη τίς βραδινές του ἀκολουθίες καί τόν μικρό του κανόνα μέ τό κομποσχοινάκι.

Εἰσῆλθε στόν ναό, πού ἦταν ἀπέναντι ἀπό τό σπίτι του, κλείδωσε πίσω του καί κατευθύνθηκε στό Ἅγιο Βῆμα. Ἄναψε τά δυό κεριά τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί διάβασε τό Ἀπόδειπνο μέ τούς Χαιρετισμούς. Κατόπιν καί ἀπό μνήμης μέ πολλή κατάνυξι καί δάκρυα μετανοίας ἀπήγγειλε στίχους ἀπό τόν Ἱκετήριο Κανόνα στόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν:

«Ἰησοῦ μου γλυκύτατε Χριστέ, Ἰησοῦ μακρόθυμε ἐλέησόν με...,

Ἰησοῦ, διάνοιξόν μοι πύλας μετανοίας καί ἐλέησόν με...,

Ἰησοῦ γλυκύτατε Χριστέ, Ἰησοῦ φιλάνθωπε, ἐλέησόν με...,

Ἰησοῦ εὔσπλαγχνε Χριστέ, Ἰησοῦ μου παντοδύναμε, ἐλέησόν με...,

Ἰησοῦ ὑπεράγαθε Χριστέ Ἰησοῦ μου ὡραιότατε ἐλέησόν με...».

Στήν συνέχεια διάβασε ὅλο τόν κανόνα μέ πολύ κόπο, διότι τά δάκρυα καί ἡ συντριβή τόν δυσκόλευαν στό νά συνεχίζη τήν ἀνάγνωσι μέ εὐκολία.

Ὅταν τελείωσε, ὅλη του ἡ ψυχοσωματική ὕπαρξις ἔγινε ἕνα πρᾶγμα μέ τό «Ἰησοῦ μου, ἔλεος». Ἀπολάμβανε τό Ὄνομα “ΙΗΣΟΥΣ” καί γέμισε ἀπό μιά ἀνέκφραστη γλυκύτητα. Ἡ πνευματική αὔρα τοῦ θείου ὀνόματος πλημμύρισε τόν νοῦ του, τήν καρδιά του, τίς αἰσθήσεις του καί ἔφθασε μέχρι καί τό τελευταῖο κύτταρο τοῦ σώματός του. Ἔγινε ὁλόκληρος θεία Χάρις, θεία εὐωδία, θεία εἰρήνη...

• Ἰησοῦ μου, γλυκύτατε Ἰησοῦ μου, Δόξα στό πανάγιον Ὄνομά Σου, ἔλεγε καί ξανάλεγε.

• Δόξα στή μακροθυμία Σου!

Δόξα στή φιλανθρωπία Σου!

Δόξα στήν ἀγαθότητά Σου!

Δόξα στό ἔλεός Σου, τό ἄπειρον!

Καί ταυτόχρονα εἶχε τήν πνευματική αἴσθησι -καί ὄχι διά τῶν ὁρατῶν σωματικῶν αἰσθήσεων- ὅτι ὁ ναός γέμισε ἀπό οὐράνιες ἀόρατες ὑπάρξεις, πού μαζί τους δοξολογοῦσε πότε τόν Σωτῆρα καί Θεάνθρωπον Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί πότε τήν Τριαδική Θεότητα! Ἔνοιωθε σάν ἕνα ἀπειροελάχιστο μέλος τοῦ χοροῦ τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων τῆς ἐν οὐρανοῖς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας.

Καί ταυτόχρονα βίωνε -ὡς πρόσωπο- μέσα σ᾿ ἕνα ἄπλετο, διάχυτο, ἀπερίγραπτο ΦΩΣ, ἐντός τοῦ ὁποίου ἀπολάμβανε μακαρίως μαζί μέ τούς χορούς Ἀγγέλων καί Ἁγίων τήν τριλαμπῆ Δόξα τοῦ ἁγίου Θεοῦ!...

Καί τί δέν ἔζησε ἐκείνη τήν ἀλησμόνητη καί μοναδική νύκτα...

Τήν θεία μακαριότητα;

Τήν θεία εὐφροσύνη;

Τήν γεῦσι τῆς αἰωνιότητος;

Τήν οὐράνια θεϊκή εἰρήνη;

Τήν ὑπερακατάληπτη ὀσμή τῆς θείας εὐωδίας!

Ἤ τούς ἀνασασμούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

Δέν γνωρίζει καί δέν μπόρεσε ποτέ νά τό ἐξηγήση.

Πέρασαν ἀπό τότε περισσότερο ἀπό 40 χρόνια. Αὐτό τό βίωμα ἦτο τό μοναδικό.

- Ἄχ, πάτερ Στέφανε!, μοῦ εἶπε. Ἄλλοι πλέον ἔχουν ὀσμήν οὐράνιας εὐωδίας. Οἱ ἐκλεκτοί, ἐκεῖνοι πού ἀγωνίζονται στά Κοινόβια, στίς Σκῆτες καί στά ἐρημητήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά καί μέσα στόν κόσμο κάποιοι εὐλογημένοι ταπεινοί κληρικοί παντός βαθμοῦ, ἀλλά καί εὐλαβεῖς λαϊκοί μέ ὀρθόδοξο ἀγωνιστικό φρόνημα καί πίστι. Ἀλλά τώρα, καί δυστυχῶς γιά μένα, ὀσφραίνομαι καθημερινά

μόνο τόν βρώμικον ἱδρώτα μου,

μόνο τήν ἀσχήμια ἀπό τά χνῶτα μου,

μόνο τήν δυσοσμία τῶν παθῶν μου,

μόνο τήν χωματίλα τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν

καί -γιατί ὄχι;- τήν “ἁφή” τοῦ ψηλαφητοῦ σκότους τῶν προθαλάμων τῆς κολάσεως.

Παρέμεινα, ὁ πτωχός, ἄφωνος ἀπό τήν κατάπληξί μου! Ἀλήθεια, σεῖς πατέρες καί συλλειτουργοί μου, ἀλλά καί σεῖς ἀδελφοί μου χριστιανοί, τί λέτε;¹...

Σήμερα ἔχουμε μεγάλους ἱερούς ναούς, πού πολλές φορές πλημμυρίζουν ἀπό τό πλῆθος τῶν χριστιανῶν, πολλές πνευματικές αἴθουσες καί πνευματικά κέντρα, πού κι αὐτά γεμίζουν. Ἔχουμε δεκάδες φιλανθρωπικές δραστηριότητες σέ ὅλες τίς Μητροπόλεις τῆς Ἐλλάδος καί μάλιστα μερικές ἐξ αὐτῶν πολύ ἀξιέπαινες. Ἔχουμε ἐπίσης μέριμνα γιά τούς φυλακισμένους, φροντίδα γιά τούς ναρκομανεῖς, ἱδρύματα γιά τούς ἀπόρους γέροντες καί γερόντισσες τῆς τρίτης λεγομένης ἡλικίας, συσσίτια καί φιλόπτωχα ταμεῖα πάμπολλα, καθώς καί ἔντονη δραστηριότητα γιά τήν ἐξωτερική ἱεραποστολή. Ὅλα αὐτά εἶναι πολύ καλά καί ἄριστα. Καί ἡ παρουσία τους μαρτυρεῖ τήν παρουσία μιᾶς ζωντανῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Παρά ταῦτα, ὑπάρχει ἡ αἴσθησις ὅτι κάτι λείπει ἀπ᾿ ὅλες τίς εὐλογημένες δραστηριότητες, καί αὐτό εἶναι ἡ ζωντανή προσευχή, ἡ ΕΥΧΗ! ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἁγίου ἱερέως, μοναχοῦ καί ἁπλοῦ χριστιανοῦ. Πολλές οἱ ποιμαντικές μας δραστηριότητες, ἀλλά βασιλεύουν καί κυριαρχοῦν σ᾿ αὐτές, τό συνηθέστερον, τά πάθη μας. Λείπει ἡ καθαρή καί συντετριμμένη προσευχή μας, καί αὐτή εἶναι ἡ δυστυχία μας. Τά ἔργα μας πολλά, ἀλλά μήπως παρασυρώμεθα ἀπό τό δυτικό πνεῦμα τῆς ἐργοσωτηρίας; Ἐνῶ ὁ χριστιανός σώζεται ἀπό τό ἔλεος καί τήν Χάρι τοῦ Χριστοῦ πού πηγάζουν ἀπό τή Σταυρική θυσία Του, καί ὄχι ἀπό τά ἔργα του.

Ἄν γνωρίζαμε ὡς χριστιανοί τήν παντοδυναμία τῆς Εὐχῆς, τοῦ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», θά εἴχαμε ἀποκτήσει νέα ζωή..., μέ νέους καί καθαρούς τρόπους σκέψεως καί ἐνεργείας, μέ λόγια χαριτωμένα, παρηγορητικά, καλωσυνάτα καί μέ πράξεις στήν ζωή μας καθαρά εὐαγγελικές.

Μόνον ὅταν προσεύχεται κάποιος μέ ταπείνωσι καί συντριβή, τότε

• καί πιστεύει ἀληθινά
• καί ἀγαπᾶ ἀληθινά
• καί περιμένει τήν ἐπίσκεψι τῆς θείας Χάριτος καί τήν ἀποκάλυψι τοῦ Θεοῦ μέσα στήν καρδιά του.

Αὐτό σημαίνει στήν πρᾶξι ὅτι μέ τήν προσευχή του στό γλυκύτατο, τό παμπόθητο Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μαθαίνει πῶς νά πεθαίνη κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή γιά τόν Χριστό, τόν Σωτῆρα του. Καί πεθαίνει, τηρώντας μέ ἀκρίβεια τό ἅγιο θέλημά Του καί θυσιαζόμενος γιά τήν ἀνάπαυσι καί τήν σωτηρία τοῦ συνανθρώπου του εἴτε αὐτός εἶναι μέλος τῆς οἰκογενείας του εἴτε εἶναι ξένος εἴτε εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού τόν συκοφαντεῖ καί θάλει τό κακό του.

Προσεύχεται, καί ἐλεύθερα τηρεῖ τίς ἐντολές, γιατί ἀγαπᾶ θυσιαζόμενος. Προσεύχεται, καί ἡ κοινωνία του μετά τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ τόν ἐλευθερώνει ἀπό πάθη καί ἀδυναμίες. Χωρίς προσευχή ἀληθινή, ἐπίμονη καί συντετριμμένη, δέν θά μπορέσουμε ποτέ ν᾿ ἀγαπήσουμε τόν Χριστό «ἐξ ὅλης καρδίας, ψυχῆς, διανοίας καί ἰσχύος»².

Ἔτσι διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μόνο θά μποροῦμε νά ἀγαπᾶμε ὅλους τούς ἀνθρώπους, φίλους καί ἐχθρούς, γνωστούς καί ἀγνώστους, μέ ἀγάπη καθαρά πνευματική. Θά ἀγαπήσουμε ἀκόμη καί ὅλη τήν κτίσι καί ὅλα τά πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Τά πάντα γύρω μας θά μᾶς προκαλοῦν δέος καί δοξολογία:

• τά πουλάκια μέ τό κελάηδημά τους,
• τά δέντρα καί οἱ θάμνοι,
• ἡ θάλασσα καί τά ποτάμια,
• ὁ οὐρανός μέ τά ἀστέρια,
• ὁ ἥλιος καί τό φεγγάρι.

Ναί..., τά πάντα μαζί μέ τούς οὐρανούς θά «διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ»³. Γι᾿ αὐτό, καί μεῖς, πού ζοῦμε μέσα σ᾿ αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμο, εἴθε νά προσευχώμεθα συχνά-πυκνά μέ τήν Εὐχούλα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

συνεχίζεται......

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: “Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ “

Ἐκδόσεις: “Γ. Γκέλμπεσης”

Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου

 Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Πρωτ. Στέφανο Ἀναγνωστόπουλο γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τα βιβλία πού ἐκδίδει.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης 

http://hristospanagia3.blogspot.gr/ 

1Προσωπικές σημειώσεις.

2πβ. μάρκ. Ιβ΄ : 30.

3Ψαλμ. 18 : 1.