Περί πικροῦ θανάτου τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας. Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Περί πικρού θανάτου της αμαρτωλής γυναίκας

Μάς διηγείται μία χωριάτισσα από το Βάλιεβο περί του θανάτου της γειτόνισσάς της. Το σπίτι των Ζίβανιτς είναι πλούσιο καί μέ καλή φήμη στήν κοινωνία. Όμως κανένας δεν ήθελε ν’ ακούει γιά τό Θεό ούτε γιά την ψυχή. Ούτε στήν εκκλησία πήγαιναν, ούτε νήστευαν, ούτε ελεημοσύνη μοίραζαν. Τίς μέρες αυτές πέθανε σ’ αυτό τό σπίτι η γυναίκα Α. Ο θάνατός της είναι γιά διήγημα όπως κι όλη της η ζωή ήταν γιά διήγημα. Σα νέα κυνηγούσε πολλούς άνδρες. 

Ζούσε μέ τόν κουνιάδο της ο οποίος κατόπιν αυτοκτόνησε εξαιτίας της. Μέ τό σύζυγό της δε μιλούσε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Μόνη της έλεγε, πώς πίεζε καί δηλητηρίαζε τά παιδιά μέσα της, γιά να μη γεννά. Ο σύζυγός της πέθανε τη Μεγάλη Δεύτερα φέτος. Εκείνη δεν ήθελε να τόν πλησιάσει κατά τή διάρκεια της αρρώστιας του, αν καί της έλεγα κι εγώ καί πολλοί άλλοι, ότι θα έπρεπε να επισκεφτεί τόν ετοιμοθάνατο σύζυγό της καί να τόν αποχαιρετίσει. Στο νεκροκρέβατο ο σύζυγος την καταράστηκε: Να δώσει ο Θεός να σαπίσει μέσα στις πληγές της! Καί όντως αμέσως μετά τό θάνατο του άνδρα της η Α. αρρώστησε. 

Της άνοιξαν πληγές από τη μέση μέχρι τις πατούσες. Την έβλεπα γεμάτη στο πύον. Τέσσερεις γυναίκες τη σήκωναν, την κατέβαζαν καί την καθάριζαν. Καί δεν μπορούσε μέ τίποτα να αυτοκυριαρχηθεί. Χτυπούσε μέ τά χέρια της γύρω από τόν εαυτό της στον αέρα καί φώναζε: «Φύγετε! Πηγαίνετε! Μα διώξτε αυτά τά παιδιά από μένα»!

«Τί παιδιά;» ρωτάμε εμείς. «Δε βλέπουμε κανένα παιδί». Αλλά εκείνη ασταμάτητα φώναζε: «Διώξτε τα! Πώς δεν τά βλέπετε; Νάτα γύρω μου καί σέρνονται, ανεβαίνουν πάνω μου». Ήταν εκείνα τά παιδιά πού εκείνη μέσα της πίεζε καί δηλητηρίαζε.

 Εγώ της έλεγα πολλές φορές: Κάλεσε, αδελφή, τον ιερέα, καί εξομολογήσου καί μετάλαβε. Αλλά τίποτα δε γινόταν. Τελικά μέ τίς συχνές προτροπές μου κάλεσε τόν ιερέα. Όμως όταν ήρθε ο ιερέας, της δέθηκε η γλώσσα καί τίποτα δεν μπορούσε να του πει. Κι έτσι μετά από πολύχρονη καί βαριά αρρώστια, ολόκληρη μέσα στις πληγές καί τή δυσωδία, μέ δυσκολία άφησε την ψυχή της, η καημένη μου γειτόνισσα Α.! Κι όλο τό χωριό μας, ανατρίχιασε από τή φρίκη. Καί μόνο γι’ αυτή μιλούν τώρα.

 ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΡΟΕΣ

 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2016/11/blog-post_16.html