Περί σαρκικῶν πειρασμῶν. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Περί σαρκικῶν πειρασμῶν. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία στίς 11-02-2008

http://hristospanagia.gr

Ἡ Ἐκκλησία Σῶμα Χριστοῦ (Πατρός Εὐσεβίου)

Τι λέει για την Εκκλησία ο Απόστολος Παύλος; Τη χαρακτηρίζει με μια συμβολική έκφραση πολύ περιεκτική και παραστατική. Την ονομάζει Σώμα Χριστού.Χρησιμοποιεί μια θαυμάσια εικόνα, που ακόμα κι εγώ μπορώ να καταλάβω.Η Εκκλησία παρουσιάζεται ως Σώμα. Τι σημαίνει αυτό θα μου το αναλύσει ο ίδιος Απόστολος σιγά σιγά, ώστε να αντιληφθώ τι κρύβεται πίσω από αυτήν.

Την εικόνα του σώματος ως παράσταση της Εκκλησίας τη χρησιμοποιεί ο απόστολος Παύλος γιατί έχει πολλή βαθιά σημασία και ταυτόχρονα μεγάλη σαφήνεια. Ο ίδιος γράφει στους Χριστιανούς των Κολασσών. «Και αυτός (ο Χριστός) εστι πρό πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε. Και αυτός εστιν η Κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας» (Κολασ. α' 7-8). Πριν από όλα υπάρχει ο Χριστός. Όλα αυτός τα συγκρατεί και τα διατηρεί και τα κατευθύνει με την πάνσοφη και στοργική του πρόνοια. Και αυτός που όλα τα συγκρατεί και τα διευθύνει, αυτός είναι και η κεφαλή του σώματος που είναι η Εκκλησία. Πάλι για σώμα μιλάει ο απόστολος Παύλος.

«…τούς φόνευσε, καί ἔτσι σταμάτησε ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ»

– Γέροντα, λέει σε κάποιον ψαλμό: «Θυμόν κινήσαντες τον δικαιότατον». Ποιος θυμός είναι δικαιότατος;

– Όταν αδικούνται άλλοι και φωνάζη κανείς και θυμώνη από πόνο πραγματικό, τότε είναι «δικαιότατος ο θυμός».

Όταν αδικείται ο ίδιος και θυμώνη, τότε δεν είναι καθαρός ο θυμός. Όταν βλέπης έναν να υποφέρη για ιερά πράγματα, αυτός έχει θείο ζήλο. Από αυτό μπορείς να καταλάβης και τον δια τον Χριστόν σαλό. Αν πάρης λ.χ. μια εικόνα και την βάλης μπροστά του ανάποδα, θα τιναχθή επάνω ο δια Χριστόν σαλός έτσι του κάνεις τεστ. Υπάρχει δηλαδή και δικαία, θεία αγανάκτηση, και μόνον αυτή η αγανάκτηση δικαιολογείται στον άνθρωπο.

ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΜΑΝΤΣΟΦ (28/06/1885-01/01/1976) .Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΟΠΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΓΚΛΙΝΣΚ "Ταπείνωση καί ἀποδοχή τοῦ Σταυροῦ μας"

Ταπείνωση και αποδοχή του Σταυρού μας

Σχετικά με την ταπείνωση ο πατήρ Σεραφείμ συμβούλευε: «Να αποκτήσεις στην ψυχή σου την ταπείνωση του Χριστού, χωρίς την οποία ο άνθρωπος είναι φτωχός και δεν μπορεί ποτέ να είναι ειρηνικός εν πνεύματι, χωρίς την οποία όλα τα σπουδαία τάλαντα τού ανθρώπου είναι ένας σωρός κοπριάς». Και αλλού: «Γι’ αυτό μέσα από την καρδιά μου σάς εύχομαι να αποκτήσετε αυτή τη θαυμαστή αρετή και να τη ζητήσετε από τον γεννηθέντα Χριστό, τον Σωτήρα μας, ο Οποίος με την ταπείνωσή Του κατέστρεψε όλη τη δύναμη του εχθρού και φώτισε όλη την Οικουμένη».

Με αφορμή τον σταυρό της δικής του ζωής και μιλώντας για τις σχέσεις με τούς πλησίον ο πατήρ Σεραφείμ σε ένα γράμμα του λέει: «Επομένως μη θλίβεσαι. Παραδώσου στο θέλημα τού Θεού.

Ἔχει τρωτά σημεῖα ἡ πίστη μας;

3.Ἔχει τρωτά σημεῖα

ἡ πίστη μας; (69-73)

Στό σημεῖο ὅμως αὐτό πολύ λογικά θά ποῦ κάποιοι ἀλλόδοξοι;

Ἐντάξει ἡ πίστη μας ἔχει πολλα τρωτά. Ἡ δική σας δέν ἔχει;

 Ἐδῶ ἀκριβῶς πρέπει νά κάνουμε ἕνα μεγάλο διαχωρισμό. Ἄλλο πράγμα εἶναι τά τρωτα στόν ἱδρυτή κάποιας θρησκείας καί στίς ἀντιλήψεις τῆς θρησκείας αὐτῆς, καί ἄλλο πράγμα εἶναι τά τρωτά σέ πρόσωπα πού ἀκολουθοῦν μιά θρησκεία.

Γιά συγκεκριμένα.

Στό χριστιανισμό θά βρεῖ κανείς ἐκτός ἀπό τά ἑκατομμύρια τῶν ἁγίων καί τῶν μαρτύρων, καί κάποιες ἐξαιρέσεις χριστιανῶν πού δέν ἐκπροσώπησαν σωστά τήν πίστη μας. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς εἶπε ὁ Θεός: Μέσα στούς αἰῶνες ἐξαιτίας κάποιων πιστῶν μου θά μέ βρίζουν οἱ ἄνθρωποι (Ἡσ.νβ 5).

Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι μέσα στούς αἰῶνες καί ἰδιαίτερα στους παπικούς καί στούς προτεστάντες ἔγιναν πράγματα πού δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τό Εὐαγγέλιο καί τήν πίστη πού δίδαξε ὁ Χριστός. Τέτοιες θλιβερές σελίδες τῆς ἱστορίας τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι οἱ σταυροφορίες, τό κάψιμο τῶν μαγισσῶν, ἡ Ἱερά Ἐξέταση, ἡ οἰκονομική ἐκμετάλευση, ἡ ἀποικιοκρατία, ἡ πολιτική κυριαρχία, οἱ θρησκευτικοί πόλεμοι... Ἀλλά δέν θά ἀπολογηθεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά ἐγκλήματα καί ἀποπήματα τῶν αἱρετικῶν.

Θά πεῖ ὅμως πάλι κάποιος:

Ἡ Θεία Χάρη ἔρχεται σ᾿ αὐτόν πού ἀπορρίπτει κάθε κοσμική βοήθεια καί ἀνθρώπινη ἐλπίδα καί ἀφιερώνεται στό Θεό!...«ΜΕΛΕΤΗΜΑ 8ον»

Ἀπό τίς ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες

τοῦ ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ἁγιορείτου μοναχοῦ

71. Ἡ γνώση ἡ ὁποία προηγεῖται ἀπό τήν πίστη εἶναι γνώση φυσική. Ἡ γνώση ὅμως ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ τήν πίστη εἶναι γνώση πνευματική!...

72. Ἡ φυσική γνώση (διάκριση καλοῦ καί κακοῦ) μᾶς ὁδηγεῖ στήν π ί σ τ η στό Θεό. Ἡ πίστη, στό  φ ό β ο  τ ο ῦ  Θ ε ο ῦ . Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, στή μ ε τ ά ν ο ι α   καί   τά   κ α λ ά   ἔ ρ γ α. Ἀπό τά καλά ἔργα δίνεται  ἡ   π ν ε υ μ α τ ι κ ή  γ ν ώ σ η  καί ἡ αἴσθηση τῶν μυστηρίων πού γεννάει τή  θ ε ω ρ ί α   τ ο ῦ  Θ ε ο ῦ !...
73. Θεωρία ἤ θέα Θεοῦ εἶναι ἡ ἀπόλαυση τοῦ Θεοῦ!...
74. Θέλεις νά βρεῖς τήν αἰώνια ζωή; Κράτησε τά δύο αὐτά· α) τήν πίστη, καί β) τήν ταπείνωση!...

Εἴμαστε … «ἔξυπνοι» ἤ τό νομίζουμε; (Ἡλιάδης Σάββας, Δάσκαλος)

«Να είσαι έξυπνος! Να προσέχεις! Να μην κοιμάσαι! Να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά! Τα μάτια δεκατέσσερα!», είναι μερικές από τις συμβουλές, που συνηθίζουν να δίνουν οι γονείς και οι μεγάλοι, θέλοντας να φυλάξουν τα παιδιά από τους πιθανούς κινδύνους, που μπορεί να διατρέχουν. Και είναι πολύ περιεκτικές και εύστοχες οι παραινέσεις αυτές. Αλήθεια, τι σημαίνει η λέξη «έξυπνος»; Ποια είναι η έννοια που της προσδίδουμε στην καθημερινότητα; Έξυπνος, θα απαντούσε κάποιος, είναι αυτός που εύκολα καταφέρνει να λύνει τα προβλήματα στη ζωή του, υπερβαίνοντας τα εμπόδια και βρίσκοντας πάντα την κατάλληλη λύση. Ή ακόμη, συγκρινόμενος με τους άλλους, έχει τη δυνατότητα να τους ξεπερνάει στην ευστροφία του μυαλού, να αντιλαμβάνεται και να προσλαμβάνει γρηγορότερα και καλύτερα την οποιαδήποτε πληροφορία και γνώση και να δίνει καλύτερες λύσεις απ` αυτούς, στα καθημερινά θέματα που έχει να αντιμετωπίσει και να προλαβαίνει το κακό. Έξυπνος θεωρείται και ο καταφερτζής, ο καπάτσος, ο μηχανορράφος. Ανάλογα δε με το περιεχόμενο που θέλει να προσδώσει ο καθένας, ακόμη και ο πονηρός, ο δόλιος άνθρωπος, που κατεργάζεται το κακό. Πραγματικά, παρόλο που έχει μεγάλο εύρος, εκεί περίπου κυμαίνεται σήμερα η έννοια της λέξης «έξυπνος».

Στην Καινή Διαθήκη τη λέξη «έξυπνος» τη συναντάμε μόνο μία φορά και σημαίνει κατά την αρχαία: αυτός που δεν κοιμάται, ο ξυπνητός.

Εἰς τήν Ὑπαπαντήν τοῦ Κυρίου († Ἀρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ἱ. Μ. Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους)

Ομιλία του γέροντα στην τράπεζα της Μονής το 1991.

Ο μωσαϊκός νόμος, ο οποίος επρόσταζε να προσφέρεται κάθε πρωτότοκο αρσενικό βρέφος στον Ναό του Σολομώντος την τεσσαρακοστή ημέρα από της γεννήσεώς του, απέβλεπε στο να προετοιμάση τον Ισραηλιτικό λαό, όπως και άλλες διατάξεις του Νόμου, για την έλευσι του Μεσσίου. Για εκείνον τον μοναδικό πρωτότοκο Υιό τής Παρθένου, ο οποίος θα ήτο ολοκληρωτικά αφιερωμένος εις τον Θεόν, δηλαδή τον Μεσσίαν. Είχε λοιπόν μεσσιανικό χαρακτήρα αυτή η εντολή. Και με παρόμοιες εντολές διατηρήθηκε στον Ισραηλιτικό λαό η συνείδησις της ανεπαρκείας του Νόμου για την σωτηρία των ανθρώπων και της προσδοκίας του ερχομένου Μεσσίου, ο οποίος θα επλήρωνε τον Νόμο και θα έφερε το πλήρωμα της σωτηρίας και της αιωνίου ζωής στους ανθρώπους.

Αφορούσε λοιπόν τον Χριστόν η διάταξις αυτή, και ο Κύριος, προς τον οποίον κατέτεινε αυτή η εντολή, δεν εχρειάζετο να προσφερθή εις τον Ναόν, διότι ήτο ο ίδιος ο Ναός της Θεότητος.

«Κατακόσμησον τόν νυμφῶνα σου Σιών, καί ὑπόδεξαι τόν Βασιλέα Χριστόν·»

Στιχηρά Ἰδιόμελα

Ἦχος βαρύς. Κοσμᾶ Μοναχοῦ.

Κατακόσμησον τόν νυμφῶνα σου Σιών, καί ὑπόδεξαι τόν Βασιλέα Χριστόν· ἄσπασαι τήν Μαριάμ, τήν ἐπουράνιον πύλην· αὕτη γάρ θρόνος Χερουβικός ἀνεδείχθη· αὕτη βαστάζει τόν Βασιλέα τῆς δόξης· νεφέλη φωτός ὑπάρχει ἡ Παρθένος, φέρουσα ἐν σαρκί Υἱόν πρό Ἑωσφόρου· ὅν λαβών Συμεών ἐν ἀγκάλαις αὑτοῦ, ἐκήρυξε λαοῖς, Δεσπότην αὐτόν εἶναι, ζωῆς καί θανάτου, καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου.

Στιχ. Νῦν ἀπολύεις τόν δούλον σου, Δέσποτα, κατά τό ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν.