Ὁ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος γιά τούς διαχριστιανικούς διαλόγους

Ἡ Ἁγία Γραφή καί τό ποιμαντικό μας καθῆκον ἐπιβάλλουν τόν ποιμαντικό  διάλογο. Ο διάλογος αὐτός δέν πρέπει νά ἀποβλέπει στόν συγκρητισμό καί στήν ἐναρμόνιση τῆς πίστεώς μας μέ τίς ἐξωχριστιανικές τάσεις καί κοσμοθεωρίες, μέ τήν ἐκτός Χριστοῦ «συνταγή σωτηρίας». Ὁ διάλογος κινεῖται βέβαια στόν πολιτιστικό-φιλοσοφικό χῶρο τῶν ἀνθρώπων στούς ὁποίους ἀπευθυνόμαστε. Ὅμως δέν γίνεται μέ τίς δικές μας δυνατότητες καί μ᾽ ἀνθρώπινα ἐπιχειρήματα, ἀλλά μέ τή δύναμη τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ καί ἀποβλέπει στή μετάδοση τοῦ μηνύματος τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. 

Πρίν μποῦμε σ᾽ ἕνα τέτοιον ποιμαντικό-ἀπολογητικό διάλογο εἶναι ἀνάγκη νά λάβουμε σοβαρά ὑπόψη μας πώς καλούμεθα σέ μία πραγματική «πάλη» καί πώς αὐτή ἡ πάλη ἀφορᾶ «τόν κοσμοκράτορα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, τά πνεύματα τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», πού χρησιμοποιοῦν συχνά τεχνάσματα ἀπάτης.
Δέν πρέπει νά ἀγνοοῦμε τό δαιμονικό στοιχεῖο, πού ἐκφράζεται μ᾽ αὐτό τό πνεῦμα τῆς ἀπάτης, συνηθισμένο σέ πολλές νέες αἱρέσεις καί παραθρησκευτικές ὁμάδες. Μέ τήν «πανοπλία τοῦ Θεοῦ» πρέπει νά....
ἀρχίσουμε  αὐτόν τόν ἀγῶνα μέ ἕνα καί μοναδικό σκοπό. Νά καλέσουμε τούς ἀνθρώπους νά συμφιλιωθοῦν μέ τόν Θεό· ὄχι νά ἀναζητήσουμε «κοινά σημεῖα», θεμελιωμένα στήν αὐτόνομη προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου γιά «θεογνωσία» ἤ γιά «αὐτοπραγμάτωση». 

* Ἀπό τό βιβλίο: π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Δρ Θ. - Δρ Φ., Ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων. 

Προβληματική καί Στρατηγική, Ἀθήνα 1996, σ. 191.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/12/blog-post_16.html