Οἱ διδαχές τῆς μεγαλόσχημης ἡγουμένης Εὐφημίας τῆς Σερβίας. 1896-1958 μ.χ.

ΟΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΕΥΦΗΜΙΑΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ.

Με την ακτινοβόλο ζωή της είλκυσε στην κοινότητά της μεγάλο αριθμό όσων ζητούσαν την σωτηρία. Μέ την επιστροφή της από την Μπάτσκα, βρεθήκαμε στο κέντρο της Σερβίας, όπου υπήρχαν ακόμη παιδιά των Μπογκομόλιτσι, τα οποία είχαν μεγαλώσει μέ σκοπό να μπουν στο μοναστήρι. Αυτά τά παιδιά η Μητέρα τα εκπαίδευσε στο δικό της πνεύμα καί έτσι ανανέωσε τις τάξεις των μοναστών νέων.

Μέ τον πλέον προσεκτικό ζήλο, κατέβαλε κόπο να ενδυναμώσει στο ποίμνιό της την θέρμη για την υπακοή, την υπομονή καί την ασκητική ζωή, τα οποία είχε αγαπήσει από την στιγμή της μετάνοιάς της. Ήταν για τό ποίμνιό της πρότυπο της βαθειάς πίστης στην Πρόνοια του Κυρίου, της θερμής προσευχής καί της μνήμης του Θεού. Είχε ταπεινή συγκατάβαση στις αδυναμίες του πλησίον της καί μητρική συμπάθεια προς τις ανάγκες τους, για τά οποία κέρδισε την ολόψυχη καί ανυπόκριτη αγάπη του ποιμνίου της, για το οποίο είχε πολύ μεγάλη φροντίδα καί το οποίο πάντοτε δίδασκε. Θα παραθέσουμε εδώ μόνον λίγες από τις πολλές της διδαχές, για χάρη της πνευματικής ωφέλειας καί αιωνίου μνήμης.

"Όταν δίδασκε περί μετάνοιας, έλεγε: “Αδελφές, ο Κύριος ζητάει από εμας αληθινή μετάνοια, μέ συντετριμμένη καρδιά καί νου που ταπεινώνεται, όπως λέει ο Ίδιος ο Θεός τό "Άγιο Πνεύμα διά μέσου του προφήτη: θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου καί Θήραν περιοχής περί τά χείλη μου. Μή εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηρίας, του προφασίζεσθαι προφάσεις εν αμαρτίαις. Εάν δεν αγωνιστούμε να αυξήσουμε τον αγώνα του νου καί της ψυχής σε κάθε θεοειδή ταπείνωση, η εξωτερική μας καλή τάξη δεν θα μάς βοηθήσει, αλλά μάλλον θα είμαστε σάν τις μωρές παρθένες, οι οποίες κατείχαν κάθε εξωτερική αρετή, αλλά δεν φρόντισαν για εκείνα πού βρίσκονταν εντός. Επομένως ας προσπαθούμε να είμαστε σωστοί, καί εξωτερικά ενώπιον των ανθρώπων καί εσωτερικά ενώπιον του Θεού. Εφ’ όσον ο άνθρωπος δημιουργήθηκε μέ δύο φύσεις—την σωματική καί την πνευματική—πρέπει επομένως να αγωνιζόμαστε να είμαστε υγιείς, δηλαδή, αβλαβείς από την αμαρτία, καί στα δύο μέρη, έτσι ώστε να μπορέσουμε να υπηρετήσουμε μέ αγνότητα τον αγνό καί αναμάρτητο Κύριο.

“Μην ξεχνάτε ποτέ ότι δεν μπορεί κανείς να τακτοποιεί τούς λογαριασμούς του μέ τον Θεό μέσω υλικών δώρων οποιουδήποτε είδους, ούτε με εξωτερική προσευχή, αν στις καρδιές μας υπάρχει μυστική εκδικητικότητα, ισχυρογνωμοσύνη (ίδιον θέλημα) καί πείσμον πνεύμα του νου. Γιατί μόνο μία συντετριμμένη καρδιά καί ένας νους πού ταπεινώνεται μπορούν να ελκύσουν τό έλεος του Θεού καί τίποτε άλλο δεν είναι ευάρεστο στον Θεό. Δεν είναι όμως δυνατό να είναι κανείς ταπεινός ενώπιων του Θεού, αν είναι θρασύς καί ανυπάκουος ενώπιον των ανθρώπων. ’Αν στρέψουμε τις καρδιές μας στον Κύριο καί μέ όλη την δύναμη των ψυχών μας απασχολούμαστε μέ την ευαρέστησή Του καί επιτύχουμε την εκκοπή των δικών μας θελημάτων καί της αυταρέσκειας, τότε το έλεος του Θεού θα επισκεφτεί τις ψυχές μας, χορηγώντας μας την Αγία Του ειρήνη καί την πνευματική χαρά, τά οποία θα μας τηρούν από κάθε κακό, ορατό καί αόρατο.

“’Ας έχουμε τον φόβο, Αδελφές, μήπως βρεθούμε ενώπιων τού Θεού μέ ψεύτικη ευσέβεια, μήπως μετανοήσουμε αιώνια πού δεν υπηρετήσαμε τον Θεό Αληθινά στο σύντομο χρονικό διάστημα της ζωής μας. Παρακαλούμε τον Κύριο καί Σωτήρα μας ο οποίος από την δική Του καλή θέληση για εμάς καί για την σωτηρία μας πήρε πάνω Του την μορφή δούλου, για να μας χαρίσει αληθινή ευλάβεια καί γνώση του παναγίου θελήματος Του, τό οποίο βρίσκεται στην αληθινή ταπείνωση καί στον φόβο του Θεού, ώστε σε όλες τις ημέρες αυτής της ζωής να μην έχουμε άλλη επιθυμία ή φροντίδα από τό να βαδίζουμε ενώπιον του Θεού καθώς είναι ευάρεστο στο πανάγιο όνομά Του* έτσι ώστε, ενωμένοι στον Κύριο μέ ένα νου καί μία ψυχή, να μπορέσουμε να εισέρθουμε στην αιώνια χαρά του Κυρίου μας, στον Οποίο πρέπει δόξα, νυν καί εις τούς αιώνας. Αμήν”.

Καί όταν τις δίδασκε καί τις ενίσχυσε να μην ολιγοψυχούν καί να μην γίνονται ανυπόμονες στούς κόπους τους, έλεγε: Αδελφές, μην αποτάσσεστε στην ολιγοψυχία καί στην ανυπομονησία εξ αιτίας των συνεχών σας κόπων καί φορτίων, αλλά να θυμάστε πάντοτε τους λόγους του Αγ. Αποστόλου Παύλου, ο οποίος είπε: Υιέ μου, μη ολιγώρει παιδείας Κυρίου, [αλλά μάλλον υπόμενε με Αγάπη]...  ὃν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται (Εβραίους 12: 5-6). Σε άλλο σημείο, ο ίδιος "Άγιος Απόστολος λέει ότι όλο τό μαρτύριο αυτού τού κόσμου, όσο δύσκολο καί αν είναι, δεν είναι τίποτε σε σύγκριση με την δόξα του Ουρανού, η οποία θα μάς δοθεί μόνον αν επιμείνουμε μέχρι τέλους στον αγώνα κατά της αμαρτίας καί δεν υποχωρήσουμε στον θυμό ή στο πείσμα ή σε οποιαδήποτε άλλη πνευματική ακαθαρσία, η οποία είναι αποκρουστική στον Θεό καί για την οποία αιτία θα μπορούσε να μας αφήσει να πέσουμε στην κυριαρχία του Σατανά καί των οπαδών του. Θυμηθείτε τί μαρτύρια απείλησαν τους άγιους μάρτυρες καί τούς Πατέρες της ερήμου. Διότι ούτε μία ψυχή δεν μπορεί να εξαγνιστεί από τό αμαρτωλό σκοτάδι παρά μόνον μέ τό εκούσιο μαρτύριο.

“Επομένως στερεώστε τις καρδιές σας στην κατανόηση αυτή καί υπομείνετε μέ γενναιότητα όλες τις δυσκολίες πού επιτρέπει ο Θεός, πιστεύοντας σταθερά ότι όλο αυτό θα υπηρετήσει τον εξαγνισμό των ψυχών σας. Τουλάχιστον ας αφιερώσουμε την ζωή μας στο καθήκον μας καί στην υπακοή. Μακάρια θα είναι εκείνη η ψυχή πού δεν ταλαντεύεται κάτω από οποιοδήποτε φορτίο. Θα χαρεί την ώρα της Αναχώρησής της από αυτόν τον κόσμο. Καί εκτος από όλο αυτό, πάντοτε να έχετε κατά νου ότι το βλέμμα του Κυρίου είναι πανταχού παρόν καί συνεχώς παρατηρεί όλες τις εξωτερικές καί εσωτερικές μας πράξεις. ’Αν θα έχετε αγωνιστεί, μέ σταθερή πίστη καί μέ την βοήθεια του Θεού, να είστε γενναίες στην καρδιά καί να υπομένετε κάθε δυστυχία καί κάθε φορτίο, κρύο καί γυμνότητα, ως αληθινοί δούλοι του Ουράνιου Πατέρα, θα αισθανθείτε, ήδη από αυτόν τον κόσμο την γλυκύτητα της αιώνιας ζωής.

“Καί επιπλέον, Αδελφές, μην επιτρέπετε ποτέ στον εαυτό σας να είστε παράτολμες σε οτιδήποτε, διότι ο αληθινός ζήλος διαφέρει τόσο πολύ από την απερισκεψία, όσο ο Ουρανός από την γη. Για αυτόν τον λόγο, σε κάθε απόφαση να φροντίζετε να μην σφάλλετε, διότι τά λάθη διαπράττονται γρήγορα, αλλά ενώπιον του Θεού σβήνονται μέ δυσκολία. 'Ο αγώνας λοιπόν της μετάνοιας είναι απαραίτητος, αλλά είμαστε πολύ αδύναμοι καί δεν έχουμε την πνευματική φλόγα πού απαιτείται για αυτόν. Πάνω απ’ όλα είναι απαραίτητο η κάθε μία να εξετάζει την συνείδησή της, για να μάθει προς ποιά πλευρά κλίνει. Η κάθε μία πρέπει πρώτα απ’ όλα να κόψει όλες της τις ροπές καί μόνον τότε θα μπορεί να διακρίνει ειρηνικά, μέ τό βλέμμα της ψυχής, ποιά είναι η φωνή της συνείδησης καί να καθοδηγηθεί από αυτήν όπου καί αν πάει”.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 2015.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/09/1896-1958.html